ကဲ, အခုမွပဲ....

က်ေနာ့္ရဲ႕ကြန္ျပဴတာအသစ္ တပ္ဆင္ျခင္းအမႈကိစၥ ဒီေန႕မွပဲ အားလံုးၿပီးပါတယ္၊ စာလာဖတ္တဲ့ လူေတြက ေတာ့ ထင္မလားပဲ... OS ဆင္မယ္၊ Drivers ေတြျပန္ထည့္မယ္ ဆိုၿပီး ဘယ္ေပ်ာက္သြားျပန္တာလဲ-လို႕၊ ျဖစ္ပံုက ဒီလိုပါ...၊

ၿပီးခဲ့တဲ့ပို႕စ္မွာ ေရးခဲ့သလို က်ေနာ္ကြန္ျပဴတာအသစ္တစ္လံုး ဝယ္ပါတယ္၊ အိမ္ေရာက္ေတာ့ Operating System ထည့္၊ လိုအပ္တဲ့ Drivers ေတြထည့္နဲ႕ေပါ့၊ OS က Windows 7 ဆိုေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ ေဆာ့ဖ္ဝဲနဲ႕ ျပႆနာထ,တက္မလဲလို႕ ရင္ တထိတ္ထိတ္နဲ႕...၊ က်ေနာ္သံုးေနက် ေဆာ့ဖ္ဝဲေတြအားလံုးကို အဆင္ေျပေျပနဲ႕ ထည့္လို႕ရသြားတယ္၊ ဒါနဲ႕ Printer ကိုလည္းတပ္ေရာ.. compatible မျဖစ္ဘူးဆုိၿပီး လက္မခံပါဘူး၊ ဘယ္လိုပဲလုပ္လုပ္ မရဘူး၊ ဒါနဲ႕ Microsoft ရဲ႕ ဆိုဒ္မွာ သြားၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ Printer ကတကယ္ပဲ Windows 7 နဲ႕ compatible မျဖစ္ပါဆိုၿပီး ေျပာထားတယ္၊ Printer ေတြအမ်ားစုက W7 နဲ႕ အဆင္ေျပပါတယ္၊ အနည္းစုသာ...၊ က်ေနာ့္ဟာက အဲဒီအနည္းစုထဲမွာ ပါေနေတာ့ ဘယ္လိုမွ သံုးလို႕မရ ေတာ့ဘူး၊ နဲနဲေတာ့ ေအာင့္သက္သက္နဲ႕...၊ ဘယ့္ႏွယ္.. ကြန္ျပဴတာတစ္လံုးပ်က္လို႕ ေနာက္တစ္လံုးဝယ္ တာ Printer တစ္လံုးပါ အပိုဆံုး႐ွံဳးရမယ့္ပံု ျဖစ္ေနၿပီ၊ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ၊ Printer အတြက္နဲ႕ေတာ့ W7 ကေန XP ကို ျပန္မဆင္းခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ႐ွိေစေတာ့....၊

ဒါနဲ႕ လိုအပ္တာေတြ ဆက္တပ္ဖို႕ အစီအစဥ္ဆြဲေနတုန္း ေမာ္နီတာနဲ႕ စက္က ကြန္နက္႐ွင္သိပ္မေကာင္း သလို ျဖစ္ေနတာ သတိထားမိတယ္၊ ေလ့လာၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ့္ေမာ္နီတာက လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ က ထုတ္ထားခဲ့တာ၊ အခုေနာက္ပိုင္းသံုးလာၾကတဲ့ digital cable ေတြအတြက္ပါ input ပလပ္ေပါက္ပါေပ မယ့္ HD quality အစ႐ွိတဲ့ ေနာက္ပိုင္းနည္းပညာေတြကို မပို႕ေပးႏိုင္ဘူး၊ အထူးသျဖင့္ ကြန္ျပဴတာဖြင့္ခ်ိန္ မွာ ဘာမွမေပၚဘူး၊ Reset ခလုတ္ျပန္,ျပန္ႏွိပ္ၿပီး ဖြင့္မွရတယ္၊ သိပ္ေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး၊ ဒီအတုိုင္းဆို ေမာ္နီတာအေဟာင္းေၾကာင့္ ကြန္ျပဴတာအသစ္ ပ်က္သြားႏိုင္တယ္၊ ဒါနဲ႕ပဲ သူနဲ႕လိုက္ဖက္မယ့္ ေမာ္နီတာ တစ္လံုး သြား,ထပ္ဝယ္လိုက္ရျပန္ေရာ...၊ ႐ွိေစေတာ့...၊

ဒါနဲ႕ ကြန္ျပဴတာကို ဘီဒိုထဲထည့္ဖို႕လုပ္တယ္၊ အိမ္မွာက ကြန္ျပဴတာအတြက္ ဘီဒိုအေသးေလးတစ္လံုး ႐ွိပါတယ္၊ က်ေနာ္တို႕မသံုးတဲ့အခ်ိန္မွာ အဲဒီဘီဒိုေလးထဲမွာ တခါးပိတ္ထားေလ့ ႐ွိပါတယ္၊ အခုအဲဒီထဲကို ထည့္ဖို႕လုပ္ေတာ့ ကြန္ျပဴတာက မဆံ့ျပန္ဘူး၊ ဟုတ္တယ္... က်ေနာ္အခုဝယ္လိုက္တဲ့ေကာင္က နဲနဲပိုႀကီး ေနတာကိုး၊ ဟိုဖက္လွည့္ထည့္ၾကည့္ ဒီဖက္လွည့္ထည့္ၾကည့္..ဘယ္လိုမွ မရဘူး၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အဲဒီ ဘီဒိုရဲ႕ေနာက္ဖက္နံရံကို ေဖာက္ပစ္လိုက္တယ္၊ မွတ္ပလား....ဟင္း၊ ဘီဒိုက မတန္မရာေစ်းနဲ႕ ကြန္ျပဴတာကိုမ်ား လာယွဥ္ခ်င္ရတယ္လို႕...၊ ဒီ ကြန္ျပဴတာ ေနရာရဖို႕က အေရးႀကီးတာကိုး၊ ႐ွိေစေတာ့...၊

ဒါနဲ႕တင္ၿပီးၿပီလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ျပန္ဘူး၊ ျမန္မာစာေဖာင့္ သြင္းဖို႕လုပ္ေတာ့ ျပႆနာတက္ျပန္ေရာ၊ ပထမဆံုး စာဖတ္ဖို႕ ေဇာ္ဂ်ီကို သြင္းလိုက္တယ္၊ အိုေက...၊ စာေရးဖို႕အတြက္ ကီးဘုတ္ Installer ကိုလည္း သြင္းေရာ ဘာျဖစ္တယ္မသိဘူး၊ Install လုပ္လို႕မရဘူး၊ ႏွစ္ခါသံုးခါ ျပန္လုပ္တယ္၊ မရဘူး၊ က်ေနာ့္မွာလည္း တျခားေဇာ္ဂ်ီ လက္ကြက္ မ႐ွိဘူး၊ ဒါနဲ႕ အင္တာနက္မွာ ဟို႐ွာဒီ႐ွာ လုပ္ေတာ့ ဖိုင္တစ္ခု သြားေတြ႕တယ္၊ ေဇာ္ဂ်ီဆိုဒ္က ပါပဲ၊ ဒါနဲ႕ သူ႕ကိုပဲ သြင္းၾကည့္ေတာ့ အဆင္ေျပသြားတယ္၊ ဟူး...ဆို သက္ျပင္းခ်ၿပီး အင္း..အခုမွပဲ..လို႕ ေျပာမလို႕ၾကံကာ ႐ွိေသး၊ စီပံုးနဲ႕ ကြန္မန္႕ေတြမွာ ျမန္မာလို ေရးလို႕မရေသးတာ သြား,သတိရတယ္၊ ဟုတ္တာေပါ့၊ အင္တာနက္ Browser ကို ျမန္မာလိုမွ မေျပာင္းရေသးတာပဲ၊ ဒါနဲ႕ အရင္တုန္းက ေျပာင္းခဲ့တာကို ျပန္စဥ္းစားေတာ့ ခပ္ေရးေရး ေပၚလာတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ခက္ေနတာက အဲဒီမွာထည့္ဖို႕ က်ေနာ့္မွာ *CSS ဖိုင္ မ႐ွိေတာ့ဘူး၊ အဲဒီဖိုင္ကို ဘယ္လိုေရးထားတယ္ ဆိုတာလည္း မမွတ္မိေတာ့ဘူး၊ အင္း...ခက္ေတာ့ေနၿပီ၊ ကိုယ္ဟာကိုယ္ စမ္းေရးၾကည့္တယ္၊ မရဘူး၊ အင္တာနက္မွာ ႐ွာၾကည့္တယ္၊ မေတြ႕ဘူး၊ အေတာ္စိတ္ေလသြားတယ္၊ ကိုယ္ေရးခ်င္တာကို word မွာေရးၿပီး ေကာ္ပီကူး၊ တင္ရင္ေတာ့ ရတာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ ဒါကလည္း ေရ႐ွည္မွာ မဟုတ္ေသးဘူး၊ ရက္ေတြ ကုန္သြားျပန္တယ္၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ညဦးပိုင္းကေတာ့ ၾကံရာမရတဲ့အဆံုး ကြန္ျပဴတာထဲက ႐ွိသမွ်ဖိုင္ေတြ တခုၿပီးတခု ဖြင့္႐ွာၾကည့္တယ္၊ အဲဒီမွာ ေစတန္ေဂါ့ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္လုပ္နည္း ဖိုင္ေလး သြားေတြ႕တယ္၊ ဟိုး..က်ေနာ္ ဘေလာ့ဂ္ လုပ္ခါစတုန္းက ကူးထားခဲ့တာ...၊ ဒီဖိုင္ေလး ႐ွိေနတာ ေမ့ေတာင္ေနၿပီ၊ အဲဒီမွာမွ သူျပထားတဲ့ *CSS ဖိုင္မ်ိဳး အျမန္ေရးၿပီး တင္ၾကည့္ေတာ့....အိုေက..၊

