စိတ္၏ခ်ည္တိုင္ ႏိုင္ငံကေလးသို႔ (၅)

ကေလာေရာက္ၿပီး ေနာက္တစ္ရက္ေနေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္တဲ့ ထြန္းထြန္းနဲ႔ေမာ္တို႔ ဖြင့္ထားတဲ့ဆင္စခန္းကို သြားလည္ၾကတယ္၊ ကေလာဇာတိျဖစ္တဲ့ ထြန္းထြန္းက ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ေတာေတာင္ေရေျမကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသလို က်ေနာ္တို႔နဲ႔ tourism ေလာကထဲမွာမဆံုခင္ ကေလာမွာ trekking guide လည္း လုပ္ခဲ့ေသးတယ္၊ အခု သူတို႔ ဆင္စခန္းလုပ္ေနတာ ၃ ႏွစ္ထဲေတာင္ ေရာက္လာေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ကလည္း တစ္ခါမွ မေရာက္ႏိုင္ဘူး ျဖစ္ေနခဲ့တယ္၊ ဒီတစ္ေခါက္မွပဲ အဲဒီအတြက္ကို သီးသန္႔အခ်ိန္ေပးၿပီး သြားျဖစ္ပါေတာ့တယ္…၊

ထြန္းထြန္းတို႔ရဲ႕ ဆင္စခန္းက ကေလာကို တက္လာတဲ့လမ္းမွာ ႐ွိပါတယ္၊ ကေလာအတက္မွာ႐ွိတဲ့ နန္႔ပန္တစ္႐ြာႀကီးရဲ႕ အလြန္ မေကြဆိုတဲ့ ႐ြာကေလးနားက ေတာထဲမွာ ဖြင့္ထားတယ္၊ ကေလာၿမိဳ႕ထဲကေန ဆင္စခန္းကို ျပန္ဆင္းသြားေတာ့ လမ္းတေလွ်ာက္က ေရယား၊ ဝက္ျဖဴေရ စတဲ့႐ြာေလးေတြမွာ ၿခံထြက္အသီးအႏွံေတြကို အိမ္ဆိုင္ေလးေတြဖြင့္ၿပီး တပိုင္တႏိုင္ ေရာင္းေနၾကတယ္၊ ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ ႏွစ္ေလာက္တုန္းကအတိုင္း မေျပာင္းမလဲပါပဲ၊ ဖ႐ံုသီး၊ ပိန္းဥ၊ ကန္စြန္းဥ၊ ကြ်ဲေကာသီး၊ ေ႐ွာက္သီး၊ သေဘၤာသီး၊ ငွက္ေပ်ာသီး… အစံုပဲ ေတြ႔ရတယ္၊ ကေလာကေန စခန္းအထိ ၄၅ မိနစ္ေလာက္ ေမာင္းသြားရပါတယ္၊

ဆင္စခန္းရဲ႕ နာမည္က Green Hill Valley (Elephant Camp with Re-plantation) ျဖစ္ၿပီးေတာ့ မေကြသစ္ေတာႀကိဳးဝိုင္းရဲ႕ အစပ္မွာ တည္႐ွိပါတယ္၊ ကြ်န္း၊ ပ်ဥ္းကတိုး၊ အင္၊ ကညင္ စတဲ့အပင္ေတြ၊ ငွက္ေပ်ာ၊ သေဘၤာ၊ နာနတ္ စတဲ့ သီးပင္စားပင္ေတြ၊ ပန္းပင္ေတြရဲ႕ အလယ္မွာ ပံုစံခပ္႐ိုး႐ိုးနဲ႔ ဝါးအိမ္ေလးေဆာက္ထားတယ္၊ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္တဲ့ ဧည့္သည္ေတြက ကေလာအထြက္နားကေန ၃ နာရီေလာက္ trekking ေလွ်ာက္ၿပီး စခန္းကိုလာၾကသလို တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း ကားနဲ႔ပဲ တိုက္႐ိုက္လာၾကတယ္၊ စခန္းရဲ႕ အက်ယ္က ၄၆ ဧကေလာက္ေတာ့ ႐ွိပါတယ္၊

