23 March 2011

လူေလးရဲ႕ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္


ေက်ာင္းကေလးေ႐ွ႕ကိုေရာက္ေတာ့ ညေန ၅ နာရီ ဝန္းက်င္ခန္႔ပင္ ႐ွိဦးမည္၊ ပတ္ဝန္းက်င္ တခုလံုးက လင္းလင္းခ်င္းခ်င္း ႐ွိတုန္း၊ ဒီေန႔ မနက္ကတည္းက သာေနတဲ့ ေနက ေက်ာင္းဝင္းေလးထဲမွာ ဆည္းဆာရဲ႕ ေ႐ွ႕ေျပးေဆးေရာင္စံုကို စုတ္ခ်က္ခပ္ႏုႏုနဲ႔ ဟုိတကြက္ ဒီတကြက္ေတာ့ ျခယ္သ,စ ျပဳေနခဲ့ၿပီ၊ ေက်ာင္းေ႐ွ႕ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ျမက္ပင္စိမ္းစိမ္း ေတြကလည္း ေဆာင္းရဲ႕ လက္ဖဝါး ေအးစက္စက္ေတြနဲ႔ ေဝးကာ ေနေရာင္ ျခည္ရဲ႕ ေႏြးေထြးေသာ ပြတ္သပ္ၾကည္စယ္ မႈေၾကာင့္ထင့္...၊ အျမင္မွာ စိမ္းရင့္လတ္ဆတ္ ေနၾကသည္၊ ေနထိုင္ေကာင္း႐ံု မပူမေအး ရာသီဥတုေလးေၾကာင့္ ညေနခင္းသည္ အလုပ္သိမ္းလာသည့္ သနပ္ခါး မျပယ့္တျပယ္ႏွင့္ လံုမပ်ိဳ တစ္ေယာက္လို ေဖ်ာ့ေတာ့လွပေနဆဲ ႐ွိပါသည္၊ ေလထုထဲမွာ ေတာ့ ဆူညံ၊ ေဆာ့ကစား ေနၾကေသာ ကေလးတို႔၏ အသံမ်ား...၊

ေက်ာင္းကေလးကို မျမင္ရမီ ဟိုးအေဝးကပင္ ထိုေျပးလႊား ေဆာ့ကစား ေနသံမ်ားကို ၾကားေနရသည္၊ တေနကုန္ ကစားနည္း မ်ိဳးစံုျဖင့္ ကစားၿပီးေသာ္လည္း ကေလးတို႔ကေတာ့ အားအင္အျပည့္ျဖင့္ လန္းဆန္း ေနၾကဆဲ၊ ေက်ာင္းေ႐ွ႕ ကစားကြင္းေလးထဲမွာ ေလွ်ာစီးသူ၊ သံတန္းေတြေပၚ တြယ္တက္ေနသူ၊ သစ္သား ရထားတြဲ ေတြေပၚမွာ ခုန္ေပါက္ေနသူ၊ ေဘာ္လံုးကန္သူ၊ စိန္ေျပးတမ္း ကစားသူ၊ စက္ဘီးစီးေနသူမ်ားျဖင့္ လြတ္လပ္စြာ ေအာ္ဟစ္ေပ်ာ္႐ႊင္ ေနၾကသည္၊ စင္စစ္ ေက်ာင္းကေလးက အသက္ ၂ ႏွစ္မွ ၄ ႏွစ္အ႐ြယ္ ကေလးေတြကို ထားသည့္ ေန႔ကေလးထိန္း ေက်ာင္းကေလး ျဖစ္သည္၊ က်ေနာ္တို႔ လုပ္သည့္အလုပ္မွ ဝန္ထမ္း သားသမီးေတြအတြက္ သီးသန္႔ဖြင့္ထားေသာ ေက်ာင္းျဖစ္ပါသည္၊

ထိုေန႔ကေလးထိန္း ေက်ာင္းကေလး၌ သား တက္ေနသည္မွာ ယခုဆိုလွ်င္ ၂ ႏွစ္ခြဲပင္ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္၊ အလုပ္မွာ ဝန္ထမ္းသားသမီးမ်ားအတြက္ ဤကဲ့သို႔ေသာ ေက်ာင္းမ်ိဳး ၂ ေက်ာင္း ႐ွိသည္၊ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းအပ္ခ်င္ေသာ ကေလးမ်ားက ေက်ာင္းက ေပးႏိုင္ေသာေနရာထက္ အၿမဲပင္ ပိုမ်ားေနေလ့႐ွိသည္၊ ဒါကို ႀကိဳသိေသာေၾကာင့္ မအိမ္သူ သားကိုယ္ဝန္ ၃ လသား အ႐ြယ္ကပင္ သားကို ဤေက်ာင္းမွာ ႀကိဳတင္ ေက်ာင္းအပ္ခဲ့သည္၊ သုိ႔ေသာ္ သားေလးေမြးလာၿပီး ေက်ာင္းတက္ရမည့္ အ႐ြယ္သာ ေရာက္လာသည္၊ waiting list ထဲမွာပဲ ေစာင့္ေနရတုန္း...၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မအိမ္သူ မီးဖြားခြင့္ ေစ့၍ အလုပ္ျပန္တက္ေတာ့ အိမ္ႏွင့္ သိပ္မေဝးသည့္ ပုဂၢလိက ေက်ာင္းတစ္ခုမွာပဲ သားကို တက္ေစရ ေတာ့သည္၊ ထိုေက်ာင္းမွာ ၅ လေလာက္ တက္ၿပီးမွ ယခုေက်ာင္းေလးမွာ သား ေနရာရခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္၊

ပံုမွန္ဆိုလ်င္ က်ေနာ္က သားကို မနက္ပိုင္း ေက်ာင္းပို႔သူျဖစ္ၿပီး မအိမ္သူက ညေနပိုင္း ႀကိဳသည့္တာဝန္ ယူသည္၊ သားက အဂၤါ၊ ၾကာသပေတး၊ ေသာၾကာ တစ္ပတ္မွာ ၃ ရက္ ဤေက်ာင္းေလးသို႔ လာရသည္၊ မနက္ပိုင္း ၈ နာရီခြဲ ဝန္းက်င္ေလာက္မွာ က်ေနာ္က သူ႔ကိုလိုက္ပို႔၊ သူ႔အတြက္ အေထြအထူး မွာစရာ တခုခု ႐ွိလွ်င္ ဆရာမေတြကိုမွာၿပီး ထားခဲ့သည္၊ သားက ေက်ာင္းမွာပဲ ေန႔လယ္စာစား၊ တေရးအိပ္၊ တေနကုန္ေန ၿပီး ညေန ၅ နာရီခြဲေလာက္မွာ သူ႔အေမက လာႀကိဳသည္၊ အလုပ္ေစာေစာၿပီးလွ်င္ က်ေနာ္ကပါ သူတို႔ဆီသို႔ သြားၿပီး အတူ အိမ္ျပန္ၾကသည္၊ မဟုတ္လွ်င္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ႀကိဳျပန္ႏွင့္သည္၊ ဒီေန႔ေတာ့ အလုပ္ နဲနဲပါးသည္မို႔ သားကို က်ေနာ္လာႀကိဳခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္၊ က်ေနာ့္ ႐ံုးခန္းမွ ၅ မိနစ္ခန္႔ေလွ်ာက္လွ်င္ သား၏ ေက်ာင္းကေလးသို႔ ေရာက္ပါသည္၊