ကဲ...အခုေတာ့ ဒုကၡမိုးေတြ စဲသြားတဲ့အေၾကာင္း ဒီပို႕စ္ကို ေရးမယ္ဆိုၿပီး စ,ေရးေတာ့ ေအာက္ကျမစ္တို႕၊ တခ်ိဳ႕တေခ်ာင္းငင္၊ ဟထိုး စ,တာေတြက ေနရာေျပာင္းေနတာ သြားေတြ႕တယ္၊ ဒါနဲ႕ က်ေနာ္ install လုပ္ထားတဲ့ ေဇာ္ဂ်ီကီးဘုတ္ရဲ႕ ဗား႐ွင္းကို ျပန္ၾကည့္ေတာ့ ၂၀၀၇ ျဖစ္ေနတယ္၊ က်ေနာ္ အရင္သံုးေနက်က ၂၀၀၅ ပါ၊ ဆိုေတာ့ ခပ္ျမန္ျမန္ ႐ိုက္ဖို႕အတြက္ ကီးဘုတ္ layout ကို တခါဖြင့္ၿပီး ႐ိုက္ရျပန္တယ္၊ မိုးစဲၿပီ ေအာက္ေမ့တာ.. တိမ္တိုက္ပါးပါးေလး က်န္ေသးတာကိုး၊ ကီးဘုတ္ခလုတ္ သံုးေလးခုက လြဲရင္ က်န္တာက ဘာမွအေျပာင္းအလဲ မ႐ွိလို႕ ေတာ္ေသးတယ္၊ သူမ်ားေတြက ယူနီကုတ္ ေျပာင္းဖို႕ ေျပာေနၾကခ်ိန္မွာ က်ေနာ္က ေဇာ္ဂ်ီနဲ႕ က်င့္သားရဖို႕ ျပန္လုပ္ေနရတုန္း....၊ ႐ွိေစေတာ့.....၊

ဒါေတြက တစ္ရက္ထဲမွာ ျဖစ္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဥပမာ၊ ဘီဒိုေဖာက္တာဆိုရင္ က်ေနာ္အလုပ္က ျပန္ေရာက္တာ ေနာက္က်တာနဲ႕၊ လိုအပ္တဲ့ ကိရိယာ မ႐ွိတာနဲ႕ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ မလုပ္ျဖစ္ဘူး၊ ဒီလိုနဲ႕ ရက္ေတြက ေ႐ြ႕လ်ားသြားၾကတယ္၊ အခုေတာ့ အားလံုးအဆင္ေျပသြားပံု ပါပဲ၊ ဆိုေတာ့ ဒီပို႕စ္ေလးနဲ႕ မိတ္ေဆြေတြကို ျပန္ႏႈတ္ဆက္ရင္း 'ကဲ..အခုမွပဲ...' လို႕ သက္ျပင္းခ်လိုက္ ပါတယ္၊ အင္း...အသက္ေလးေတာ့ ေအာင့္ထားေနမိတုန္း ပဲဗ်ာ...။ ။


ညီလင္းသစ္
၁၅ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၁၁

ဒါကို ဒီလို႐ွင္းတယ္ ...

ဒီေခါင္းစဥ္က မေန႔ကပို႔စ္ ေခါင္းစဥ္ရဲ႕ အဆက္ပါ၊ ဆိုေတာ့ ဒီပို႔စ္ကလည္း မေန႔ကပို႔စ္ရဲ႕အဆက္ (သို႔မဟုတ္) update ေပါ့...၊

ကြန္ျပဴတာကို ဘယ္လိုမွ ျပန္ဖြင့္မရတဲ့အဆံုး စိတ္ေလသြားတယ္၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဒင္းနဲ႔လမ္းအခြဲပဲလို႔ စိတ္ပိုင္း ျဖတ္လိုက္ၿပီး ဒီေန႔မနက္ပဲ အသစ္တစ္လံုး သြားဝယ္လိုက္တယ္၊ စိတ္ႀကီးပံုကအဲဒီလို....၊ :D

ညီငယ္ေမာင္မ်ိဳးေျပာသလိုပဲ ဒီတစ္ႀကိမ္ ကြန္ျပဴတာပ်က္တာဟာ အသစ္ဝယ္ဖို႔ျဖစ္လာတာပဲလို႔ မွတ္ယူပါတယ္၊ ဒီေန႔ညေနအိမ္ေရာက္တာနဲ႔ OS install လုပ္မယ္၊ Drivers ေတြအားလံုး install လုပ္မယ္၊ Editing software ေတြအားလံုး install လုပ္မယ္၊ ေဇာ္ဂ်ီကို ျပန္ၿပီးဖိုဝင္ခိုင္းမယ္၊ Backup disk ထဲက ဖိုင္ေတြအားလံုးကို စက္ထဲ ျပန္ကူးထည့္မယ္၊ အင္တာနက္ခ်ိတ္မယ္၊ အခ်ိန္က်န္ေသးရင္ ေတာင္ေပၚမွာ႐ိုက္လာတဲ့ ပံုေတြ၊ ဗီဒီယိုေတြကို ကင္မရာထဲကေန စက္ထဲ ေျပာင္းထည့္မယ္၊

Windows 7 ကိုမသံုးဖူးေသးဘူး၊ Intel i7 ကိုမသံုးဖူးေသးဘူး၊ RAM ကို ၁ ဂစ္ထက္ေက်ာ္ၿပီး မသံုးဖူးေသးဘူး၊ ဒီေန႔ညေန စမ္းသပ္ၾကည့္ရမယ့္ဟာေတြအတြက္ အခုထဲကႀကိဳၿပီး က်ေနာ္ စိတ္လႈပ္႐ွားေနတယ္၊ ျပင္သစ္ စကားပံု တစ္ခု႐ွိပါတယ္၊ " Après la pluie, le beau temps " တဲ့၊ တိုက္႐ိုက္ျပန္ရင္ေတာ့ " After the rain, the pleasant weather " လို႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္၊ သာယာတဲ့ ရာသီဥတုနဲ႔အတူ က်ေနာ္အျမန္ဆံုး ျပန္လာႏိုင္ မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္....။ ။ :)


ညီလင္းသစ္
၄ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၁၁

စ,ပံုက ဒီလို

က်ေနာ္တို႔ ေတာင္ေပၚကေန တေန႔က ျပန္ေရာက္ပါတယ္၊ ခရစ္စမတ္ေန႔ ၂၅ ရက္တည္းကေန ဇန္နဝါရီ ၁ ရက္ ေန႔အထိ တစ္ပတ္ၾကာသြားေနျဖစ္တယ္၊ အားလံုးအဆင္ေျပေျပနဲ႔ ေပ်ာ္ဖို႔လည္းေကာင္းပါတယ္၊

အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေနာက္တစ္ရက္မွာ အိမ္သန္႔႐ွင္းေရးလုပ္ရင္းနဲ႔ က်ေနာ့္ကြန္ျပဴတာကိုလည္း သန္႔႐ွင္းဖို႔ စိတ္ ကူးေပၚလာတယ္၊ ကြန္ျပဴတာထဲမွာ ဖုန္ေတြအေတာ္မ်ားေနပံုရတယ္၊ ဖုန္ေတြနဲ႔ ပိတ္ေနေတာ့ စက္က ခဏခဏ ပူလာေလ့႐ွိတယ္၊ စက္ပူ လာတာနဲ႔ အထဲကပန္ကာက လည္ေတာ့ တဝူးဝူးနဲ႔ နားၿငီးတယ္၊ ဒါကို မႏွစ္ကတည္း က လုပ္မလို႔ဟာ မလုပ္ ျဖစ္လိုက္ဘူး၊ အခုေတာ့ ႏွစ္သစ္မွာ ကြန္ျပဴတာေလးလည္း သန္႔႐ွင္းပါေစေပါ့ေလ...၊

စက္ကိုဖြင့္ၿပီး ဖုန္စုပ္စက္နဲ႔ စုပ္ထုတ္ပစ္လိုက္တယ္၊ ပန္ကာကိုလည္း ျဖဳတ္ၿပီး ဒလက္ေတြကအစ ေသခ်ာပြတ္ တိုက္ သန္႔႐ွင္းလိုက္တယ္၊ တစ္နာရီနီးပါးအၾကာ စိတ္ႀကိဳက္သန္႔႐ွင္းအၿပီး ၿပန္တပ္ေတာ့ ကြန္ျပဴတာက ဖြင့္လို႔ မရေတာ့ဘူး၊ လွ်ပ္စစ္ဝင္ေၾကာင္းျပတဲ့ မီးပြင့္ေလးပဲ မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္နဲ႔...၊ တကယ္ဆို ပလပ္တပ္လိုက္တာ နဲ႔ အဲဒီမီးက တေျဖာင့္တည္းလင္းၿပီး ပါဝါခလုတ္ တန္းႏွိပ္႐ံုပဲ၊ အခုေတာ့ ဘာမွလုပ္လို႔မရဘူး၊ သြားၿပီ...၊ ထင္တာေတာ့ သန္႔႐ွင္းေရးလုပ္တာမ်ားၿပီး အထဲက Circuit တခုခုကို ထိသြားပံုပဲ၊ အရင္ကလည္း ၄ လတစ္ခါ ေလာက္ အခုလို သန္႔႐ွင္းေရး လုပ္ေနက်ပါ၊ အခုက်မွ.... ....၊

က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္သြားတယ္၊ ေတာင္ေပၚသြားခဲ့တဲ့အေၾကာင္း ေရးဖို႔၊ ႐ိုက္လာခဲ့တဲ့ ပံုေတြတင္ဖို႔ အားခဲထားတာ အခုေတာ့ ၾကန္႔ၾကာဦးေတာ့မယ္၊ အခုေတာ့ ဒီကြန္ျပဴတာကိစၥ႐ွင္းဖို႔ အရင္လုပ္ရဦးမယ္၊ အခု လည္း ဒီစာကို အလုပ္ကေန Word ဖြင့္ၿပီးေရး၊ ေကာ္ပီလုပ္ၿပီး တင္လိုက္တာပါ၊ ေတာ္ေသးတယ္၊ အဲဒီစက္ထဲမွာ ေဇာ္ဂ်ီသြင္းထားမိလို႔...၊ အင္း... ၂၀၁၁ ကေတာ့ စိန္ေခၚမႈေတြနဲ႔ စ,လိုက္ၿပီဗ်ိဳ႕ ...။ ။ :(

ညီလင္းသစ္
၃ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၁၁

ဒီဇင္ဘာအလြမ္း ...

ဒီဇင္ဘာလဟာ က်ေနာ့္ကို အၿမဲပဲကိုင္လႈပ္ေလ့ ႐ွိပါတယ္၊ ႏိုဝင္ဘာေနာက္ဆံုးအပတ္ေရာက္လို႔ ဒီဇင္ဘာ ထဲဝင္ေတာ့မယ္ဆိုတာနဲ႔ စိတ္လႈပ္႐ွားရၿပီ၊ ဘာအေၾကာင္းျပခ်က္မွ မယ္မယ္ရရ မ႐ွိပါဘဲ အလိုလိုေနရင္း ရင္ဘတ္ထဲကပဲ ေမာေနသလိုလို၊ ႏွလံုးခုန္သံေတြကပဲ ပိုျမန္လာသလိုလို ... ...၊ အဲဒါ ဒီဇင္ဘာတစ္လလံုး လိုလိုပဲ၊ ဒီဇင္ဘာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ အခုလိုမ်ိဳးေလး လုပ္ခ်င္တာၾကာပါၿပီ၊ လိုအပ္တာေတြ ေစာင့္ေနခဲ့ရင္းနဲ႔ အခုမွပဲ ျဖစ္ေတာ့တယ္၊ ခံစား, ေဝဖန္ၾကည့္ေပးပါဦး...။

ဒီသီခ်င္းက ေတးေရးညီညီသြင္ရဲ႕ သီခ်င္းပါ၊ မူရင္းသီဆိုသူကလည္း သူပါပဲ၊ ဒီဇင္ဘာနဲ႔ လိုက္ဖက္တဲ့သီခ်င္းေလးမို႔ က်ေနာ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ ခံစားၾကည့္ပါတယ္၊ ဒီႏွစ္ခရစၥမတ္နဲ႔ ႏွစ္သစ္ကူးမွာ က်ေနာ္တို႔ ႏွင္းေတာင္ေပၚ ေရာက္ေနမွာျဖစ္လို႔ ဒီပို႔စ္ဟာလည္း ဒီႏွစ္အတြက္ က်ေနာ့္ရဲ႕ေနာက္ဆံုးပို႔စ္ပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္၊ က်ေနာ့္ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ေလးကို လာလည္ၾကသူအားလံုး ႏွစ္သစ္မွာ ေပ်ာ္႐ႊင္၊ ေအးခ်မ္းမႈမ်ား နဲ႔ ၿပီးျပည့္စံုပါေစလို႔ အခုကတည္းက ႀကိဳတင္ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္ခင္ဗ်ား...၊ ၂၀၁၁ မွာေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ျပန္ေတြ႔ၾကတာေပါ့...။

Wishing you all a Merry Christmas and a Happy New Year...!!!!!

ညီလင္းသစ္
၂၁ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၁၀

သြား

‘ေက်းဇူးျပဳ၍ ဘဲလ္တီးၿပီးမွ ဝင္ခဲ့ပါ’ ဟုေရးထားေသာ စာတန္းေလးကို တခ်က္စိုက္ၾကည့္ၿပီး ေအာက္ဖက္က ဘဲလ္ခလုတ္ေလးကို သူႏွိပ္လိုက္သည္၊ ၿပီးေတာ့ တဆက္တည္း တံခါးကို ဆြဲဖြင့္ၿပီး ဝင္သြားလိုက္သည္၊ အထဲ မွာ ဘယ္သူမွ ႐ွိမေန၊ ႏွစ္စကၠန္႔မွ် ေစာင့္ၾကည့္ၿပီး သူ႔ကိုယ္ေပၚက အေႏြးထည္ပြပြႀကီးကို ခြ်တ္လိုက္သည္၊ သူ႔ဘယ္ဖက္ေဘးမွာ ႀကီးမားေသာ အညိဳေရာင္ သစ္သားဘီဒိုႀကီးတစ္လံုး႐ွိသည္၊ သူမွတ္မိသေလာက္ ထိုဘီဒို ႀကီးထဲမွာ အေႏြးထည္မ်ား ခ်ိတ္ေလ့႐ွိသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔ကုတ္အကၤ် ီကိုထားဖို႔ လက္လွမ္းလိုက္စဥ္မွာပဲ သူ႔ ေ႐ွ႕တည့္တည့္စႀကၤန္မွာ အျဖဴေရာင္ဝမ္းဆက္ႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ေပၚလာသည္၊ အသက္ ၃၅ ႏွစ္ ဝန္းက်င္ခန္႔ ဟု ထင္ရေသာအမ်ိဳးသမီးသည္ အျဖဴေရာင္ေဘာင္းဘီ႐ွည္ေပၚမွ အျဖဴေရာင္လက္တို ႐ွပ္အကၤ် ီ ႏွင့္ လန္းဆန္း တက္ႂကြလ်က္ ႐ွိသည္၊ သူမက အၿပံဳးမ်က္ႏွာျဖင့္…