ဘယ္လိုပဲလာလာ စခန္းကိုေရာက္တဲ့အခါေတာ့ ေဟာဒီ ဝါးအိမ္ေလးထဲမွာပဲ ေန႔လယ္စာ စားၾကေလ့႐ွိတယ္၊ မ်က္စိတဆံုး ျမင္ေနရတဲ့ ႐ွမ္း႐ိုးမေတာင္တန္းေတြ၊ သစ္ေတာသစ္ပင္ စိမ္းစိမ္းေတြကို ေန႔လယ္စာစားရင္း ခံစားႏိုင္ပါတယ္၊ အလင္းေရာင္ ေကာင္းေကာင္း ရေအာင္ရယ္၊ ျမင္ကြင္း႐ွင္းေအာင္ရယ္ ရည္႐ြယ္ၿပီးေတာ့ အမိုးမပါတဲ့ ဝရန္တာပံုစံ ရင္ျပင္ေလးတစ္ခု ေဆာက္ထားတဲ့ ထြန္းထြန္းနဲ႔ေမာ္ရဲ႕ အိုင္ဒီယာကို က်ေနာ္သေဘာက်သြားတယ္၊ အဲဒီ ဝရန္တာေလးက ဝါး ပက္လက္ကုလားထိုင္မွာ ထိုင္ၿပီး ေကာ္ဖီပူပူေလး ေသာက္ရတဲ့ အရသာက မေမ့ႏိုင္စရာပါပဲ…၊

ဒီကိုလာၾကတဲ့ ဧည့္သည္ေတြအဖို႔ ေန႔လယ္စာ စားၿပီးတဲ့အခါ စခန္းအနီးပတ္ဝန္းက်င္မွာ လမ္းေလွ်ာက္တာ၊ ဆင္ေတြကို သြားၾကည့္ၿပီး အစာေကြ်းတာ၊ ဆင္ေတြကို စမ္းေခ်ာင္းေလးထဲမွာ ေရခ်ိဳးေပးတာ၊ ေဒသဖြံ႔ၿဖိဳးေရးအတြက္ သစ္ပင္ေတြ စိုက္ပ်ိဳးတာ စတာေတြ လုပ္ႏိုင္ပါတယ္၊ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း လင္မယားက တုိးဂိုက္လုပ္ခဲ့ၾကသူေတြပီပီ mass tourism ကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေ႐ွာင္ခ်င္ၾကသူေတြပါ၊ ကားႀကီးကားငယ္ေတြ မျပတ္ဝင္ထြက္သြားလာၿပီး ဧည့္သည္ေတြ တ႐ုန္း႐ုန္းနဲ႔ ျဖစ္ေနတာဟာ စခန္းတည္႐ွိရာ ဝန္းက်င္အတြက္ေရာ၊ စခန္းထဲက ဆင္ေတြအတြက္ပါ မေကာင္းပါဘူး၊ အဲဒီလို အေျခအေနေတြ ျဖစ္လာခဲ့မယ္ဆိုရင္ သဘာဝအတိုင္း ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ ႐ွိေနတဲ့ အေနအထားေတြ ေပ်ာက္ဆံုးကုန္မွာ ျဖစ္သလို ဆင္ေတြကလည္း ဆက္ကပ္ေတြထဲက ဆင္ေတြအတိုင္း လူေတြကို ျပစားဖို႔သက္သက္ပဲ ျဖစ္သြားေတာ့မွာ အေသအခ်ာပါ၊ ဒါ့ေၾကာင့္မို႔ သူတို႔စခန္းမွာ တစ္ေန႔ကို အလြန္ဆံုး ဧည့္သည္ ၂၀ ဝန္းက်င္ေလာက္ပဲ လက္ခံပါတယ္၊

အဲဒီေန႔က ခ်ာပါတီနဲ႔ ႀကံဳခဲ့တယ္…၊ း)

ဝါးအိမ္ကေလးကေန ၅ မိနစ္ေလာက္ ဆင္းသြားတဲ့အခါ တံတားေလးတစ္ခု ျဖတ္ၿပီးတာနဲ႔ ဆင္္ေတြထားတဲ့ စခန္းကိုေရာက္ပါၿပီ၊ ဆင္ဦးစီးေတြက မိသားစုလိုက္ လာေနၾကတာျဖစ္လို႔ မိသားစုတစ္စုစီအတြက္ အိမ္ကေလးတစ္လံုးစီလည္း ႐ွိပါတယ္၊ ေယာက္်ားေတြက ဆင္ေတြနဲ႔ အလုပ္,လုပ္၊ မိန္းမေတြက အိမ္မႈကိစၥလုပ္ရင္း ၿခံထဲမွာ ဟင္းသီးဟင္း႐ြက္ေတြစိုက္၊ ကေလးေတြကေတာ့ အနားက မေကြ႐ြာေလးမွာ ေက်ာင္းတက္ၾကတယ္၊ ထြန္းထြန္းနဲ႔ေမာ္က ဆင္ေတြေရာ၊ ဆင္ဦးစီးေတြရဲ႕ မိသားစုေတြကိုပါ အေတာ္ေလး ဂ႐ုစိုက္ပါတယ္၊

