စာအုပ်ကလေး နှစ်အုပ်

ပြီးခဲ့တဲ့ မေလဆန်းရဲ့ ရက်တရက်မှာ စာတိုက်ကနေ မြန်မာစာအုပ်လေး နှစ်အုပ် အိမ်ကိုရောက်လာတယ်၊ စင်္ကာပူမှာနေတဲ့ အစ်မချစ်ကနေ ပို့ပေးလိုက်တာ...၊ ဒါမတိုင်ခင် ရက်သတ္တပတ် အနည်းငယ်မှာ သူက အိမ်လိပ်စာ လှမ်းမေးတော့ တကယ့်ကို အဆင်ပြေမှ ပို့ပါ အစ်မရယ်လို့ ပြောလိုက်သေးတယ်၊ အမှန်ဆိုရရင် ပို့မယ့်ပစ္စည်းက စာအုပ်တွေ ဖြစ်တဲ့အပြင် ပို့မယ့်သူက အဲ့ဒီစာအုပ်တွေကို ရေးတဲ့ စာရေးဆရာမ ကိုယ်တိုင်ဆိုတော့ လိုချင်မိတာ အမှန်ပါပဲ၊ ဒါပေမယ့် စင်္ကာပူလို နိုင်ငံရဲ့ စာပို့စရိတ်ကလည်း သေးမှာမဟုတ်တော့ အကယ်၍ မပို့ဖြစ်လည်း နားလည်နိုင်စရာပဲ မဟုတ်လား၊ ခုလို တကူးတက ပို့ပေးဖို့ သတိရတယ် ဆိုတာနဲ့တင် အဲဒီစိတ်ကလေးကို ကျေးဇူးတင်စရာ ကောင်းနေပြီ...၊

အစ်မချစ်ကို ဘလော့ဂ်တွေ ခေတ်စားခဲ့တဲ့ ၂၀၀၇-၀၈ ဝန်းကျင်လောက်က စပြီး သိခဲ့တယ်၊ အဲ့ဒီတုန်းက ဘလော့ဂ်ရေးသူ အချင်းချင်း ကိုယ့်ဆီ သူလာဖတ်၊ သူ့ဆီ ကိုယ်သွားဖတ်နဲ့ အတော်လေး စည်စည်ကားကား ရှိခဲ့ချိန်ပေါ့၊ ရွှေဝါရောင် တော်လှန်ရေးလို နာဂစ်မုန်တိုင်းလို အခြေအနေ၊ အဖြစ်အပျက်တွေရဲ့ တွန်းပို့မှုတွေ အပြင် လူမှုကွန်ယက်တွေ အနေနဲ့လည်း များများစားစား မရှိလှသေးတော့ ဘလော့ဂါရပ်ဝန်းဟာ ရေးသူဖတ်သူတွေနဲ့ သိုက်သိုက်ဝန်းဝန်းပေါ့၊ အဲဒီမှာ ချစ်ကြည်အေး ဆိုတဲ့ ဘလော့ဂ်စာမျက်နှာ တခုကို စသိခဲ့တာ...၊ ကျနော် အမှတ်မမှားဘူးဆိုရင် သူ့ဘလော့ဂ်ရဲ့ ထိပ်မှာ “ရုပ်ချောတယ်၊ သဘောကောင်းတယ်၊ လက်သီးတော့ ပြင်းတယ်” လို့ ရေးထားတယ်၊ အဲဒီစာသားလေးက ချစ်ကြည်အေးရဲ့ သရုပ်သကန်ကို အတော်လေး ထင်ဟပ်တယ်လို့ ပြောရမှာပဲ၊ အစ်မချစ်ဟာ စာရေးရာမှာ အနုအရွကော အကြမ်းအရမ်းပါ ပိုင်နိုင်သလို စကားပြေကော၊ စကားပြောပါ ညက်ညောအောင် ရေးနိုင်သူပါ၊ ပြီးတော့ တော်ရုံလူ မရေးနိုင်တဲ့ အသောအထေ့လေးတွေကိုလည်း သူက ရေးတတ်ပြန်သေးတယ်၊ ကိုယ့်ရဲ့ စာသားတွေကို တလုံးချင်းဖတ်လာတဲ့ စာဖတ်သူတယောက်အဖို့ မရယ်မိသည့်တိုင် အနည်းဆုံး ပြုံးသွားအောင် ရေးနိုင်ဖို့ဆိုတာ အတော့်ကိုခက်ပါတယ်၊ ကျနော် ဘလော့ဂ်ရပ်ဝန်းမှာ ကျင်လည်စဉ်တုန်းက အဲ့ဒီလိုစာမျိုး ရေးဖို့ ကြိုးစားကြည့်ဖူးတယ်၊ ဘယ်လိုမှ အဆင်မပြေတာနဲ့ နောက်ဆုံး လက်လျှော့ခဲ့ရတယ်၊ အစ်မချစ်ဟာ အဲ့ဒီလို လူတွေပြုံးသွားစေမယ့် စာမျိုးတွေ ရေးနိုင်သလို လူတွေ နားမလည်တဲ့ အရေးအသားလို့ သမုတ်ကြတဲ့ မော်ဒန်ကဗျာတွေကိုလည်း ရေးတတ်ပြန်သေးတယ်၊ သူ့ရဲ့ ဘလော့ဂ်ကို ကျနော် မကြာခဏ သွားဖတ်ဖြစ်တဲ့ အကြောင်းရင်းထဲမှာ အဲဒီမော်ဒန်ကဗျာ တွေရဲ့ ဆွဲငင်အားလည်း ပါတာပေါ့...၊

နောက်တော့ The Little Red Dot ဆိုတဲ့ အဲဒီကျွန်းနိုင်ငံလေးကို ကျနော် ရောက်ဖြစ်တဲ့အခါ အစ်မချစ်တို့ ဇနီးမောင်နှံနဲ့ ခင်မင်ခွင့် ရခဲ့တယ်၊ တကယ်ကို ရုပ်ချော၊ သဘောကောင်းကြပါတယ်၊ လက်သီးကတော့ မမြည်းခဲ့ရလို့ ပြင်းမပြင်း မသိဘူး၊ ကျနော် မြင်တွေ့ခွင့် ရခဲ့သလောက်တော့ အစ်မချစ်ဟာ စာရေးလိုက်၊ ပန်းချီဆွဲလိုက်၊ ဓာတ်ပုံရိုက်လိုက်၊ သီချင်းဆိုလိုက်နဲ့ အနုပညာနဲ့ လက်တကမ်းမှာ အမြဲနေထိုင်သူပါ၊ နောက်ပိုင်းမှာ ဘလော့ဂ်ပေါ် ဖေ့စ်ဘွတ်ခ်ပေါ်တင် မကဘဲ မဂ္ဂဇင်းတွေမှာပါ သူ့ရဲ့စာတွေ တွေ့လာရတယ်၊ ပြီးတော့ စာအုပ်တွေပါ ဆက်ထွက်လာတယ်၊ ရေးအားကောင်းတဲ့ ကလောင်မို့ စာမျိုးစုံဟာ စဉ်ဆက်မပြတ် တသွင်သွင် စီးဆင်းနေဆဲ...၊

