26 June 2012

စိတ္မပါေသာ ေန႔စြဲမ်ား


အားလံုးလည္း ျဖစ္ဖူးၾကမယ္ ထင္ပါတယ္၊ ကုိယ္ ပံုမွန္လုပ္ေနက် အလုပ္တစ္ခု၊ စဥ္ဆက္မျပတ္ လုပ္လာတဲ့ အရာတစ္ခုအေပၚ တခါတေလမွာ သက္ဝင္ယံုၾကည္မႈ နည္းပါး၊ ခမ္းေျခာက္ေနတတ္တဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးေလ..၊ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ၊ လံုးဝယတိျပတ္ စိတ္ကုန္သြားတာ မ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ေပမယ့္ အာ႐ံုေတြ မလာတာ၊ စိတ္မပါတာ၊ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႔ ေနတာ...၊ အဲ.. အဲဒီလိုပဲ ဆိုရမယ္ထင္တယ္..၊

ဟုတ္တယ္ဗ်ာ၊ က်ေနာ္ အခုတေလာမွာ ဘေလာ့ဂ္ေရးဖို႔ အာ႐ံုဝင္စားလို႔ မရဘူး ျဖစ္ေနတယ္၊ ဘေလာ့ဂ္ေရးခဲ့တဲ့ တေလွ်ာက္မွာ ေတာ္႐ံုကိစၥေတြနဲ႔ေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ကို မထိခုိက္ ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး၊ ေပ်ာ္ခဲ့ခ်ိန္ေတြ၊ ဝမ္းနည္းခဲ့ ခ်ိန္ေတြ၊ ပ်င္းေနခ်ိန္ေတြ၊ အလုပ္မ်ားေန ခ်ိန္ေတြ..၊ ဘယ္လိုပဲ ႐ွိ႐ွိ ဘေလာ့ဂ္မွာ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုေလာက္ေတာ့ တင္လိုက္ဦးမွပဲလို႔ အာ႐ံုေလးကေတာ့ ကပ္ေနခဲ့တာ ခ်ည္းပဲ၊ တခါတေလ လက္ကသာ ေနာက္က ပါမလာလို႔ ပို႔စ္ ေတြ က်ဲေနေပမယ့္ စိတ္ကေတာ့ ေ႐ွ႕က ဦးေဆာင္ေျပးရင္း တစ္ပုဒ္ၿပီးတစ္ပုဒ္ အစီအစဥ္ေတြ ဆြဲေနတတ္တာ ကလား၊ အခုက်ေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ဘူး၊ အဲဒီစိတ္ ကို္ယ္တိုင္က ဘယ္ေရာက္ေနမွန္းကို မသိတာ..ကဲ၊ လက္ပါဖို႔ ဆိုတာေတာ့ ေဝလာေဝး..၊

တကယ္ေတာ့လည္း ဒီလို စိတ္မပါ၊ လက္မပါ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ က်ေနာ့္လို ပါမႊား မေျပာပါနဲ႔..၊ ဆရာႀကီး ေဒါက္တာသန္းထြန္းတို႔လို လူမ်ိဳးေတာင္ လြတ္တာ မဟုတ္ဘူး မဟုတ္လား၊ 'တခါတေလမွာ ငါ ဒါေတြ ေရးေနတာ အလကားပဲ၊ ေရးလို႔ ဘာမွ မျဖစ္ဘူး၊ မေရးလို႔လည္း ဘာမွ မျဖစ္ဘူး' တဲ့..၊ ဆရာႀကီးက အင္တာဗ်ဴး တစ္ခုမွာ ေျပာသြားတာ၊ ဒါေတာင္ သူက စာေရးဖို႔ အင္မတန္ လြယ္တဲ့လူ..၊ စာကို 'သူမ်ားေတြလို ဘယ္က စ,ေရးရမွန္း မသိဘူးဆိုတာ မ႐ွိဘူး' လို႔ ေျပာထားတဲ့လူ..၊ သူမ်ား မသိေသးတာကို သုေတသနလုပ္၊ စာတမ္း၊ ေဆာင္းပါးေရးၿပီး အၿမဲတမ္း ေဝမွ်ေနခ်င္တဲ့လူ..၊ က်ေနာ့္လို ဟိုမေရာက္၊ ဒီမေရာက္ ပို႔စ္ေတြ မဟုတ္ဘဲ လူအမ်ား အက်ိဳး႐ွိမယ့္ သမုိင္းဆိုင္ရာေတြ ေရးေနတဲ့လူ...၊