စခန္းမွာ ေလာေလာဆယ္ ဆင္ ၇ ေကာင္ ႐ွိပါတယ္၊ ညာဖက္အစြန္ဆံုး ဆင္ေပါက္ေလးကလြဲလို႔ က်န္တဲ့ ဆင္အားလံုးက ျမန္မာ့သစ္လုပ္ငန္းမွာ သစ္ဆြဲခဲ့ၾကတဲ့ ဆင္ေတြပါ၊ ဒီဆင္ေတြက အနာတရျဖစ္လို႔၊ ဒါမွမဟုတ္ အသက္ႀကီးလာလို႔ အလုပ္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ အၿငိမ္းစား အေပးခံထားရသူေတြ…၊ ဒီလိုဆင္ေတြကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ျပဳစုေစာင့္ေ႐ွာက္ဖို႔ရယ္၊ ျဖစ္ႏိုင္သေလာက္ သူတို႔ သဘာဝအတိုင္း ေတာထဲမွာ ေနထိုင္ပါေစလို႔ရယ္ ရည္႐ြယ္ၿပီး ထြန္းထြန္းတို႔က ဒီစခန္းကို ဖြင့္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္၊ သဘာဝကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ သူတို႔လင္မယားရယ္၊ လုပ္သက္အေတြ႔အႀကံဳ အမ်ားႀကီး႐ွိတဲ့ ေမာ့္ဦးေလး ဆင္ဆရာဝန္ရယ္ ပူးေပါင္းမိၾကတဲ့အခါ Green Hill Valley ဆိုတဲ့ ဆင္စခန္းေလးတစ္ခု ေပၚေပါက္လာခဲ့ ေတာ့တယ္၊ ေမာ့္ဦးေလးက ျမန္မာျပည္မွာ ဆင္ေတြအတြက္ ေမထုန္မဲ့ သားစပ္ျခင္းကို ပထမဦးဆံုး စတင္ခဲ့သူလို႔လည္း သိရတယ္…၊

က်ေနာ္တို႔ ေရာက္သြားေတာ့ ဆင္ေတြက ဆင္ဦးစီးေတြနဲ႔အတူ တန္းစီၿပီး ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္၊ သစ္ဆြဲဆင္ေတြ ျဖစ္လို႔ လူနဲ႔ ယဥ္ပါးပါတယ္၊ ႀကိဳက္သလို ကိုင္တြယ္၊ ပြတ္သပ္ၾကည့္လို႔ ရတယ္၊ ခဏၾကာေတာ့ ဆင္ေတြကို ငွက္ေပ်ာသီးေကြ်းဖို႔ လုပ္တယ္၊ ဆင္ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးေတြနဲ႔ ယွဥ္လိုက္ေတာ့ ဖီးၾကမ္းငွက္ေပ်ာသီးတစ္လံုး ေကြ်းရတာ သူတို႔ကို သက္သက္လာေနာက္ေနသလိုေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီလို႔ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ အားတံု႔အားနာနဲ႔ ေတြးေနမိတယ္၊ ပံုရဲ႕ ေ႐ွ႕ဆံုးမွာ ျမင္ရတဲ့ ဆင္ေပါက္ေလးက ဖိုးခ်စ္လို႔ ေခၚပါတယ္၊ အဲဒီေကာင္ေလးက သူ႔ေဘးက ဆင္ႀကီးေတြဖက္ကို အတင္းလုိက္ဖိၿပီး သူတစ္ေကာင္တည္း ငွက္ေပ်ာသီးအမ်ားဆံုးရေအာင္ ႏွာေမာင္း တျဖန္႔ျဖန္႔နဲ႔…၊ မိဘေတြ၊ ဦးေလး၊ အေဒၚေတြရဲ႕ မုန္႔ေတြကိုပါ အတင္းလိုက္လုစားတဲ့ လူသား ကေလးငယ္ေလး တစ္ေယာက္လိုပါပဲ…၊ အဲဒီ ဖိုးခ်စ္ေလးကို က်ေနာ္ ျမင္ျမင္ခ်င္း ခ်စ္သြားတယ္…၊

