ခ်စ္ျခင္းတစ္ကိုက္၊ ေကာ္ဖီတစ္က်ိဳက္ႏွင့္ ႐ိုက္ခတ္မိေသာ ဂစ္တာႀကိဳးမ်ား

ေန႔လယ္ခင္းဟာ တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့တယ္၊ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႔ဖြယ္ တိတ္ဆိတ္တာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ ခ်စ္သူရဲ႕ ပုခံုးစြန္းကေန ပိုးပုဝါတစ္စ ေလွ်ာက်လာသလိုမ်ိဳး ႏူးညံ့တဲ့ တိတ္ဆိတ္ျခင္းမ်ိဳးနဲ႔ တိတ္ဆိတ္ေနတာ..၊ ခပ္ျပင္းျပင္း၊ ခပ္က်က် အက္စ္ပရက္ဆို တစ္ခြက္ကို က်ေနာ္ ေဖ်ာ္ေသာက္မိတာ အဲဒီ ေန႔လယ္ခင္းမွာေပါ့၊ လွ်ာဖ်ားေပၚကို အက္စ္ပရက္ဆို ေရာက္တဲ့အခိုက္မွာပဲ နားစည္ကိုလည္း စႏၵရားသံတစ္ခုက လာေရာက္ ႐ိုက္ခတ္တယ္၊ အာ႐ံုႏွစ္ခုဟာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ႀကိဳတင္ေလ့က်င့္ထားတဲ့ ခ်ိန္သားကိုက္မႈ မ်ိဳးနဲ႔ တကယ့္ကို ကြက္တိ လြန္႔လူး၊ ႏိုးထလာခဲ့တယ္...၊

ဆံုႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့ ၾကားက ေဝးၿမဲေဝးေနဆဲ ျဖစ္တဲ့ ခ်စ္သူေတြ အေၾကာင္းကို သတိရမိတာလည္း အဲဒီ ေန႔လယ္ခင္းမွာ ပါပဲ၊ ဂစ္တာတစ္လက္က က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲကို ေရာက္လာခဲ့တယ္၊ ဒီလိုနဲ႔ ဝိုင္ဝိုင္းရဲ႕ သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္ကို ဆိုညည္း မိပါတယ္၊ ဗီဒီယိုေလးက ၃ မိနစ္ခြဲပဲ ၾကာပါတယ္၊ အခ်ိန္ေလးရရင္ play ဆိုတဲ့ ႀတိဂံေလးကို တစ္ခ်က္ေလာက္ ႏိွပ္သြားပါအံုးဗ်ာ..၊

Coffee and Song from Nyi Linn on Vimeo.

အင္တာနက္ ကြန္နက္႐ွင္ ေႏွးတဲ့ေနရာက သူေတြအဖို႔ေတာ့ ဗီဒီယိုကို ၾကည့္ဖို႔ အခက္အခဲ ႐ွိႏိုင္ပါတယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ mp3 အသံဖိုင္ေလး တစ္ခုလည္း ထပ္တင္လိုက္ပါတယ္၊ ဒီအသံဖိုင္က ဗီဒီယိုထဲမွာ သံုးထားတဲ့ အသံဖိုင္ပါပဲ၊ ဖြင့္လို႔မရဘဲ ဒီအတိုင္း ျပန္သြားရတာထက္ စာရင္ေတာ့ အ႐ုပ္ေတြ မျမင္ရေပမယ့္ အနည္းဆံုး အသံၾကားရလည္း မဆိုးဘူး မဟုတ္လား၊ အဆင္ေျပမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ ပါတယ္ဗ်ာ...။

ညီလင္းသစ္
၂၆ ေအာက္တိုဘာ၊ ၂၀၁၂

ေတာင္ကုန္းမ်ား႐ွိရာ အရပ္ဆီ...

ၿပီးခဲ့တဲ့ စေန၊ တနဂၤေႏြ ပိတ္ရက္တုန္းက Adelboden ဆိုတဲ့ ေဒသကို သြားျဖစ္ခဲ့တယ္၊ Adelboden က ဂ်ာမန္စကားေျပာတဲ့ အပိုင္းမွာ႐ွိတဲ့ ၿမိဳ႕ ကေလးတစ္ၿမိဳ႕ ျဖစ္ပါတယ္၊ ဆြစ္ဇာလန္ ေျမပံုေပၚမွာၾကည့္ရင္ အလယ္ပိုင္းေလာက္မွာ ႐ွိၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အိမ္ကေန ကားနဲ႔ တစ္နာရီခြဲေလာက္ သြားရတဲ့ ခရီးအကြာအေဝး ျဖစ္ပါတယ္၊ အိမ္ကေန မနက္ ၁၀ နာရီဝန္းက်င္ေလာက္မွာ ထြက္တယ္၊ လမ္းခရီးမွာ ပံုမွန္ႏႈန္းနဲ႔ပဲ ေမာင္းသြားလိုက္တယ္၊

Adelboden ေဒသထဲကို ေရာက္လာတယ္ဆိုရင္ပဲ ေတာင္ကုန္းေတြကို စေတြ႔ရေတာ့တာပါပဲ၊ ဆြစ္ဇာလန္ဟာ ခိုင္မာၿမဲၿမံလွတဲ့ အဲလ့္ပ္စ္ ေတာင္တန္းေတြနဲ႔အတူ ေတာင္စဥ္၊ ေတာင္တန္း၊ ေတာင္စြယ္၊ ေတာင္ထြတ္၊ ေတာင္မြတ္၊ ေတာင္ညိဳ၊ ေတာင္ဝါ၊ ေတာင္ခြ်န္း.. အင္မတန္ ေပါလွတဲ့ ႏိုင္ငံပါ၊ ဒါေပမယ့္ ေတာင္ကုန္း၊ ေတာင္ကမူ ေျပေျပေလးေတြေတာ့ အေတြ႔ရ နည္းတယ္၊ အခု ဒီအရပ္မွာေတာ့ ကားလမ္းရဲ႕ ေဘးတဖက္တခ်က္မွာ ေတာင္ကုန္းကေလးေတြ၊ ကုန္းကမူေလးေတြ ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ က်ေနာ္ခ်က္ခ်င္းပဲ သေဘာက်သြားမိတယ္၊ ေတာင္ကုန္းေတြက အမ်ားအားျဖင့္ စားက်က္ေျမေတြ ျဖစ္ေပမယ့္လို႔ တခါတေလမွာလည္း အိမ္ကေလးေတြ တစ္လံုးစ၊ ႏွစ္လံုးစကို ေတြ႔ရေသးတယ္၊ ကားေမာင္းေနရင္း တန္းလန္းနဲ႔မို႔ ဓါတ္ပံုေတာ့ မ႐ိုက္လိုက္ရဘူး၊ လမ္းေဘးက ကုန္စံုဆိုင္ေလး တစ္ဆိုင္မွာ ေန႔လယ္စာအတြက္ ေပါင္မုန္႔၊ အာလူးေၾကာ္၊ အသားေျခာက္တခ်ိဳ႕ ၊ ခ်ယ္ရီ ခရမ္းခ်ဥ္သီး ေသးေသးေလးေတြနဲ႔ ေရတစ္ဗူး ဆင္းဝယ္တယ္၊ ေတာင္ေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း တစ္ေနရာရာမွာ ထိုင္စားဖို႔ေလ...၊

