28 February 2011

စီအမ္ဒီ


အခုတေလာ အဖြားကို က်ေနာ္ သတိရေနမိသည္၊ အဖိုးအဖြား ၄ ေယာက္မွာ အေဖ့ရဲ႕အေမ အဖြားတစ္ဦးတည္းကိုသာ က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္း သိခဲ့ပါသည္၊ ေျမးေတြ အမ်ားႀကီး႐ွိတဲ့ အထဲမွာမွ အဖြားက က်ေနာ့္ကို အေတာ္ေလး ခ်စ္ခဲ့သည္၊ က်ေနာ့္ကို ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ထိန္းခဲ့ဖူးၿပီး သူ႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အထိ က်ေနာ္ကလည္း အဖြားနဲ႔ ႐ွိေနခဲ့ပါသည္၊

က်ေနာ္တို႔ေျမးေတြက ဖြားဖြားလို႔ ေခၚသည့္ အဖြားအေၾကာင္းကို ျပန္စဥ္းစားတိုင္း ရနံ႔ေလးတခုက သင္းပ်ံ႕႔လာေလ့ ႐ွိသည္၊ ခေရပန္း ရနံ႔ပင္ ျဖစ္ပါသည္၊ က်ေနာ္ မွတ္မိေနသည့္ အဖြား၏ ပံုရိပ္မ်ားထဲမွာ ခေရပန္းကံုးေလး မ်ားက အၿမဲလိုလို ပါေလ့ ႐ွိသည္၊ ဒီခေရကံုးေတြက အဖြားဆီမွာ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး ႐ွိေနတာလားေတာ့ မမွတ္မိ၊ ဒါေပမယ့္ အဖြားရဲ႕ ဆံထံုးမွာ၊ လက္ကိုင္ပုဝါထုပ္ေလးေတြထဲမွာ ဒီခေရကံုး၊ ခေရပန္းေတြက ႐ွိေနတတ္သည္၊ ပန္းေတြ ေျခာက္သြားရင္လည္း အဖြားက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မလႊင့္ပစ္၊ အဖြားရဲ႕ အဝတ္အစားေတြ အထိပင္ ခေရရနံ႔က စြဲေနခဲ့သည္ဟု က်ေနာ္ထင္မိပါသည္၊

ေနာက္ထပ္ မွတ္မိေနသည့္ တခုမွာ ဗလ႐ွင္ ခံတြင္းေမႊး ပူ႐ွိန္းျပားမ်ား ျဖစ္သည္၊ အဖြားရဲ႕ ပံုစံက အသားျဖဴျဖဴ၊ ခပ္ျပည့္ျပည့္၊ ေနာက္ျမင့္ဆံထံုး ထံုးၿပီး ရင္ဖံုးအကႌ် ဝတ္ေလ့႐ွိသည္၊ က်ေနာ္တို႔ ညီအစ္ကိုေတြ စိတ္ဝင္စားတာက အဲဒီ ရင္ဖံုးအက်ႌ ျဖစ္သည္၊ အဲဒီအက်ႌေတြရဲ႕ အတြင္းဖက္မွာ အိတ္ကပ္ကေလးတစ္ခု အၿမဲလိုလို ပါေလ့႐ွိသည္၊ အဲဒီ အိတ္ကပ္ေလးထဲ အဖြား သိမ္းေလ့႐ွိတာက သူ႔သံေသတၱာ ခတ္သည့္ ေသာ့ေလးတစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ဗလ႐ွင္ငံုေဆးျပားမ်ား ျဖစ္သည္၊ က်ေနာ္တို႔ ၇ ႏွစ္ ၈ ႏွစ္အ႐ြယ္ေလာက္မွာ အဖြားပါးစပ္ တလႈပ္လႈပ္နဲ႔ ႐ွိေနတတ္တာ သတိျပဳမိသြားသည္၊ ဒါနဲ႔ အဖြားကို ဝိုင္းလည္း ေမး၊ ပါးစပ္ကိုလည္း အတင္းဟခုိင္းသည့္အခါ ဗလ႐ွင္ဆိုတာ သိသြားသည္၊ က်ေနာ္တို႔က စားခ်င္လို႔ ပူဆာေတာ့ အဖြားက ဒါကေလးေတြအတြက္ မဟုတ္ဘူးဟု မ်က္လံုးျပဴး၊ မ်က္ဆံျပဴးႏွင့္ မာန္မဲခ်င္ ေယာင္ေဆာင္သည္၊ ဒါေပမယ့္ အဖြားကို က်ေနာ္တို႔ ညီအစ္ကိုေတြ မေၾကာက္ပါ၊ သူ႔ေျမးေတြကို ေျပာမရတိုင္း မ်က္လံုးႀကီးျပဴးၿပီး စိတ္ဆိုးခ်င္ ေယာင္ေဆာင္တတ္သည့္ အဖြားက က်ေနာ္တို႔အားလံုးအတြက္ေတာ့ ခ်စ္စရာေကာင္းသည့္ အဖြားတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ပါသည္၊ ေနာက္ပိုင္း အဖြား ဗလ႐ွင္စားတာ ျမင္တိုင္း က်ေနာ္တို႔က ဝိုင္းၿပီး ေတာင္းစားလြန္းေတာ့ တခါမွာ အဖြားက သူ႔ရင္ဖံုးအက်ႌ အိတ္ကပ္ေလးထဲမွ ဗလ႐ွင္ေတာင့္ေလးကို ထုတ္ၿပီး ေသးႏိုင္သမွ် ေသးေအာင္ခ်ိဳးကာ က်ေနာ္တို႔ ညီအစ္ကို သံုးေယာက္ကို ေဝေပးသည္၊ 'နင္တို႔ေတြ ဗိုက္ေအာင့္မယ္၊ ေနာက္မေကြ်းေတာ့ဘူး' ဟုလည္း ဆိုလိုက္ ေသးသည္၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ေ႐ွ႕မွာ အဲဒီလို ဗလ႐ွင္ ထုတ္လိုက္တာက အဖြားရဲ႕ မဟာအမွား ပဲျဖစ္သည္၊ ဗလ႐ွင္ ဘယ္မွာလဲ ဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ သိသြားခဲ့ၿပီ၊ ေနာက္တစ္ရက္မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ေတြ အဖြားကို ဝိုင္းၿပီးကလိထိုးကာ အဲဒီဗလ႐ွင္ ထုပ္ကို လုယူၾကသည္၊ အဖြားမွာ လံုခ်ည္ကြ်တ္မက်ေအာင္ ထိန္းကိုင္ရင္းက 'ဟဲ့..ဟဲ့..ဟဲ့'ဆိုတာထက္ ပိုၿပီး မေအာ္လိုက္ရ၊ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ 'hit and run' ဗလ႐ွင္ ေအာ္ပေရး႐ွင္းက စကၠန္႔ပိုင္း အၾကာမွာပဲ ေအာင္ျမင္သြားခဲ့သည္၊ အျပားႀကီးတစ္ျပားကို ခ်ိဳးကာ က်န္တဝက္ကို ၾကမ္းျပင္ေပၚပစ္ခ်ၿပီး က်ေနာ္တို႔ ထြက္ေျပးၾကေတာ့ အဖြားက ဆူပူေအာ္ဟစ္လ်က္ က်န္ေနခဲ့သည္၊ ေနာက္ပိုင္းမွာ က်ေနာ္တို႔သံုးေယာက္ သူ႔အနားကပ္လာတိုင္း သူ႔ရင္ဖံုးအက်ႌေလးကို ဖိကာ 'နင္တို႔ေတြေနာ္...'ဟုဆိုရင္း မ်က္လံုးျပဴး ၿပီး ၾကည့္ေနတတ္သည္၊ က်ေနာ္တို႔က သြားက်ိဳးေလးေတြ ကိုယ္စီျဖင့္ မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးကာ နားပူနားဆာလုပ္ေတာ့လည္း အဖြားက အရည္ေပ်ာ္ စၿမဲပင္...၊

အဖြားအေၾကာင္းမွာ ခ်န္ထားလို႔မရတာ တခုက ဘယ္ဖက္လက္သူႂကြယ္မွ လက္စြပ္ကေလး ျဖစ္သည္၊ လက္စြပ္က ေ႐ႊသားသက္သက္ ျဖင့္သာ လုပ္ထားေသာ ကႏုတ္၊ ပန္းခက္၊ ေက်ာက္ ဘာတခုမွ မပါသည့္ ေျဗာင္လက္စြပ္ေလး ျဖစ္သည္၊ အဖြားႏွင့္ အဖိုးတို႔အေၾကာင္းကို တစ္ရက္မွာ အေဖက ခပ္ေသာေသာျဖင့္ ေျပာျပခဲ့ဖူးပါသည္၊

အဖြားႏွင့္အဖိုး အေၾကာင္းပါေတာ့ အဖြားက အေတာ္ငယ္ေသးသည္ဟု ဆိုသည္၊ ၁၆ ႏွစ္၊ ၁၇ ႏွစ္သာသာ-တဲ့၊ အဖိုးက ေတာ့ မုဆိုးဖို ျဖစ္သည္၊ အဖိုးရဲ႕ အရင္အိမ္ေထာင္ဖက္က ေစာေစာစီးစီး တိမ္းပါးသြားခ်ိန္မွာ အဖိုးက သားသမီး ၂ ေယာက္ႏွင့္ ၄၀ ဝန္းက်င္အ႐ြယ္ မုဆိုးဖို..၊ အလုပ္အကိုင္က အထက္တန္းျပ ေက်ာင္းဆရာ၊ အဖိုးရဲ႕ ဦးေလးက ျမန္မာ-အဂၤလိပ္ အဘိဓာန္ ကို ျပဳစုခဲ့သည့္ ဦးထြန္းၿငိမ္း...၊ ဒါ့ေၾကာင့္မို႔ပဲလားေတာ့ မသိ၊ ေက်ာင္းမွာ သူသင္သည့္ ဘာသာရပ္ေတြက အေတာ္ေတာ့ အမ်ားသား၊ အဂၤလိပ္စာ၊ သမိုင္း၊ ပထဝီဝင္၊ သခၤ်ာ...၊ ဒါ့အျပင္ သူက အားကစား နည္းျပလည္း လုပ္လိုက္ေသးသည္၊ ၿပီးေတာ့ သူ႔ေခတ္သူ႔အခါက အထုိက္အေလ်ာက္ နာမည္႐ွိသည့္ ဂိုးသမား..၊

အဲဒီလို ေတာင့္တင္းက်န္းမာသည့္ သက္လတ္ပိုင္း မုဆိုးဖို ေက်ာင္းဆရာက သူ႔အတန္းထဲက ေက်ာင္းသူေလးကို မ်က္စိ က်ေနခဲ့သည္၊ စာသင္ခ်ိန္ေတြမွာ ထိုေက်ာင္းသူေလးအေပၚ ဆရာသိကၡာကို ထိန္းရင္း ပိုးပန္းေနခဲ့လိမ့္မည္ဟု က်ေနာ္ ခန္႔မွန္း ၾကည့္မိပါသည္၊ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းသူေလးကေတာ့ ဘာမွ မသိ႐ွာပါ-တဲ့၊ တစ္ရက္မွာေတာ့ အဆိုပါ ဆရာေလးက ပထဝီဝင္ သင္ၾကားေနခဲ့သည္၊ အတန္းေ႐ွ႕က ေက်ာက္သင္ပုန္းႀကီးေပၚမွာ ကမာၻ႔ေျမပံုႀကီး ခ်ိတ္ကာ တိုက္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ႏိုင္ငံေတြအေၾကာင္း ႐ွင္းျပေနသည္၊ တတန္းလံုးလည္း ၿငိမ္ၿပီး နားေထာင္လို႔...၊ ဒီလိုနဲ႔ ဆရာေလးက သင္ၾကားေနရင္း မင္းလမ္းအတိုင္း စကားတေျပာေျပာျဖင့္ ေလွ်ာက္လာကာ အတန္းရဲ႕ ေနာက္ဆံုးဖက္ကို ေရာက္လာသည္၊ အဲဒီေနရာ အေရာက္မွာ ဆရာေလးက စာသင္တာကို ႐ုတ္တရက္ ရပ္လိုက္ရင္း အတန္းေ႐ွ႕ ေက်ာက္သင္ပုန္းဖက္ကို လွည့္ၿပီး မ်က္ႏွာမူ လိုက္သည္၊ တဆက္တည္း သူသေဘာက်ေနသည့္ ေက်ာင္းသူေလးရဲ႕ နာမည္ကို ေခၚလိုက္သည္၊ ၿပီးေတာ့...

" အဲဒီ ေျမပံုေပၚမွာ ဆရာ့ကို ကိုလံဘီယာ ႏိုင္ငံ ဘယ္ေနရာမွာလဲလို႔ ေထာက္ျပပါဦး..."ဟု ေမးသည္၊

ေက်ာင္းသူေလးကလည္း ခပ္သြက္သြက္ပဲ အတန္းေ႐ွ႕ထြက္ကာ ကိုလံဘီယာ ႏိုင္ငံကို ေျမပံုေပၚမွာ ျပလိုက္သည္၊ ၿပီးေတာ့ သူ႔ေနရာကို လွည့္ျပန္အလာမွာ ဆရာေလးကို လွမ္းအၾကည့္၊ အလံုးစံုကို နားလည္သြားၿပီး ႐ွက္႐ြံ႕ထူပူ သြားေတာ့သည္၊ တကယ္ေတာ့ အဖိုးက လူလည္က်ကာ အဖြားကို လမ္းထ,ေလွ်ာက္ခုိင္းၿပီး ဟိုးေနာက္ဆံုးတန္းကေန အသာရပ္ၾကည့္ ေနခဲ့ျခင္းပဲ ျဖစ္ပါသည္၊ သူ စာလာသင္တိုင္း ထိုင္လ်က္သာ ျမင္ေနခဲ့ရသည့္ အဖြား၏ cat walk အလွကို ကုိလံဘီယာအား ခုတံုးလုပ္ကာ ခံစားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္၊ အဲဒီအခ်ိန္ အဖြားကသာ ကိုလံဘီယာ ဘယ္မွာလဲ မသိပါဟု ဆိုလာလွ်င္လည္း တျခားႏိုင္ငံတစ္ခုကို သူ ေမးဦးမွာ ေသခ်ာပါသည္၊ အဖြားကေကာ...၊ သူကေတာ့ ကိုလံဘီယာကို ျပအၿပီး ျပန္လွည့္လိုက္တဲ့ အဲဒီ စကၠန္႔ပိုင္းေလးမွာပဲ အဖိုးရဲ႕အႀကံကို သေဘာလည္းေပါက္၊ ႐ွက္လည္း႐ွက္သြားခဲ့သည္-တဲ့၊ ကမာၻ႔ေျမပံုေပၚမွာ ကိုလံဘီယာကို ႐ွာေတြ႔လိုက္သလို အဖိုးရဲ႕ မ်က္ဝန္းေတြထဲမွာလည္း အခ်စ္ကို ႐ွာေတြ႔သြားျခင္းပါပဲ..၊

အဖြားရဲ႕ နာမည္က မဆန္းၿမိဳင္၊ အဖိုးရဲ႕ နာမည္က ဖိုးေသာ္ဒါ၊ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ လက္ထပ္ၾကေတာ့ လက္ထပ္လက္စြပ္ အတြင္းမွာ စီအမ္ဒီ (CMD) ဟု ထြင္းထားလိုက္သည္၊ ကိုလံဘီယာ ဖူးစာမို႔ ကိုလံဘီယာ ၿမိဳင္ဒါ (Columbia Myaing Dar) တဲ့..၊

က်ေနာ္ ၁ ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ အ႐ြယ္မွာပဲ အဖိုးက ဆံုးသြားခဲ့သည္၊ သူ က်ေနာ့္ကို အရမ္းခ်စ္သြားခဲ့တယ္ဆိုတာ အေဖတို႔ ျပန္ေျပာျပလို႔ သိရေပမယ့္ က်ေနာ့္ရဲ႕ မွတ္ဥာဏ္မွာေတာ့ သူနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘာမွ ျပက္ျပက္ထင္ထင္ မက်န္ရစ္ခဲ့၊ အဖြားကေတာ့ ၉၈ ခုႏွစ္မွာ ဆံုးသြားသည္၊ က်ေနာ္တို႔တေတြ အတင္းပူဆာၿပီး သူ႔လက္စြပ္ေလးကို ေတာင္းၾကည့္တုန္းက အဖြားက ႐ွက္႐ွက္နဲ႔ ျဖဳတ္ေပးပါသည္၊ လက္စြပ္အတြင္းထဲမွာေတာ့ သူတို႔ လက္ထပ္သည့္ ရက္စြဲႏွင့္ စီအမ္ဒီ ဟူသည့္ အဂၤလိပ္ အကၡရာေလး သံုးလံုး၊ ၾကာေတာ့ ၾကာခဲ့ပါၿပီ၊ တခါတရံမွာ လက္ထပ္လက္စြပ္ေလးေတြ အေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ရင္ အဖိုးနဲ႔ အဖြားကို က်ေနာ္ သတိရမိေနတုန္း ပါပဲ။ ။


ညီလင္းသစ္
၂၈ ေဖေဖာ္ဝါရီ၊ ၂၀၁၁

25 February 2011

ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ႐ွံဳးနိမ့္ျခင္း


ဒီေန႔ က်ေနာ္႐ွံဳးသြားတယ္၊ မ႐ွံဳးတဲ့ အခ်ိန္ေတြ အေတာ္ႀကီးၾကာၿပီးမွ အခုတခါ ႐ွံဳးသြားျပန္ တယ္၊ က်ေနာ္နဲ႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္တဲ့ ေဒါမနစ္ (Dominique) နဲ႔ ကစားတဲ့ ၾကက္ေတာင္႐ိုက္ပြဲမွာ က်ေနာ္ ႐ွံဳးသြားခဲ့ တာပါ၊