ခါးသာသာ ျမင့္သည့္ ေက်ာင္းဝင္း သံတခါးေလးကို တြန္းဖြင့္ၿပီး ဝင္သြားေတာ့ ဆူညံေအာ္ဟစ္သံေတြထဲ က်ေနာ္ပါ လံုးလံုး က်ေရာက္၊ နစ္ျမဳပ္သြားေတာ့သည္၊ ၁၅ ေယာက္ခန္႔ ႐ွိႏိုင္ေသာ ကေလးေတြၾကားမွာ သားကေလးကို ႐ွာၾကည့္သည္၊ ေနေရာင္ျခည္တို႔ ႐ွိေသာ္လည္း အေအးဓါတ္ေလးလည္း ႐ွိေသးေသာ ေၾကာင့္ ကေလးတိုင္းက အေႏြးထည္ ကိုယ္စီႏွင့္၊ အခ်ိဳ႕က သိုးေမြးဦးထုပ္ပါ ေဆာင္းထားၾကေသးသည္၊ ႐ုတ္တရက္ မွတ္မိဖို႔ မလြယ္ပါ၊ ထိုအခိုက္ ... ...

" ပါပါး ... ..." ဟု ညာဖက္မွ ေအာ္ေခၚသံ ၾကားလိုက္ရသည္၊

လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သံုးဘီး စက္ဘီးေလးကို အျပင္းနင္းလာသည့္ သားကေလး၊ က်ေနာ္တို႔ ငယ္စဥ္က စီးခဲ့သည့္ 'ဗိုလ္အုန္းသီး' စက္ဘီးထက္ အနည္းငယ္ပိုႀကီးသည့္ သံုးဘီးစက္ဘီးကို သားက က်ေနာ္႐ွိရာဆီ ၿပံဳးရယ္ရင္း အားကုန္ နင္းလာေနသည္၊ သို႔ႏွင့္ ျပန္ၿပံဳးျပရင္း သူအလာကို ရပ္ေစာင့္ေနလိုက္သည္၊ ဒါေပမယ့္ ေ႐ွ႕ ေျခတစ္လွမ္းအကြာေလာက္ အေရာက္မွာ သားက ညာဖက္ကို ႐ုတ္ တရက္ ေကြ႔ခ်လိုက္ရာ က်ေနာ္ ထိတ္ကနဲ စိုးရိမ္ သြားမိသည္၊

"သား..ေျဖးေျဖး ..." ၊

က်ေနာ္ လွမ္းေအာ္ၿပီး သတိေပးမိသည္၊ ေၾသာ္.. ဒီကေလးဟာေလ..၊ သူမ်ားေတြကို တိုက္မိျပဳမိကုန္ရင္ ဒုကၡ...၊ ဒါေပမယ့္ သားကေတာ့ ေအာ္ဟစ္ရယ္ေမာကာ လာရာလမ္းအတိုင္း ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ လွည့္ထြက္သြား ေတာ့သည္၊ ဖေအကို သူဘယ္ေလာက္ စီးတတ္ေနၿပီလဲ လာႂကြားခ်င္တာပဲ ျဖစ္ရမည္၊ က်ေနာ္ ၿပံဳးလိုက္ရင္း အသာေခါင္းယမ္းကာ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ေန႔ကေလးထိန္း ဆရာမေလးဆီကို လွမ္းသြား လိုက္သည္၊ ဆရာမေလးက က်ေနာ္ဝင္းတံခါးက ဝင္လာတာ ျမင္ကတည္းက သားရဲ႕ တေန႔တာ အစီရင္ခံစာ ရီပို႔ထ္ စာ႐ြက္ကို ကိုင္ရင္း အသင့္ေစာင့္ေနခဲ့ပါသည္၊ အနားေရာက္ေတာ့ ...

"ေကာင္းေသာ ညေနခင္းပါ႐ွင္" ဟု လွမ္းႏႈတ္ဆက္သည္၊

"မဂၤလာပါ...၊ ဘယ္လိုလဲ၊ ဒီေန႔ အဆင္ေျပရဲ႕လား?" ဟု ျပန္ေမးလုိက္သည္၊

ညေနပိုင္းမွာ ကေလးေတြကို မိဘလာႀကိဳသည့္အခါ ဆရာမ တစ္ေယာက္ေယာက္က ကေလးရဲ႕ တေန႔တာ ျဖတ္သန္းမႈ အေၾကာင္းကို အစီရင္ခံေလ့ ႐ွိပါသည္၊ မနက္ပိုင္း ဘယ္လိုကစားနည္းနဲ႔ ကစားသလဲ၊ ဘယ္သူ နဲ႔ ကစားသလဲ၊ စုေပါင္း သီခ်င္းဆို၊ ကဗ်ာ႐ြတ္ခ်ိန္မွာ ပါဝင္သလား၊ ေန႔လယ္စာ ဘယ္ေလာက္စားသလဲ၊ ေန႔ခင္းေကာ အိပ္သလား၊ ဘယ္အခ်ိန္အိပ္ၿပီး ဘယ္အခ်ိန္ထသလဲ၊ ေက်ာင္းအေဆာက္အဦး အျပင္ ထြက္ ကစား ၾကသလား အစ ႐ွိသည္တို႔ ျဖစ္ပါသည္၊ ထိုအခ်က္ေတြကို ေစာင့္ၾကည့္ေရး တာဝန္က်သည့္ ဆရာမ တစ္ေယာက္ေယာက္က မနက္ကတည္းက ကေလးတစ္ေယာက္စီအတြက္ စာ႐ြက္တစ္႐ြက္စီေပၚမွာ ေရးမွတ္ေလ့႐ွိသည္၊ ညေနပိုင္း မွာ မိဘေတြကို ထိုစာ႐ြက္မွာ ေရးထားသည္မ်ား ဖတ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္၊ အမ်ားအားျဖင့္ ေထြေထြထူးထူး ေျပာစရာ သိပ္မ႐ွိလွပါ၊ မနက္ပိုင္းမွာ ကိုယ္က ဂ႐ုတစိုက္ မွာခဲ့သည္မ်ား ႐ွိလွ်င္ေတာ့ စာ႐ြက္မွာ ေရးမွတ္ ထားၿပီး ထိုအေၾကာင္းကို ညေနပိုင္း ရီပို႔ထ္မွာ အေသအခ်ာ ျပန္ေျပာေလ့ ႐ွိသည္၊

