လူေလးရဲ႕ ႂကြက္ဧည့္သည္

ခါးသာသာျမင့္ေသာ မူလတန္းႀကိဳ ေက်ာင္းကေလး၏ ဝင္းတံခါးကို တြန္းဖြင့္ဝင္လိုက္သည္ႏွင့္ ျမက္ခင္းေပၚမွာ ေဆာ့ကစားေနေသာ သားက ေျပးလာခဲ့သည္၊ က်ေနာ္ လာေနတာကို အေဝးႀကီးမွာကတည္းက သူကလွမ္းျမင္ေနခဲ့ ပံုရသည္၊ အေ႐ွ႕ကို ေရာက္ေတာ့ သူ႔အရပ္ႏွင့္ ညီသြားေအာင္ က်ေနာ္က ဒူးေထာက္ထိုင္ခ် လုိက္ေသာ္လည္း ခါတိုင္းလို ဘာစကားမွ မဆိုဘဲ ပါးစပ္ကိုေစ့ပိတ္ၿပီး ၿပံဳးေစ့ေစ့ လုပ္ေနသည္၊ က်ေနာ္က 'သားသား..ေနေကာင္းလား' ဟုေမးသည္ကိုပင္ ျပန္မေျဖ...၊ စကၠန္႔အနည္းငယ္ၾကာမွ သူ႔ပါးစပ္ကို အစြမ္းကုန္ဖြင့္လ်က္ သြားေစ့ျပသည္၊ ထိုအခါမွ က်ေနာ္သေဘာေပါက္သြား ရေတာ့သည္၊ သြားျဖဴျဖဴတန္းကေလး ႏွစ္တန္းအနက္ အေ႐ွ႕ဖက္ ေအာက္သြားေလး တစ္ေနရာမွာ ေဟာင္းေလာင္းေပါက္ကေလး...၊

"ဟာ...သားရဲ႕ သြားကေလး က်ိဳးသြားၿပီ ဟုတ္လား..."

ဝမ္းသာအားရျဖင့္ မ်က္လံုးျပဴးၿပီး ေမးမိေတာ့ သားက အားပါးတရႏွင့္ ေခါင္းညိတ္ျပသည္၊ သူ႔ကို ၾကည့္ရတာ ဂုဏ္ယူေက်နပ္ ေနသည့္ပံု...၊ က်ေနာ္တို႔ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္၏ သြားက်ိဳးမႈ အစီရင္ခံစာ စစ္တမ္းကို သူ႔သူငယ္ခ်င္းေလး မ်ားက မ်က္လံုးဝိုင္းေလးမ်ားျဖင့္ ေဘးမွ ၾကည့္ေနၾကသည္၊ ခပ္လွမ္းလွမ္း ေနာက္ဖက္နားမွာ မူႀကိဳဆရာမေလး ေလွ်ာက္လာတာ ျမင္ေတာ့ က်ေနာ္က မတ္တပ္ျပန္ရပ္ရင္း ႏႈတ္ဆက္လိုက္ခ်ိန္မွာ သားက အေဝးကို ျပန္ထြက္ေျပး သြားျပန္သည္၊

"ဒီေန႔ေန႔လယ္ ျမက္ခင္းေပၚမွာ ကစားေနၾကရင္းနဲ႔ က်ိဳးသြားတာ...၊ က်ိဳးက်ိဳးျခင္း သြားက ေျမႀကီးေပၚကို ျပဳတ္က်သြားေသးတယ္တဲ့၊ အဲဒါကို သူေကာက္ၿပီး လာျပမွပဲ က်မတို႔လည္း သိၾကရတာ..."

ဆရာမေလးက ျဖစ္စဥ္ကို ျပန္႐ွင္းျပသည္၊

"ဟုတ္တယ္ဗ်၊ အဲဒီသြားကေလးက နဲ႔ေနတာ သံုးေလးရက္ မကေတာ့ဘူး၊ ဒီရက္ပိုင္းမွာ က်ိဳးမွာပဲလို႔ က်ေနာ္တို႔လည္း တြက္ထားတာ၊ ဒါနဲ႔ ေသြးေတြဘာေတြေကာ ထြက္ေသးလား?"