“ ဘြန္႐ွဴး…”

“ ဘြန္႐ွဴး..” ဟု သူကလည္း ျပန္ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္၊

တဆက္တည္းမွာ သူမက သူ႔ထံမွ ကုတ္အကၤ် ီကို လွမ္းယူလိုက္ၿပီး ဘီဒိုႀကီးထဲမွာ ခ်ိတ္လိုက္သည္၊ တဆက္ထဲ

“ ႏွစ္မိနစ္ေလာက္ေတာ့ ေစာင့္ပါေနာ္ ”ဟု ဆိုကာ သူ႔ညာဖက္႐ွိ waiting room ကို ၫႊန္ျပသည္၊ သူက ေခါင္း ဆတ္ျပလိုက္ၿပီး အခန္းေလးထဲသို႔ ဝင္လာလိုက္သည္၊

စင္စစ္ သူေရာက္ေနေသာ ေနရာသည္ သူေနေသာ ေနရာမွ ၁၀ မိနစ္ခန္႔ သြားရသည့္ သြားေဆးခန္း တစ္ခုျဖစ္ ေလသည္၊ အခန္းေလးထဲ႐ွိ ခံုေလးခံုအနက္မွ တစ္ခုတြင္ဝင္ထိုင္ရင္း ဘယ္တုန္းက သူ ဒီကိုေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ လာခဲ့တာပါလိမ့္ဟု စဥ္းစားေနမိသည္၊ မႏွစ္က မလာခဲ့တာေတာ့ ေသခ်ာသည္၊ ထို႔ထက္ပို၍ သူမမွတ္မိ…၊ ဒီေဆးခန္းေလးကို သံုးေလးႀကိမ္ထက္မနည္း သူေရာက္ဖူးပါသည္၊ ဒါကလည္း မအိမ္သူက သူ႔ကိုအတင္း တြန္းလႊတ္လိုက္၍ ျဖစ္သည္၊ ဒါ့အရင္ကေတာ့ သြားေဆးခန္းဆိုတာ သူနဲ႔ သူစိမ္းျပင္ျပင္...၊ အထူးသျဖင့္ ဒီႏိုင္ငံမ်ိဳးမွာ သြားႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ကုန္က်စရိတ္ေတြကို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေပးၾကရတာမ်ားသည္၊ က်န္းမာေရး အာမခံထဲမပါ...၊ အခုလည္းမအိမ္သူကပင္ သူမ သြားေတြကို လာစစ္တုန္း သူ႔အတြက္ပါ ‘သြား’ က်န္းမာေရး စစ္ေဆးရန္ စီစဥ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္၊



သူခ်ိန္းထားခဲ့ေသာ အပိြဳင့္မင့္န္သည္ ေန႔လယ္ ၁ နာရီခြဲမွာ ျဖစ္သည္၊ သူ႔လက္မွ နာရီကိုၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေန႔လယ္ ၁ နာရီ ၂၉ မိနစ္တိတိျဖစ္သည္၊ သူ ေနာက္က်မေနသည့္အတြက္ စိတ္သက္သာရာ ရသြားသည္၊ သူ႔ ေ႐ွ႕႐ွိ စားပြဲပုေလးေပၚမွ မဂၢဇင္းမ်ားကို တခ်က္ေဝ့ၾကည့္လိုက္ရင္း ၿပံဳးခ်င္ခ်င္ ျဖစ္သြားသည္၊ အမ်ားစုက ဖက္႐ွင္မဂၢဇင္းမ်ား ျဖစ္ၾကသည္၊ ယခင္က ဒီလို ေစာင့္ဆိုင္းရသည့္ ေနရာေတြကို လာတိုင္း အခုလို ခင္းက်င္း ထားသည့္ စာအုပ္ေတြကို သူ အငမ္းမရ ဖတ္ခ်င္ေလ့႐ွိသည္၊ ဒါေပမယ့္ ျပႆနာက ဘာမွဖတ္လို႔မရ၊ တခုခုကို သူ ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္ေတာ့မည္ဆုိလ်င္ သူ႔အလွည့္ေရာက္လာေတာ့သည္၊ တခါတုန္းကေတာ့ ေဆာင္းပါး တစ္ပုဒ္ ကိုဖတ္လို႔ ေကာင္းခန္းေရာက္ေနတုန္း သူေစာင့္ဆိုင္းေနသူႏွင့္ေတြ႔ရန္ အလွည့္က်လာသည္၊ သူ စိတ္ညစ္သြားသည္၊ သူ႔ေနာက္ကလူကို ‘ခင္ဗ်ားအရင္သြားလိုက္ဗ်ာ’ ဟုပင္ ေျပာလိုက္ဖို႔ သူစိတ္ကူးေသးသည္၊ ေနာက္မွ ဒီကိုလာတာ စာဖတ္ဖို႔လာတာမွ မဟုတ္တာဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္အားေပးရင္း ေလးတိေလးကန္ႏွင့္ သူ ထ,လိုက္သြား ခဲ့သည္၊ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ အခုလို ေစာင့္ဆိုင္းခန္းေတြမွာ သူဘာမွ ဟုတ္တိပတ္တိ မဖတ္ ေတာ့၊ အခုလည္း ဓါတ္ပံုအသားေပးေသာ မဂၢဇင္းတစ္ခုကို ေကာက္ကိုင္ၿပီး တစ္႐ြက္လား၊ ႏွစ္႐ြက္လားပဲ လွန္ရ ေသး… ခုနက အျဖဴေရာင္ဝမ္းဆက္ႏွင့္ ဆရာမေလးက သူ႔ကိုလာေခၚသည္၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ ငါမခံရေတာ့ဘူး ဟူေသာအၿပံဳးမ်ိဳး ျဖင့္ သူ ထ,လိုက္သြားလိုက္သည္၊



ေနာက္မွီကို လွန္ခ်လို႔ရသည့္ လူနာထိုင္ ထိုင္ခံုေပၚမွာ သူဝင္ထိုင္လိုက္ခ်ိန္မွာ ဆရာမေလးက သူ႔မွတ္တမ္းေတြ ကို ျပန္ဖတ္ေနသည္၊ ထို႔ေနာက္...

“ မေတြ႔တာ ၾကာၿပီေနာ္ ” ဟု ဆိုသည္၊ သူကလည္း ...

“ ဟုတ္တယ္ဗ်ာ၊ မႏွစ္ကေတာ့ က်ေနာ္မလာျဖစ္တာ ေသခ်ာတယ္ဗ် ” ဟု အလိုက္သင့္ျပန္ေျပာလိုက္သည္၊ ဆရာမေလးက ၿပံဳးလိုက္ရင္း...

“ ႐ွင္ ေနာက္ဆံုးလာတာ ၂၀၀၇ ဒီဇင္ဘာလကပါ ” ဟုဆိုသည္၊ သူ အံ့ၾသသြားသည္၊ သို႔ေသာ္...

“ အင္း... ၂၀၀၈ တုန္းက က်ေနာ္ တစ္ေခါက္ေလာက္ေတာ့ လာခဲ့ေသးသလားလို႔ ” ဟု ေျပာလုိက္ေသးသည္၊ ဆရာမေလးက ...

“ က်မတို႔ဆီမွာ႐ွိတဲ့ မွတ္တမ္းေတြအရေတာ့ ၂၀၀၇ က ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ပါပဲ ”ဟု အခိုင္အမာ ျပန္ေျပာသည္၊ သူ သိပ္မယံုခ်င္ေသာ္လည္း တဖက္က မွတ္တမ္းမွတ္ရာႏွင့္မို႔ ၿငိမ္ေနလိုက္ရသည္၊ ဆရာမေလးက သူ႔ေဘးကို လာရင္း လိုအပ္သည့္ ကိရိယာေတြကို ျပင္ဆင္ေနခ်ိန္မွာ သူ တစ္ခု သတိရသြားသည္၊

“ ပံုမွန္ဆိုရင္ ဆရာမတို႔က က်ေနာ္တို႔ဆီကို ၆ လတစ္ႀကိမ္၊ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ႏွစ္တစ္ႀကိမ္ သြားလာစစ္ဖို႔ သတိေပးစာ ပို႔တယ္ မဟုတ္လား ” ဟု ဆင္ေျခေပးလိုက္သည္၊ သေဘာက ‘က်ေနာ္႔ကို ခင္ဗ်ားတို႔ကမွ သတိ မေပးတာ၊ က်ေနာ္ပံုမွန္ လာမစစ္တာ ဘာမွ မဆန္းဘူး’ ဟု ေစာဒက တက္လိုက္ျခင္းပဲ ျဖစ္သည္၊ ဆရာမေလးက ၿပံဳးၿပီး ေလသံ ေအးေအးေလးျဖင့္ ...