ဘာ့ေၾကာင့္ စိတ္မပါတာလဲလို႔ လိုက္႐ွာၾကည့္ေတာ့ အေၾကာင္းေတြ စုဆံုေနတာေၾကာင့္လို႔ သြားေတြ႔တယ္၊ ပထမဦးဆံုးကေတာ့ ႏိုင္ငံေရး..၊ ရခိုင္မွာ ျဖစ္တဲ့ကိစၥေတြ လိုက္ဖတ္ရင္းနဲ႔ စိတ္မေကာင္းစရာေတြ ၾကားမွာ စာေရးဖို႔ စိတ္မပါေတာ့ဘူး၊ အဲဒါေတြ ေနာက္ကို လိုက္ရင္းနဲ႔ သြားေနမက်တဲ့ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ေတာင္ အခုတေလာမွာ ေရာက္,ေရာက္သြားေသးတယ္၊ ေ႐ႊဝါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးလို၊ နာဂစ္လို၊ ဖေယာင္းတိုင္ ထြန္းပြဲလို၊ ႐ိုဟင္ဂ်ာ အဓိက႐ုဏ္းလို.. တိုင္းျပည္မွာ အေရးအခင္း၊ အေၾကာင္းႀကီးငယ္ေတြ ျဖစ္ေနခ်ိန္ဆို က်ေနာ့္အတြက္ ပံုမွန္ပို႔စ္ တစ္ပုဒ္ တင္ဖို႔ တကယ္ပဲ ခက္ခဲပါတယ္၊ ဟိုမွာက မိုးထဲေရထဲ အေသအေၾက ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ကိုယ္က ဒီဖက္ကေန သြားလာ၊ စားေသာက္တဲ့ အေၾကာင္းေတြ၊ ခရီးသြားပံုေတြ တင္ရတာ တစ္ကိုယ္ေကာင္း ဆန္ေနသလိုပဲ၊ ဒါ.. က်ေနာ့္ တစ္ေယာက္တည္း အတြက္ ေျပာတာပါ၊ က်ေနာ့္မွာ ျဖစ္ေလ့႐ွိတဲ့ စိတ္အတင္အခ် အေၾကာင္းကို ေျပာတာပါ၊ အမွန္ေတာ့ ဘာမွမဆုိင္ဘူးလို႔ ေျပာမယ္ဆိုလည္း ရပါတယ္၊ ကိုယ္က ဟိုးအေဝးႀကီးမွာ ေနရေတာ့ အဲဒီကေန လုပ္ေပးႏိုင္တာ ႐ွိရင္လုပ္ေပး၊ ၿပီးရင္ ပံုမွန္ဘဝ အေၾကာင္းကို ပံုမွန္ပဲ ဆက္ေျပာသြားတဲ့ ကိစၥမဟုတ္လား၊ ပံုမွန္စိတ္နဲ႔ ေနသြား႐ံုပါပဲ၊ ခပ္လႈပ္လႈပ္ျဖစ္တိုင္း ပို႔စ္အသစ္ မတင္ႏိုင္ဘူး ဆိုတာ အေတာ္ေၾကာင္တဲ့ ကိစၥပဲလို႔ ေျပာရင္လည္း ခံရမွာပါပဲဗ်ာ၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒါဟာ က်ေနာ့္တစ္ဦးတည္းရဲ႕ ပဋိပကၡဆိုတာေတာ့ အမွန္ပါ...၊

ေနာက္ေတာ့ တျခား အေၾကာင္းေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ၊ ဥေရာပဖလား ေဘာလံုးပြဲထဲ နတ္က,ရာ ၾကည့္ေမာေနတာ၊ ဝင္ဘယ္လ္ဒန္ကို ႀကိဳတင္ခန္႔မွန္း ေနတာ၊ ကြန္ျပဴတာ ေ႐ွ႕က မခြာဘဲ အေမစုေနာက္ကို လိုက္ေနတာ၊ ဘယ္တုန္းက ဝယ္မိမွန္းေတာင္ မမွတ္မိေတာ့တဲ့ စာအုပ္ေတြကို ဖတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာ၊ ဘယ္ေတာ့မွ ႐ွင္းလို႔ မၿပီးတဲ့ အလုပ္ေႂကြးေတြ ႐ွဳပ္ေနတာ.. စသျဖင့္ေပါ့၊ ဒါေတာင္ တခါတေလ တီဗီမွာ ႐ုပ္႐ွင္ေကာင္းတဲ့ ခ်န္နယ္လ္ေတြကို မ်က္ေစာင္းလွမ္းထိုးတာ မပါေသးဘူး၊ က်ေနာ္ စဥ္းစားၾကည့္တယ္၊ ဒီလိုမ်ိဳး စိတ္မပါဘူး ျဖစ္လာတာဟာ ဘေလာ့ဂ္တစ္ခုရဲ႕ ဇတ္သိမ္းခန္းမ်ားလား-လို႔၊ အင္မတန္ စာေရးေကာင္းတဲ့၊ ပို႔စ္ တင္တာစိတ္တဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြ ရပ္သြားတာ ျမင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ေတြ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရတယ္၊ တစ္ခုၿပီး တစ္ခုပါပဲ..၊ ရပ္သြားၾကသူေတြ ထဲမွာ အေၾကာင္းမ်ိဳးစံု ႐ွိမွာျဖစ္သလို အဲဒီထဲက အေၾကာင္းတစ္ခုက စိတ္မပါျခင္း သက္သက္မ်ား ျဖစ္ေလမလား...၊