ေဒါမနစ္နဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔က အဓိက ဌာနက တခုတည္းေပမယ့္ ဌာနခြဲေတာ့ မတူပါဘူး၊ သူက ပင္မဓါတ္ခြဲခန္း ျဖစ္တဲ့ central lab မွာ လုပ္တယ္၊ သူနဲ႔က်ေနာ္ ၾကာသပေတးေန႔တိုင္း ၾကက္ေတာင္႐ိုက္ ကစားၾကတယ္၊ ေန႔လယ္ ၁၁ နာရီ ခြဲကေန ၁ နာရီခြဲ ေလာက္အထိ အားလပ္ခ်ိန္ယူၿပီး ကစားပါတယ္၊ ၾကက္ေတာင္ကြင္းက က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အလုပ္ကေန ၁၀ မိနစ္ေလာက္ ေလွ်ာက္သြားလိုက္ရင္ ေရာက္တယ္၊ ေက်ာင္းရဲ႕ အားကစား႐ံုထဲမွာ ႐ွိပါတယ္၊ အဲဒီမွာ ေက်ာင္းသား ေတြေကာ၊ ဝန္ထမ္းေတြပါ လာကစားၾကတယ္၊ ေဒါမနစ္က အရင္တုန္းက သူ႔ရဲ႕ဆရာနဲ႔ ကစားေနက်ပါ၊ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ သူ႔ဆရာက ခါးနာတဲ့ ေဝဒနာ ခံစားေနရတာနဲ႔ မကစား ျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ တစ္ရက္မွာ က်ေနာ္နဲ႔ စကားစပ္မိ သြားရင္း စမ္းကစားၾကည့္ရာကေန ေနာက္ေတာ့ ပံုမွန္နီးပါး တစ္ပတ္တခါ ကစားျဖစ္သြားေတာ့တယ္၊

က်ေနာ္တို႔က အၿမဲတမ္း ၃ ပြဲကစားပါတယ္၊ ဒီေန႔ကစားေတာ့ ပထမပဲြမွာ က်ေနာ္ႏိုင္တယ္၊ အမွတ္ အျပတ္အသတ္နဲ႔ ႏိုင္တာပါ၊ ဒုတိယပြဲမွာလည္း က်ေနာ္ကပဲ လက္ရည္အသာနဲ႔ ဦးေဆာင္ကစားေနခဲ့ျပန္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ တဝက္ေလာက္ အေရာက္မွာ သူ႔ကို တခ်က္ၾကည့္မိရင္း က်ေနာ့္ေခါင္းထဲ အရင္တုန္းက ပံုရိပ္ေတြနဲ႔ အေတြးေတြ အစီအရီ ဝင္ေရာက္လာခဲ့တယ္၊

က်ေနာ္တို႔ ပထမဦးဆံုး စ,ကစားၾကေတာ့ ေဒါမနစ္ရဲ႕ အဆင့္က က်ေနာ့္ထက္ အမ်ားႀကီး သာပါတယ္၊ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ထိ ၾကက္ေတာင္ဆိုတာ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ရင္း ျမက္ခင္းေပၚမွာ ႐ိုက္ၾကတဲ့ ကစားနည္း သက္သက္ပါပဲ၊ ပိုက္မ႐ွိ၊ စည္းမ႐ွိနဲ႔ေလ..၊ ဒီၾကားထဲ ေလတိုက္ရင္ လြင့္,လြင့္သြားေသးတယ္၊ ဆိုေတာ့ ကစားၾကတဲ့ ပထမဦးဆံုး ေန႔ရက္ေတြမွာ က်ေနာ္ကခ်ည္းပဲ အလူးအလွိမ့္ကို ခံရတာပါ၊ ႐ွံဳး တာမွ ပြဲတိုင္းပဲ၊ တခါတေလဆို ဘဲဥကြဲ႐ံု တစ္မွတ္ ေလာက္ပဲ ရတဲ့ပြဲေတြေတာင္ ႐ွိခဲ့တယ္၊ အဆိုးဆံုးက အသက္႐ွဴ မဝတာပဲ၊ လုပ္ေနမက်တဲ့ အားကစားလည္း ျဖစ္ျပန္၊ ၿပိဳင္ပြဲဆိုတဲ့ stress ကလည္း ႐ွိေနျပန္ေတာ့ အသက္ကို ပံုမွန္မ႐ွဴဘဲ ေအာင့္,ေအာင့္ ထားမိတယ္၊ ၾကာေတာ့ ပါးစပ္နဲ႔ပဲ အသက္ကို အတင္းလုၿပီး ႐ွဴေနရတယ္၊ ေမာလြန္းလို႔လည္း ႏွလံုးခုန္သံေတြက ရင္ဘတ္ထဲက ေပါက္ထြက္ လုမတတ္ပါပဲ၊ ဘယ္ေလာက္မ်ားလဲဆို ပြဲၿပီးလို႔ ေရခ်ိဳး၊ အဝတ္စား လဲၿပီးတာေတာင္ ရင္ဘတ္ထဲမွာ တဒိန္းဒိန္းနဲ႔ အဲဒီ ရင္ခုန္သံေတြက မေပ်ာက္ခ်င္ေသးဘူး၊ ဘယ္သူမွ မၾကားႏိုင္လို႔ ေတာ္ေသးတယ္၊ မဟုတ္ရင္ ေယာကၤ်ားေတြခ်ည္းပဲ ႐ွိတဲ့ အဝတ္လဲခန္းထဲမွာ ဘယ့္ႏွယ့္ လာၿပီးရင္ခုန္ေနရတယ္လို႔..၊ တလြဲေတြ အထင္ခံရႏိုင္တယ္...၊ :D

ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္ပထမဦးဆံုး စ,လုပ္တာက ၾကက္ေတာင္႐ိုက္ရင္း ဝင္သက္ထြက္သက္ မွတ္တာပါပဲ၊ ၾကက္ေတာင္ကို ဘယ္လို႐ိုက္ ရမလဲဆိုတာ မသင္ခင္ အသက္႐ွဴနည္းကို အရင္ သင္ေနရတယ္၊ ျဖစ္ပံုမ်ား၊ နဲနဲၾကာေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အဆင္ေျပလာတယ္၊ အဲဒီကမွ တဆင့္တက္ၿပီး နည္းစနစ္ပိုင္းကို ေလ့လာပါတယ္၊ အဲဒီ အားကစား ႐ံုႀကီးထဲမွာ ဆရာနဲ႔ သင္ခ်င္တဲ့ သူေတြအတြက္လည္း ကြင္းေတြသီးသန္႔ ႐ွိပါတယ္၊ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ကစားလို႔ၿပီးရင္ အဲဒီကြင္းေတြ ေဘးနားမွာသြားၿပီး အေၾကာေလွ်ာ့ ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ရင္းနဲ႔ ဆရာေတြ သင္ျပေနတာကို သြား,သြား ေလ့လာပါတယ္၊ ဒီလိုနဲ႔ ၾကက္ေတာင္နဲ႔ က်ေနာ္ တစထက္တစ ပိုၿပီး ေနသားတက် ႐ွိလာခဲ့တယ္၊ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေဒါမနစ္နဲ႔ က်ေနာ္ လက္ရည္တူလာခဲ့တယ္၊ သူမ်ားေတြ သင္ေနတာ သြားၾကည့္၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျပန္က်င့္ရင္းနဲ႔ က်ေနာ္ ကစားပါတယ္၊ ကစားရင္း ျပဳျပင္၊ ျပဳျပင္ရင္း ကစားဆိုပါေတာ့၊ အဲဒါေတြရဲ႕ အက်ိဳးေက်းဇူးကို ၆ လေလာက္ အၾကာမွာပဲ စၿပီး ခံစားရ ပါတယ္၊ ေဒါမနစ္က က်ေနာ့္အေပၚ ႐ွံဳးပြဲေတြ ဆက္လာရင္းက ေနာက္ဆံုးမွာ လံုးဝ မႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ကစားပြဲတိုင္းကို က်ေနာ့္စိတ္ႀကိဳက္ ထိန္းၿပီး လိုသလို ကစားလို႔ရတဲ့ အေျခအေနထိ ေရာက္လာခဲ့တယ္၊ ၾကာသပေတးေန႔တိုင္း က်ေနာ္ကပဲ ၃ ပြဲဆက္တိုက္ အၿမဲႏိုင္ေန ေတာ့တယ္၊ အဲဒါဟာ အပတ္စဥ္ဆက္တိုက္ ျဖစ္လာေတာ့ တခါမွာ သူက ေျပာပါတယ္၊ 'အရင္တုန္းက ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ လက္ရည္ညီေနတဲ့ အခ်ိန္က ကစားလို႔ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းခဲ့တာကြ၊ အခုေတာ့ မင္းက အမ်ားႀကီး တက္သြားလို႔ ငါနဲ႔ကစားရတာ ပ်င္းေတာင္ ပ်င္းေနမယ္ထင္တယ္'-တဲ့၊

ဒီေန႔ ကစားတဲ့ ဒုတိယပြဲစဥ္ တဝက္မွာ ဒီျဖစ္စဥ္ေတြနဲ႔ အဲဒီစကားေလးက က်ေနာ့္ေခါင္းထဲ ျပန္ဝင္လာခဲ့တာပါ၊ အရင္တုန္းက က်ေနာ့္ကို ႀကိဳက္သလို ႏိုင္ေနခဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္၊ က်ေနာ့္ထက္လည္း အသက္အ႐ြယ္အားျဖင့္ ပိုႀကီးၿပီး ၾကက္ေတာင္ကိုလည္း က်ေနာ့္ထက္ေစာၿပီး ကစားခဲ့သူ တစ္ေယာက္၊ အခုေတာ့ သူ႔မွာ ႏိုင္ပြဲမ႐ွိခဲ့တာ ေလးငါးလ ေလာက္ေတာ့ ၾကာေနပါၿပီ၊ သူလည္း အရင္တုန္းကလို ျပန္ႏိုင္ခ်င္မွာေပါ့၊ ပြဲၿပီးတိုင္း သူမ်ားကိုပဲ Bravo တို႔၊ Well done တို႔ ေျပာေနခဲ့ရတာ..၊ သူလည္း တခါတေလ ျပန္ၿပီး အေျပာခံခ်င္မွာေပါ့ လို႔က်ေနာ္ ေတြးမိပါတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေဒါမနစ္က ႐ွံဳးေပမယ့္ ၿပိဳင္ဖက္ကို ညႇိဳးတတ္တဲ့၊ အျပစ္႐ွာတတ္တဲ့ bad loser မဟုတ္ပါဘူး၊ အလုပ္မွာ လည္း ခဏခဏ တိုင္ပင္ရတဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေကာင္း တစ္ေယာက္ပါ၊ ကဲ,ဒီေတာ့..သူ႔ကို တခါတေလမ်ား ဘာျဖစ္လို႔ အႏိုင္ မေပးႏိုင္ရမွာလဲ ဆိုၿပီး ကစားတဲ့ႏႈန္းကို က်ေနာ္ မသိမသာ ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ပါတယ္၊ သူ႔ေနာက္က ၂ မွတ္၊ ၃ မွတ္ အကြာေလာက္နဲ႔ က်ေနာ္လိုက္ကစားေနလိုက္တယ္၊ ဒီ ဒုတိယပြဲ သူႏိုင္သြားတယ္၊ က်ေနာ္က သူ႔ကို လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္ရင္း Bravo လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက 'ငါ့အတြက္ မင္းေလွ်ာ့ကစားေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ကြာ'လို႔ ျပန္ေျပာတယ္၊ သူ ရိပ္မိေနပံုပဲ၊

က်ေနာ့္ လုပ္ရပ္က သူ႔အတြက္ သိပ္မေကာင္းဘူးဆိုတာ ခ်က္ခ်င္းပဲ သေဘာေပါက္လိုက္တယ္၊ သူ က်ေနာ့္ကို ႐ွံဳးေပမယ့္ သူ႔အစြမ္းနဲ႔သူ အစြမ္းကုန္ ကစားခဲ့တာျဖစ္လို႔ ေျဖသာပါတယ္၊ အခု က်ေနာ္ ေလွ်ာ့ေပးမွ သူက အႏိုင္ရမယ့္ အျဖစ္ဆိုေတာ့ သူ႔သိကၡာ၊ သူ႔ လူစြမ္းလူစကို ေစာ္ကားရာ၊ သူ႔ကို မေလးစားရာ ေရာက္ေနၿပီလို႔ က်ေနာ္ နားလည္လိုက္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔မွာမွ က်ေနာ္ကလည္း သူ႔ကို တကယ္ပဲ ႏိုင္ေစခ်င္ေန ခဲ့တာပါ၊ သူလည္းမသိေစဘဲ သူ႔ကို အႏိုင္ေပးလို႔ရမယ့္ နည္းလမ္းကို တတိယနဲ႔ ေနာက္ဆံုးပြဲ အစမွာပဲ က်ေနာ္ေတြ႕လိုက္တယ္၊

က်ေနာ့္ရဲ႕ ကစားႏႈန္းကို ျပန္တင္လိုက္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ သိပ္မကြ်မ္းက်င္ေသးတဲ့ နည္းစနစ္တခ်ိဳ႕ကို အသားေပးၿပီး ကစားၾကည့္တယ္၊ ဥပမာ- ေလထဲမွာ ေျမာက္ေနတဲ့ ၾကက္ေတာင္ကို ႐ိုက္ခ်လိုက္ဖို႔ အေနေတာ္ ျဖစ္ေနေပမယ့္ တဖက္က ပိုက္ေနာက္နားမွာ ေဒါမနစ္က ရပ္ေနတဲ့အခါ ၾကက္ေတာင္ကို ပိုက္ေက်ာ္႐ံုေလးပဲ ကပ္ၿပီး ခ်ေပးလိုက္တယ္၊ ၾကက္ေတာင္က ပိုက္မေက်ာ္ရင္ ေဒါမနစ္ပဲ အမွတ္ရမွာ ျဖစ္သလို ေက်ာ္သြားေတာ့လည္း သူက အဲဒီနားမွာ အဆင္သင့္ဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ဖက္ကို အလြယ္တကူ ျပန္႐ိုက္ခ်လို႔ ရပါတယ္၊ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္က သူ႔ကို အတင္းႀကီး ေလွ်ာ့ေပးေနတာမ်ိဳးလည္း မျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ လက္ျပန္႐ိုက္ရမယ့္ အျခမ္းကို မသိမသာေလး ဖြင့္ေပးထားလိုက္တာမ်ိဳးေပါ့၊ သူက အဲဒီဖက္ကို ခ်ေပးလိုက္တဲ့အခါ က်ေနာ့္အတြက္ လက္ျပန္႐ိုက္ရ လို႔ ပိုၿပီးခက္ခဲမယ္၊ ဒါေပမယ့္ ရေအာင္႐ိုက္ႏိုင္ရင္ က်ေနာ့္အတြက္ ေလ့က်င့္ၿပီးသား ျဖစ္လိမ့္မယ္၊ မရရင္လည္း ေဒါမနစ္က အမွတ္ရမွာ ျဖစ္လို႔ ကိစၥမ႐ွိပါဘူး၊ ဒီလိုနည္းေတြနဲ႔ ကစားလိုက္တာ ဒီပြဲကိုလည္း သူပဲ ႏိုင္သြားေတာ့တယ္၊ ဒီတခါ က်ေနာ္က ၿပံဳးၿပီး လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ရင္း good job လို႔ ေျပာေတာ့ သူက ေက်နပ္တဲ့အၿပံဳးနဲ႔ 'ေက်းဇူးပဲ'တဲ့၊

တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ကစားတယ္ဆိုတာက ဘာၿပိဳင္ပြဲမွ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားဖို႔ အတြက္ပဲ ရည္႐ြယ္တာပါ၊ သူ ဆက္တိုက္ ႐ွံဳးေနလို႔ ဘာမွ မျဖစ္သလို က်ေနာ္ခ်ည္းပဲ ႏိုင္ေနေတာ့လည္း ဘာမွ မထူးျခားပါဘူး၊ အျပင္ ျပန္ထြက္လာတာနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ေမ့လိုက္ၾကမွာပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ကစားေနစဥ္ ခဏမွာေတာ့ သူသူကိုယ္ကုိယ္ အနည္းဆံုး တခါတေလပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ႏိုင္ခ်င္ၾကမွာပါ၊ ကစားကြင္းကေန အဝတ္လဲခန္းဖက္ ေလွ်ာက္လာေတာ့ က်ေနာ္ပဲ စိတ္ထင္ လို႔လား မသိဘူး၊ သူ႔ရဲ႕ မ်က္မွာေပၚမွာ ငါအရင္လို ကစားလို႔ ရေသးသားပဲ ဆိုတဲ့ ေက်နပ္အားရတဲ့ အရိပ္အေယာင္ေလး ျဖတ္ကနဲ ေတြ႔လိုက္ရသလိုပဲ၊ က်ေနာ္ကေကာ...၊ အင္း, က်ေနာ္ကေတာ့ ႐ွံဳး သြားခဲ့တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေပ်ာ္တယ္...။


