08 September 2014

ျမန္မာစကားသည္ တို႔စကား


သားကေလး ဒီႏွစ္ပထမတန္း စ,တက္လို႔ သံုးရက္ေျမာက္ေန႔ အိမ္ကိုျပန္လာေတာ့ သူ႔ရဲ႕အာဂ်င္ဒါထဲမွာ အတန္းပိုင္ဆရာမရဲ႕ မွတ္ခ်က္ေလးတခု ပါလာခဲ့တယ္၊ ဒီ အာဂ်င္ဒါက ေက်ာင္းမွာ ကေလးေတြဘာသင္ရလဲ၊ ဘာေတြ အိမ္စာေပးလိုက္သလဲ၊ စတာေတြကို ေဖာ္ျပဖို႔အျပင္ မိဘနဲ႔ဆရာ ဆက္သြယ္ဖို႔အတြက္ ေရးစရာ႐ွိရင္ ေရးဖို႔လည္း ျဖစ္ပါတယ္၊ အဲဒီမွာ ပါလာတဲ့မွတ္ခ်က္ေလးက Bonjour (ဘြန္႐ွဴး) ကို ျမန္မာလို ဘယ္လိုေရးသလဲဆိုတာ ေက်းဇူးျပဳ၍ ေရးေပးပါ-တဲ့၊ ဒါနဲ႔ အဲဒီမွတ္ခ်က္ေလးရဲ႕ ေအာက္မွာပဲ Bonjour ကို ျမန္မာလို “မဂၤလာပါ” လို႔ ေရးပါတယ္ ဆိုၿပီး ျမန္မာစာလံုး မဂၤလာပါ ကို ေရးလိုက္တဲ့အျပင္ သီးသန္႔ A4 စာ႐ြက္တ႐ြက္မွာလည္း စာ႐ြက္အျပည့္နီးပါး မဂၤလာပါ-လို႔ စာလံုးအႀကီးႀကီး က်ေနာ္ ေရးေပးလိုက္တယ္၊ ဒါ့အျပင္ အဲဒီစာလံုးေတြကို ဘယ္လိုေရးတယ္ဆိုတာကို ျမွားေလးေတြနဲ႔လည္း ျပေပးထားလိုက္တယ္၊ ဥပမာ-“မ” ကို တဆက္ထဲ ဆြဲတာ မဟုတ္ဘဲ ဘယ္ဖက္က ေအာက္ဖက္အလယ္ထိ တခါဆြဲ၊ ညာဖက္ကေန ေအာက္ဖက္ကိုဆြဲၿပီးမွ အလယ္က အဆံသတ္ရၿပီး ေရးရတယ္ ဆိုတာကိုေပါ့၊ ေနာက္ရက္ေတြ သားကို ေက်ာင္းလိုက္ပို႔ေတာ့ အဲဒီအတန္းပိုင္ဆရာမက က်ေနာ့္ကိုလာႏႈတ္ဆက္ၿပီး “မဂၤလာပါ” စာလံုးကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေရးေပးတဲ့အျပင္ ေရးနည္းပါ ႐ွင္းျပေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း တခုတ္တရ လာေျပာတယ္၊ A4 စာ႐ြက္နဲ႔ က်ေနာ္ ေရးေပးလိုက္တဲ့ “မဂၤလာပါ” ကိုလည္း ပလပ္စတစ္ေလာင္းၿပီး စာသင္ခန္းနံရံမွာ ကပ္ထားပါတယ္-တဲ့…၊

တကယ္ေတာ့ အခုလိုမ်ိဳး ေရးေပးရတာ သား ပထမတန္း ေရာက္မွ မဟုတ္ပါဘူး၊ သူ မူႀကိဳတက္ကတည္းက ဆရာမတေယာက္က ေရးေပးပါဆိုလို႔ က်ေနာ္ ေရးေပးခဲ့ဖူးတယ္၊ အဲဒါကိုလည္း အခန္းထဲမွာ ကပ္ထားတာ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္၊ ဒီ ဆရာမေတြရဲ႕ ႐ည္႐ြယ္ခ်က္က အတန္းထဲက တျခားဘာသာစကား ေျပာတဲ့ကေလးတိုင္းကို အဲဒီသက္ဆိုင္ရာ ဘာသာစကားရဲ႕ ႏႈတ္ခြန္းဆက္ စကားေလးကို ေရးခိုင္းၿပီး မတူကြဲျပားတဲ့ အသံထြက္ေတြ၊ ေရးပံုေရးနည္းေတြကို ကေလးတို႔ကို ႐ွင္းျပ၊ နားလည္ေစဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္၊ က်ေနာ္သိသေလာက္ သားရဲ႕ အတန္းထဲမွာ ျပင္သစ္စကားအျပင္ အဂၤလိပ္စကားေျပာ၊ အီတာလ်ံ စကားေျပာ၊ ဂ်ာမန္စကားေျပာ၊ ႐ု႐ွားစကားေျပာ၊ စပိန္စကားေျပာတဲ့ ကေလးေတြ ႐ွိပါတယ္၊ ဒီကေလးေတြကို ျပင္သစ္စာ သင္ေပးတဲ့အခါ ကမာၻေပၚမွာ ျပင္သစ္စာအျပင္ ေဟာဒီလို တျခားစကားေတြလည္း ေျပာၾက၊ ေရးၾကတယ္ဆိုတာ သိေစဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္၊ ဒီလိုနည္းအားျဖင့္ ကေလးေတြဟာ ကြဲျပားမႈေတြ အတူယွဥ္တြဲ ႐ွိေနတဲ့အေၾကာင္း အခုအ႐ြယ္ကတည္းက နားလည္ေစမွာျဖစ္သလို အျခား ဘာသာစကားေတြကိုလည္း ေလးစား၊ တန္ဖိုးထားတတ္ေစဖို႔ ပါပဲ…၊

ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးကို ေတြးေနရင္းနဲ႔ ဟိုတေလာဆီက မေမ (ေမဓာဝီ)နဲ႔ အြန္လိုင္းမွာ အမွတ္မထင္ စကားေျပာျဖစ္တုန္း သူေျပာသြားတဲ့ စကားေတြက ေခါင္းထဲေရာက္လာတယ္၊ သူ႔ေက်ာင္းက ကေလးေတြထဲမွာ ျမန္မာစကားကို မေျပာတတ္တဲ့ ျမန္မာကေလးေတြ အမ်ားႀကီးပဲ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း၊ ကေလးေတြရဲ႕ မိဘေတြကိုယ္တိုင္က အေဖျမန္မာ၊ အေမျမန္မာ၊ ေမြးကတည္းက အခုခ်ိန္ထိ ေနလာတာကလည္း ျမန္မာျပည္မွာ၊ ႏိုင္ငံျခားလည္း အလည္အပတ္သေဘာမ်ိဳးေတာင္ မသြားခဲ့ပါဘဲနဲ႔ ျမန္မာစကားကို နားမလည္တဲ့အေၾကာင္း၊ အိမ္မွာလည္း အဂၤလိပ္လိုပဲ ေျပာၾကတဲ့အေၾကာင္း၊ အဲဒီကေလးေတြကို ျမန္မာစာသင္တဲ့အခါ အဂၤလိပ္စကားကိုသံုးၿပီး ႐ွင္းျပရတဲ့အေၾကာင္း စတာေတြ ေျပာျပတယ္၊ က်ေနာ့္မွာ ကိုယ့္နားကို ကိုယ္မယံုႏိုင္ေအာင္ ပါပဲ၊ အခုေခတ္မွာ ကိုယ့္နာမည္ကိုေတာင္ ကိုယ္ ျမန္မာလို မေရးတတ္ေတာ့တဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳး ကေလးငယ္ေတြ မ်ားလာေနၿပီ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ျမန္မာျပည္က သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ကလည္း ေျပာဖူးတယ္၊ ဒါ့အျပင္ စကၤာပူမွာေနၿပီး ျမန္မာစကား မေျပာတတ္ေတာ့တဲ့ ျမန္မာကေလးငယ္ေတြအေၾကာင္း ညီမေလးဇြန္ (ဇြန္မိုးစက္) ေရးဖူးတဲ့ ပို႔စ္တပုဒ္မွာလည္း ဖတ္ခဲ့ရဖူးတယ္၊

