ခဲတံမ်ား

က်ေနာ္တို႔အားလံုး ခဲတံေတြနဲ႔ရင္းႏွီးၾကပါတယ္၊ ငယ္စဥ္ကာလ ေက်ာင္းေနတဲ့ အ႐ြယ္ကစ,လို႔ ေနာက္ဆံုး လုပ္ငန္းခြင္ထဲေရာက္တဲ့အထိ ခဲတံအမ်ိဳးမ်ိဳးကုိ ကိုင္ဖူးၾကပါတယ္၊ အေရာင္စံု အ႐ြယ္စံုခဲတံ ေပါင္းစံုကို သံုးၿပီး အသိပညာ၊ အတတ္ပညာမ်ိဳးစံုကို သင္ၾကားခဲ့ၾကတယ္၊ ပူပင္စရာသိပ္မ႐ွိလွတဲ့ ေက်ာင္းသားဘဝ တုန္းက ႐ိုးစင္းလွတဲ့ ေန႔စဥ္ဘဝေတြထဲမွာ ဒီခဲတံေလးေတြကလည္း အေဖာ္မြန္ပါပဲ၊ ႀကီးျပင္းလာေတာ့လုပ္ကိုင္ရာ လုပ္ငန္းအလိုက္ ခဲတံသံုးရမယ့္ေနရာ နည္းပါးသြားတတ္ၾကေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔အားလံုးရဲ႕ ငယ္ဘဝေကာက္ ေၾကာင္းေတြထဲမွာ ခဲျခစ္ရာေတြ ပါဝင္ခဲ့ဖူးတာေတာ့ ျငင္းမရပါဘူး၊

ကေလးဘဝ ေက်ာင္းေနရမယ့္အ႐ြယ္ မေရာက္ေသးခင္ က်ေနာ္ပထမဆံုးစၿပီး ရင္းႏွီးရတာက ေဘာပင္ပါ၊ ကေလးတို႔သဘာဝ ဟိုဟိုဒီဒီေရးျခစ္ခ်င္ေတာ့ အေဖနဲ႔အေမက က်ေနာ့္ကို စာ႐ြက္တခ်ိဳ႕နဲ႔ ေဘာပင္တစ္ေခ်ာင္း ေပးပါတယ္၊ အဲဒီမွာ က်ေနာ္က ႐ုပ္ပံုလည္းမဟုတ္၊ စာလည္းမဟုတ္၊ ဂဏန္းသခၤ်ာလည္းမဟုတ္တဲ့ မ်ဥ္း ေၾကာင္းေတြကို ေတာင္ျခစ္ေျမာက္ျခစ္ ေလွ်ာက္ျခစ္ပါတယ္၊ ေတာင္ျခစ္ေျမာက္ျခစ္ ဆိုေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္က ဘယ္အရပ္ကေတာင္၊ ဘယ္အရပ္ကေျမာက္မွန္းေတာ့ အဲဒီအ႐ြယ္တုန္းကသိတာမဟုတ္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ေျပာ႐ိုးေျပာစဥ္ ေတာင္ျခစ္ေျမာက္ျခစ္ ျခစ္တယ္ပဲထားပါေတာ့၊ ဘာေတြေရးျခစ္ေနတာလဲ ဆိုတာ မသိေပမယ့္ အေရး မႀကီးပါဘူး၊ စာ႐ြက္ေပၚမွာ ေဘာပင္နဲ႔ အရာထင္ေအာင္ဆြဲႏိုင္ရင္ ေက်နပ္သြားတာပါပဲ၊ အေရးမပါေပမယ့္ အရာထင္ရင္ေပ်ာ္တတ္တဲ့ ကေလးဘဝကိုး၊ ေနာက္ေတာ့ ေရာင္စံုခဲတံ...၊ ဒီေလာကရဲ႕ အေရာင္ေတြ အေၾကာင္းကို ဘာမွမသိေသးခင္ ကိုယ့္ကမာၻေလးထဲမွာ ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္အေရာင္ေတြ ဖန္တီး ရတာဟာ ကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ ၾကည္ႏူးဖို႔ေကာင္းလွပါတယ္၊