ခုတော့ ရေးခဲ့သမျှ ဝတ္ထုတိုတွေကို စုစည်းထားတဲ့ စာအုပ်လေးနှစ်အုပ်က ကျနော့်ဆီတကယ်ပဲ ရောက်လာခဲ့တယ်၊ “မီးမို့ တိုးသည်” နဲ့ “အရွက်ကလေး တစ်ပွင့်”...၊ စာအုပ်လေးတွေနဲ့ အတူ သူကိုယ်တိုင် လုပ်ထားတဲ့ စာမျက်နှာမှတ်တဲ့ ကဒ်ပြားလေးပါ ပါသေးတယ်၊ မြန်မာပြည်မှာတော့ ပင်ဝါးရုံစာပေ ကနေ ဖြန့်ချိတယ်လို့ သိရတယ်၊ ဒီမှာကတော့ မြန်မာစာအုပ် ဝယ်လို့မရတဲ့ အရပ်မို့ ဒီစာအုပ်လေး နှစ်အုပ်ဟာ တကယ့်ကို တန်ဖိုးရှိလှတဲ့ လက်ဆောင်ပါ၊ ပူလောင်အိုက်စပ်မှုတွေ များလေ့ရှိတဲ့ လူမှုကွန်ယက် သတင်းတွေ ကြားထဲမှာ အစ်မချစ်ရဲ့ ဝတ္ထုတိုလေးတွေက ရသအစုံနဲ့ အေးမြနေလေရဲ့...။

နိမ့္ေသာ ျမန္မာ့စီးပြားေရးထဲက ျမင့္ေသာ သမၼတအႀကံေပး

အလဲဗင္းမီဒီယာ စာေစာင္ထဲမွာပါတဲ့ ေဆာင္းပါး႐ွင္ေနထြန္းႏိုင္ရဲ႕ “ျမန္မာ့စီးပြားေရး ၿပိဳလဲသြားႏိုင္သလား” ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ျမန္မာသမၼတရဲ႕ စီးပြားေရးအႀကံေပးဦးျမင့္က ျပန္လွန္ေရးထားတဲ့ အိတ္ဖြင့္ေပးစာကို ဖတ္ရပါတယ္၊ အဲဒီအိတ္ဖြင့္ေပးစာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဒီရက္ပိုင္းမွာ စာဖတ္သူေတြၾကား အေတာ္ေလးပြဲဆူသြားခဲ့ရတယ္၊ ပြဲဆူရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းက အိတ္ဖြင့္ေပးစာပါ အေၾကာင္းအရာေတြဟာ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတရဲ႕ အႀကံေပး၊ ပညာ႐ွင္ဆိုသူတေယာက္ ေရးသင့္တဲ့ အဆင့္အတန္းထက္ မ်ားစြာနိမ့္ေနလို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္…၊

ေနထြန္းႏိုင္ရဲ႕ ေဆာင္းပါး အလဲဗင္းမီဒီယာမွာ ပါလာကတည္းက က်ေနာ္စိတ္ဝင္တစားနဲ႔ ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္၊ ေခါင္းစဥ္က ျမန္မာ့စီးပြားေရးနဲ႔ကို ခ်ီလာတာဆိုေတာ့ နည္းနည္းႀကီးက်ယ္တဲ့ ေဆာင္းပါးတပုဒ္လို႔ ဆိုႏိုင္သလို ႏိုင္ငံတခုရဲ႕ စီးပြားေရးကိစၥျဖစ္လို႔ ေရးမယ္ဆိုရင္ အေတာ္ေလးလည္း က်ယ္ျပန္႔ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ႀကီးက်ယ္တဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ လိုက္ဖက္စြာပဲ ေနထြန္းႏိုင္က ကိန္းဂဏန္း၊ အခ်က္အလက္ စံုစံုလင္လင္နဲ႔ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေရးသြားခဲ့တယ္၊ အာ႐ွဘဏ္၊ ကမာၻ႔ဘဏ္ စတာေတြရဲ႕ အစီရင္ခံစာ အကိုးအကားေတြလည္း ပါ,ပါတယ္၊ ႏွစ္ရက္၊ သံုးရက္ေလာက္ အၾကာမွာေတာ့ စီးပြားေရးအႀကံေပး ဦးျမင့္က ေနထြန္းႏိုင္ကို နာမည္တပ္ၿပီး အိတ္ဖြင့္ေပးစာ ျပန္ေပးတယ္၊ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ စီးပြားေရး ၿပိဳလဲႏိုင္သလား ဆိုေတာ့ ဒါဟာ သမၼတရဲ႕ စီးပြားေရးအႀကံေပးျဖစ္တဲ့ သူ႔မွာ ေျဖရမယ့္တာဝန္႐ွိတယ္လို႔ ယူဆၿပီး ျပန္ေျဖသလား၊ ဒါမွမဟုတ္ သမၼတက ခင္ဗ်ားတခုခုေတာ့ လုပ္ပါဦး-လို႔ ေျပာလို႔ပဲ တာဝန္တရပ္အေနနဲ႔ ျပန္ေရးသလား၊ ဦးျမင့္ပဲ သိမွာပါ…၊

ဘယ္လိုေၾကာင့္ပဲ ေရးေရး… ဦးျမင့္ရဲ႕ ေပးစာဟာ ေဆာင္းပါးအေပၚ လြဲမွားစြာ တံု႔ျပန္ထားတဲ့ စာတေစာင္ျဖစ္ေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္၊ မူရင္းေဆာင္းပါးမွာ အခ်က္အလက္၊ အကိုးအကားေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ေရးထားေပမယ့္လည္း ဦးျမင့္ရဲ႕ ျပန္ေျဖပံုဟာ တိတိက်က် ျပန္ေခ်ပတာ၊ အေၾကာင္းအက်ိဳး ျပန္႐ွင္းလင္းတာမ်ိဳး မ႐ွိဘဲ အေပၚယံဆန္လြန္းလွတယ္၊ ျမန္မာ့စီးပြားေရးနဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ အေရးႀကီး အခ်က္အလက္ေတြကို အဓိကထား မေျပာဘဲ အဂၤလိပ္စာ အသံုးအႏႈန္းေပၚမွာ ေဝဖန္တာ၊ စကားနာထိုးတာဆန္ဆန္ ေရးသားတာ စတာေတြက ပိုမ်ားေနခဲ့တယ္၊ ဒါမ်ိဳးကို ဒီလိုေရးရတယ္၊ ခင္ဗ်ားေရးတဲ့ အဲဒီ အသံုးအႏႈန္းကို နားမလည္ဘူး၊ ဒါကေတာ့ အင္မတန္ညံ့ဖ်င္းတဲ့ အဂၤလိပ္စာ အေရးအသားျဖစ္တယ္၊ recession, depression, economic collapse စတဲ့ စကားလံုးေတြကို ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုမ်ိဳး နားလည္ထားလို႔လဲ စတာမ်ိဳးေတြအထိ ဦးျမင့္ဟာ ေရးခဲ့တယ္၊ အဂၤလိပ္လို ေရးထားတဲ့ မူရင္းေပးစာေရာ၊ အလဲဗင္းက ျမန္မာျပန္ထားတဲ့ ဘာသာျပန္ကိုေရာ က်ေနာ္ဖတ္ၾကည့္ပါတယ္၊ ႏွစ္ခုစလံုးမွာ စီးပြားေရးပညာ႐ွင္ရဲ႕ ပညာမာနကို ထင္ထင္႐ွား႐ွား ေတြ႔ရတယ္၊ ဒီလို အဂၤလိပ္စာ အသံုးအႏႈန္းမ်ိဳး၊ စီးပြားေရးဗဟုသုတမ်ိဳးေလာက္နဲ႔ လာမေရးနဲ႔လို႔ ေျပာခ်င္ပံုရတယ္၊ သူကိုယ္တိုင္ သမၼတကို အႀကံဥာဏ္ေတြ ေပးၿပီး ဖြ႔ံၿဖိဳးေအာင္လုပ္ေနတဲ့ တိုင္းျပည္တခုရဲ႕ စီးပြားေရးဟာ ခြ်တ္ၿခံဳက်ေနတယ္၊ စီမံခန္႔ခြဲမႈအလြဲေတြ မ်ားေနတယ္၊ ၿပိဳလဲၿပီး ပ်က္သုဥ္းမယ့္ အလားအလာေတြ ႐ွိေနတယ္လို႔ ဆန္းစစ္၊ သံုးသပ္ထားတဲ့ ေဆာင္းပါးကို ဦးျမင့္ဟာ ႀကိဳက္ပံုမရတာ ေသခ်ာပါတယ္၊ က်ေနာ္တို႔လုပ္ေနတာကို မႀကိဳက္လို႔ ထြက္ေပးရမယ္ဆိုလည္း က်ေနာ္တို႔ေနရာ အစားထိုးႏိုင္မယ့္ လူေတြရဲ႕ နာမည္ေလးေတြ တဆိတ္ေလာက္ ေျပာပါဦး ဆိုတဲ့ လူႀကီးမဆန္တဲ့ အသံုးမ်ိဳးေတြလည္း သံုးခဲ့တယ္…၊