က်ေနာ့္သားနဲ႔ ထြန္းထြန္းရဲ႕သားက ရက္ပိုင္းပဲ အသက္ကြာတဲ့ ႐ြယ္တူေတြပါ၊ က်ေနာ္က ဖိုးခ်စ္ကို ခ်စ္သလို သူတို႔ ၂ ေယာက္ကိုလည္း စခန္းက ဆင္ဦးစီးေတြက ဝိုင္းၿပီးခ်စ္ၾကတာနဲ႔ ဆင္ေပၚကို ေခၚတင္ၿပီး စီးေစတယ္၊ သားက ဆင္ရဲ႕ ေက်ာဗလာေပၚမွာ ထိုင္ၿပီး အေၾကာက္အလန္႔မ႐ွိ ေပ်ာ္ေနေလရဲ႕…၊

တကယ္ေတာ့ Green Hill Valley မွာ ဆင္ေတြကို စီးဖို႔ မတိုက္တြန္းၾကပါဘူး၊ တခ်ိဳ႕ ဆင္စခန္းေတြမွာ လုပ္ၾကသလို ကေလးလူႀကီး အားလံုးက ဆင္ေတြေပၚကို တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္တက္၊ ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ စီးၾကတာမ်ိဳးကို ထြန္းထြန္းတို႔က မလုပ္ခ်င္ၾကဘူး၊ ဆင္ေတြက တျခား ျမင္းတို႔၊ ကုလားအုတ္တို႔လို လူေတြအခ်ိန္မေ႐ြး စီးႏိုင္တဲ့ သတၱဝါမ်ိဳးေတြ မဟုတ္ၾကပါဘူး၊ သဘာဝခ်င္း မတူတာကို လ်စ္လ်ဴ႐ွဳၿပီး အတင္းတက္စီးေနၾကမယ္ ဆိုရင္ ဒီဆင္ေတြရဲ႕ ဘဝက အေတာ္ေလး စိတ္ဆင္းရဲဖို႔ ေကာင္းေနေတာ့မွာ ေသခ်ာပါတယ္၊ အားေကာင္းေမာင္းသန္ အခ်ိန္တုန္းက သစ္ေတြဆြဲခဲ့ရတယ္၊ အခုက်ျပန္ေတာ့ လူေတြကို တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ေက်ာေပၚတင္ရင္း တစ္ေနကုန္ ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ ေလွ်ာက္ဖို႔ ခိုင္းေနဦးမယ္ ဆိုရင္ တကယ္ပဲ အၾကင္နာမဲ့ရာက်တဲ့ လုပ္ရပ္ပါပဲ…၊ အဲဒါေၾကာင့္ ဆင္ေတြရဲ႕ ေက်ာေပၚကိုေတာင္ က,မတင္ဘဲ ဒီအတိုင္းထားတာပါ…၊

ဆင္ ၇ ေကာင္႐ွိရာမွာ ပံုထဲမွာျမင္ရတဲ့ စြယ္စံုႀကီးနဲ႔ ဆင္ေပါက္ေလး ဖိုးခ်စ္တို႔ ႏွစ္ေကာင္က အထီးျဖစ္ၿပီးေတာ့ က်န္တာေတြကေတာ့ အမေတြပါ၊ အံမယ္… သစ္ဆြဲဆင္ေတြဆိုၿပီး ေလွ်ာ့ေတာ့မတြက္နဲ႔၊ သူတို႔က အပ်ံစား နာမည္ေတြကိုယ္စီနဲ႔…၊ ၾကည့္ပါဦး…၊ ဆင္မေတြ နာမည္က ႐ွဳေလးခင္-တဲ့၊ ေဆြမိုးေမ-တဲ့၊ ယုမိုးယဥ္-တဲ့၊ ဝင္းမမ၊ ထြန္းမမ-တဲ့၊ စြယ္စံုဆင္ထီးႀကီးက်ေတာ့ ေသာင္းကန္ေဌး-တဲ့၊ အငယ္ဆံုး ဖိုးခ်စ္ေလးကိုေတာ့ ေမြးကတည္းက အားလံုးကခ်စ္ၾကလို႔ ဖိုးခ်စ္လို႔ ေခၚတာပါ-တဲ့၊ အသက္အားျဖင့္ေတာ့ အငယ္ဆံုး ၄ ႏွစ္ခြဲကေန အႀကီးဆံုး ၆၀ အတြင္း ႐ွိၾကတယ္…၊