အဲဒီလို အျဖစ္ေတြၾကားရတဲ့အခါ က်ေနာ္ အေတာ္ေလး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိပါတယ္…၊ ကာလံေဒသံအရ အခုေခတ္မွာ အဂၤလိပ္စကား၊ တ႐ုတ္စကား၊ တျခားဘာသာစကား ေတြကို သင္ရမယ္ဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ ျငင္းလို႔မရတဲ့ အမွန္တရားပါ၊ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ေနတဲ့ ကေလးေတြအဖို႔ သက္ဆိုင္ရာႏိုင္ငံအလိုက္ ဘာသာစကား အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေက်ာင္းမွာ၊ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေျပာေန၊ ၾကားေနရသလို ျမန္မာျပည္မွာ ေန,ေနတဲ့ ကေလးတခ်ိဳ႕ကလည္း အင္တာေန႐ွင္နယ္ေက်ာင္း၊ ပုဂၢလိကေက်ာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးမွာတက္ၿပီး ဘာသာရပ္အားလံုးကို အဂၤလိပ္လို သင္ေန၊ ေျပာေနရတယ္၊ ဒါဟာ ေခတ္ရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္အေလ်ာက္၊ ႏိုင္ငံေတြရဲ႕ နယ္နိမိတ္မ်ဥ္းေတြ မွိန္လာတဲ့အေလ်ာက္၊ ကမာၻ႔ ပထဝီႏိုင္ငံေရးအေ႐ြ႕ေတြ အလွမ္းက်ယ္လာတဲ့အေလ်ာက္ ျဖစ္လာတဲ့ ကိစၥပါ၊ အဂၤလိပ္စကားပဲသင္သင္၊ ျပင္သစ္စကားပဲသင္သင္၊ တ႐ုတ္စကားပဲသင္သင္… ဘာသာစကားဆိုတာ မ်ားမ်ားေျပာတတ္ေလေလ၊ ကိုယ့္အတြက္ အက်ိဳး႐ွိေလေလပါပဲ၊ သိပ္ေကာင္းပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီဘာသာစကားေတြက ကိုယ့္ရဲ႕ မိခင္ဘာသာစကားအေပၚ လႊမ္းမိုး၊ အစားထိုးလာမယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔အားလံုး ခဏေလာက္ရပ္တန္႔ၿပီး ဆန္းစစ္ဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္၊ ကိုယ့္ရဲ႕ သား ဒါမွမဟုတ္ သမီးက အိမ္မွာလည္း ကိုယ့္ကို အဂၤလိပ္စကား ဒါမွမဟုတ္ တျခားဘာသာစကားနဲ႔ ျပန္ေျပာတာေတြ မ်ားလာၿပီဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ တဦးခ်င္းစီရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈဆိုင္ရာ သတိေပးေခါင္းေလာင္းသံဟာ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ျမည္ေနၿပီပဲ ျဖစ္ပါတယ္၊ ဒီေခါင္းေလာင္းသံကို အၾကားသင့္ဆံုး၊ နားစိုက္ေထာင္ဖို႔ တာဝန္အ႐ွိဆံုး လူေတြကေတာ့ မိဘေတြပါပဲ…၊

က်ေနာ့္ရဲ႕ သားကေလး လူ႔ေလာကကို ေရာက္လာေတာ့မယ္လို႔ သိလိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္ကစလို႔ တကယ္တမ္းေမြးလာတဲ့ အခ်ိန္အထိ ဒီကေလးကို ဘယ္ဘာသာစကားနဲ႔ ေျပာရမလဲလို႔ တခါမွေယာင္လို႔ က်ေနာ္ မေတြးမိခဲ့ဘူး၊ ျမန္မာလူမ်ိဳး အေဖတေယာက္ရဲ႕ ႏႈတ္က သူ႔သားအတြက္ ထြက္လာမယ့္စကားဟာ ျမန္မာစကားပဲ ျဖစ္ရမယ္ဆိုတာ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ႏွစ္ခါျပန္ စဥ္းစားစရာေတာင္ မလိုတဲ့ ေသခ်ာမႈပါပဲ၊ တကယ္တမ္းမွာလည္း သားကေလးေမြးလို႔ တရက္သားအ႐ြယ္ကတည္းက အခု ၇ ႏွစ္အ႐ြယ္အထိ တေလွ်ာက္လံုး ျမန္မာလိုပဲ က်ေနာ္ေျပာခဲ့တယ္၊ ဘယ္လိုအေျခအေနမွာ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္သူေတြ အေ႐ွ႕မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သားကို က်ေနာ္ ျမန္မာလိုပဲ ေျပာတယ္၊ က်ေနာ့္အဖို႔ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ျပင္သစ္လို ေျပာခ်င္ေျပာေနမယ္၊ အဂၤလိပ္လို ေျပာခ်င္ေျပာေနမယ္၊ အဲဒီလို ေျပာေနရင္းက သားကို စကားလွည့္ေျပာၿပီ ဆိုတာနဲ႔ က်ေနာ့္ႏႈတ္ကေန အလိုအေလ်ာက္ ေျပာင္းၿပီး ထြက္လာတာက ျမန္မာစကားပဲ၊ ဒီအတြက္ တကူးတက အားထုတ္စရာ မလိုပါဘူး၊ သားကေလး ခပ္ငယ္ငယ္ အေစာပိုင္းရက္ေတြတုန္းကေတာ့ က်ေနာ္ တခုစဥ္းစားထားခဲ့တယ္၊ အကယ္၍ လူေတြၾကားထဲမွာ သူတို႔နားမလည္တဲ့ ျမန္မာစကားကို က်ေနာ္ကသားနဲ႔ ေျပာေနလို႔ မယဥ္ေက်းတဲ့အသြင္ ေဆာင္ေနမယ္ဆိုရင္လည္း အဲဒီအတြက္ ေတာင္းပန္ၿပီး ဆက္ေတာ့ ေျပာရမွာပဲ-လို႔…၊ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္အထိ အဲဒီလိုမ်ိဳး တခါမွ ေတာင္းပန္စရာ မလိုခဲ့ပါဘူး၊ က်ေနာ္ကသားကို ျမန္မာလို ေျပာလိုက္တာနဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကလူေတြက မသိမသာတမ်ိဳး၊ သိသိသာသာတဖံု ၾကည့္ေလ့႐ွိၾကတယ္၊ ရင္းႏွီးတဲ့လူတခ်ိဳ႕က အဲဒါ ဘာစကားလဲ-လို႔ လာေမးတတ္ၾကတယ္၊ အဲဒီလို အေမးခံရတိုင္း “ျမန္မာစကား” လို႔ ဂုဏ္ယူဝင့္ႂကြားစြာနဲ႔ က်ေနာ္ အၿမဲျပန္ေျဖ ခဲ့တယ္၊ အဲဒီလိုအခ်ိန္တိုင္းမွာ သားကိုၾကည့္တဲ့ အဲဒီလူေတြရဲ႕ အၾကည့္ေတြထဲမွာ အားက်တဲ့အရိပ္ေတြ အၿမဲေတြ႔ရတတ္ပါတယ္၊ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ႏႈတ္ကေနကို ဖြင့္ေျပာၾကတယ္၊ “ခင္ဗ်ားရဲ႕ သားေလး ကံေကာင္းလိုက္တာ၊ အခုလိုငယ္ငယ္ကတည္းက ဘာမွအားထုတ္စရာ မလိုဘဲ ဘာသာစကားတခုကို ေျပာခြင့္ရေနတာ…” တဲ့…၊

တကယ္တမ္းေျပာရရင္ သားနဲ႔ ျမန္မာလိုေျပာရတာ အၿမဲတမ္းေတာ့ မလြယ္ကူပါဘူး၊ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ျမန္မာစကားေျပာသူဟာ က်ေနာ္တေယာက္ထဲ ျဖစ္ေနတဲ့အခါ က်ေနာ့္ဖက္က တခါတေလမွာ လိုအပ္တာထက္ပိုၿပီး အားစိုက္ခဲ့ရတယ္၊ သူၾကားေနက် ျပင္သစ္စကားသံေတြထက္ မေက်ာ္ရင္ေတာင္ အနည္းဆံုး မေလ်ာ့ေအာင္ေတာ့ က်ေနာ္ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္၊ အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္း ကေလးဆိုတာမ်ိဳးက သူ႔အနီးမွာ လူႏွစ္ေယာက္ အခ်ီအခ် ေျပာေနတဲ့ စကားသံေတြကို နားေထာင္ၿပီး စကားလံုးအသစ္ေတြ အမ်ားႀကီးကို သင္ယူၾကေလ့ ႐ွိပါတယ္၊ သူ႔ကို တိုက္႐ိုက္စကား ေျပာတဲ့အခါ အဲဒီစကားထဲကေန စကားလံုးအသစ္ တလံုးကို မွတ္မိမယ္ဆိုရင္ သူ႔ကို တိုက္႐ိုက္မေျပာဘဲ အျခားလူႏွစ္ေယာက္ ေျပာေနသံကို နားစြင့္ရင္းနဲ႔ စကားလံုးအသစ္ သံုးလံုးကို ပိုၿပီးမွတ္မိပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို ပတ္ဝန္းက်င္မ်ိဳးကို သားအတြက္ က်ေနာ္ မဖန္တီးေပးႏိုင္ဘူး၊ တႏိုင္ငံလံုးေပါင္းမွ ျမန္မာဦးေရ စုစုေပါင္း တရာေတာင္မ႐ွိတဲ့ ႏိုင္ငံငယ္ေလးတခုမွာ ေနထိုင္ရတဲ့အတြက္ ျမန္မာစကားသံေတြ ေဝေဝစည္စည္ ၾကားခြင့္ဆိုတာ ဘယ္႐ွိႏိုင္ပါ့မလဲ၊ ဆိုေတာ့ ျမန္မာစကားကို က်ေနာ့္သား မ်ားႏိုင္သမွ် မ်ားမ်ားၾကားရေအာင္ က်ေနာ္ကပဲ ေျပာရေတာ့တယ္၊ အဲဒီလို ေျပာတဲ့အခါ တခါတေလ မလိုအပ္တဲ့ အေျခအေနေတြမွာေတာင္ ေျပာခဲ့ရတယ္၊ ဥပမာ-သူၾကည့္ေနတဲ့ ကာတြန္းဇတ္ကားေလးထဲမွာ ေျပာလိုက္တဲ့ ျပင္သစ္စကားတခြန္းကို သူလည္း ေကာင္းေကာင္းနားလည္ပါလ်က္ က်ေနာ္က စကားျပန္ပံုစံနဲ႔ ျမန္မာလို ထပ္ေျပာတာမ်ိဳး၊ သူ႔အေမက ျပင္သစ္လို ေျပာလိုက္တဲ့ စကားတခြန္းကိုပဲ က်ေနာ္က ျမန္မာလိုျပန္ၿပီး ထပ္ေျပာတာမ်ိဳးေပါ့၊ အဲဒီလို ေျပာျခင္းအားျဖင့္ ေဝါဟာရအသစ္ေတြ သူ ဖလွယ္ယူႏိုင္ဖို႔ က်ေနာ္ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တယ္၊