ထံုးစံအတိုင္း ေတာင္ေပၚကို ေကဘယ္လ္ကားနဲ႔ တက္တယ္၊ ေကဘယ္လ္ကားက ခပ္ေသးေသးပါပဲ၊ က်ေနာ္တို႔တက္တဲ့ ေတာင္က မီတာ ၂၀၀၀ အျမင့္႐ွိေပမယ့္ ေကဘယ္လ္ကားနဲ႔ဆိုေတာ့ ငါးမိနစ္သာသာနဲ႔ ေရာက္သြားတယ္၊ ကဲ.. ေတာင္တက္ရတာ ပင္ပန္းတယ္လို႔ ဘယ္သူေတြကမ်ား ေျပာေနၾကပါလိမ့္၊ ေတာင္ႀကီးဖဝါးေအာက္တဲ့၊ ေတြ႔လား.. ငါးမိနစ္ေတာင္ မၾကာလိုက္ဘူး၊ း) ဟိုး...ခပ္လွမ္းလွမ္း ေတာင္ၾကားထဲက အိမ္စုစုေလးေတြက က်ေနာ္တို႔ ညအိပ္ရပ္နားမယ့္ Adelboden ၿမိဳ႕ ကေလးပါပဲ...၊

ဆိုင္းဘုတ္ကို ဖတ္ၾကည့္ပါဦး...၊ အဲဒီလို လွ်ာခလုတ္တိုက္မတတ္၊ ပါးစပ္ ပလုတ္ပေလာင္းနဲ႔ အသံထြက္ရခက္တဲ့ နာမည္ေတြ ေတြ႔ေနၿပီဆိုရင္ ဒါေသခ်ာၿပီ.. ဆြစ္ဂ်ာမန္ အပိုင္းကို ေရာက္ေနၿပီပဲ၊ း) အဲဒီလို စကားလံုးခက္ခက္ေတြနဲ႔ က်င့္သားရေနလို႔လား ေတာ့မသိဘူး၊ ဆြစ္ျပင္သစ္ေတြ ဂ်ာမန္စကား ေျပာႏိုင္တာထက္ကို အမ်ားႀကီးပိုၿပီး ဆြစ္ဂ်ာမန္ေတြက ျပင္သစ္စကား ေျပာႏိုင္ၾကတယ္၊ မူလတန္းကတည္းက သင္ခဲ့ၾကရတာခ်င္း အတူတူ ဆြစ္ျပင္သစ္ေတြက ဂ်ာမန္စကားကို ေက်ာင္းမွာပဲ ထားခဲ့ၾကတာ မ်ားတယ္၊ က်ေနာ္ေမးၾကည့္ေတာ့ ဆြစ္ျပင္သစ္အမ်ားစုက ဂ်ာမန္စကား မေျပာခ်င္လို႔-တဲ့၊ အထူးသျဖင့္ ဆြစ္ဂ်ာမန္စကားပါ၊ သူက ဂ်ာမနီက ဂ်ာမန္စကားလို နားေထာင္လို႔ မေကာင္းဘူး၊ ေျပာတဲ့အခါလည္း သလိပ္ခပ္သံေတြ၊ ေလကို အလံုးလိုက္ မ်ိုဳခ်သံေတြနဲ႔ မသက္သာ လွဘူး၊ ကေလးေတြစားတဲ့ တုတ္ထိုး ငွက္သိုက္မုန္႔ ပြပြႀကီး တစ္ခုလံုးကို ပါးစပ္ထဲ တခါထဲထည့္ၿပီး စကားေျပာသလိုမ်ိဳးလို႔ က်ေနာ့္မ်က္စိထဲမွာ ျမင္ေနတယ္..၊ း)

လမ္းကေလးကေန ညာဖက္ကို အသာဖဲ့ဆင္းလိုက္ၿပီးေတာ့ ေဘးနားက ေတာင္ကုန္းေလးတစ္ခုေပၚ က်ေနာ္တို႔ တက္လိုက္တယ္၊ ကုန္းထိပ္မွာေတာ့ သစ္သားခံုးတန္းကေလး...၊ ေကာင္းကင္မွာ တိမ္ေတြထူေနလို႔ ရာသီဥတုက နည္းနည္းေလး စိမ့္ေနတယ္၊ ေႏြးေထြးတဲ့ ေနေရာင္ျခည္တန္းေတြ ျဖာက်ေနတဲ့ ေန႔မ်ိဳးေတြမွာ ဒီခံုတန္းကေလးေပၚ ထိုင္ၿပီး စာဖတ္ရရင္ အေတာ္ေလး ခ်မ္းေျမ႕ ဖို႔ ေကာင္းမယ္လုိ႔ က်ေနာ္စဥ္းစားေနမိတယ္၊ ဥပမာ- သက္တံ့ဆယ္စင္းလို စာအုပ္မ်ိဳး ဖတ္ရင္းနဲ႔ေလ...၊ း)

ဒီျမင္ကြင္းကို ျမင္လုိက္ေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ မြန္ဂိုးလီးယားမ်ား ေရာက္ေနသလားေတာင္ ထင္မိသြားေသးတယ္၊ တျပန္႔တျပဴး ျမက္ခင္းျပင္ အက်ယ္ႀကီးထဲမွာ မြန္ဂိုေတြ ေနေလ့႐ွိတဲ့ Yurt တဲႀကီး တစ္လံုးေလာက္သာ ႐ွိေနခဲ့ရင္ ဒါဟာ အလယ္တန္းမွာ သင္ခဲ့ရတဲ့ မြန္ဂိုးလီးယား စတက္ပ္ ျမက္ခင္းျပင္ပါလို႔ က်ေနာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ၿပီး လွည့္စားမိမွာ အေသအခ်ာပဲ၊ မွန္း... ဟိုးမွာ ျမင္းကို ဒုန္းစီးလာတဲ့ မ်က္လံုးေမွးေမွးနဲ႔ တစ္ေယာက္ဟာ ကူဗလိုင္ခန္မ်ားလား၊ တကယ္ေတာ့ မီတာ ၂၀၀၀ အျမင့္မွာ ဆိုေပမယ့္ သူ႔ထက္ျမင့္တဲ့ ေတာင္ေတြ ထပ္ဆင့္ ဝိုင္းပတ္ထားလို႔ ေျမျပန္႔တစ္ခုလို ျဖစ္ေနခဲ့တာပါ..၊