တခါတုန္းက က်ေနာ့္စီေဘာက္စ္မွာ မခင္ဦးေမက ခရီးသြားဟန္လႊဲ ဝင္ၿပီး အႀကံေပးသြားဖူးတယ္၊ 'ပို႔စ္အသစ္ ေရးခ်င္တယ္ဆို ဘာသတင္း၊ ဘာဝက္ဘ္ဆိုဒ္မွ မဖတ္ခင္မွာေရး၊ အဲဒါေတြ လိုက္ဖတ္ၿပီးရင္ စာေရးဖို႔ စိတ္မပါေတာ့ဘူး ျဖစ္တတ္တယ္၊ ဒို႔ဆို ခဏခဏ ျဖစ္တယ္' တဲ့၊ ဒါလည္း မွန္တာပါပဲ၊ အဲဒီနည္းကို က်င့္သံုးရင္ သူ႔လိုပဲ ပို႔စ္ေတြကို ကရားေရလႊတ္ တစ္ေန႔တစ္ပုဒ္ႏႈန္း တင္ႏိုင္မလားလို႔ ေတြးမိတယ္၊ း) ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ စိတ္မပါျခင္းဟာ ဇတ္သိမ္းခန္း တစ္ခုရဲ႕ အစမဟုတ္ဘဲ အထက္မွာ ေျပာခဲ့သလို ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုရဲ႕ သတင္း လိႈင္းတံပိုးေတြ ႐ိုက္ခတ္မႈေၾကာင့္လို႔ပဲ ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ ၾကည့္ခ်င္ပါတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ စိတ္မပါလို႔ စာမေရးျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းကို အခုလို စိတ္ပါလက္ပါနဲ႔ စာေရးၿပီး ေျပာခ်င္စိတ္ကေလး ႐ွိေနေသးလို႔ ပါပဲ...။ ။


ညီလင္းသစ္
၂၆ ဇြန္၊ ၂၀၁၂

31 comments:

လၿပည့္ရိပ္ said...

အတူတူပါပဲ အကိုေရ...

ေမဓာ၀ီ said...

က်မကေတာ့ စိတ္ပါျပီး လက္မပါႏိုင္တာ ကိုညီလင္းေရ ... စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေရးေနတာ ေန႔တိုင္းပဲ၊ လက္က ခ်မေရးႏိုင္တာ ခက္တယ္။ ကုန္ၾကမ္းေတြမ်ားၿပီး ကုန္ေခ်ာမထုတ္ႏိုင္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ အခ်ိန္ရရင္ ရသလိုေတာ့ စာေတြ အေျပးအလႊား ဖတ္ျဖစ္ပါရဲ႕။

Anonymous said...

sigh!

nyi

Sonata Cantata said...

အမေတာင္ အင္ဂ်င္ျပန္ႏိႈးေနတာ...S-Cေလးမွာ မဆြဲခ်င္ ဆြဲခ်င္နဲ႔ ငယ္သံကိုပါလို႔...:)

Anonymous said...

ဟုုတ္တယ္။ အဲလိုုမ်ဳိးဆန္ဆန္ျဖစ္ေနတယ္။
အိုုင္အိုုရာ

သက္ေဝ said...

တူတူပဲ ကိုညီလင္း...
အလုပ္မ်ားတာက တေၾကာင္း သတင္းေတြေၾကာင့္ အာရံုေတြ ေနာက္ေနခ်ိန္မွာ အေပ်ာ္ပိုစ့္ေတြ ေရးရတာ တကိုယ္ေကာင္းဆန္သလို ခံစားရတာက တေၾကာင္း... စာေရးဖို႔ စိတ္ေရာ လက္ပါ မပါ ျဖစ္ေနတယ္္...
အဲ.. ဒါေပမယ့္ ဘေလာ့ဂ္တစ္ခုရဲ႕ ဇတ္သိမ္းခန္း ေတာ့ မလုပ္လိုက္ပါနဲ႔... :D :D

Maung Myo said...

ညီက ဘာေတြမွန္းမသိ ရွဳပ္ျပီး စာေရးဖို႕ စိတ္ေတြ ၀ါးသြားတာ တစ္ခါတေလ ျပန္စဥ္းစားတာ အရင္က ငါ တစ္လကို ၁၀ ပုဒ္အထက္ေတာ့ေရးျဖစ္တယ္ေပါ့ ခု ဘယ္ေတြမ်ားေရာက္ကုန္လဲ စဥ္းစားလို႕ကိုမ၇ေတာ့တာ မခင္ဦးေမ ေျပာတာလည္း ေထာက္ခံတယ္ သတင္းေတြဖတ္ျပီး စိတ္ေတြက ေ၀၀ါးသြားတာ သူမ်ားေတြ ေသေၾကေနတဲ့အခ်ိန္ ငါက ခ်စ္ေနလို႕ ေပ်ာ္ေနလို႕ မတရားပါဘူးေလ ဆိုျပီးေတာ့ေပါ့ ။


တစ္ခါတေလေတာ့လည္း လက္ေတြ႕ဘ၀မွာ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားရတာေတြ မ်ားတဲ့ အခါ အပန္းေျဖစရာ က်ေနာ္တို႕ရဲ့ ကိုယ္ပြားအိမ္ေလးဟာလည္း တံခါးပိတ္ထားတဲ့ အိမ္ကေလးျဖစ္လို႕ေပါ့ ေလာကၾကီး သာသာယာယာ ရွိတဲ့ တစ္ေန႕ေတာ့ ညီ တို႕ေတြ အၾကည္ဓာတ္ ကေလး ျပန္ရေကာင္းပါရဲ့ း)

Anonymous said...

း) ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ စိတ္မရွိေတာ့သလိုမ်ိဳးပဲ။
ေရးတာေကာင္းတဲ့ ဘေလာ့တခ်ိဳ႕ပဲ လိုက္ဖတ္ေနေတာ့တာပဲ။ အသစ္တက္ဖို႕ ၾကာေနတတ္တာကို သတိထားမိပါတယ္။ ဆက္ေရးျဖစ္ေနပါေစ...
N/A

Cameron said...

ဘာပဲေျပာေျပာ ခုေတာ့ အားလံုးကိုျခံဳျပီး ပို႔စ္တပုဒ္ေတာ့ ရသြားတာပဲမဟုတ္လား...း)

ကိုမ်ဳိး (အညာေျမ) said...

က်ုပ္ေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္က လြတ္ကတည္းက က်ဳပ္ရဲ႕ဘေလာ့ေလးလဲ မေရးျဖစ္ေတာ့တာ.. သတင္းေတြေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္လုိက္တာ ေန႕စဥ္ဆိုပါေတာ့... အခုအခ်ိန္ထိကို စာေရးဘို႕ လက္ကေႏွးေနတုန္းဘဲ.. စာမေရးျဖစ္ေတာ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြထဲက တစ္ခုဆိုပါေတာ့ဗ်ာ... ဆက္ျပီးေတာ့ ေရးႏုိင္ေအာင္ ၾကိဳးစားေပးပါဗ်ာ..အားေပးေနတယ္။

ခင္မင္တဲ့
ကိုမ်ဳိး (အညာေျမ)

သိ ဂၤ ါ ရ said...

Blogger ေတြ စာေရးက်ဲသြားတာ ဒါေတြေၾကာင့္ကိုး ...

စံပယ္ခ်ိဳ said...

ကုိညီလင္း
ဘေလာ႔ေတြေရးဖုိ႔ ျမန္ျမန္စိတ္ပါ-ပါေစ

Shinlay said...

တခါတေလ ဒီလိုပဲကိုညီ။
စိတ္ပါတဲ့အခါ အမ်ားၾကီးဆက္တိုက္ေရးလိုက္ေနာ္။
ေစာင့္ဖတ္ေနမယ္။
ကေလးနဲ ့အမ်ိဳးသမီးကိုႏႈတ္ဆက္ေပးပါ။

mstint said...

ပို႔စ္တစ္ပုဒ္ေရးဘို႔ဆိုတာ အေျခအေန အခ်ိန္အခါနဲ႔ ေနရာေဒသတို႔အေပၚမူတည္တယ္လို႔ တီတင့္ေတာ့ထင္တာပဲ ေမာင္ညီလင္းေရ။ တစ္ပုဒ္ဆိုတစ္ပုဒ္မွန္းသိသိ ဗဟုသုတေတြရေစတဲ့ ေမာင္ညီလင္းတို႔လို စာေရးသူေတြေတာ့ တစ္ခါတစ္ရံပဲ စိတ္မပါတာျဖစ္ႏိုင္ၾကပါေစလို႔ေနာ္ း)
စိတ္ဓာတ္အစဥ္ၾကည္လင္ေအးျမပါေစကြယ္။

ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္

Anonymous said...

Pls dun stop blogging..Ko Nyi Lynn
your blog is one of my favorite...
-War So

Adora said...

စိတ္မပါလို႕ရပ္သြားတာေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႕အံုး ကိုညီလင္း ရယ္။ရန္ကုန္ ကိုလိုက္လည္ရတာမဝေသးဘူး

NSA said...

ဆက္ေတာ့ေရးပါ..

Angelhlaing(May everybody be happy and healthy! said...

ရပ္ေတာ့ မရပ္လိုက္ပါနဲ႕ အကို...:(

ညီလင္းသစ္ said...

ညီမလျပည့္ရိပ္ ...
ျပန္လာတာ ဝမ္းသာတယ္ ညီမေရ...၊

မေမ ...
မေမက်ေတာ့လည္း ေျပာင္းျပန္ေနာ္...၊ ဆိုေတာ့.. ကုန္ၾကမ္းေတြကို အၾကမ္းထည္ အျဖစ္ပဲ ေလာေလာဆယ္ သိမ္းထား၊ ေစ်းတက္ေတာ့မွ ထုတ္ေရာင္း.. အဲ.. အခ်ိန္ရေတာ့မွ ခ်ေရးေလ..၊ း)

nyi ...
Oops !

