25 February 2011

ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ႐ွံဳးနိမ့္ျခင္း


ဒီေန႔ က်ေနာ္႐ွံဳးသြားတယ္၊ မ႐ွံဳးတဲ့ အခ်ိန္ေတြ အေတာ္ႀကီးၾကာၿပီးမွ အခုတခါ ႐ွံဳးသြားျပန္ တယ္၊ က်ေနာ္နဲ႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္တဲ့ ေဒါမနစ္ (Dominique) နဲ႔ ကစားတဲ့ ၾကက္ေတာင္႐ိုက္ပြဲမွာ က်ေနာ္ ႐ွံဳးသြားခဲ့ တာပါ၊

ေဒါမနစ္နဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔က အဓိက ဌာနက တခုတည္းေပမယ့္ ဌာနခြဲေတာ့ မတူပါဘူး၊ သူက ပင္မဓါတ္ခြဲခန္း ျဖစ္တဲ့ central lab မွာ လုပ္တယ္၊ သူနဲ႔က်ေနာ္ ၾကာသပေတးေန႔တိုင္း ၾကက္ေတာင္႐ိုက္ ကစားၾကတယ္၊ ေန႔လယ္ ၁၁ နာရီ ခြဲကေန ၁ နာရီခြဲ ေလာက္အထိ အားလပ္ခ်ိန္ယူၿပီး ကစားပါတယ္၊ ၾကက္ေတာင္ကြင္းက က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အလုပ္ကေန ၁၀ မိနစ္ေလာက္ ေလွ်ာက္သြားလိုက္ရင္ ေရာက္တယ္၊ ေက်ာင္းရဲ႕ အားကစား႐ံုထဲမွာ ႐ွိပါတယ္၊ အဲဒီမွာ ေက်ာင္းသား ေတြေကာ၊ ဝန္ထမ္းေတြပါ လာကစားၾကတယ္၊ ေဒါမနစ္က အရင္တုန္းက သူ႔ရဲ႕ဆရာနဲ႔ ကစားေနက်ပါ၊ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ သူ႔ဆရာက ခါးနာတဲ့ ေဝဒနာ ခံစားေနရတာနဲ႔ မကစား ျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ တစ္ရက္မွာ က်ေနာ္နဲ႔ စကားစပ္မိ သြားရင္း စမ္းကစားၾကည့္ရာကေန ေနာက္ေတာ့ ပံုမွန္နီးပါး တစ္ပတ္တခါ ကစားျဖစ္သြားေတာ့တယ္၊

က်ေနာ္တို႔က အၿမဲတမ္း ၃ ပြဲကစားပါတယ္၊ ဒီေန႔ကစားေတာ့ ပထမပဲြမွာ က်ေနာ္ႏိုင္တယ္၊ အမွတ္ အျပတ္အသတ္နဲ႔ ႏိုင္တာပါ၊ ဒုတိယပြဲမွာလည္း က်ေနာ္ကပဲ လက္ရည္အသာနဲ႔ ဦးေဆာင္ကစားေနခဲ့ျပန္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ တဝက္ေလာက္ အေရာက္မွာ သူ႔ကို တခ်က္ၾကည့္မိရင္း က်ေနာ့္ေခါင္းထဲ အရင္တုန္းက ပံုရိပ္ေတြနဲ႔ အေတြးေတြ အစီအရီ ဝင္ေရာက္လာခဲ့တယ္၊