ဒီမနက္ သားကို ေက်ာင္းလာပို႔စဥ္ မွာပဲ သြားက အေတာ့္ကို နဲ႔ေနခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္၊ လက္ျဖင့္ ခပ္သာသာေလး တြန္းလိုက္လွ်င္ပင္ က်ိဳးသြားႏိုင္ေလာက္သည္၊

"မထြက္ပါဘူး႐ွင္..၊ အားလံုး ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ၊ ကေလးတခ်ိဳ႕က ဒါမ်ိဳး မေတြ႔ဖူးလုိ႔ အထူးအဆန္းလို ဝိုင္းအံုၿပီးေတာင္ ၾကည့္ေနၾက ေသးတယ္၊ သူ ငယ္သြားလဲတာ နည္းနည္းေတာင္ ေစာတယ္ေနာ္၊ မူႀကိဳမွာ ဒါပထမဦးဆံုးပဲ..."

ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကသည့္ မ်က္လံုးဝိုင္းေလးမ်ား အလယ္မွာ ေစာေစာက သား၏ဂုဏ္ယူ ဝင့္ႂကြားဟန္ကို ျပန္ျမင္လိုက္သည္၊ အားလံုးထက္ေစာၿပီး သြားတစ္ေခ်ာင္း က်ိဳးသည့္အျဖစ္က သူ႔အတြက္ ဂုဏ္ယူေက်နပ္စရာ တစ္ခုဆိုတာ က်ေနာ္ နားလည္ႏိုင္ ပါသည္၊ ႀကီးရင့္ျခင္း၏ ေလွကားတစ္ထစ္ကို တက္လွမ္းလိုက္ႏိုင္သည့္ သေဘာ...၊ သူ႔ သြားကေလး နဲ႔လာသည္ကို စၿပီးသတိျပဳ မိေတာ့ ငယ္သြားလဲျခင္း ဆိုင္ရာမ်ားကို လွန္ေလွာဖတ္႐ွဳမိသည္၊ ကေလးအသက္ ေလးႏွစ္ခန္႔မွ စၿပီး ေျခာက္ႏွစ္၊ ခုနစ္ႏွစ္၊ ႐ွစ္ႏွစ္.. ငယ္သြားလဲသည့္ အသက္အပိုင္းအျခားက ကေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ မတူၾက၊ သားကေတာ့ အခု ေလးႏွစ္ခြဲမွာ ပထမဦးဆံုး သြားကေလး က်ိဳးသြားခဲ့တာ ျဖစ္သည္၊ ဆရာမေလး တစ္ေယာက္က စကၠဴတစ္႐ြက္ျဖင့္ ထုပ္ေပးလိုက္သည့္ သူ႔သြားကေလးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ရင္း အိမ္အျပန္လမ္းမွာ သားက ေပ်ာ္႐ႊင္ေနခဲ့သည္၊ ထိုေပ်ာ္႐ႊင္မႈက သူ စာေတြ႔သိခဲ့ရေသာ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုကို လက္ေတြ႔သိခြင့္ ႀကံဳရေတာ့မည့္ အတြက္ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္သည္၊

"ပါပါး..ညက်ရင္ ႂကြက္ကေလး တကယ္လာမွာလားဟင္..."

ႏွစ္ရက္တစ္ခါေလာက္ က်ေနာ္တို႔ ဖတ္ျပေနရသည့္ ပံုျပင္ထဲမွ ႂကြက္ကေလးကို သားက သတိရေနခဲ့သည္၊ ပံုျပင္ထဲမွာ ဇာဇာ ဆိုသည့္ ေကာင္မေလးက ေ႐ွ႕သြားေလးတစ္ေခ်ာင္း က်ိဳးသြားသည္၊ ထိုေန႔ည အိပ္ေသာအခါ ဇာဇာက သူ႔သြားကေလးကို ေခါင္းအံုးေအာက္ထဲမွာ ထားၿပီး အိပ္သည္၊ ညလယ္မွာေတာ့ ႂကြက္ကေလး ေရာက္လာၿပီး ဇာဇာရဲ႕ သြားကေလးကိုယူကာ ပိုက္ဆံ အေႂကြတစ္ေစ့ကို သြားအစား ျပန္ထားခဲ့သည့္ အေၾကာင္းျဖစ္သည္၊