မသီတာ ...
အမလည္း အင္ဂ်င္ျပန္ကိုင္တာ နည္းနည္း ၾကာသြား တယ္ေနာ္...၊ မၾကာခင္ ဆီျပန္လိုက္လာ မွာပါ..၊ း)

မအိုင္အိုရာ ...
ဟုတ္တယ္ေနာ္၊ အျဖစ္က မႏွစ္ကနဲ႔ကို မတူတာ...၊ း)

မသက္ေဝ ...
ဇတ္သိမ္းခန္းေတာ့ မျဖစ္ေလာက္ေသး ပါဘူး၊ အခု လက္ဘယ္လို ေသြးရမလဲလို႔ စဥ္းစားေနတယ္...အဟဲ၊ း)

ေမာင္မ်ိဳး ...
ေအးဗ်၊ လက္ေတြ႔ဘဝမွာ ညစ္ညဴးစရာေတြ မ်ားလာတဲ့ အခါ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အပန္းေျဖစရာ အိမ္ကေလးလည္း မႈန္မႈိင္း၊ ေပက်ံလာတတ္တာ သတိထားမိတယ္၊ ညီလည္း အခုေနာက္ပိုင္း စာေရး ေတာ္ေတာ့္ကို က်ဲသြားတယ္ေနာ္...၊

ကို N/A ...
ကို N/A က ပိုေတာင္ ဆိုးေနပါ့လား၊ အိမ္နီးခ်င္း တိုင္းျပည္ေတြဆီ ခရီးသြားတဲ့ အေၾကာင္း၊ သားကေလး အေၾကာင္း.. အဲဒါေတြ မဖတ္ရတာ ၾကာၿပီဗ်ာ..၊

မမိုးေငြ႔ ...
ဟုတ္ပဗ်ား..၊ ဒါကိုပဲ ေမာ္ဒန္ ဆားခ်က္နည္းလို႔ နာမည္ ေပးရင္ ေကာင္းမလားလို႔...၊ း)

အညာေျမကကိုမ်ိဳး ...
အခုလို အားေပးတာ ေက်းဇူးပါပဲဗ်ာ၊ ကိုယ္တိုင္လည္း ဆက္ေရးဖို႔ တိုက္တြန္းပါတယ္...၊

သိဂၤ ါရ ...
ဒါလည္း အေၾကာင္းတစ္ခု ျဖစ္မယ္လို႔ ထင္တာပဲဗ်..၊

မစံပယ္ခ်ိဳ ...
ဟုတ္ကဲ့၊ အခုလို အားေပးတာ ေက်းဇူးပါေနာ္..၊

မ,႐ွင္ေလး ...
ဟုတ္တယ္ဗ်ာ၊ စိတ္ပါမွပဲ ဆက္တိုက္ ေရးပစ္လိုက္ အံုးမယ္၊ ေနႏွင့္အံုးေပါ့ေလ...ဟင္း၊ း)

အန္တီတင့္ ...
ဟုတ္ကဲ့၊ က်ေနာ္လည္း အဲဒီလိုပဲ ယူဆမိပါတယ္၊ အၿမဲလိုလို လာလည္ၿပီး ကြန္မန္႔ေလးေတြ ခ်န္ခ်န္ သြားတတ္တဲ့ အန္တီတင့္ကိုလည္း ေက်းဇူး အမ်ားႀကီး တင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ...၊

(Ma) War So ...
Hmm.. I don't think I am willing to stop either. It's just kind of tedious. Anyhow, thank you for your encouragement! It makes me feel warm to know.

(Ma) Adora ...
ဟုတ္ကဲ့..၊ က်ေနာ္ ဆက္ေရးေနျဖစ္ အံုးမွာပါ၊ လာလည္တာ ေက်းဇူး တင္ပါတယ္ေနာ္...၊

NSA ...
ဟုတ္ကဲ့..၊ ဆက္ေရး, ဆက္႐ိုက္မွာပါ..၊ း)

ညီမ အိန္ဂ်ယ္လိႈင္ ...
မရပ္ေသးပါဘူးဗ်ာ..၊ ညီမ ျပန္လာတာလည္း ဝမ္းသာ ပါတယ္၊ ႀကိဳဆိုပါတယ္ေနာ္...။ း)

အိမ့္ခ်မ္းေျမ့ said...

ဘေလာဂ္ေတြေပၚက ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္စာေတြကို လြမ္းမိတယ္။ ဖဘေပၚမွာ သြားစုေနၾကသလားလို႔လည္း ထင္မိပါတယ္။ ဘေလာဂ္ေပၚမွာ စာေတြေပ်ာက္မသြားေစခ်င္ဘူး။ ပိုၿပီး formal ျဖစ္လားလို႔လည္း ထင္မိတယ္ (မေလးထင္တာ မွားေကာင္းမွားပါမယ္)

ကိုညီလင္းသစ္ေျပာသလို အေ၀းမွာေနေနၾကေပမယ္႔လည္း ျမန္မာျပည္တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ ဘာစာမွေရးလို႔မရတာလည္း အမွန္ပါပဲ။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ဒီပိုစ္ေလးဖတ္ရတာကို ၀မ္းသာပါတယ္ း))

ခင္မင္လွ်က္..
မေလး

Anonymous said...

မခဥမ ေျပာသလိုပဲ လုပ္လိုက္ပါ။ ဒါမွ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ပံုလွလွေလးေတြျမင္ရ၊ မေရာက္ဖူးတဲ႔ အေႀကာင္းေတြ ႀကားရ နဲ႔ လာဖတ္တဲ႔လူလဲ ေပ်ာ္ရတာေပါ႔။ မဟုတ္ရင္ ဒီလိုျဖစ္လို႔မွ အားလံုးက မေရးႀကေတာ႔ဘူးဆို ဒီလိုထဲမွာပဲ ဖတ္ေနရတဲ႔သူေတြက နစ္ေနတာေပါ႔

Your fan,
H

Mon Petit Avatar said...

