29 November 2014

အျဖဴအမည္း စိန္ေခၚပြဲ (၄)



B&W Photo Challenge Day-4: "For better, for worse, for richer, for poorer…"

ေဟာဒီ စတုတၳေန႔ ဓာတ္ပံုအတြက္ေတာ့ ဘာမွ အေထြအထူး မေျပာေတာ့ပါဘူး၊ ေခါင္းစဥ္ရယ္၊ ဓာတ္ပံုရယ္နဲ႔တင္ ၾကည့္သူ ကိုယ္စီတိုင္းဟာ ကိုယ္ပိုင္ အဓိပၸါယ္ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြနဲ႔ အသီးသီး ျပည့္စံု ေနႏိုင္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ပါ…၊ ဒီ ဓာတ္ပံုရဲ႕ အိုင္ဒီယာက က်ေနာ့္ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ အိုင္ဒီယာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ တခါတုန္းက အင္တာနက္မွာ ေတြ႔မိရင္း စိတ္ကူးေလးကို သေဘာက်တာနဲ႔ မွတ္ထားၿပီး ျပန္စမ္းၾကည့္ထား တာပါ၊ စာအုပ္တအုပ္၊ လက္စြပ္ေလး ၂ ကြင္း၊ Flash မီးေလး တပြင့္ကို သူ႔ေနရာနဲ႔သူ ခ်ထားလိုက္တဲ့အခါ လက္စြပ္ေလး ၂ ကြင္း ေနာက္ကြယ္မွာ ခိုင္ခိုင္မာမာ ႐ွိေနတဲ့ အရာႏွစ္ခုက အရိပ္အျဖစ္နဲ႔ ေပၚလာၾကတယ္…၊ နည္းစနစ္ပိုင္းက ႐ိုး႐ွင္းေပမယ့္ အဓိပၸါယ္အားျဖင့္ေတာ့ ေလးနက္တဲ့ setting တခုမို႔ စမ္းၾကည့္ဖို႔ က်ေနာ္ စိတ္ကူးမိခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္၊ က်ေနာ့္လိုပဲ ျပန္ၿပီး စမ္း႐ိုက္ထားတဲ့ ပံုေတြလည္း အမ်ားအျပား႐ွိေနတာေၾကာင့္ ဒီ အိုင္ဒီယာရဲ႕ မူလပိုင္႐ွင္က ဘယ္သူမွန္းမသိလို႔ ခရက္ဒစ္ေတာ့ မေပးႏိုင္ပါဘူး၊

တခါတုန္းက မဂၤလာေဆာင္တခုမွာ သူတို႔သားနဲ႔ သူတို႔သမီးရဲ႕ လက္စြပ္ေတြကို ဘူးေလးနဲ႔ သယ္လာေပးရတဲ့ ring boy ကေလးငယ္က ႐ုတ္တရက္ ထြက္ေျပးသြားလို႔ လူေတြက လိုက္ဖမ္းရင္း အလုပ္႐ွဳပ္သြားဖူးတယ္၊ ပံုမွန္ဆိုရင္ေတာ့ ဘုရား႐ွစ္ခိုးေက်ာင္းမွာ ေဆာင္တဲ့ မဂၤလာေဆာင္ေတြမွာ သူတို႔သားနဲ႔ လူပ်ိဳရံက ဟိုးအေ႐ွ႕မွာ ႀကိဳၿပီးေစာင့္ေနရတယ္၊ အခ်ိန္က်တဲ့အခါ ring boy ေကာင္ေလးက လက္စြပ္ေတြထည့္ထားတဲ့ ဘူးေလးနဲ႔အတူ ဘုရားေက်ာင္း ေလွ်ာက္လမ္းအတိုင္း ဝင္လာမယ္၊ သူ႔ေနာက္မွာ flower girls ေကာင္မေလးေတြက ပန္းျခင္းေတြနဲ႔ လိုက္လာမယ္၊ သူတို႔ေနာက္မွာက အပ်ိဳရံ…၊ ေနာက္ဆံုးမွာမွ သူတို႔သမီးက သူ႔အေဖနဲ႔တြဲၿပီး ဘုရားေက်ာင္းထဲ ဝင္လာမယ္၊ ခုနက ေျပာတဲ့ ring boy ေကာင္ေလးကေတာ့ ေလွ်ာက္လမ္းအတိုင္း ဝင္လာေနရင္းနဲ႔ ေဘးတဖက္တခ်က္က ဝိုင္းၾကည့္ေနတဲ့ လူေတြကုိပဲ လန္႔သြားတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ bow tie ေတြ suit ေတြ ဝတ္ထားရတာကို က်ဥ္းက်ပ္လာလို႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ခုန္ေပါက္ထြက္ေျပးသြားတာလားေတာ့ မသိဘူး၊ ႐ုတ္တရက္ ေနာက္လွည့္ေျပးသြားလို႔ ကေလးမိဘေတြနဲ႔ အနီးအနားက လူတခ်ိဳ႕က လိုက္ဖမ္းခဲ့ရဖူးတယ္၊ မဟုတ္လို႔ကေတာ့ ကေလးနဲ႔အတူ လက္စြပ္ ၂ ကြင္းလည္း တခါထဲပါသြားလို႔ သူတို႔သားနဲ႔ သူတို႔သမီးအဖို႔ လဲလွယ္စရာ ဘာအထိမ္းအမွတ္ ပစၥည္းမွမ႐ွိေတာ့ဘဲ အေတာ္ေလး အၾကပ္႐ိုက္သြားမွာ ေသခ်ာတယ္…၊