ေက်ာင္းေနရမယ့္ အ႐ြယ္ေရာက္လာေတာ့ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္၊ ေက်ာင္းဝတ္စံု၊ စာအုပ္၊ ကြန္ပါဗူး စသျဖင့္ စိတ္ လႈပ္႐ွားစြာနဲ႔ ျပင္ဆင္ရတဲ့ အသစ္အဆန္းေတြထဲမွာ ခဲတံေလးေတြလည္း ပါဝင္ပါတယ္၊ တခ်ိဳ႕ခဲတံေတြက ႐ုပ္ပံု ေလးေတြနဲ႔၊ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ေျဗာင္...၊ ဒီခဲတံေလးေတြနဲ႔ ဝလံုးေလးေတြ၊ ေနာက္ေတာ့ ကႀကီး,ခေကြး၊ ေနာက္ေတာ့ စာေၾကာင္းတိုေလးေတြ၊ တျဖည္းျဖည္းန႔ဲ အေရးက်င့္ခဲ့ၾကလို႔ေပါ့၊ ငယ္ငယ္ကတည္းက က်ေနာ့္မွာ စာေရးရင္ ဖိေရးတတ္ တဲ့အက်င့္႐ွိပါတယ္၊ စာ,စေရးတတ္ကတည္းက ဒီလိုပဲေရးတတ္ခဲ့တာ အခုထိပါပဲ၊ သတိ ထားေရးရင္ အစမွာေတာ့ ဟုတ္သလိုလိုန႔ဲ စာေၾကာင္းႏွစ္ေၾကာင္းေလာက္ ေရးၿပီးတာန႔ဲ အလိုလိုဖိေရးမိလ်က္ သားျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္၊ က်ေနာ့္စာအုပ္ေတြမွာဆိုရင္ တဖက္ကဖိေရးထားလို႔ အျခားတဖက္မွာ ေဖာင္းႂကြစာ လံုးေတြလို အျမဲေပၚေနတတ္ပါတယ္၊ မသိရင္ ဖိတ္စာအလားပါ၊

အဲဒီမွာ က်ေနာ္နဲ႔ခဲတံေတြၾကားက ပထမဆံုးပဋိပကၡ စေတာ့တာပါပဲ၊ က်ေနာ့္ရဲ႕ဖိေရးတဲ့ဒဏ္ကို သူတို႔မခံႏိုင္ ပါဘူး၊ ေလာေလာလတ္လတ္ခြ်န္ထားတဲ့ ခဲတံတစ္ေခ်ာင္းဟာ စာတစ္မ်က္ႏွာေရးလို႔ မဆံုးခင္မွာပဲ ေဖ်ာက္ကနဲ က်ိဳးသြားေလ့႐ွိပါတယ္၊ ဒီေတာ့ျပန္ခြ်န္...ဆက္ေရး...တခါထပ္က်ိဳး၊ ဒီလိုနဲ႔က်ေနာ့္ရဲ႕ ခဲတံေတြဟာသူမ်ားန႔ဲ ယွဥ္ရင္ ေစာစီးစြာတိုသြားေလ့႐ွိပါတယ္၊ သူတို႔ခမ်ာမွာ ခဏခဏအခြ်န္ခံရလို႔ နာက်င္ရသေလာက္ စာလံုးေရ မ်ားမ်ားစားစားလည္း မေရးႏိုင္ဘဲ သက္ဆိုးမ႐ွည္႐ွာၾကပါဘူး၊ က်ေနာ္အကိုင္အတြယ္ မတတ္ပံုမ်ား...။