ဒီစားေသာက္ဆိုင္ရဲ႕ အေ႐ွ႕ မွာပဲ ေန႔လယ္စာ ပစ္ကနစ္ စားဖို႔ က်ေနာ္တို႔ ရပ္လိုက္ၾကတယ္၊ ဆိုင္ထဲ ဝင္စားဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဆိုင္ေ႐ွ႕ က အဲဒီေက်ာက္တံုးႀကီးေဘးမွာ ထိုင္စားၾကတာ..၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဝယ္လာတာေတြကို မစားခင္ ဆိုင္ထဲဝင္ၿပီး လက္ေဆးတယ္၊ အာလူးေခ်ာင္းေၾကာ္ ဝယ္တယ္၊ စားၿပီးေတာ့တခါ ဆိုင္ထဲထပ္ဝင္ၿပီး တပိုတပါးသြားတယ္၊ ေကာ္ဖီေသာက္တယ္၊ ဒါဟာ စတက္ပ္ ျမက္ခင္းအတုေပၚမွာ က်ေနာ္ဖန္တီးခဲ့တဲ့ win-win situation အစစ္ပါပဲ...၊

ဒီေရတံခြန္ေလးက ေကဘယ္လ္ကား စီးရတဲ့ ဂိတ္ေဘးမွာ ႐ွိပါတယ္၊ ကားဂိတ္ကေန အဲဒီကို ဆင္းသြားဖို႔ လူသြားလမ္းကေလး တစ္ခုလည္း ႐ွိတယ္၊ အခ်ိန္လည္း ရမယ္၊ လံုေလာက္တဲ့ ေနေရာင္ျခည္တန္း ေတြလည္း ႐ွိမယ္ဆိုရင္.. ေအးေအးလူလူ သြားထိုင္ေနဖို႔ေကာင္းတဲ့ ေနရာေလး တစ္ခုပါပဲ၊

က်ေနာ္တို႔ တည္းခဲ့တဲ့ ဟိုတယ္ပါ၊ The Cambrian လို႔ အမည္ရပါတယ္၊ ပံုကေတာ့ ဟိုတယ္ရဲ႕ ရင္ျပင္မွာ ခ်ထားတဲ့ သံမဏိလံုးေတြပါ၊ ဖန္လံုးႀကီးထဲ ၾကည့္ၿပီး ဘာေတြျဖစ္မယ္လို႔ ေဟာၾကတဲ့ ေ႐ွ႕ျဖစ္ေဟာသူေတြလို ဒီသံလံုးေတြထဲ ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ဟုိတယ္ႀကီး ေပၚလာလို႔ အဲဒီမွာပဲ ဝင္တည္းလိုက္တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး...၊ း)

ဟုိတယ္မွာ ေရေႏြးကန္ ေသးေသးေလးတစ္ခုလည္း ပါ,ပါတယ္၊ ေနျပန္ပြင့္လာေပမယ့္ မဆိုစေလာက္ေလး ေအးေနတာမို႔ ေရေႏြးကန္ထဲ ဆင္းစိမ္ရတာ အေတာ္ဇိမ္က်တယ္၊ ခုနတုန္းက လမ္းေလွ်ာက္ထားလို႔ ေညာင္းညာေနတဲ့ အေၾကာအျခင္ေတြလည္း ေျပေလ်ာ့သြားတယ္၊ က်ေနာ္ သေဘာက်တာက အခုလို ေရကူးကန္ေဘးမွာ၊ တခ်ိဳ႕အိမ္ေတြရဲ႕ ေနာက္ေဖးဘက္မွာ ခင္းထားတတ္ၾကတဲ့ သစ္သားရင္ျပင္ ေတြကိုပါ၊ ေန၊ ေလ၊ ေရတို႔နဲ႔ တခ်ိန္လံုး ထိေတြ႔ေနတဲ့ သစ္သားၾကမ္းခင္းေပၚ ေျခဗလာနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ရတဲ့ အရသာဟာ အေတာ္စြဲမက္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္၊ အိမ္ထဲမွာ ခင္းထားတဲ့ သစ္သားၾကမ္းျပင္ေပၚ ေလွ်ာက္ရတာနဲ႔ မတူဘူး၊ အျပင္ဖက္က သစ္သားေတြက ရာသီဥတုဒဏ္ကို တခ်ိန္လံုး ခံေနရတာမို႔ သူတို႔အေပၚ နင္းေလွ်ာက္သူကို တသီးတသန္႔ ဆန္တဲ့ အထိအေတြ႔တစ္ခု ေပးေလ့႐ွိတယ္၊ နည္းနည္းေလး အာ႐ံုစိုက္ ခံစားၾကည့္ရင္ သူတို႔ရဲ႕ ျဖတ္သန္းမႈဟာ ေျခဖဝါးေတြက တဆင့္ ေသြးလွည့္ပတ္မႈ အဖြဲ႔အစည္းထဲ ဝင္လာတာ သတိထားမိမွာပါ...၊

ေရႀကိဳက္တဲ့ သားအတြက္ေတာ့ ေရကူးကန္ေလးက အေတာ္ပါပဲ၊ အခန္းထဲကေန ေရကူးကန္႐ွိတဲ့ အထပ္ကို ဓါတ္ေလွကားနဲ႔ တခါထဲ တန္းဆင္းလို႔ရတဲ့ အတြက္ သူက အခန္းထဲေရာက္ကတည္းက အဲဒီေရခ်ိဳးခန္း ဝတ္႐ံုႀကီး ဝတ္ၿပီး ေရသြားကူးရေအာင္ ခ်ည္းပဲ တခ်ိန္လံုး ေအာ္ေနေတာ့တယ္၊ ဟိုတယ္မွာ အခန္းတိုင္းနီးပါး အျပည့္ျဖစ္ေနလို႔ ေရကန္ထဲမွာလည္း လူေတြ႐ွိပါတယ္၊ အဲဒါကိုမွ ဒီကေလးက တခ်ိန္လံုး ဒိုင္ဗင္ထိုးမယ္ လုပ္ေနလို႔ အေတာ္ေလး မာန္ထားရတယ္..၊ း)

ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ေတာ့ အေတာ္ေလး ေနသာတာမို႔ ရာသီဥတုက ျပန္ေႏြးသြားတယ္၊ အခန္းေလးရဲ႕ ဝရန္တာကေန မေန႔က က်ေနာ္တို႔ တက္ခဲ့တဲ့ အဲ့လ္ပ္စ္ ေတာင္တန္းေတြကို ျမင္ေနရတယ္၊ ဟုိးအေ႐ွ႕ တည့္တည့္က အျဖဴေၾကာင္းေလးက ေကဘယ္လ္ကားဂိတ္ ေဘးနားက ေရတံခြန္ေလး ပါပဲ၊ တကယ္ေတာ့ ဒီေနရာေလးမွာ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္နဲ႔ ထိုင္ၿပီး က်ေနာ္က စာေလးတစ္ပုဒ္ေလာက္ ျဖစ္ျဖစ္ ေရးခ်င္တာပါ၊ ဒါေပမယ့္ မ်က္စိႏွစ္လံုး ပြင့္ကတည္းက ေရသြားကူးဖို႔ တခ်ိန္လံုး ပူဆာေနတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္က ေဘးမွာဆိုေတာ့ ျဖစ္မလာပါဘူးဗ်ာ၊ း)

ရာသီဥတု သာယာတာမို႔ paragliding ေလထီးစီးတဲ့ လူေတြလည္း ဟုိတစ္စ ဒီတစ္စ ေကာင္းကင္မွာ ေတြ႔ရတယ္၊ တခ်ိန္လံုး ခဲေနတဲ့ အဲဒီလို ဂေလဆီယာ ေရခဲျပင္ႀကီးေတြ အေပၚကေန ေလထီးစီးရတာ အေတာ္ေလး ရင္ခုန္စရာ ေကာင္းမယ္လို႔ ေတြးမိတယ္၊ အခြင့္အခါ သင့္ရင္ တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ေလထီးခုန္ၾကည့္ခ်င္တယ္၊ အဲဒီအခါ ကိုယ့္ရဲ႕ အေၾကာက္တရားက လစ္မစ္ ဘယ္ေလာက္႐ွိလဲ၊ အဲဒီ ေၾကာက္စိတ္ကို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေက်ာ္လႊားႏိုင္စြမ္း ႐ွိလားဆိုတာလည္း သိလာရလိမ့္မယ္၊ တကယ္တမ္းမွာေတာ့ ဒီေလာက္ႀကီး အႏၲရာယ္ မ႐ွိပါဘူး၊ တစ္ခါႏွစ္ခါ စမ္းခုန္ၾကည့္ခ်င္တဲ့ လူေတြအဖို႔ ပေရာ္ဖက္႐ွင္နယ္လ္ ဆရာေတြနဲ႔အတူ ေလထီးတစ္ခုထဲ tandem အတူ တြဲခုန္လို႔ ရပါတယ္၊ သူထိန္းေက်ာင္းတဲ့ ေနာက္ကို ကုိယ္ကအသာေလး လိုက္စီးသြား ႐ံုပါပဲ..၊ အင္း... က်ေနာ္က ေျပာမယ့္သာ ေျပာရတာပါ၊ တကယ္တမ္းမွာက ျမင္ရတဲ့ ေလထီးႀကိဳးေတြေပၚ ဘဝတစ္ခုလံုး ပံုအပ္ၿပီး စြန္႔စားလိုက္ဖို႔ထက္ မျမင္ရတဲ့ သံေယာဇဥ္ ႀကိဳးေတြကို တြဲခိုၿပီး အႏၲရာယ္နဲ႔ ေဝးရာမွာ ေလဟုန္စီးခ်င္စိတ္က ခပ္မ်ားမ်ားရယ္...။ ။

ညီလင္းသစ္
၁၈ ေအာက္္တိုဘာ၊ ၂၀၁၂

အစားမေတာ္...

ၿပီးခဲ့တဲ့ ရက္အနည္းငယ္တုန္းက မေမဓာဝီရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္မွာ အစားအေသာက္ေတြကို ဆိုးေဆးေတြ၊ ပိုးသတ္ေဆးေတြ အလြန္အကြ်ံ သံုးစြဲထားတဲ့အေၾကာင္း ဖတ္လိုက္ရပါတယ္၊ ဒီကိစၥကို ပို႔စ္တစ္ခုအေနနဲ႔ ေရးမယ္လို႔ က်ေနာ္လည္း မၾကာခဏ စဥ္းစားဖူးတယ္၊ ဒီျပႆနာက တကယ္ေတာ့ ကမာၻနဲ႔အဝွမ္း ေနရာတိုင္းလိုလိုမွာ ႀကံဳေနရတဲ့ ျပႆနာပါ၊ ဖြံ႔ၿဖိဳးတဲ့ စက္မႈႏိုင္ငံႀကီးေတြ အဖို႔ ထိန္းခ်ဳပ္မႈေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္ေနတဲ့ ၾကားက ပိုးသတ္ေဆးအသစ္ေတြ၊ နည္းပညာအသစ္ေတြနဲ႔ စိန္ေခၚမႈကို ရင္ဆိုင္ေနရဆဲျဖစ္သလို ျမန္မာႏိုင္ငံလို ဖြံ႔ၿဖိဳးဆဲ ႏိုင္ငံေတြအဖို႔ေတာ့ ေလ်ာ့ရဲတဲ့ စည္းကမ္းေတြ၊ နည္းပညာခ်ိဳ႕တဲ့မႈေတြက အေျခအေနကို ပိုၿပီး ဆိုး႐ြားေစတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္၊

