14 April 2008

ကိုယ္ေလးလက္ဝန္ အလြမ္း



‘ အေမနဲ႔အိမ္ကို သတိရလိုက္တာ ’ တဲ့...။
ေ႐ႊမန္းသူက
အလြမ္းတဝက္နဲ႔ ေျပာတယ္၊

လူက
မေပါ့မပါးမွာ
အလြမ္းေတြကပါ
ဖ႐ံုဆင့္ေနေသးေတာ့
ခမ်ာမွာ
ပိက်ေလးလံလြန္းတဲ့ရက္ေတြထဲ
ဒ႐ြတ္ဆြဲျဖတ္သန္းရင္း
ရတနာဂီရိကေန
မႏၲေလးကို လွမ္းၿပီးလြမ္းရတဲ့
စုဖုရားလတ္ရဲ႕ လြမ္းျခင္းမ်ိဳးနဲ႔
လြမ္းလို႔ေပါ့၊

ေဟာဒီေတာင္တန္းေတြၾကားထဲ
ဘယ္သူကမ်ား ပစ္ခ်ထားခဲ့တာပါလိမ့္၊
ဒီအရပ္မွာ
ႏွင္းေတာင္၊ ေက်ာက္ေတာင္၊ ေျမသားေတာင္
ေတာင္ညိဳ၊ ေတာင္ဝါ
ေတာင္ခြ်န္း၊ ေတာင္မြတ္
အားလံုးနီးပါး ႐ွိရဲ႕၊
ဒါေပမယ့္ အာသာမေျပပါဘူးကြယ္...
အရိပ္ကေလးခိုစရာ မန္းေတာင္ကို
ရမ္းေယာင္လို႔ပဲ တမ္းတမိေနေတာ့
အလြမ္းတစ္ေထာင္ျပည့္ေပါင္းလဲ မ်ားလွေပါ့၊

အခုေန
အေမသာေဘးမွာ ႐ွိရင္
လိုေလေသးမ႐ွိ ဂ႐ုစိုက္မွာ...
အခုေန
သူငယ္ခ်င္းေတြသာ အနားမွာ႐ွိရင္
အားေပးစကားေတြ ၾကားရမွာ...
အခုေတာ့
မန္းရိပ္ မန္းေငြ႕ကင္းတဲ့အရပ္မွာ
မန္းသူ မန္းသားေတြကို
အလြမ္းထူ အလြမ္းပါးေတြနဲ႔ပဲ
ရတနာပံုဆန္ဆန္ လြမ္းေနရျပန္ရဲ႕၊

မၾကာခင္မွာ ေရာက္လာေတာ့မယ့္
၃၇ ပတ္သား
သမီးကေလးေရ...၊
သမီးကေလးဟာ
အိမ္လြမ္းသူ အေမ့အတြက္ေတာ့
အေကာင္းဆံုး
အိမ္ျပန္လက္ေဆာင္ေလးပါပဲကြယ္။ ။


ညီလင္းသစ္
၁၃ ဧၿပီ၊ ၂၀၀၈


(မိေဝး ဖေဝးမွာ သမီးကေလးနဲ႔အလြမ္းေတြကို သယ္ပိုးထားတဲ့ မအုန္းအတြက္...)

11 April 2008

အကြဲ...


အတန္ငယ္အံု႔မိႈင္း၍ ေနေရာင္ျခည္ေတာက္ပစြာ မ႐ွိေသာေန႔တစ္ေန႔တြင္ ဤစာကိုက်ေနာ္ေရးေနသည္။ ဤစာ သည္မည္သူ႔အတြက္ ေရးသည္ဟုက်ေနာ္မသိပါ၊ ဤစာတြင္ စာဖတ္သူတစ္ေယာက္အတြက္ ေပးစရာသတင္း စကားတစ္ခုပါလိမ့္မည္ဟု က်ေနာ္အာမ မခံႏိုင္ပါ၊ ဤစာကို ဘာ့ေၾကာင့္ေရးမွန္းပင္ က်ေနာ္မသိပါ၊ အျပဳအမူ တခုစီတိုင္းအတြက္ လိုက္ၿပီးအဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုေနစရာ မလိုဟု က်ေနာ္ယံုပါသည္။ မယံုသည့္သူမ်ားကေတာ့ ေျပာ ခဲ့ၾကသည္။ အႏုပညာသည္ ျပည္သူအတြက္ ဟု၊ သို႔မဟုတ္ အႏုပညာသည္ အႏုပညာအတြက္ ဟု၊ သို႔မဟုတ္ အႏုပညာသည္ ဘာအတြက္မွမဟုတ္ ဟု...။ က်ေနာ္ကမူ ထိုအရာမ်ားကို ေျပာရန္ပါးစပ္ဖြင့္ျခင္းထက္ ပန္းသီး တစ္လံုးကိုစားရန္သာ ပါးစပ္ဖြင့္လိုပါသည္။