ဟိုးအရင္တုန္းက အယူအဆအရေတာ့ လက္ထပ္လက္စြပ္ေတြမွာ စိန္တို႔၊ ေက်ာက္သံပတၱျမားတို႔ ဘာမွမပါေစဘဲ ေ႐ႊသက္သက္နဲ႔ပဲ ႐ိုး႐ိုးေမာင္းကြင္းပံုစံ လုပ္ၾကပါတယ္၊ ႐ွဳပ္ေထြးမႈေတြ၊ အေဆာင္အေယာင္ေတြ မပါဘဲ ႐ွင္းလင္းတဲ့ ႏွစ္ကိုယ္တူဘဝကို ရည္ညႊန္းခ်င္တယ္လို႔ ယူဆရပါတယ္၊ အခုေနာက္ပိုင္း လက္စြပ္ေတြမွာေတာ့ အရစ္ေဖာ္တာေတြ၊ ေဖာင္းႂကြပံုစံ လိုင္းေတြေဖာ္တာေတြ အျပင္ စိန္ပြင့္၊ ပတၱျမားပြင့္ ေသးေသးေလးေတြ ျမွဳပ္တာမ်ိဳးေတြပါ လုပ္လာၾကတယ္၊ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါ၊ ႐ိုး႐ိုးေမာင္းကြင္း ျဖစ္ေစ၊ စိန္ေတြေက်ာက္ေတြ ပါသည္ျဖစ္ေစ၊ လက္ထပ္လက္စြပ္ ႐ွိသည္ျဖစ္ေစ၊ မ႐ွိသည္ျဖစ္ေစ… အတူတကြ ယွဥ္တြဲေနထိုင္သြားမယ့္ သူစိမ္းႏွစ္ေယာက္အဖို႔ အေရးအႀကီးဆံုးက တဦးအေပၚတဦး နားလည္မႈ၊ ခြင့္လႊတ္သည္းခံမႈနဲ႔ ငဲ့ညွာေထာက္ထားမႈေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္၊ အဲဒီလို အခ်က္အလက္ေတြနဲ႔ ထြန္းညွိလိုက္မွသာ လက္စြပ္ေလး ၂ ကြင္းက ထြက္လာမယ့္ အရိပ္ေတြဟာ အေပၚကဓာတ္ပံုထဲကလို ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္လို႔ က်ေနာ္ယံုၾကည္မိ ပါတယ္…။ ။


ညီလင္းသစ္
၂၉ ႏိုဝင္ဘာ၊ ၂၀၁၄

5 comments:

Anonymous said...

ဝိုး မိုက္တယ္..အခုဆို ေမာင္းကြင္းေလးေတြရဲ့ အရိပ္အျပင္ သားသား ေလးတေယာက္ ကိုပါ ျမင္ေနရတယ္ ကိုညီလင္းရဲ့

ညီ

(စာမ်က္ႏွာထဲက စာသားေတြပါ ဘာသာျပန္ေပးရင္ ေကာင္းမွာဗ်)

Aunty Tint said...

ေမာင္ညီလင္းရဲ႕ အေတြးေလးနဲ႔အေရးေလးကို ေျပာဘုိ႔ေတာင့္ ဆြံ႔အသြားၿပီ... ပိုတယ္ထင္မွာစိုးလို႔ :P
မဂၤလာေဆာင္အတြက္ အသိအမွတ္ျပဳတဲ့ လက္စြပ္ေလးေတြအေၾကာင္းဖတ္ရင္း တီတင့္အခုမွ သတိရလို႔ ေျပာရအံုးမယ္ တီတင့္တို႔ မဂၤလာေဆာင္ၿပီး ၁၀ႏွစ္ေျမာက္ ႏွစ္ပတ္လည္ေရာက္မွ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ လက္စြပ္စ၀တ္ၾကတယ္ဆိုရင္ ယံုမလားဟင္? ... :)

ဇြန္မိုးစက္ said...