ဤႏိုင္ငံမွာ ေန႔ကေလးထိန္း ေက်ာင္းမ်ား ႐ွားတာလည္း သိပ္ေတာ့ မထူးဆန္းလွ...၊ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း ဖြင့္ဖို႔အတြက္ လိုအပ္ခ်က္မ်ားက မ်ားလြန္းလွသည္၊ အေဆာက္အဦးကို အဖြဲ႔ေပါင္းစံုမွ လာစစ္မည္၊ ေက်ာင္း ပတ္ဝန္းက်င္ကို မၾကာခဏ လာစစ္မည္၊ အက်ယ္အဝန္း၊ ျပဴတင္းေပါက္ အေရအတြက္၊ အခန္း အေရအတြက္၊ မီးဖိုေခ်ာင္၊ အိမ္သာ၊ ကေလး ကစားကြင္း အစ႐ွိသျဖင့္ ကေလးတို႔ႏွင့္ သက္ဆိုင္သည္မ်ား အားလံုးကို တင္းက်ပ္ေသာ စည္းကမ္းမ်ားျဖင့္ စစ္ေဆးေလ့ ႐ွိသည္၊ ထို႔အျပင္ ဝန္ထမ္းဆရာမတို႔သည္ ကေလးအထူးျပဳ ဘာသာရပ္ တခုခု သင္ၾကားဖူးျခင္း ႐ွိ/မ႐ွိလည္း စစ္သည္၊ သို႔ႏွင့္ ေန႔ကေလးထိန္းေက်ာင္း ဖြင့္ရန္ လက္ေ႐ွာင္သူေတြ မ်ားလာၿပီး ဖြင့္သည့္ ေက်ာင္းမ်ားမွာလည္း ေနရာလြတ္ မ႐ွိတတ္ေတာ့ေခ်...၊

ယခုလည္း ဆရာမက သားကေလးရဲ႕ တေန႔တာကို ျပန္ေျပာေနျခင္း ျဖစ္သည္၊ အားလံုး အဆင္ေျပပါသည္၊ မနက္ပိုင္းမွာ အိမ္ေဆာက္တမ္း ကစားသည္၊ ၿပီးေတာ့ အ႐ုပ္ကေလးေတြ puzzle ဆက္တာလည္း ကစား သည္၊ ထမင္းတစ္ပန္းကန္ စားသည္၊ ပန္းေဂၚဖီေၾကာ္ ထပ္ေတာင္းသည္၊ ေန႔လယ္ အိပ္ခ်ိန္ ၁ နာရီခြဲ ၾကာ သည္၊ ဒါပဲျဖစ္သည္၊ အစီရင္ခံတာ နားေထာင္ေနတုန္း ေ႐ွ႕နားမွာ ကေလးအေဖ တစ္ေယာက္ ျဖတ္ ေလွ်ာက္သြားလို႔ လွမ္းၿပီး ေခါင္းဆတ္ ၿပံဳးျပျဖစ္သည္၊ အလုပ္မွာ ဌာနေပါင္းစံု ႐ွိသည့္အေလ်ာက္ ကေလး မိဘေတြ အားလံုး တဦးႏွင့္တဦး ေကာင္းစြာ မသိေပမယ့္ ကေလးေတြကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ မ်က္မွန္းေတာ့ တန္းမိေနၾကသည္၊ ဒီႏိုင္ငံက ေဒသခံေတြရဲ႕ ကေလးေတြ ႐ွိသလို တာဝန္ႏွင့္ အလုပ္လာလုပ္ ေနေသာ ႏိုင္ငံျခားသားေတြရဲ႕ သားသမီးေတြလည္း ပါသည္၊ ကေလးေတြကေတာ့ အျဖဴ၊ အညိဳ၊ အမည္း၊ အေရာင္စံု၊ အေသြးစံု၊ စကားအစံု...၊ ေက်ာင္းကေလးက ပန္းေပါင္းစံု ပြင့္ေသာ ဥယ်ာဥ္ႀကီး လိုပင္...၊

ထိုအခိုက္ သားကေလးက အနား ျပန္ေရာက္လာတာမို႔ အေတာ္ပဲ ျဖစ္သြားသည္၊ ဆရာမကို ေက်းဇူတင္ စကားေျပာၿပီး သူ႔ဖက္ကို တဆက္ထဲ လွည့္ကာ ...

"သား, ဒီမွာ ခဏေစာင့္ေန၊ အထဲမွာ ပစၥည္းေတြ သြားယူၿပီးရင္ ျပန္ၾကမယ္"ဟု လွမ္းေျပာလိုက္သည္၊

သားက "ႏိုး..ႏိုး..ႏိုး မျပန္ဘူး"ဟု ျပင္သစ္လို တဝက္၊ ျမန္မာလို တဝက္ ျပန္ေျဖရင္း ၿပံဳးစိစိျဖင့္ ထြက္ေျပး သြားျပန္သည္၊ ေရာ္..ဒီကေလးဟာ...၊ တကယ့္ အေဆာ့မက္ေလး..၊

သို႔ႏွင့္ ေက်ာင္းေ႐ွ႕ကြက္လပ္ထဲမွာ သူဆက္ကစားေနတုန္း ေက်ာင္းအေဆာက္အဦးထဲသို႔ က်ေနာ္ ဝင္ခဲ့ လိုက္သည္၊ မနက္တုန္းက ေက်ာင္းအလာမွာ ယူလာခဲ့သည့္ သူ႔ရဲ႕ေစာင္ေလးကို ျပန္ယူဖို႔ ျဖစ္သည္၊ သားက သူ႔ေစာင္ေလးကို 'ဒူးဒူး' ဟုေခၚသည္၊ ျပင္သစ္စကား ႏူးညံ့ေသာ ဒူး (doux) မွ ကေလးအေခၚ ဒူးဒူး ျဖစ္လာခဲ့သည္၊ ဒီႏိုင္ငံက ကေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဒူးဒူး တစ္ခုစီေတာ့ ႐ွိၾကပါသည္၊ အမ်ားအားျဖင့္ ဒူးဒူးတို႔က နာမည္ႏွင့္လိုက္စြာ ေမြးပြဝက္ဝံေလးမ်ား၊ ေခြး႐ုပ္ေလးမ်ား၊ သိုး႐ုပ္ေလးမ်ား စသည္တို႔ ျဖစ္ၾက သည္၊ ကေလးတို႔၏ အိပ္ရာထဲမွာ ထားေပးတတ္ေသာ ထုိအ႐ုပ္ကေလးမ်ားထဲမွ တစ္ခုက ကေလး၏ ဒူးဒူး ျဖစ္လာတတ္ၿပီး ဘယ္သြားသြား ယူသြားၾကေလ့ ႐ွိ သည္၊ ဒူးဒူးကို အလိုအပ္ဆံုး အခ်ိန္ကေတာ့ အိပ္ခ်ိန္မွာ ျဖစ္သည္၊ ထိုအ႐ုပ္ေလးကို ဖက္ၿပီးမွ သူတို႔ေလးေတြ စိတ္လံုၿခံဳမႈ ႐ွိစြာျဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကေလ့ ႐ွိပါသည္၊ သားကေလးအတြက္ ေနာင္အခါ ဒူးဒူး ျဖစ္လာမည့္ တစ္ေခ်ာင္းထိုး သိုးေမြးေစာင္ေလးကို သူေမြးစဥ္က က်ေနာ္တို႔ လက္ေဆာင္ရခဲ့သည္၊ ေစာင္က အေပါက္ေလးမ်ား ပါသည့္အတြက္ သူကိုယ္သူ ျပန္ပတ္ၿပီး အသက္႐ွဴမဝ ျဖစ္မွာလည္း မစိုးရိမ္ရေတာ့ လသားအ႐ြယ္ေလးကတည္းက သူ႔အေပၚၿခံဳေပးခဲ့ေလ့ ႐ွိပါ သည္၊ သဘာဝ က်စြာပဲ ထိုေစာင္ေလးက သူ႔ရဲ႕ ဒူးဒူး ျဖစ္လာေတာ့သည္၊ အခု ၃ ႏွစ္ခြဲအခ်ိန္ထိ ဘယ္သြား သြား မခြဲမခြာ...၊ အျခားကေလးေတြက လက္တကိုင္စာ ဒူးဒူး အ႐ုပ္ေလးေတြျဖင့္ ေျပးလႊားေနခ်ိန္မွာ သား က သူ႔ထက္ ၂ ဆမွ် ပိုႀကီးေသာ ဒူးဒူးႀကီးကို လက္ထဲမွာ ေပြ႔လိုက္၊ ပခံုးေပၚမွာ ၿခံဳလိုက္ႏွင့္၊ တစ္ေယာက္ထဲ ႐ွဳပ္ ေနတတ္သည္၊ ၾကာေတာ့လည္း လက္ေညာင္းလာၿပီး ေျမေပၚမွာပဲ တ႐ြတ္ဆြဲ ေလွ်ာက္ေတာ့သည္၊ သည္ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ သိုးေမြးေစာင္ေလးက မၾကာခဏ ဖံုအလိမ္းလိမ္း...၊