ညီလင္းသစ္
၂၄ ေဖေဖာ္ဝါရီ၊ ၂၀၁၁

22 February 2011

ကိတ္မုန္႔တစ္လံုး၏ ႐ွဴတင္


ဒီဗီဒီ အေခြေတြနဲ႔ ႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္တဲ့အခါ က်ေနာ္သေဘာက်တာ တစ္ခု႐ွိပါတယ္၊ အဲဒါက ဇတ္ကားရဲ႕ တခ်ိဳ႕ဇတ္ဝင္ခန္း ေတြကို ဘယ္လို ႐ုိက္ ခဲ့ၾကသလဲဆိုတာ မွတ္တမ္းတင္ထားတဲ့ အပိုင္းေလးပါ၊ ဒီဗီဒီတိုင္းမွာေတာ့ မပါ,ပါဘူး၊ ပါတဲ့ အေခြ ေတြမွာဆိုရင္ ဘိုးနပ္စ္ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ ေတြ႔ရတတ္ပါတယ္၊ တခါတေလေတာ့လည္း ဒါ႐ိုက္တာက စကားေျပာၿပီး ႐ွင္းျပတာ၊ တခါတခါေတာ့ ေဘးကေန ကင္မရာ အပိုတစ္လံုးကေန လိုက္႐ိုက္ထားတာ၊ တခါတခါေတာ့ ဇတ္ဝင္ခန္းကို ျပေနရင္းနဲ႔ ေနာက္ခံ စကားေျပာနဲ႔ ႐ွင္းျပတာ.. စသျဖင့္ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳး ေတြ႔ရတတ္တယ္၊ ဒါ့အျပင္ တခ်ိဳ႕ဇတ္ကားေတြမွာ မိတ္ကပ္ဘယ္လို လိမ္းခဲ့လဲဆိုတာပါ ျပထားတတ္တယ္၊ အထူးသျဖင့္ special effect ေတြပါတဲ့ အက္႐ွင္ကားေတြမွာေပါ့၊ ဒါမွ မဟုတ္လည္း မေကာင္းဆိုးဝါးေတြ၊ လူမဟုတ္ တိရိစာၦန္မဟုတ္ အေကာင္ေတြကို ဘယ္လို ကြန္ျပဴတာနဲ႔ ဖန္တီးသလဲဆိုတာ အၾကမ္းဖ်င္း ႐ွင္းျပတာမ်ိဳးလည္း ႐ွိပါတယ္၊ ဒါေတြကို ၿခံဳငံုၿပီး making of လို႔ ေခၚၾက ပါတယ္၊

အဲဒီလို making of ေတြ ပါလာၿပီဆိုရင္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ က်ေနာ္ၾကည့္ေလ့ ႐ွိတယ္၊ ဒါေတြကို ဘယ္လိုလုပ္သလဲ ဆိုတာ စိတ္ဝင္စားတာ အဓိကေပါ့ေလ၊ ဒါေပမယ့္ စိတ္ဝင္စားဖို႔ ေကာင္းတဲ့ ေနာက္တစ္ခ်က္လည္း ႐ွိပါေသးတယ္၊ အဲဒါက ဒီဇတ္ဝင္ခန္းကိုပဲ ခုနတုန္းက ႐ုပ္႐ွင္ ထဲမွာ နင့္နင့္နဲနဲ ခံစားခဲ့သေလာက္ making of မွာ ျပန္ေတြ႔ေတာ့ အျမင္ ေျပာင္းသြားတာပါ၊ ဇတ္ဝင္ခန္းထဲမွာ ဥပမာ မင္းသားနဲ႔ မင္းသမီး ေသလုေမ်ာပါး ခြဲရခါနီး ေၾကကြဲၾကတဲ့ အခန္း ဆိုပါစို႔၊ မင္းသားက ညသန္းေခါင္ ေတာအုပ္အလယ္မွာ လဲလို႔၊ တကိုယ္လံုးလည္း ႐ႊံ႕ေတြဗြက္ေတြ ေပလူးေနတဲ့အျပင္ ရင္ဘတ္မွာလည္း လူဆိုးေတြပစ္သြားတဲ့ က်ည္ေပါက္ရာေတြနဲ႔၊ သူ႔ကို မင္းသမီးက ေပြ႔လို႔...၊ ဒီၾကားထဲ မိုးက သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္အေပၚကို သဲႀကီးမဲႀကီး ႐ြာေနေသးတယ္၊ ႏွစ္ေယာက္လံုးရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြက မိုးနဲ႔အၿပိဳင္ ပါးျပင္ေပၚမွာ..၊ မင္းသားက အသက္ငင္ေနလို႔ ႏႈတ္ခမ္းေတြက တဆတ္ဆတ္တုန္လို႔၊ မင္းသမီးက ဝမ္းနည္းလြန္းလို႔ ကုိယ္လံုးေလး တုန္ၿပီး တသိမ့္သိမ့္႐ွိဳက္ လို႔..၊ ေနာက္ခံ တီးလံုး မတိုးမက်ယ္နဲ႔ ကံၾကမၼာရဲ႕ အရက္စက္ဆံုးအခန္း၊ ဒီလို အခန္းမ်ိဳးကို ၾကည့္ရတဲ့အခါ က်ေနာ္တို႔ အနည္းနဲ႔အမ်ား ဝမ္းနည္းမိမွာပါ၊ အထူးသျဖင့္ ဇတ္လမ္းကို ဟိုးအစကတည္းက ထဲထဲဝင္ဝင္ ၾကည့္လာခဲ့ရင္ ပိုၿပီး နက္႐ွိဳင္းလိမ့္မယ္၊

ၿပီးသြားေတာ့ ဒီအခန္းကိုပဲ making of မွာ ျပန္ၾကည့္မယ္၊ အခုေတာ့ ေျပာင္းသြားၿပီ၊ မင္းသားက ႐ႊံ႕ထဲမွာ ထိုင္ရင္း ဒါ႐ိုက္တာ ညႊန္ၾကား တာကို နားေထာင္ေနမယ္၊ သူ႔ကို မိတ္ကပ္လိမ္းတဲ့သူက လိမ္းလို႔၊ မင္းသမီးကလည္း တစ္ေယာက္ ေယာက္ကို ဖုန္းဆက္ေနမယ္၊ ရယ္လို႔ေမာလို႔၊ ကဲ, စမယ္ဆိုေတာ့ မင္းသမီးက မင္းသားကို ေပြ႔လိုက္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္လံုး မုဒ္သြင္းမယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သစ္ပင္ေပၚက အသင့္ေစာင့္ ေနတဲ့ တစ္ေယာက္က မီးသတ္ပိုက္ကို ဖြင့္ခ်လိုက္မယ္၊ ကင္မရာက သူတို႔ နဲ႔ ၅ ေပအကြာကေန ႐ိုက္ေနမယ္၊ ေဘးမွာ ထီးမိုးၿပီး ဝိုင္းၾကည့္ေနတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီး၊ စက္ပစၥည္းေတြက တပံုတေခါင္းနဲ႔ ဓါတ္ႀကိဳးေတြကလည္း ႐ွဳပ္ပြလို႔၊ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန ဒါ႐ိုက္တာ က ေမာ္နီတာကေန အေသးစိတ္ၾကည့္ေနမယ္၊ ကဒ္လို႔ ေအာက္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ မေ႐ွးမေႏွာင္းမွာပဲ ဒါ႐ိုက္တာက ခ်ီးက်ဴးစကားေျပာရင္း သူတို႔ကို လွမ္းေနာက္လိုက္မယ္၊ ႐ွဴတင္ တခုလံုး ဝိုင္းရယ္ၾကမယ္၊ မင္းသားေရာ မင္းသမီးပါ ေျမႀကီးေပၚက ထလာၾကရင္း ရယ္ေနၾကမယ္၊ အခုေတာ့ မိုးလည္း တိတ္ သြားသလို သစ္ပင္ေပၚက မိုးနတ္မင္းလည္း မီးသတ္ပိုက္ကိုင္ရင္း ျပန္ဆင္းလာမယ္၊

က်ေနာ္ ဆိုလိုတာက ဒီဇတ္ဝင္ခန္း တစ္ခုထဲကိုပဲ ျမင္ေထာင့္ေျပာင္းသြားတာကိုပါ၊ အဓိက ကင္မရာက မင္းသားနဲ႔ မင္းသမီး ႏွစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ ကြက္ၿပီးျပတုန္းက ဝမ္းနည္းစရာ ေကာင္းသေလာက္ ဒီကင္မရာကို ေက်ာ္ၿပီးလည္း ၾကည့္လိုက္ေရာ ဒါဟာ အလုပ္,လုပ္ေနၾကတာပါလား ဆိုတာထက္ ဘာမွထူးၿပီး မခံစားရပါဘူး၊ အကူကင္မရာရဲ႕ ေနရာကေန ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲျခင္းက ကြက္ကြက္ကေလးပဲဆိုတာ ေတြ႔ရတယ္၊ အညႇိဳးတႀကီးနဲ႔ ႐ြာခ်ေနတဲ့ မိုးဆိုတာလည္း ၁၀ ေပပတ္လည္ထက္ မပိုပါဘူး၊ ဒီစက္ဝိုင္းရဲ႕ အျပင္မွာေတာ့ လူေပါင္းမ်ားစြာက လုပ္စရာ ႐ွိတာေတြကို လုပ္ေနၾကတယ္၊ ဘယ္သူမွ မင္းသားမင္းသမီးနဲ႔အတူ လိုက္ၿပီး မငိုၾကပါဘူး၊ တခါတခါ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ေန႔စဥ္ဘဝမွာလည္း အဓိက ကင္မရာက ျပသေလာက္ကေလးပဲ ျမင္ရတဲ့အခါ တခ်ိဳ႕အျဖစ္အပ်က္ေတြက လတ္တေလာ မွာ လႈပ္႐ွား၊ ႐ိုက္ခတ္ တတ္လြန္းပါတယ္၊ ငိုစရာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ရယ္စရာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့၊ ဒီကာလရဲ႕ အလြန္၊ အခ်ိန္အပိုင္း အျခား တခုၾကာတဲ့အခါ အကူ ကင္မရာရဲ႕ ေနရာကေန ျပန္ၾကည့္ေတာ့မွ အဲဒီတုန္းက ႐ြာေနခဲ့တဲ့ ဒုကၡမိုးဟာ ၁၀ ေပ ပတ္လည္ထက္ မပိုပါလားဆိုတာ သတိျပဳမိ တတ္ပါတယ္၊ အဲဒီမိုးရဲ႕ ေအာက္မွာ သ႐ုပ္ေဆာင္သူေတြက ေၾကကြဲ သေလာက္၊ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေလာက,ကေတာ့ လည္ပတ္ၿမဲပါပဲ၊ အဆံုးၾကေတာ့လည္း ဒီ႐ွဴတင္သိမ္းၿပီး အားလံုးက ေနာက္႐ွဴတင္ကို ထြက္သြားၾကမွာပဲ မဟုတ္လား..၊ အဲဒါေတြေၾကာင့္လည္း behind the scene ကိုျပတဲ့ making of ေတြကို က်ေနာ္ ႀကိဳက္မိတာ ထင္ပါတယ္၊

ေအာက္က ဓါတ္ပံုေတြကေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့တစ္ပတ္က က်ေနာ့္ရဲ႕ ေမြးေန႔ကိတ္ေလးကို ႐ိုက္တုန္းက setup ဓါတ္ပံုေတြပါ၊ ကိတ္မုန္႔ေလးက သူ႔ခ်ည္းပဲ ၾကည့္ခဲ့တုန္းက အထိုက္အေလ်ာက္ ခ်စ္စရာေကာင္းသေလာက္ အခုလို making of မွာ လည္းက်ေရာ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္က အႏုပညာမဆန္တာကို သတိထားမိမွာပါ၊ တကယ္ပါ...၊ တခါတခါ အဓိက ကင္မရာ ေ႐ွ႕မွာ သ႐ုပ္ေဆာင္ရတာ သိပ္ေမာလြန္းတဲ့အခါ ဒုတိယ ကင္မရာေနာက္ကို ခဏေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သြားရပ္ၿပီး ႐ွဴတင္ တစ္ခုလံုးကို ၾကည့္,ၾကည့္ပါ၊ အနည္းဆံုးေတာ့ မိုး႐ြာေနတာ ကြက္ကြက္ ကေလးပဲ ဆိုတာ ျမင္မိမွာပါ...။ ။


(၁)
Photobucket


(၂)
Photobucket


(၃)
Photobucket


ညီလင္းသစ္
၂၂ ေဖေဖာ္ဝါရီ၊ ၂၀၁၁

20 February 2011

ဆစ္ပိုင္းတီးေခါက္ သံုးဆယ့္ေျခာက္


ေမြးေန႔ကိတ္ေလးကို ျပင္ဆင္ၿပီးေတာ့ ဘေလာ့ဂ္မွာ တင္ေတာ့ က်ေနာ့္ရည္႐ြယ္ခ်က္က ႐ိုး႐ိုးေလးပါပဲ၊ ဒီ ပစၥည္းေလးေတြကို ေရၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ က်ေနာ္ခ်န္ထားခဲ့တဲ့ ျပကၡဒိန္ေတြကို သိႏိုင္ဖို႔ပါ၊ ပေဟဠိအဆင့္ထိ မရည္႐ြယ္ပါဘူး၊ ကိုယ့္ဟာနဲ႔ ကိုယ္ေတာ့ တြက္ေရးနဲ႔ စက္သူေဌး ျဖစ္ေနခဲ့ေပမယ့္ ကြန္မန္႔တခ်ိဳ႕ ဖတ္လိုက္ တဲ့ အခ်ိန္က်မွ တခုခုေတာ့ လြဲေနၿပီလို႔ သေဘာေပါက္တယ္၊ အဲဒါက ေခ်ာ့ကလက္ကို တစ္ေခ်ာင္းလံုး ယူမွာလား၊ တစ္ဆစ္ခ်င္း ယူမွာလား ဆိုတာပဲ၊ ဒီၾကားထဲ ပိုဆိုးတာက ညီငယ္ေမာင္မ်ိဳးရဲ႕ အတိတ္စိမ္းအရ ဘယ္လိုပဲယူယူ ၂ လံုးေပါင္းက ၉ ဂဏန္း က်ေနေသးတယ္၊ ၉ ႏွစ္ေလ်ာ့လည္း နည္းလားဆိုၿပီး ခပ္တည္ တည္နဲ႔ ေနခ်င္ေပမယ့္ အမ်ားစုက သိထားတာေၾကာင့္ ေခါင္းစဥ္ကို အခုလိုပဲ တပ္လိုက္ရပါေတာ့တယ္၊

ဆယ္စုႏွစ္ ၃ ခုခြဲ ေက်ာ္ကို ျဖတ္ခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဒီႏွစ္ေမြးေန႔မွာ ကုန္လြန္ခဲ့တဲ့ အဲဒီႏွစ္ေတြ အေၾကာင္း နဲနဲ ျပန္စဥ္းစား ျဖစ္ပါတယ္၊ အျခားအျခားေသာ လူမ်ားစြာလို ပါပဲ၊ က်ေနာ္လည္း အျမင့္ေတြ အနိမ့္ေတြ၊ အရယ္ေတြ အငိုေတြ၊ အခ်စ္ေတြ အလြမ္းေတြ၊ အႏိုင္ေတြ အ႐ွံဳး ေတြနဲ႔ ခ်ီတက္ခဲ့တာပါပဲ၊ ဒါကိုမွ ဆယ္စုႏွစ္ အလိုက္ ေယဘုယ်သတ္မွတ္ၾကည့္ေတာ့ အခုလိုေတြ႔ပါတယ္...၊

၀ မွ ၁၀ ႏွစ္ (ေခ်ာကလက္)

ေလာကႀကီးထဲ စ,ေရာက္တဲ့ အေစာပိုင္းႏွစ္ေတြက သိပ္ခ်ိဳၿမိန္တယ္၊ ကေလးပီပီ တီတီတာတာနဲ႔ ခ်စ္စရာ ေကာင္းတယ္၊ က်ေနာ္ငယ္ငယ္က ဝဝတုတ္တုတ္ကေလးမို႔ အားလံုးက ဝိုင္းခ်စ္ၾကတယ္၊ စကားတတ္တယ္၊ ေက်ာင္းေနခ်ိန္မွာလည္း အပူအပင္ကင္းကင္းနဲ႔ ေပ်ာ္႐ႊင္ရတဲ့ ဘဝေလး...၊ သြက္သြက္လက္လက္နဲ႔မို႔ မိဘ၊ ဆရာက အားကိုးရတဲ့၊ ခ်စ္ရတဲ့ ကေလး,ေလးေပါ့၊ ဘဝဟာ ေခ်ာ့ကလက္လိုပဲ ေမႊးအီ, ခ်ိဳျမတယ္၊ အရသာ ႐ွိတယ္၊ လူတကာက လိုလားၾကတယ္...၊


၁၀ မွ ၂၀ ႏွစ္ (င႐ုတ္သီး)

ဆယ္ေက်ာက္သက္တို႔ ထံုးစံ စူးစမ္းမႈေတြက ေနရာယူလာခဲ့တယ္၊ လူႀကီးေတြမ်ား ပူပန္ဖို႔၊ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ဖို႔ပဲ ေတြးေနတာပဲ ဆိုတဲ့အျမင္မ်ိဳးေတြ စ,ဝင္တယ္၊ ေတာ္လွန္ခ်င္တဲ့ တြန္းလွန္ခ်င္တဲ့ အေတြးေတြ စိုးမိုးတယ္၊ ငါဟာ ေလာကကို ေျပာင္းလဲဖို႔ ေမြးလာတာ ဆိုတာမ်ိဳး ေသြးနားထင္ ေရာက္ခ်င္တယ္၊ ႐ွင္သန္ရတဲ့ ေခတ္ ကိုကလည္း အလႈပ္႐ွားဆံုး အခ်ိန္မို႔ ဟိုဝါဒ၊ ဒီဝါဒေတြ မေတာက္တေခါက္ ျမည္းစမ္းၾကည့္တယ္၊ အျမင္မတူ တဲ့ စကားပြဲေတြမွာ အသံုးခ် ကိုင္ေပါက္ႏိုင္ဖို႔ ႀကီးက်ယ္တဲ့ စကားလံုးေတြကို အာဂံုေဆာင္ႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစား တယ္၊ လူတကာနဲ႔ စကားႏိုင္လုရတာ ေပ်ာ္ေနတယ္၊ တြန္းတြန္းတိုက္တိုက္နဲ႔ ဘဝမို႔ 'စပ္' တယ္၊ အမ်ားစုက ေ႐ွာင္ၾကတယ္၊ ႀကိဳက္တယ္ဆိုတဲ့ သူေတြေတာင္မွ အကန္႔အသတ္နဲ႔ စားၾကတဲ့ င႐ုတ္သီးလိုပါပဲ၊ စားေနစဥ္ မွာေရာ စားၿပီးသြားေတာ့ေရာ 'ပူ' တယ္၊


