မေန႔က ၿမိဳ႕ထဲကိုသြားၿပီး ေစ်းဆိုင္ေတြမွာ ဟိုဟုိဒီဒီ ေလွ်ာက္ၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္၊ ၿမိဳ႕ထဲဖက္ကို မေရာက္ျဖစ္တာက လနဲ႔ခ်ီၿပီး ၾကာေနတာက တစ္ေၾကာင္း၊ ရာသီဥတုက သာသာယာယာနဲ႔ ေျခခင္းလက္ခင္း သာတာက တစ္ေၾကာင္း၊ အသံုးတည့္တာေလးဘာေလး ေတြ႔ရင္လည္း ဝယ္ရတာေပါ့ေလ ဆိုၿပီး window shopping လုပ္ခ်င္တာက တစ္ေၾကာင္း ဆိုၿပီး ထြက္လာခဲ့တယ္၊ ဒီလိုနဲ႔ Shopping mall ႀကီးတစ္ခုထဲမွာ ေနကာမ်က္မွန္ေတြ အမ်ားႀကီး ခင္းက်င္းေရာင္းခ်ေနတာ သြားေတြ႔ေရာ…၊ အဲဒီေတာ့မွ က်ေနာ့္မွာ ေနကာမ်က္မွန္တစ္လက္ လိုအပ္ေနတာ သြားသတိရမိတယ္၊ အရင္ က်ေနာ္တပ္ေနက် မ်က္မွန္က ညီအစ္မ ၂ ေယာက္ေၾကာင့္ ပြန္းပဲ့ပ်က္စီးသြားခဲ့လို႔ မ်က္မွန္ေကာင္းေကာင္း မ႐ွိဘဲ ျဖစ္ေနခဲ့တာ၊ အဲဒီညီအစ္မကလည္း ႏွယ္ႏွယ္ရရ မဟုတ္ဘဲ ပုဂံက နာမည္ႀကီးေတြေပါ့…၊ တျခားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဓမၼရံႀကီး ဘုရားရဲ႕ ေတာင္ဖက္မွာ ကပ္ရပ္႐ွိတဲ့ ဂူနီညီအစ္မပါ၊ ပုဂံသားေတြက ဂူနီညီအစ္မလို႔ ေခၚတဲ့ အဲဒီဘုရားႏွစ္ဆူကို ၿပီးခဲ့တဲ့တစ္ေခါက္ ပုဂံကိုသြားတုန္းက ေရာက္ခဲ့တယ္၊ ေျမာက္ဂူနီ ဘုရားေပၚက ေလွ်ာက္လမ္းေထာင့္ေတြမွာ အေပၚကေစတီရံေလးေတြနဲ႔ မုခ္ဦးပံုစံ ေထာင့္ခ်ိဳးနိမ့္နိမ့္ေလးေတြ ႐ွိပါတယ္၊ အဲဒီ မုခ္ဦးတစ္ခုေအာက္ကို ျဖတ္အဝင္မွာ က်ေနာ့္ေခါင္းေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ မ်က္မွန္က မ်က္ႏွာၾကက္အုတ္နံရံနဲ႔ ပြတ္မိၿပီး ပ်က္စီးသြားခဲ့တာ ဆိုပါေတာ့…၊ အဲဒီကတည္းက မ်က္မွန္တစ္လက္ေတာ့ ႀကံဳရင္ဝယ္အံုးမွ ဆိုၿပီး စဥ္းစားထားတာ အခုေတာ့ တံဆိပ္မ်ိဳးစံု၊ မ်က္မွန္မ်ိဳးစံု ေရာင္းေနတာနဲ႔မွ တည့္တည့္တိုးမိပါေလေရာ…၊
ဒါနဲ႔ မ်က္မွန္ေတြကို အလ်င္းသင့္သလို ၾကည့္ေနတုန္း က်ေနာ့္ေနာက္ဖက္နားကေန စကားသံတစ္ခုကို ၾကားလိုက္ရတယ္၊ “သမီး… ဒီဦးထုပ္ေလးဆို ဘယ္လိုေနမလဲ” တဲ့…၊ ျမန္မာလို ေျပာလိုက္တာ…၊ ဒီေလာက္ ျပင္သစ္စကားသံေတြ ဆူညံေနတဲ့ shopping mall ႀကီးထဲမွာ အဲဒီျမန္မာစကားသံ တစ္ခြန္းက က်ေနာ့္နားထဲ တန္းတန္းမတ္မတ္ကို ဝင္လာခဲ့တယ္၊ ကမန္းကတန္း လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ သားအမိႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္၊ အနီိးအနားမွာလည္း