ေနာက္တခုက ခဲတံခြ်န္စက္...၊ ခြ်န္စက္ကို က်ေနာ္သိပ္မႀကိဳက္ပါဘူး၊ အေၾကာင္းကေတာ့ ခြ်န္စက္ေတြက ခဲတံကို ၿမိေနေအာင္ခြ်န္လို႔ပါပဲ၊ အဲဒီေတာ့ ဖိေရးတတ္တဲ့က်ေနာ္နဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခါ စာ႐ြက္ေတြေပါက္ကုန္ေတာ့ တာပါပဲ၊ ဒါ့ေၾကာင့္ခဲတံကို ဓါးနဲ႔ခြ်န္တာ က်ေနာ္ပိုႀကိဳက္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကေလးဘဝတုန္းက က်ေနာ္တို႔ ဓါးကိုင္ခြင့္ မ႐ွိပါဘူး၊ ဒီလိုန႔ဲ က်ေနာ့္ရဲ႕ ခဲတံခြ်န္ရတဲ့ တာဝန္ဟာ အေဖ့ေပၚက်ေရာက္သြား ပါေတာ့တယ္၊ အေဖ ခြ်န္တဲ့ခဲတံေတြကို က်ေနာ္ႀကိဳက္ပါတယ္၊ အေဖက မခြ်န္ခင္မွာ ခဲတံပတ္ပတ္လည္ ဓါးနဲ႔ အရာေပးၿပီး ဝိုင္းလိုက္ ပါတယ္၊ ၿပီးမွခဲတံေတြကို စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ ခြ်န္တယ္၊ က်ေနာ္ ဖိေရးတတ္မွန္းသိလို႔လည္း ခဲဆံေတြကို သိပ္ မခြ်န္ပါဘူး၊ ဒီေတာ့ တစ္မ်က္ႏွာနဲ႔ က်ိဳးမယ့္ခဲတံဟာ ႏွစ္မ်က္ႏွာေလာက္ေတာ့ ေရးလို႔ရတာေပါ့၊ ၿပီးရင္ေတာ့ က်ိဳးျပန္တာပါပဲ၊

အဲဒီျပႆနာကို အထိုက္အေလ်ာက္႐ွင္းေပးလိုက္ တာကေတာ့ ‘ေခြးတံဆိပ္’ ခဲတံပါ၊ ဒီခဲတံက အနက္ေရာင္ တမ်ိဳးထဲ႐ွိၿပီးေတာ့ တံဆိပ္က ‘Sphinx’ လို႔ေခၚတဲ့ ဂရိမႏုသီဟ အ႐ုပ္ပါ၊ က်ေနာ္တို႔ကေလးေတြကေတာ့ ေခြးတံဆိပ္လို႔ အလြယ္ေခၚလိုက္တာပါပဲ၊ ဒီခဲတံရဲ႕ခဲသားက အင္မတန္မာတယ္၊ ေတာ္႐ုံတန္႐ုံနဲ႔ မက်ိဳးပါဘူး၊ သူန႔ဲက်မွပဲ က်ေနာ္လည္းေတာ္ေတာ္အဆင္ေျပသြားတယ္၊ ဒါေတာင္တခါတခါ က်ိဳးတတ္ေသးတယ္၊

ဖိေရးတဲ့အတြက္ ျဖစ္ရတဲ့ေနာက္ ျပႆနာတခုက ခဲဖ်က္ပါ၊ ေက်ာင္းမေနရေသးခင္ကေတာ့ ႀကိဳက္တာကို ႀကိဳက္သလိုျခစ္...ျပန္ဖ်က္စရာမလိုပါဘူး၊ ေက်ာင္းသားျဖစ္လာေတာ့ ကိုယ္ေရးတဲ့စာ ကိုယ္တာဝန္ယူလာရၿပီ၊ တာဝန္နဲ႔တြဲၿပီး ပါလာတတ္တာက အမွားပါ၊ ဒီေတာ့မွားေရးရင္ ျပန္ဖ်က္ေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္လိုဖိေရးတတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္အဖို႔ ခဲဖ်က္နဲ႔ ဘယ္လိုဖ်က္ဖ်က္ အရာေတာ့အျမဲတမ္း က်န္ေနခဲ့တာခ်ည္းပါပဲ၊ မလိုအပ္ဘဲ အားစိုက္ခဲ့မိတဲ့အတြက္ မွားရင္ေတာင္ အဲဒီအမွားက သူမ်ားေတြထက္ ပိုလို႔နက္႐ႈိင္းခဲ့ရပါတယ္၊