“ ၂၀၀၈ ဒီဇင္ဘာလက က်မတို႔ ႐ွင့္ကို သတိေပးစာ ပို႔ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ႐ွင့္ဖက္က ဘာမွ အေၾကာင္းမျပန္လို႔ က်မတို႔ရဲ႕ ေပၚလစီအရ ႐ွင့္ကို system ထဲကေန ထုတ္လိုက္တာပါ၊ တျခားေဆးခန္း တစ္ခုခုကို ႐ွင္ေျပာင္းသြား တာလည္း ျဖစ္ေနႏိုင္တယ္ေလ...” ဟု ႐ွင္းျပသည္၊ သူ ဘာမွမေျပာႏိုင္ေတာ့ဘဲ အသာပဲ ၿငိမ္ေနလိုက္ရသည္၊

“ အဲဒီေတာ့႐ွင္... ႐ွင့္သြားေတြကို ေနာက္ဆံုး ဓါတ္မွန္႐ိုက္ခဲ့တာက လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ ႏွစ္ကဆိုေတာ့ အခုေနာက္တခါ ဓါတ္မွန္ ျပန္႐ိုက္ဖို႔ က်မ အႀကံေပးခ်င္တယ္၊ ၃ ႏွစ္အတြင္းမွာ အရာအမ်ားႀကီး ေျပာင္းလဲသြားႏိုင္တယ္ေလ ” ဟု သူမ,က ဆိုသည္၊ သူကေတာ့ ‘အင္း...ေကာင္းသလိုသာ စီစဥ္ပါ ေတာ့ ဗ်ာ’ ဟုသာ ဆိုႏိုင္ေတာ့သည္၊



ဆရာမေလးက သူ႔ ညာဖက္ပါးမွတခါ၊ ဘယ္ဖက္ပါးမွတလွည့္ ဓါတ္မွန္႐ိုက္သည္၊ ဓါတ္မွန္ကို ကူးေနခ်ိန္မွာ သူ႔ကို ‘သြား’ သန္႔႐ွင္းေရးလုပ္ဖို႔ ျပင္သည္၊ သူမက သြားဆရာဝန္ေတာ့ မဟုတ္ပါ၊ Hygienist ဟုေခၚသည့္ သြားက်န္းမာေရး၊ သြားသန္႔႐ွင္းေရးတို႔ကို အဓိက တာဝန္ယူရသူသာ ျဖစ္သည္၊ ဒီေဆးခန္းမွာ အျခား သြား ဆရာဝန္တစ္ေယာက္လည္း ႐ွိေသးသည္၊ သူ႔သြားေတြကို တိုက္ခြ်တ္၊ ေဆးေၾကာမႈ scaling လုပ္ရန္ စတီးလ္ ေခ်ာင္းလို အရာကို တဖက္ကကိုင္ၿပီး ပလတ္စတစ္ တုတ္ေခ်ာင္းလိုအရာကို အျခားတဖက္ကကိုင္ကာ သူမက သူ႔ေခါင္းရင္းဖက္မွာ ဝင္ထိုင္သည္၊ ၿပီးေတာ့ သူထုိင္ေနသည့္ ထိုင္ခံုေနာက္မွီကို ႏွိမ့္ခ်လိုက္သည္၊ တဆက္ထဲ ..

“ ၂၀၀၇ ဓါတ္မွန္ထဲမွာ အံဆံုးေတြ ကိစၥေျပာထားတာ ဘာမွ ဆက္မလုပ္ျဖစ္ဘူး ထင္တယ္ေနာ္ ”ဟု ဆိုသည္၊ ထိုအခါမွ သူလည္း သတိရေတာ့သည္၊ ၾကည့္စမ္း… ဟုတ္သားပဲ၊ ထိုစဥ္က ဓါတ္မွန္ထဲမွာ သူ႔အံဆံုးေတြကို ေတြ႔ရသည္၊ သူ႔မွာ အံဆံုးလံုးဝမေပါက္ပါ၊ အသက္ အစိတ္ေက်ာ္လာခဲ့ခ်ိန္ သူငယ္ခ်င္းေတြက ‘မင္း အခုေနသာ အံဆံုးေပါက္လို႔ကေတာ့ နာဖို႔သာျပင္ထား’ဟု ဝိုင္းေစတနာ ထားၾကသည္၊ သို႔ေသာ္ ထိုအခ်ိန္မွ ေနာက္ထပ္ ၁၀ ႏွစ္သာ စြန္းလာသည္၊ အႏွီအံဆံုးကား မေပါက္...၊ ယခုဓါတ္မွန္ထဲမွာေတာ့ ေလးေခ်ာင္းစလံုးကို ျမင္ရသည္၊ သြားဆရာဝန္က ဓါတ္မွန္ကိုၾကည့္ၿပီး အံဆံုးမေပါက္ႏိုင္ေတာ့ေၾကာင္း၊ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဘာမွထူးျခား မႈမ႐ွိေသာ္လည္း အေကာင္းဆံုးမွာ ခြဲထုတ္လုိက္ဖို႔ အႀကံေပးခ်င္ေၾကာင္း ေျပာခဲ့သည္၊ သူ နားမေထာင္ခဲ့ပါ၊ ဘာမွနာက်င္မႈ႐ွိမေနေသာေၾကာင့္ ေနာင္ခါလာေနာင္ခါေစ်းဟုပဲ သေဘာထားခဲ့သည္၊ အခု ဒီကိစၥကို ေမးေန ျပန္ၿပီ၊

“ ေအးဗ်ာ…အဲဒါကလည္း လုပ္မယ္၊ လုပ္မယ္နဲ႔ပဲ…” ဟု ေယာင္ဝါးဝါးပဲ ေျဖလိုက္ရသည္၊

Hygienist ဆရာမ ကေတာ့ သြားေတြကို သန္႔႐ွင္းေရး စ,လုပ္ေနၿပီ၊ လင္းထိန္ေနေသာ မီးအုပ္ေဆာင္းႀကီး ေအာက္မွာ သူ႔ ပါးစပ္ကို အစြမ္းကုန္ ဟ,ထားေပးရင္း မ်က္လံုးမ်ားကိုပဲ ပိတ္ထားလိုက္္ေတာ့သည္၊ သူ႔စိတ္ေတြ က သူတို႔ ညီအစ္ကိုေတြ ငယ္ငယ္တုန္းက ငယ္သြားလဲခ်ိန္ကုိ သတိရမိသြားသည္၊ အဲဒီတုန္းက ကေလးတို႔ထုံးစံ ခပ္နဲ႔နဲ႔ ျဖစ္ေနသည့္ ေ႐ွ႕ သြားေလးကို လွ်ာနဲ႔ထိုးထိုးေနျဖစ္တာ သူ သတိရသည္၊ မေနတတ္မထိုင္တတ္ ခိုးလိုး ခုလု ျဖစ္ေနပါသည္ဆိုမွ ထိုသြားကေလးကလည္း မက်ိဳးႏိုင္၊ ေနာက္ေတာ့ သူ႔ကို ဘယ္သူက ေျမႇာက္ေပးလိုက္ သလဲမသိ၊ အိပ္ေနတုန္း က်ိဳးသြားရင္ အဲဒီသြားက ဗုိက္ထဲက်သြားႏိုင္သည္တဲ့၊ အျမန္ဆံုး ႏႈတ္ပစ္ရမတဲ့၊ ႏႈတ္နည္းက သြားမွာ အပ္ခ်ည္ ႀကိဳး သံုးေလးေခ်ာင္းပူးကိုခ်ည္၊ က်န္တဖက္ကို တံခါးလက္ကိုင္မွာ ခ်ည္ၿပီး တံခါးေဆာင့္ပိတ္လိုက္႐ံုပဲ-တဲ့၊ သူ နည္းနည္းမ်က္လံုးျပဴးသြားေသာ္လည္း စြန္႔စားၾကည့္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္၊ တကယ္တမ္းမွာေတာ့ သြားႏွင့္တံခါး ႀကိဳးတန္းလန္း ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ တံခါးကိုကိုင္ၿပီး သူအၾကာႀကီး ေတြေဝေနခဲ့ သည္၊ တခါး႐ြက္ကို သူႏွင့္ေဝးရာသို႔ တြန္းပစ္လိုက္ရမည့္အစား ျဖစ္ႏိုင္ေျခေတြပဲ သူစဥ္းစားေနခဲ့သည္၊ သူတို႔ ေျပာသလို သြားက ဆတ္ကနဲ က်ိဳးသြားမွာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အပ္ခ်ည္ပဲ ျပတ္သြားမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ သြားလည္း မက်ိဳးခင္ အပ္ခ်ည္လည္းမျပတ္ခင္ မသိစိတ္နဲ႔ တခါးေနာက္ကို ေျခတစ္လွမ္း ခုန္လိုက္သြားမိမလား၊ မိနစ္ေတြ ေတာ္ေတာ္လြန္သြားၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ အပ္ခ်ည္ႀကိဳးကိုပဲ သူျပန္ျဖဳတ္ခဲ့ပါသည္၊ ခဏတျဖဳတ္ဟု ဆိုသည့္တိုင္ နာက်င္မႈကို သူ မလိုခ်င္ပါ၊ ေနာက္ေတာ့လည္း သြားကေလးက လက္ႏွင့္တစ္ႀကိမ္ထိစဥ္မွာ သူ႔ဟာသူ အသာ ေလး က်ိဳးသြားခဲ့သည္၊