ေသေသခ်ာခ်ာ အားထုတ္ၿပီး သံုးသပ္၊ ေရးသားထားတဲ့ ပုဂၢလိကသတင္းစာ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ကို လ်စ္လ်ဴမ႐ွဳဘဲ အေရးတယူ တံု႔ျပန္တာကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ႀကိဳဆိုရမွာပါ၊၊ ဒါေပမယ့္ ဦးျမင့္လြဲသြားတဲ့ အခ်က္က သူ ဦးတည္ေရးေနတာက ပါရဂူဘြဲ႔ယူမယ့္ သုေတသနစာတမ္းတေစာင္ မဟုတ္ဘဲ အမ်ားျပည္သူဖတ္ဖို႔ ေရးထားတဲ့ ေယဘုယ်ေဆာင္းပါးတပုဒ္ဆိုတာ ေမ့သြားတဲ့ အခ်က္ပါပဲ၊ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ဦးျမင့္ရဲ႕ ေပးစာမွာ ပါေမာကၡေတြ ေရးေလ့႐ွိတဲ့ မွတ္ခ်က္ေရးနည္းမ်ိဳးနဲ႔ ျပန္ေရးထားတာ ေတြ႔ရတာပါ၊ စကားလံုးေတြ အေသအခ်ာေ႐ြးဖို႔၊ ေဝါဟာရ ရင္းျမစ္ေတြကို ေသခ်ာနားလည္ဖို႔ စတာေတြက ပါရဂူဘြဲ႔ စာတမ္းေတြအတြက္ အေရးႀကီးမွာျဖစ္ေပမယ့္ အမ်ားျပည္သူဖတ္တဲ့ သတင္းစာမ်ိဳးအတြက္ေတာ့ အံမဝင္ပါဘူး၊ အထူးသျဖင့္ ျပည္သူလူထုက ဦးျမင့္လို႔ ပညာ႐ွင္တေယာက္ဆီက ျမန္မာ့စီးပြားေရး မၿပိဳလဲႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္း၊ ေ႐ွ႕ေလွ်ာက္ အလားအလာက ဘာ၊ ေရတိုေရ႐ွည္မွာ ရလာမယ့္ အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းမႈေတြက ဘယ္လို စတဲ့႐ွင္းျပမႈမ်ိဳးကို ေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ အခုလို အဆီအေငၚ မတည့္တဲ့ ေပးစာက သူ႔ကို လူထုနဲ႔ ေဝးကြာသြားေစပါတယ္၊ နဂိုကတည္းကမွ စီးပြားေရးက်ပ္တည္းလို႔ ေမာပန္းေနၾကတဲ့ လူေတြကို အႏွစ္သာရပိုင္းမွာ ေလ်ာ့ရဲရဲႏိုင္တဲ့ ေပးစာတေစာင္က ပိုၿပီးေတာ့ ေဒါသေတြသာ ထြက္ေစခဲ့တယ္၊ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း အလဲဗင္းမီဒီယာရဲ႕ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္က ေဆာင္းပါးေအာက္မွာ ဦးျမင့္အေပၚ မညွာမတာ ေဝဖန္၊ ဆဲဆိုထားတဲ့ မွတ္ခ်က္ေတြအမ်ားႀကီး ေတြ႔ရတာ ျဖစ္ပါတယ္၊ ဦးျမင့္ဟာ စီးပြားေရးဆိုင္ရာ နယ္ပယ္မွာ ကြ်မ္းက်င္ႏွံ႔စပ္တဲ့ ပညာ႐ွင္တေယာက္ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ သံသယ႐ွိစရာ မလိုပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ဒီေဆာင္းပါးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး လက္ေတြ႔နဲ႔ ကင္းကြာတဲ့ တံု႔ျပန္ေျပာဆိုပံုေတြ၊ လူထုအတြက္ အက်ိဳး႐ွိမယ့္ ႐ွင္းလင္း၊ တင္ျပမႈေတြ မ႐ွိခဲ့တဲ့အတြက္ လူထုက သူ႔ကို စိတ္ပ်က္သြားၾကတာပါ၊

ေနထြန္းႏိုင္ရဲ႕ ေဆာင္းပါးမွာ ပါတဲ့အခ်က္အလက္ေတြအားလံုး မွန္ခ်င္မွ မွန္လိမ့္မယ္၊ သူ႔ရဲ႕ သံုးသပ္ခ်က္ေတြဟာလည္း ျပည့္စံုခ်င္မွ ျပည့္စံုလိမ့္မယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူဟာ ဒီေဆာင္းပါးကို လူထုအေပၚ ေစတနာထားစိတ္နဲ႔ ေရးခဲ့တာေသခ်ာတယ္၊ တိုင္းျပည္အက်ိဳး႐ွိရာ ႐ွိေၾကာင္းအတြက္ တတပ္တအားပါဝင္စိတ္နဲ႔ ေရးခဲ့တာ ထင္႐ွားပါတယ္၊ အဲဒီအတြက္ လူထုက သူ႔ဖက္မွာ ရပ္တည္ၾကတယ္၊ စိတ္မပ်က္ဖို႔ ဝိုင္းအားေပးၾကတယ္၊ မွားေနတာကို မွားေနတဲ့အေၾကာင္း၊ မေကာင္းတာကို မေကာင္းတဲ့အေၾကာင္း ေထာက္ျပေပးမယ့္ ေဆာင္းပါးေတြ ဆက္ေရးဖို႔ တိုက္တြန္းၾကတယ္၊ တကယ္ေတာ့ အသက္ငယ္တာ၊ ႀကီးတာ၊ ပညာ မ်ားမ်ားတတ္တာ၊ နည္းနည္းတတ္တာထက္ ရပ္တည္ခ်က္မွန္ကန္တာ၊ ေစတနာပါတာ၊ ျပတ္ျပတ္သားသားနဲ႔ အလုပ္ၿပီးေျမာက္တာမ်ိဳးကိုပဲ ျပည္သူလူထု ပိုၿပီးအလို႐ွိတယ္ဆိုတာ သင္ခန္းစာယူစရာ ျဖစ္ပါတယ္…။ ။

ညီလင္းသစ္
၉ ဧၿပီ၊ ၂၀၁၅

အိုးမည္းအသုတ္ခံရတဲ့ ရန္ကုန္

ျမင္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြက ဘယ္လိုမွကို ၾကည့္မေကာင္းဘူး၊ တက္လာတဲ့ သတင္းေတြ၊ ဓာတ္ပံုေတြ၊ ဗီဒီယိုဖိုင္ေတြ အားလံုးမွာ ႏိုင္လိုမင္းထက္ဝါဒ၊ အၾကမ္းဖက္ဝါဒ ေတြကိုပဲ ေတြ႔ေနရတယ္၊ ဒီမိုကေရစီ ယဥ္ေက်းမႈကို ေဖာ္ေဆာင္ေနပါတယ္ ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံရဲ႕ အႀကီးဆံုးၿမိဳ႕ အလယ္ေခါင္မွာ ျဖစ္သြားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြက ႐ိုင္းစိုင္းၾကမ္းၾကဳတ္မႈရဲ႕ ျပယုဂ္သက္သက္ပဲ ဆိုတာ ဘယ္သူမွ မျငင္းႏိုင္ပါဘူး၊ ကမာၻေပၚက အာဏာ႐ွင္ႏိုင္ငံေတြမွာ သံုးခဲ့ၾကတဲ့၊ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အရင္ေခတ္ စစ္အစိုးရ အာဏာပိုင္ေတြလည္း သံုးခဲ့ၾကတဲ့ ခါးပိုက္ေဆာင္ လက္မ႐ြံ႕ လူမိုက္ေတြကို ဒီေန႔လို ကာလအထိ ေတြ႔ေနရတာဟာ ေကာင္းတဲ့ အလားအလာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊

ဆႏၵျပတယ္၊ သပိတ္ေမွာက္တယ္၊ အဓိက႐ုဏ္းျဖစ္တယ္ ဆိုတာေတြက ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံႀကီးေတြမွာလည္း ျဖစ္ေနက် ကိစၥေတြပါပဲ၊ အဲဒီလို လူထုနဲ႔ ရဲနဲ႔ ထိပ္တုိက္တိုးတဲ့အခါ လူစုလူေဝး ၿဖိဳခြင္းမႈဆိုတာ ျဖစ္ေလ့ ႐ွိတာပဲ၊ ျဖစ္စဥ္နဲ႔ လူစုလူေဝးေပၚမူတည္လို႔ ရဲက ဝိုင္းဝန္းညွပ္ပိတ္ၿပီး ဖမ္းတာ႐ွိမယ္၊ ေရပိုက္နဲ႔ လူစုခြဲတာ႐ွိမယ္၊ မ်က္ရည္ယိုဗံုး သံုးတာ႐ွိမယ္၊ ဒိုင္းနဲ႔တြန္း ဒုတ္နဲ႔႐ိုက္တာ ႐ွိမယ္၊ ေနာက္ဆံုး ရာဘာက်ည္နဲ႔ ပစ္တာ႐ွိမယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုနည္းကိုပဲ သံုးသံုး ယူနီေဖာင္းဝတ္ထားတဲ့ အဓိက႐ုဏ္း ႏွိမ္နင္းေရး ရဲေတြကပဲ ေပၚေပၚတင္တင္ ကိုင္တြယ္ေလ့႐ွိပါတယ္၊ ဘယ္ကေခၚလာမွန္းမသိရတဲ့ အရပ္ဝတ္နဲ႔ လူေတြက လုပ္္ပိုင္ခြင့္အျပည့္ ရထားတဲ့အလား ဆႏၵျပျပည္သူကိုိ ဆြဲရမ္း၊ တြန္းထိုး လုပ္တာမ်ိဳးေတြ မ႐ွိဘူး၊ ဆႏၵျပသူေတြကို ၿဖိဳခြင္းတဲ့အခါ လူ႔အခြင့္အေရး၊ လူ႔ဂုဏ္သိကၡာကို အေလးထားၿပီး ကိုင္တြယ္ေဆာင္႐ြက္တတ္ေအာင္ အီးယူက ရဲေတြကိုယ္တိုင္ ျမန္မာ့ရဲေတြကို သင္တန္းေတြ စဥ္ဆက္မျပတ္ေပးခဲ့တာ၊ ေပးေနတာ က်ေနာ္တို႔ သတင္းေတြထဲမွာ မျမင္ခ်င္မွ အဆံုးပါ၊ ေဟာ… အခု တကယ္တမ္း နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔ ႀကံဳရတဲ့အခါ အဲဒီပညာေတြ ဘယ္ေရာက္သြားသလဲ၊

အသက္အ႐ြယ္စံု၊ ပံုသ႑န္မ်ိဳးစံု၊ ခက္ထန္တဲ့စ႐ိုက္မ်ိဳးစံုနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ လူအုပ္ႀကီးေတြကို ျမန္မာျပည္သူေတြ ျမင္ေနရ၊ ၾကားေနရတာ အေတာ့္ကိုမ်ားေနပါၿပီ၊ အဲဒီလူေတြကို တခါတေလမွာ ေဒါသထြက္ေနေသာ လူအုပ္ႀကီးလို႔ သံုးႏႈန္းမယ္၊ တခါတေလမွာေတာ့ တာဝန္သိ လုပ္သားျပည္သူလို႔ သံုးႏႈန္းမယ္၊ ေပၚခ်င္တဲ့အခ်ိန္ ေပၚလာမယ္၊ ေပ်ာက္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ ေပ်ာက္သြားမယ္၊ ႐ိုက္မယ္၊ ႏွက္မယ္၊ သတ္မယ္၊ မီး႐ွိဳ႕မယ္၊ မင္းမဲ့စ႐ိုက္ေတြ လုပ္မယ္၊ ဒါေပမဲ့ ဟုတ္တိပတ္တိ အေရးယူခံရတယ္ဆိုတာေတာ့ ၾကားရမွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ အရင္စစ္အာဏာ႐ွင္ လက္ထက္ကတည္းက ေျခာက္လွန္႔ခဲ့တဲ့ အဲဒီ လူစုလူေဝး အိပ္မက္ဆိုးႀကီးကို ျပည္သူေတြက ဆက္မမက္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ အထူးသျဖင့္ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို ကူးေျပာင္းေနပါတယ္ဆိုတဲ့ ယဥ္ေက်းတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာ ဘယ္လိုမွကို မျမင္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊

ဒီေန႔ ျဖစ္သြားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္မွာ ဆႏၵျပသူေတြကို အဓိက ၿဖိဳခြင္းသူေတြဟာ ရဲေတြသာဆိုရင္ ျမင္ရသူေတြအဖို႔ ဒီေလာက္ခံျပင္းမယ္ မထင္ဘူး၊ အခုေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ အသည္းႏွလံုးတည့္တည့္ေပၚမွာ၊ ဆူးေလဘုရားရဲ႕ အရိပ္ေအာက္မွာ၊ ႏိုင္ငံတကာရဲ႕ မ်က္လံုးေပါင္းမ်ားစြာ အေ႐ွ႕မွာ ယဥ္ေက်းပါတယ္ဆိုတဲ့ ျမန္မာေတြ အၾကမ္းဖက္ၾကတာ အက်ည္းတန္လြန္း လွတယ္၊ ပုဆိုးခ်က္ျပဳတ္၊ အကၤ် ီၾကယ္သီးျပဳတ္၊ လက္ေမာင္းမွာ ေဆးမွင္ေၾကာင္၊ မိုက္ကန္းကန္း႐ုပ္ေတြက “တာဝန္” တို႔၊ “စည္းကမ္း” တို႔ စတဲ့ လက္ေမာင္းပတ္ေတြ ပတ္ၿပီး မိန္းမပ်ိဳေလးေတြပါမခ်န္ ဆြဲလြဲေနၾကတာ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္သင့္တဲ့ ကိစၥပါ၊ အထူးသျဖင့္ တကယ္တာဝန္႐ွိတဲ့ ရဲကို တာဝန္မေပးဘဲ ျပည္သူလူထု အေရၿခံဳထားတဲ့ လူေတြကို မတန္မရာ “တာဝန္” လက္ပတ္ေတြနဲ႔ ပြဲထုတ္ေနသူေတြဟာ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈ ႐ွိရတဲ့၊ တာဝန္ယူမႈ၊ တာဝန္ခံမႈ ႐ွိရတဲ့ ဒီမိုကေရစီ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြက္ အႏၲရာယ္႐ွိသူေတြ ပါပဲ…။ ။