က်ေနာ္တို႔ ပထမဦးဆံုး စ,ကစားၾကေတာ့ ေဒါမနစ္ရဲ႕ အဆင့္က က်ေနာ့္ထက္ အမ်ားႀကီး သာပါတယ္၊ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ထိ ၾကက္ေတာင္ဆိုတာ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ရင္း ျမက္ခင္းေပၚမွာ ႐ိုက္ၾကတဲ့ ကစားနည္း သက္သက္ပါပဲ၊ ပိုက္မ႐ွိ၊ စည္းမ႐ွိနဲ႔ေလ..၊ ဒီၾကားထဲ ေလတိုက္ရင္ လြင့္,လြင့္သြားေသးတယ္၊ ဆိုေတာ့ ကစားၾကတဲ့ ပထမဦးဆံုး ေန႔ရက္ေတြမွာ က်ေနာ္ကခ်ည္းပဲ အလူးအလွိမ့္ကို ခံရတာပါ၊ ႐ွံဳး တာမွ ပြဲတိုင္းပဲ၊ တခါတေလဆို ဘဲဥကြဲ႐ံု တစ္မွတ္ ေလာက္ပဲ ရတဲ့ပြဲေတြေတာင္ ႐ွိခဲ့တယ္၊ အဆိုးဆံုးက အသက္႐ွဴ မဝတာပဲ၊ လုပ္ေနမက်တဲ့ အားကစားလည္း ျဖစ္ျပန္၊ ၿပိဳင္ပြဲဆိုတဲ့ stress ကလည္း ႐ွိေနျပန္ေတာ့ အသက္ကို ပံုမွန္မ႐ွဴဘဲ ေအာင့္,ေအာင့္ ထားမိတယ္၊ ၾကာေတာ့ ပါးစပ္နဲ႔ပဲ အသက္ကို အတင္းလုၿပီး ႐ွဴေနရတယ္၊ ေမာလြန္းလို႔လည္း ႏွလံုးခုန္သံေတြက ရင္ဘတ္ထဲက ေပါက္ထြက္ လုမတတ္ပါပဲ၊ ဘယ္ေလာက္မ်ားလဲဆို ပြဲၿပီးလို႔ ေရခ်ိဳး၊ အဝတ္စား လဲၿပီးတာေတာင္ ရင္ဘတ္ထဲမွာ တဒိန္းဒိန္းနဲ႔ အဲဒီ ရင္ခုန္သံေတြက မေပ်ာက္ခ်င္ေသးဘူး၊ ဘယ္သူမွ မၾကားႏိုင္လို႔ ေတာ္ေသးတယ္၊ မဟုတ္ရင္ ေယာကၤ်ားေတြခ်ည္းပဲ ႐ွိတဲ့ အဝတ္လဲခန္းထဲမွာ ဘယ့္ႏွယ့္ လာၿပီးရင္ခုန္ေနရတယ္လို႔..၊ တလြဲေတြ အထင္ခံရႏိုင္တယ္...၊ :D

ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္ပထမဦးဆံုး စ,လုပ္တာက ၾကက္ေတာင္႐ိုက္ရင္း ဝင္သက္ထြက္သက္ မွတ္တာပါပဲ၊ ၾကက္ေတာင္ကို ဘယ္လို႐ိုက္ ရမလဲဆိုတာ မသင္ခင္ အသက္႐ွဴနည္းကို အရင္ သင္ေနရတယ္၊ ျဖစ္ပံုမ်ား၊ နဲနဲၾကာေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အဆင္ေျပလာတယ္၊ အဲဒီကမွ တဆင့္တက္ၿပီး နည္းစနစ္ပိုင္းကို ေလ့လာပါတယ္၊ အဲဒီ အားကစား ႐ံုႀကီးထဲမွာ ဆရာနဲ႔ သင္ခ်င္တဲ့ သူေတြအတြက္လည္း ကြင္းေတြသီးသန္႔ ႐ွိပါတယ္၊ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ကစားလို႔ၿပီးရင္ အဲဒီကြင္းေတြ ေဘးနားမွာသြားၿပီး အေၾကာေလွ်ာ့ ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ရင္းနဲ႔ ဆရာေတြ သင္ျပေနတာကို သြား,သြား ေလ့လာပါတယ္၊ ဒီလိုနဲ႔ ၾကက္ေတာင္နဲ႔ က်ေနာ္ တစထက္တစ ပိုၿပီး ေနသားတက် ႐ွိလာခဲ့တယ္၊ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေဒါမနစ္နဲ႔ က်ေနာ္ လက္ရည္တူလာခဲ့တယ္၊ သူမ်ားေတြ သင္ေနတာ သြားၾကည့္၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျပန္က်င့္ရင္းနဲ႔ က်ေနာ္ ကစားပါတယ္၊ ကစားရင္း ျပဳျပင္၊ ျပဳျပင္ရင္း ကစားဆိုပါေတာ့၊ အဲဒါေတြရဲ႕ အက်ိဳးေက်းဇူးကို ၆ လေလာက္ အၾကာမွာပဲ စၿပီး ခံစားရ ပါတယ္၊ ေဒါမနစ္က က်ေနာ့္အေပၚ ႐ွံဳးပြဲေတြ ဆက္လာရင္းက ေနာက္ဆံုးမွာ လံုးဝ မႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ကစားပြဲတိုင္းကို က်ေနာ့္စိတ္ႀကိဳက္ ထိန္းၿပီး လိုသလို ကစားလို႔ရတဲ့ အေျခအေနထိ ေရာက္လာခဲ့တယ္၊ ၾကာသပေတးေန႔တိုင္း က်ေနာ္ကပဲ ၃ ပြဲဆက္တိုက္ အၿမဲႏိုင္ေန ေတာ့တယ္၊ အဲဒါဟာ အပတ္စဥ္ဆက္တိုက္ ျဖစ္လာေတာ့ တခါမွာ သူက ေျပာပါတယ္၊ 'အရင္တုန္းက ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ လက္ရည္ညီေနတဲ့ အခ်ိန္က ကစားလို႔ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းခဲ့တာကြ၊ အခုေတာ့ မင္းက အမ်ားႀကီး တက္သြားလို႔ ငါနဲ႔ကစားရတာ ပ်င္းေတာင္ ပ်င္းေနမယ္ထင္တယ္'-တဲ့၊