I felt the same way like you do, Ko Nyi Linn Thit. All things happening in our country effect us some way or another and sometime it is difficult to follow even our daily routine work. I could not sleep thinking about the safety of our compatriots, disappointing the failed and corrupted immigration system, and sometime even felt ashamed of some comments in fb pages and being categorized as racists by some medias, etc. Additionally, I have my own stressor in daily life, and thus I think of deleting my blogspot page every day. However, this is a place I could learn something, read something, share something, listen something, exchange something and thus I decided to keep my blog alive, even though my blog page merely give knowledge, or do any good things to my readers. That being said, I hope you keep writing and wish your family all the best!

blackroze said...

ဟုတ္တယ္အကိုေရ
ညီမလညး္..Facebook ထဲျပန္ေရာက္ျျပီးကထဲက
ဘေလာ့ဘက္ကိုမလွည့္ျဖစ္ေတာ့ဘူး
ေရးဖို႕လည္းစိတ္ထဲ
အေလးအနက္မရွိေတာ့သလိုဘဲ

ညိမ္းႏိုင္ said...

အမ်ားစုက အဲ့လိုခံစားရေလ့ရွိပံုရတယ္ဗ် အကိုရ....။
ကၽြန္ေတာ္လည္းတူတူပဲ....။

Anonymous said...

ကုိညီလင္းသစ္ေရ ဘေလာ့ဂါဆိုတာလဲ လူသားပဲမို႕ သူ႕ရဲ႕ စိတ္အတက္အက်၊ စိတ္၀င္စားမႈ၊ လူမႈဘ၀နဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္အေျခအေနေတြေၾကာင့္ အခုလုိမ်ိဳး စာတပုဒ္ေရးသားဖို႕ စိတ္မပါဘူးဆိုတာ ျဖစ္တက္ၾကတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လုိ သာမာန္ စာဖတ္သူေတြေတာင္ ကိုယ္ပုိင္ေဖ့ဘုတ္မွာ စိတ္အေျခအေနကုိလုိက္ၿပီး စာတစ္ေၾကာင္းေတာင္ မေရးတဲ့ ေန႕ေတြလည္း ရွိတာပါပဲ။ ရခုိင္အေရးအခင္းကာလေတြမွာဆို စိတ္ကလည္း မၾကည္လင္၊ ကုိညီလင္းသစ္ေျပာသလုိ အမ်ားတကာ ေသေၾကခ်ိန္မွာ ငါနင့္ကုိ သိပ္လြမ္းတာပဲတို႕၊ ဒီေန႕ ဘယ္မွာဘာေတြစားခဲ့တယ္တို႕ တင္ခ်င္စိတ္၊ ေရးခ်င္စိတ္ကုိ မရွိေတာ့ဘူး။ ဒီေန႕ဆို အဆိုေတာ္မင္းသမီေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဗြီဒီယုိဖိုင္ (ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ မေသခ်ာပါဘူး)ေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းအေတာ္မ်ားမ်ားက နည္းပညာနဲ႕ အင္တာနက္ဆိုတာကုိ ေတာ္ေတာ္ေလးစိတ္ပ်က္မိ၊ လန္႕လာမိေၾကာင္း ေျပာေနၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုနက ရခိုင္အေရးအခင္းကာလေတြမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္ဆို ဘေလာ့တကာလည္ဖတ္တာပဲ၊ အဲသလုိ စိတ္ပင္ပန္းေနခ်ိန္မွာ စိတ္အဆာေျပ၊ စိတ္ဓါတ္အင္အားရဖို႕ ဘေလာ့ဂါေတြရဲ႕ ပုိစ့္အသစ္ေတြ အရမ္းဖတ္ခ်င္ေနမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လို႕ မိေ၀းဖေ၀းသမားေတြ၊ ျမန္မာစာအုပ္စာေပကုိ ၀ယ္ယူဖို႕ေတာင္ ခက္ခဲတဲ့ေနရာေရာက္ေနသူေတြအတြက္ ဘေလာ့ဆုိတာ စာအုပ္စင္ႀကီးပါ။ ဘေလာ့ဂါဆုိတာ ေဆြမ်ိဳးေမာင္ႏွမေတြပါ။ ဒါေၾကာင့္မို႕လို႕ ဘေလာ့ဂါအကုန္လုံးကုိ ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ ကုိညီလင္းသစ္လည္း ဘေလာ့ေလးကုိ ဇာတ္မသိမ္းပဲ ေနာက္ထပ္အသစ္ေတြ ဖန္တီးနိုင္ပါေစခင္ဗ်ာ။ ကုိညီလင္းသစ္ရဲ႕ သားေလး ဘြဲ႕ရတဲ့အထိ ပုံေလးေတြၾကည့္၊ စာေလးေတြ ဖတ္ခ်င္ပါတယ္ အစ္ကုိေရ။
ေလးစားလွ်က္
(လီယုိ)

ေခ်ာ (အစိမ္းေရာင္လင္ျပင္) said...