ဟိုးအရင္ ျမန္မာျပည္မွာ ႐ွိစဥ္တုန္းက အင္းေလးေဒသဖက္ ေရာက္တိုင္း က်ေနာ္ႏွစ္သက္စြာနဲ႔ စားေလ့႐ွိတာ တစ္ခုက ခရမ္းခ်ဥ္သီးသုပ္ပါ၊ ကန္ထဲက ကြ်န္းေမ်ာေတြေပၚမွာ စိုက္ၾကတဲ့ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေတြနဲ႔ သုပ္ထားတဲ့ အသုပ္ေပါ့၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးကလည္း တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး ရသလို အသီးေတြကလည္း နီနီရဲရဲနဲ႔ဆိုတာ မွတ္မိေနတယ္၊ အခုေနာက္ပိုင္း သတင္းေတြမွာေတာ့ ခရမ္းခ်ဥ္သီး စိုက္ခင္းေတြမွာ ဓါတ္ေျမၾသဇာေတြ အလြန္အကြ်ံ သံုးတဲ့သတင္းေတြ မၾကာခဏ ဖတ္လာရတယ္၊ ကြ်န္းေမ်ာေတြေပၚမွာ ပက္ျဖန္း၊ က်ဲပက္တဲ့ ဓါတ္ေျမၾသဇာက မ်ားလြန္းလို႔ အင္းေလးကန္ထဲက ေရေတြထဲမွာပါ ဓါတ္ေျမၾသဇာ ပါဝင္ႏႈန္းက ျမင့္မားသထက္ ျမင့္မားလာတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္၊ လက္႐ွိက်ေနာ့္အလုပ္က ပေရာဂ်က္တစ္ခုကလည္း အဲဒီလိုေရထဲမွာ ဓါတ္ေျမၾသဇာ ပါဝင္ႏႈန္းကို သုေတသန လုပ္ေနရတဲ့ ပေရာဂ်က္ ျဖစ္ပါတယ္၊ ၿပီးခဲ့တဲ့ ေႏြဦးရာသီမွာ စိုက္ခင္းေတြအနီးက ေခ်ာင္းေတြထဲမွာ အလိုအေလ်ာက္ ေရနမူနာယူတဲ့ စက္ေတြ တပ္ထားၿပီးေတာ့ အဲဒီေခ်ာင္းေရေတြကို ဓါတ္ခြဲသုေတသန လုပ္ရပါတယ္၊ အဲဒီအခါမွာ စုိက္ပ်ိဳးေရးရာသီရဲ႕ အစမွာ စမ္းသပ္ၾကည့္တဲ့ ေရေတြထဲမွာ ဓါတ္ေျမၾသဇာ ပါဝင္ႏႈန္းျမင့္မားၿပီး ေနာက္ပိုင္း ေရေတြထဲမွာေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ နည္းသြားေလ့ ႐ွိ ပါတယ္၊ စိတ္ဝင္စားဖို႔ ေကာင္းတာက ဥေရာပမွာ တားျမစ္ထားလို႔ သံုးစြဲခြင့္မ႐ွိေတာ့တဲ့ ဓါတ္ေျမၾသဇာ တခ်ိဳ႕ကိုလည္း ေတြ႔ေနရတာပါ၊ ဒီဓါတ္ေျမၾသဇာေတြက ေစ်းကြက္မွာေတာင္ ဝယ္လို႔မရေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ အမ်ားဆံုးျဖစ္ႏိုင္ေျခက အရင္တုန္းက သံုးစြဲခဲ့တဲ့ အ႐ွိန္က အခုထိ က်န္ေနေသးတဲ့ သေဘာပါပဲ၊ ဓါတုပစၥည္း အေတာ္မ်ားမ်ားက သဘာဝအတုိင္း သူ႔အလိုလို ေၾကပ်က္သြားဖို႔ ခဲယဥ္းေလ့ ႐ွိပါတယ္၊ ဒါေတြကို ျမင္ရေတာ့ အလြန္အကြ်ံ သံုးေနပါတယ္ဆိုတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အင္းေလးကန္ အပါအဝင္ စိုက္ပ်ိဳးခင္းေတြမွာ စြဲထင္က်န္ရစ္မယ့္ ဓါတ္ေျမၾသဇာ ပမာဏကို ျမင္ေယာင္ၾကည့္မိပါတယ္၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္တုန္းကေတာ့ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္က ဘာမွ မခံစားမိတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အင္းသားေတြကပဲ ဓါတ္ေျမၾသဇာကို အခုေလာက္ အလြန္အကြ်ံ မသံုးေသးတာလားေတာ့ မသိပါဘူး၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးသုပ္ေတြက ထမင္းၿမိန္ေစခဲ့တာေတာ့ အမွန္ပါပဲ...၊

ဖြံ႔ၿဖိဳးၿပီးသား ႏိုင္ငံေတြမွာ ေတြ႔ရတဲ့ အဓိက ျပႆနာတစ္ခုကေတာ့ ဓါတ္ေျမၾသဇာ အသစ္ေတြကို ႐ွာေဖြစမ္းသပ္ရတဲ့ အလုပ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္၊ ႏွစ္ႏွစ္တစ္ခါဆိုသလို၊ သံုးႏွစ္တစ္ခါ ဆိုသလို အသစ္၊ အသစ္ေတြက ေစ်းကြက္ထဲကို ေရာက္လာေလ့ ႐ွိပါတယ္၊ အမ်ားအားျဖင့္က အဲဒီလို ဓါတ္ေျမၾသဇာအသစ္ေတြရဲ႕ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြကို သိရဖို႔ ခဲယဥ္းပါတယ္၊ တခါတေလမွာ ထုတ္လုပ္သူ ဘယ္သူဆိုတာေတာင္ ခ်က္ခ်င္းမသိရသလို သိခဲ့ရရင္လည္း သူတို႔ ထုတ္လုပ္ထားတဲ့ ေမာ္လီက်ဴး၊ ဓါတ္ပစၥည္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အထူးလွ်ိဳ႕ ဝွက္ထားေလ့ ႐ွိတယ္၊ ေနာက္ဆံုး ဓါတ္ေျမၾသဇာအသစ္မွာ ပါဝင္တဲ့ ဓါတ္ပစၥည္းေတြကို သိရရင္ေတာင္မွ အဲဒီျဒပ္ေပါင္းေတြက လူနဲ႔ပတ္ဝန္းက်င္အေပၚကို ဘယ္လိုမ်ိဳး ႐ိုက္ခတ္မႈေတြ ႐ွိႏိုင္တယ္ဆိုတာ သိရဖို႔ အခ်ိန္ေတြနဲ႔ စမ္းသပ္မႈေတြ အမ်ားႀကီး လိုပါတယ္၊ ဆြစ္ဇာလန္ႏိုင္ငံမွာေတာ့ ျပည္နယ္တစ္ခုစီတိုင္းမွာ ႐ွိတဲ့ ျပည္နယ္ဓါတ္ခြဲခန္းေတြကေန စိုက္ခင္းေတြ၊ ေရနဲ႔ ေရအရင္းအျမစ္ေတြကို ပံုမွန္ေစာင့္ၾကည့္၊ စစ္ေဆးမႈေတြ လုပ္ေလ့႐ွိပါတယ္၊