၂၀ မွ ၃၀ ႏွစ္ (လိေမၼာ္သီး)

လူငယ္ဘဝနဲ႔ လူလတ္ပိုင္းဘဝ၊ ေက်ာင္းသားဘဝနဲ႔ အလုပ္သမားဘဝ၊ စာအုပ္ေတြထဲက သီအိုရီေတြနဲ႔ လက္ေတြ႔ဘဝ... ဒီလို ကြာျခားမႈ ေတြေၾကာင့္ တျဖည္းျဖည္း အစပ္ေလ်ာ့လာခဲ့ပါတယ္၊ မလိုအပ္ဘဲ ရန္သူ မလိုခ်င္ေတာ့ဘူး၊ အလုပ္,လုပ္ရတဲ့ဘဝကို ႏွစ္ၿခိဳက္လာတယ္၊ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ဘယ္လိုေနရမလဲဆိုတာ နဲနဲ သေဘာေပါက္လာခဲ့တယ္၊ ဘယ္ဟာက အဓိက၊ ဘယ္ဟာက သာမညဆိုတာ နားလည္လာတယ္၊ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ သဟဇာတ ျဖစ္လာတာနဲ႔အမွ်၊ လုပ္ငန္းခြင္မွာ အသံုးက်လာတာနဲ႔ အမွ် ေနရတာ ေပ်ာ္ဖို႔ ေကာင္းလာတယ္၊ ဘဝဟာ အရည္႐ႊမ္းလာတယ္၊ ေမႊးတယ္၊ ေအးျမတယ္၊ လန္းဆန္းတယ္၊ အေမာေျပေစ တယ္၊ လိေမၼာ္သီး လိုပါပဲ...၊


၃၀ မွ ၃၆ ႏွစ္ (ေကာ္ဖီ)

ႏို႔ျဖစ္ျဖစ္၊ ခရင္မ္ျဖစ္ျဖစ္ နဲနဲေလာက္ ထည့္ေသာက္မယ္ဆိုရင္ စိမ့္စိမ့္ေလးနဲ႔ ေကာင္းသလို၊ ဘလက္ခ္ ေသာက္ရင္လည္း ေကာင္းတဲ့ႏွစ္ေတြပါပဲ၊ ဒီဖက္ႏွစ္ေတြမွာ တခ်ိဳ႕အရာေတြက ေအးစက္စက္ ေကာ္ဖီ တစ္ခြက္လို အနည္ထိုင္ သြားၾကတယ္၊ အခ်ိဳ႕အရာေတြကေတာ့ ပူပူေႏြးေႏြးနဲ႔ ေသာက္လို႔ ေကာင္းေနဆဲ ပါပဲ၊ ေကာ္ဖီတခြက္ကို စြဲလမ္းသလိုမ်ိဳး ဘဝမွာ တမ္းတရတဲ့ အရာေတြလည္း က်န္ေနေသးတဲ့ အေျခအေန ပါ၊ အခ်ိဳ႕အေၾကာင္းအရာေတြ အေပၚမွာ အိပ္ငိုက္သြားတတ္လို႔ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္နဲ႔ ျပန္ျပန္ ႏိႈးေနရတဲ့ ဘဝ ဆိုရင္လည္း မွန္ပါလိမ့္မယ္၊ တခါတခါေတာ့လည္း ေတြးမိတယ္၊ ဘဝဟာ အက္စ္ပရက္ဆို တစ္ခြက္လိုပါပဲ၊ တစ္ငံုစာပဲ ႐ွိတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီဟာကေလး လွ်ာေပၚကေန လည္ေခ်ာင္းတေလွ်ာက္ စီးဆင္းသြားတာ ေလးကိုပဲ တမ္းတ၊ စံုမက္ေနရတာမ်ိဳး မဟုတ္လား...၊

ဒီဓါတ္ပံုေတြ ႐ိုက္ေတာ့ မအိမ္သူက ေမးတာနဲ႔ ႐ွင္းျပျဖစ္တယ္၊ ဒါနဲ႔သူက အသက္ ၆၀ ေလာက္ေရာက္ရင္ေကာ ဘာေတြ ထပ္ထည့္ဦးမွာလဲ-လို႔ ေမးျပန္တယ္၊ က်ေနာ္က အဲဒီအခါက်ရင္ ကိတ္မုန္႔လည္း ဆန္႔မယ္ မထင္ေတာ့ပါဘူး လို႔ ျပန္ေနာက္လိုက္တယ္၊ တခါကေတာ့ အေဖေျပာဖူးတယ္၊ 'ငါ ငယ္ငယ္တုန္းက လူႀကီးေတြ အသက္ ၆၀ ဆိုရင္ ေတာ္ေတာ့္ကို ႀကီးၿပီလို႔ ေအာက္ေမ့မိတာကြ၊ အခု ကိုယ့္အလွည့္က်မွ ၆၀ ဟာ ဘာမွမဟုတ္ေသးပါလားလို႔ ခံစားရတယ္'တဲ့၊ သူ ၆၀ ျပည့္တုန္းက ေျပာခဲ့တာပါ၊ က်ေနာ္ ခပ္ငယ္ငယ္ တုန္းက ေဇာ္ဝင္းထြဋ္ရဲ႕ အသက္ ၃၀ ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္ ဆိုထားတဲ့ ဂ်စ္ပစီမိုးတိမ္ သီခ်င္း၊ ထူးအိမ္သင္ က အသက္ ၃၁ ႏွစ္ျပည့္ အထိမ္း အမွတ္လုပ္တဲ့ စကားလံုး မ႐ွိတဲ့ေကာင္းကင္ စတိတ္႐ွိဳး စတာေတြ ၾကည့္ရင္း ငါလည္း ဒီအသက္ေလာက္ ေရာက္ရင္ အေတာ္ႀကီးၿပီပဲ လို႔ ေတြးမိခဲ့ဖူးတယ္၊ အခုေတာ့လည္း အေဖေျပာသလိုပါပဲ၊ လူဟာ အတၱနဲ႔ ႏြယ္လာေတာ့ တကယ္တမ္းမွာ ငယ္တုန္းပဲလို႔ ေတြးမိေနျပန္ေရာ၊ ဗီယက္နမ္ စကားပံုေလးတစ္ခုကို စပ္မိလို႔ သတိရပါတယ္၊ 'အသက္ဟာ ဥာဏ္ပညာ ကို မသယ္ေဆာင္လာဘူး၊ အိုမင္းရင့္ေရာ္ျခင္းကိုသာ သယ္ေဆာင္လာခဲ့တယ္'တဲ့၊ ရင့္ေရာ္လာတဲ့ ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ အတူ ဆင္ျခင္တံုတရားနဲ႔ ယွဥ္တဲ့ ရင့္က်က္ျခင္းကိုပဲ က်ေနာ္လိုခ်င္မိပါတယ္...။ ။


ညီလင္းသစ္
၂၀ ေဖေဖာ္ဝါရီ၊ ၂၀၁၁

17 February 2011

ေမာ္ဒန္ကိတ္


အစားအေသာက္ အေၾကာင္းေတြ၊ ခ်က္နည္းျပဳတ္နည္း အေၾကာင္းေတြကို ပံုနဲ႔တကြ တင္တဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြကို ေရာက္သြားရင္ ခံစားခ်က္ ၂ မ်ိဳးနဲ႔ ျပန္,ျပန္လာရေလ့ ႐ွိပါတယ္၊ ပထမတစ္ခုက ဗိုက္ဆာတာ ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ဒုတိယ တစ္ခုကေတာ့ (နဲနဲ) အားက်တာလို႔ ေျပာရမယ္ ထင္ တယ္၊ :) က်ေနာ္လည္း တခါတခါ အဲဒီလို ခ်က္တတ္ခ်င္လိုက္ တာ...၊

ဒီေန႔ ညေနေတာ့ ကိတ္မုန္႔ေလး တစ္ခုလုပ္ျဖစ္ပါတယ္၊ ကိတ္မုန္႔လုပ္တာပါ၊ ဖုတ္တာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဆိုင္က အသင့္ေရာင္း တဲ့ ကိတ္မုန္႔တစ္လံုးကိုဝယ္ၿပီးေတာ့ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ပစ္လိုက္လို႔ ကိတ္မုန္႔လုပ္တာလို႔ ေျပာတာပါ၊ ပံုမွန္ လုပ္႐ိုးလုပ္စဥ္အတိုင္း ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီေပၚမွာ ဖေယာင္းတိုင္ေလးေတြ အစီအရီ ထြန္းရမွာပါ၊ ဒီေနရာမွာ ၾကားဖူးတဲ့ ဟာသေလးတစ္ခုကို ေျပာျပရဦးမယ္၊ အသက္အပိုင္းအျခား တစ္ခုကို ေရာက္လာၿပီ ဆိုတဲ့အခါ ေမြးေန႔ကိတ္ေပၚမွာ ဖေယာင္းတိုင္ေတြ ထြန္းေတာ့မယ္ဆိုရင္ ေဘးမွာ မီးသတ္ဘူးတစ္ဘူး အဆင္သင့္ ႐ွိပါေစ-တဲ့၊ မ်ားလြန္းတဲ့ ဖေယာင္းတိုင္ေတြေၾကာင့္ မီးေဘး စိုးရိမ္ရလို႔ပါ-တဲ့၊ အခုလည္း မီးေရးထင္းေရး ကာကြယ္တယ္ပဲ ဆိုဆို၊ မီးသတ္ဘူး မေဆာင္ခ်င္ဘူးပဲ ေျပာေျပာ ကိတ္မုန္႔ေလးတစ္လံုးေတာ့ ဒီလိုျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္၊ ဟုတ္တယ္ေလ...၊ ဖေယာင္းတိုင္အစား က်ေနာ္က စိတ္ကူးထဲမွာ ႐ွိတာေတြကို အစားထိုးလိုက္တာကိုး၊ ခံစားၾကည့္ပါဦး... ...ေနာ့၊


(၁)
Photobucket
5DmarkII + EF 100mm f/2.8 Macro USM, 100mm, f/11, 1/200, iso100
Strobist: 1 flash YN-650 camera right, behind the subject, power 1/8, 1 flash Speedlite 430Ex camera left, in front of subject, power 1/16, diffused by DIY light tent, flash triggered by Yongnuo RF-602.

ေအာက္ခံ ကိတ္မုန္႔က Mille feuilles လို႔ေခၚတဲ့ ကိတ္ပါ၊ ျမန္မာလိုျပန္ရင္ေတာ့ အ႐ြက္တစ္ေထာင္-တဲ့၊ အလႊာပါးပါးေလး ေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ လုပ္ထားလို႔ ဒီလိုေခၚတယ္ ထင္တာပဲ၊


(၂)
Photobucket
5DmarkII + EF 100mm f/2.8 Macro USM, 100mm, f/11, 1/200, iso100
Strobist: same as above.

ဒီကိတ္မုန္႔ကို အမ်ိဳးအစား အရသာမတူတဲ့ အရာ ၄ မ်ိဳးနဲ႔ အလွဆင္ပါတယ္၊ ေ႐ွ႕ဖက္က င႐ုတ္သီးနဲ႔ ေဘးႏွစ္ဖက္က လိေမၼာ္သီးကေတာ့ အလြယ္တကူ မွတ္မိႏိုင္ပါတယ္၊ အေနာက္ဖက္မွာ နဲနဲကြယ္ေနတာက ေခ်ာ့ကလက္ေတာင့္ ျဖစ္ၿပီးေတာ့ အလယ္က ခရမ္းေရာင္ ဗူးကေလးေတြကေတာ့ Nespresso ေကာ္ဖီ capsule ပါပဲ၊ What else?


(၃)
Photobucket
5DmarkII + EF 100mm f/2,8 Macro USM, 100mm, f/2.8, 1/200, iso100
Strobist: 1 flash YN-650 camera right, in front of subject, power 1/16, 1 flash Speedlite 430Ex camera left, behind the subject, power 1/16, diffused by DIY light tent, flash triggered by Yongnuo RF-602.

ဒီပံုမွာေတာ့ အလင္းကို ေျပာင္းျပန္ေပးထားပါတယ္၊ အေပၚႏွစ္ပံုမွာက ဘယ္ကေနညာ ေထာင့္ျဖတ္ကို ဖလက္႐ွ္ ၂ ခုနဲ႔ ေပးထားၿပီးေတာ့ ဒီမွာကေတာ့ ညာကေနဘယ္ ေထာင့္ျဖတ္ကို ေျပာင္းျပန္, ျပန္ယူထားတာပါ၊ ဒီပံုေတြအားလံုးရဲ႕ ကင္မရာ setting က အတူတူပါပဲ၊ မတူတာက အလင္းရဲ႕ အျပင္း၊ အေပ်ာ့ပါ...၊


(၄)
Photobucket
5DmarkII + EF 100mm f/2.8 Macro USM, 100mm, f/11, 1/200, iso100
Strobist: 1 flash YN-650 camera right, power 1/8, 1 flash Speedlite 430Ex camera left, slightly behind the subject, power 1/16, diffused by DIY light tent, flash triggered by Yongnuo RF-602.


အခုလို ကိတ္မုန္႔လွီးတဲ့ ပြဲမ်ိဳးေတြမွာ အေနာက္တိုင္းဓေလ့က အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္း သိပ္မရင္းႏွီးဘူးဆိုရင္ လူတစ္ေယာက္ကို အသက္မေမးၾကပါဘူး၊ အထူးသျဖင့္ အမ်ိဳးသမီးေတြကိုဆို ပိုၿပီးေတာင္ မေမးၾကပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ နဲနဲလည္း ရင္းႏွီးတယ္၊ အတည္တဝက္၊ အ႐ႊန္းတဝက္နဲ႔လည္း ေနာက္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ How old are you? အစား How young are you? လို႔ ေမးတတ္ၾကပါတယ္၊ က်ေနာ့္ကိုေတာ့ အဲဒီလို ယဥ္ေက်းဖြယ္ရာ အသံုးအႏႈံးေတြနဲ႔ ေမးစရာ မလိုပါဘူး၊ တခါတည္းပဲ ေျပာလို႔ရပါတယ္၊ ကိတ္မုန္႔ေပၚက ပစၥည္း ၄ မ်ိဳးစုစုေပါင္းက က်ေနာ့္ အသက္ပါပဲခင္ဗ်ား၊ :D ကဲ, ႀကိဳက္ရာကို သံုးေဆာင္ႏိုင္ပါၿပီ... ...။ ။


ညီလင္းသစ္
၁၇ ေဖေဖာ္ဝါရီ၊ ၂၀၁၁

14 February 2011

ထူးဆန္းေသာ မဲလ္ဝဲ


ဒီပို႔စ္က ၿပီးခဲ့တဲ့တစ္ပုဒ္ျဖစ္တဲ့ 'မတည္ၿမဲျခင္းတရားထဲမွ ဘေလာ့ဂိုစဖီးယား' ရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲပါ၊ အဲဒီပို႔စ္ကို ေရးၿပီးေတာ့ သူနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကြန္မန္႔ေတြ ရပါတယ္၊ ေနာက္ထပ္ စစ္ၾကည့္ေတာ့ အရင့္အရင္က ပို႔စ္ေတြမွာပါ ေနာက္မွ လာဖတ္တဲ့ သူတခ်ိဳ႕က ကြန္မန္႔ေတြ ထားသြားတာ က်ေနာ္ သတိထားမိတယ္၊ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ ဆိုဒ္ဘားမွာ ေနာက္ထပ္ လင့္ခ္တခ်ိဳ႕လည္း ထပ္ခ်ိတ္လိုက္ေသးတယ္၊ ဆိုေတာ့ ဒီေန႔မွာ ဘေလာ့ဂ္က အေျပာင္းအလဲ၊ အလႈပ္အ႐ွား ႐ွိသြားၿပီ၊ ေကာင္းၿပီ၊ ဒါဟာ မဲလ္ဝ္စစ္ဖို႔ အခ်ိန္ေကာင္းပဲဆိုၿပီး က်ေနာ္ စစ္ပါတယ္၊ မဲလ္ဝဲဆိုၿပီး စာေၾကာင္းနီ ၁၀ ေၾကာင္း ေလာက္ တက္လာတယ္၊ Iora ရဲ႕ ကြန္မန္႔၊ ျဖိဳး Evergreen ရဲ႕ကြန္မန္႔၊ ေပါက္ရဲ႕ကြန္မန္႔၊ Mon Petit Avatar ရဲ႕ ကြန္မန္႔၊ Ko 9 ရဲ႕ကြန္မန္႔နဲ႔ က်ေနာ့္နာမည္ပါတဲ့ စာေၾကာင္းနီေတြ ကိုေတြ႔ရတယ္၊ ဘာေတြမွန္းလဲ မသိဘူး၊

ဒါနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕လင့္ခ္ေတြကို ဆိုဒ္ဘားကေန အရင္ဆံုး ျဖဳတ္လိုက္တယ္၊ ျပန္စစ္တယ္၊ နီေနတုန္းပဲ၊ ဆက္ၿပီးေတာ့ သူတို႔ ထားခဲ့တဲ့ ေနာက္ဆံုးကြန္မန္႔ေတြကို Spam ထဲ ခဏထည့္ထားလိုက္ၿပီး၊ ျပန္စစ္တယ္၊ အဲဒီေတာ့မွ အစိမ္းေရာင္ အမွန္ျခစ္ကေလး တက္လာတယ္၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္မေက်နပ္ဘူး၊ ဒါဟာ ဘယ္လိုျဖစ္ႏိုင္မလဲ၊ ဒီလူေတြရဲ႕ ဟိုးအရင္က ကြန္မန္႔ေတြက ႐ွိေနတုန္းပဲေလ..၊ အခုခဏေလး spam ထဲ ထည့္ထားတာက ေနာက္ဆံုးကြန္မန္႔ေတြ ခ်ည္းပဲ၊

ကိစၥမ႐ွိဘူး၊ က်ေနာ္က ဒီအေၾကာင္းကို အေသးစိတ္ လိုက္ခ်င္ေနတာဆိုေတာ့ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးကို ေစာင့္ေနတာ...၊ အိုေက၊ ပထမဆံုးအေနနဲ႔ ေသခ်ာသြားေအာင္ ဆိုဒ္ဘားမွာ႐ွိတဲ့ လင့္ခ္ေတြကို တစ္ခုမက်န္ အားလံုး ျဖဳတ္ပစ္လိုက္တယ္၊ ၿပီးတာနဲ႔ ဘေလာ့ဂ္ကို စစ္ၾကည့္တယ္၊ မဲလ္ဝဲ ဖရီး၊ ေကာင္းၿပီ၊ ဒုတိယအေနနဲ႔ ဆိုဒ္ဘားမွာ လင့္ခ္ေတြကို ၄ ခုတတြဲ ျပန္ထည့္တယ္၊ ၄ ခုထည့္ၿပီးတိုင္း တခါျပန္စစ္တယ္၊ မဲလ္ဝဲဖရီး၊ ၄ ခု ထပ္ထည့္တယ္၊ ထပ္စစ္တယ္၊ မဲလ္ဝဲဖရီး၊ ဒီလိုနဲ႔ အရင္အတိုင္း လင့္ခ္ေတြအားလံုး ျပန္ထည့္လို႔ ၿပီးသြားတယ္၊ ေသခ်ာေအာင္ ထပ္စစ္တယ္၊ အစိမ္းေရာင္ အမွန္ျခစ္ပဲ...၊

ေနာက္အဆင့္မွာ ခုနက spam group ထဲကို ျပန္သြားၿပီး တစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ ကြန္မန္႔ေတြကို Not Spam လို႔ ျခစ္ၿပီး ျပန္ထုတ္တယ္၊ Iora ရဲ႕ ကြန္မန္႔ ၃ ခုကို အရင္ဆံုး ျပန္ထုတ္တယ္၊ ဘေလာ့ဂ္ကို ျပန္စစ္တယ္၊ မဲလ္ဝဲဖရီး...၊ က်ေနာ္ အံ့ၾသသြားတယ္၊ ကိုၿဖိဳးရဲ႕ ကြန္မန္႔ ၂ ခုကို ဆက္ထုတ္တယ္၊ ဘေလာ့ဂ္ကို ျပန္စစ္တယ္၊ မဲလ္ဝဲဖရီး...၊ ၾကည့္စမ္း, ဒါ ဘယ္လိုလုပ္ ျဖစ္ႏိုင္မလဲ၊ က်ေနာ္ သိလိုက္ၿပီ၊ က်န္တာေတြလည္း ဒီလိုပဲ ဖရီးဆိုတာ၊ တစ္ေယာက္ခ်င္းရဲ႕ ကြန္မန္႔ေတြကို ထည့္ၿပီးတိုင္း စစ္တယ္၊ မဲလ္ဝဲဖရီး ျပတာ အဆံုးထိပါပဲ၊ ဒါနဲ႔ က်ေနာ့္ဘေလာ့ဂ္က ကြန္မန္႔ေတြအားလံုးလဲ ျပန္ထည့္ၿပီး ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ေသခ်ာေအာင္ထပ္စစ္တယ္၊ အစိမ္းေရာင္ အမွန္ျခစ္နဲ႔ မဲလ္ဝဲဖရီး ပါပဲ...၊

ခုနက ဒီကြန္မန္႔ေတြကို အနီေရာင္စာသားနဲ႔ မဲလ္ဝဲဆိုၿပီး ျပတယ္၊ က်ေနာ္ spam ထဲကို ပို႔ထားၿပီး စစ္ေတာ့ အိုေက၊ ဒါနဲ႔ မဲလ္ဝ္ပါတယ္ဆိုတဲ့ ဒီကြန္မန္႔ေတြကိုပဲ ၅ မိနစ္အတြင္းမွာ ျပန္ထည့္ေတာ့ မဲလ္ဝဲဖရီးတဲ့...၊ ဒါ ဘာသေဘာလဲ၊ ဒီစစ္ေဆးတဲ့ စနစ္က reliable မျဖစ္္တာ၊ ေသခ်ာမႈ မ႐ွိတာ၊ အားကိုးလို႔ မရတဲ့ သေဘာလား၊ အိုင္တီနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ က်ေနာ္ မ်ားမ်ားစားစား မသိပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ဒီလို လင္ခ့္အေသေတြ ခ်ိတ္မိတာနဲ႔ မဲလ္ဝဲဆိုတာကိုေတာ့ အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ သိပ္ဘဝင္ မက်ပါဘူး၊ ယုတ္စြအဆံုး စစ္ေဆးတဲ့ ပ႐ိုဂရမ္က သိပ္ၿပီး sensitive ျဖစ္လို႔ လင့္ခ္အေသေတြကို မဲလ္ဝဲလို႔ ျပတယ္ပဲ ထားဦး၊ အခုဝဲလိုက္ အခုပဲ မဝဲလိုက္နဲ႔ဆိုေတာ့....၊ ဟုတ္ပါ့မလား ေမာင္ကာလုေရ လို႔မ်ား ဆိုရေလမလား...၊

အခု ျဖစ္စဥ္ကိုေတာ့ က်ေနာ္နားမလည္တာ အမွန္္ပါပဲ၊ တစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား ႐ွင္းျပေပးႏိုင္တယ္ ဆိုရင္လည္း အတိုင္းထက္အလြန္ သိခ်င္ပါတယ္၊ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘေလာ့ဂါ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြ အစိုးရိမ္လြန္ေနမွာ စိုးလို႔ က်ေနာ္ေတြ႔မိတာ တင္ျပလုိက္တာပါ၊ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ တတ္ႏိုင္သေလာက္ back-up လုပ္ထားတာပါပဲ၊ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ဘေလာ့ဂင္း ႏိုင္ၾကပါေစဗ်ာ...။ ။


ညီလင္းသစ္
၁၄ ေဖေဖာ္ဝါရီ၊ ၂၀၁၁

စကားခ်ပ္။ ။ ဒီေန႔မွာ ႏွင္းဆီပန္းအေၾကာင္းေလး ဘာေလး ေရးရမယ့္အစား ဒါႀကီးအေၾကာင္း ေရးေနရတယ္လို႔၊ ျဖစ္ပံုမ်ား၊ အင္း...မဲလ္ဝဲတစ္စည္းေလာက္ လက္ေဆာင္ေပးရရင္ ေကာင္းမယ္နဲ႔ တူတယ္...။ း)

12 February 2011

မတည္ၿမဲျခင္းတရားထဲမွ ဘေလာ့ဂိုစဖီးယား


ဒီရက္ပိုင္းမွာ malware နဲ႔ဆက္ႏြယ္ၿပီး ဘေလာ့ဂ္နဲ႔ ဘေလာ့ဂိုစဖီးယား အေၾကာင္း နဲနဲေတြးျဖစ္ပါတယ္၊ ဒီကိစၥကို အားတက္သေရာ အကူအညီေပးၾကသူေတြရဲ႕ အဆိုအရနဲ႔ က်ေနာ္နားလည္မိသေလာက္ကေတာ့ ဒီမဲလ္ဝဲဆိုတာ လင့္ခ္အေသေတြ မ်ားေနတဲ့ ျပႆနာပါပဲ၊ ဆက္ၿပီး မေရးေတာ့တဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြ၊ ဝက္ဘ္ဆိုဒ္ေတြကို စစ္တဲ့စက္က မဲလ္ဝဲဆိုၿပီး ျပေတာ့ လူေတြလည္း လန္႔ကုန္ေရာ...၊ အခုေခတ္မွာက trojan, malware, adware, spam ဆိုတာေတြက ကိုယ့္ကြန္ျပဴတာကို ေကာင္းေကာင္းဒုကၡ ေပးႏိုင္တာကိုး၊ ဒါနဲ႔ပဲ စစ္ၾက၊ ေဆးၾက လုပ္ၾကရေတာ့တယ္...၊

ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ေတြးေနမိတာ ၂ ခ်က္႐ွိပါတယ္၊ ပထမအခ်က္က ဂူးဂဲလ္ရဲ႕ စပန္းမ္ေတြ၊ ဝက္ဘ္ဆိုဒ္အေသေတြ စစ္တဲ့စက္က ဒီလို လင့္ခ္အေသေတြ ခ်ိတ္ထားမိ႐ံုနဲ႔ ကုိယ့္ဘေလာ့ဂ္ကို တကယ္ပဲ ပိတ္ပစ္တာလား ဆိုတာပါ၊ ဒီလိုဆိုရင္ သူတို႔ပိတ္ရမယ့္ ဘေလာ့ဂ္ေတြ၊ ဆိုဒ္ေတြက အမ်ားႀကီး ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္၊ အခုေခတ္မွာ အားလံုးလိုလိုက ဒီလို အျပန္အလွန္ လင့္ခ္ေတြ ခ်ိတ္ထားၾကတာကိုး၊ ဒီလို ခ်ိတ္ထားတဲ့ လင့္ခ္ေတြထဲမွာ ေသေနတဲ့လင့္ခ္က အၿမဲလိုလို ပါေနမွာပဲ၊ ဒါကတစ္ခ်က္...၊

ဒုတိယတခ်က္က က်ေနာ္တို႔ အဲဒီ Sucuri ဆိုဒ္မွာ သြားစစ္လိုက္တယ္၊ ဆိုဒ္ဘား လင့္ခ္ေတြနဲ႔ ကြန္မန္႔ေတြကို ျဖဳတ္လိုက္တယ္၊ အစိမ္းေရာင္ အမွန္ျခစ္ကေလး တက္လာတယ္၊ အားလံုး အိုေက၊ မဲလ္ဝဲ မ႐ွိေတာ့ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ဒါက အဲဒီဆိုဒ္ရဲ႕ စစ္ေဆးခ်က္...၊ လက္ေတြ႔မွာ ဂူးဂဲလ္ ရဲ႕မဲလ္ဝဲစစ္စက္နဲ႔ အဲဒီစက္တို႔ တကယ္ပဲ တူရဲ႕လား၊ ဂူးဂဲလ္ရဲ႕ မဲလ္ဝဲ test procedure နဲ႔ အဲဒီအဖြဲ႔ရဲ႕ ပ႐ိုစီဂ်ာက အတူတူပဲလား၊ မတူဘူးဆိုရင္ သူတို႔က clean ဆိုေပမယ့္ ဂူးဂဲလ္က တစ္ခုခု ေတြ႔ခ်င္ ေတြ႔ေနဦးမွာလား...၊ အဲဒီဆိုဒ္မွာေတာ့ သူတို႔နဲ႔ ဂူးဂဲလ္၊ ဘေလာ့ဂါ အတူတူပဲဆိုတာ မေတြ႔မိပါဘူး၊ က်ေနာ္ မ်က္စိ ႐ွမ္းတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္၊

ဒါေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး ဘေလာ့စေပါ့ရဲ႕ help center ေတြ၊ ဖိုရမ္ေတြထဲ နဲနဲ ေမႊေႏွာက္ ၾကည့္မိတယ္၊ တေန႔တေန႔ ဘေလာ့ဂ္ အပိတ္ခံရလို႔ တက္လာတဲ့ ကြန္ပလိန္းေတြ မနည္းဘူး၊ ငါ ဘေလာ့ဂ္ေရးလာတာ ၁၀ ႏွစ္ မက,ေတာ့ဘူး၊ ငါ့ကို ဘာျဖစ္လို႔ ပိတ္တာလဲ-တို႔၊ မေန႔ကပဲ ဘေလာ့စေပါ့မွာ ပထမဦးဆံုး ဘေလာ့ဂ္စ,ဖြင့္ၿပီး ပို႔စ္ ၂ ခု တင္တယ္၊ ဒီေန႔မနက္ ငါ့ဘေလာ့ဂ္ကို ပိတ္ပစ္လိုက္တယ္-တို႔၊ ငါ့ဘေလာ့ဂ္မွာ ဘာေၾကာ္ျငာမွ မတင္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ မင္းတို႔ရဲ႕ spam robot က ဘာျဖစ္လို႔ ပိတ္ရတာလဲ-တို႔... တကယ့္ကို အစံုပါပဲ၊ ဒီၾကားထဲ တစ္ေယာက္က ရီရေသးတယ္၊ ငါက ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၉ မွာ ေမြးတာကြ၊ အဲဒါ ပ႐ိုဖိုင္းလ္မွာ ထည့္ဖို႔လုပ္ေတာ့ မင္းတို႔ရဲ႕ ဘေလာ့ဂါ ပလက္ေဖာင္းက ဒီရက္မ႐ွိဘူးဆိုၿပီး လုပ္တယ္၊ ဘာသေဘာလဲကြ-တဲ့၊ ေတာ္ေတာ္ ေဒါပြေနပံုပဲ...၊ က်ေနာ္ ေျပာခ်င္တာက ေနာက္ခံ အေၾကာင္းေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြ ႐ွိေပမယ့္ အပိတ္ခံရတာ၊ အဟက္ခ္ခံရတာမွာေတာ့ သိပ္မကြာဘူး ဆိုတာပါ၊

ဒါေတြက ကုိယ့္ရဲ႕ သေဘာမပါဘဲ ရပ္လိုက္ရတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြ...၊ တျခားဖက္မွာလည္း အေရးအသားေကာင္း၊ ဧည့္သည္ လည္းမ်ားေပမယ့္ ရပ္လိုက္ၾကတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေကာင္းေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ၊ က်ေနာ္ဘေလာ့ဂ္ ေရးေနတဲ့ ဒီ ၄ ႏွစ္အတြင္းမွာ ဒီလိုမ်ိဳးေတြ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္၊ အင္မတန္ေကာင္းတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ ျဖစ္ေပမယ့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး တိုက္ခိုက္ခံရလို႔ စိတ္ညစ္ၿပီး ရပ္လိုက္တာ၊ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ အေၾကာင္းနဲ႔ ရပ္လိုက္တာ၊ ဘေလာ့စေပါ့ကို ပိတ္ထားတဲ့ ႏိုင္ငံကို ေရာက္သြားလို႔ မရပ္ခ်င့္၊ ရပ္ခ်င္နဲ႔ ရပ္လိုက္ရတာ၊ စာဆက္ေရးေနေပမယ့္ စိတ္ကုန္သြားလို႔ ပတ္ဘလစ္႐ွ္ မလုပ္ေတာ့တာ... တကယ့္ကို အမ်ားႀကီးပါ၊ ဝမ္းသာစရာ အေၾကာင္းေတြလည္း ႐ွိပါေသးတယ္၊ တခ်ိဳ႕က အေဝးမွာ ေရာက္ေနတာေတာင္ မိဘက ခြင့္မျပဳလို႔ မနည္းကို အေပးအယူလုပ္၊ အတိုက္အခံလုပ္ၿပီး ေရးရတယ္၊ တခ်ိဳ႕ကလည္း ဟိုး အရင္ကတည္းက ေရးခဲ့ၿပီး အမွတ္မ႐ွိလို႔ တတိယအႀကိမ္ေတာင္ ျပန္ေရးေနျပန္ေရာ း) ...၊

ဆိုေတာ့ အထက္မွာ သံုးသပ္၊ ေတြးဆမိသလို ဒီမဲလ္ဝဲနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ပထမေတာ့ က်ေနာ္ဘာမွ မလုပ္ဘဲ ထားမလို႔ပါ၊ က်ေနာ္ရဲ႕ ပို႔စ္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ ဓါတ္ပံုေတြအားလံုးက back-up ႐ွိပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဘေလာ့ဂိုစဖီးယားထဲက ဘေလာ့ဂ္ေလးတစ္ခုအေနနဲ႔ အသိုင္းအဝုိင္းမွာ ကုိယ့္ေၾကာင့္ သူမ်ားေတြပါ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္မွာ စိုးတာနဲ႔ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လိုအပ္တာေတြ လုပ္လိုက္ပါေတာ့တယ္၊ ေနာက္တစ္ခုက ၄ ႏွစ္ထဲ ေရာက္လာေတာ့ ဒီဘေလာ့ဂ္ေလးကို က်ေနာ္ နဲနဲ သံေယာဇဥ္ ျဖစ္လာတာလည္း ပါတယ္၊ ဟုတ္တယ္၊ သူ႔မ်က္ႏွာစာမွာ အတုိက္ခိုက္ခံရသည္ လို႔ စာတန္းနီႀကီး မျမင္ခ်င္ပါဘူး၊ က်ေနာ့္မွာ facebook အေကာင့္တစ္ခု ႐ွိေပမယ့္ မသံုးဘဲ ပစ္ထားတာ ၾကာေနၿပီ၊ ဖြင့္ထားတာလည္း ၾကာပါၿပီ၊ မၾကာခဏ ဆိုသလိုလည္း အားစိုက္ၿပီး အပ္ပ္တူဒိတ္ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ဖို႔ စဥ္းစားတယ္၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ဘယ္လိုမွ မ'ၿငိ'ဘူး၊ တြစ္တာတို႔ ဖလစ္ကာတို႔ဆိုလည္း အတူတူပဲ၊ ဖလစ္ကာဆို ဓါတ္ပံုအသိုင္းအဝိုင္းမို႔ စိတ္ဝင္စားစရာ ေတြ၊ ပညာယူစရာေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိေပမယ့္ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ မေရာက္ျဖစ္ေသးပါဘူး၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒီဘေလာ့ဂ္ မွာပဲ ၿမဲေနခဲ့တယ္၊ ဒါေပမယ့္ မတည္ၿမဲျခင္းထဲက ဘေလာ့ဂိုစဖီးယားမို႔ သူက (မွားၿပီး) ပိတ္လိုက္တဲ့ေန႔၊ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ရပ္ခ်င္တဲ့ေန႔ အထိေပါ့ ။ ။