အင္မတန္မွ အေရးႀကီးေသာ အဆိုပါ ဒူးဒူးကို သူ႔ေက်ာပိုးအိတ္ေလးထဲ အေသအခ်ာထည့္ၿပီး ေက်ာင္းဝင္း ထဲသို႔ က်ေနာ္ ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္၊ သားကို တခါလိုက္႐ွာရ ျပန္သည္၊ ဝင္းထဲက ကေလးေတြအေပၚ ၂ ခါ ေလာက္ မ်က္လံုး အစုန္အဆန္ ကစားလိုက္ေတာ့ ၿခံေထာင့္က သစ္သားအိမ္ေလးမွာ မုန္႔ေရာင္းတမ္း ကစားေနတာ ေတြ႔လိုက္သည္၊ ထိုေနရာသို႔ က်ေနာ္ အသာပဲ ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္၊ သားက က်ေနာ့္ကို ျမင္ေတာ့ သူ႔ဆီက မုန္႔ေတြ လာဝယ္စားဖို႔ပင္ ဝမ္းသာအားရ ေခၚေနေသးသည္၊ သူ႔ဆီမ်ား လာကစားတယ္ ထင္ေနသလား မသိ၊ က်ေနာ္က ...

"သားသား ... လာကြာ၊ သြားၾကရေအာင္.."ဟု ေခၚလိုက္သည္၊

သူက 'ခဏေနပါဦး'ဟု ျပင္သစ္လို ျပန္ေျဖ သည္၊ ဒီအတိုင္းဆို က်ေနာ္တို႔ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိမ္ျပန္ေရာက္မည့္ပံု မေပၚ၊ သုိ႔ႏွင့္ ေလသံကို နဲနဲျမႇင့္ကာ..

"ကဲ..ဒီေလာက္ ကစားရရင္ေတာ္ၿပီေလ၊ သားကို အၾကာႀကီးပဲ ကစားခြင့္ေပးထားတာ၊ လာခဲ့..၊ အိမ္ေရာက္ မွ ဆက္ကစား၊ မဟုတ္ရင္ ပါပါး တစ္ႏွစ္သံုး ရီ(ေရ) ရမွာလား"ဟု က်ေနာ္ ေမးလိုက္သည္၊ သူက ...

"ရီ..."ဟု ကစားနည္း ေနာက္တစ္မ်ိဳး ေတြ႔သြားဟန္ျဖင့္ ဝမ္းသာအားရ ျပန္ေျဖသည္၊

"ကဲ, ရီၿပီ၊ ... တစ္ ... ..."

ေနရာမွ မေ႐ြ႕ဘဲ ၿပံဳးစိစိႏွင့္ ၾကည့္ေနသည္၊

"ႏွစ္ ... ...."

က်ေနာ္ အသံကို ထပ္ျမႇင့္လိုက္သည္၊ သူက ေျခတစ္လွမ္း ေ႐ွ႕ကိုလွမ္းရင္း ၿပံဳးစိစိနဲ႔ ႐ွိေနဆဲ..၊ ဘယ္ေတာ့ 'သံုး' လာမလဲဟု က်ေနာ့္ကို စ,ခ်င္သည့္ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ သားက ၾကည့္ေနသည္၊ က်ေနာ္ကလည္း အသာ ျပန္စိုက္ၾကည့္ရင္း အမွတ္စဥ္ ဆက္ေရလိုက္သည္၊

"ႏွစ္... ... ဒုတိယ အႀကိမ္"

" ႏွစ္...ခြဲ... ... ..."

'ခြဲ' ကို သံ႐ွည္ဆြဲၿပီး ေရလိုက္ရင္း က်ေနာ္ ရယ္ခ်င္စိတ္ကို လႊတ္ခ်ေပးလိုက္ေတာ့သည္၊

"ဟား..ဟား..ဟား..."

သားကလည္း တၿပိဳင္နက္ ...

"လာဘီ..."

တဟုန္တိုး ေျပးလာရင္း က်ေနာ့္အေပၚ ခုန္တက္လိုက္ေတာ့သည္၊ က်ေနာ္က အသာအယာ ျပန္ေပြ႔ရင္း သူ႔တင္ပါးေလးကို မနာေအာင္ ခပ္ဖြဖြ အသာ႐ိုက္ေတာ့ သူက က်ေနာ့္အေႏြးထည္မွ ေခါင္းစြပ္ကို က်ေနာ့္ ေခါင္းေပၚသို႔ ဆြဲယူစြပ္လိုက္သည္၊ ၿပီးေတာ့ '႐ိုး...႐ို႕...႐ို႕' ဟု ေအာ္လွ်က္ သူ႔လက္ေလးကို လက္ခလယ္ႏွင့္ လက္သူႂကြယ္ပူးကာ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာေ႐ွ႕ လာယမ္းျပသည္၊ သို႔ႏွင့္ က်ေနာ္က ေခါင္းစြပ္ႀကီးစြပ္လွ်က္ ရက္ပ္ပါ ဟန္ေဆာင္ၿပီး ေက်ာင္းဝင္းထဲက ထြက္လာေတာ့ သားက က်ေနာ့္ လက္ေပၚမွေန၍ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ေတြကို လည္ျပန္ၾကည့္ကာ ပါလာေတာ့သည္၊