တခါေတာ့ သားအသက္ ၄ ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ က်ေနာ့္ကိုေမးတယ္၊ “ေဖေဖက တျခားလူအားလံုးကို ျပင္သစ္လို ေျပာေပမယ့္ သားကိုက်ေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ အၿမဲတမ္းျမန္မာလို ေျပာတာလဲ”တဲ့၊ သူဆိုလိုတာက သူလည္းျပင္သစ္လို ေျပာေနၿပီ၊ က်ေနာ္ကလည္း ေျပာတတ္ရဲ႕သားနဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ ခက္ေအာင္ ျမန္မာလိုေျပာေနတာလဲ-ေပါ့၊ အဲဒီအသက္အ႐ြယ္မွာ သားက က်ေနာ္ေျပာတဲ့ ျမန္မာစကားတခ်ိဳ႕ကို ျပင္သစ္လို ျပန္,ျပန္ေျဖဖို႔ ႀကိဳးစားလာတဲ့ ကာလလည္း ျဖစ္ပါတယ္၊ က်ေနာ္သူ႔ကို ေျဖးေျဖးခ်င္းပဲ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္၊ “သားသားရဲ႕ အေဖက ျမန္မာ…၊ ေဖေဖ့ကို ျမန္မာျပည္ဆိုတဲ့ ဟိုးအေဝးႀကီးက ႏိုင္ငံမွာ ေမြးခဲ့တာ၊ အဲဒီႏိုင္ငံက အခု သားေန,ေနတဲ့ ဒီႏိုင္ငံလိုပဲ သာယာတဲ့ ေတာေတာင္ေတြ႐ွိတယ္၊ ဒါေပမယ့္ လူေတြေနပံုက ဒီႏိုင္ငံကနဲ႔ မတူဘူး၊ အဝတ္အစားေတြ မတူဘူး၊ ေျပာတဲ့စကားေတြ မတူဘူး၊ အဲဒီလိုမတူတဲ့ ျမန္မာစကားကို ေျပာခ်င္လို႔ ေဖေဖ့ကို သင္ေပးဖို႔လာေျပာတဲ့လူေတြ ႐ွိတယ္၊ သူတို႔က ပိုက္ဆံေတာင္ ေပးအံုးမွာ…၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေဖေဖက ဒီႏိုင္ငံက စကားလည္း နားလည္တယ္၊ ဟိုႏိုင္ငံက စကားလည္း နားလည္တဲ့ အတြက္ပဲ၊ အခု သားသားက ျမန္မာစကားေျပာဖို႔ ေဖေဖ့ကို ပိုက္ဆံတျပားမွ ေပးစရာမလိုဘူး၊ ေဖေဖေျပာသမွ်ကို စာအုပ္ေတြနဲ႔လည္း လိုက္မွတ္စရာမလိုဘူး၊ အခုလို ကစားရင္း၊ စားရင္း၊ အတူေနရင္း ေျပာေနတာနဲ႔ကို သားသားက ေျပာတတ္သြားမွာ၊ ျမန္မာအေဖကေမြးတဲ့ သားလည္း ေဖေဖ့လိုပဲ ျမန္မာစကားကို ေျပာတတ္ေအာင္လို႔ သားကို အၿမဲတမ္းျမန္မာလို ေျပာတာ”…၊ က်ေနာ္ အဲဒီလိုေျပာလိုက္ေတာ့ သူမ်ားက ခဲရာခဲဆစ္လုပ္ေနရတာကို သူက လြယ္လြယ္နဲ႔ရတယ္လို႔ ေတြးမိသြားလို႔ လားေတာ့ မသိဘူး၊ နည္းနည္းေတာ့ ေက်နပ္သြားပံုပဲ၊ ေနာက္လည္း အဲဒီလိုေမးခြန္းမ်ိဳး မေမးေတာ့ဘူး၊

ျမန္မာစကားနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ သားက ဒီဘာသာစကားေပၚမွာ အထင္ေသးစိတ္ျဖစ္မသြားေအာင္ က်ေနာ္ အၿမဲပဲ သတိထားခဲ့တယ္၊ သူနဲ႔ ျမန္မာလိုေျပာေနရင္းနဲ႔ တျခား အဂၤလိပ္စကားေတြ၊ ျပင္သစ္ စကားေတြ ညွပ္ၿပီးမေျပာမိေအာင္ အထူးသတိထားရတယ္၊ သူ႔အျမင္မွာ ျမန္မာစကားဟာ ေဝါဟာရဆင္းရဲတယ္လို႔ မထင္ရေလေအာင္ သူေ႐ွ႕မွာ စကားလံုးတိုင္းကို ျမန္မာလိုေျပာႏိုင္ေအာင္ က်ေနာ္ႀကိဳးစားပါတယ္၊ အဲဒီလို အႀကိဳးစားလြန္လို႔ တီဗီကို ႐ုပ္ျမင္သံၾကားလို႔ ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ေျပာမိတာမ်ိဳး၊ ဗီဒီယိုဂိမ္းကို ဗီဒီယိုကစားစက္လို႔ အတင္းျဖစ္ညွစ္ ဘာသာျပန္တာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္လာမွ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျပန္ဘရိတ္အုပ္ရတယ္၊ တကယ္ေတာ့ အဲဒီေလာက္ႀကီး တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ လုပ္ေနတာထက္စာရင္ လူတကာေျပာတဲ့ပံုစံ၊ အ႐ွိကို အ႐ွိအတိုင္း ေျပာတဲ့ပံုစံကပဲ ပိုေကာင္းမယ္ဆိုၿပီး ျပန္ေလွ်ာ့ရပါတယ္၊ ဒီလိုနဲ႔ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ သားကို ျမန္မာျပည္ေခၚသြားေတာ့ တျခားကေလးေတြနဲ႔ ျမန္မာလို ေျပာႏိုင္တာ၊ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္ကလူေတြ ေျပာသမွ် သူနားလည္ေနတာ၊ သူ႔ အဖိုးအဖြားေတြနဲ႔ ေျပာႏိုင္တာေတြကို သေဘာေတြက်ၿပီး သူ ေပ်ာ္ေနခဲ့တယ္၊ ဒီႏိုင္ငံကို အခုမွ ေရာက္ဖူးတာ ျဖစ္ေပမယ့္ ဒီကလူေတြနဲ႔ သူ အျပန္အလွန္ ေျပာႏိုင္တာကို ဂုဏ္ယူေနပံုရတဲ့ သားကိုၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္ေမးလိုက္တယ္၊ “သားသား ေမြးကတည္းက အခုအခ်ိန္ထိ ေဖေဖ ဘာျဖစ္လို႔ ျမန္မာလိုပဲ ေျပာခဲ့တာလဲဆိုတာ သားအခု သိၿပီလား”လို႔…၊ သားက “ဟုတ္ကဲ့…” ဆိုၿပီး ေက်ေက်နပ္နပ္ ျပန္ေျဖတယ္၊

တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ဘယ္ေလာက္ပဲ ႀကိဳးစားႀကိဳးစား၊ ျမန္မာျပည္က ႐ြယ္တူကေလးေတြေလာက္ေတာ့ သားက သြက္သြက္လက္လက္ မေျပာႏိုင္ပါဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ကေလးခ်င္းေျပာတဲ့ မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ အသံုးအႏႈန္းမ်ိဳးေတြ ကိုလည္း သူ မကြ်မ္းက်င္ဘူး၊ သူရဲ႕ အဓိက ျမန္မာစကားေျပာဖက္က အေဖျဖစ္ေနလို႔ သူ႔ရဲ႕ ေဝါဟာရက တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ အကန္႔အသတ္ ႐ွိပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ စိတ္ပ်က္စရာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ေနာက္ပိုင္း သူ႔ကို စာပါသင္တဲ့အခါ ျမန္မာ့လူေနမႈဘဝကို တြဲသင္ရင္းနဲ႔ စကားလံုးအသစ္ေတြ ထပ္တိုးေအာင္ လုပ္ယူလို႔ရပါတယ္၊ အဓိက,က ဇြဲ႐ွိဖို႔နဲ႔ စိတ္႐ွည္ဖို႔ပဲ လိုတာပါ၊ အထူးသျဖင့္ သားရဲ႕ ျမန္မာစကားသင္ၾကားမႈမွာ က်ေနာ္ဟာ ေနာက္ဆံုးခံတပ္ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ အလံက်မသြားေစဖို႔က က်ေနာ့္အတြက္ အေရးအႀကီးဆံုးပါပဲ၊