ညီလင္းသစ္
၁၂ ေဖေဖာ္ဝါရီ၊ ၂၀၁၁

10 February 2011

ေဆာင္းရဲ႕ညခ်မ္း၊ အလြမ္းမွတ္တုိင္ ႏွစ္ခ်ိဳ႕ဝုိင္


မႏွစ္က ဒီဇင္ဘာလ ၂၇ ရက္ေန႔ညမွာ ႐ိုက္ျဖစ္တဲ့ ပံုေလးပါ၊ က်ေနာ္တို႔ အားလပ္ရက္ တစ္ပတ္တာ ခရီးထြက္ေနတဲ့ ကာလမွာပါပဲ၊ အဲဒီညမွာေတာ့ မအိမ္သူနဲ႔သားက ဧည့္ခန္းက ထုိင္ခံုမွာပဲ အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကတယ္၊ တကယ္ေတာ့ ညေန ၆ နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလးပဲ ႐ွိေသးတာ...၊ ညစာေတာင္ မစားရေသးဘူး၊ စာဖတ္ေနၾကရင္းနဲ႔ကို အိပ္ငိုက္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြား ၾကတာ၊ အအိပ္အေန နည္းတဲ့ က်ေနာ့္မွာသာ ေယာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ ထုိင္ေနမိတယ္၊ ဒါနဲ႔ ဒီပံုေလးကို ႐ိုက္ျဖစ္ပါတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တခုခုကိုလည္း လြမ္းေနမိသလိုပဲ...၊


ေဆာင္းရဲ႕ညခ်မ္း
Photobucket
5DmarkII + 24-105mm EF f/4 L, 75mm, f/5.6, 1/60, iso200

Strobist: 1 Yongnuo YN-560 camera right, power 1/32 bare, 1 Canon speedlite 430Ex camera left as fill, power 1/64 Gary Fong light sphere, flash triggered by Yongnuo RF-602 remote trigger.


ဒီပံုကို ႐ိုက္ေတာ့ ဘက္ဂေရာင္းက မီးလင္းဖိုက အရမ္းလင္းပါတယ္၊ အဲဒီမီးကို ယူၿပီး႐ိုက္ရင္ main subject ျဖစ္တဲ့ ဝိုင္ပုလင္းနဲ႔ခြက္က ေမွာင္သြားမယ္၊ တခါ ဝိုင္ပုလင္းကို အဓိကယူရင္ သူ႔အေပၚမွာ အလင္းနည္းတဲ့အတြက္ ကင္မရာက အဲဒီပုလင္းအတြက္ အလင္းကို ျမႇင့္ေပးပါလိမ့္မယ္၊ အဲဒီလုိဆိုရင္ ေနာက္ဖက္က မီးလင္းဖိုက နဂိုကထက္ ကို ပိုၿပီး လင္းလာလိမ့္မယ္၊ main subject ကိုေက်ာ္ၿပီး ၾကည့္သူရဲ႕ အာ႐ံုကို အရင္ဆံုး ဖမ္းယူပါလိမ့္မယ္၊ က်ေနာ္က မီးလင္းဖိုရဲ႕ ဘက္ဂေရာင္း အေငြ႔အသက္လည္း ပါခ်င္၊ သူ႔ဆီက အေႏွာင့္အယွက္ကိုလည္း မလိုခ်င္တဲ့အတြက္ အေမွာင္ခပ္မ်ားမ်ားနဲ႔ setting လုပ္ၿပီးမွ လိုအပ္တဲ့အလင္းကို flash ကေန ျပန္ယူပါတယ္၊    Off-camera flash ဒါမွမဟုတ္ strobist နည္းပါပဲ၊ Setting နဲ႔ data အေသးစိတ္ကိုေတာ့ ပံုရဲ႕ေအာက္ဖက္မွာ ေပးထားပါတယ္၊ ေအာက္က ပံုကေတာ့ ပထမဆံုး test shot ႐ိုက္တုန္းက ပံုပါ၊ ဘာ flash မွ မပါ,ပါဘူး၊


Photobucket

မီးလင္းဖိုက subject ကို ေက်ာ္လြန္ၿပီးေတာ့ေတာင္ ေတာက္ပေနသလို သူ႔အလင္းေၾကာင့္လည္း ေနာက္ဖက္က နံရံတို႔၊ heater ခလုတ္တို႔ပါ မလိုအပ္ဘဲ ေပၚလြင္လြန္းေနတာ သတိထားမိပါလိမ့္မယ္၊ ေနာက္တစ္ခု ေျပာစရာ ႐ွိတာက ဝိုင္ခြက္ပါ၊ ေျခေထာက္တိုတိုနဲ႔ သိပ္မလွဘူး၊ ဒါကေတာ့ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ပါဘူး၊ သူမ်ား အိမ္မွာ ႐ိုက္ရတာဆိုေတာ့ ႐ွိတာနဲ႔ပဲ၊ လိုက္႐ွာၾကည့္ေတာ့လည္း မီးဖိုေခ်ာင္တခုလံုးမွာ အဲဒီလိုခြက္ တမ်ိဳးပဲ ေတြ႔ရတယ္၊ အခုေနာက္ပိုင္းမွာ ဒီ နည္းစနစ္နဲ႔ ပံုေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ႐ိုက္ၾကည့္ခ်င္ေန မိတယ္၊ တကယ္ေတာ့ ကင္မရာ ခလုတ္ကို ႏွိပ္တာထက္ အလင္းကို 'ျမင္' ေအာင္ ၾကည့္ႏိုင္ဖို႔က ပိုၿပီးခက္ပါတယ္၊ ဓါတ္ပံုဆိုတာက အလင္းနဲ႔ေရးတဲ့ ပန္းခ်ီပဲ မဟုတ္လား....။ ။

(Strobist အေၾကာင္း ပိုသိခ်င္ရင္ ဒီမွာ သြားဖတ္လို႔ ရပါတယ္။)


ညီလင္းသစ္
၁၀ ေဖေဖာ္ဝါရီ၊ ၂၀၁၁

07 February 2011

လူ႐ိုင္းတို႔ရဲ႕ ဧည့္သည္


က်ေနာ္သြားခဲ့ဖူးတဲ့ ခရီးေတြအေၾကာင္း တခါတခါ ျပန္ေတြးမိရင္ ဒီအေၾကာင္းေလးက ရံဖန္ရံခါ ေခါင္းထဲ ေရာက္,ေရာက္လာတတ္ပါတယ္၊ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြက ဘဝမွာ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျပန္သြားလို႔ ရေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြ အတြက္ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး၊ က်ေနာ္ေျပာျပမယ့္ အဲဒီခရီးက ေနာက္တစ္ႀကိမ္ျပန္သြားဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ခရီးပါပဲ၊ ဒီခရီးကို သြားခဲ့မိလို႔ ျပန္ေတြးတိုင္း ေက်နပ္ရေပမယ့္ တခါတခါေတာ့လည္း ငါ,အဲဒီကို တကယ္ပဲ သြားခဲ့တာမွ ဟုတ္ရဲ႕လား-လို႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဇေဝဇဝါနဲ႔...၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၂ ႏွစ္၊ ၁၃ ႏွစ္ ေလာက္က ဆိုေပမယ့္ အေဝးႀကီး ေနာက္မွာ က်န္ေနခဲ့သလိုပဲ၊ ခရီးရဲ႕ မွတ္တမ္းမွတ္ရာေတြ၊ ဓါတ္ပံုေတြ လည္း ဘယ္မွာ ျပန္႐ွာရမလဲ မသိေတာ့ဘူး၊ က်ေနာ္ အလည္သြားခဲ့တဲ့ ေနရာက လူအခ်ိဳ႕ ေနခဲ့ဖူးတဲ့ အိမ္ တစ္အိမ္ပါ၊ တကယ္ေတာ့ အိမ္တစ္အိမ္ဆိုတာထက္ ဂူတစ္လံုးဆိုရင္ ပိုမွန္ပါလိမ့္မယ္၊ ပိုၿပီး တိတိက်က် ေျပာရရင္ ေက်ာက္ေခတ္ေႏွာင္းပိုင္းက ေက်ာက္ေခတ္လူသားေတြ ေနခဲ့တဲ့ ျပဒါးလင္း ဂူကိုပါပဲ...၊


၁၉၉၇-၉၈ တဝိုက္ေလာက္က ကေလာၿမိဳ႕ကို က်ေနာ္မၾကာခဏ ေရာက္ေနျဖစ္တယ္၊ အဲဒီမွာေနတဲ့ ထြန္းထြန္းဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ေလာေလာလတ္လတ္ အသိအကြ်မ္းျဖစ္ၿပီးကာစ၊ လူကလည္း အလုပ္မ႐ွိ အားေနတဲ့အခ်ိန္၊ ရာသီဥတုကလည္း က်ေနာ္ႀကိဳက္တဲ့ ခပ္ေအးေအးေဒသ ဆိုေတာ့ ဘာေျပာ ေကာင္းမလဲ၊ ရန္ကုန္နဲ႔ ကေလာက အိမ္ဦးနဲ႔ ၾကမ္းျပင္ပဲ၊ ထြန္းထြန္းကလည္း Trekking ဝါသနာပါေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ကေလာတဝိုက္က ပေလာင္႐ြာမ်ားစြာကို သြားလည္ျဖစ္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ပင္းတယ သြားလိုက္၊ အင္းထဲဆင္းလိုက္၊ ေတာင္ႀကီးတက္လိုက္၊ ကေလာမွာ ျပန္အိပ္လိုက္၊ ပေလာင္ေတြဆီ သြားလိုက္နဲ႔...၊ ကေလာတစ္ေခါက္သြားရင္ က်ေနာ့္မွာ ရန္ကုန္ကို ေတာ္ေတာ္နဲ႔ကို မျပန္ႏိုင္ဘူး၊ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔မွာ ဂူေတြ အေၾကာင္းေျပာၾကရင္း ျပဒါးလင္း (ပဒလင္း၊ ပဒတ္လႈိင္ လို႔လည္းေခၚပါတယ္) အေၾကာင္းက ပါလာတယ္၊ က်ေနာ္တို႔က မႏုႆေက်ာ္ဝင္း၊ ေဒါက္တာခင္ေမာင္ညြန္႔ တို႔ရဲ႕လက္ခ်ာေတြ၊ ဦးေအာင္ေသာ္ရဲ႕ ျပဒါးလင္း တူးေဖာ္မႈစာတမ္း၊ ဆရာႀကီး ေဒါက္တာသန္းထြန္းရဲ႕ စာစုေတြ နဲ႔ ဒီဂူကို ရင္းႏွီးေနခဲ့တယ္၊ ေရာက္ေနတာက လည္း ကေလာမွာဆိုေတာ့ ႐ြာငံနားမွာ႐ွိတဲ့ ျပဒါးလင္းနဲ႔လည္း သိပ္မေဝးဘူး၊ ဒီလိုနဲ႔ သိပ္႐ွည္႐ွည္ေဝးေဝး မစဥ္းစားဘဲ သြားမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္၊ သြားမွာက ေလးေယာက္...၊ က်ေနာ္ရယ္၊ ထြန္းထြန္းရယ္၊ ကေလာမွာပဲ ေနတဲ့ ကိုစံခါး (သူ႔နာမည္ အမွန္က ႐ွန္ကာ၊ ေဂၚရခါးကျပား)၊ ၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္က က်ေနာ္နဲ႔ ပါလာတဲ့ ကိုေပါက္၊ ကိုေပါက္က တိုက္ႀကီးဇာတိ၊ သူက ျပဒါးလင္းမွ မဟုတ္ပါဘူး၊ အမဲလိုက္တာ ဝါသနာပါ လို႔ ေတာထဲေတာင္ထဲ သြားေနရရင္ ေပ်ာ္ေနတဲ့လူ...၊ သြားမယ္သာ ေျပာတာ၊ က်ေနာ္တို႔မွာ ဘာမွမျပည့္စံု ဘူး၊ က်ေနာ္တို႔က ေ႐ွးေဟာင္းကလည္း မဟုတ္၊ ဘူမိကလည္း မဟုတ္၊ သစ္ေတာကလည္း မဟုတ္၊ စိတ္ဝင္စားလြန္းလို႔သာ သြားၾကမွာ၊ ေဆးဝါးမ႐ွိ၊ လမ္းေလွ်ာက္ဖိနပ္ မ႐ွိ၊ မိုးကာမ႐ွိ၊ သံလိုက္အိမ္ေျမႇာင္ မ႐ွိ၊ ေတာတက္မယ့္ လူတစ္ေယာက္ ႐ွိသင့္တဲ့ဟာ တခုမွ မ႐ွိဘူး၊ ဒါေတြဝယ္ဖို႔ ပိုက္ဆံလည္း မ႐ွိဘူး၊ ဒီေတာ့ ထြန္းထြန္းကပဲ ဟိုလိုက္ငွား၊ ဒီလုိက္ငွား လုပ္ရေတာ့တယ္၊


အထိုက္အေလ်ာက္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေတာ့ ေအာင္ပန္းေစ်းေန႔ကို ေစာင့္တယ္၊ သြားရမွာက ေအာင္ပန္း-႐ြာငံ ေစ်းကားကိုစီး၊ ႐ြာငံမွာ တညအိပ္၊ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ျပဒါးလင္းကို ေျခက်င္ေလွ်ာက္...၊ ဒီလိုနဲ႔ ေစ်းေန႔ ေရာက္လာေတာ့ ကေလာကေန ေအာင္ပန္းကို သြားလိုက္တယ္၊ ဟုိမွာ ေစာေနေသးေတာ့ ေစ်းလက္ဖက္ ရည္ဆိုင္မွာ ထုိင္ေနရေသးတယ္၊ ဆိုင္ေ႐ွ႕က ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားၾကတဲ့ ပအိုဝ့္ေတြ၊ ပေလာင္ေတြကို ေငး ၾကည့္ရင္း လူ႐ိုင္းတို႔ရဲ႕ အေငြ႔အသက္ေတြ ႐ွိရာဆီ သြားမယ့္ခရီးအတြက္ က်ေနာ္ စိတ္လႈပ္႐ွားေနခဲ့တယ္၊ ေ႐ွ႕မွာ ဘာမွ ႀကိဳမျမင္ႏိုင္ဘူး မဟုတ္လား...၊


ေစ်းကြဲခ်ိန္မွာ ႐ြာငံျပန္တဲ့ ဒိုင္နာကားကို စီးရတယ္၊ တစ္စီးတည္းေသာကား..၊ ေခါင္မိုးေပၚက ေယာကၤ်ား ေတြေနရာ၊ ကားထဲမွာက ျခင္းေတာင္းႀကီးေတြ နဲ႔အတူ မိန္းမေတြ ထုိင္ၾကတယ္၊ ႐ြာငံသြားတဲ့လမ္းက ေအာင္ပန္း ပင္းတယလမ္းကေန တဝက္ေလာက္မွာ ဘယ္ဖက္ကို ခြဲထြက္သြားတာပါ၊ ဒိုင္နာကား ေခါင္မိုး ေပၚက ဝက္ၿခံထဲ မွာ ေျခတြဲေလာင္းခ်ထိုင္ရင္း ေအာင္ပန္းကေန ႐ြာငံသြားခဲ့တဲ့ လမ္းျမင္ကြင္းကို ဘာနဲ႔မွ မလဲႏိုင္ ပါဘူး၊ လမ္း တဖက္တခ်က္က စိုက္ခင္းေတြက အရမ္းလွတယ္၊ ပို႔စကဒ္ေတြထဲက ႐ွဳခင္းမ်ိဳးေတြနဲ႔ ဆင္တယ္၊ ေတာင္ကုန္း ေျပေျပေလးေတြေပၚမွာ စိုက္ခင္းအစိမ္း တထပ္၊ ေျမနီတထပ္နဲ႔၊ တခါတရံ ကုန္းထိပ္မွာ သစ္ပင္ တစ္ပင္တေလ ႐ွိတတ္တယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ တ႐ုတ္ျပည္လုပ္ ေရာင္စံု မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါ ေခါင္းေပါင္း၊ ဝတ္စံုအမည္းေတြနဲ႔ ႐ိုးတံ႐ွည္ ေပါက္တူးကိုင္ ပအို႔ဝ္ ေတာင္သူေတြ လည္း႐ွိတတ္တယ္၊ ေလက လတ္ဆတ္တယ္၊ အဲဒီျမင္ကြင္းေလးကို ျပန္ျမင္ေယာင္တိုင္း ရင္ဘတ္ထဲမွာ ႏူးညံ့တဲ့ နာက်င္ လြမ္းဆြတ္မႈေလးတခု ျဖတ္သန္း၊ တြန္းတိုက္သြားေလ့ ႐ွိပါတယ္...၊