“ ပလုတ္က်င္းလိုက္ပါဦး၊ က်မ ႐ွင့္ရဲ႕ဓါတ္မွန္ သြားယူလိုက္ပါဦးမယ္ ”...၊

ဆရာမေလးရဲ႕ အသံေၾကာင့္ တံခါး႐ြက္ေနာက္က သူ႔စိတ္ေတြ သြားေဆးခန္းထဲ ျပန္ေရာက္လာၾကသည္၊ ဘယ္ ဖက္ေဘးမွာ႐ွိသည့္ ပလတ္စတစ္ခြက္ေလးထဲမွ ခံတြင္းေဆးရည္အနီေရာင္ျဖင့္ ေႂကြဇလံုေလးထဲ ေလးငါးခါ ပလုတ္က်င္းလိုက္သည္၊ ပါးစပ္ထဲမွာ ပူ႐ွိန္း႐ွိန္းျဖင့္ ေမႊးပ်ံ႕သြားသည္၊

“ အင္း..႐ွင့္အတြက္ သတင္းေကာင္းပဲ၊ သြားေတြအားလံုး ေကာင္းတယ္၊ ပိုးစားတာတို႔ ပ်က္စီးတာတို႔ တခုမွ မ႐ွိ ဘူး ...” ဟု ဆရာမက ဓါတ္မွန္စာ႐ြက္ျဖင့္ ျပန္ဝင္လာရင္း ေျပာသည္၊

“ ဟာ..ေကာင္းတာေပါ့၊ ဝမ္းသာစရာပဲ ” ဟု သူက ျပန္ေျပာလိုက္သည္၊ သူ တကယ္လည္း ဝမ္းသာပါသည္၊ သြားတစ္ေခ်ာင္းကို ျပဳျပင္လွ်င္ ကုန္က်မည့္ပိုက္ဆံျဖင့္ ဓါတ္ပံုဆိုင္ရာ ပစၥည္းေကာင္းေကာင္းတစ္ခု အသာေလး ဝယ္ႏိုင္ပါသည္၊

“ အခု သြားတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔တစ္ေခ်ာင္းၾကား ေအာက္ေျခအထိ သန္႔႐ွင္းေအာင္ ဒီ dental floss ႏိုင္လြန္ႀကိဳးေလးနဲ႔ သန္႔႐ွင္းေရးလုပ္မယ္ ”ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို သူ႔ကို အျဖဴေရာင္ႏိုင္လြန္ႀကိဳးေလးတစ္ခုျပသည္၊

သူ ပါးစပ္ဟ,ေပးရျပန္သည္၊ သြားေတြ တစ္ေခ်ာင္းခ်င္းၾကား ႏိုင္လြန္ႀကိဳးေလးျဖင့္ ဟုိဖက္ဒီဖက္ ပြတ္ဆြဲကာ စိတ္႐ွည္႐ွည္ျဖင့္ သန္႔႐ွင္းေပးေနသည့္ ဆရာမေလးေ႐ွ႕မွာ သူ႔ကိုယ္သူ မိေက်ာင္းတစ္ေကာင္ဟုပင္ ထင္မွတ္ လာမိသည္၊ သူမ သန္႔႐ွင္းေရးလုပ္ဖို႔ အစြမ္းကုန္ ပါးစပ္ဟ,ထားေပးရေသာ သူ႔အျဖစ္က ျမစ္ေခ်ာင္းကမ္းပါးမွာ ေနပူစာလႈံရင္း သြားၾကားမွ ညပ္ေနသည့္အစာကို ငွက္ကေလးေတြလာစားေစဖို႔ ပါးစပ္ႀကီးေတြဟ,ထားေသာ မိေက်ာင္းေတြႏွင့္ တူေနႏိုင္ပါသည္၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ရဲ႕ တကိုယ္ေရသန္႔႐ွင္းေရးကို အျခားသူတစ္ေယာက္က လုပ္ေပးေနေသာအျဖစ္က သူ႔ကို အနည္းငယ္ ေနရထိုင္ရခက္ေစသည္၊ သူ႔ သြားေတြက တကယ္ပဲ ညစ္ပတ္ ေနတာလား၊ ဆရာမေလးက သူ ပလုတ္က်င္းဖို႔ ထိုင္ခံုျပန္မတ္ေပးလိုက္ခ်ိန္မွာ သူ ေမးလိုက္သည္၊

“ က်ေနာ္တို႔ ေန႔တိုင္းေန႔တိုင္း ေသေသခ်ာခ်ာ သြားတိုက္တာေတာင္ အခုလို သန္႔႐ွင္းေရးမ်ိဳး လုပ္ဖို႔လိုသလား ”

“ ဘယ္လိုပဲ သြားတိုက္,တိုက္ က်မတို႔ေတြအားလံုး အခုလို သန္႔႐ွင္းေရးမ်ိဳး အနည္းနဲ႔အမ်ား လိုအပ္ပါတယ္၊ အနည္းဆံုး တစ္ႏွစ္တစ္ခါေလာက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့၊ ဒီလိုဆိုေတာ့ သန္႔႐ွင္းေရးလုပ္တာအျပင္ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု သတိ မမူျဖစ္တဲ့ သြားအပ်က္အစီး၊ ပိုးေပါက္ စ,တာေတြကိုလည္း တခါတည္း စစ္လို႔ရတာေပါ့၊ ၿပီးေတာ့ ေန႔စဥ္ဘဝမွာ ညအိပ္ရာဝင္ သြားတိုက္ၿပီးတိုင္း အခု က်မလုပ္သလို dental floss နဲ႔ သြားၾကားေတြကုိ သန႔္႐ွင္းေရး လုပ္ေပး ႏိုင္ရင္ အေကာင္းဆံုးပါပဲ ”ဟု သူမက ျပန္ေျဖသည္၊

ဒီကမာၻႀကီးမွာ အခုလို သန္႔႐ွင္းေရးလုပ္ဖို႔လိုတာ သူတစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္သည့္အတြက္ အတန္ငယ္ စိတ္ သက္သာရာ ရသြားသည္၊ ဆရာမေလးကေတာ့ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္မ်ား အခုလိုလုပ္ ေပးေနက်လဲမသိ...၊ ဘာမွ ထူးျခားဟန္မျပ၊ ေနာက္ဆံုးပိတ္ သန္႔႐ွင္းေရးအတြက္ ျပင္ဆင္ေနသည္၊

“ ဒီ ဘရပ္႐ွ္မွာ သြားတုိက္ေဆးလိုဟာမ်ိဳး သုတ္ထားတယ္၊ အဲဒါနဲ႔ ေပါလစ္႐ွ္တိုက္မယ္၊ သြားတိုက္သလိုမ်ိဳးပါပဲ၊ ဒါၿပီးရင္ေတာ့ ၿပီးပါၿပီ ”ဟု ဆိုသည္၊ သူၾကည့္လိုက္ေတာ့ လွ်ပ္စစ္သြားပြတ္တံလို ဟာမ်ိဳးႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္တူ သည့္ကိရိယာထိပ္မွာ ဘီးလိုလို ဘရပ္႐ွ္ေလး တပ္ထားတာ ေတြ႔ရသည္၊ အင္း...ေနာက္ဆံုးပိတ္ဆိုပဲ၊ ကဲ..ပါးစပ္ ဟ,လိုက္ဦး မိေက်ာင္းေရ...၊