ဒီလုိနဲ႔ ခဲတံေတြနဲ႔က်ေနာ္ဟာ နီးလ်က္နဲ႔ တေျဖးေျဖးေဝးလာခဲ့ပါေတာ့တယ္၊ တခ်ိဳ႕သူငယ္ခ်င္းေတြက တိုေနတဲ့ ခဲတံေလးေတြကို လႊင့္မပစ္ရက္လို႔ လက္ကိုင္ရလြယ္ေအာင္ ျမဝတီေဘာပင္အဖံုး၊ ဒါမွမဟုတ္ ဝါးဆစ္႐ုိးေလး စြပ္ၿပီးေရးေနၾကခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ကေဘာပင္ေတြကို မ်က္ေစာင္းထိုးေနခဲ့တာေပါ့၊ ဘယ္ေတာ့မွ ခြ်န္စရာမလိုတဲ့ ေဘာပင္ေတြေလ...၊ ဝယ္ၿပီးတာနဲ႔ တန္းေရး႐ုံပဲ၊ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္သလဲ...၊ ဒါနဲ႔ပဲ ေဘာပင္နဲ႔ ေရးရဖို႔ က်ေနာ္ေမွ်ာ္လင့္ ေစာင့္စားေနခဲ့တဲ့ ေန႔ရက္ေတြဟာ ငါးတန္းတက္တဲ့ ႏွစ္မွာေရာက္လာပါေတာ့တယ္၊

မွတ္မွတ္ရရ ပထမဆံုးေက်ာင္းတက္တဲ့ေန႔...ကြန္ပါဗူးထဲမွာ ေဘာပင္(၄)ေခ်ာင္းနဲ႔ လူကေသြး တႂကြႂကြနဲ႔ေပါ့၊ အခုခ်ိန္ကစၿပီး ငါလည္းတျခား လူႀကီးေတြလိုပဲ ေဘာပင္နဲ႔ေရးလို႔ ရၿပီ၊ မႈံမႈံမြဲမြဲ ခဲေရာင္ေတြအစား အဆင္ အေသြးစိုတဲ့ အျပာေရာင္စာလံုးေလးေတြ ေမြးဖြားေတာ့မယ္၊ တဖက္ကဒီလို ေပ်ာ္ေနေပမယ့္ တဖက္ကလည္း ‘ေဘာပင္နဲ႔ တကယ္ပဲေရးရေတာ့မွာလား’ လို႔မယံုမရဲနဲ႔၊ ဒါနဲ႔ ေဘးဘီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္ထက္ (၂)ႏွစ္ ေလာက္ႀကီးတဲ့ ႏွစ္က်အကိုႀကီး တစ္ေယာက္ကိုေတြ႕လိုက္တယ္၊ ‘အင္း...ဒီေမးခြန္းကို အေမးသင့္ဆံုး လူဟာ သူပဲ’ လို႔ေတြးလိုက္ၿပီး၊ ‘အကို...က်ေနာ္တို႔ စာေတြကိုေဘာပင္နဲ႔ေရးရမွာလား’ လို႔ေမးလိုက္ပါတယ္၊ ဒီေတာ့သူ ကဘုၾကည့္,ၾကည့္ၿပီး ‘ေဘာပင္နဲ႔မေရးလို႔ မင္းကဘာနဲ႔ ေရးခ်င္လို႔လဲ’ တဲ့၊ ဟား...ၾကည့္စမ္း၊ ဘယ္ေလာက္ ေသခ်ာလိုက္တဲ့ အေျဖလဲလို႔၊ ေပ်ာ္လိုက္တာ.....။