အမွန္ေတာ့ ထိုပံုျပင္သည္ ဥေရာပ႐ွိ မိသားစုမ်ားအၾကားမွာ က်င့္သံုးေလ့႐ွိသည့္ ဓေလ့ထံုးတမ္းတစ္ခုကို အေျခခံလ်က္ ျပန္ေရးထားျခင္း ျဖစ္သည္၊ မိသားစုထဲမွ ကေလးတစ္ေယာက္ ပထမဦးဆံုး သြားက်ိဳးသည့္အခါ ၎သြားကို ေခါင္းအံုးေအာက္မွာ ထားအိပ္ရန္၊ ထိုအခါ ညဥ့္လယ္မွာ ႂကြက္ကေလးတစ္ေကာင္ ေရာက္လာၿပီး အေႂကြတစ္ေစ့ႏွင့္ သြားကို လဲလွယ္ယူသြားလိမ့္မည္ ဆိုသည့္အေၾကာင္း မိဘမ်ားက ကေလးကို ေျပာၾကေလ့ ႐ွိသည္၊ တကယ္တမ္း ကေလးအိပ္ေပ်ာ္သြားသည့္အခါ အေဖ သို႔မဟုတ္ အေမ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေခါင္းအံုးေအာက္မွ သြားကေလးကိုယူၿပီး သူ႔ေနရာမွာ အေႂကြေစ့ေလး ထားေပးၾကသည္၊ ထိုသို႔ေသာအားျဖင့္ မိုးလင္းေတာ့ ကေလးတိုင္းက သူ႔တို႔ သြားကေလး အတြက္ ရလိုက္သည့္ ပိုက္ဆံအေႂကြေလးကို ၾကည့္ၿပီး ဝမ္းသာေပ်ာ္ျမဴး သြားတတ္ၾကပါသည္၊

ဤဓေလ့ထံုးစံက ၁၇ ရာစုတုန္းက အစဥ္အဆက္ ေျပာခဲ့ၾကသည့္ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္မွ ဆင္းသက္လာခဲ့သည္ဟု ဆိုသည္၊ Baronne d'Aulnoy ဆိုသည့္ စာေရးဆရာမ တျဖစ္လဲ ျပင္သစ္ၿမိဳ႕စားကေတာ္ ေရးခဲ့သည့္ 'သေဘာေကာင္းေသာ ႂကြက္ကေလး' ဆိုသည့္ ပံုျပင္ျဖစ္သည္၊ ပံုျပင္ထဲမွာ နတ္သမီးတစ္ပါးက ႂကြက္ကေလးအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းၿပီး ဆိုးညစ္လွေသာ ဘုရင္ႀကီး၏ ေခါင္းအံုးေအာက္ထဲ ဝင္ပုန္းရင္း သူ႔သြားေတြကို က်ိဳးေစခဲ့သည္၊ ၁၇ ရာစု ပုံျပင္ထဲမွ ႂကြက္ကေလးက ဒီေန႔ေခတ္မွာေတာ့ က်ိဳးသြားသည့္ ငယ္သြားမ်ားကို ပိုက္ဆံျဖင့္ လဲလွယ္ဆုခ်သည့္ အက်ိဳးေတာ္ေဆာင္ ျဖစ္လို႔ေနသည္၊ ဒါျဖင့္ သည္ဓေလ့ထဲမွာ ပိုက္ဆံအေႂကြေစ့က ဘယ္လိုေၾကာင့္ ပါလာခဲ့ရသလဲ၊ က်ိဳးသြားခဲ့ေသာ ပထမဦးဆံုး သြားကေလးအတြက္ ဝမ္းနည္းထိတ္လန္႔စြာျဖင့္ အိပ္ရာဝင္သြားရေသာ ကေလးငယ္မ်ားကို ႏွစ္သိမ့္အားေပးခ်င္သည့္ မိဘမ်ား၏ စိတ္ကူးဥာဏ္ ကြန္႔ျမဴးမႈတစ္ခုမ်ား ျဖစ္ေလမည္လားဟု က်ေနာ္ ေတြးေတာၾကည့္မိ ပါသည္၊

"ေအးေပါ့သားရာ...၊ အတိအက်ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူးကြ၊ ဒါေပမယ့္ ပံုမွန္အတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ လာရမွာပဲ..."