သားက ၅ လသား အ႐ြယ္ကတည္းက ေန႔ကေလးထိန္းေက်ာင္း တက္ခဲ့ရသည္၊ မနက္အိပ္ရာထ ကစား ခ်င္ရင္ေတာင္ သူ႔မွာ အခ်ိန္ မရပါ၊ ကတိုက္က႐ိုက္ႏွင့္ ေက်ာင္းသြားဖို႔ ေလာေဆာ္ခံရၿမဲ ျဖစ္သည္၊ ဒါေပမယ့္ မဆိုစေလာက္ တႀကိမ္တခါေလာက္ ငိုသည္ကလြဲလို႔ သားက ေက်ာင္းေပ်ာ္သည္ဟု ေျပာရမည္ျဖစ္သည္၊ ျမန္မာျပည္မွာ အဖိုး၊ အဖြား၊ ဦးေလး၊ အေဒၚ မိသားစု သိုင္းဝိုင္းစြာျဖင့္ ေစာင့္ၾကည့္ ခ်စ္ခင္ျခင္း ခံရသည့္ ကေလးတို႔ အေၾကာင္းကို ေတြးမိေတာ့ သားအတြက္ စိတ္မေကာင္းလွ၊ ဟိုမွာေတာ့ အိမ္မွာ တစ္ေယာက္ မဟုတ္ တစ္ေယာက္ အၿမဲ႐ွိေနၾကသည္ေလ၊ သူ႔ရဲ႕ ကေလးဘဝ ႐ွား႐ွားပါးပါး အခ်ိန္ေလးေတြကို အတင္းပဲ ကုန္ဆံုးေစမိ ေနၿပီလား၊ ေခါင္းေဖာ္ အသက္႐ွဴႏိုင္ဖို႔ ယက္ကန္လႈပ္႐ွား ေနရသည့္ လူ႔အသိုင္းအဝိုင္း စီးေၾကာင္းထဲမွာ သားကေလး မြန္းက်ပ္ေမ်ာပါ ေနၿပီလား၊ တခါတရံေတာ့ ေတြးမိပါသည္၊

အျခားတဖက္က ၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း ေန႔ကေလးထိန္းေက်ာင္းက သားကို လူမႈဘဝအေၾကာင္း မ်ားစြာ သင္ေပးသည္၊ အခုအ႐ြယ္ ကတည္းက ျပႆနာကို ဘယ္လို႐ွင္းရမလဲ၊ အႏိုင္က်င့္ ဗိုလ္က်ခံရရင္ ဘယ္လို လုပ္မလဲ၊ ကိုယ့္ထက္ငယ္တဲ့ ကေလးငယ္ေတြနဲ႔ ဘယ္လို ဆက္ဆံမလဲ အစ႐ွိသည့္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံ နည္းတို႔မွာ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေသာ သင္ခန္းစာမ်ား ျဖစ္သည္၊ ထိုသင္ခန္းစာမ်ားမွာ မိဘ၊ ေမာင္ႏွမ အသိုင္းအဝိုင္းထဲမွာ သင္ယူ၍ မရႏိုင္ပါ၊ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ၊ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ မတူကြဲျပားေသာ အျခား ကေလးမ်ားစြာႏွင့္ အတူေနထိုင္ရင္း၊ ထမင္းစားရင္း၊ ကစားရင္းျဖင့္ ႀကံဳေတြ႔လာမည္ ျဖစ္ေသာ သီးသန္႔ အေျခအေန တစ္ခုစီ၊ တစ္ခုစီကသာ သားကို ထုဆစ္၊ သင္ၾကား ေပးသြားလိမ့္မည္ ျဖစ္ပါသည္၊ ကေလးေတြ ကေတာ့ ႀကီးျပင္း လာၾကမည္ပဲ ျဖစ္သည္၊ တခ်ိဳ႕က ကံေကာင္း စြာ၊ တခ်ိဳ႕က မေကာင္းတေကာင္း၊ တခ်ိဳ႕က ကံဆိုးစြာ...၊ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ေတာ့ ကေလးမ်ား အားလံုးကို တေန႔တာ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာ ေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္း ကင္းစြာ၊ လြတ္လပ္႐ႊင္ျမဴးစြာ ရယ္ေမာခြင့္ရသူေလးမ်ားပဲ ျဖစ္ေစခ်င္ပါသည္၊ ေကာင္းကင္ကို စိတ္မွတ္မဲ့ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပုဇြန္ဆီေရာင္ျဖင့္ ေတာက္ပလင္းျဖာ၊ လွပေနဆဲ၊ ဒါေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြ မွာေတာ့ တိမ္စိုင္၊ တိမ္မွ်င္ေတြကလည္း ႐ွိေနသည္ေလ....။ ။


ညီလင္းသစ္
၂၃ မတ္၊ ၂၀၁၁

30 comments:

Soe Mya Nandar Thet Lwin (Borros Roxo) said...

မိခင္ေမတၱာေတြပဲ ခံစားဖတ္ေနရတာ၊ အခုလုိ ဖခင္ေမတၱာကုိ ဖတ္ရေတာ႔ ေႏြးေထြးတဲ႔ ေဖေဖ႔ရဲ႕ ေစာက္ေရွာက္မႈ႔၊ ၾကီးမားတဲ႔ ေမတၱာကုိ ျပန္ျမင္မိတယ္။

ေဖေဖက နႏၵာ႔ကုိ ဘယ္အ႐ြယ္ေရာက္ေရာက္ သူ႔ရဲ႕ little girl ပဲလုိ႔ အျမဲေျပာတယ္။ အဲလုိ "Daddy's little girl" ျဖစ္ရတာ ဘာနဲ႔မွ မလဲႏုိင္ေအာင္ ဝမ္းသာဂုဏ္ယူမိတယ္။

ကမၻာေပၚမွာ ရွိၾကတဲ႔ ဖခင္ေတြအားလုံး စိတ္ခ်မ္းသာႏုိင္ၾကပါေစလုိ႔ ဆႏၵျပဳပါတယ္။

Anonymous said...

ဖတ္ရတာ ၾကည္ႏူးစရာေလးပါ
သားသားကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ဇာတ္လိုက္ပါပဲ
ခုလဲ သားသားဓာတ္ပံုမ်ားပါေလမလား လာၾကည့္ရင္း စာဖတ္တာ.. ဖတ္ရင္းနဲ႕ သႏၱ ရသ ကို ခံစားသြားတယ္
Peace be with you & your family... Bro

MC

Mon Petit Avatar said...

Cet essai est si touchante, qui me fait manquer mon père, ma mère, et mon école maternelle.

Myanmar Good Knowledg Co., Ltd said...