ခဏေနေတာ့ ဆင္ေတြကိုေခၚၿပီး မလွမ္းမကမ္းက စမ္းေခ်ာင္းေလးမွာ ေရသြားခ်ိဳးေပးၾကတယ္၊ ဆင္စခန္းရဲ႕ တည္ေနရာက ႐ွမ္း႐ိုးမေတာင္တန္းေတြ ႐ွိတယ္ဆိုေပမယ့္ မီတာ ၄၀၀ အျမင့္ေလာက္ပဲ ႐ွိလို႔ ရာသီဥတု ပူပါတယ္၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ဆင္ေတြကလည္း ေရသြားခ်ိဳးရမယ္ဆိုရင္ အင္မတန္မွေပ်ာ္…၊ အလွည့္မက်ေသးလို႔ မခ်ိဳးရေသးတဲ့ ေကာင္ေတြကေတာ့ အပူသက္သာေအာင္ ေက်ာေပၚကို ေျမမႈန္႔ေတြ ႏွာေမာင္းနဲ႔ ပစ္,ပစ္တင္ၿပီး က်န္ခဲ့ေလရဲ႕၊ စမ္းေခ်ာင္းေလးက အနက္ဆံုးေနရာမွ ခါးသာသာေလာက္ပဲ ႐ွိၿပီးေတာ့ ေရကလည္း အေတာ္ေလး ၾကည္လင္ပါတယ္၊ ဆင္ေတြကို ေရထဲ လွဲမအိပ္ခိုင္းခင္ အပူ႐ွပ္မွာစိုးလို႔ အရင္ဆံုး ေရတိုက္ပါတယ္၊ လူအတိုင္းပဲ…၊ း)

ဆင္ေတြ ေရထဲ ေရာက္,ေရာက္ခ်င္း သားကလည္း ေရထဲလိုက္ဆင္းရင္း “ဒီေလာက္ႀကီးတဲ့ အေကာင္ေတြကို ဘယ္လိုမ်ား ေရခ်ိဳးေပးမွာလဲလို႔ စူးစမ္းတဲ့အၾကည့္မ်ိဳးနဲ႔ စိတ္ဝင္တစား ၾကည့္ေနတယ္”၊ ဆင္ဦးစီးေတြက ေခ်ာင္းေရေတြကို လက္ခုပ္နဲ႔ခပ္ၿပီး ဆင္ကိုယ္ေပၚကို ပက္ျပလိုက္ေတာ့မွ သူ သေဘာက်သြားၿပီး မရပ္မနားကို ဆင့္သႀကၤန္ က်ေတာ့တာပဲ၊ ဒီဆရာေလးက နဂိုကတည္းကမွ အဲဒီလို ေရလိုက္ပက္ရတာ ဝါသနာက ခပ္ပါပါဆိုေတာ့ အခုလိုမ်ိဳး သူ့ဘယ္ေလာက္ပက္ပက္ ထြက္မေျပး၊ ျပန္မေျပာတဲ့ ဆင္နဲ႔လည္း က်ေရာ… ဘာေျပာေကာင္းမလဲ…၊ ေရပက္လိုက္၊ အုန္းဆံဖတ္နဲ႔ တိုက္ေပးလိုက္နဲ႔…၊ တစ္ခါ ထြန္းထြန္းရဲ႕ သားကလည္း သူနဲ႔ ဝါသနာတူ၊ စ႐ိုက္တူဆိုေတာ့ ျပန္ဖို႔ကို မနည္းေျပာယူ ရတယ္…၊