အလ်င္အျမန္ကို ေ႐ြ႕လ်ားေျပာင္းလဲေနတဲ့ ေခတ္ႀကီးထဲမွာ ကူးလူးဆက္သြယ္မႈေတြကလည္း တႏွစ္ထက္တႏွစ္ ပိုပိုမ်ားလာတယ္၊ အဲဒီအခါ ဘာသာစကားေတြလည္း အခ်င္းခ်င္း ပြတ္တိုက္မိကုန္ၾကတာ သဘာဝက်သလို ႏိုင္ငံတကာသံုး ဘာသာစကားေတြကို မသင္လို႔ မရေတာ့တဲ့ ေခတ္ကိုလည္း က်ေနာ္တို႔ တေျဖးေျဖးနဲ႔ ဝင္ေရာက္လာေနရတယ္၊ အဲဒီအခါ ဘာသာစကားတခု တည္တံ့ဖို႔ဆိုတာ ေနာင္လာမယ့္ မ်ိဳးဆက္ေတြက အဲဒီဘာသာစကားအေပၚ ဘယ္ေလာက္အေလးထား ထိန္းသိမ္းမလဲဆိုတဲ့အေပၚ မူတည္မွာပါပဲ၊ ဒီေန႔လိုေခတ္ကာလမွာ မိဘေတြက ကိုယ့္ရဲ႕သားသမီးကို ျမန္မာစကားကို ခ်စ္တတ္လာေအာင္ ဘယ္လိုသင္ေပးမလဲ ဆိုတာက တကယ့္ကိုစိန္ေခၚမႈ တရပ္ပါ၊ ျမန္မာျပည္က က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကေတာ့ သူ႔ကေလးအတြက္ အိမ္မွာ ျမန္မာစာဆရာ သီးသန္႔ေခၚသင္ေပးေနတာ ေတြ႔ရတယ္၊ သူ႔သားေလးတက္တဲ့ အင္ဒုိနီး႐ွားေက်ာင္းမွာ ျမန္မာစာ သင္မေပးတဲ့အခါ သူ႔နည္းသူ႔ဟန္နဲ႔ အဲဒီကြက္လပ္ကို ျဖည့္တဲ့သေဘာပါပဲ၊ ဒီစကားကို မေျပာတတ္လည္း ဘာအေရးလဲ၊ ျမန္မာစာမတတ္ဘဲ ျမန္မာျပည္မွာလာေန၊ ျမန္မာေတြနဲ႔ အလုပ္,လုပ္ၿပီး ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြမွ အမ်ားႀကီးလို႔ တခ်ိဳ႕က ေျပာေကာင္းေျပာခ်င္မွာပါ၊ မွန္ပါတယ္…၊ ျမန္မာစကား မေျပာတတ္ေပမယ့္လည္း ဘဝမွာ က်႐ွံဳးမွာမဟုတ္ပါဘူး၊ လူ႔ဘဝမွာ ေအာင္ျမင္ဖို႔၊ ႀကီးပြားခ်မ္းသာဖို႔၊ ျမန္မာျပည္မွာ ေနႏိုင္ဖို႔ ျမန္မာစကား ေျပာတတ္စရာ မလိုပါဘူး၊ ဒါျဖင့္ရင္ ဘာျဖစ္လို႔ ျမန္မာစကား ေျပာသင့္တာလဲ? ႐ွည္လ်ားတဲ့ သမိုင္းေၾကာင္း႐ွိသလို ေဝါဟာရႂကြယ္တဲ့၊ သီးျခားျဖစ္တည္မႈ ဝိေသသ လကၡဏာ႐ွိတဲ့ ျမန္မာစကားလို ဘာသာစကားတခုကို ေျပာႏိုင္တာဟာ ဘုိးဘြားေတြ လက္ဆင့္ကမ္းထားခဲ့တဲ့ ဂုဏ္ယူစရာ အေမြအႏွစ္ကို ထိန္းသိမ္းရာေရာက္လို႔ကို ျမန္မာမွန္ရင္ ျမန္မာစကားကို ေျပာတတ္သင့္ပါတယ္၊ အေမြအႏွစ္ကို ထိန္းသိမ္းတယ္ဆိုတာ လူ႔တန္ဖိုး၊ လူ႔သမိုင္းေၾကာင္းကို နားလည္တဲ့ လူယဥ္ေက်းတို႔ရဲ႕ လူသားတာဝန္ပါ၊ လူတိုင္းကေတာ့ ကိုယ့္ခံယူခ်က္နဲ႔ကိုယ္၊ ကိုယ့္ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ကိုယ္ သြားၾကမွာပါပဲ၊ ေျပးရင္းလႊားရင္းနဲ႔ အလြယ္တကူ သင္ယူတတ္ေျမာက္ႏိုင္တဲ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ကေလးေတြကို ျမန္မာစကား အေမြအႏွစ္တရပ္ ေပးႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားတာ၊ သူတို႔ေလးေတြ အဲဒီစကားအေပၚ ခ်စ္ခင္တန္ဖိုးထားတတ္လာေစဖို႔ ႀကိဳးစားတာဟာ ယဥ္ေက်းမႈကို အေျခခံတဲ့၊ ျပည့္စံုႂကြယ္ဝတဲ့ ႏွလံုးသားတစံု ထုဆစ္ေပးလိုက္တဲ့ လုပ္ရပ္လို႔ပဲ က်ေနာ္နားလည္ ယံုၾကည္မိပါတယ္…။ ။


ညီလင္းသစ္
၈ စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၁၄

37 comments:

Aunty Tint said...

ေမာင္ညီလင္းေရးခဲ့တဲ့"ျမန္မာလူမ်ိဳး အေဖတေယာက္ရဲ႕ ႏႈတ္က သူ႔သားအတြက္ ထြက္လာမယ့္စကားဟာ ျမန္မာစကားပဲ ျဖစ္ရမယ္ဆိုတာ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ႏွစ္ခါျပန္ စဥ္းစားစရာေတာင္ မလိုတဲ့ ေသခ်ာမႈပါပဲ" တီတင့္ေလးစား အားက်မိတာေတြထဲက တစ္ခ်က္ေပါ့ကြယ္... ဒီပို႔စ္ေလးကို တီတင့္ညီမေလးကို ဖတ္ခိုင္းရမယ္ ...

Anonymous said...

My boy is 2.5 years old only and we talk Myanmar language exclusively at home. :) When he started his child care at 2 years old, he was struggling with English and Chinese at school. The teacher extended her help to learn some basic myanmar language from me to ease his separation anxiety. I really appreciate her help. Now, he knows when to switch languages to different people. Your post remind me that experience. Thank you brother. :)

Anonymous said...

Oops. Sorry. I already shared it to my FB and I informed it to you. :D
I hope you don't mind it. :)

Anonymous said...

I am impressed both thar thar and you.
Keep going.
Iora

ညိဳေလးေန said...

လွဳ ိက္လွဳ ိက္လွဲလွဲကို ေက် းဇူးတင္ပါတယ္ အစ္ကို :)

Cameron said...

အစ္ကိုက တကယ္ဖခင္တာ၀န္ေက်ပြန္ပါတယ္..ေလးလဲေလးစားတယ္..။ ဒီမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြအမ်ားစု သူတို႔ရဲ႔သားသမီးေတြကို အဂၤလိပ္ေက်ာင္းထားတယ္ ျမန္မာလိုမေရးတတ္ မဖတ္တတ္ၾကဘူး..။ အဲလိုၾကားရေတာ့ တကယ္အံ့ၾသမိတယ္ ျမန္မာျပည္မွာေနျပီး ျမန္မာစာမတတ္ဘူးဆိုေတာ့ေလ..။ ဒီပို႔စ္ဟာ ျမန္မာလိုမေရးတတ္ မဖတ္တတ္တာ ေတာ္ေတာ္မ်ားလာတဲ႔ ကေလးေတြရဲ႔မိဘအတြက္ တကယ့္ကိုသိသင့္သိထိုက္တဲ႔ အဖိုးတန္တဲ႔ ပို႔စ္ေလးပါပဲ...။

Anonymous said...

Really appreciate..
Please let me share on my FB.
Thanks.

Anonymous said...

ဒီလိုအေတြးမ်ိုးျမန္မာမိဘတိုင္းမွာရွိရင္သိပ္ ေကာင္း မွာေနာ္။

ျမေသြးနီ said...

ျမန္မာဖခင္တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကိုညီရဲ႕ အားထုတ္မႈကို အသိ္အမွတ္ မျပဳပဲ မေနႏိုင္ပါဘူး ကိုညီေရ။ စစခ်င္းအပိုဒ္ရဲ႕အဆံုးက “ ကြဲျပားမႈေတြ အတူယွဥ္တြဲ ႐ွိေနတဲ့အေၾကာင္း အခုအ႐ြယ္ကတည္းက နားလည္ေစမွာျဖစ္သလို အျခား ဘာသာစကားေတြကိုလည္း ေလးစား၊ တန္ဖိုးထားတတ္ေစဖို႔ ပါပဲ…၊ ” ဆိုတဲ့ စာသားေလးက တစ္ပုဒ္လံုးရဲ႕ အနွစ္သာရပါပဲ။ မိသားစု စိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။

ျမေသြးနီ said...

ျမန္မာဖခင္တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကိုညီရဲ႕ အားထုတ္မႈကို အသိ္အမွတ္ မျပဳပဲ မေနႏိုင္ပါဘူး ကိုညီေရ။ စစခ်င္းအပိုဒ္ရဲ႕အဆံုးက “ ကြဲျပားမႈေတြ အတူယွဥ္တြဲ ႐ွိေနတဲ့အေၾကာင္း အခုအ႐ြယ္ကတည္းက နားလည္ေစမွာျဖစ္သလို အျခား ဘာသာစကားေတြကိုလည္း ေလးစား၊ တန္ဖိုးထားတတ္ေစဖို႔ ပါပဲ…၊ ” ဆိုတဲ့ စာသားေလးက တစ္ပုဒ္လံုးရဲ႕ အနွစ္သာရပါပဲ။ မိသားစု စိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။

ျမေသြးနီ said...

ျမန္မာဖခင္တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကိုညီရဲ႕ အားထုတ္မႈကို အသိ္အမွတ္ မျပဳပဲ မေနႏိုင္ပါဘူး ကိုညီေရ။ စစခ်င္းအပိုဒ္ရဲ႕အဆံုးက “ ကြဲျပားမႈေတြ အတူယွဥ္တြဲ ႐ွိေနတဲ့အေၾကာင္း အခုအ႐ြယ္ကတည္းက နားလည္ေစမွာျဖစ္သလို အျခား ဘာသာစကားေတြကိုလည္း ေလးစား၊ တန္ဖိုးထားတတ္ေစဖို႔ ပါပဲ…၊ ” ဆိုတဲ့ စာသားေလးက တစ္ပုဒ္လံုးရဲ႕ အနွစ္သာရပါပဲ။ မိသားစု စိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။

Maung Myo said...