စားေသာက္ကုန္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ဘယ္လိုေဆးေတြ သံုးထားလဲ၊ ဘယ္လိုေျမၾသဇာေတြနဲ႔ စိုက္ပ်ိဳးထုတ္လုပ္ ထားသလဲ၊ ဆိုတာေတြနဲ႔အတူ စားသံုးသူေတြဖက္က ေမွ်ာ္လင့္ထားတာ ေနာက္တစ္ခုက သန္႔႐ွင္းမႈပါ၊ အသီးအရြက္၊ အသားငါး တစ္ခုခုကို ဝယ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ဆိုးေဆးတို႔၊ ဓါတ္ေျမၾသဇာတို႔ သံုးထားလားဆိုတာ အေသအခ်ာ မသိရတာမ်ားေပမယ့္ ေရာင္းကုန္ေတြရဲ႕ သန္႔႐ွင္း မႈက်ေတာ့ ကိုယ္က မ်က္စိနဲ႔ တပ္အပ္ျမင္ရတာမ်ိဳး မဟုတ္လား၊ သန္႔၊ မသန္႔ဆိုတာကို စားသံုးသူဖက္က စူးစမ္းတာ သဘာဝက်ပါတယ္၊ ဒါကေတာ့ ကုန္စို၊ ကုန္မာေရာင္းသူေတြထက္ အစားအေသာက္ ေရာင္းသူေတြနဲ႔ ပုိသက္ဆိုင္မယ္ ထင္ပါတယ္၊ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံလို စားစရာေရာင္းတဲ့ ေခါင္းရြက္ဗ်ပ္ထိုးသည္၊ အထမ္းသည္ေတြ ေပါလွတဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ခုမွာ အစားအေသာက္ေတြရဲ႕ သန္႔႐ွင္းမႈနဲ႔ ေစ်းေရာင္းသူေတြရဲ႕ တစ္ကိုယ္ေရသန္႔႐ွင္းမႈက အေလးဂ႐ုျပဳခ်င္စရာ ျဖစ္ပါတယ္၊ ဒါဆိုရင္ လမ္းေဘးလက္သုပ္ဆိုင္၊ မုန္႔ဟင္းခါး အထမ္းသည္၊ ဝက္သားဒုတ္ထိုးသည္ စတဲ့ေစ်းေရာင္းသူေတြမွာ တစ္ကုိယ္ရည္သန္႔႐ွင္းမႈ ႐ွိသင့္သေလာက္ မ႐ွိဘူးဆိုရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ၊ ̔ခင္ဗ်ားတို႔ ေတာ္ေတာ္ညစ္ပတ္တာပဲ̕ လို႔သြားေျပာရင္ေတာ့ ထမ္းပိုးနဲ႔ေကာက္႐ိုက္မွာ အေသအခ်ာပါပဲ၊ ဒါဆိုရင္ အမုန္းခံၿပီးလည္း မေျပာဘူး၊ သူ႔ဆီမွာလည္း မစားဘူးဆိုရင္ တဒဂၤအားျဖင့္ေတာ့ ေျဖ႐ွင္းၿပီးပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ တျခားစားသံုးသူေတြက ႐ွိၿမဲ႐ွိေနမွာ ျဖစ္လို႔ သန္႔႐ွင္းမႈအားနည္းၿပီး ေပါက္ဖြားလာမယ့္ ေရာဂါပိုးမႊားေတြဟာ ကိုယ့္ကိုတိုက္႐ိုက္ မကူးစက္ေပမယ့္ လူအမ်ားစုႀကီးကို ကူးစက္မွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္၊ အခန္႔မသင့္လို႔ ဝမ္းေရာဂါလိုမ်ိဳး ေရာဂါႀကီးေတြ ျဖစ္လာတဲ့အခါ လူထုက်န္းမာေရးကို ၿခိမ္းေျခာက္ခံရမွာျဖစ္လုိ႔ ကိုယ့္ရဲ႕ က်န္းမာေရးဟာလည္း သြယ္ဝိုက္ေသာအားျဖင့္ ပတ္သက္လာမွာပါပဲ၊ တကယ္ေတာ့ ဒါေတြကို ၾကပ္ၾကပ္မတ္မတ္နဲ႔ ကိုင္တြယ္ဖို႔က အစားအေသာက္ႏွင့္ ေဆးဝါးကြပ္ကြဲေရး အဖြဲ႔လိုမ်ိဳး အဖြဲ႔ေတြမွာ တာဝန္႐ွိပါတယ္၊