တကယ္ေတာ့ လက္ထပ္လက္စြပ္ဝတ္တာ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာဓေလ့မွာ မရွိခဲ့ဘူးေနာ္။ အေဖတုိ႔အေမတုိ႔အရြယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ဇြန္သတိထားမိသေလာက္ လက္ထပ္လက္စြပ္ မဝတ္ၾကဘူး။ အခုေနာက္ပုိင္းလက္ထပ္တဲ့ ျမန္မာလူငယ္လူူရြယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ဝတ္လာၾကတယ္။
ဇြန္ကေတာ့ အသက္ႀကီးလာလုိ႔ အေတြးအေခၚေတြေျပာင္းလာတာလား မသိဘူး၊ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ ခ်စ္ခင္စုံမက္ၾကတဲ့အခါ အေဆာင္အေယာင္ေတြ ဘာမွမလုိပါဘူးေလ။ မဂၤလာပြဲေတြ ခမ္းခမ္းနားနားလုပ္ၿပီးမွ ကြဲၾကကြာၾကတဲ့ အျဖစ္ေတြ ျမင္ရၾကားရပါမ်ားတဲ့ေခတ္မွာ အျပန္အလွန္ နားလည္ၾကင္နာခြင့္လႊတ္မႈနဲ႔ တည္ေဆာက္တဲ့ ပကာသနမပါဘဲ ရုိးရွင္းတဲ့ လက္ထပ္မဂၤလာပြဲကသာ အေကာင္းဆုံးလုိ႔ ထင္မိတယ္။ ဥပမာ - တီတင့္တုိ႔ မဂၤလာပြဲလုိမ်ိဳးေပါ့။ း)

Aunty Tint said...

ေမာင္ညီလင္းရဲ႕ ရီပလိုင္းကြန္မန္႔ေလးကို ၀င္ဖတ္ေတာ့ ဇြန္ေလးရဲ႕ ကြန္မန္႔ကိုဖတ္ခြင့္ရလိုက္တယ္။ မွန္တာေျပာရင္ သတင္းေပါ့ေနာ္ အတင္းမဟုတ္ဘူးလို႔ ယူဆၿပီးေျပာရရင္ ကရ၀ိတ္မွာလက္ထပ္ၿပီး အင္းယားလိပ္မွာ မဂၤလာဧည့္ခံပြဲလုပ္ခဲ့တဲ့ တီတင့္ရဲ႕ အစ္ကိုႀကီးအိမ္ေထာင္သက္ဟာ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ ၿပိဳကြဲသြားခဲ့တယ္။ ႀကိဳမျမင္ႏိုင္တဲ့ အနာဂါတ္ကို မေမွ်ာ္ကိုးပဲ လက္ရွိဘ၀မွာ ေတြးေတာခ်င့္ခ်ိန္ သံုးသပ္ဆံုးျဖတ္တာ အေကာင္းဆံုးပါပဲေလ။ (ေမာင္ညီလင္း တီတင့္နည္းနည္း ရွည္လိုက္မိၿပီေနာ္ :P )

ညီလင္းသစ္ said...

ညီ…
ေက်းဇူးဗ်…၊ စာသားေတြကေတာ့ လူခ်င္းေတြ႔မွပဲ ေျပာျပေတာ့မယ္ဗ်ာ…။ း)

တီတင့္…
၁၀ ႏွစ္အၾကာမွာ အင္း.. ဒီအခ်ိန္ေတာ့ ေသခ်ာပါၿပီေလ ဆိုတဲ့ သေဘာလား တီတင့္? းD အလကား ေနာက္တာေနာ္၊ ဟုတ္ပါတယ္၊ ႀကိဳမျမင္ႏိုင္တဲ့ အနာဂါတ္ကို ေၾကာင့္ၾကမေနဘဲ ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္မွာ ေနထိုင္တာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ တီတင့္ရာ။

ဇြန္…
ဟုတ္ပါတယ္…၊ ျမန္မာဗုဒၵဘာသာ ထံုးတမ္းစဥ္လာမွာေတာ့ မဂၤလာလက္စြပ္ဆိုတာ ဝတ္ေလ့မ႐ွိခဲ့ဘူး၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏွစ္ေယာက္တဘဝ တည္ေဆာက္တဲ့ေနရာမွာ ဘယ္အရာဟာ အဓိက၊ ဘယ္အရာဟာ သာမညဆိုတာ သိေနရင္ ၿပီးတာပါပဲေလ…။ း)