က်ေနာ္တို႔ကမာၻတြင္ သေဘာကြဲလြဲမႈမ်ား မ်ားလြန္းလွသည္။ ႐ိုးစင္းအေျခခံက်လွသည့္ အေၾကာင္းအရာေလး မ်ားကိုပင္ သေဘာမတူႏိုင္ၾကပါ၊ ဥပမာ- ဘုန္းႀကီးတစ္ပါး၏ ဦးေခါင္းသည္ က်မ္းဂန္စာေပမ်ား သိုမွီးရာေနရာ ျဖစ္သည္ဟု က်ေနာ္ဆိုလွ်င္ သင္ သေဘာတူေကာင္းတူမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း သေဘာမတူမည့္ သူမ်ား႐ွိႏိုင္ပါ သည္။ ထိုသူမ်ားက ဝါးရင္းတုတ္မ်ား ကိုင္ၾကလိမ့္မည္။ ဝါးတစ္ပင္လံုး အသံုးခ်နည္းစာအုပ္တြင္ ထိုကဲ့သို႔အသံုး ခ်နည္းပါလိမ့္မည္ဟု က်ေနာ္မထင္ပါ၊ က်ေနာ့္အေမက ပိႏၷဲသီးကို ခြဲေသာအခါ အထဲမွအမႊာမ်ားကို က်ေနာ္တို႔ စားသံုးၾကသည္။ က်ေနာ့္ညီမေလးက စုဗူးကိုခြဲေသာအခါ အထဲမွ ပိုက္ဆံမ်ားျဖင့္ ဂါဝန္လွလွေလးမ်ား ဝယ္ခဲ့ သည္။ ကြဲသြားေသာ ရဟန္းတစ္ပါး၏ ဦးေခါင္းထဲမွ အသိ၊အလိမၼာ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားသည္ ခြဲသူကို မည္သို႔အက်ိဳး ျပဳသလဲဟု က်ေနာ္မသိပါ။ ကြဲတာကေတာ့ ကြဲခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။

လူ႔သမိုင္းတေလွ်ာက္မွာ ကြဲတာေတြမ်ား လြန္းလွသည္။ ဆိုဗီယက္ယူနီယံ ကြဲခဲ့သည္။ အေ႐ွ႕ဂ်ာမနီႏွင့္အ ေနာက္ဂ်ာမနီ ကြဲခဲ့သည္။ က်ေနာ္တို႔ေခါင္းရင္းအိမ္မွ ကိုသန္းေဖႏွင့္ မျမင့္ျမင့္ေအး ကြဲခဲ့သည္။ ဖဆပလ ကြဲခဲ့ သည္။ အင္းဝႏွင့္ဟံသာဝတီ ကြဲခဲ့သည္။ တြမ္ခ႐ုစ္ႏွင့္ နစ္ကိုးလ္ကစ္ဒ္မန္င္း ကြဲခဲ့သည္။ ဒဂံုစင္တာ ကြဲခဲ့သည္။ ေနာက္...က်ေနာ္၏ႏွလံုးသား ကြဲခဲ့သည္။ အာရ္စီတူး၊ ဗိုလ္တစ္ေထာင္တကၠသိုလ္ႏွင့္ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္သို႔ သင္ေရာက္ဖူးသည္ဆိုလွ်င္ တခ်ိန္မဟုတ္တခ်ိန္ေတာ့ က်ေနာ့္ႏွလံုးသား အကြဲစမ်ားေပၚက သင္လမ္းေလွ်ာက္ ခဲ့ေပလိမ့္မည္။ ေျမမႈန္မ်ား၊ ကြန္ကရိခ်ပ္မ်ား၊ ကတၱရာေစးမ်ားၾကားတြင္ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ ျဖစ္ေနေသာ က်ေနာ့္ႏွလံုးသားအား သင္မမွတ္မိခဲ့ျခင္းအတြက္ အားတံု႔အားနာ ျဖစ္ရန္မလိုပါ၊ ဤသည္မွာ ပတ္ ဝန္းက်င္ႏွင့္ က်ေနာ့္ႏွလံုးသား တသားတည္းျဖစ္ျခင္း၏ လကၡဏာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။