အစ္ကိုက အရမ္းေတာ္တာပဲ ေလးစားတယ္
က်မသား က်ေနာ့္ သား ၊ သမီးက အဂၤလိပ္လိုပဲ ေျပာတတ္ေတာ့တာ ျမန္မာလိုမေျပာတတ္ေတာ့ဘူးလို႕ ဂုဏ္ယူသံနဲ႕ေျပာတဲ့ မိဘနဲ႕ တစ္ျခားဆိီပဲ ျမင္ဖူးတယ္ ဒီမွာလည္း ျမန္မာလိုေျပာရမွာရွက္တဲ့ ခေလး ျမန္မာလို မေျပာေစခ်င္တဲ့မိဘ ။

ဘာသာစကားတိုင္းကေတာ့ စိတ္၀င္စားစရာေတြပါၾကီးပါပဲ နိုင္ငံျခားသားေတြ ျမန္မာစာ စကားကို ေလ့လာေနၾကတဲ့အခ်ိန္ ျမန္မာေလးေတြက မေျပာခ်င္ေတာ့တာၾကားရတာ စိတ္မေကာင္းစရာပါပဲ ။

ညီလည္း သင္တန္းျပီးရင္ေတာ့ စာသင္တဲ့ အေတြ႕ၾကံဳေလး ေရးအံုးမွပဲ း)

စူးနွယ်လေး said...

က်မလည္း ကိုညီလင္းနဲ႔ တသေဘာတည္းပါပဲ။ ဗမာျပည္မွာ ေနသူေတြ သည္ေလာက္လြယ္လြယ္နဲ႔ မိခင္ဘာသာစကား တတ္ရမယ့္အေရးကို လက္လႊတ္ပစ္တာ ဝမ္းနည္းစရာပဲေနာ္...နားမလည္ဘူး။ ႏိုင္ငံျခားမွာ ေနသူေတြလည္း အခု ကိုညီလင္း လုပ္သလို ႀကိဳးစားရင္လည္း ရတာပဲဟာ။ အမွန္ကေတာ့ ခက္တယ္ဆိုေပမယ့္ လုပ္ခ်င္စိတ္႐ွိမႈ မ႐ွိမႈ အေပၚမွာ တည္ပါတယ္။ ဘာေတြ ဘယ္လိုအေၾကာင္းျပျပ တကယ္လိုခ်င္တဲ့အရာ တခုအတြက္ နည္းလမ္းနဲ႔ အခ်ိန္ဆိုတာ အျမဲ ႐ွာေတြ႕တယ္။
ေနာက္တခုလည္း ကိုညီလင္းနဲ႔ တသေဘာတည္းပဲ။ မလိုအပ္ဘဲ တျခားဘာသာေဝါဟာရေတြ ညွပ္သံုးတာေလ။ က်မလည္း ဘေလာ့ဂ္စေရးကတည္းက မလိုအပ္တဲ့ အဂၤလိပ္ေဝါဟာရေတြကို ညွပ္မသံုးေအာင္ သတိထားတယ္။ မုန္႔ဖုတ္တဲ့အေၾကာင္းျဖစ္ျဖစ္ ေရးတဲ့အခါ ပါဝင္ပစၥည္းေတြကိုလည္း ဒီကအေခၚအေဝၚေတြအျပင္ ကိုယ္သိသေလာက္ ဗမာအမည္ေတြပါ ေရးေပးတယ္။ yeast တေဆး ဘာညာ စသည္ျဖင့္။ ဒီကအေခၚအေဝၚကို ေရးရတာက ဒီမွာ ႐ွာဝယ္တဲ့အခါ လြယ္ေအာင္ ေရးရတာ။တခ်ဳိ႕အသံုးအႏႈန္းေတြ (အဂၤလိပ္လို စာလံုးမေပါင္းတတ္သူေတြေတာင္ အသံထြက္ သံုးေနတဲ့ စာလံုးမ်ဳိးေတြ၊ ကိုယ္က ဗမာလိုေရးရင္ တမ်ဳိး ႀကီးျဖစ္ေနမယ့္ ဟာမ်ဳိးေတြကိုသာ ညွပ္သံုးမိရင္သံုးမိမယ္။ သားေလး ဗမာလိုနားလည္တာ သိရေတာ့ ကိုညီလင္း အားထုတ္မႈကို ခ်ီးက်ဴ းေလးစားမိပါတယ္။ အရင္ပုိ႔စ္ေတြလည္း လာဖတ္တယ္ေနာ္။ :)

blackroze said...

ဟုတ္တယ္အကိုေ၇..
တခ်ို႕ေတြမ်ားျမန္မာကလာတာ...အေဖေရာ အေမေရာ
ျမန္မာ ျပည္သားစင္စစ္ ေမြးလာတဲ့ကေလးက
ျမန္မာျပည္ကို မသြားခ်င္ရတာနဲ႕
ျမန္မာ ဆိုင္ကဟာကို မစားခ်င္ရတာနဲ႕
ျမန္မာစကားကို လံုးဝနားမလည္ရတာနဲ႕
ၾကားရျမင္ရတာ အသည္းယားလြန္းတယ္အကို ေရ..

Mrs. Bagel said...

လြယ္ေတာ့ မလြယ္ဘူးေနာ္။ အဲဒီမလြယ္တဲ့ၾကားကပဲ သားေသးကို အခုထိ တတ္ေျမာက္ေအာင္ သင္ေပးႏိုင္တာ ခ်ီးက်ဴးတယ္။

စံပယ္ခ်ိဳ said...

ေျပာရမယ္ဆုိရင္ေတာ႔အမ်ားသားပါပဲ
ဂ်က္တုိ႔နားမွာရွိတဲ႔ တုိင္းရင္းသားတစုဆုိရင္
ျမန္မာစကားေျပာတာကုိပိတ္ပင္တယ္
သူတုိ႔ ကုိယ္ပုိင္ဘာသာစကား(စာ)ကုိအပတ္တုိင္းသင္ေပးျပီး အဲတာကုိပဲေျပာခုိင္းတယ္
အျမင္မေတာ္သလုိခံစားလရတယ္
သူတုိ႔ရဲ့ လူမ်ဳိးစုကုိလဲနားမလည္ႏုိင္ေအာင္ပဲျဖစ္မိတယ္
အဲဒီထဲမွာ ျမန္မာျပည္ကေန ဘြဲ႕ရျပီးလာတဲ႔သူေတြအမ်ားၾကီးပဲ ကုိညီလင္းရဲ့ သားေလးကုိေတာ႔ ေတြ႕ဖူးခ်င္ေနတာ ဟုိးး.....အရင္ကတဲကေလ ခုေတာ႔ပုိျပီးေတြ႔ဖူးခ်င္မိျပီ ကံဆုံခြင္႔ရခဲ႔ရင္ေနာ္

ဇြန္မိုးစက္ said...