က်ေနာ္က သားကို မတင္မက် ျပန္ေျဖရင္း တဆက္တည္း ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွာ အေႂကြေစ့ ဘယ္ေလာက္မ်ား ႐ွိေနႏိုင္သလဲဟု တြက္ခ်က္စဥ္းစား ေနမိသည္၊ သားကဆက္ၿပီး 'သားသား သြားက်ိဳးတာကို အဲဒီႂကြက္က ဘယ္လိုမ်ား သိသြားတာလဲ' ဟု က်ေနာ့္ကို ေမးသလိုလို၊ သူ႔ဟာသူ တစ္ကိုယ္တည္း ေျပာသလိုလို လုပ္ေနျပန္သည္၊ သည္ေမးခြန္းက အင္မတန္ အႏၲရာယ္ မ်ားလွသည့္ေမးခြန္း...၊ မေျဖတတ္လွ်င္ အႀကီးအက်ယ္ ဒုကၡေရာက္သြားႏိုင္သည္ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ကလည္း မၾကားသလိုလို လုပ္ေနလိုက္ရသည္၊ သားကို ဖတ္ျပရေသာ ပံုျပင္စာအုပ္မွာ က်ိဳးသြားေသာ ငယ္သြားေလးထည့္ဖို႔ စကၠဴဗူးေလး တစ္ခုလည္း ပါသည္၊ စကၠဴဗူးေလးကို စာအုပ္မ်က္ႏွာဖံုးမွာ အေပါက္ေဖာက္ၿပီး ထည့္ထားျခင္း ျဖစ္သည္၊ ထိုစာအုပ္ကို သူ ေလးႏွစ္ျပည့္ၿပီးသည့္ အခ်ိန္ေလာက္မွာ မအိမ္သူက ဝယ္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း ရံဖန္ရံခါသာ ဖတ္ျပျဖစ္ ခဲ့သည္၊ ယခု သူ႔သြားကေလး နဲ႔လာသည့္ အခ်ိန္မွစ၍ ရက္ျခားဆိုသလို ညအိပ္ရာဝင္တိုင္း ဖတ္ျပဖို႔ သားက ပူဆာသည္၊ ဒါက မၾကာခင္မွာ သူ မလြဲမေသြ ႀကံဳလာရမည့္ ႀကီးထြားျခင္းျဖစ္စဥ္ တစ္ရပ္အတြက္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ျပင္ဆင္ျခင္းျဖစ္လို႔ က်ေနာ္တို႔ကလည္း သူ ေတာင္းဆိုတိုင္း ဖတ္ျပခဲ့ ပါသည္၊ ယခုမူ ပထမဦးဆံုး ငယ္သြားေလးက သူ႔လက္ထဲမွာ...၊

ညအိပ္ရာဝင္ခ်ိန္ မွာေတာ့ ပံုျပင္ထဲမွ ဇတ္လိုက္ေက်ာ္ ႂကြက္ကေလးအေၾကာင္း ေတြးၿပီး သားက စိတ္လႈပ္ရွားေနပံု ရသည္၊ သြားကေလးကို စကၠဴဗူးေလးထဲထည့္၊ စကၠဴဗူးကို ေခါင္းအံုးေအာက္မွာ ထားၿပီး ေမးခြန္းေတြ ေမးေနခဲ့သည္၊ ဘယ္အခ်ိန္လာမွာလဲ၊ သူ႔သြားေလးကို ေတြ႔မွေတြ႔ပါ့မလား၊ ပိုက္ဆံေကာ တကယ္ေပးမွာလား၊ တၿပိဳင္တည္းမွာပဲ အေတြ႔အႀကံဳသစ္ အတြက္ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္းေတြကို ေတြ႔ေနရသည္၊ မနက္မိုးလင္းေတာ့ သားက စကၠဴဗူးေလးကိုင္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ဆီ ေရာက္လာခဲ့သည္၊ မ်က္ႏွာက ၿပံဳးေစ့ေစ့ႏွင့္...၊

"ႂကြက္ကေလး လာသြားလား သား..."

"လာသြားတယ္၊ ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားႀကီး ေပးသြားတယ္"

ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ အေႂကြေစ့ေတြကို ဗူးကေလးထဲမွ ထုတ္ၿပီး ေရတြက္ဖို႔ ျပင္သည္၊

"Un, deux, trois, ..."

"သား ျမန္မာလို ေရေလ..."

က်ေနာ္က သူျပင္သစ္လို ေရတြက္ေနတာကို ျဖတ္ေျပာလိုက္၍ တစ္ႏွစ္သံုးဟု ျပန္ေရသည္၊ ဗူးေလးထဲမွာက အေႂကြေစ့ေလး ငါးေစ့..၊

"ႂကြက္ကေလးက ဘာျဖစ္လို႔ ငါးခုေတာင္ ေပးသြားတာလဲ ပါပါး..."