အာ႐ွသူဆိုလို႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ပဲ ႐ွိေလေတာ့ ခုန ျမန္မာစကားေျပာလိုက္တာ သူတို႔ပဲလို႔ က်ေနာ္အတပ္ သိလိုက္တယ္၊ တိုက္ဆိုင္ပံုမ်ားေတာ့ မ်က္မွန္ေတြၾကည့္ေနတဲ့ ျမန္မာတစ္ေယာက္နဲ႔ ဦးထုပ္ေတြၾကည့္ေနတဲ့ ျမန္မာသားအမိ ႏွစ္ေယာက္…၊ ႐ွား႐ွားပါးပါး ျမန္မာစကားသံ ၾကားလိုက္ရတာဆိုေတာ့ လူမႈေရးေတြဘာေတြ ဂ႐ုစိုက္မေနေတာ့ဘဲ သူတို႔ကိုက်ေနာ္ လွည့္ၾကည့္လွည့္ၾကည့္ လုပ္ေနမိတယ္၊ ခဏၾကာေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အဲဒီနားက အခြာမွာ က်ေနာ့္ကို သတိထားမိသြားပံု ရတယ္၊ တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ျပန္ၾကည့္ၿပီး တျခားကို ထြက္သြားၾကတယ္…၊
ဘာလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲလို႔ က်ေနာ္စဥ္းစားၾကည့္တယ္၊ ဒီအတိုင္းႀကီး သြားႏႈတ္ဆက္လိုက္ရမလား၊ 'အစ္မတို႔က ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြလား? ဟုတ္တယ္ေလ၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ' ဆိုရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ၊ လူဆိုတာ အမ်ိဳးမ်ိဳး႐ွိႏိုင္တယ္ မဟုတ္လား၊ ျမန္မာေတြနဲ႔ မသိခ်င္တဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြအေၾကာင္း က်ေနာ္ၾကားဖူးတယ္၊ တစ္ခါမွ မသိဖူးတဲ့ သူေတြကို ျမန္မာစကား ေျပာတယ္ဆိုတာေလး တစ္ခုထဲနဲ႔ အစိမ္းသက္သက္ သြားႏႈတ္ဆက္လိုက္ဖို႔ သင့္ေတာ္ရဲ႕လား? တကၠသိုလ္မွာ ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီလိုမ်ိဳး စကားလာေျပာတဲ့ သူကို ေက်ာင္းသူေတြက 'ဟယ္… ဘလိုင္းႀကီး လာေရာေနတယ္ေတာ့' ဆိုၿပီး ဟားလႊတ္လိုက္မွာ အေသအခ်ာပဲ…၊ အင္းေလ… အခုက တကၠသိုလ္မွာမွ မဟုတ္တာ…၊ က်ေနာ္ ေလွ်ာက္ေတြးေနမိတယ္၊ မ်က္မွန္ေတြကိုလည္း ဆက္မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ဘဲ ခဏၾကာေတာ့ လွည့္ထြက္လာလိုက္တယ္၊ အဲဒီမွာပဲ ခုနကတုန္းက သားအမိကို ခပ္လွမ္းလွမ္းက အိတ္္ေတြေရာင္းတဲ့ စင္နားမွာ ထပ္ေတြ႔ရျပန္တယ္၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ ႐ွည္႐ွည္ေဝးေဝး ဆက္ၿပီးေတြးမေနေတာ့ဘဲ သူတို႔႐ွိရာဆီ က်ေနာ္ဦးတည္ လိုက္တယ္၊ အကယ္၍ အျခားျမန္မာ တစ္ေယာက္က လာႏႈတ္ဆက္တာကို မသိခ်င္လို႔ လွည့္ထြက္သြားရင္လည္း ဘာျဖစ္လဲ၊ ဒါဟာ သူတို႔အခြင့္အေရးပဲ မဟုတ္လား၊ ေဆာရီးပါဗ်ာ ဆိုၿပီး က်ေနာ္ျပန္လွည့္လာ႐ံု ပါပဲ၊