ညီလင္းသစ္
၅ မတ္၊ ၂၀၁၅

က်ိဳးသြားခဲ့ေသာ ပံုဆြဲခဲတံမ်ား

ဒီေန႔မနက္က ပါရီၿမိဳ႕က သတင္းစာတိုက္တခုမွာ အၾကမ္းဖက္သတ္ျဖတ္မႈတခု ျဖစ္သြားခဲ့တယ္၊ မနက္ ၁၁ နာရီခြဲေလာက္မွာ Charlie Hebdo ဆိုတဲ့ သတင္းစာတိုက္ထဲကို မ်က္ႏွာဖံုးစြပ္ ေသနတ္သမား ႏွစ္ေယာက္က ဝင္လာၿပီးေတာ့ အစည္းအေဝးလုပ္ေနတဲ့ အယ္ဒီတာေတြ၊ သတင္းေထာက္ေတြကို ပစ္သတ္သြားတဲ့ အၾကမ္းဖက္သတ္ျဖတ္မႈပါ၊ အဲဒီသတ္ျဖတ္မႈမွာ သတင္းစာတိုက္ရဲ႕ နာမည္ႀကီး ကာတြန္းဆရာ ၄ ေယာက္ အပါအဝင္ လူ ၁၂ ေယာက္ အသက္ေပးလိုက္ရတယ္၊ အစည္းအေဝးခန္းထဲက ျပန္ထြက္လာတဲ့ ေသနတ္သမား ၂ ေယာက္ကို က်န္တဲ့အေဖာ္ တေယာက္က ကားေပၚကေန ေစာင့္ေနတယ္၊ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ ၃ ေယာက္ ေမာင္းထြက္သြားတယ္၊ မလွမ္းမကမ္းက လမ္းေပၚကို ေရာက္ေတာ့ ရဲေတြနဲ႔ ပစ္ခတ္မႈေတြထပ္ျဖစ္တယ္၊ အဲဒီမွာ ရဲတေယာက္က ဒဏ္ရာနဲ႔ လဲသြားတဲ့အခါ သူ႔ဆီကို ေသနတ္သမား ၂ ေယာက္က ေလွ်ာက္သြားၿပီး ေခါင္းကို အနီးကပ္ေတ့ၿပီး ေသြးေအးေအးနဲ႔ ပစ္သတ္လိုက္ျပန္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္ေရာက္လာတဲ့ ရဲေတြကို ေျခရာေဖ်ာက္ၿပီး ေမာင္းေျပးသြားခဲ့တယ္…၊

Charlie Hebdo ဆိုတာက ၁၉၇၀ ျပည့္ႏွစ္ကတည္းက ေထာင္ထားတဲ့ အပတ္စဥ္ထုတ္ သတင္းစာတိုက္ျဖစ္ပါတယ္၊ သူ႔ရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ ပြဲဆူေစတတ္တဲ့ သေရာ္စာ ေဆာင္းပါးေတြ၊ ကာတြန္းေတြကို ရဲရဲတင္းတင္း ေဖာ္ျပရဲတဲ့ အခ်က္ပါ၊ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး ဝန္းက်င္က အျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ လူပုဂၢိဳလ္ေတြကို satire ပံုစံမ်ိဳးစံုနဲ႔ ကာတြန္းေတြေရးသလို ဘာသာေရးနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္လည္း လက္မေ႐ွာင္ပါဘူး၊ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္မွာ ဒိန္းမတ္သတင္းစာ တေစာင္က အစၥလာမ္ဘာသာနဲ႔ တမန္ေတာ္မိုဟာမက္ အေၾကာင္းကို ကာတြန္း ၁၂ ပံုဆြဲၿပီး ေဖာ္ျပတဲ့အခါ အာရပ္ကမာၻနဲ႔ မြတ္ဆလင္ႏိုင္ငံတခ်ိဳ႕မွာ အေတာ္ေလးပြဲဆူသြား ခဲ့တယ္၊ အဲဒီကာတြန္းေတြကို Charlie Hebdo သတင္းစာကလည္း ျပန္ေဖာ္ျပလိုက္လို႔ အစြန္းေရာက္မြတ္ဆလင္ေတြရဲ႕ အၿငိဳးထားျခင္းကို အဲဒီကတည္းက ခံခဲ့ရတယ္၊ ေနာက္ပိုင္းမွာ သတင္းစာတိုက္ကို ၿခိမ္းေျခာက္တဲ့စာေတြ၊ ေမးလ္ေတြ မၾကာခဏဆိုသလို ေရာက္လာတတ္ေပမယ့္ Charlie Hebdo ကေတာ့ သူ႔ရဲ႕မူအတိုင္း ေဖာ္ျပစရာ ႐ွိတာကို ဆင္ဆာမျဖတ္ဘဲ ေဖာ္ျပၿမဲပဲ၊ တိုက္ရဲ႕ ကာတြန္းဆရာေတြကလည္း သေရာ္စရာေပၚလာရင္ အစၥလာမ္ေသာ၊ မိုဟာမက္ေသာ မေ႐ွာင္ဘဲ ရဲရဲဝ့ံဝ့ံ ဆြဲၿမဲ ဆြဲေနခဲ့တယ္၊ ဒီေန႔မနက္မွာေတာ့ သူတို႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကားေနခဲ့တဲ့ ၿခိမ္းေျခာက္မႈဟာ တကယ့္က်ည္ဆံေတြ အျဖစ္နဲ႔ သတင္းစာတိုက္ရဲ႕ အစည္းအေဝးခန္းထဲကို ဝင္ေရာက္လာခဲ့ေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္၊

အၾကမ္းဖက္မႈေလ့လာသူ သုေတသီေတြရဲ႕ အဆိုအရ ေသနတ္သမား ၂ ေယာက္ဟာ ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့က်င့္ထားတဲ့ ကြန္မန္ဒိုေတြလို႔ ဆိုတယ္၊ သတင္းစာတိုက္ရဲ႕ အစည္းအေဝးအခ်ိန္ကို အတိအက် သိေနသလို အစည္းအေဝးခန္းထဲကို ဝင္လာတဲ့အခါမွာလည္း ကာတြန္းဆရာေတြရဲ႕ နာမည္ေတြကို ေခၚၿပီးမွ တေယာက္ခ်င္းစီကို ေအးေအးေဆးေဆး ပစ္သတ္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္၊ ဒါ့အျပင္ သူတို႔ရဲ႕ အၾကမ္းဖက္ လႈပ္႐ွားမႈကို မွတ္တမ္းတင္ဖို႔ ရင္ဘတ္မွာလည္း GoPro ကင္မရာေတြကို လြယ္ထားခဲ့တယ္လို႔ ဆိုတယ္၊ သတင္းစာတိုက္အနီးမွာ ေနထိုင္သူတေယာက္က လွ်ပ္တျပက္႐ိုက္ထားတဲ့ ဗီဒီယိုထဲမွာလည္း ေသနတ္သမားေတြရဲ႕ လႈပ္႐ွားမႈဟာ ေသြးေအးၿပီး တိက်၊ သပ္ရပ္တာ ေတြ႔ရတယ္၊ လူ ၁၂ ေယာက္ကို ေလာေလာလတ္လတ္ သတ္ထားလို႔ စိတ္လႈပ္႐ွားေနတဲ့ ကမူး႐ွဴးထိုး အမူအရာေတြ မေတြ႔ရဘူး၊ လမ္းေပၚမွာ ရဲေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ပစ္တဲ့အခါမွာလည္း သူတို႔ရဲ႕ AK-47 ေမာင္းျပန္ေသနတ္ေတြကို ထိခ်င္ရာထိ သေဘာမ်ိဳး အတြဲလိုက္ ဆြဲပစ္တာမဟုတ္ဘဲ ပစ္မွတ္ကို အတိအက် ခ်ိန္ၿပီးမွ တေတာင့္ခ်င္းပစ္တာ ေတြ႔ရပါတယ္၊ အစည္းအေဝးစားပြဲက လူေတြအားလံုးကို ပစ္ၿပီးခ်ိန္မွာ ေသနတ္သမားေတြက ငါတို႔ဟာ အယ္လ္ကိုင္ဒါက ျဖစ္တယ္-လို႔ ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္း စားပြဲေအာက္ကို ဝင္ပုန္းလိုက္ႏိုင္တဲ့ သတင္းေထာက္အမ်ိဳးသမီး တေယာက္က ျပန္ေျပာျပပါတယ္၊