သေဘာေပါက္တယ္။
ကၽြန္မသားလည္း သူ႕အေဖႀကိဳတာကိုပိုႀကိဳက္ တယ္။ အေဖနဲ႔ ဆို ေပ်ာ္ေနတာပဲ။ သူ႕အေဖကေျပာလုိ႕မရရင္ “မာမားကိုေႀကာက္တယ္” ဆိုျပီးလွည္႔ေျခာက္တယ္။ သားကပါ “ဟုတ္တယ္ မာမားကို ေႀကာက္တယ္ေနာ္” တဲ႔၊ သူတို႕ကအဲလိုျဖစ္ေနႀကတာ။

ကိုညီလင္းသစ္ စာေရးတာဖတ္လုိ႕ေကာင္းတယ္။
အဲဒီက ဗဟုသုတေတြလည္းပါလို႕ႀကိဳက္တယ္။
ေက်းဇူးပါ။

JJ said...
This comment has been removed by the author.
Anonymous said...

သားေလး ပံုပါရင္တာ့ သာေကာင္းေပါ့။
အဲဒီေက်ာင္းေလးမွာ အလုပ္လုပ္ခ်င္လုိက္တာ။
အစ္ကုိစာေရးပံုက ဖတ္ေနတဲ့သူပါ ေရးသူပံုေဖာ္တဲ့ျမင္ကြင္းကုိ ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ျမင္ေစတယ္။

JJ

Anonymous said...

ဖတ္လို႔ေကာင္းလိုက္တာ..
ဟုတ္တယ္ ကေလးေတြအျမဲေပ်ာ္ေနတာပဲျမင္ခ်င္တယ္..

စူးနွယ်လေး said...

ဒါေၾကာင္႔ဒီက ကေလးေတြ ငယ္ငယ္နဲ႔ မိဘလက္လႊတ္လို႔ရတာ ျဖစ္မယ္ေနာ္

Anonymous said...

Pre father day post.I feel like going into hearts of fathers.You are the"hin lay oh" giving us both"ratha and thuta"I happily flow the stream of your dad and son relation while i'm reading.Write about ma eai thu's daily routine pls:)
Demanding reader
Gyidaw

Angelhlaing(May everybody be happy and healthy! said...

သားသားေလးကေတာ့ ေပ်ာ္ေနမွာပဲေနာ္ အကို။
ၾကည္နွဴးစရာေလး...
ေကာင္းေသာေန႕ေလးၿဖစ္ပါေစ။

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...

ပိုစ္႔ေလးဖတ္ျပီး သားအဖႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ခ်စ္ၾကည္စယ္ပံုေတြကို သေဘာက်ၾကည္ႏူးစိတ္နဲ႔ ျပံဳးျပီးဖတ္ေနမိတယ္. မ်က္ႏွာေၾကာေတြေတာင္ အေတာ္ေလ်ာ႕သြားတယ္.. စိတ္ၾကည္ႏူးဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ။ ျပီးေတာ႔ ခုလို ရဲရင္႕ထက္ျမက္တဲ႔ ကေလးတစ္ေယာက္အျဖစ္ ဖခင္ရဲ႕ လမ္းညႊန္မႈနဲ႔ ၾကီးျပင္းခြင္႔ရတာ ကံေကာင္းလိုက္တာလို႕ ေတြးေနမိတယ္..
ကမၻာေပၚက ကေလးေတြအားလံုး ခုလိုကံေကာင္းရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲေနာ္..

rose said...

ဖခင္ ေမတၱာကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္ရျပီး ႏူးညံ႕သိမ္ေမြ႕တ့ဲ အေရးအသားေလးေတြ၊ စကားလုံး လွလွေလးေတြနဲ႕ ပို႕စ္ေလးမို႕ ဖတ္ရတာ ႏွစ္သက္လိုက္တာ။ ပာုတ္တယ္ေနာ္... ကေလးေတြမွာ အ့ဲဒီလုိ သူတို႕ မခြဲမခြာ ေဆာင္ေလ့ ရွိတ့ဲ ပစၥည္းေလး တစ္ခုစီ ရွိႀကတယ္ေနာ္။ အေဖနဲ႕သား တစ္ ႏွစ္ သုံး ေရတြက္တ့ဲ ေနရာေလး ေရာက္ေတာ့ ႀကည္ႏူးျပီး ျပံဳးမိတယ္ း)

myo said...

သားနဲ ့သူ ့ရဲ ့ဒူးဒူးကိုတြဲရက္ ဓာတ္ပံုေလးနဲ ့ျမင္ဖူးခ်င္တာ :)

Shinlay said...

ကေလးေတြေပ်ာ္ရႊင္ေနရင္ အလိုလိုေပ်ာ္မိတယ္။
ငယ္ငယ္ကတည္းက စနစ္တက် ေလ့က်င့္ေပးထားရင္
ၾကီးလာတဲ့အခါ လူမႈေရးပိုင္းမွာေအာင္ျမင္တာေပါ့။

လၿပည့္ရိပ္ said...

ခပ္သုတ္သုတ္ ဖတ္သြားတယ္။ စကားလံုးေတြက ၿမင့္လြန္းေတာ့ ခံုခုၿပီး မွီဖို႔ ခံုသြားရွာလိုက္ဦးမယ္... အခ်ိန္ရမွ ခံုဆြဲၿပီး ၿပန္လာမယ္.. :D

ညီလင္းသစ္ said...

နႏၵာ ...
သမီးကို သိပ္ခ်စ္တတ္တဲ့ အေဖတစ္ေယာက္ရတာ နႏၵာ သိပ္ကံေကာင္းတာေပါ့...၊

MC ...
ေက်းဇူးပါဗ်ာ၊ ဓါတ္ပံုေတြကေတာ့ က်ေနာ္အၿမဲတင္ေန က်ဆိုေတာ့ ေနာက္လည္း ဆက္တင္ျဖစ္ဦးမွာပါပဲ...၊

Mon Petit Avatar ...
Merci bien pour ton compliment..!

မေကာင္းမြန္ဝင္း ...
အေဖနဲ႔သားက တဂိုဏ္းျဖစ္ေနတာေပါ့ ဟုတ္လား..၊ း)

JJ ...
ဓါတ္ပံုေတြ မျပလည္း က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာကို ျမင္တယ္ ဆိုေတာ့ ဝမ္းသာပါတယ္ဗ်ာ...၊ း)

Craton ...
က်ေနာ္လည္း အဲဒီလိုပဲ ျမင္ခ်င္တာပါပဲ...၊

မစူးႏြယ္ ...
အဲဒါလည္း ဟုတ္မယ္ဗ်၊ အမ်ားစုက ကိုယ့္ေျခေထာက္ ေပၚကိုယ္ရပ္ဖို႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေလ့က်င့္ေပးခံရ တာဆိုေတာ့....၊

Gyidaw ...
Thanks for your kind comments! I also noted down your suggestion about Ma Eain Thu and will see to it. :)

Angelhlaing ...
ေက်းဇူးပါပဲ ညီမေရ...၊

မေခ်ာ ...
ကေလးတိုင္းသာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္နဲ႔ ႀကီးျပင္းခြင့္ ရခဲ့ရင္ ကမာၻႀကီးလည္း အခုထက္ပိုၿပီး က်န္းမာလာမွာေတာ့ ေသခ်ာတယ္ေနာ္....၊

႐ိုစ့္ ...
တစ္ႏွစ္သံုးကေတာ့ အခုတေလာ မၾကာခဏကို ေရတြက္ ေနရေတာ့တာပါပဲဗ်ာ....၊ း))

myo ...
အဲဒီလိုမ်ိဳး ဓါတ္ပံုတစ္ပံု ႐ိုက္ဖူးလားလို႔ ျပန္႐ွာၾကည့္ လိုက္ဦးမယ္ေနာ္...၊ း)

မ,႐ွင္ေလး ...
ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါေတြဟာ လူမႈဆက္ဆံေရးမွာ အေျခခံ အုတ္ျမစ္ေတြပါပဲ...။

ညီလင္းသစ္ said...