သြား ေပါလစ္႐ွ္တိုက္ျခင္းသည္ စက္သံ တဂ်စ္ဂ်စ္ႏွင့္အနည္းငယ္ ဆူညံသည္မွအပ နာက်င္မႈမ႐ွိပါ၊ တၿပိဳင္နက္ တည္းမွာ သင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ ပူ႐ွိန္း႐ွိန္း ရနံ႔တမ်ိဳး သူ႔ပါးစပ္ထဲမွာ ခံစားရသည္၊ သူ မ်က္စိကိုမွိတ္လိုက္ရင္း ပေဒသရာဇ္ ေခတ္ သက္ဦးဆံပိုင္ ဘုရင္ေတြကို မဆီမဆုိင္ သတိရမိသြား ျပန္သည္၊ သူတို႔ေတြေကာ သြားကိစၥေပၚရင္ ဘယ္ လိုလုပ္ခဲ့ၾကသလဲ၊ ခပ္ေဝးေဝးက အေနာ္ရထာတို႔၊ ဘုရင့္ေနာင္တို႔ေတာ့ ထားလိုက္ပါေတာ့၊ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ ဘုရင္ေတြဆို ဘယ္လိုမ်ား ေျဖ႐ွင္းၾကပါလိမ့္၊ ဆိုၾကပါစို႔ မင္းတုန္းနဲ႔သီေပါ...၊ ဒီဘုရင္ေတြ လက္ထက္မွာ နန္း ေတာ္ထဲအထိ ႏိုင္ငံျခားသား ပညာ႐ွင္ေတြ ေရာက္ေနခဲ့ၾကၿပီ၊ သူတို႔အထဲမွာ သြားဆရာဝန္ တစ္ေယာက္တေလ မ်ား ပါခဲ့သလား၊ ဒါမွမဟုတ္ သြားဆရာဝန္က ဘိုးေဘးစဥ္ဆက္ နန္းတြင္းသံုး သမားေတာ္ေတြလား၊ ႏိုင္ငံျခား သားျဖစ္ျဖစ္ ျမန္မာျဖစ္ျဖစ္ ဘုရင့္ကို သြားႏႈတ္ေပးရမည့္အေရးသည္ က်ားၿမီးဆြဲတာထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ဆိုးႏိုင္ပါသည္၊ စိတ္မထင္လွ်င္ လက္ငင္းအေနႏွင့္ သန္လ်က္က ခ်က္ခ်င္းေရာက္လာႏိုင္သလို ကိစၥၿပီးမွ ထိပ္တံုးႏွင့္လည္း ႏွစ္ပါးသြားရႏိုင္သည္၊ ထို႔အျပင္ ျမန္မာဘုရင္ေတြ ကြမ္းစားေလ့႐ွိတာ သူသိပါသည္၊ ဒီလိုဆို သြားေတြလည္း ကြမ္းခ်ိဳးေတြ တက္ေနေလ့႐ွိမွာေပါ့၊ ဘုရင္ေတြေတာ့ dental floss သံုးလိမ့္မည္ မထင္ပါ၊ ျဖတ္ ကနဲ ေပၚလာေသာ အေတြးေတြၾကား စဥ္းစားၾကည့္သေလာက္ေတာ့ ဘုရင့္ရဲ႕သြားဆရာဝန္အေၾကာင္း မၾကား ဖူးပါ၊ သူ ဗဟုသုတ နည္းတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္၊

ထိုစဥ္မွာပဲ စက္သံတဂ်စ္ဂ်စ္က တိကနဲ ရပ္သြားသည္၊ တၿပိဳင္တည္းလိုလိုပင္ ဆရာမေလးက ...

“ ကဲ..အားလံုး ၿပီးပါၿပီ႐ွင္၊ ပလုတ္က်င္းၿပီးရင္ ရပါၿပီ ”...ဟု ဆိုသည္၊

အခန္းေလးထဲက သူ ထြက္လာေတာ့ သူမ,က တံခါးဝအထိ လိုက္ပို႔ရင္း ဘီဒိုထဲမွ ကုတ္အကၤ် ီကို သူ႔အား ကမ္း ေပးသည္၊ သူက လွမ္းယူလိုက္ရင္း ... ...

“ အခုဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ့္နာမည္က ဆရာမတို႔ရဲ႕ system ထဲကို ျပန္ေရာက္သြားၿပီ ထင္တယ္ေနာ္ ” ဟုေျပာ လိုက္သည္၊

သူ ဘာဆိုလိုသည္ကို ခ်က္ခ်င္းရိပ္မိေသာ သူမ,က ...

“ ဟင္း ဟင္း.. သိပ္ေသခ်ာတာေပါ့၊ အခ်ိန္က်တဲ့အခါ ႐ွင့္ဆီကို သတိေပးစာ ေရာက္လာပါလိမ့္မယ္ ” ဟု ရယ္ေမာရင္း ျပန္ေျဖသည္၊ ထို႔ေနာက္ ...

“ ေကာင္းေသာ ေန႔လယ္ခင္းပါ႐ွင္၊ ေအာ္ခ္ဗြား ” ဟု ႏႈတ္ဆက္သည္၊

သူလည္း ျပန္လည္ႏႈတ္ဆက္ရင္း လွည့္ထြက္လာသည့္အခါ တီဗီမွာ ျပတတ္သည့္ သြားတိုက္ေဆး ေၾကာ္ျငာ ေတြ မ်က္စိထဲ သြားျမင္ေလသည္၊ အခု သူၿပံဳးလိုက္ရင္ သူ႔သြားေတြလည္း ဒီလိုပဲ ဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ ျဖဴလက္ေန မွာလား မသိ၊ စြယ္သြားေလးေပၚမွာ ၾကယ္ပြင့္အလင္းတန္းကေလး ျဖတ္ကနဲေပၚကာ ခြ်င္ကနဲပင္ အသံျမည္ခ်င္ ျမည္သြားေပဦးမည္၊ ဒါေပမယ့္ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ သူ႔ပါးစပ္က ေညာင္းညာေနၿပီး သြားေတြက နာက်င္ ေနေလသည္။ ။

ညီလင္းသစ္
၉ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၁၀

အေမ...

ဒီကမာၻေပၚက ေျမာက္ျမားလွစြာေသာ အမ်ိဳးသမီးေတြထဲမွာမွ က်ေနာ္တို႔တစ္ေယာက္စီတိုင္းမွာ အေမ လို႔ သတ္သတ္ မွတ္မွတ္ ေခၚရမယ့္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ေတာ့ ႐ွိၾကပါတယ္၊ ဝမ္းနဲ႔လြယ္ၿပီး ေမြးေပးခဲ့တဲ့ မိခင္ရယ္လို႔ တစ္ေယာက္ပဲ ႐ွိႏိုင္ေပမယ့္ ဘဝခရီးတေလွ်ာက္မွာ ကိုယ့္ရဲ႕အေမအရင္းလိုပဲ ေလးစားခ်စ္ခင္ ရမယ့္ အေမမ်ားစြာလည္း ႀကံဳေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္၊ ဒီလိုနဲ႔ ဖေလာရင့္စ္ ႏိုင္တင္ေဂးလ္တို႔လို မာသာထရီဇာ တို႔လို မိခင္ေတြကို လူ႔သမိုင္းက လက္ေဆာင္အျဖစ္ ရခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား၊ ေျပာရရင္ေတာ့... ဒီကမာၻေျမ အတြက္ ဘုရားသခင္ရဲ႕ တန္ဖိုးအ႐ွိဆံုး လက္ေဆာင္ကေတာ့ ႀကီးျမတ္တဲ့ မိခင္ေတြပဲျဖစ္ပါတယ္၊

ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔ ယွဥ္လာရင္ေတာ့ အနည္းငယ္ေသာ ႁခြင္းခ်က္အခ်ိဳ႕ကလြဲလို႔ မိခင္တိုင္းဟာ သူတို႔ရဲ႕သား၊ သမီးတိုင္းအတြက္ ႀကီးျမတ္သူခ်ည္းပါပဲ၊ ဒီအထဲမွာမွ အခ်ိဳ႕ေသာမိခင္ေတြက ရင္မွျဖစ္ေသာ သားသမီးေတြ အတြက္သာမကဘဲ သမိုင္းကငတ္မြတ္၊ ေတာင္းဆိုလာတဲ့ သားသမီးမ်ားစြာအတြက္ပါ မားမားမတ္မတ္ ရပ္ခံသူ၊ ရင္ဆိုင္ေျဖ႐ွင္းသူ၊ ဦးေဆာင္လမ္းၫႊန္သူ၊ ရဲရင့္စြာကာကြယ္သူတို႔ ျဖစ္လာခဲ့ၾကပါတယ္၊

ဒီလိုအေမေတြက သူတို႔ရဲ႕သားသမီးအရင္းေတြကိုေတာင္ ေက်ာ္လြန္ၿပီး ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ေနတဲ့ “ေခတ္ရဲ႕သားသမီး” ေတြအတြက္ အၿမဲပဲ ေပးဆပ္ေလ့႐ွိတယ္၊ တခါတခါေတာ့လည္း သူတို႔ရဲ႕ ႐ွား႐ွားပါးပါး ကိုယ္ေရး ကိုယ္တာ ကြက္ကြက္ကေလးက သူတို႔အတြက္ ဘဝအေမာေတြ ေျပေစဖို႔ပါပဲ၊

က်ေနာ္တို႔အားလံုးရဲ႕အေမ က်န္းမာ႐ႊင္လန္းၿပီး ေဘးအႏၲရာယ္အလံုးစံုမွ ကင္းေဝးပါေစ...။ ။

ညီလင္းသစ္
၁ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၁၀

စပ်စ္ခင္းမ်ားထဲမွာ...

ၿပီးခဲ့တဲ့ တနဂၤေႏြေန႔က ေဆာင္းရာသီအခ်ိန္ျပန္ေျပာင္းပါတယ္၊ နာရီေတြကို အေ႐ွ႕တစ္နာရီ တိုးၿပီး ျပန္ေ႐ႊ႕ရျပန္တယ္၊ ဒါ မတိုင္ခင္က ညေနဖက္အလုပ္ျပန္လာရင္ အလင္းေရာင္ေလး နဲနဲ႐ွိေနေသးေတာ့ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕နဲ႔ဝင္လာတဲ့ ေဆာင္းဦးက သိပ္ၿပီး ပီပီျပင္ျပင္မဟုတ္ေသးဘူးလို႔ ထင္ရတယ္၊ အခ်ိန္ေျပာင္းၿပီး ေနာက္ေန႔ တနလၤာေန႔ ညေနမွာေတာ့ အလုပ္က ျပန္ခ်ိန္မွာ ေသေသခ်ာခ်ာကို ေမွာင္ေနပါၿပီ၊ ၿပီးေတာ့ တေန႔လံုး ေႀကြေနတဲ့ သစ္႐ြက္ေတြရယ္၊ တခ်က္တခ်က္ သုတ္ကနဲ တိုက္တတ္တဲ့ ေျမာက္ျပန္ေလရယ္ ေပါင္းလိုက္ေတာ့ ေဆာင္းရဲ႕ေ႐ွ႕ေျပးရာသီဟာ တေစၦတစ္ေကာင္အလား အနားမွာ ဘြားကနဲ...၊

မႏွစ္က ဒီလိုအခ်ိန္ မတိုင္ခင္ေလးမွာ က်ေနာ္တို႔ အေပ်ာ္စီးရထားေလးတစ္စင္း သြားစီးျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း သတိရမိတယ္၊ သားက ကေလးတို႔ထံုးစံ ရထားစီးခ်င္တယ္ ပူဆာေတာ့ အဲဒီရထားကို စီးဖို႔ျဖစ္လာခဲ့တယ္၊ က်ေနာ္တို႔ အိမ္ကေန မိနစ္ ၂၀ ေလာက္သြားရတဲ့ ႐ြာကေလးမွာ သြားစီးရပါတယ္၊ Lavaux Express လို႔အမည္ေပးထားတဲ့ ရထားေလးက Lavaux ဆိုတဲ့ စပ်စ္ခင္းေတြၾကားမွာ သြားတဲ့ရထားပါ၊ ရထားဆိုေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ ေနာက္တြဲႏွစ္တြဲ တပ္ထားတဲ့ ကားငယ္ ေလးပါပဲ၊ ရထားပံုစံေလးခ်ိဳးထားၿပီး အေပ်ာ္စီးဖို႔ လုပ္ထားတဲ့ ယာဥ္ပါ၊ ဆြစ္ဇာလန္မွာ အဲဒီလို ရထားပံုစံလုပ္ထားတဲ့ ကားေလးေတြ ၿမိဳ႕ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ႐ွိပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္စင္း ကေတာ့ စပ်စ္ခင္းေတြၾကားထဲကို သြားတဲ့ရထားမို႔ နဲနဲစိတ္ဝင္စားဖို႔ ေကာင္းပါတယ္၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ Lavaux ေဒသက စပ်စ္ခင္းေတြက Unesco ရဲ႕ world heritage စာရင္းမွာပါလို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ထိန္းသိမ္းထားတဲ့ စပ်စ္ခင္းေတြပါ၊ ႐ွဳေမွ်ာ္ခင္းေကာင္းတာ၊ စက္႐ံုအလုပ္႐ံုေတြရဲ႕ အေဝးမွာ႐ွိတာ၊ စပ်စ္ကိုစနစ္တက်စိုက္ပ်ိဳးတာ အစ,႐ွိတာေတြေၾကာင့္ နာမည္ႀကီးေဒသပါပဲ၊ စပ်စ္ေကာင္းတယ္ဆိုေတာ့ ဝိုင္လည္းေကာင္းတာပဲေပါ့၊ ေဒသခံေတြကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ စပ်စ္ေတြ ဟာ သံုးေနရ (ေနေရာင္သံုးမ်ိဳးရ) စပ်စ္လို႔ တင္စားေျပာၾကတယ္၊ ေကာင္းကင္က ေနရယ္၊ ေရကန္ထဲက အလင္းျပန္ လာတဲ့ေနရယ္၊ စပ်စ္ခင္းေတြကို အနားသတ္ထားတဲ့ အုတ္႐ိုးေတြက ျပန္ထြက္လာတဲ့ေန (အပူ)ရယ္ မွ်တလို႔ စပ်စ္ လည္းေကာင္း၊ ဝိုင္လည္းေကာင္းလို႔ ဂုဏ္ယူၾကတယ္၊ ဟုတ္ပါတယ္...အဲဒီက ဝိုင္က တကယ္ေကာင္းပါတယ္..။

ဟိုးေအာက္ေျခ ေရကန္စပ္နားက ႐ြာေလးကေန ထြက္လာၿပီးေတာ့ နာရီဝက္ေလာက္ေမာင္းတက္လာေတာ့ စပ်စ္ခင္း ထဲကို ေရာက္ပါတယ္၊




ရထားမထြက္မီ... ...၊




ေတာင္ကုန္းမွာ စိုက္ထားလို႔ စပ်စ္ခူးခ်ိန္က်ေတာ့ လက္နဲ႔ပဲခူးၾကတာ မ်ားပါတယ္၊ ေတာင္ေစာင္းေတြမွာ စက္သီးနဲ႔ ပံုးေတြကို ခ်ိတ္ၿပီး ခူးထားတဲ့စပ်စ္ေတြကို သယ္ၾကေလ့႐ွိပါတယ္၊




ဝိုင္နီေဖာက္မယ့္ စပ်စ္နီေရာ ... ...




ဝုိင္ျဖဴလုပ္မယ့္ စပ်စ္ျဖဴပါ စိုက္ၾကတယ္၊ ဒီေဒသမွာ စပ်စ္ကို စ,စိုက္ကတည္းက ဝိုင္အတြက္ ရည္႐ြယ္ၿပီး စိုက္ပါတယ္၊




ဟိုးခပ္လွမ္းလွမ္း ေရကန္အစြန္းနားကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ေနတဲ့ Lausanne ၿမိဳ႕ပါပဲ၊




ကမ္းစပ္ ႐ြာေလးကို ျပန္မဆင္းမီ ... ...၊

ညီလင္းသစ္
၄ ႏိုဝင္ဘာ၊ ၂၀၁၀