ျပင္သစ္တႏိုင္ငံလံုးသာမက ဥေရာပတိုက္ တခုလံုး တုန္လႈပ္၊ ေျခာက္ျခားသြားၾကတဲ့ ဒီအျဖစ္အပ်က္အေပၚကို လူေတြတံု႔ျပန္ပံုမွာ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတဲ့ ၂ ခ်က္ကို ေတြ႔ရပါတယ္၊ ပထမတခ်က္က အစြန္းေရာက္ အၾကမ္းဖက္မႈနဲ႔ အစၥလာမ္ဘာသာကို ခြဲျခားျမင္ၾကတာပါ၊ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ေတြက လူထုကို အားေပးစကားေျပာတဲ့ မိန္႔ခြန္းေတြထဲမွာ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ ဘာသာေရးတခုလံုးကို သိမ္းက်ံဳး ရမ္းကားတာမ်ိဳး မလုပ္ၾကဖို႔ သတိေပးၾကသလို လမ္းေပၚက လူေတြကလည္း ျပင္သစ္ႏိုင္ငံမွာ ကာလ႐ွည္ၾကာကတည္းက အတူယွဥ္တြဲ ႐ွိေနခဲ့တဲ့ မြတ္ဆလင္ေတြအေပၚ ရန္လိုမုန္းတီးတဲ့ စကားမ်ိဳးေတြ မေျပာၾကပါဘူး၊ အစၥလာမ္ဘာသာနဲ႔ မိုဟာမက္ကို ေလွာင္ေျပာင္တဲ့ ကာတြန္းေတြဆြဲလို႔ လာသတ္တဲ့ လူသတ္သမားေတြဟာ အစၥလာမ္ဘာသာကို ကာကြယ္သူေတြ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ၉၉ ရာခိုင္ႏႈန္း ေသခ်ာသလို ေသနတ္သမားေတြ ကားေပၚအတက္မွာလည္း ဘုရားသခင္သည္ ႀကီးျမတ္ေတာ္မူ၏-လို႔ အဓိပၸါယ္ရတဲ့ Allahu Akbar ဆိုတဲ့ အာရပ္စကားကို ေအာ္သြားခဲ့ၾကပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီလူေတြဟာ စစ္ေသြးႂကြအစြန္းေရာက္ မြတ္ဆလင္ေတြ ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာေန,ေနၾကတဲ့ အျခားေသာ အစၥလာမ္ဘာသာဝင္ေတြနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ဘူးဆိုတာ လူအမ်ားစုႀကီးက နားလည္ၾကတဲ့အတြက္ အစၥလာမ္မုန္းတီးေရး၊ မြတ္ဆလင္ဆန္႔က်င္ေရး စကားမ်ိဳးေတြ ေျပာတာ မၾကားရပါဘူး၊ ဖေယာင္းတိုင္ေလးေတြထြန္းၿပီး တိုးတိုးတိတ္တိတ္ပဲ စုေဝးေနၾကသလို ေဒါသထြက္ေနေသာ လူအုပ္ႀကီးေတြ ေရာက္လာတာမ်ိဳးလည္း မ႐ွိပါဘူး၊

ေနာက္ ဒုတိယတခ်က္ကေတာ့ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ေတြ အပါအဝင္ လူတိုင္းနီးပါးက ဒါဟာ သူမ်ားဘာသာကို သြားေစာ္ကားလို႔ လူ ၁၂ ေယာက္ျပန္ၿပီး အသတ္ခံရတာလို႔ ခပ္တိမ္တိမ္ မေတြးဘဲ ဒီကိစၥဟာ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံ၊ ျပင္သစ္လူမ်ိဳးေတြ ယံုၾကည္က်င့္သံုးတဲ့ လြတ္လပ္စြာေတြးေခၚခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာေရးသားေဖာ္ထုတ္ခြင့္ကို တားဆီး၊ ပိတ္ပင္ဖို႔ ႀကိဳးစားတဲ့ လုပ္ရပ္လို႔ ျမင္ၾကတဲ့ အခ်က္ပါပဲ၊ အထူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံအတြက္ အေရးႀကီးလွတဲ့ စာနယ္ဇင္းလြတ္လပ္ခြင့္ကို ထိပါးတဲ့လုပ္ရပ္လို႔ ျမင္ၾကတဲ့အတြက္ ၿမိဳ႕ႀကီးေတြမွာ ေထာင္ေသာင္းနဲ႔ခ်ီတဲ့ လူေတြဟာ ရင္ျပင္ေတြ၊ လမ္းဆံုလမ္းခြေတြမွာ မြန္းလြဲပိုင္းက စၿပီးေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာနဲ႔ စုေဝးဆႏၵထုတ္ေဖာ္ ၾကပါတယ္၊ လူအမ်ားစုရဲ႕ လက္ထဲမွာလည္း အနက္ေရာင္စာ႐ြက္ေပၚမွာ အျဖဴေရာင္စာလံုးနဲ႔ ေရးထားတဲ့ Je suis Charlie ဆိုတဲ့ စာ႐ြက္ေတြကိုလည္း ကိုင္ထားၾကပါတယ္၊ I am Charlie လို႔ အဓိပၸါယ္ရတဲ့ အဲဒီစာတန္းရဲ႕ သေဘာကေတာ့ လြတ္လပ္စြာ ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုခြင့္ကို ထိပါးပိတ္ပင္ဖို႔ ႀကိဳးစားလာမယ္ဆိုရင္ ငါတို႔လည္း Charlie Hebdo လိုပဲ နာက်င္ခံစားရတယ္၊ တသားထဲ႐ွိတယ္ ဆိုတဲ့ သေဘာပါပဲ၊ အသတ္ခံရတဲ့ ကာတြန္းဆရာေတြထဲက တေယာက္ျဖစ္တဲ့ Charb ကေတာ့ “မလႈပ္မယွက္ထိုင္ၿပီး အသက္႐ွင္ေနရမယ့္အစား မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ေသတာကမွ ပိုၿပီးေကာင္းေသးတယ္” လို႔ တခါတုန္းက ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္၊ ေထာင္နဲ႔ေသာင္းနဲ႔ခ်ီတဲ့ ျပင္သစ္လူမ်ိဳးေတြ လမ္းေတြေပၚမွာ ဆႏၵထုတ္ေဖာ္ စုေဝးေနတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြကိုၾကည့္ရင္း ဟိုတေလာဆီက ျမန္မာျပည္ကသတင္းေထာက္ ကိုပါႀကီး အသတ္ခံရတုန္းကလုပ္တဲ့ ဆႏၵထုတ္ေဖာ္ပြဲမွာ ဒါဟာ ႏိုင္ငံသားအခြင့္အေရးကို ထိပါးတဲ့ကိစၥ၊ စာနယ္ဇင္း လြတ္လပ္ခြင့္ကို ထိပါးပိတ္ပင္တဲ့ကိစၥပဲ-လို႔ ျပည္သူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ကမ်ား ေတြးေနမိႏိုင္မလဲ၊ ဒီမိုကေရစီတို႔၊ လူ႔အခြင့္အေရးတို႔ကို တည္ေဆာက္ဖို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ႐ွိၿပီးသားကို ထိန္းသိမ္းဖို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ၾကတဲ့အခါ မ႐ွိမျဖစ္ လိုအပ္တာကေတာ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ စည္းလံုးညီညြတ္မႈပဲ ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းကို အျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ ပံုရိပ္ေတြက ေျပာျပေနပါေတာ့တယ္…။ ။

ညီလင္းသစ္
၇ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၁၅

အျဖဴအမည္း စိန္ေခၚပြဲ (၅)