“ခုနတုန္းက ျမန္မာစကား ေျပာသံၾကားလိုက္လို႔ က်ေနာ္လာႏႈတ္ဆက္တာပါ…”၊ အဲဒီစကား တစ္ခြန္းကို က်ေနာ္ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ေျပာလိုက္တယ္၊ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ အရာရာဟာ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႔စြာနဲ႔ သူ႔အလိုလို စီးဆင္းသြားေတာ့တယ္၊ ခင္မင္ၿပီး ေဖာ္ေ႐ြတဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳး သားအမိႏွစ္ေယာက္နဲ႔ shopping mall ႀကီးရဲ႕ အလယ္မွာ က်ေနာ္ စကားေတြ ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္၊ ျမန္မာစကားသံ ၾကားရလို႔ အံ့ၾသသြားရတဲ့ အေၾကာင္း၊ ဒီႏိုင္ငံေလးမွာ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ အမ်ားႀကီး မ႐ွိတဲ့အေၾကာင္း၊ အခုလို မေတာ္တဆ ဆံုရတာကို ဝမ္းသာမိေၾကာင္း၊ ဒီကို ေရာက္ေနတာ ၾကာၿပီလား စသျဖင့္နဲ႔ ေထြရာေလးပါး ေျပာျဖစ္ၾကတယ္၊ က်ေနာ္ အံ့ၾသသြားရတဲ့ တစ္ခ်က္က စကားစ,ေျပာလို႔ သံုးေလးခြန္းေလာက္ အေရာက္မွာပဲ သူတို႔က က်ေနာ့္ကို 'ကိုညီလင္းသစ္လား' ဆိုၿပီး ေမးလိုက္တာကိုပါ၊ က်ေနာ္နဲ႔သိတဲ့ ျမန္မာမိတ္ေဆြ တစ္ခ်ိဳ႕ကလြဲရင္ က်ေနာ့္စာေတြကို ဖတ္သူေတြထဲမွာ ဒီႏိုင္ငံထဲက မပါဘူးလို႔ က်ေနာ္က ေတြးထင္ထားတာကိုး…၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြနဲ႔ မေတာ္တဆ ဆံုရတာ ဝမ္းသာရသလို သူတို႔က က်ေနာ့္ဘေလာ့ဂ္ကိုပါ သိေနတယ္ဆိုေတာ့ ထပ္ဆင့္ဝမ္းေျမာက္ရပါတယ္၊ လမ္းသြားရင္းနဲ႔ တျခားျမန္မာေတြနဲ႔ ဆံုတဲ့အေၾကာင္းကို က်ေနာ္က အခုလို တခုတ္တရ ေရးေနေတာ့ မေလး႐ွားတို႔၊ စကၤာပူတို႔၊ ဂ်ပန္တို႔က လူေတြက ဒါမ်ား အဆန္းလုပ္လို႔ကြာ ဆိုၿပီး ၿပံဳးခ်င္မလားပါပဲ၊ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ တကယ့္ကို အဆန္းပါပဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဒီႏိုင္ငံမွာ က်ေနာ္ေနထိုင္တဲ့ ၁၂ ႏွစ္အတြင္းမွာ အသိမိတ္ေဆြလည္း မဟုတ္၊ ခ်ိန္းထားတာလည္း မဟုတ္ဘဲ တျခားျမန္မာေတြကို အခုလို မေတာ္တဆဆံုျဖစ္တာ ဒါဟာ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ ျဖစ္လို႔ပါပဲ…၊