က်ေနာ္တို႔ တတိယႏွစ္ ျပင္ပသင္တန္းေတြ တက္ရတဲ့အခါ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ဂ်ီနီဗာမွာ႐ွိတဲ့ Consumer Protection Service မွာက်ပါတယ္၊ ဂ်ီနီဗာျပည္နယ္ အစိုးရရဲ႕ လက္ေအာက္မွာ႐ွိတဲ့ အဲဒီစားသံုးသူကာကြယ္ေရးအဖြဲ႔က တၿမိဳ႕လံုးမွာ ႐ွိတဲ့ စားေသာက္ဆုိင္၊ ေစ်းဆိုင္ေတြကို စစ္ေဆးရတဲ့ အလုပ္,လုပ္ပါတယ္၊ သူတို႔ကို ဘယ္စားေသာက္ဆိုင္၊ ဘယ္စူပါမားကက္ကို မဆို အခ်ိန္မေ႐ြး ဝင္ေရာက္စစ္ေဆးႏိုင္တဲ့ အခြင့္အာဏာ ေပးထားတယ္၊ သူတို႔က အဲဒီလို လာစစ္မယ့္ အေၾကာင္းကိုလည္း ႀကိဳတင္အေၾကာင္းမၾကားဘဲ ေ႐ွာင္တခင္ ဝင္စစ္ေလ့ရွိပါတယ္၊ အဖြဲ႔က စစ္ေဆးနည္း ၂ မ်ိဳးနဲ႔ စစ္ေလ့႐ွိတယ္၊ ပထမတစ္ခုက သန္႔႐ွင္းမႈပါ၊ အစားအေသာက္ ေရာင္းသူေတြ ဘယ္ေလာက္ထိ သန္႔႐ွင္းမႈ႐ွိလဲဆိုတာ သိရဖို႔ စားေသာက္ဆိုင္ေတြရဲ႕ မီးဖိုေခ်ာင္ေတြ၊ တခါ လမ္းေဘးအစားအေသာက္ ေရာင္းသူေတြရဲ႕ တစ္ကုိယ္ေရသန္႔ရွင္းမႈ စတာေတြကို စစ္ပါတယ္၊ ဒုတိယ တစ္ခုကေတာ့ အစားအေသာက္ေတြမွာ ဓါတုပစၥည္းပါဝင္မႈကို စစ္တာပါ၊ အဲဒီအတြက္ ေစ်းဝယ္တဲ့အဖြဲ႔တစ္ဖြဲ႔ ထားၿပီးေတာ့ ဒီအဖြဲ႔က တစ္ပတ္တစ္ခါ ေစ်းဆိုင္ႀကီးေတြ၊ လမ္းေဘးေစ်းေလးေတြကေန ကုန္ေျခာက္၊ ကုန္စို အလွည့္က်စနစ္နဲ႔ ေစ်းဝယ္ထြက္ပါတယ္၊ ၿပီးေတာ့မွ ဓါတ္ခြဲခန္းမွာ ျပန္ၿပီးစမ္းသပ္၊ ဓါတ္ခြဲပါတယ္၊ ဒီလိုအဖြဲ႔မ်ိဳးအေၾကာင္း သိရတဲ့အခါ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာျပည္မွာလည္း အလားတူ အဖြဲ႔ေတြ ႐ွိရင္ေကာင္းမွာပဲလို႔ တကယ္ပဲ ႐ိုး႐ိုးသားသား ဆႏၵျပဳမိပါတယ္၊ က်ေနာ္သံုးသပ္ရသေလာက္ ဒီလိုအဖြဲ႔ေတြ ေပၚလာဖို႔ ဆိုတာလည္း အရမ္းႀကီး မခက္ခဲပါဘူး၊ လူထုက်န္းမာေရးဝန္ထမ္း၊ ဆရာဝန္၊ ဓါတုပညာ႐ွင္ စတဲ့သူေတြနဲ႔ အဖြဲ႔,ဖြဲ႔လို႔ ရပါတယ္၊ သူတို႔ကို အလုပ္လုပ္ႏိုင္ေအာင္္ လိုအပ္တဲ့ အခြင့္အာဏာနဲ႔ အေထာက္အပံ့ကို အစိုးရပိုင္းက စီစဥ္ေပး႐ံုပါပဲ၊ ဆိုလိုတာက လမ္းေဘးက အမဲအူသုပ္ဆိုင္ျဖစ္ေစ၊ ေဂ်ဒိုးနပ္ျဖစ္ေစ အားလံုးကိုတေျပးညီ စစ္ေဆးခြင့္ ေပးထားဖို႔ပါ၊ ဓါတ္ခြဲခန္းပိုင္းဆိုင္ရာ နည္းပညာ မကြ်မ္းက်င္ဘူး ဆိုသည့္တိုင္ အနည္းဆံုးေတာ့ အစားအေသာက္ေတြ၊ ေရာင္းခ်သူေတြရဲ႕ တစ္ကုိယ္ေရသန္႔႐ွင္းမႈကို စစ္ေဆးႏိုင္ ပါတယ္၊ ဒါဆိုရင္ စစ္ေဆးမႈ ႐ွိလာတာနဲ႔အမွ် ျပဳျပင္မႈ ေတြလည္း လုပ္လာႏိုင္ပါတယ္၊ တစ္ခုေတာ့ ရွိတာေပါ့ေလ..၊ ဒီလို စားသံုးသူကာကြယ္ေရး အဖြဲ႔အေနနဲ႔ အခြင့္အာဏာကို အလြန္အကြ်ံသံုးတာ၊ လာဘ္စားၿပီး ေလ်ာ့တိေလ်ာ့ရဲ စစ္ေဆးတာ.. စတာေတြ မလုပ္မိဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္၊

ဒီလိုအခန္းက႑မွာ မ႐ွိမျဖစ္ပါရမွာကေတာ့ မီဒီယာပါပဲ၊ ခုနက အစားအေသာက္ စစ္ေဆးေရးအဖြဲ႔ေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းၿပီး စားေသာက္ကုန္ေတြရဲ႕ လတ္ဆတ္မႈ၊ ေရာင္းခ်သူေတြရဲ႕ သန္႔႐ွင္းမႈ စတာေတြကို ဂ်ာနယ္ေတြမွာ စဥ္ဆက္မျပတ္ ေဖာ္ထုတ္ဖုိ႔ လိုပါတယ္၊ အခ်က္အလက္လည္း ခိုင္မာမယ္၊ လိုလည္း လိုအပ္မယ္ဆိုရင္ နာမည္တပ္ၿပီး ေရးခြင့္ကအစ ႐ွိသင့္ပါတယ္၊ ႏိုင္ငံတကာမွာလည္း ဒီလိုမ်ိဳး ေဖာ္ထုတ္ေရးသားတာေတြ အၿမဲလုပ္ေနၾကသလို အစားအေသာက္ ေရာင္းခ်သူေတြကလည္း မမွန္ရင္မမွန္သလို ျပန္လည္ ေျဖ႐ွင္းတာ၊ ျပင္ဆင္တာမ်ိဳးေတြ လုပ္ၾကေလ့ ႐ွိပါတယ္၊ ဒါဟာ ဒီေန႔လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ေျပာ,ေျပာေနၾကတဲ့ check and balance ဆိုတာကို တကယ့္လက္ေတြ႔ လမ္းေတြေပၚမွာ က်င့္သံုးတာျဖစ္သလို စားသံုးသူေတြအဖို႔လည္း ပြင့္လင္းျမင္သာမႈနဲ႔အတူ လူထုက်န္းမာေရးအသိေတြ ပိုၿပီး တိုးလာေစမွာပါ၊ ဟိုတေလာတုန္းကေတာ့ အစားအေသာက္မွာ ဆိုးေဆးပါ,မပါ စစ္ေဆးတာ၊ တားဆီးပိတ္ပင္တာေတြ ဖတ္လိုက္ရေပမယ့္ အခုေတာ့ ဘာမွ မၾကားရေတာ့ျပန္ဘူး၊ ဒီလို စစ္ေဆးမႈေတြက သတင္းေကာင္းမို႔ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ႀကိဳဆိုခ်င္ပါတယ္၊ ေကာက္႐ိုးမီးလို ဟုန္းကနဲေတာက္ၿပီး ျပန္ၿငိမ္းသြားတာမ်ိဳးေတာ့ မျဖစ္ေစခ်င္ပါဘူး၊