တခါတရံ ကြဲေစျခင္းအလို႔ငွာ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ႏွလံုးသားကို လႊတ္ခ်ရသလို တခါတရံမွာေတာ့ ထိန္းသိမ္းေန သည့္ၾကားမွ ႏွလံုးသားက လြတ္က် ကြဲတတ္ျပန္ေလသည္။ ၾကည့္မွန္တစ္ခ်ပ္သည္ ပံုရိပ္မ်ားကို ထင္ေစသည္။ သိုးေဆာင္းဓေလ့အရ မွန္တစ္ခ်ပ္ကြဲျခင္းသည္ ၇ ႏွစ္တာကံဆိုးမိုးေမွာင္ က်ေစသည္။ အတိတ္၏ပံုရိပ္မ်ား ထင္ က်န္ေနေသာ က်ေနာ့္ႏွလံုးသား ကြဲေသာအခါ ႏွစ္ေပါင္းမည္မွ် ကံဆိုးမိုးေမွာင္က် ရမည္လဲ၊ က်ေနာ္မသိပါ။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ပလာစတာမ်ားအေၾကာင္း က်ေနာ္ပိုသိလာျခင္း ျဖစ္သည္။ စ,ကတည္းက စြဲျမဲစြာကပ္ တတ္ေသာ ပလာစတာမ်ား၊ အစမွာ ကပ္ေသာ္လည္း အခ်ိန္ၾကာလာေသာအခါ ျပန္ကြာလာတတ္ေသာ ပလာစ တာမ်ား၊ ပတ္ဝန္းက်င္ အပူအေအးကို လိုက္၍ ကပ္လိုက္ခြာလိုက္ ျဖစ္တတ္ေသာ ပလာစတာမ်ား၊ ကပ္ခ်င္ ေယာင္ေဆာင္တတ္ေသာ ပလာစတာမ်ား...က်ေနာ္သိခဲ့ရသည္။ သင္သည္ ပလာစတာမ်ားအေၾကာင္း ေကာင္း ေကာင္းမသိေသးဘူးဆိုလွ်င္ ဤစာေၾကာင္းဆံုးသည္ႏွင့္ ပလာစတာတစ္ခုကို ေျပးဝယ္၍ ေဆာင္ထားေစခ်င္ပါ သည္။ လမ္းထြက္ေသာအခါ ပလာစတာသည္ မၾကာခဏလိုေသာ ပစၥည္းတစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္း သင္ေတြ႔လိမ့္မည္။

ေျမာက္ဝင္႐ိုးစြန္းတြင္ ေရခဲေတာင္မ်ား ကြဲထြက္လာေနၾကသည္။ သင္ေရာ က်ေနာ္ပါ ေလာေလာဆယ္ တိုင္ တန္းနစ္သေဘၤာေပၚမွာ ႐ွိမေနသည့္အတြက္ ကံေကာင္းေသာ္လည္း ကမာၻႀကီး ပိုမိုပူေႏြးလာေၾကာင္း ခိုင္မာ သည့္ အေထာက္အထား ျဖစ္သည့္အတြက္ ကံဆိုးလာႏိုင္ေၾကာင္း သေဘာကြဲစရာ လိုမည္မထင္ပါ။ ထိုအခါ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ ‘က်ေနာ္ကေကာ ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္ဦးမည္နည္း’ ဟူေသာ စာသားကို က်ေနာ္တို႔အားလံုး ႐ြတ္ဆိုၾကမည္။ အသံကြဲေသာ္လည္း အေၾကာင္းတူဖို႔သာ လိုပါသည္။ လွည္းေပၚကလူမ်ား က်ေနာ္တို႔ထံ လာ ေရာက္ပူးေပါင္းေသာအခါ ဝန္ေပါ့ၿပီး အားမ်ားလာမွာ ေသခ်ာပါသည္။ ေနာက္တႀကိမ္ မတြန္းခင္မွာေတာ့ ဇြန္ ပန္းရနံ႔ေလး ႐ႈ႐ႈိက္ၾကမည္၊ က်ေနာ့္ေကာင္မေလးထံမွ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမ်ား ေပ်ာ္က်စီးဆင္းလာေစရန္ သူမ၏ ကမာၻေလး ပိုမိုပူေႏြးလာဖို႔ လိုသည္။ ဟန္ေဆာင္ျခင္း ျမဴႏွင္းတို႔ ကြဲသည့္အခ်ိန္တြင္ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း အလင္းတန္း တို႔ ျဖာဆင္းေႏြးေထြး လာလိမ့္မည္။ ထိုအခါ အသည္းကြဲလမ္းဆံုမွ က်ေနာ္ ဖုတ္ဖက္ခါၿပီး ထခဲ့မည္။

အတန္ငယ္ အံု႔မႈိင္းျမဲအံု႔မိႈင္း၍ ေနေရာင္ျခည္မေတာက္ပခဲ့ေသာ ထိုေန႔တြင္ ဤစာကို က်ေနာ္အဆံုးသတ္သည္။


ညီလင္းသစ္
၁၁ ဧၿပီ၊ ၂၀၀၈