စမ္းေခ်ာင္းေလးကေန စခန္းကိို အျပန္မွာေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔သားက ေ႐ွ႕ဆံုးကေန စြယ္စံု ေသာင္းကန္ေဌးကို စီး၊ ထြန္းထြန္းရဲ႕သားနဲ႔ သူ႔ဦးေလးက တျခားဆင္တစ္ေကာင္ကို စီးၿပီး ျပန္လာခဲ့ၾကတယ္…၊ မူလက ဆင္စီးဖုိ႔ က်ေနာ္ မရည္႐ြယ္ပါဘူး၊ “အသက္ႀကီးလွ်င္ ဆင္စီးပါ” ဆိုတဲ့ ေၾကာ္ျငာစာသားကို သတိရေနတာလည္း ပါမွာေပါ့၊ း) ဒါေပမယ့္ ထြန္းထြန္းကိုယ္တိုင္က အတင္းတိုက္တြန္းေနတာနဲ႔ သားနဲ႔အတူ စီးျဖစ္သြားတာ…၊ စမ္းေခ်ာင္းေလးအတိုင္း ေက်ာက္တံုးေတြေပၚက ျဖတ္လာေတာ့ ဆင္ဦးစီးေလးက ေျပာ႐ွာတယ္၊ “အစ္ကို.. ဘာမွ မစိုးရိမ္နဲ႔၊ ဆင္ေတြက သူတို႔လဲက်မွာ၊ အသားနာမွာ အင္မတန္သိတဲ့ အေကာင္ေတြ၊ မေသခ်ာရင္ သူတို႔ဘယ္ေတာ့မွ ေ႐ွ႕မတိုးဘူး”တဲ့…၊ ေသာင္းကန္ေဌးက အင္းစိန္၊ မင္းဓမၼကုန္းက နာမည္အ႐ွည္ႀကီး႐ွိတဲ့ ေကာင္ေတြနဲ႔ အသားအေရခ်င္း မတူေပမယ့္လို႔ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမေတာ့ ဟိုးေ႐ွးတုန္းက ဆင္စီးၿပီး ျပည္ေတာ္ဝင္ခန္းဆိုတာ ဒါမ်ိဳးမ်ားလား-လို႔ ႐ႊတ္ေနာက္ေနာက္ ေတြးေနမိတယ္…၊

ဆင္ေတြကို ညေနပိုင္းေလာက္မွာ ေတာထဲကို လႊတ္ပါတယ္၊ ဆင္ဦးစီး တစ္ေယာက္ခ်င္းစီက ဆင္ေတြကို တစ္ေနရာစီ ေမာင္းသြားၿပီးေတာ့ လႊတ္လိုက္တယ္၊ မနက္က်ေတာ့ မွတ္ထားခဲ့တဲ့ လမ္းအတိုင္း ျပန္သြားၿပီး ဆင္ေကာက္ထြက္ၾက ရတယ္၊ ဆင္သြားလမ္းျဖစ္ ဆိုတဲ့အတိုင္း သူတို႔ျဖတ္သြားခဲ့တဲ့ လမ္းေၾကာင္းကို အထင္အ႐ွားျမင္ရတာေၾကာင့္ ဆင္ေပ်ာက္ေနမွာ မပူရပါဘူး ဆိုေပမယ့္ အနည္းဆံုးေတာ့ တစ္နာရီေလာက္ ေလွ်ာက္သြားရတယ္လို႔ ဆိုတယ္၊ တခါတေလလည္း ေတာင္ေတြေပၚကို တက္ခ်င္တက္သြားၾကျပန္တယ္၊ ဆင္ေတြက တစ္ညလံုးမွာ အပင္ေတြခ်ိဳး၊ စားေသာက္ရင္း တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕နဲ႔ သြားေနၾကတာ…၊ သူတို႔ အစားအမ်ားဆံုးကေတာ့ ဝါးပင္ေတြပါ၊ ေမာ့္ဦးေလး ဆင္ဆရာဝန္က သူ႔ရဲ႕ လုပ္သက္မွာ အင္မတန္ ပါးနပ္တဲ့ ဆင္ေတြႀကံဳဖူးတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပတယ္၊ အဲဒီ ပါးနပ္တဲ့ ေကာင္ေတြက တစ္ညလံုးသစ္ပင္ေတြ စားေနရင္းနဲ႔ သစ္႐ြက္ေတြကို သူတို႔လည္ပင္းက သစ္သားခေလာက္ထဲ သြတ္သိပ္ၿပီး ထိုးထည့္ၾကတယ္၊ ဒီခေလာက္သံၾကားရင္ လူေတြက သူတို႔ကို အေဝးႀကီးကတည္းက သိေနတာဆိုေတာ့ အသံမၾကားေအာင္ လုပ္တာပါ၊ တခ်ိဳ႕ေကာင္ေတြက်ေတာ့ သစ္သားခေလာက္ဆိုတာ လည္ပင္းမွာ ဆြဲထားရင္ ဟိုဖက္ဒီဖက္ လႈပ္ရမ္းၿပီး အသံျမည္တာကို သေဘာေပါက္ၾကတယ္၊ ဒီေတာ့ အဲဒီလို မလႈပ္ရမ္းႏိုင္ေအာင္ ႏွာေမာင္းနဲ႔ဆြဲယူၿပီး ကုပ္ေပၚမွာ အသာေလး တင္ထားၾကတယ္-တဲ့…၊