႐ြာငံေရာက္ေတာ့ တခုတည္းေသာ တည္းခုိခန္းမွာ တည္းၾကတယ္၊ နာမည္ေတာ့ ေမ့ေနၿပီ၊ ဒါမွမဟုတ္ နာမည္ မ႐ွိတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္၊ ေက်းလက္တို႔ရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ႐ြာမွာဧည့္သည္ ေရာက္တာနဲ႔ နာရီပိုင္း အတြင္း တ႐ြာလံုး သိႏွင့္ၿပီးၿပီ၊ ဘယ္သူေတြလဲ၊ ဘာလာ လုပ္ၾကတာလဲ၊ ဒါဟာ ဒီေနရာမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အတြက္ ေကာင္းသြားတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ညေနေစာင္းေလာက္မွာ ႐ြာလူႀကီးဆိုတဲ့ လူတစ္ေယာက္ က်ေနာ္တို႔ကို လာေတြ႔တယ္၊ က်ေနာ္တို႔ ျပဒါးလင္း သြားမယ့္ခရီးမွာ သူလမ္းျပ လုပ္ေပးႏိုင္ တယ္ဆိုတာ လာေျပာတာပါ၊ လမ္းျပခ,က မွတ္မွတ္ရရ က်ပ္ ၂၀၀၀...၊ ဒါနဲ႔ စကားစျမည္ ေျပာၾကရင္း ခရီး စဥ္ကို ေရးဆြဲၾကတယ္၊ ေန႔တဝက္ေလာက္ ေလွ်ာက္ရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ လူသြားလမ္း ႐ွိလို႔ ေတာထြင္ၿပီး သြားစရာ မလိုေၾကာင္း၊ ဂူမွာ ညအိပ္ရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႔ လမ္းမွာစားမယ့္ ေန႔လယ္စာ၊ ဟိုမွာစားမယ့္ ညစာ၊ ေနာက္တစ္ေန႔ လမ္းမွာစားမယ့္ ေန႔လယ္စာတို႔ကို သူကပဲ စီစဥ္ေပးမယ့္ အေၾကာင္း၊ ဒါေတြဝယ္ဖို႔ လိုအပ္ တဲ့ ေငြေၾကး အနည္းငယ္သာ သူ႔ကို ေပးထားေစလိုေၾကာင္း အဲဒီလူက ေျပာတယ္၊ အိုေက ေပးမယ္..၊ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္တို႔က 'ဒါဆို က်ေနာ္တို႔ဖက္ကေကာ ဘာျပင္ဆင္ရမလဲ' ဆိုေတာ့ 'အရက္သာဝယ္'တဲ့၊ ေတာထဲဆို ေတာ့ ဒါဟာ ေဆးျဖစ္ဝါးျဖစ္ပါတဲ့၊ ဒါနဲ႔ အဲဒီမွာ ေသာက္ၾကတဲ့ ေဒသထြက္ 'ေ႐ႊသမင္' ဆိုတဲ့ အရက္တစ္လံုး ဝယ္လိုက္တယ္၊ ဒါဟာ ျပဒါးလင္းခရီးအတြက္ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ျပင္ဆင္မႈပါပဲ၊ အို..ဂူေအာင္းလူသား တို႔.., အသင္တို႔၏ ေနရပ္သို႔လာရန္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ကား အဆင္သင့္ ျဖစ္ခဲ့ၿပီ...၊


ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ ၆ နာရီမွာ က်ေနာ္တို႔ စ,ထြက္တယ္၊ ေအာင္ပန္းက ဝယ္လာတဲ့ မုန္႔ႂကြပ္ကို ေရနဲ႔ ေမွ်ာခ်ၿပီး မနက္စာ,စားလိုက္တယ္၊ ညအိပ္ခရီး ဆိုေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔အားလံုး အကႌ်အပိုတထည္စီ နဲ႔ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ပါပဲ၊ ကိုေပါက္ကေတာ့ မုဆိုးပီပီ လက္နက္တစ္ခုခု မပါရင္ ေတာမတက္တတ္လို႔ သူ႔ကို ဓါးေျမႇာင္တစ္ေခ်ာင္း ေပးထားလိုက္တယ္၊ လမ္းခရီးက အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႔ပါတယ္၊ လမ္းမွာ ဝါး႐ံုေတာေတြ အမ်ားႀကီး ျဖတ္ခဲ့ရတာ မွတ္မိတယ္၊ ဒါေပမယ့္ လူသြားလမ္းက ႐ွိၿပီးသားဆိုေတာ့ ေအးေအးလူလူ ေလွ်ာက္ လို႔ရတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေတာင္ခါးပန္းေတြကို ပတ္ၿပီး ေျမျပန္႔ဖက္ကို ဆင္းတာျဖစ္လို႔ မပင္ပန္းပါဘူး၊ အေကာင္ ပေလာင္ဆိုလို႔ တထြာေလာက္ ႐ွည္တဲ့ ကင္းေျခမ်ား တစ္ေကာင္နဲ႔ ျမက္ေလွ်ာလိုလို ေႁမြတစ္ေကာင္ပဲ ေတြ႔တယ္၊ လမ္းမွာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ လမ္းျပႀကီးယူလာတဲ့ ေကာက္ညႇင္းထုပ္ေတြကို ေန႔လယ္စာအျဖစ္ စားၾက တယ္၊ ျမန္ျမန္စားၿပီး မ်ားမ်ားဆက္ေလွ်ာက္ ရျပန္တယ္၊


ဒီလိုနဲ႔ ေန႔လယ္ ၂ နာရီထိုးဖို႔ ၁၀ မိနစ္အလိုမွာ က်ေနာ္တို႔ ျပဒါးလင္းဂူကို ေရာက္ပါတယ္၊ ဂူ ၁ နဲ႔ ဂူ ၂ ဆိုၿပီး ႏွစ္ခု႐ွိရာမွာ ဂူ ၁ ကို အရင္ေရာက္တယ္၊ ေရာက္ခါနီး နာရီဝက္ အလိုေလာက္မွာ လမ္းျပႀကီးက ေရာက္ေတာ့မယ္လို႔ ဆိုကတည္းက က်ေနာ္ ရင္ေတြခုန္ေနခဲ့ၿပီ၊ စၿပီး ေတြ႔ရတာက သစ္ပင္ေတြ၊ ၿခံဳႏြယ္ေတြ ေအာက္က ထိုးထြက္ေနတဲ့ ဂူရဲ႕အမိုးစြန္း...၊ က်ေနာ္တို႔အားလံုး မေျပး႐ံုတမယ္ ေျခလွမ္းေတြ ခပ္သြက္သြက္ လွမ္းလိုက္ၾကတယ္၊ ဂူက နဲနဲ အျမင့္မွာ႐ွိလို႔ နီးလာေပမယ့္ ဂူထဲကို မျမင္ရေသးဘူး၊ အဲဒီမွာ ဘြားကနဲ ေတြ႔လိုက္ရတာက အုတ္တံတိုင္းႀကီး...၊ ဟုတ္တယ္၊ ေ႐ွးေဟာင္းသုေတသနက ခတ္ထားခဲ့တဲ့ အုတ္တံတိုင္းႀကီး၊ ဝင္ဖို႔ သံပန္းတံခါး တစ္ခု႐ွိေပမယ့္ ေသာ့ခတ္ထားတယ္၊ ေသာ့ကို ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ ေ႐ွးေဟာင္းက ထိန္းသိမ္းထားတယ္လို႔ လမ္းျပႀကီးက ေျပာတယ္၊ ပထမေတာ့ က်ေနာ္တို႔ စိတ္ညစ္သြား တယ္၊ ဂူထဲကို ဘယ္လို ဝင္ၾကမလဲ၊ ဒီအထိ ေရာက္လာၿပီးမွ လွည့္ျပန္ဖို႔ကေတာ့ လံုးဝ စိတ္မကူးဘူး၊ ေတာင္ႀကီးမွာ အေစာႀကီးထဲက ေသာ့သြားေတာင္းရင္လည္း ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ က်ေနာ္တို႔က အဖြဲ႔အစည္း ကမွ မဟုတ္တာ...၊ ဒါေပမယ့္ အရမ္းကို စိတ္ဝင္စားလြန္းလို႔သာ ေရာက္ေအာင္ လာခဲ့တာ၊ ေရာက္မယ္၊ ျမင္မယ္၊ ခံစားမယ္၊ ရည္႐ြယ္ခ်က္က ဒါပဲ၊ ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီး လုပ္ၾကမယ့္ သူေတြမွ မဟုတ္တာ..၊ ဒီလိုေတြး ၿပီး က်ေနာ္တို႔ အားလံုး လိပ္ျပာသန္႔စြာနဲ႔ အုတ္တံတိုင္းကို ေက်ာ္ဝင္ခဲ့ၾကတယ္၊


ဂူက မနက္ပါဘူး၊ မိုးၿဗဲဒယ္ကို ေဒါင္လိုက္ေထာင္ထားသလို ခပ္ပက္ပက္ ပံုစံ...၊ ေပ ၃၀-၄၀ ေလာက္ပဲ နက္ မယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီဂူထဲမွာပဲ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၁၀,၀၀၀ နဲ႔ ၁၂,၀၀၀ ၾကားမွာ ေက်ာက္ေခတ္လူသားေတြ တကယ္ကို ေနထိုင္ သြားခဲ့ၾကတယ္၊ ေ႐ွးေဟာင္းက ဒီဂူထဲမွာ ေက်ာက္လက္နက္ေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႔ခဲ့ တယ္၊ ေက်ာက္ဓါး၊ ေက်ာက္ပုဆိန္လို အသြားခြ်န္ ကိရိယာေတြ၊ ေက်ာက္တင္းပုတ္လို ဟာေတြအျပင္ တိရိစာၦန္အ႐ိုးနဲ႔ လူအ႐ိုးေတြပါ ေတြ႔ခဲ့တယ္၊ သုေတသနျပဳခ်က္ေတြ အရေတာ့ ေက်ာက္ေခတ္ေႏွာင္းပိုင္း၊ ေက်ာက္ေခတ္သစ္လို႔ သတ္မွတ္ပါတယ္၊ ဂူအတြင္းပိုင္းကို ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ ဘယ္ဖက္ ဂူနံရံကိုလည္း ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေရာ... က်ေနာ္အေတြ႔ခ်င္ဆံုး အရာေတြကို ေတြ႔လိုက္ရေတာ့တယ္၊ နံရံေဆးေရး ပန္းခ်ီ...၊


ဟုတ္ပါတယ္၊ စာေတြထဲမွာ ဖတ္ဖူး၊ ျမင္ဖူးေနခဲ့တဲ့ ေက်ာက္ေခတ္လူ႐ိုင္းတို႔ရဲ႕ ပန္းခ်ီ၊ ႏြားသားအမိပံု၊ ငါးပံု၊ လက္ေခ်ာင္းပံု၊ ေနမင္းပံု၊ သမင္ပံု အစ႐ွိသျဖင့္...၊ ဒါေတြကို ၁၀ ေပေလာက္အျမင့္မွာ ဆြဲထားတယ္၊ ေဆးနီ ကိုသံုးၿပီး တစ္ေၾကာင္းမ်ဥ္းနဲ႔ ဆြဲထားတယ္၊ နံရံေအာက္ေျခမွာ ပဲ့က်ေနတဲ့ ေက်ာက္တံုးအပိုင္းအစေတြ ႐ွိလို႔ အဲဒီေပၚတက္ၿပီး ပန္းခ်ီေတြကို အနီးကပ္ ၾကည့္ျဖစ္တယ္၊ ေနဒဏ္ေလဒဏ္ေၾကာင့္ အေတာ့္ကို မွိန္ေနပါၿပီ၊ က်ေနာ္႔ေခါင္းထက္မွာ အနီးဆံုး႐ွိေနတဲ့ ပံုေလးတစ္ပံုရဲ႕ အနားစြန္းေလးကို လက္ညႇိဳးထိပ္နဲ႔ ဖြဖြေလး ထိထား ၾကည့္မိတယ္၊ က်ေနာ္ ၾကက္သီးေမႊးညႇင္းေတြ ထ,သြားသလိုပဲ၊ ဒီပံုကို လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္တစ္ေသာင္းေလာက္က ေယာကၤ်ား၊ မိန္းမ၊ လူငယ္၊ လူႀကီး ဘယ္သူမွန္းမသိႏိုင္တဲ့ ေက်ာက္ေခတ္လူသားတစ္ေယာက္ ဆြဲသြားခဲ့တယ္၊ တစ္ေယာက္ထက္လည္း ပိုခ်င္ပိုမယ္၊ အခု က်ေနာ္ရပ္ေနတဲ့ ေနရာမွာ ရပ္ေကာင္း ရပ္ေနခဲ့လိမ့္မယ္၊ ေက်ာက္ေခတ္သစ္ဆိုေတာ့ အဝတ္အစားက ဘယ္လိုဝတ္ၾကလဲ၊ ေဟာဟုိက အလယ္ေခါင္မွာ မီးဖိုႀကီးတစ္ခု လည္း ႐ွိခ်င္႐ွိမွာေပါ့၊ ဒီအထဲမွာ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္မ်ား ေနခဲ့ၾကသလဲ၊ စာေတြ႔သာ သိခဲ့ရတဲ့ လြန္ခဲ့ တဲ့ ႏွစ္တစ္ေသာင္းက ပံုရိပ္ေတြကို အေတြးေတြနဲ႔ က်ေနာ္ လိုက္ဖမ္းေနမိတယ္၊ အၾကာႀကီးပါပဲ...၊ က်ေနာ္ လူ႐ိုင္းတို႔ရဲ႕ 'အိမ္' ကို တကယ္ပဲ ေရာက္ေနခဲ့ၿပီ...၊


ဂူ ၁ မွာ တစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္ ေနၿပီးမွ ကိုက္ ၂၀၀ ေလာက္အကြာမွာ ႐ွိတဲ့ ဂူ ၂ ဖက္ကို ဆက္ထြက္လာ ခဲ့တယ္၊ အဲဒီ ဂူ ၂ အဝလည္းေရာက္ေရာ... လူေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႔လိုက္ရတယ္၊ ေယာကၤ်ားေတြ၊ မိန္းမ ေတြ၊ ကေလးငယ္ေတြ...၊ မ႐ွိဘူးဆိုရင္ေတာင္ အနည္းဆံုးေတာ့ အေယာက္ ၂၀ ဝန္းက်င္ပဲ၊ ႐ုတ္တရက္ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔လည္း လန္႔သြားတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေတာ္ေသးတယ္၊ ေက်ာက္ေခတ္လူသားေတြေတာ့ မဟုတ္လို႔...၊ ေနာက္မွ သိရတာက သူတို႔က သိပ္မေဝးတဲ့ ႐ြာကေနလာၾကတာ၊ ႐ြာနာမည္က 'အေရးမဆို' ႐ြာတဲ့၊ အဲဒီ႐ြာက ဘုန္းႀကီးက ဒီဂူထဲမွာ လာၿပီးတရားထိုင္ေတာ့ သူတို႔ကလည္း ေဝယ်ာဝစၥ လုပ္ေပးရ ေအာင္ လိုက္လာခဲ့ၾကတာ၊ က်ေနာ္တို႔ကိုလည္း သူတို႔က အထူးအဆန္းလို ၾကည့္လို႔၊ တရားထိုင္ဖို႔လည္း မဟုတ္၊ ဘာလည္းမဟုတ္နဲ႔ ဒီအထိေတာင္လာတယ္ ဆိုေတာ့ နားမလည္ႏိုင္တဲ့ အၾကည့္ေတြနဲ႔...၊ ဒါေပမယ့္ ႐ိုးသားတဲ့ ေတာသူေတာင္သားေတြပီပီ အင္မတန္ကို သေဘာေကာင္းၾကတယ္၊ အဲဒီေန႔ ညစာကို က်ေနာ္တို႔အတြက္ သူတို႔ကပဲ ခ်က္ေပးခဲ့တယ္၊


ဒီဂူ ၂ ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႀကီးပါတယ္၊ ေပ ၈၀၀ ေလာက္နက္ၿပီးေတာ့ အထဲမွာလည္း ဂူအခန္းငယ္ေတြ ၉ ခန္းေတာင္ ႐ွိတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ေနရာ၊ သံုးေနရာေလာက္မွာ ဂူရဲ႕အမိုးက ေပါက္ေနေတာ့ အဲဒီကဝင္တဲ့ အလင္းနဲ႔ အထဲမွာ အေတာ္အတန္ လင္းပါတယ္၊ ဂူဝမွာ ေစတီတစ္ဆူ တည္ထားတယ္၊ အထဲမွာေတာ့ ဂူအမိုးကေန ေက်ာက္စက္ေရေတြ တစက္စက္နဲ႔ စီးက်တဲ့ ေနရာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ၊ ဒီေရေတြေၾကာင့္ ေက်ာက္စက္ပန္းဆြဲနဲ႔ ေက်ာက္စက္မိုးေမွ်ာ္ေတြလည္း အမ်ားႀကီးေတြ႔ရတယ္၊ ဂူထဲမွာ စိမ့္ၿပီးေအးေနတယ္၊ ဒီဂူထဲမွာေတာ့ ေက်ာက္ေခတ္လူသားေတြ ေနခဲ့တဲ့ လကၡဏာ မေတြ႔ရဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္၊