ဟုတ္ပါရဲ႕ ကိုညီလင္းသစ္ေရ..
အဲဒီခ်ိန္တုန္းကမ်ား စာလည္းမေရးႏိုင္၊ အလုပ္လည္း မလုပ္ႏိုင္..
အစားေတာင္ ေျဖာင္႔ေအာင္ မစားႏိုင္ခဲ႕ပါဘူး..
ကိုယ္႕ေသြးသားကိုထိရင္ နာမိတာပါဘဲ...
အဲဒီခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္မလည္း ဘေလာ႕ေတာင္ ဆက္မေရးေတာ႔ဘူး စိတ္ကူးမိပါတယ္။
ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္သိသေလာက္ ကိုယ္မွ်ေဝခ်င္တာေလးေတြ ဆက္ေရးဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ျပန္ပါျပီ..

ျမေသြးနီ said...

ကိုညီလင္းသစ္ေရ...
အမွန္ပါပဲ..၊ လမိုင္းမကပ္ရင္၊ မုဒ္မ၀င္ရင္ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ အသစ္ေရးမထြက္ဘူး။ ကၽြန္မလည္း အေဟာင္းေလးေတြ အားနာနားနဲ႔ ေရာညွပ္တင္ေနရတာပဲ။ ေရကူးတဲ့ ပို႔စ္ဆိုရင္ ေႏြရာသီထဲက ေရးတင္သင့္တာ၊ အေၾကြးလို ခံစားရလို႔ မရမက အားတင္း ေရးတင္လိုက္ရတာ။ ဒါေတာင္ ဒီတစ္ပုဒ္ကို ၄ရက္ေလာက္ ေရးယူရတယ္။ ေဖ့စ္ဘုတ္က ၿင္ိမိရင္ မလြယ္တာ ကိုယ္ေတြ႔။ ဘယ္မွ မေရာက္ေတာ့ဘူး။ ကြန္ေနွးခ်ိန္ဆို ဘေလာ့ေတြ ၀င္ရတာထက္ ေဖ့စ္ဘုတ္က ၀င္ရပိုလြယ္တယ္ေလ။
အိမ္မွာလည္း စာအုပ္ေတြ ဖတ္ျဖစ္ရင္ ၁၀ရက္ေလာက္က ဖတ္ပဲေနခ်င္ေတာ့တယ္။ ခ်နယ္ေတြဘက္ ေရာက္သြားရင္လဲ စာကို မေရးျဖစ္ေတာ့ဘူး။ အားလံုးကို ဘေလာ့ေပၚမွာ စာေလးေတြ အဆက္မျပတ္ေရးေနေစခ်င္မိတယ္။ ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ blog digestအတြက္ ေနာက္မက်စဖူး စာမူအပ္ေနာက္က်ေနလို႔ အယ္ဒီတာအဖြဲ႔ကို အားနာေနမိတယ္။ လူေတြက currentျဖစ္တာေတြ၊ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးစာေတြကို ပိုဓာတ္က်ေနတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ဆရာႀကီးလူထုဦးစိန္၀င္းက ေအာက္စီဂ်င္ပိုက္တန္းလန္းနဲ႔ေတာင္ တစ္ေန႔ ေဆာင္းပါးႏွစ္ပုဒ္ ေရးႏိုင္တာ တကယ့္ကို ၾသခ်မိရတယ္။ ကၽြန္မတို႔ကေတာ့....။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စာေတြေတာ့ ဆက္ေရးျဖစ္ေအာင္ ဆက္ေရးပါလို႔...။

Yan said...

အဲဒီ႔ျပႆနာက ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ အခ်ိန္အၾကာႀကီး လႊမ္းမုိးထားခဲ႔ဖူးတယ္. ကုိညီလင္းသစ္ေျပာသလုိပါပဲ. တစ္ခ်ိဳ႔ဘေလာ႔ဂ္ေတြ စာေရးရပ္သြားတတ္ၾကတာေတြထဲမွာ ဒီအေၾကာင္းအရာကမ်ား တစ္ခန္း၊ တစ္က႑ကေန ပါ၀င္ေနမလား ေတြးၾကည္႔မိတယ္။

သတင္းေတြကုိ ဖတ္တာမဖတ္တာက ပုိ႔စ္ေရးႏုိင္မေရးႏုိင္ေပၚကုိ လႊမ္းမုိးမႈရွိတတ္တယ္ဆုိတာလည္း တစ္ဦးတစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ ကုိယ္ရည္ကုိယ္ေသြးနဲ႔ သက္ဆုိင္တယ္၊ မူတည္တယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္ဗ်. အဓိကအားျဖင္႔ ကုိယ္ခ်င္းစာစိတ္ရွိသူေတြမွာ ပုိဆုိးတတ္တယ္. သူမ်ားေတြ အဆင္မေျပျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ကုိယ္႔ဖက္က သူတုိ႔အေၾကာင္းကို မေရးဘဲ တစ္ျခား ကုိယ္ေရးကုိယ္တာ ကိစၥရပ္ေတြကုိ ေရးရမွာ လိပ္ျပာမသန္႔ဘဲ ျဖစ္ေနတတ္တယ္.