ညေနပိုင္းက်ေတာ့ အိမ္မွာ သားကုိ ေရခ်ိဳးေပးဖို႔ ျပင္တယ္၊ သူက ေရခ်ိဳးေႂကြဇလံုထဲမွာ ေဆာ့ၿပီး ေရခ်ိဳးေနတာကို ေစာင့္ေပးရင္း က်ေနာ္က အနားမွာ႐ွိတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဆြဲယူလိုက္ေတာ့ ဦးဖိုးက်ားရဲ႕ ကိုယ္ေတြ႔ဝတၳဳမ်ား ျဖစ္ေနတယ္၊ အဲဒီထဲမွာ 'မယ္ဒုကၡ' ဆိုတဲ့ဝတၳဳေလးကို ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္၊ မယ္ဒုကၡဆိုတာက အင္မတန္မွ ဆင္းရဲၿပီး ကံေခလြန္းတဲ့ ႐ိုး႐ိုးအအ ေတာသူမေလး တစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို ဖြဲ႔ထားတာပါ၊ အဲဒီေတာသူမေလးက သူ႔႐ြာကိုျပန္ဖို႔ ပိုက္ဆံလည္းကုန္၊ လမ္းလည္းေပ်ာက္ ျဖစ္ေနတုန္း ဦးဖိုးက်ားတို႔နဲ႔ ေတြ႔မိတယ္၊ စိတ္ေစတနာေကာင္း႐ွိၿပီး လူတစ္ဖက္သားကို အၿမဲကူညီတတ္တဲ့ အမ်ိဳးသားပညာဝန္နဲ႔ သူ႔မိတ္ေဆြေတြက ေကာင္မေလးကို အစားအေသာက္ေတြ ေကြ်းေမြး၊ အဝတ္အစားေတြ ဆင္ေပးၾကတယ္၊ မိတ္ေဆြတစ္ခ်ိဳ႕က သူတို႔အိမ္မွာ ေနဖို႔ေခၚေပမယ့္ ႐ိုးသားတဲ့ ေတာသူမေလးက သူ႔႐ြာကိုပဲ ျပန္ခ်င္တယ္ဆိုတာနဲ႔ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ဦးဖိုးက်ားတို႔က ဘူတာ႐ံုကိုလိုက္ပို႔ၿပီး ရထားေပၚ တင္ေပးလိုက္တဲ့အေၾကာင္း ဖြဲ႔ထားတာပါ၊ ကိုယ္ေတြ႔ဝတၳဳမ်ားရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း အဆံုးမွာ morality ကို ေရးတဲ့အခါ “ေနာက္ဆံုး၌ ေတြ႔ႀကံဳၾက၊ ကြဲၾက၊ ေကြကြင္းၾကရမည္တည္း၊ တရားႏွင့္ ေျဖရ၏” ဆိုတဲ့တစ္ခ်က္ကိုလည္း ထည့္ေရးထားတယ္၊ သံသရာတစ္ေၾကာက ေလာကခရီးသြားေတြ ဆိုေတာ့လည္း ဆံုေတြ႔ၾက၊ ေကြကြင္းၾကရတာ ဓမၼတာပါ၊ ျဖစ္ေတာင့္ျဖစ္ခဲ ကိစၥရပ္မ်ိဳးေတြနဲ႔ ႀကံဳရတဲ့အခါ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြက လူ႔ျပည္ကအပ္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ နတ္ျပည္ကအပ္တစ္ေခ်ာင္း ဆံုတဲ့အျဖစ္လို႔ ဆိုေလ့ ႐ွိၾကတယ္ မဟုတ္လား၊ ခရီးသြားဟန္လႊဲ ခဏတာေလးပဲဆံုၿပီး ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ဆက္ေလွ်ာက္ ၾကတာဆိုေပမယ့္ ျမန္မာလူမ်ိဳးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ အမွတ္မထင္ ဆံုလိုက္ရတဲ့အျဖစ္ဟာ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ၁၂ ႏွစ္ၾကာမွ အပ္ကေလးတစ္ေခ်ာင္း ေကာက္ရတဲ့အျဖစ္လို႔ပဲ ဆိုခ်င္ပါေတာ့တယ္…။ ။
ညီလင္းသစ္
၁၆ မတ္၊ ၂၀၁၄
.jpg)