ဆင္စခန္းမွာ ဆင္ေတြအျပင္ တျခားအေကာင္ေတြလည္း ေတြ႔ခဲ့ရတယ္၊ ဆင္နဲ႔ ယွဥ္လိုက္ရင္ေတာ့ ေသးေသးေလးပါ၊ ဒါေပမယ့္ ေျမျပန္႔မွာ ျမင္ေနက် မဟုတ္တဲ့ ပင့္ကူေတြျဖစ္လို႔ တခ်ိဳ႕ကို ဓာတ္ပံု႐ိုက္လာ ျဖစ္ပါတယ္…၊

ဒီေကာင္ေတြက ရန္ကုန္မွာ က်ေနာ္တို႔ ျမင္ေနက် ပင့္ကူေတြထက္ အမ်ားႀကီး ပိုႀကီးသလို အေရာင္ေတြကလည္း အခုလို ဆန္းဆန္းျပားျပားေတြနဲ႔…၊ သတၱေဗဒနဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးခဲ့တဲ့ က်ေနာ္က ဒီပင့္ကူေတြကို ဓာတ္ပံု႐ိုက္႐ံုကလြဲၿပီး နာမည္၊ မ်ိဳးစိတ္၊ မ်ိဳးရင္း ဘာမွ မခြဲျခားႏိုင္ခဲ့ပါဘူး…၊ (နအဖေခတ္ ပညာေရးအေၾကာင္းေတာ့ ခရီးသြားပို႔စ္မွာ ထည့္မေရးေတာ့ပါဘူးေလ...ေနာ) း)

ခႏၶာကိုယ္တင္ အေရာင္စံုတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ပင့္ကူအိမ္ကိုလည္း အဲဒီလုိမ်ိဳး ဒီဇိုင္းအကြက္ေလးေတြနဲ႔ ရက္ၾကတာ သတိထားမိတယ္၊ အင္းေလးနဲ႔နီးလို႔ ရက္ကန္းအတတ္ေတြ ဓာတ္ကူးသြားတာမ်ားလား၊ း) ဒီပင့္ကူေတြအားလံုးက သစ္ပင္ေတြေပၚမွာ ေနပါတယ္၊ သြားတုန္းလာတုန္းမွာ ဒီလိုေကာင္မ်ိဳးတစ္ေကာင္ ေခါင္းေပၚကို ျပဳတ္က်လာလို႔ကေတာ့… လို႔က်ေနာ္ ႐ုတ္တရက္ေတြးမိလိုက္ေတာ့ ႐ိုက္လက္စ ဓာတ္ပံုကို အျမန္ဆံုး အဆံုးသတ္ခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္လာခဲ့တယ္…၊ း)

စိုက္ပ်ိဳးဖို႔အသင့္ ကြ်န္းပင္ေပါက္ကေလးေတြ…၊ Green Hill Valley ရဲ႕ နာမည္အျပည့္အစံုက Elephant Camp and Re-plantation ဆိုတဲ့အတိုင္း လာလည္တဲ့ ဧည့္သည္ေတြကို သစ္ပင္စိုက္သြားဖို႔ ထြန္းထြန္းတို႔က တိုက္တြန္းေလ့႐ွိပါတယ္၊ မေကြသစ္ေတာႀကိဳးဝိုင္းမွာ အရင္တုန္းက စည္းကမ္းမဲ့သစ္ခုတ္တာ၊ မီးေသြးဖုတ္တာေတြ ႐ွိခဲ့လို႔ သစ္ေတာေတြ ျပဳန္းပါတယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ သူတို႔တတ္ႏိုင္တဲ့ဖက္ကေန စခန္းအနီးတဝိုက္ကို သစ္ပင္ေတြ ျပန္စုိက္တဲ့ အစီအစဥ္လုပ္ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္၊ အဓိက အားျဖင့္ေတာ့ ကြ်န္းနဲ႔ ခါေတာ္မီကို စိုက္ၾကတယ္…၊