B&W Photo Challenge Day-5: "Living with the songs"

၅ ရက္ေျမာက္ေန႔အတြက္ ေနာက္ဆံုးဓာတ္ပံုကို တင္လိုက္ပါတယ္၊ သီခ်င္းေတြနဲ႔ ေနထိုင္တဲ့အခါ တျခား ဘာအက်ိဳးေက်းဇူးမွ မရခဲ့ဘူး ဆိုရင္ေတာင္မွ… အနည္းဆံုးေတာ့ စိတ္မညစ္ရမွာ ေသခ်ာပါတယ္၊ (အဲ… ေဘးနားက လူေတြအတြက္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူးေပါ့) းD ေဟာဒီ အျဖဴအမည္း ဓာတ္ပံုျပပြဲမွာ ပါဝင္ခြင့္ရလို႔ ဝမ္းသာရသလို က်ေနာ့္ကို ဖိတ္ေခၚခဲ့တဲ့ တီတင့္၊ မေမ၊ ညီမမိုးနဲ႔ ညီမဇြန္ တို႔ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္…။

ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္က B&W Challenge ရဲ႕ေကာင္းမႈနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ပို႔စ္ေတြ ၅ ပုဒ္ကို ဆက္တိုက္ဆိုသလို တင္ျဖစ္သြားတယ္၊ ေျပာရရင္ ဘေလာ့ဂ္ကို စေရးကတည္းက ၅ ရက္ဆက္တိုက္ ပို႔စ္ေတြတင္ျဖစ္တာ အခုအႀကိမ္ဟာ ပထမဦးဆံုးပါပဲ၊ ဒီဓာတ္ပံုေတြ၊ စာေၾကာင္းေတြကို ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္မွာ ျမင္ၿပီး၊ ဖတ္ၿပီးေပမယ့္လည္း ဘေလာ့ဂ္မွာဆက္ၿပီး အားေပးတဲ့ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမ အားလံုးကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ ဂစ္တာတီး၊ သီခ်င္းဆိုတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ေခါင္းထဲကို တခါတေလ ေရာက္လာတဲ့ စကားေလးတခြန္း ႐ွိပါတယ္၊ ထူးအိမ္သင္ ေရးခဲ့တဲ့ စာေၾကာင္းေလးတခုပါ၊ က်ေနာ္ အမွတ္မမွားရင္ သူ႔သီခ်င္းစာအုပ္ ေပါင္းခ်ဳပ္မွာ ေရးခဲ့တာ ထင္ပါတယ္၊ အခု အဲဒီစာသားေလးနဲ႔ပဲ ဘေလာ့ဂ္ရဲ႕ အျဖဴအမည္း စိန္ေခၚပြဲကိုလည္း အဆံုးသတ္ပါရေစ၊ “တီးရင္း၊ ဆိုရင္း၊ နားဆင္ရင္း ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအေၾကာင္း ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ သင္ၾကားႏိုင္ပါေစ” လို႔…။ ။

ညီလင္းသစ္
၃၀ ႏိုင္ဝင္ဘာ၊ ၂၀၁၄

အျဖဴအမည္း စိန္ေခၚပြဲ (၄)

B&W Photo Challenge Day-4: "For better, for worse, for richer, for poorer…"

ေဟာဒီ စတုတၳေန႔ ဓာတ္ပံုအတြက္ေတာ့ ဘာမွ အေထြအထူး မေျပာေတာ့ပါဘူး၊ ေခါင္းစဥ္ရယ္၊ ဓာတ္ပံုရယ္နဲ႔တင္ ၾကည့္သူ ကိုယ္စီတိုင္းဟာ ကိုယ္ပိုင္ အဓိပၸါယ္ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြနဲ႔ အသီးသီး ျပည့္စံု ေနႏိုင္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ပါ…၊ ဒီ ဓာတ္ပံုရဲ႕ အိုင္ဒီယာက က်ေနာ့္ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ အိုင္ဒီယာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ တခါတုန္းက အင္တာနက္မွာ ေတြ႔မိရင္း စိတ္ကူးေလးကို သေဘာက်တာနဲ႔ မွတ္ထားၿပီး ျပန္စမ္းၾကည့္ထား တာပါ၊ စာအုပ္တအုပ္၊ လက္စြပ္ေလး ၂ ကြင္း၊ Flash မီးေလး တပြင့္ကို သူ႔ေနရာနဲ႔သူ ခ်ထားလိုက္တဲ့အခါ လက္စြပ္ေလး ၂ ကြင္း ေနာက္ကြယ္မွာ ခိုင္ခိုင္မာမာ ႐ွိေနတဲ့ အရာႏွစ္ခုက အရိပ္အျဖစ္နဲ႔ ေပၚလာၾကတယ္…၊ နည္းစနစ္ပိုင္းက ႐ိုး႐ွင္းေပမယ့္ အဓိပၸါယ္အားျဖင့္ေတာ့ ေလးနက္တဲ့ setting တခုမို႔ စမ္းၾကည့္ဖို႔ က်ေနာ္ စိတ္ကူးမိခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္၊ က်ေနာ့္လိုပဲ ျပန္ၿပီး စမ္း႐ိုက္ထားတဲ့ ပံုေတြလည္း အမ်ားအျပား႐ွိေနတာေၾကာင့္ ဒီ အိုင္ဒီယာရဲ႕ မူလပိုင္႐ွင္က ဘယ္သူမွန္းမသိလို႔ ခရက္ဒစ္ေတာ့ မေပးႏိုင္ပါဘူး၊

တခါတုန္းက မဂၤလာေဆာင္တခုမွာ သူတို႔သားနဲ႔ သူတို႔သမီးရဲ႕ လက္စြပ္ေတြကို ဘူးေလးနဲ႔ သယ္လာေပးရတဲ့ ring boy ကေလးငယ္က ႐ုတ္တရက္ ထြက္ေျပးသြားလို႔ လူေတြက လိုက္ဖမ္းရင္း အလုပ္႐ွဳပ္သြားဖူးတယ္၊ ပံုမွန္ဆိုရင္ေတာ့ ဘုရား႐ွစ္ခိုးေက်ာင္းမွာ ေဆာင္တဲ့ မဂၤလာေဆာင္ေတြမွာ သူတို႔သားနဲ႔ လူပ်ိဳရံက ဟိုးအေ႐ွ႕မွာ ႀကိဳၿပီးေစာင့္ေနရတယ္၊ အခ်ိန္က်တဲ့အခါ ring boy ေကာင္ေလးက လက္စြပ္ေတြထည့္ထားတဲ့ ဘူးေလးနဲ႔အတူ ဘုရားေက်ာင္း ေလွ်ာက္လမ္းအတိုင္း ဝင္လာမယ္၊ သူ႔ေနာက္မွာ flower girls ေကာင္မေလးေတြက ပန္းျခင္းေတြနဲ႔ လိုက္လာမယ္၊ သူတို႔ေနာက္မွာက အပ်ိဳရံ…၊ ေနာက္ဆံုးမွာမွ သူတို႔သမီးက သူ႔အေဖနဲ႔တြဲၿပီး ဘုရားေက်ာင္းထဲ ဝင္လာမယ္၊ ခုနက ေျပာတဲ့ ring boy ေကာင္ေလးကေတာ့ ေလွ်ာက္လမ္းအတိုင္း ဝင္လာေနရင္းနဲ႔ ေဘးတဖက္တခ်က္က ဝိုင္းၾကည့္ေနတဲ့ လူေတြကုိပဲ လန္႔သြားတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ bow tie ေတြ suit ေတြ ဝတ္ထားရတာကို က်ဥ္းက်ပ္လာလို႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ခုန္ေပါက္ထြက္ေျပးသြားတာလားေတာ့ မသိဘူး၊ ႐ုတ္တရက္ ေနာက္လွည့္ေျပးသြားလို႔ ကေလးမိဘေတြနဲ႔ အနီးအနားက လူတခ်ိဳ႕က လိုက္ဖမ္းခဲ့ရဖူးတယ္၊ မဟုတ္လို႔ကေတာ့ ကေလးနဲ႔အတူ လက္စြပ္ ၂ ကြင္းလည္း တခါထဲပါသြားလို႔ သူတို႔သားနဲ႔ သူတို႔သမီးအဖို႔ လဲလွယ္စရာ ဘာအထိမ္းအမွတ္ ပစၥည္းမွမ႐ွိေတာ့ဘဲ အေတာ္ေလး အၾကပ္႐ိုက္သြားမွာ ေသခ်ာတယ္…၊