ဒီေန႔ ကစားတဲ့ ဒုတိယပြဲစဥ္ တဝက္မွာ ဒီျဖစ္စဥ္ေတြနဲ႔ အဲဒီစကားေလးက က်ေနာ့္ေခါင္းထဲ ျပန္ဝင္လာခဲ့တာပါ၊ အရင္တုန္းက က်ေနာ့္ကို ႀကိဳက္သလို ႏိုင္ေနခဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္၊ က်ေနာ့္ထက္လည္း အသက္အ႐ြယ္အားျဖင့္ ပိုႀကီးၿပီး ၾကက္ေတာင္ကိုလည္း က်ေနာ့္ထက္ေစာၿပီး ကစားခဲ့သူ တစ္ေယာက္၊ အခုေတာ့ သူ႔မွာ ႏိုင္ပြဲမ႐ွိခဲ့တာ ေလးငါးလ ေလာက္ေတာ့ ၾကာေနပါၿပီ၊ သူလည္း အရင္တုန္းကလို ျပန္ႏိုင္ခ်င္မွာေပါ့၊ ပြဲၿပီးတိုင္း သူမ်ားကိုပဲ Bravo တို႔၊ Well done တို႔ ေျပာေနခဲ့ရတာ..၊ သူလည္း တခါတေလ ျပန္ၿပီး အေျပာခံခ်င္မွာေပါ့ လို႔က်ေနာ္ ေတြးမိပါတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေဒါမနစ္က ႐ွံဳးေပမယ့္ ၿပိဳင္ဖက္ကို ညႇိဳးတတ္တဲ့၊ အျပစ္႐ွာတတ္တဲ့ bad loser မဟုတ္ပါဘူး၊ အလုပ္မွာ လည္း ခဏခဏ တိုင္ပင္ရတဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေကာင္း တစ္ေယာက္ပါ၊ ကဲ,ဒီေတာ့..သူ႔ကို တခါတေလမ်ား ဘာျဖစ္လို႔ အႏိုင္ မေပးႏိုင္ရမွာလဲ ဆိုၿပီး ကစားတဲ့ႏႈန္းကို က်ေနာ္ မသိမသာ ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ပါတယ္၊ သူ႔ေနာက္က ၂ မွတ္၊ ၃ မွတ္ အကြာေလာက္နဲ႔ က်ေနာ္လိုက္ကစားေနလိုက္တယ္၊ ဒီ ဒုတိယပြဲ သူႏိုင္သြားတယ္၊ က်ေနာ္က သူ႔ကို လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္ရင္း Bravo လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက 'ငါ့အတြက္ မင္းေလွ်ာ့ကစားေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ကြာ'လို႔ ျပန္ေျပာတယ္၊ သူ ရိပ္မိေနပံုပဲ၊