အေဖျမန္မာ၊ အေမျမန္မာက ေမြးတဲ့ကေလးေတြဟာ တျခားအေၾကာင္းျပေတြ မလုိဘဲနဲ႔ တုိ႔မိခင္၊ ဖခင္ရဲ႕ဘာသာစကားျဖစ္တယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္တစ္ခုတည္းနဲ႔တင္ ျမန္မာစာကုိ သင္တင့္၊ တတ္သင့္ပါတယ္အစ္ကုိ။
ဆစ္ဒနီမွာတုန္းက ျမန္မာမိသားစုေတြစုၿပီး ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ၾကတယ္။ ကေလးေတြကေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း အဂၤလိပ္လုိပဲ ေျပာၾကာတာပဲ။ အဲဒီမွာ မိဘအမ်ားစုက ကေလးေတြကုိ ျမန္မာလုိေျပာေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ (အထူးသျဖင့္ အေဖေတြ) က ကုိယ့္သားသမီးကုိ အဂၤလိပ္လုိပဲ ေျပာေနတာေတြ႔ရတယ္။ တကယ္ဆုိ ျမန္မာအသုိင္းအ၀ုိင္းမွာ ျမန္မာလုိေျပာလုိ႔ ဘယ္သူကမွ အထင္ေသးမွာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဇြန္ကသာ ဘာေၾကာင့္သူတုိ႔ျမန္မာလုိ မေျပာရတာလည္းဆုိတာကုိ ေစာဒကတက္ခ်င္ေနမိတာ။ ကေလးေတြက ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ေရာက္လုိ႔ အဂၤလိပ္စကားလည္း တကယ့္ၾသစီသံနဲ႔ ေျပာတတ္ေနပါၿပီ။ အဂၤလိပ္စကားမေျပာတတ္မွာလည္း စိတ္မပူရေတာ့ပါဘူး။ အဲ… ေျပာတဲ့အေဖရဲ႕ အဂၤလိပ္စာကသာ သိပ္မေကာင္းတာ။ အဲဒီမွာ ကေလးမိဘ (အေမ) တစ္ေယာက္နဲ႔ ဇြန္စကားေျပာၾကည့္တယ္။ သူ႔သမီးေလးေတြကလည္း အိမ္မွာအေဖနဲ႔ဆုိရင္ ျမန္မာလုိထက္ အဂၤလိပ္လုိပုိအေျပာမ်ားတာတဲ့၊ သူနဲ႔က်ေတာ့ သူက ကေလးေတြကုိ ေျပာထားတယ္၊ သမီးတုိ႔ အဂၤလိပ္လုိေျပာရင္ ေမေမ နားမလည္ဘူး၊ ဒီေတာ့ ျမန္မာလုိပဲ ေျပာပါဆုိၿပီးေတာ့တဲ့။
အစ္ကုိ႔လုိ အေဖမ်ိဳးက ရွားမယ္ထင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဇြန္က ဘာသာစကားနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ ႀကဳံရင္ႀကဳံသလုိ အစ္ကုိတုိ႔မိသားစုအေၾကာင္း အထင္ကရရွိတဲ့ ဥပမာအေနနဲ႔ အၿမဲထည့္ေျပာေလ့ရွိတယ္။ ကေလးရွိတဲ့ နီးစပ္ရာမိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြကုိလည္း အိမ္မွာေနရင္ ျမန္မာလုိပဲ ေျပာေပးဖုိ႔၊ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ျမန္မာစာသင္ေပးဖုိ႔ ဇြန္ အၿမဲတုိက္တြန္းတတ္တယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ေလးဆယ္ေက်ာ္က နယူးဇီလန္ကုိ ေျပာင္းေရႊ႕အေျခခ်ေနထုိင္ခဲ့တဲ့ ျမန္မာကျပားမိသားစုက ေမြးလာတဲ့ကေလးက ျမန္မာလုိ ေကာင္းေကာင္းေျပာတတ္တာကုိ ဇြန္ေတြ႔ဖူးတယ္ အစ္ကုိ။ သူ႔မိဘႏွစ္ပါးလုံး ျမန္မာအဂၤလိပ္ ကျပားတစ္၀က္စီျဖစ္လုိ႔ အိမ္မွာ ျမန္မာလုိေရာ ဘုိေရာပါ ညွပ္ေျပာတဲ့အက်င့္ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ့ကေလးေမြးလာတဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး အေဖေရာအေမပါ အဂၤလိပ္လုိ လုံး၀မေျပာေတာ့ဘဲ ျမန္မာလုိပဲ ေျပာခဲ့ၾကေတာ့ ကေလးက ျမန္မာလူဦးေရမရွိသေလာက္ အရမ္းနည္းပါးတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ႀကီးျပင္းရေပမယ့္လည္း ျမန္မာလုိ ေကာင္းေကာင္းတတ္သြားခဲ့တာပါပဲ။ အဲလုိကေလးမ်ိဳး၊ ေနာက္ အစ္ကုိ႔သားေလးလုိ ကေလးမ်ိဳးနဲ႔ ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် ဆုံေတြ႔ခဲ့ဖူးလုိ႔လားမသိဘူး ျမန္မာျပည္မွာပဲေနၿပီး ျမန္မာမိဘႏွစ္ပါးက ေပါက္ဖြားလာတဲ့ ျမန္မာကေလး ျမန္မာစာမတတ္တာကုိ ဘယ္လုိမွ လက္မခံႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ေနတာ။
ျမန္မာစာကုိ တတ္ခ်င္လြန္းလုိ႔ အခက္အခဲေတြၾကားက တခုတ္တရနဲ႔ သင္ယူေနၾကတဲ့ ႏုိင္ငံျခားသားေတြရဲ႕ ဗီြဒီယုိကုိ ယူက်ဴဗ္မွာ ၾကည့္ရတဲ့အခါတုိင္း ဘာျဖစ္လုိ႔မ်ား ျမန္မာျဖစ္တဲ့ တုိ႔လူမ်ိဳးက်မွ ျမန္မာစာကုိ မတတ္ခ်င္၊ မသင္ခ်င္၊ မေျပာခ်င္ရတာလည္းဆုိတဲ့ ေမးခြန္းကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ေမးမိတယ္။
ျမန္မာျပည္က ရွားပါးတိရစာၦန္နဲ႔ သစ္ေတာ၊ ဒီေရေတာေတြ၊ သယံဇာတေတြ အစဥ္တစုိက္ ေစာင့္ေရွာက္ထိန္းသိမ္းဖုိ႔ အေျမာ္အျမင္နည္းပါးခဲ့တဲ့ လူေတြေၾကာင့္ မ်ိဳးသုဥ္းေပ်ာက္ကြယ္ရသလုိမ်ိဳး ျမန္မာစာကုိ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြေၾကာင့္ပဲ အလြယ္တကူနဲ႔ မကြယ္ေပ်ာက္ေစခ်င္ဘူး။
ဒီေတာ့ အစ္ကုိေရ… လုိဇန္းၿမိဳ႕မွာရွိတဲ့ ေနာက္ဆုံးခံတပ္ႀကီး မၿပိဳလဲ၊ မယုိင္နဲ႔ဘဲ ႀကံ႕ႀကံ႕ခံႏုိင္ေအာင္ ဇြန္တုိ႔ ၀ုိင္းၿပီး ေထာက္ကူေဖးမေပးရမွာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ သားသားကုိသင္ေပးဖုိ႔ ျမန္မာစာနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ စာအုပ္စာတမ္းသင္ေထာက္ကူပစၥည္းေတြ လုိအပ္လာတဲ့အခါ အခ်ိန္မေရြး ဇြန္တုိ႔ကုိ ေျပာပါေနာ္။ ျမန္မာစာအတြက္ ဇြန္တတ္ႏုိင္တဲ့ေနရာကေန ကူညီေပးဖုိ႔ အၿမဲအဆင့္သင့္ပါ။ း)

ေမဇင္ said...

ေလးစားပါတယ္ ကုိညီလင္းသစ္။

ေမဓာ၀ီ said...

ဒီပို႔စ္ေလး ခုမွ ဖတ္ျဖစ္တယ္ ကိုညီလင္းေရ … ။ မေမလဲ ျမန္မာစာဆို “ဟင္” ခ်င္ၾကတဲ့ အသိုင္းအဝိုင္းက ကေလးေတြကို သင္ေနရတာ တခါတေလ စိတ္ပ်က္ (စိတ္ဓာတ္က်) မိတယ္။ သူတို႔ေလးေတြကို ျမန္မာစာ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတတ္ေအာင္ မေမတို႔ (ဆရာ/ဆရာမေတြ) လုပ္ေပးႏိုင္တာက စာသင္ခန္းထဲက အခ်ိန္ေလး တခ်ိန္ေလာက္ပါပဲ။ ကိုညီလင္းေျပာသလို မိဘေတြက အဓိက အေရးႀကီးတာပါ။
အခုက ဘယ္လိုျဖစ္ေနသလဲဆိုေတာ့ ကေလးေတြက ကိုယ့္စကားနားေထာင္ၿပီး ျမန္မာစာဖတ္ေနရင္ေတာင္ မိဘေတြက ျမန္မာစာအေရးမႀကီးဘူး မေအာင္လဲ ရတယ္ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ဳိးေတြ ေခါင္းထဲကို ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ထည့္ေနေတာ့ မခက္ဘူးလား။
သူတို႔ေလးေတြကို ကိုညီလင္းရဲ႕ ဒီေဆာင္းပါးေလးအေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ကိုညီလင္း ခြင့္ျပဳမယ္ ဆိုရင္ေပါ့။

Anonymous said...

ကိုညီလင္းသစ္ရဲ. သားသားကို ၿမန္မာစကားကၽြမ္းက်င္ေအာင္ ေၿပာတတ္ဖို. သင္ေပးတဲ့စိတ္ကိုေတာ့ မခ်ီးက်ဴးဘဲ မေနႏိုင္ပါဘူး။ အမ်ားအားၿဖင့္ ကေလးေတြက မိခင္စကားကို ပုိအားသန္ၾကတယ္ေလ။ (အေမေတြက သား၊သမီးနဲ. နီးစပ္မွု ပိုရွိၾကတာကိုး)။ သားသားကလဲ သားလိမၼာေလးပါ။ ၾကံရင္ သားသားရဲ. ထြားလာတဲ့ ပံုေလးေတြလဲ တင္ေပးပါအုန္း။ သားသားေၿပာတဲ့ ခ်စ္စဖြယ္ ဗမာသံေလးကိုလဲ နားေထာင္ၾကည့္ခ်င္မိပါရဲ.။

Anonymous said...

ေလးစားပါတယ္ကိုညီလင္းသစ္.
I have two daughters and they both can speak burmese very well. Unfortunately I could not teach them how to write burmese language. I am still proud of my daughters for speaking burmese language.

စာခ်စ္သူ(Canada)

ေရႊအိမ္စည္ေမ said...