ဟိုးအရင္တုန္းက အယူအဆအရေတာ့ လက္ထပ္လက္စြပ္ေတြမွာ စိန္တို႔၊ ေက်ာက္သံပတၱျမားတို႔ ဘာမွမပါေစဘဲ ေ႐ႊသက္သက္နဲ႔ပဲ ႐ိုး႐ိုးေမာင္းကြင္းပံုစံ လုပ္ၾကပါတယ္၊ ႐ွဳပ္ေထြးမႈေတြ၊ အေဆာင္အေယာင္ေတြ မပါဘဲ ႐ွင္းလင္းတဲ့ ႏွစ္ကိုယ္တူဘဝကို ရည္ညႊန္းခ်င္တယ္လို႔ ယူဆရပါတယ္၊ အခုေနာက္ပိုင္း လက္စြပ္ေတြမွာေတာ့ အရစ္ေဖာ္တာေတြ၊ ေဖာင္းႂကြပံုစံ လိုင္းေတြေဖာ္တာေတြ အျပင္ စိန္ပြင့္၊ ပတၱျမားပြင့္ ေသးေသးေလးေတြ ျမွဳပ္တာမ်ိဳးေတြပါ လုပ္လာၾကတယ္၊ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါ၊ ႐ိုး႐ိုးေမာင္းကြင္း ျဖစ္ေစ၊ စိန္ေတြေက်ာက္ေတြ ပါသည္ျဖစ္ေစ၊ လက္ထပ္လက္စြပ္ ႐ွိသည္ျဖစ္ေစ၊ မ႐ွိသည္ျဖစ္ေစ… အတူတကြ ယွဥ္တြဲေနထိုင္သြားမယ့္ သူစိမ္းႏွစ္ေယာက္အဖို႔ အေရးအႀကီးဆံုးက တဦးအေပၚတဦး နားလည္မႈ၊ ခြင့္လႊတ္သည္းခံမႈနဲ႔ ငဲ့ညွာေထာက္ထားမႈေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္၊ အဲဒီလို အခ်က္အလက္ေတြနဲ႔ ထြန္းညွိလိုက္မွသာ လက္စြပ္ေလး ၂ ကြင္းက ထြက္လာမယ့္ အရိပ္ေတြဟာ အေပၚကဓာတ္ပံုထဲကလို ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္လို႔ က်ေနာ္ယံုၾကည္မိ ပါတယ္…။ ။

ညီလင္းသစ္
၂၉ ႏိုဝင္ဘာ၊ ၂၀၁၄

အျဖဴအမည္း စိန္ေခၚပြဲ (၃)

B&W Photo Challenge Day-3: "In the mist…"

တတိယေန႔ ဓာတ္ပံုကေတာ့ ျမဴခိုးေဝတဲ့ မနက္ခင္းတခုပါ…၊ ျမဴႏွင္းေတြ သိပ္သိပ္သည္းသည္း က်ေနတဲ့ မနက္ခင္းတခုမွာ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ ေရကန္နားဆီကို က်ေနာ္တေယာက္ထဲ ထြက္လာခဲ့တယ္…၊ ေစာေစာစီးစီး ငါး႐ွာထြက္တဲ့ တံငါသည္ ၃ ေယာက္နဲ႔ ဆံုမိတာကလြဲရင္ ပတ္ဝန္းက်င္ တခုလံုးဟာ ငွက္ကေလး တေကာင္တေလေတာင္မွ မ႐ွိဘဲ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးမွာ အိပ္ေမာက်ေနတုန္းပါပဲ၊ လိုခ်င္တဲ့ ဓာတ္ပံုတခ်ိဳ႕ ႐ိုက္ၿပီးတဲ့အခါ ကန္စပ္က ေက်ာက္တံုးေတြေပၚမွာ ထိုင္ရင္း အအိပ္ႀကီးေနတဲ့ မနက္ခင္းကို က်ေနာ္ စိမ္ေျပနေျပပဲ ထိုင္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္၊ ေအးျမတဲ့ ျဖဴလြလြ ပိုးပုဝါ တစရဲ႕ ေအာက္က မနက္ခင္းဟာ အဲဒီေန႔က တကယ္ပဲ “သက္ၿငိမ္” ဆန္ေနခဲ့တယ္…။

ျမဴေတြ၊ ႏွင္းေတြအေၾကာင္း ေျပာေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ ဒီဓာတ္ပံုကို ၿပီးခဲ့တဲ့ေမလ ေႏြဦးရာသီမွာ ႐ိုက္ခဲ့တာပါ၊ ႐ံုးပိတ္ရက္ ၂ ရက္ရယ္၊ စေန၊ တနဂၤေႏြရယ္ေပါင္းၿပီး စုစုေပါင္းအားလပ္ရက္ ၄ ရက္ရတုန္းက ျပင္သစ္မွာ႐ွိတဲ့ camping site တခုကို က်ေနာ္တို႔ သြားလည္ျဖစ္ပါတယ္၊ ေမလဆိုတာက ေႏြဦးရာသီထဲ အေတာ္ကို ေရာက္ေနၿပီျဖစ္လို႔ ပံုမွန္ဆိုရင္ သိပ္မေအးေတာ့ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီရက္ေတြတုန္းကေတာ့ မနက္ခင္းတိုင္းမွာ ျမဴခိုးေတြ သိုင္းဝိုင္းလႊမ္းၿခံဳလို႔ ေနမထြက္လာေသးခင္မွာ ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္နဲ႔…၊ တရက္မွာေတာ့ က်န္တဲ့လူေတြ ဇိမ္နဲ႔ေကြးေနတုန္း က်ေနာ္တေယာက္တည္း ကင္မရာဆြဲၿပီး ထြက္လာလိုက္တယ္၊ Camping site က ေရကန္ႀကီး တခုရဲ႕ ေဘးနားမွာ ဆိုေတာ့ ေရကန္ေပၚမွာ ျမဴေတြ ဆိုင္းေနေလာက္တယ္ဆိုၿပီး အဲဒီဖက္ကို သြားၾကည့္လိုက္တာ မွန္သြားတယ္၊ လူသူေလးပါး ကင္း႐ွင္းၿပီး တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းလွတဲ့ မနက္ခင္းဟာ တကယ္ပဲ ႏွစ္လိုဖြယ္ရာ ေကာင္းပါတယ္၊ ေရကန္ဝန္းက်င္မွာ ဓာတ္ပံု႐ိုက္လိုက္၊ ေအးေအးလူလူ ထိုင္လိုက္၊ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္နဲ႔ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ က်ေနာ္ေနခဲ့တယ္၊ အျဖဴအမည္း စိန္ေခၚပြဲအတြက္ ရည္႐ြယ္ၿပီး က်န္တဲ့ဓာတ္ပံုေတြကို သီးသန္႔႐ိုက္တင္ခဲ့ေပမယ့္ အခုဒီပံုေလးကေတာ့ အရင္က႐ိုက္ထားၿပီးသား ျဖစ္လို႔ တခုထဲေသာ ႁခြင္းခ်က္လည္း ျဖစ္ပါတယ္…။

ညီလင္းသစ္
၂၈ ႏိုဝင္ဘာ၊ ၂၀၁၄