လျပည့္ရိပ္ ...
လာခဲ့..လာခဲ့.. ခုံေကာ၊ ေခြးေျခေကာ၊ ကုလားမ ေျခေထာက္ေကာ ေတြ႔တာသာ အကုန္ဆဲြယူခဲ့ဗ်ာ..၊ :D

ခ်စ္ၾကည္ေအး said...

ဖခင္ေမတၱာ ႐ိုး႐ိုးေလးကို အဖဲြ႔ေကာင္းသူမို႔ ဖတ္ရတာ ၾကည္ႏူးစရာေလးပါ...။ ေက်ာင္းမွာ ကစားေနတဲ့ ကေလးေတြပံုေလးေတြပါရင္ ပို ျပည့္စံုသြားမွာ :)

Evergreen Phyo said...

ပို႔တစ္ပုဒ္လံုး အစကေနအဆံုးထိၿပံဳးၿပီးဖတ္ေနတာ ၾကည္နူးစရာေကာင္းလို႔ဗ်ာ...။ သားနဲ႔သူ႔ရဲ႔ ဒူးဒူး ကိုလည္းၾကည့္ခ်င္တယ္... ကေလးဘ၀သိပ္အၿပစ္ကင္း ေပ်ာ္ရႊင္ဖို႔ေကာင္းတယ္ဗ်ာ..။ အသက္ေတြၾကီးလာေတာ့ အေၿခေနေတြအခ်ိန္အခါေတြေၾကာင့္ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳေတြနည္းလာေတာ့တာပဲ။

rose of sharon said...

သားေလးက ေက်ာင္းေပ်ာ္တယ္ဆိုေတာ႔ လိမၼာလိုက္တာ...

Maung Myo said...

အဲ့ဒီက ခေလးေတြက ဒါေၾကာင့္လည္း ထက္ျမက္ေနၾကတာကိုး အေသခ်ာၾကီးကို ဂရုတစိုက္ေပးထားတာပဲ သားေလး အဲ့လိုေနရာမ်ိဳးမွာ ၾကီးျပင္းခြင့္ရတာ ၀မ္းသာစရာ ။

အစ္ကိုတို႕ မိသားစု ၃ ေယာက္ ညေနေက်ာင္းျပန္ခ်ိန္ေလး ျမင္ေယာင္ျပီး ၾကည္နူးမိသြားတယ္ ။ မေန႕တည္းက ဖတ္ျပီးသားပါ စကားလံုးေတြ မမွီလို႔မဟုတ္ေပမယ့္ ဖခင္တစ္ေယာက္ရဲ့ အခ်စ္ေတြနဲ႕ေရးဖြဲ႕ထားတာေလး ေသခ်ာမမန္႕ျဖစ္မွာစုိးလို႔ပါ ။ သားက အေဖကိုၾကြားခ်င္လို႕ စက္ဘီးကို ျပန္လွည့္နင္းျပသြားတာေလး ဖတ္ရေတာ့ က်ေနာ္ အငယ္ကအေၾကာင္းေလး ျပန္သတိရသြားတယ္ စက္ဘီးတက္ခါစ အေမ့ကိုၾကြားခ်င္လို႕ အေမ့ လို႕ ေအာ္ေခၚျပီး နင္းျပမွ ဘိုင္းခနဲပစ္လဲက်တာ း)

အစ္ကိုတို႕ သားအဖ ၁၂၃ ေလးရယ္တာ သေဘာက်တယ္ း) ႏွစ္ခြဲရွိေသးလို႕ပါ အစ္ကို႕စာေရးပံုေလး မ်က္လံုးထဲျမင္ေယာင္လိုက္ေတာ့ ရက္ပါ သားအဖကိုေတြးျပီး ျပံဳးမိပါရဲ့ ။


ဖခင္တစ္ေယာက္ရဲ့ ေမတ္တာေတြဖတ္ခြင့္ရလို႕ေက်းဇူးပါ အစ္ကို ဒါမ်ိဳးပို႔စ္ေလးေတြ မ်ားမ်ားဖတ္ခြင့္ရခ်င္ပါ၏


အားက်သူတစ္ေယာက္ :P
ေမာင္မ်ိဳး

ညီလင္းသစ္ said...

အမခ်စ္ၾကည္ ...
ေက်းဇူးပါ၊ အဲဒီလို ပံုေလးတစ္ပံုရဖို႔ က်ေနာ္ ႀကိဳးစား လိုက္ဦးမယ္ဗ်....၊

ၿဖိဳး ...
ဟုတ္တယ္၊ ကေလးအမ်ားစုရဲ႕ ဘဝေတြက တကယ္ပဲ အျပစ္ကင္းၿပီး ေပ်ာ္႐ႊင္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္၊

rose of sharon ...
ၾကည့္ရတာ ဟိုးငယ္ငယ္ကတည္းက တက္ခဲ့ေတာ့လည္း က်င့္သားရသြားပံု ပါပဲ...၊

ေမာင္မ်ိဳး ...
အေမကို ႀကြားခ်င္ကာမွ စက္ဘီးလဲက်တာ မဟုတ္ပါဘူး၊ မိုး႐ြာထဲမွာ ထီးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ စက္ဘီးစီး ရင္လည္း ဘိုင္းကနဲ လဲက်တတ္ေသးတယ္ ထင္တယ္ေနာ္..၊ ;-) တကူးတကန္႔ကို ျပန္လာၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ မန္႔သြားလို႔ ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္ ညီေရ...။

ေမျငိမ္း said...

ညီလင္းေရ.. ေက်ာင္း၀န္းက်င္က ကေလးေတြကို လက္ေတြ႔ဘ၀ကို လက္ေတြ႔က်က်သင္ေပးတာ..ဆိုတဲ့ အယူအဆကို သေဘာတူပါတယ္..။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ အမျပီးခဲ့တဲ့ ၂ပတ္က လုပ္တဲ့ ပရိုဂရမ္ေလး http://maynyane-literature.blogspot.com/2011/03/blog-post_13.html

Anonymous said...