ျမန္မာျပည္မွာ သားသားနဲ႔ဆံုေတာ့ မေမကထင္တယ္..အရုပ္ေလးျပျပီး Do you like it? ဆိုေတာ့ သားေလးက ေၾကာင္ၾကည့္ေနတယ္..။ အဲ့ဒီ့အခါ အစ္ကိုက 'သား ၾကိဳက္လား တဲ့' သားေလးဘက္ ငံု႔ၾကည့္ရင္း ေျပာတယ္..။ ဒီေတာ့မွ သားေလးက ေခါင္းခါျပတယ္..။ သူမၾကိဳက္ပါဘူးေပါ့ေလ..။
ညီမတို႔ေတြ သေဘာတက်နဲ႔ ရယ္ၾကတယ္..ဟယ္ ျမန္မာလို နားလည္တယ္ေတာ့လို႔လည္း တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေရရြတ္ၾကတယ္..။
ညီမ စိတ္ထဲလည္း ဘယ္လိုၾကည္ႏူးမႈေလးမွန္းမသိေအာင္ ၾကည္ႏူးရင္းျပံဳးေနမိတယ္..။
ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့သားေလး.. သူ႔ကို ျမန္မာလိုေျပာလို႔ရတာပဲ..သူ နားလည္တယ္...ၾကည့္စမ္း သူေျပာႏိုင္တယ္ဆိုျပီး ေက်နပ္ပီတိျဖစ္လိုက္ရတာ..။
ဒါေပမယ့္ တကယ့္လက္ေတြ႔စကားနည္းတဲ့ ညီမက ကေလးကို စကားေျပာခ်င္လာေအာင္ ေခ်ာ့ျမႈမေျပာတတ္ျပန္ဘူး..။
ေနာက္ေတာ့ အစ္ကိုတို႔ စကားေျပာတာေတြပဲ လိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္..။
သားနဲ႔ ေျပာတဲ့အခါတိုင္း ျမန္မာလို ေျပာ ေျပာေနတာလည္းသိလိုက္ရတယ္..။ တကယ့္ကို လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ေလးစားပါတယ္ အစ္ကို...။
ညီမတို႔ ရံုးမွာ အေဖျမန္မာ အေမျမန္မာက ေမြးတဲ့ သမီးေလးတစ္ေယာက္က သူ႔ကို အဂၤလိပ္လို ေျပာမွနားလည္တယ္..။ အင္တာေနရွင္နယ္စကူးမွာ ေက်ာင္းထားတာကိုး..။
ဒါကို သူ႔မိဘေတြက ကေလးက ျမန္မာလိုနားမလည္ဘူးရယ္လို႔ ဂုဏ္ယူစြာေျပာေလ့ရွိတယ္..။
ဒါမ်ိဳးေတြ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ လူကံုထံအသိုင္းအဝိုင္းမွာ ဒီလိုမ်ိဳးေတြက မ်ားသထက္ မ်ားလာတာပါပဲ အစ္ကိုရယ္...။
တန္ဖိုးရွိလွတဲ့ ေဆာင္းပါးတစ္ေစာင္ကို ေရးေပးတဲ့ ေက်းဇူးအမ်ားၾကီးတင္ပါတယ္ အစ္ကို...။
ျမန္မာျပည္က စာအုပ္စာတမ္းလိုအပ္တာရွိရင္လည္းေျပာပါ..။
ညီမ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီပါ့မယ္..။

ေရႊအိမ္စည္ေမ said...

ကေလးေတြဟာ ကြဲျပားမႈေတြ အတူယွဥ္တြဲ ႐ွိေနတဲ့အေၾကာင္း အခုအ႐ြယ္ကတည္းက နားလည္ေစမွာျဖစ္သလို အျခား ဘာသာစကားေတြကိုလည္း ေလးစား၊ တန္ဖိုးထားတတ္ေစဖို႔ ပါပဲ…၊

သိပ္သေဘာက်တဲ့ စကားပါပဲ..။ (y)

ညီလင္းသစ္ said...

တီတင့္…
ဟုတ္ကဲ့ပါ…၊ ကဲ.. အေႂကြးေတာ့ ဆပ္လိုက္ၿပီေနာ္၊ း) အၿမဲတမ္း မပ်က္မကြက္နဲ႔ လာအားေပးတဲ့ အတြက္လည္း ေက်းဇူးပါ ခင္ဗ်…၊

Anonymous…
It's all my pleasure. I am sure you must have been smiling by recalling those memories while reading my post. Well done for your boy…! :)

Anonymous…
No, I don't mind. Not at all…! Please do!

Ma Iora,
Thank you sis! I appreciate your encouragement! :)

ညီမညိဳေလး…
ခုလို အားေပးတဲ့ အတြက္လည္း ေက်းဇူး ညီမေရ…၊ း)

ညီမမိုး…
ဟုတ္ပါတယ္၊ တကယ္ကေတာ့ မိဘေတြရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ပါပဲ၊ ျမန္မာစကားကိုဘာ့ေၾကာင့္ ေလးစား၊ တန္ဖိုးထားရမယ္ ဆိုတာ မိဘေတြက အရင္သိမွ ကေလးေတြကို ျပန္ေျပာႏိုင္မွာ မဟုတ္လား၊ အခုေတာ့ျဖင့္…၊

Anonymous (2)…
Thanks a lot! Yes, please do as you wish! :)

အမည္ဝွက္စာဖတ္သူ…
ဟုတ္တယ္ဗ်ာ၊ ကေလးေတြကို ျမန္မာစကား ေျပာတတ္ေစဖို႔ မိဘေတြက တကယ္ပဲ အခရာ က်ပါတယ္…၊

အစ္မျမေသြး…
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အစ္မေရ…၊ အစ္မတို႔ မိသားစုလည္း ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ သားျပည့္နဲ႔အတူ က်န္းမာေပ်ာ္႐ႊင္ ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းပါတယ္ေနာ္…၊

ညီငယ္ေမာင္မ်ိဳး…
ညီကေတာ့ အခ်င္းခ်င္းေတြကို လုပ္ေနျပန္ၿပီ၊ း) မေတာ္ပါဘူးဗ်ာ၊ ဒီလိုပဲ လုပ္ႏိုင္တာေလးေတြကို လိုက္လုပ္ၾကည့္ေနတာ…၊ ဟုတ္ၿပီ…၊ သင္တန္းၿပီးေအာင္ မေစာင့္နဲ႔ေလ၊ အခုကိုပဲ ေရးလို႔ ရေနၿပီ မဟုတ္လား..၊ း)

မစူးႏြယ္…
သိပ္မွန္တာေပါ့ဗ်ာ၊ တကယ္လိုခ်င္ရင္ နည္းလမ္းနဲ႔အခ်ိန္ ဆိုတာ အၿမဲ႐ွာေတြ႔တာပဲ၊ တကယ့္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေလးေလးနက္နက္ ေတြးၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ျမန္မာျပည္မွာေနၿပီး ျမန္မာစကားကို တမင္မေျပာဘဲေနတာဟာ ဘယ္ေလာက္ ႀကီးမားတဲ့ ဆံုး႐ွံဳးမႈလဲဆိုတာ သူတို႔ တခ်ိန္က် သေဘာေပါက္မွာပါ…၊

ညီမပစ္ပစ္…
အင္းေလ… ဒါေတြက ဖက္႐ွင္တခုလိုေတာင္ ျဖစ္လာေနတဲ့ သေဘာမ်ားလား မသိဘူးေနာ္…၊

မျမတ္ၾကည္…
မလြယ္တာေတာ့ တကယ့္ကို မလြယ္တာဗ်…၊ း) တခါတခါ အေတာ့္ကို ပင္ပန္းတယ္…၊ း)

မစံပယ္…
အင္း… သူတို႔လည္း ျမန္မာျပည္တြင္းမွာ ႐ွိတုန္းက လူမ်ိဳးစု ပဋိပကၡေတြနဲ႔ ႀကံဳခဲ့ဖူးတယ္နဲ႔ တူပါရဲ႕ဗ်ာ…၊ ပိတ္ပင္တဲ့အထိ ဆိုရင္ေတာ့လည္း သိပ္ေတာ့ မေကာင္းဘူးေပါ့ေလ…၊

ညီမေလးဇြန္…
Wow… တခါမွမေရးစဖူး ကြန္မန္႔အ႐ွည္ႀကီးနဲ႔…၊ း) ပို႔စ္တပုဒ္ေတာင္ လုပ္လို႔ရတယ္၊ ဟုတ္တယ္၊ ဇြန္ေျပာသြားတာေတြ အားလံုးကို သေဘာတူတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔မ်ား တခ်ိဳ႕ေတြက အဲဒီလို တလြဲဆံပင္ ေကာင္းခ်င္ေနရတာလဲ မသိဘူးလို႔ တခါတေလ ေတြးမိတယ္၊ ေမြးရာပါ ရလာတဲ့ တန္ဖိုး႐ွိတဲ့ အခြင့္အေရးတရပ္ကို အေၾကာင္းမဲ့ ျဖဳန္းတီးပစ္ခ်င္ၾကတာ စိတ္မေကာင္းစရာပါပဲ၊ သင္ေထာက္ကူအတြက္လည္း ေက်းဇူး…၊ စိတ္ခ်..၊ ေနာင္မွာ လိုကို လိုမွာ၊ အဲဒီအခါ ေျပာမယ္ေနာ္…၊ း)

မေမဇင္…
ေက်းဇူး တင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ…၊ ဘေလာ့ဂ္ကို လာလည္တဲ့ အတြက္လည္း ႀကိဳဆိုပါတယ္ေနာ္…၊

မေမ…
အဲဒါကေတာ့ ဆိုးလြန္းပါတယ္ဗ်ာ…၊ ကေလးကို ေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးရမယ့္အစား အခုေတာ့ မိဘကိုယ္တိုင္က လြဲမွားတဲ့ အေတြးအေခၚေတြ သြင္းေပးေနတာ…၊ စိတ္မပ်က္ဘဲ တတ္ႏိုင္သေလာက္ သူတို႔ေလးေတြကို သင္သာ သင္ေပးပါ မေမရာ၊ ဒီေဆာင္းပါးကိုလည္း မေမအတြက္ အေထာက္အကူ ျဖစ္မယ့္ေနရာတိုင္းမွာ ႀကိဳက္သလို သံုးႏိုင္ပါတယ္…၊

အမည္ဝွက္စာဖတ္သူ (၂)…
ဟုတ္တယ္ဗ်၊ က်ေနာ္လည္း အဲဒါမ်ိဳး ၾကားဖူးတယ္၊ အေမေတြရဲ႕ စကားကို ကေလးေတြက ပိုတတ္လြယ္တယ္ ဆိုတာ၊ သားရဲ႕ ဓာတ္ပံုေတာ့ ေ႐ွ႕လာမယ့္ ပို႔စ္တခုခုမွာ တင္ျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္၊ အေၾကာင္း တိုက္ဆိုင္တဲ့အခါ အသံဖိုင္ လုပ္ဖို႔လည္း ႀကိဳးစားၾကည့္ပါဦးမယ္၊ ကြန္မန္႔ အတြက္လည္း ေက်းဇူးပါေနာ္…၊