က်ေနာ့္ လုပ္ရပ္က သူ႔အတြက္ သိပ္မေကာင္းဘူးဆိုတာ ခ်က္ခ်င္းပဲ သေဘာေပါက္လိုက္တယ္၊ သူ က်ေနာ့္ကို ႐ွံဳးေပမယ့္ သူ႔အစြမ္းနဲ႔သူ အစြမ္းကုန္ ကစားခဲ့တာျဖစ္လို႔ ေျဖသာပါတယ္၊ အခု က်ေနာ္ ေလွ်ာ့ေပးမွ သူက အႏိုင္ရမယ့္ အျဖစ္ဆိုေတာ့ သူ႔သိကၡာ၊ သူ႔ လူစြမ္းလူစကို ေစာ္ကားရာ၊ သူ႔ကို မေလးစားရာ ေရာက္ေနၿပီလို႔ က်ေနာ္ နားလည္လိုက္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔မွာမွ က်ေနာ္ကလည္း သူ႔ကို တကယ္ပဲ ႏိုင္ေစခ်င္ေန ခဲ့တာပါ၊ သူလည္းမသိေစဘဲ သူ႔ကို အႏိုင္ေပးလို႔ရမယ့္ နည္းလမ္းကို တတိယနဲ႔ ေနာက္ဆံုးပြဲ အစမွာပဲ က်ေနာ္ေတြ႕လိုက္တယ္၊

က်ေနာ့္ရဲ႕ ကစားႏႈန္းကို ျပန္တင္လိုက္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ သိပ္မကြ်မ္းက်င္ေသးတဲ့ နည္းစနစ္တခ်ိဳ႕ကို အသားေပးၿပီး ကစားၾကည့္တယ္၊ ဥပမာ- ေလထဲမွာ ေျမာက္ေနတဲ့ ၾကက္ေတာင္ကို ႐ိုက္ခ်လိုက္ဖို႔ အေနေတာ္ ျဖစ္ေနေပမယ့္ တဖက္က ပိုက္ေနာက္နားမွာ ေဒါမနစ္က ရပ္ေနတဲ့အခါ ၾကက္ေတာင္ကို ပိုက္ေက်ာ္႐ံုေလးပဲ ကပ္ၿပီး ခ်ေပးလိုက္တယ္၊ ၾကက္ေတာင္က ပိုက္မေက်ာ္ရင္ ေဒါမနစ္ပဲ အမွတ္ရမွာ ျဖစ္သလို ေက်ာ္သြားေတာ့လည္း သူက အဲဒီနားမွာ အဆင္သင့္ဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ဖက္ကို အလြယ္တကူ ျပန္႐ိုက္ခ်လို႔ ရပါတယ္၊ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္က သူ႔ကို အတင္းႀကီး ေလွ်ာ့ေပးေနတာမ်ိဳးလည္း မျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ လက္ျပန္႐ိုက္ရမယ့္ အျခမ္းကို မသိမသာေလး ဖြင့္ေပးထားလိုက္တာမ်ိဳးေပါ့၊ သူက အဲဒီဖက္ကို ခ်ေပးလိုက္တဲ့အခါ က်ေနာ့္အတြက္ လက္ျပန္႐ိုက္ရ လို႔ ပိုၿပီးခက္ခဲမယ္၊ ဒါေပမယ့္ ရေအာင္႐ိုက္ႏိုင္ရင္ က်ေနာ့္အတြက္ ေလ့က်င့္ၿပီးသား ျဖစ္လိမ့္မယ္၊ မရရင္လည္း ေဒါမနစ္က အမွတ္ရမွာ ျဖစ္လို႔ ကိစၥမ႐ွိပါဘူး၊ ဒီလိုနည္းေတြနဲ႔ ကစားလိုက္တာ ဒီပြဲကိုလည္း သူပဲ ႏိုင္သြားေတာ့တယ္၊ ဒီတခါ က်ေနာ္က ၿပံဳးၿပီး လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ရင္း good job လို႔ ေျပာေတာ့ သူက ေက်နပ္တဲ့အၿပံဳးနဲ႔ 'ေက်းဇူးပဲ'တဲ့၊

တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ကစားတယ္ဆိုတာက ဘာၿပိဳင္ပြဲမွ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားဖို႔ အတြက္ပဲ ရည္႐ြယ္တာပါ၊ သူ ဆက္တိုက္ ႐ွံဳးေနလို႔ ဘာမွ မျဖစ္သလို က်ေနာ္ခ်ည္းပဲ ႏိုင္ေနေတာ့လည္း ဘာမွ မထူးျခားပါဘူး၊ အျပင္ ျပန္ထြက္လာတာနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ေမ့လိုက္ၾကမွာပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ကစားေနစဥ္ ခဏမွာေတာ့ သူသူကိုယ္ကုိယ္ အနည္းဆံုး တခါတေလပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ႏိုင္ခ်င္ၾကမွာပါ၊ ကစားကြင္းကေန အဝတ္လဲခန္းဖက္ ေလွ်ာက္လာေတာ့ က်ေနာ္ပဲ စိတ္ထင္ လို႔လား မသိဘူး၊ သူ႔ရဲ႕ မ်က္မွာေပၚမွာ ငါအရင္လို ကစားလို႔ ရေသးသားပဲ ဆိုတဲ့ ေက်နပ္အားရတဲ့ အရိပ္အေယာင္ေလး ျဖတ္ကနဲ ေတြ႔လိုက္ရသလိုပဲ၊ က်ေနာ္ကေကာ...၊ အင္း, က်ေနာ္ကေတာ့ ႐ွံဳး သြားခဲ့တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေပ်ာ္တယ္...။


ညီလင္းသစ္
၂၄ ေဖေဖာ္ဝါရီ၊ ၂၀၁၁

12 comments:

လၿပည္႔ရိပ္ said...

အလုပ္ လုပ္ေနရင္းနဲ႔ အားကစားလုပ္ၿဖစ္တာ ေကာင္းတယ္။ ကိုယ္လက္လွုပ္ရွားမွဳၿဖစ္တာေပါ့။ ကြ်န္မက ၾကက္ေတာင္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ပိုက္ေတြ စည္းေတြနဲ႔ မရိုက္ဖူးဘူး... သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ရိုက္ေတာ့ သူေၿပးလို႔မႏိုင္ရင္ သူေအာက္တာပဲ။ ကိုယ္ေၿပးလို႔မႏိုင္ရင္ ကိုုယ္ေအာက္တာပဲ ထားၿပီး ကစားတာ... :)

ညီလင္းသစ္ said...

လျပည့္ရိပ္ေရ ...
ဒါလည္း တမ်ိဳးေကာင္းတာပဲ၊ ၾကက္ေတာင္လည္း ႐ိုက္ တတ္ရမယ့္အျပင္ အေျပးလည္း သန္ဦးမွ၊ ဒါမွ ႏိုင္မွာကိုး။ :)

ေမဓာ၀ီ said...

ကိုညီလင္းသစ္က အေတာ္ဇြဲေကာင္းတယ္ေနာ္။ အတုယူစရာပါပဲ။ ဒီပို႔စ္ဖတ္ၿပီး ဂ်ဴးေရးခဲ့ဖူးတဲ့ ႐ႈံုးသူမရွိလွ်င္ ႏိုင္ခ်င္သည္ ဆိုတဲ့ စကားေလး အမွတ္ရမိတယ္။
ကိုညီလင္းသစ္အတြက္ ကေတာ့ အျမဲႏိုင္ေန၍ ႐ႈံးခ်င္သည္လို႔ ျပန္ေျပာင္းရမယ္ ထင္တယ္။ :)
အျမဲႏိုင္ေနက်လူက ပညာသားပါပါနဲ႔ တမင္ အ႐ႈံးေပးမွန္း မသိေအာင္ ႐ိုက္ရတာ ပိုခက္မလားဘဲ။

Maung Myo said...

အစ္ကို႕စိတ္ဓာတ္ေလးက လွလိုက္တာ ။

စူးနွယ်လေး said...