တစ္ခ်ိဳ႔အတြက္က်ေတာ႔ လတ္တေလာျဖစ္ပ်က္ေနတဲ႔ သတင္းေတြကုိက သူတုိ႔အတြက္ ပုိ႔စ္ေတြ အဆက္မျပတ္ ထြက္ေပၚလာေစတတ္တဲ႔ ကုန္ၾကမ္းေတြ၊ အေၾကာင္းတရားေတြ ျဖစ္ေနတတ္ျပန္တယ္. တစ္ခ်ိဳ႔ေတြက်ျပန္ေတာ႔လည္း သူမ်ားေတြ ဘယ္လုိျဖစ္ျဖစ္၊ ဘာေတြျဖစ္ျဖစ္ ေရးစရာရွိတာေရးတယ္၊ လုပ္စရာရွိတာလုပ္တယ္.

ဒါေၾကာင္႔ ဘယ္ျပႆနာ၊ ဘယ္အေၾကာင္းေတြပဲ ျဖစ္ေနျဖစ္ေန ျပင္ပက ၀င္လာတဲ႔ အတုိက္ဓာတ္ကုိ ဘယ္လုိအခံဓာတ္နဲ႔ ရယူတုံ႔ျပန္မလဲဆုိတာကေတာ႔ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ ကုိယ္ရည္ကုိယ္ေသြးနဲ႔ ခံယူခ်က္ေပၚပဲ မူတည္ပါတယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ျမင္မိပါတယ္.

အခုလုိမ်ိဳး စာမေရးႏုိင္ဘဲ ျဖစ္ေနတာ၊ ဘာကုိမွ စိ္တ္မ၀င္စားဘဲ ျဖစ္ေနတတ္တာဟာလည္း တစ္ခါတေလမွာ ျဖစ္တတ္တဲ႔ ပုံမွန္ျဖစ္ရုိးျဖစ္စဥ္ ကိစၥတစ္ခုလုိ႔ပဲ ယူဆၿပီး စိတ္ျပန္ပါလာတဲ႔အခါမွာ စာျပန္ေရးပါလုိ႔ ဘေလာ႔ဂါညီအစ္ကုိအခ်င္းခ်င္း အားေပးလုိပါတယ္ ကုိညီလင္းသစ္ေရ...

ကုိညီလင္းသစ္လုိ စာေရးေကာင္းတဲ႔ ဘေလာ႔ဂါမ်ိဳးကုိ အက်ိဳးျပဳ စာေတြ ဆက္လက္ေရးသားေနေစခ်င္ပါတယ္. ေကာ္မန္႔လည္း အေတာ္ရွည္သြားၿပီဗ်ာ..

အစစအရာရာ အဆင္ေျပပါေစ ဘရားသား..

ခင္မင္လ်က္

Y.

HH said...

စိတ္ျပန္ပါတဲ့ တေန႔ေတာ့ စာျပန္ေရးပါလို႔ တိုက္တြန္းပါရေစ... တကယ္ပါ...အလုပ္နဲ႔ အိ္မ္... အိမ္နဲ႔အလုပ္ကလြဲျပီး ဘယ္မွမသြားႏိုင္ဘဲ မြန္းက်ပ္တဲ့ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းရုန္းကန္ေနရတဲ့ သူအတြက္ ကိုညီလင္းသစ္ရဲ႕ ခရီးသြား ပို႔စ္ေတြဖတ္ရတာ ကိုယ္တကယ္ေရာက္သြားသလို စိတ္ထဲမွာ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးသြားတာ အမွန္ပါ.. .ျပီးေတာ့ အစ္ကိုတို႔ မိသားစုရဲ႕ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ဘ၀... သားေလးအေပၚမွာထားတဲ့ အစ္ကို႔ရဲ႕ ၾကီးမားတဲ့ ေမတၱာေတြကိုလဲ ပို႔စ္ေတြထဲမွာ ျမင္ေနရေတာ့ မိသားစုနဲ႔ ေ၀းေနတဲ့သူအဖို႔ အားက်ျပီး အစ္ကိုတို႔နဲ႔ ထပ္တူၾကည္ႏူး ေပ်ာ္ရႊင္မိတာလဲ အမွန္ပါ... ေန႔တိုင္းပို႔စ္အသစ္တက္မလားလို႔လဲ ၀င္ၾကည့္ျဖစ္တယ္... ေနာက္လဲ ေမွ်ာ္ေနပါမယ္...

ဘာေန said...

ျဖစ္တတ္ပါတယ္ဗ်ာ .. စိတ္နဲ႔ အိုင္ဒီယာ လမိုင္းမကပ္ေသးေတာ႔ ေရးမရ ျဖစ္တာေနမွာပါ .. တကယ္ေတာ႔ ျဖစ္ကတတ္ဆန္ မတင္ခ်င္တဲ႔ စိတ္ေၾကာင္႔သာ ေရြးရင္း ေန႔ေရြ႔ ညေရြ႔နဲ႔ က်ဲသြားတယ္လို႔ ျမင္မိပါတယ္ ။ အဆင္ေျပပါေစဗ်ာ ..

San San Htun said...

ဟုတ္ပါ့ ကိုညီေရ..သတင္းေတြေနာက္လိုက္ရင္း စာေရးဖို ့ ပ်င္းေနမိတယ္..စိတ္ပါေသာ ေန ့စြဲမ်ားကို ပိုင္ဆိုင္ပါေစ...