Canada က စာခ်စ္သူ…
There is no doubt that you are proud of your smart daughters. :) Let alone writing, being able to speak Myanmar language is already great for those living abroad. Good job! :)

ညီမသူသူ…
ညီမက မွတ္ဥာဏ္ ေကာင္းလိုက္တာ…၊ အခုမွ က်ေနာ္လည္း ျပန္မွတ္မိလာတယ္၊ ဟုတ္တယ္…၊ အဲဒီလို ေျပာေနၾကတာကို ျပန္ အမွတ္ရသြားၿပီ၊ း) အင္း… ဂုဏ္မယူသင့္တဲ့ ေနရာမွာ တလြဲေတြ ဂုဏ္ယူေနၾကတာ ေသခ်ာေတြးၾကည့္ရင္ ႐ွက္စရာ ေကာင္းသလို အဲဒီလို တလြဲဂုဏ္ေတြကို ျမင္ေနတဲ့ ကေလးအဖို႔လည္း မေကာင္းႏိုင္ပါဘူး၊ စာအုပ္စာတမ္း အကူအညီအတြက္လည္း ေက်းဇူးပါ ညီမသူသူေရ…၊ လိုအပ္ရင္ ေျပာမယ္ေနာ္၊ ေနာက္ထပ္ ကြန္မန္႔တခုနဲ႔ သီးသန္႔ ထပ္ၿပီး အားေပးတဲ့အတြက္လည္း ဒုတိယမၸိ ေက်းဇူး…။ း)

Sonata Cantata said...

အေမရိကန္မွာ ေနၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကေတာ့ သူ႕သားကို အျမဲ ျမန္မာလိုပဲ ေျပာတယ္။ သားက နားေတာ့လည္တယ္ ဒါေပမဲ့ အဂၤလိပ္လိုပဲ ျပန္ေျပာတယ္။ အေမကလည္း ေပကပ္ျပီး ျမန္မာလိုပဲ သားကို ေျပာတယ္။
သားအမိ ႏွစ္ေယာက္ စကားေျပာရင္ တျခမ္းစီ ျဖစ္ေနတဲ့ လဲြေခ်ာ္မႈေလးက အခုေတာ့ တည့္မတ္သြားပါျပီ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အေမရိကားသြားေတာ့ မိန္႔ခြန္းတခုမွာ ျမန္မာလို ေျပာရမယ္လို႔ ေျပာလိုက္ကတည္းက သူ႕သားက ျမန္မာလို ၾကိဳးစားေျပာေတာ့တာပါ တဲ့။
၁၅ႏွစ္ၾကာ နားရည္၀ထားေတာ့ ကေလးကိုယ္တိုင္က ေျပာခ်င္တဲ့စိတ္ေလး ထည့္လိုက္တဲ့အခါ အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႕သြားပါေတာ့တယ္။
ကိုညီလင္းသစ္ရဲ႔ မိန္႔ခြန္း..:P အဲ..ပို႔စ္ေၾကာင့္လည္း ထြက္ေပၚလာမည့္ ကေလးတို႔ရဲ႕ ျမန္မာစကားသံေလးေတြကို ႀကိဳဆိုရင္း...

San San Htun said...

ကိုုညီလင္းကိုုေတာ့ မခ်ီးက်ဴးဘဲ မေနႏိုုင္ဘူး...ၿမန္မာမိဘ ၿမန္မာၿပည္မွာေနၿပီး ၿမန္မာစကား မေၿပာတတ္တဲ့ကေလးေတြ ေတြ ့ရတာ ဝမ္းနည္းစရာပဲ..

Anonymous said...

ကိုညီလင္း ရဲ ့စာေတြအျမဲဖတ္တဲ့ သူပါ..က်မရဲ ့သားကိုလည္း အျမဲကိုယ့္ဘာသာစကားပဲ ၾကိုးစားျပီး ေျပာပါတယ္..ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းမွာသင္ယူရတာက ၃ ဘာသာ ၊ အိမ္မွာ ကသူ ့အေဖ နဲ ့ အေမ က တဘာသာစီ ဆိုေတာ့ ၅ ဘာသာကို သူလက္ခံ ေန ရေတာ့ ေလ အခုသားက နားလည္ေပမဲ့ အဂၤလိပ္လို ပဲျပန္ေျပာ ေတာ့တယ္..က်မ သားက ကိုညီလင္းသားထက္ တစ္လၾကီးပါ တယ္..အစ္ကို ့ ကိုအားက်တယ္..သူ ့အေဖကစကားနဲ တာလည္းပါမွာေပါ့ေလ..

ထြယ္

rose of sharon said...

ဟုတ္တယ္ေနာ္...မိခင္သို႔မဟုတ္ဖခင္ကျမန္မာျဖစ္ရက္နဲ႔ခေလးကျမန္မာစကားနားမလည္တာတကယ္ေတာ႔ရွက္စရာေကာင္းတယ္...

Htoo Htoo said...

ကိုညီလင္းေရ ကၽြန္မလဲ ကေလးေတြကို ျမန္မာမိဘက ေမြးလာၿပီး ျမန္မာစကား မေျပာတတ္၊ ျမန္မာစာ မတတ္မွာ စိုးရိမ္မိတဲ့ အေမ တစ္ေယာက္ပါ။ အေဖေရာ အေမပါ ျမန္မာျဖစ္လ်က္သားနဲ႕ သမီးေလးေတြ ျမန္မာစာမတတ္ဘူး ဆိုတဲ့အျဖစ္ကို လက္မခံႏိုင္လို႕ ႀကိဳးစားၿပီးသင္ေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္မွန္မွန္မသင္ျဖစ္ေတာ့ သူငယ္တန္းကေန ၁ တန္းဖတ္စာအုပ္ တက္လိုက္၊ ေမ့လိုက္၊ သူငယ္တန္းျပန္ဆင္းလို္က္နဲ႕ပါပဲ။ ဒီႏွစ္ ျမန္မာျပည္ျပန္ေတာ့ သမီးေတြဖတ္ႏိုင္မယ့္ စိတ္၀င္စားမယ့္ စာအုပ္ေလးေတြ သြားေတြ႕ပါတယ္။ စိတ္ကူးခ်ိဳခ်ိဳအႏုပညာ စာေပက ထုတ္တာပါ။ ေခတ္ဘုန္းသစ္ ေရးပါတယ္။ ကေလးႀကိဳက္ဖတ္စာ ဆိုၿပီး သူငယ္တန္းသင္ခန္းစာေတြအလိုက္ ခြဲထားေပးတာပါ။ ကေလးေတြေပ်ာ္ၿပီး ဖတ္ၾကတယ္။ ကိုညီလင္းရဲ႕ သားေလးအတြက္ ျမန္မာျပည္ကမွာလို႕ရေအာင္ ေျပာျပတာပါ။

Yin said...

Excellent Article.

kophone said...

Bravo Ko Nyi Linn Thit :)

Anonymous said...

What a thoughtful farther, Ko Nyi.
I always love to read your post and your posts always give somethings to the reader.

Amber said...

I respect you. Always gives something for the reader to remember. Good job....

kophone said...

let me share on FB

Sint Si said...

အားက်ပါတယ္ ။ က်ေနာ္လည္း သမီး ၂ ေယာက္ကို ျမန္မာျပည္ အလည္ေခၚၿပီး ကေလးခ်င္း အျပန္အလွန္ ေျပာႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစား မလို႔ ။

Ma Win Myint said...

I like so much this post specially. Let me share please. Thank you.

Khin Hla Aung said...

ငါ့ဘက္မွာ တစ္ေယာက္တိုးလာတယ္လို႔ခံစားရၿပီးအားတက္
မိပါတယ္။ ကိုယ္က ဘာသာျပန္တဲ႔အလုပ္ကိုလုပ္စားေနတဲ႔
သူတစ္ေယာက္လည္းျဖစ္သလို အလြတ္သင္အဂၤလိပ္
ဘာသာစကားဆရာမလည္းျဖစ္ေတာ့ ကိုယ့္ျမန္မာလူမ်ဳိး
ကေလးေတြကိုသင္ေပးတဲ႔အခါတိုင္းမွာ အဂၤလိပ္လိုအသံုး
အႏႈန္းနဲ႔ျမန္မာလိုအသံုးအႏႈန္းေတြကို ႏႈိင္းယွဥ္ျပ ျခားနားျပ
ၿပီးျမန္မာစကားေပ်ာက္မသြားဘဲ အဂၤလိပ္စာနဲ႔စကားပါ
တတ္သြားရေအာင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုးႀကိဳးစားၿပီးသင္ေပးေန
ေပမယ့္လည္း တခ်ဳိ႕ျမန္မာလူမ်ိဳးမိဘေတြက လံုးဝ သေဘာ
မက်တဲ႔အျပင္ကန္႕ကြက္တာမ်ဳိးေတာင္ရွိပါတယ္။ ကိုယ့္ယံု
ၾကည္ခ်က္ကိုလည္းဘယ္လိုမွမစြန္႕လႊတ္ႏိုင္ျပန္ေတာ႕ ေတြ႕ ႀကံဳေနရတဲ႕အေျခအေနအတြက္ စိတ္ပ်က္မိေပမယ့္လည္း
ကိုယ္နဲ႔သေဘာထားခ်င္းတူတဲ႔သူရွိေနေသးတယ္ဆိုတာ
သိလိုက္ရလို႕ ေက်နပ္သြားတာေတာ့အမွန္ဘဲ။