ကိုညီလင္းေရးလို႔က်မလည္းဒီမွာမိတ္ေဆြတေယာက္နဲ႔တခါကစားဖူးတာသတိရတယ္။ ကိုယ္က ဗမာျပည္မွာ စည္းမပါပိုက္မပါအမွတ္လည္း မေပးတတ္ပဲသာ ကေလးဘ၀က ကစားဖူးတာ။ သူက႐ိုက္ခ်လိုက္ရင္အသားကုန္အ႐ိွန္ကျပင္း၊ျမန္လြန္းေတာ႔ လိုက္မဖမ္းႏိုင္ဘူး။ ကုိယ္႔႐ိုက္ခ်က္က်ေတာ႔ လက္ေမာင္းအားမ႐ိွပဲ ေႏွးလြန္းေတာ႔ slow motion ျဖစ္ေနလို႔တယ္။ အေပ်ာ္အားကစားလုပ္တာကို သူက က်မ ဖမ္းႏိုင္ေအာင္ညွာမေပးပဲ က်မကခ်ည္းၾကက္ေတာင္ေကာက္ေနရေတာ႔ အဲဒီတခါၿပီးကတည္းက သူနဲ႔မကစားျဖစ္ေတာ႔ဘူး။ ဒီေလာက္လက္ေရမညီေတာ႔လည္းကစားရတာမ ေကာင္းဘူးေလ။

rose said...

အပာီးးး ရို႕စ္ေတာ့ အားကစားဆို ဘာမွ မႀကိဳက္ဘူး။ ျငိမ္ျငိမ္ေလးပဲ ထုိင္ေနခ်င္တာ ခိခိ း) ကိုညီလင္း ႀကက္ေတာင္ မရိုက္တတ္ခင္ကလည္း ကိုေဒၚမနစ္က ကိုညီလင္းကို လက္တြဲေခၚျပီး ရိုက္ခ့ဲတာ ဆိုေတာ့ သူ႕ကို အ့ဲဒီလုိေလး ျပန္ႏိုင္ေစတာ အတၱမ့ဲတ့ဲ လုပ္ရပ္ေလး တစ္ခု ဆုိေတာ့ ခ်စ္စရာ ေကာင္းတယ္။

Shinlay said...

အားကစားနဲ ့ပတ္သက္ရင္ေတာ့ က်မက အျမဲရွံဳးတာပါပဲ။
တင္းနစ္စရိုက္ေတာ့ ေဘာလံုးေကာက္ေနရတာနဲ ၊ အေျပးမသန္တာနဲ ့စိတ္ပ်က္သြားတယ္။ စက္ဘီးစီးျပန္ေတာ့လည္း အေမာမခံႏိုင္ျပန္ေရာ။
တေျဖးေျဖးျခင္း အေမာခံႏိုင္ေအာင္ စက်င့္ရတယ္။
အႏိုင္အရွံဳး ေပၚမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။

ေန၀သန္ said...

ေကာင္းလိုက္တာ...။ ဒီစာေလးက ပံုမွန္စာေလးလိုဆိုေပမယ့္ တစ္ခုခုကို ခံစားလိုက္ရတယ္.. အစ္ကိုညီလင္းသစ္... း)

ခင္မင္တဲ့
ေန၀သန္

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...

ကိုလင္းသစ္ေနရာမွာ ကၽြန္မသာဆို
ကိုယ္အျမဲႏိုင္ေနက်လူတစ္ေယာက္ကို အေလ်ာ႕ေပး အရွံဳးခံႏိုင္ရဲ႕လားလို႔ စဥ္းစားမိသြားတယ္
မေသခ်ာဘူး
ကိုယ္တိုင္ၾကံဳေတာ႔မွ သိမွာဘဲထင္ရဲ႕ေနာ္
တခါတေလမွာ ကိုယ္႔စိတ္ကိုယ္ေတာင္ ၾကိဳမသိႏုိင္တာေတြက ရွိေသးတယ္ မဟုတ္လားေနာ္
အရွံဳးေပးလိုက္တဲ႔စိတ္ကေလးကို ေလးစားမိပါတယ္..

ညိမ္းႏိုင္ said...

ကၽြန္ေတာ္ဆိုလည္း ရွုံးကာမွရွုံးေရာ...သူမ်ားေလ်ာ့ေပးလို့
ႏိုင္ရတာမ်ိုးေတာ့ခံခ်င္ဘူးဗ်...၊အဲ့လိုမသိမသာ အေလ်ာ့
ေပးရတာလြယ္ဘူးေနာ္...၊

Anonymous said...