'အေရးမဆို' ႐ြာသားေတြက ထမင္းခ်က္ေပးေတာ့ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ လမ္းျပႀကီးလည္း ေအးေအးေဆးေဆး 'ေ႐ႊသမင္' ဖမ္းထြက္ေန လိုက္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ မေမွာင္ခင္မွာ ထမင္းအျမန္စားၿပီး ညကို ေစာင့္ေနလိုက္ တယ္၊ သစ္ပင္ဝါးပင္ေတြနဲ႔မို႔ ညေနေစာင္းတာနဲ႔ ညက ခ်က္ခ်င္းေမွာင္သြားတယ္၊ ႐ြာသားေတြကိုလည္း ဖေယာင္းတိုင္ေလးေတြနဲ႔ ခဏလားပဲ ေတြ႔လိုက္ရတယ္၊ အားလံုး အလွ်ိဴအလွ်ိဴ ေပ်ာက္ကုန္ၾကတယ္၊ အဲဒီမွာ က်ေနာ္ ဒုကၡေရာက္ေတာ့တာပဲ၊ က်ေနာ့္မွာ မီးျခစ္လည္းမ႐ွိဘူး၊ ဖေယာင္းတိုင္လည္း မ႐ွိဘူး၊ အိပ္မယ့္ ေနရာကို ညေနက ၾကည့္ထားတာ၊ အခုေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး၊ ဒါနဲ႔ ဂူအတြင္းထဲကို နဲနဲဝင္လိုက္ ၿပီး အေမွာင္ထဲမွာ အၾကာႀကီး ရပ္ေနလိုက္ရတယ္၊ မ်က္စိက အေမွာင္ကို က်င့္သားရေတာ့မွ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕နဲ႔ ဆက္ဝင္သြားၿပီး ဘယ္ဖက္က ဂူအခန္းငယ္ေလးဖက္ကို သြားလိုက္တယ္၊ က်ေနာ္မွတ္ထားခဲ့တာလည္း ဒီလိုေနရာပဲ၊ ေသခ်ာေအာင္ အသံခပ္အုပ္အုပ္နဲ႔ ေခၚၾကည့္ေတာ့ ထြန္းထြန္းက ျပန္ထူးတယ္၊ သူ႔မွာလည္း ဘာမီးမွ မ႐ွိဘူး၊ ကိုေပါက္က ဒီလိုေနရာေရာက္မွ ဒီအတိုင္းျပန္သြားရင္ မတန္ဘူးဆိုၿပီး ဂူအတြင္းထဲ ဝင္သြားၿပီး တရားသြားထိုင္တယ္-တဲ့၊ လမ္းမွာတုန္းကေတာ့ အမဲလိုက္ခ်င္ေနတာလည္း သူပဲ၊ ကိုစံခါးက ဓါတ္မီးယူၿပီး အတြင္းထဲ သြားၾကည့္ေနတယ္၊ ဒါန႔ဲ က်ေနာ္ လည္း အိပ္ဖို႔ဆံုးျဖတ္ၿပီး ေျမႀကီးေပၚ ဟုိစမ္းဒီစမ္း လုပ္ေတာ့ ထြန္းထြန္းရဲ႕ ေျခေထာက္ကို သြားဆြဲမိလို႔ သူေရာ၊ က်ေနာ္ပါ လန္႔သြားေသးတယ္၊ အထဲမွာက ကိုယ့္လက္ကို ကိုယ္မျမင္ရေလာက္တဲ့အထိ ပိန္းပိတ္ ေအာင္ကို ေမွာင္ပါတယ္၊ က်ေနာ့္လက္က ဝါးကပ္တစ္ခ်ပ္ကို စမ္းမိတယ္၊ ဒါနဲ႔ အဲဒီေပၚမွာပဲ အပိုပါလာတဲ့ အကႌ်ကိုၿခံဳၿပီး အိပ္လိုက္ရတယ္၊ က်ေနာ္ ထူးထူးဆန္းဆန္း ခ်က္ခ်င္းပဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ မိုးလင္းမွပဲ ႏိုးေတာ့တယ္၊


ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ ႐ြာသားေတြကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္ထြက္ေတာ့ ေနေတာင္ အေတာ္ျမင့္ေနခဲ့ၿပီ၊ အျပန္မွာ ေတာ့ ေတာင္ေၾကာေတြ ေပၚကို တည့္တည့္တက္ရလို႔ ပိုပင္ပန္းပါတယ္၊ ေခါင္းမူးၿပီး အသက္႐ွဴမဝ ျဖစ္တာ ခဏခဏပဲ၊ ကိုစံခါး ယူလာတဲ့ ဂလူးကို႔စ္အမႈန္႔ေတြကို ခပ္မ်ားမ်ားစားလိုက္မွ နဲနဲသက္သာတယ္၊ မြန္းတိမ္း ပိုင္းေလာက္ ႐ြာငံျပန္ေရာက္ေတာ့ လမ္းျပဦးေလးႀကီးက သူ႔အိမ္မွာ အမွတ္တရ ညစာ,စားဖို႔ က်ေနာ္တို႔ကို ဖိတ္လို႔ သြားျဖစ္တယ္၊ ႐ြာမွာက တျခားစားေသာက္ဆိုင္ မ႐ွိလို႔ အေတာ္ပဲ ျဖစ္သြားတယ္၊ သူ႔အမ်ိဳးသမီးနဲ႔ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကပါ က်ေနာ္တို႔အနား လာထိုင္ရင္း စကားေတြ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္၊ ေဖာ္ေ႐ြၿပီး ခ်စ္စရာ ေကာင္းတဲ့ မိသားစုေလးပါပဲ၊ အဲဒီညက အားလံုး ဗိုက္ေလးေလးနဲ႔ အိပ္လိုက္ၾကတာ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ ၅ နာရီထြက္ တဲ့ ေအာင္ပန္းကားကို လြတ္သြားေတာ့မလို႔၊ တည္းခိုခန္းက လာႏႈိးမွ က်ေနာ္တို႔အားလံုး ကတိုက္က႐ိုက္နဲ႔ ဝုန္းဒိုင္းႀကဲၿပီး ထေျပးရတယ္၊ မ်က္ႏွာေတာင္ မသစ္ႏိုင္ဘူး၊


ဒီပို႔စ္ေလးကို ေရးေနရင္းနဲ႔ကို ဒီအေၾကာင္းေတြက တကယ္ပဲ ျဖစ္ခဲ့တာလားလို႔ ခဏခဏ ေတြးေနမိေသး တယ္၊ တခ်ိဳ႕အျဖစ္အပ်က္ေတြက ျပက္ျပက္ထင္ထင္ မွတ္မိေနသေလာက္ တခ်ိဳ႕ဟာေတြကိုေတာ့ အေတာ္ ေလးကို စဥ္းစားယူရပါတယ္၊ အဲဒီတုန္းက ႐ုိက္ခဲ့တဲ့ ဓါတ္ပံုေတြနဲ႔ ဂူေျမပံုၾကမ္းကေတာ့ ရန္ကုန္မွာပဲ က်န္ေနခဲ့ၿပီ၊ တခ်ိဳ႕လူေတြက လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၈၀၀ ေလာက္က ထြန္းကားခဲ့တဲ့ ဂရိတို႔ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈဆီ ကို သြားလည္ ၾကတယ္၊ တခ်ိဳ႕က ႏွစ္ေပါင္း ၅၀၀၀ ေလာက္က တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ အီဂ်စ္တို႔ရဲ႕ အံ့မခန္း ပိရမစ္ေတြဆီကို သြားလည္ၾကတယ္၊ က်ေနာ္ကေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၁၀,၀၀၀ ေလာက္က ဆြဲခဲ့တဲ့ တစ္ေၾကာင္းမ်ဥ္း နံရံပန္းခ်ီေလးေတြကို ၾကည့္ဖို႔ လူ႐ိုင္းတို႔ရဲ႕ အရပ္ကို အလည္သြားခဲ့ဖူးပါတယ္...။ ။



ညီလင္းသစ္
၆ ေဖေဖာ္ဝါရီ၊ ၂၀၁၁

02 February 2011

သူ႔ကို ေျပာၿပီးၿပီလား


ဒီေန႔ ေန႔လယ္စာကို ကင္န္တင္းမွာ Jean-David နဲ႔ စားျဖစ္ပါတယ္၊ ဒီလူက က်ေနာ္နဲ႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ တစ္ေယာက္ပါ၊ က်ေနာ့္အလုပ္မွာ လူအခ်ိဳ႕က နားေနခန္းထဲမွာ အိမ္ကယူလာတဲ့ဟာ တစ္ခုခု စားၾကသလို တခ်ိဳ႕ကလည္း အလုပ္စားပြဲမွာပဲ ဆင္းဒဝစ္ခ်္လိုမ်ိဳး တစ္ခုခု စားတတ္ၾကတယ္၊ ကင္န္တင္းမွာ စားတဲ့သူဆိုလို႔ အမ်ားဆံုးက က်ေနာ္နဲ႔သူပဲ ႐ွိပါတယ္၊ အဲဒီမွာ သူကေျပာတယ္...၊

မေန႔ညက သူ႔သားေလးက သူ႔ကိုၿပံဳးၿပီး စိုက္ၾကည့္ေနတယ္-တဲ့၊ ဒါနဲ႔ သူက “ဘာၿပံဳးတာလဲကြ” လို႔ လွမ္းေမးလိုက္ေတာ့ ၇ ႏွစ္အ႐ြယ္ အဲဒီကေလးက “အင္း..အေဖ့လိုလူကို အေဖအျဖစ္ရထားတာ သားေတာ့ ကံေကာင္းတာပဲ”လို႔ ျပန္ေျပာတယ္-တဲ့၊ ဒါကို ေျပာေနတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ပီတိေတြနဲ႔ တဖိတ္ဖိတ္လက္လို႔...၊ က်ေနာ္က သူ႔ကို “ဒါ အေဖတစ္ေယာက္အတြက္ အင္မတန္လွတဲ့ ခ်ီးမြမ္းစကားေလးပဲ” လို႔ စကားေထာက္ ေပးလိုက္တယ္၊ တဆက္ထဲ “က်ေနာ္လည္း အဲဒီလိုစကားမ်ိဳး မေန႔ညကပဲ လက္ေဆာင္ရလုိက္တယ္ဗ်”လို႔ က်ေနာ့္အျဖစ္ကိုပါ ျပန္ေျပာျဖစ္တယ္၊ ဟုတ္ပါတယ္..၊ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆုိင္ မေန႔ညက သားကေလးက က်ေနာ့္ကို အေဖတိုင္းၾကားခ်င္ၾကမယ့္ စကားေလးတစ္ခြန္း ေျပာတယ္၊

“ ပါပါး... ပါပါးက သားသားရဲ႕ အသဲတံုးႀကီး ” တဲ့....၊

ေအးလြန္းလို႔ ေရေတာင္ခဲေနတဲ့ ရာသီမွာ က်ေနာ္ တထိုင္တည္း အရည္ေပ်ာ္သြားတယ္၊ ၿပီးေတာ့ သူက အဲဒီစကားကို ျမန္မာလို ေျပာလိုက္တာ...၊ အမွန္ေတာ့ သူက က်ေနာ့္ရဲ႕ လက္သံုးစကားကိုယူၿပီး ငါးၾကင္းဆီနဲ႔ ငါးၾကင္းေၾကာ္လိုက္တာပါ၊ သား ငယ္ငယ္တုန္းက ဝဝကစ္ကစ္ေလးဆိုေတာ့ က်ေနာ္ကသူ႔ကို “ပါပါးရဲ႕ အသဲတံုးႀကီး”လို႔ မၾကာခဏ ေခၚေလ့ ႐ွိခဲ့တယ္၊ အခုသူက အဲဒီစကားကိုပဲ subject နဲ႔ object ကို ေျပာင္းျပန္လွန္ၿပီး ျပန္ေျပာတာ....၊ ဒီစကား ဘာ့ေၾကာင့္ေျပာတာလဲ ဆိုတဲ့ ေနာက္ကြယ္ဇတ္လမ္းကဒီလုိ..၊

မေန႔ညက ၉ နာရီေလာက္ က်ေနာ္အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သားကို သူ႔အေမက သိပ္ထားႏွင့္ၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ သားက နဲနဲႀကီးလာေတာ့ ၈ နာရီခြဲမွာ သိပ္ေလ့႐ွိေပမယ့္ ၉ နာရီခြဲေလာက္မွ အိပ္ေပ်ာ္ခ်င္ေပ်ာ္တာ...၊ အဲဒါ က်ေနာ့္ရဲ႕အသံၾကားေတာ့ သူက ေျပးထြက္လာတယ္၊ သူ႔အေမက “ဟင္,ၾကည့္စမ္း...အိပ္ရာထဲေရာက္ရင္ ျပန္မထရဘူးဆိုတာ... ...”လို႔ စကားေတာင္ မဆံုးေသးဘူး သူက “မဟုတ္ဘူး၊ ပါပါးကို ႀကိဳမလို႔”လုိ႔ ေျပာလည္းေျပာ၊ က်ေနာ့္ေပၚကိုလည္း ခုန္တက္လိုက္တယ္၊ က်ေနာ္က ျပန္ေပြ႔ခ်ီလိုက္တာ ျမင္ေတာ့ သူ႔အေမက မ်က္ေစာင္းတခ်က္ထိုးၿပီး ဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ့ဘူး၊ သိပ္မႀကိဳက္ေပမယ့္ ဒီဇတ္ကို က်ေနာ္ဆက္က ဆိုတဲ့သေဘာနဲ႔ လႊတ္လိုက္တာပါပဲ၊

ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း သားကို အိပ္ရာထဲျပန္ပို႔ရင္း ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ ေျပာျပလိုက္ရတယ္၊ တကယ္ဆို သူ႔အေမက လည္း ပံုေျပာျပထား ၿပီးသားပါ၊ ဒါနဲ႔တင္ မၿပီးေသးဘူး၊ သူ႔ကို သီခ်င္းဆို သိပ္ပါဦး ဆိုလို႔  က်ေနာ္လည္း “မိတၳီလာကန္ေတာ္ေအာက္မွာ ေၾကာင္ႀကီးရဲ႕ ၿမီးတံတို” လိုက္ရျပန္တယ္၊ ဒါလည္း မဟုတ္ေသးျပန္ဘူး၊ သီခ်င္းဆံုးေတာ့ ဆရာေလးက သူနဲ႔ ၅ မိနစ္ ေနပါဦးဆိုလို႔ ကုတင္ေဘးမွာ ထိုင္ေနရျပန္ေရာ...၊ ဒါေပမယ့္ သူက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိပ္မယ့္ပံုမ႐ွိေတာ့ က်ေနာ္က “ကဲ..သားေရ၊ ဒီေလာက္ဆို ေတာ္ၿပီေနာ္၊ ပါပါး ဘာမွလည္း မစားရေသးဘူးကြ”ဆိုၿပီး ထမယ္ အလုပ္မွာ သူက အဲဒီစကား လွမ္းေျပာလိုက္တာပါ၊ သားက ၃ ႏွစ္ခြဲေပမယ့္ ႀကိဳးကြင္းပစ္နည္း ေကာင္းေကာင္း တတ္ေနပါၿပီ၊ က်ေနာ္ တခါထဲ ဖင္ထိုင္ရက္ျပန္က်တယ္၊ အဲဒီမွာတင္ ေနာက္ထပ္ ၃ မိနစ္ေလာက္ ထပ္ၾကာသြားေသးတယ္၊ လူလည္ေလး... ...၊

က်ေနာ့္စကားဆံုးေတာ့ Jean-David က ကေလးေတြအေနနဲ႔ ဒီလိုမ်ိဳး ခံစားမႈကို express လုပ္တာဟာ ေကာင္းေၾကာင္း၊ သူနဲ႔ သူ႔မိဘေတြၾကားမွာ ဒီလိုမ်ိဳး ဘာမွေျပာေလ့ မ႐ွိခဲ့ေၾကာင္း မွတ္ခ်က္ခ်တယ္၊ က်ေနာ္ က်ေတာ့ေရာ...၊ က်ေနာ္လည္း မွတ္မိသေလာက္ေတာ့ အေဖအေမနဲ႔ ဒီလိုမ်ိဳး ေျပာေလ့ မ႐ွိဘူး၊ သူတို႔ က်ေနာ္တို႔ ေမာင္ႏွမေတြကို ေျပာမျပတတ္ေအာင္ ခ်စ္္တာေတာ့ ယံုမွားသံသယ စိုးစဥ္းမွ် မ႐ွိပါဘူး၊ က်ေနာ္ ဆိုလိုတာက ခ်စ္ျခင္းဟာ စကားလံုးေတြအျဖစ္ မစီးဆင္းခဲ့ဘူး ဆိုတာ သက္သက္ပါ၊ တျခား မိဘနဲ႔ သားသမီးေတြ ၾကားမွာေကာ၊ “ခ်စ္တယ္”ဆိုတာ ေျပာဖူးသလား၊ ေျပာတတ္ၾကသလား၊ ဒါဟာ က်ေနာ္တို႔ ႀကီးျပင္းခဲ့ၾကတဲ့ မ်ိဳးဆက္နဲ႔ ဆိုင္မလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဓေလ့ထံုးစံ ကိစၥ တစ္ခုသက္သက္ပဲလား၊ တကယ္ေတာ့ ခ်စ္တယ္ ဆိုတဲ့ စကားေလး တစ္ခြန္းဟာလည္း အသိအမွတ္ျပဳမႈ တခုပဲ မဟုတ္လား...၊

က်ေနာ္တို႔ အေဖႏွစ္ေယာက္ အတြက္ေတာ့ မေန႔ညက ျမစ္ဖ်ားခံလာတဲ့ ပီတိျမစ္က ဒီေန႔,ေန႔လယ္ ထမင္းစားပြဲေပၚ အထိ စီးတုန္း... ...။ ။


ညီလင္းသစ္
၂ ေဖေဖာ္ဝါရီ၊ ၂၀၁၁