ဒီလိုန႔ဲ (၅)တန္းေက်ာင္းသား က်ေနာ္ဟာ အစပိုင္းရက္ေတြမွာ စာေရးဖုိ႔ကို အင္မတန္မွ စိတ္အားထက္သန္ ေနခဲ့ပါတယ္၊ ေဘာပင္ေပါင္းစံုကို အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းေရးလို႔ က်ေနာ့္ရဲ႕လက္ဟာ ေဇာင္းကလြတ္တဲ့ ျမင္းတစ္ေကာင္လို စာ႐ြက္ေတြေပၚမွာ ခုန္ေပါက္ကဆုန္စိုင္း ေနခဲ့တာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ မၾကာခင္မွာပဲ အဲဒီျမင္းဟာ ခြာလိပ္လာခဲ့ ပါေတာ့ တယ္၊ အမွားမကင္းတဲ့ လူသားပီပီ က်ေနာ့္စာအုပ္ဟာ မွားတဲ့စာလံုးေတြကို ျခစ္ထားတာေတြနဲ႔ ပြလို႔၊ သိပ္ျမင္မေကာင္းေတာ့ နည္းလမ္း႐ွာရင္းနဲ႔ မွင္ဖ်က္ေဆးရည္ သံုးရေကာင္းမွန္း သိလာေရာ၊ ဒါေပမယ့္ ဒါကလည္းသိပ္ေတာ့ မဟန္ပါဘူး၊ အထူးသျဖင့္ ဆရာမ စာေခၚခ်ိန္ဆို အဆိုးဆံုး..၊ မွားလို႔ဖ်က္၊ မွင္ကမေျခာက္ေသးေတာ့ အေပၚကထပ္ေရးလို႔မရ၊ လိုက္မမွီမွာစိုးလို႔ ခ်န္ခဲ့ၿပီးေက်ာ္ေရး၊ ဒီလိုနဲ႔ မွင္ဖ်က္ေဆးရည္ အျဖဴကြက္ေတြက ဟိုတကြက္ ဒီတကြက္နဲ႔။

ရက္ေတြၾကာလာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ေဘာပင္ေတြအေၾကာင္းကို က်ေနာ္ တစတစနဲ႔ ပိုသိလာခဲ့ပါေတာ့တယ္၊ ဝယ္ၿပီးတာနဲ႔ တန္းေရး႐ံုပဲလို႔ က်ေနာ္အထင္ႀကီးထားတဲ့ ေဘာပင္တခ်ိဳ႕ဟာ ဟိတ္ဟန္ႀကီးတခြဲသားနဲ႔ မွင္က လိုက္တခ်က္, မလိုက္တခ်က္၊ ေနာက္ၿပီး ေရးလို႔ေကာင္းတုန္း အမွတ္တမဲ့နဲ႔ လြတ္က်သြားလို႔ မွင္ေခ်ာင္းတည့္ တည့္နဲ႔မ်ား က်လိုက္လို႔ကေတာ့ သြားၿပီပဲ၊ တခါတေလ ေရးရင္းတန္းလန္း မွင္ကုန္သြားရတာလည္း တေမွာင့္၊ က်ေနာ္ အေမွ်ာ္လင့္ႀကီး ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ရတဲ့ ေဘာပင္ေတြက မထင္မွတ္တဲ့ ႐ႈေထာင့္ေတြကေန က်ေနာ့္ကို စိတ္ ဒုကၡမ်ိဳးစံု ေပးလာခဲ့ပါတယ္၊ ေဘာပင္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စိတ္တိုင္းမက်မႈေတြက မ်ားသထက္မ်ားလာတဲ့အခါ ငယ္စဥ္ဘဝကတည္းက ရင္းႏွီးခဲ့တဲ့ ခဲတံေတြကို ျပန္သတိရလာပါေတာ့တယ္၊ ၾကည့္စမ္း.....ဒီေနရာမွာ ခဲတံေလးေတြဆို ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ၊ သူတို႔မွာ မွင္မလိုက္တဲ့ ျပႆနာမ႐ွိဘူး၊ လြတ္က်သြားရင္လည္း အလြန္ဆံုးခဲဆံ က်ိဳး႐ံုေပါ့၊ ျပန္ခြ်န္ၿပီး ဆက္ေရး႐ံုပဲ၊ ႐ုတ္တရက္ခဲဆံ ကုန္တယ္ဆိုတာလည္း မ႐ွိဘူး၊ ခဲတံတို လာၿပီဆိုရင္ သတိမထားခ်င္လို႔ မရေအာင္ကိုသိသာတာ၊ ဒါဆိုရင္ အသစ္လဲလိုက္႐ံုပါပဲ၊