သားသားကိုင္တဲ႔ဒူးဒူး ကို ေလ်ာ္စက္ထဲထည္႔ေလ်ာ္မယ္ဆိုရင္ေရာ သူက ၾကိဳက္ရဲ ႔လား . ဒီကခေလးေတြလည္း အဲလိုဘဲေလ ဒူးဒူး ေလးေတြ ကိုယ္စီနဲ႔ ေနာက္ျပီး ေလွ်ာ္ရင္ သူတို႔က မၾကိဳက္ခ်င္ၾကဘူး .. က်မသမီးကေတာ႔ ခုခ်ိန္ထိ သူၾကိုက္တဲ႔ဒူးဒူးက fleece အသား နဲ႔ လုပ္ထားတဲ႔ခ်ဳံေစာင္ဘဲ .. အဲဒါေလးကိုင္ျပီးသူက လက္မေလး ပါးစပ္ထဲထည္႔စုပ္တတ္ေသးတယ္ ခုခ်ိန္ထိညဖက္အိပ္ရင္ လက္စုပ္တတ္တုန္း .. အေမလုပ္သူက တခါတခါ ေလ်ွာ္တိုင္း သူက အေမ႔ကို ေလ်ွာ္လိုက္တဲ႔အတြက္ အဲ ေစာင္က အနံ႔မရွိေတာ႔ဘူးလို႔ကြန္ပလိမ္း တက္ တတ္တုန္း .... :)

mie nge

ဘာေန said...

ရသေျမာက္တယ္ဗ်ာ ေရးတာေတြ ၾကိဳက္ပါတယ္
ဖတ္ေနရင္းကို စိတ္ထဲ ျငိမ္ျငိမ္ေလးနဲ႔ ရွင္းေနတာပဲ . ေနာက္ထပ္ ဆက္ဖတ္ပါဦးမယ္ဗ်ာ ..

ညီလင္းသစ္ said...

အမေမၿငိမ္း ...
ဟုတ္ကဲ့.. က်ေနာ္ လာနားေထာင္ပါဦးမယ္...။

မ mie nge ...
အဟုတ္ပါပဲဗ်ာ၊ သူ မႀကိဳက္လို႔ ဒူးဒူးကို သူမသိေအာင္ ခိုးၿပီး ေလွ်ာ္ရတယ္၊ သားကေတာ့ လက္မ မဟုတ္ဘူး၊ ခ်ိဳလိမ္...၊ း)

ဘာေန ...
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ၊ အဆင္ေျပတဲ့အခါ လာသာ လာလည္ပါ...။

pandora said...

အသက္တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ တူမကေလးတစ္ေယာက္လည္း သူ႕ေစာင္ေလးကို သိပ္ႀကိဳက္လို႕ အျပင္ကိုထုတ္ ၿခံဳလိုက္ နမ္းလိုက္ သိပ္လုပ္တယ္။ မၾကာခဏ ေလွ်ာ္ေပးရတယ္။ Peanuts ကာတြန္းထဲက Linus ေလးလိုေပါ့့။ ေစာင္ႀကိဳက္တဲ့ကေလးေတြက စိတ္ထားႏူးညံ့တယ္လို႕လည္း ၾကားဖူးတယ္။

ျမင္သမွ် အရာရာကို အတုယူေနထိုင္ေနၾကတဲ့ ကေလးဘ၀ေတြမွာ လူႀကီးေတြလိုခ်င္တဲ့ ပံုစံကိုသြင္းတာထက္ လူသားဆန္ဆန္ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ အနာဂတ္ေတြကို ပိုင္ဆုိင္ဖို႕အတြက္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ပံ့ပိုးေပးရမွာေပါ့ေနာ္။

ညိမ္းႏိုင္ said...

အကို့လို သားသမီးကိုေကာင္းစြာေစာင့္ေရွာက္တတ္တဲ့
အေဖကို ရထားတဲ့သားသားေလးရဲ့ ဘဝက ေကာင္းေသာ
ဘဝကို ရမွာအေသအခ်ာပါပဲ....။ဒီႏိုင္ငံက KGေက်ာင္း
ေလးေတြကို ျမင္ရတိုင္း ျမန္မာျပည္မွာ ဒီလို ေက်ာင္းမ်ိုး
ေလးေတြအရမ္းဖြင့္ခ်င္တယ္....။အဲဒီႏိုင္ငံက ေက်ာင္းေတြ
ကပို ေကာင္းမယ္ထင္ရဲ့..။ငယ္ငယ္က အေျကာင္းေျကာင္း
ေတြေျကာင့္ စိတ္ဒဏ္ေတြရခဲ့ေတာ့ ကေလးေတြကို အဲလို
စိတ္ဒဏ္မ်ိုးက ကင္းလြတ္ေစခ်င္တယ္...။ဘေလာ့ေတြမွာ
အခု ထက္ျမက္ရဲရင့္ျပီး ကေလးပီသတဲ့ ကေလး ေလးေတြ
ကိုျမင္ရတာ အရမ္းပီတိျဖစ္ရတယ္ဗ်ာ...။

Anonymous said...

ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ ဖတ္ရတာ ျငိမ့္ေနတာပဲ။

သက္ေဝ said...

အဖိုး အဖြား ဦးေလး အေဒၚေတြ ဝမ္းကြဲ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြ စတဲ့ မိသားစု အသိုင္းအဝိုင္း စံုစံုလင္လင္ၾကားမွာ ၾကီးျပင္းခြင့္မရ၊ တေန႔ တေန႔ ဒီ အေဖရယ္ အေမရယ္ ဒီသားေလးရယ္ သံုးေယာက္ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ ၾကည့္ေနၾကရတဲ့ ဘဝေတြ အမ်ားၾကီးရယ္... ဒီေတာ့ ကေလးေတြအတြက္ လူမႈေရးရာေတြ အစံုစံုကို သင္ၾကားေပးႏိုင္တဲ့ ေနရာတခုဟာ မရွိမျဖစ္ လိုကို လိုအပ္ေနတယ္...။

တခါတခါမွာ ကေလး ငယ္ငယ္ေလးကို မနက္အိပ္ရာက မႏိုးတႏိုး အတင္းဆြဲယူၿပီး ေက်ာင္းပို႔ရတဲ့ အျဖစ္ကို အေတာ္ေလး နာက်င္ ခံစားခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း အဲဒီလို ေက်ာင္းထားလိုက္တဲ့ ကေလးေတြနဲ႔ အိမ္မွာပဲ အဖြားေတြ အိမ္ေဖၚေတြနဲ႔ ေနၿပီး ေက်ာင္းမတက္တဲ့ ကေလး ယွဥ္လိုက္ရင္ mature ျဖစ္ပံုျခင္း ေတာ္ေတာ္ေလး ကြာတာ ေတြ႔ရတယ္...

အိမ္က သားငယ္ငယ္က ဒူးဒူးကေတာ့ Mr. Bean ထဲမွာ ေတြ႔ေနက် ဝက္ဝံရုပ္ အညိဳေရာင္ကေလးပါ။ ေပါက္ ျပဲ ေဟာင္းႏြမ္းေနၿပီး အခု လူပ်ိဳေပါက္ေလး ျဖစ္ေနတဲ့အထိ လႊတ္ပစ္ဖို႔ ေျပာရင္ မၾကိဳက္ခ်င္ဘူး... သိပ္ရယ္စရာေကာင္းတယ္... း))