လူေလးရဲ႕ကဗ်ာ

သားကေလးဟာ
က်ေနာ္ တဝက္စိုက္ပ်ိဳးခဲ့တဲ့
သစ္ပင္ေပါက္ကေလးျဖစ္တယ္၊

သားကေလးဟာ
ပါဒေတြ အစဥ္တစိုက္တိုးလာမယ့္
ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္လည္းျဖစ္တယ္၊

သားကေလးမွာ
ဆုတ္စရာ
ျပကၡဒိန္တစ္ေစာင္ေတာင္ မ႐ွိေသးပါဘူး၊

သားကေလးဟာ
ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္မ႐ွိဘဲ ေရာက္လာခဲ့ရတဲ့
ဒီေလာကႀကီးကို မသိဘူး၊

သားကေလးဟာ ေဂ်ာ႔ခ်္ဘု႐ွ္ကို မသိဘူး၊
အိုစမာဘင္လာဒင္ ကိုမသိဘူး၊
သားကေလးဟာ ငရန္မန္ကန္းကို မသိဘူး၊
ရန္းဒတ္ခ္ကို မသိဘူး၊
သားကေလးဟာ ဘစ္ခ္ဘင္န္သီအိုရီကို မသိဘူး၊
ရီေလတစ္ဗီတီကို မသိဘူး၊

သားကေလးဟာ
မသိ၊ နားမလည္ျခင္းေတြ
ရာႏႈန္းျပည့္နီးပါးနဲ႔ ေနထိုင္သူျဖစ္တယ္၊
သူ႔ရဲ႕ေခါင္းေသးေသးေလးထဲမွာ
ေသခ်ာသိတာဆိုလို႔
အေဖ႔ရဲ႕စကားသံနဲ႔
အေမ႔ရဲ႕ကိုယ္ေငြ႕ရနံ႔တို႔ပဲ ႐ွိရဲ႕။

႐ုပ္ဝတၳဳလိုအပ္မႈေတြ
မ်ားျပားလြန္းတဲ့
ဒီေလာကႀကီးထဲမွာ
သားကေလးလိုအပ္တာ
သိပ္မ်ားမ်ားစားစား မ႐ွိပါဘူး၊

ဆာေလာင္မႈေတြကို
ေမာင္းထုတ္မယ့္
အေမ႔ရဲ႕ႏို႔ခ်ိဳေတြနဲ႔
အိပ္စက္ျခင္းေတြကို
ယူေဆာင္လာေပးမယ့္
အေဖ႔ရဲ႕လက္ေမာင္းတစံုရယ္ဆို ရၿပီ၊

႐ွိျခင္းနဲ႔ မ႐ွိျခင္း
သိျခင္းနဲ႔ မသိျခင္း
ပိုင္းျဖတ္ထားတဲ့ ဒီကမာၻထဲ
သားကေလးကေတာ့
ဗိုက္ဆာရင္ငိုမယ္...၊
အိပ္ခ်င္ရင္ငိုမယ္...၊

ဟန္ေဆာင္ ပရိယာယ္
တြက္ခ်က္မႈေတြ မပါဘဲ
တကယ့္အ႐ိုးခံ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔
ငိုမယ္...၊
ၿပီးေတာ့
သူ႔ရဲ႕ လိုအင္ေသးေသးေလး
ျပည့္သြားတဲ့အခါ
ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ႀကီးၿပံဳးၿပီး
အိပ္ေပ်ာ္သြားလိမ့္မယ္၊

အဲဒီ မ်က္ရည္မေျခာက္တေျခာက္
ပါးျပင္ေလးေတြေပါ့...
က်ေနာ့္ရဲ႕ေျခေထာက္ေတြကို
ေဟာဒီ ကမာၻေျမႀကီးထဲ
ၿမဲၿမံစြာ အျမစ္တြယ္ေစခဲ့တာ။ ။


ညီလင္းသစ္
၂၇ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၇

(သားေလးသူရိယအတြက္...)