က်ေနာ့္ရဲ႕ ဆင္ကေလးဖိုးခ်စ္…၊ တကယ္ေတာ့ ဖိုးခ်စ္က သနားစရာေကာင္းတဲ့ ဆင္ကေလးပါ၊ သူ႔ဇာတိက သပိတ္က်င္းဖက္က…၊ အဲဒီမွာ ျမန္မာ့သစ္လုပ္ငန္းကေန ဆင္႐ိုင္းဖမ္းပြဲလုပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဖိုးခ်စ္က သူ႔အေမနဲ႔ ကြဲသြားၿပီးေတာ့ အဖမ္းခံလိုက္ရတယ္၊ သစ္ဆြဲစခန္းမွာ အေမမ႐ွိဘဲနဲ႔ ႀကီးျပင္းလာရေတာ့ သူ႔ကိုေစာင့္ေ႐ွာက္မယ့္သူ မ႐ွိဘူး၊ ဒါ့အျပင္ တျခားျပႆနာေတြ၊ အက်ပ္အတည္းေတြ ၾကားမွာ ဖိုးခ်စ္အတြက္က ေနစရာ အဆင္မေျပလွဘူး၊ ေတာထဲကို ျပန္လႊတ္ရင္လည္း မသြားတတ္၊ မလာတတ္နဲ႔ သူ႔အတြက္ ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ ဒုကၡေတြ႔ဖို႔ မ်ားတယ္၊ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဖိုးခ်စ္ကေလးကို ေဟာဒီ ဆင္စခန္းကို ေခၚလာခဲ့ၾကေတာ့တာ…၊ ဒီမွာ႐ွိတဲ့ ဆင္မေတြထဲက ႏွစ္ေကာင္က ဖိုးခ်စ္ ေရာက္လာကတည္းက သူတို႔ရဲ႕ သားသမီးရင္းအလား ေစာင့္ေ႐ွာက္၊ အကာအကြယ္ ေပးၾကတယ္၊ ေန႔ပိုင္း စခန္းမွာ႐ွိခ်ိန္မွာ ဖိုးခ်စ္က သူ႔ဦးစီးနဲ႔ ေနေပမယ့္ ညေနဖက္ေတာထဲကို ျပန္လႊတ္ရင္ေတာ့ အဲဒီဆင္မႏွစ္ေကာင္ထဲက တစ္ေကာင္နဲ႔အတူ လႊတ္ေပးရတယ္၊ အဲဒီဆင္မႀကီးကပဲ ဖိုးခ်စ္ကို တစ္ညလံုးအကာအကြယ္ေပး၊ အစာ႐ွာေကြ်းနဲ႔ ေစာင့္ေ႐ွာက္ပါတယ္၊ အခုေတာ့ ဖိုးခ်စ္ေလးလည္း ၄ ႏွစ္ခြဲေက်ာ္လို႔ အေတာ္ေလး သန္မာလာတဲ့ ဆင္ေပါက္ကေလး ျဖစ္လာခဲ့ၿပီ…၊

ေကြ်းသမွ် ငွက္ေပ်ာသီးအကုန္ စားခ်င္ေနတဲ့ ဖိုးခ်စ္၊ သူ႔ကို ခ်စ္ခင္တဲ့ ဆင္မတစ္ေကာင္နဲ႔ စြယ္စံုႀကီး ေသာင္းကန္ေဌး…၊ သစ္ဆြဲဆင္ေတြ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဆင္အႀကီး ၂ ေကာင္ရဲ႕ တင္ပါးမွာ ကိုယ္ပိုင္နံပါတ္ ထိုးထားတာ ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္၊ အကယ္၍ ဖိုးခ်စ္သာ သပိတ္က်င္း တစ္ေနရာက ေတာထဲမွာ ဆင္႐ိုင္းအုပ္နဲ႔အတူ ႐ွိေနခဲ့ဦးမယ္ဆိုရင္ သူ႔အေမနဲ႔အေဖေဘးမွာ အခုလိုပဲ ပြတ္သီးပြတ္သပ္လုပ္ရင္း လြတ္လပ္စြာေပ်ာ္ျမဴးေနလိမ့္မွာ အေသအခ်ာပါ…။ ။

(အပိုင္း ၆ မွာ ေရေလးမက်ေသးခင္ အင္းေလးကို အေျပးသြားလိုက္ၾကရ ေအာင္လားဗ်ာ…)

ညီလင္းသစ္
၂ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၁၃