လတ္တေလာမွာေတာ့ ေ႐ႊျပည္ေတာ္ဟာ ေမွ်ာ္တိုင္းေဝးေနဆဲ ဆိုတာ က်ေနာ္တို႔အားလံုး သိပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အရာအားလံုးကို ဒီလိုပဲ တစ္လွမ္းျခင္း၊ တစ္လွမ္းျခင္း စခဲ့ရတာ မဟုတ္လား၊ ေအာ္ရာမင္းအိုရဲ႕ ပဥၥလက္အတတ္ေအာက္က စိမ္းဖန္႔ဖန္႔ လက္ဖက္ညြန္႔ေလးေတြ၊ ႐ိုဒါမင္းဘီရဲ႕ လွည့္စားမႈေအာက္က စားခ်င္စဖြယ္ ပန္းႏုေရာင္ငါးပိေတြနဲ႔ နီနီရဲရဲ မက္မန္းေပါင္းေတြ၊ ေရသန္႔ဗူးေတြရဲ႕ အားျဖည့္မႈနဲ႔ ႂကြပ္႐ြေနတဲ့ အေၾကာ္စံုေလးေတြ၊ လက္အိတ္မဝတ္တဲ့ လက္နဲ႔သုပ္ထားတဲ့ ခ်ဥ္ငန္စပ္ေခါက္ဆြဲသုပ္ေတြ၊ ယင္တေလာင္းေလာင္းနဲ႔ သရက္သီးမွည့္၊ ပိႏၷဲသီးမွည့္ေတြ...၊ ဒါေတြက က်ေနာ့္မ်က္စိေ႐ွ႕ မွာ အေႏွး႐ုပ္႐ွင္ျပကြက္ တစ္ခုလို အစီအရီေပၚလာၾကတယ္၊ စားေနက်တဲ့ အရာေတြ၊ ကိုယ္ႏွစ္သက္တဲ့ အရာေတြကို မ်က္စိမွိတ္ၿပီး ဆက္စားဖို႔ က်ေနာ္တို႔ ဝန္မေလးတတ္ၾကပါဘူး၊

ဒီေဆာင္းပါးေလးကို စ,ေရးေနတုန္းမွာပဲ ျမန္မာျပည္ကေန သယ္လာတဲ့ မက္မန္းေပါင္းတစ္ထုပ္ကို တမ္းမက္ျခင္းမ်ားစြာနဲ႔ က်ေနာ္ဖြင့္ လိုက္တယ္၊ မက္မန္းစိတ္ေလးေတြက ဝါဖန္႔ဖန္႔နဲ႔မွာမွ ဂ်င္းဖတ္ေလးေတြက ေရာထားေသးတယ္၊ မစားရတာ ၾကာလွၿပီျဖစ္တဲ့ မက္မန္းေပါင္း တစ္စိတ္ကို ပါးစပ္ထဲထည့္လိုက္တယ္၊ လွ်ာဖ်ားကေန စိမ့္ဝင္သြားတဲ့ မက္မန္းသီးရဲ႕ အရသာက ငယ္ဘဝေတြကိုပါ ျပန္ေခၚလာခဲ့တယ္၊ ဒီလို မက္မန္းသီးေတြ၊ မရမ္းျပား၊ သရက္ျပားေတြကို သြားေတြက်ိန္းလာတဲ့အထိ က်ေနာ္စားခဲ့ေလ့ ႐ွိတာေပါ့၊ မ်က္စိကို အသာေလးမွိတ္လိုက္ၿပီး က်ေနာ္ခဏတာ ယစ္မူးပစ္လိုက္တယ္၊ မ်က္စိျပန္ဖြင့္ေတာ့ ပလပ္စတစ္အိတ္ရဲ႕ ေအာက္ေျခမွာ အိုင္က်ေနတဲ့ ဝါသေယာင္၊ နီသေယာင္ မက္မန္းေပါင္းအရည္ေတြကို အၾကည့္ေရာက္သြားတယ္၊ အို..ကိစၥမ႐ွိပါဘူး၊ ဒါ သူငယ္ခ်င္းက ကေလာကေန တကူးတက သယ္လာေပးတဲ့ မက္မန္းသီးေတြပဲ ဥစၥာ..၊ စားမွာပဲ၊ ဆိုးေဆးေတြ ပါအံုးေတာ့..၊ အခုလို တစ္ခါေလာက္ စား႐ံုနဲ႔ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး၊ က်ေနာ္္ဆက္စားတယ္၊ တစ္စိတ္..၊ ေနာက္တစ္စိတ္..၊ ေနာက္ထပ္တစ္စိတ္...၊ ကဲ, ဒီတစ္စိတ္ ေနာက္ဆံုးစားၿပီးရင္ေတာ့ ေရခဲေသတၱာထဲ ျပန္ထည့္ထားလိုက္ေတာ့မယ္၊ အဲဒီအေတြးနဲ႔ ႏိႈက္လိုက္တဲ့ မက္မန္းစိတ္ကေလးနဲ႔ အတူ ကပ္ပါလာတာက ဆံပင္ေတြတေထြးႀကီး...၊ ခုနတုန္းက ရလိုက္တဲ့ ၾကည္ႏူးမႈေတြ၊ ငယ္ဘဝေတြ၊ လွ်ာဖ်ားက အရသာေတြ.. အားလံုးဟာ အစိတ္စိတ္ အမႊာမႊာကြဲေၾက...၊ လည္ေခ်ာင္းထဲထိ တက္လာတဲ့ ပ်ိဳ႕အန္ခ်င္စိတ္နဲ႔အတူ ေရခဲေသတၱာဆီ လွမ္းေနတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕လက္ေတြက အမႈိက္ပံုးကို ေရာက္သြားၾကတယ္၊ ကေလာကေန ရန္ကုန္၊ ရန္ကုန္ကေနမွ A-380 Airbus ေလယာဥ္ႀကီးစီးၿပီး ဒီအထိေရာက္လာတဲ့ မက္မန္းေပါင္းကို က်ေနာ္ႏွေျမာမေနႏိုင္ ေတာ့ဘူး၊ ဂြတ္ဘိုင္...၊ ၿပီးေတာ့ ခပ္ျမန္ျမန္ ပလုပ္က်င္းၿပီး ကြန္ျပဴတာဆီ ျပန္လာခဲ့တယ္၊ ကဲ.. ဒီလိုအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္အေရးသင့္ဆံုး စာတစ္ပုဒ္ဟာ တျခားဘယ္စာမ်ား ျဖစ္ႏိုင္အံုးမွာလဲ...။ ။

ညီလင္းသစ္
၈ ေအာက္တိုဘာ၊ ၂၀၁၂