ႏွစ္ေယာက္ခ်င္းကစားရတဲ႔ပြဲေတြၾကည္႔ရင္ လက္ရည္ညီေနမွ က်မေတာ႔ ၾကိဳက္တယ္ .. တဖက္က ကြာေနရင္မၾကည္႔ခ်င္ေတာ႔ဘူး .. ဒါေပမယ္႔ ညီလင္းတို႔လို ကစားပြဲမ်ိဳးက်ေတာ႔ လည္း တမ်ိဳးေပါ႔ ေနာ္ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ေဒါမနစ္နဲ႔ကစားခဲ႔တဲ႔ ညီလင္းရဲ႔ စိတ္ဓါတ္ကိုေတာ႔ သေဘာက်မိတယ္ ...

ဒါနဲ႔စကားမစပ္ ကြန္မန္႔မွာ အကုန္ဖြင္႔ထားပါလား ေက်းဇူးးးးးး

mie nge

ညီလင္းသစ္ said...

မေမဓာဝီ ...
ၾကက္ေတာင္႐ိုက္ၾကတာလည္း အၿမဲတမ္း ဒီႏွစ္ေယာက္ပဲ ဆိုေတာ့ တေယာက္တလွည့္စီ ႏိုင္စတမ္း ဆိုလည္း မဆိုးလွဘူးလို႔ ထင္မိတာပါပဲဗ်ာ..၊

ေမာင္မ်ိဳး ...
အမေတာ္ေၾကး လာထုတ္လို႔ ရပါၿပီ ညီေရ.. :D

မစူးႏြယ္ ...
အဲဒီေလာက္ႀကီး က်ေတာ့လည္း တဆိတ္ ရက္စက္ရာ က်လြန္းတာေပါ့ေလ...ေနာ့၊

႐ိုစ့္ ...
အားကစားကို အားမွ ကစားေတာ့မယ္ေပါ့...ဟုတ္လား၊

မ,႐ွင္ေလး ...
အားမေလွ်ာ့ပါနဲ႔ဗ်ာ၊ တင္းနစ္ခ်န္ပီယံ ေတာ္ေတာ္မ်ား မ်ားလည္း ကေလးဘဝကတည္းက ေဘာ္လံုး ေကာက္တာနဲ႔ စခဲ့ရတာပါပဲ၊ စက္ဘီးစီးရင္လည္ ကုန္းဆင္းေတြမွာ စ,စီးေလ...၊ း)

ေနဝသန္ ...
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ.....၊

မေခ်ာေရ ...
သူလည္း ႏိုင္လို႔ေပ်ာ္၊ က်ေနာ္လည္း ေလ့က်င့္ခန္း အသစ္ေတြ လုပ္ရလို႔ေပ်ာ္ win-win situation ေလးမို႔ ပါဗ်ာ၊ တကယ့္ၿပိဳင္ပြဲဆိုရင္ေတာ့ ဒီလို မဟုတ္ဖို႔ မ်ားတယ္..အဟဲ၊

ကိုေမာင္ေလး ...
ဟုတ္မယ္ဗ်၊ က်ေနာ္လည္း သေဘာတူတယ္၊ က်ားသနားမွ ႏြားခ်မ္းသာရမယ့္ အျဖစ္ႀကီးက သိပ္ေတာ့ မနိပ္လွဘူး၊ မီးကုန္ယမ္းကုန္ ၿပိဳင္ၿပီးမွ ႐ွံဳးသြားရတာ ေခါင္းေမာ့ထြက္လာလို႔ ရေသးတယ္ေလ..၊

မ mie nge ...
အျပည့္အဝ သေဘာတူပါတယ္၊ သူႏိုင္ကိုယ္ႏိုင္ အၿပိဳင္ ႏႊဲတဲ့ ပြဲတိုင္းကို ပရိသတ္က ႀကိဳက္ေလ့ ႐ွိတယ္၊ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ၿပိဳင္ပြဲလည္း မဟုတ္ေတာ့ ဒီလိုပဲ ေအးရာေအးေၾကာင္းေပါ့..အဟဲ၊ ဒီေန႔မွ ကြန္မန္႔ setting ျပန္ၾကည့္မိရင္း သတိထားမိတာနဲ႔ ဖြင့္လိုက္တာ။