စာအုပ္ေတြထဲမွာ စိတ္တိုင္းမက်တဲ့ ေဘာပင္ေတြနဲ႔ ေရးေနရတဲ့ က်ေနာ္ဟာ ဘဝစာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာလည္း မွင္မလိုက္တဲ့ေန႔ရက္ေတြ၊ လြတ္က်သြားလို႔ ဆက္ေရးလို႔မရတဲ့ေန႔ရက္ေတြ၊ မေျပာမဆို မွင္ကုန္သြားတဲ့ေန႔ရက္ ေတြကို စိတ္တိုင္းမက်စြာ ဆက္ၿပီးေရးသား ေနရတုန္းပါပဲ၊ ျမင္ေနရတဲ့ စာအမွားေတြကို မွင္ဖ်က္ေဆးရည္နဲ႔ မျမင္ ရေအာင္ဖ်က္လိုက္ေပမယ့္ မျမင္ရတဲ့ဘဝအမွားေတြကိုေတာ့ တစ္ေယာက္ထဲ ဆက္ၿပီးျမင္ေနရတုန္းပါပဲ၊ ဒီလို အျဖစ္ေတြ ဆင့္ကာဆင့္ကာ စီလာတဲ့အခါမွာေတာ့ ခဲတံေတြကို က်ေနာ္နာက်င္စြာ လြမ္းဆြတ္ေနတတ္ ခဲ့ပါၿပီ၊

အခုခ်ိန္ခါမွာေတာ့ ခဲတံေတြနဲ႔ ပိုလို႔ေဝးရာ ကြန္ပ်ဴတာစာလံုးေတြၾကားကို က်ေနာ္တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕နဲ႔ တိုးဝင္ေလွ်ာက္ သြားေနမိပါတယ္၊ စာ႐ိုက္ဖို႔ ခြ်န္စရာမလိုတဲ့ လက္ႏွိပ္ခံုက ဘယ္လို႐ိုက္႐ိုက္ ဒီအ႐ြယ္၊ ဒီအေရာင္၊ ဒီစာလံုးပါပဲ၊ ဖိ႐ိုက္လည္း တဖက္မွာေဖာင္းႂကြစာလံုး မထင္ပါဘူး၊ အျပံဳးအရယ္ တစက္မွမ႐ွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေျပာရသလိုပါပဲ၊ တိုးတက္ ျမန္ဆန္ဖို႔ ဦးေႏွာက္ရဲ႕ တီထြင္ထားမႈေတြ ေနာက္ကို က်ေနာ့္ႏွလံုးသားက အဆင္မက်စြာလိုက္ပါရင္းနဲ႔ သူဆြတ္ပ်ံ႕ လႈိက္ခုန္ဖူးရာ အတိတ္ကာလဆီကို သမင္လည္ျပန္ ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လို႔၊ အခုအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္အလိုခ်င္ဆံုးကေတာ့ ခဲတံေလးတစ္ေခ်ာင္းကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဆုပ္ကိုင္တဲ့အခါ ျဖစ္ေပၚလာမယ့္ လက္မ၊ လက္ညႇိဳးနဲ႔ လက္ခလယ္အၾကားက ေႏြးေထြးမႈေလးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ။


ညီလင္းသစ္
၂၈ ႏိုဝင္ဘာ၊ ၂၀၀၇