ဝမ္းသာေက်နပ္ျခင္းႏွင့္ အတူ နားမလည္ႏိုင္သည့္ အရိပ္အေယာင္ကို သားမ်က္ႏွာမွာ ေတြ႔ရသည္၊ အေႂကြေစ့ေတြ အမ်ားႀကီး ရလိုက္တာက သူ႔အတြက္ ပေဟဠိ ျဖစ္စရာ...၊

"ႂကြက္ကေလးက သေဘာေကာင္းလုို႔ ထင္တယ္ကြ၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သား ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားႀကီးရေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့..."

ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ ေမးခြန္းမို႔ အဆင္ေျပေအာင္ ၾကည့္ေျဖလိုက္ရသည္၊ ညတုန္းက သားလည္းအိပ္၊ မအိမ္သူလည္း အိပ္ရာဝင္ သြားခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တစ္ဦးတည္း ႂကြက္ေယာင္ေဆာင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္၊ သူ႔ရဲ႕ ဝက္႐ုပ္စုဗူးေလးထဲမွာ ထည့္စရာ အေႂကြေတြ မ်ားပါေစေတာ့ ဟူသည့္ေစတနာျဖင့္ တစ္ဖရန္႔တန္ အေႂကြငါးေစ့ကို ဗူးကေလးထဲ က်ေနာ္ထည့္ထား ေပးခဲ့သည္၊ ယခုမူ က်ေနာ္၏ အေႂကြေစ့ေတြက ယုတၱိေဗဒႏွင့္ ကင္းလြတ္သြားေစၿပီလား၊ သား ဟုိဖက္လွည့္သြားခ်ိန္မွာ မအိမ္သူက အနားကပ္ၿပီး အသံတိုးတိုးျဖင့္...

"ဘာျဖစ္လို႔ အမ်ားႀကီး သြားထည့္ရတာလဲ၊ တစ္ေစ့ဆို ေတာ္ေရာေပါ့၊ အခု သားက သူ႔စာအုပ္ထဲကလို အေႂကြတစ္ေစ့ပဲ မဟုတ္လို႔ ဇေဝဇဝါ ျဖစ္သြားတာ..."

ခဏေနေတာ့ သား၏ဇေဝဇဝါ ျဖစ္မႈက ေပ်ာက္သြားၿပီး အေႂကြေစ့မ်ားႏွင့္သာ ေပ်ာ္ေနေတာ့သည္၊ အဲဒီေန႔ မနက္ခင္းမွာ သားက အေႂကြေစ့ငါးေစ့ ရလိုက္သလို က်ေနာ္ကလည္း မ်က္ေစာင္းတစ္ခု ရခဲ့သည္...၊


                +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

လြန္ခဲ့ေသာ ရက္သတၱပတ္ အနည္းငယ္တုန္းက သားရဲ႕ ဒုတိယေျမာက္ ငယ္သြားေလး က်ိဳးသြားခဲ့ျပန္သည္၊ ပထမတုန္းကလို အေရွ႕ဖက္ ေအာက္သြားေလးပဲ ျဖစ္သည္၊ ဒီတစ္ေခါက္မွာေတာ့ ညအိပ္ရာဝင္ခ်ိန္မွာ သားက သႏၷိဌာန္ခ်ထားပံုျဖင့္ ဆိုသည္၊

"ဒီည သားသား မအိပ္ေတာ့ဘူး၊ ႂကြက္ကေလး ဘယ္လိုလာသလဲဆိုတာ ေစာင့္ၾကည့္မယ္..."

ပထမပိုင္းမွာ အေတာ္ေလး အားတင္းထားေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ တေျဖးေျဖးႏွင့္ ေမွးစင္းေလးလံ လာသည့္ မ်က္လံုးမ်ားကို မဖြင့္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ သူ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္၊ ထိုအခါက်မွ ဒုတိယေျမာက္ ငယ္သြားေလးကို ႂကြက္ကေလးက လာယူသြားေတာ့သည္၊ သည္အေခါက္မွာေတာ့ ဗူးထဲမွာ ထားခဲ့သည့္ အေႂကြေစ့က တစ္ေစ့တည္း...၊

သား၏ သြားကေလးမ်ားကို ၾကည့္ရင္း က်ေနာ္ငယ္စဥ္ကေကာ ငယ္သြားလဲခ်ိန္မွာ ဘာလုပ္ခဲ့သလဲဟု စဥ္းစားေနမိသည္၊ တစ္ေခါက္မွာေတာ့ အေဖက သြားကေလးကို အိမ္ေခါင္မိုးေပၚ ပစ္တင္ဖို႔ ေျပာသည္ထင္၏ ပထမဦးဆံုး က်ိဳးသည့္ငယ္သြား အတြက္လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ေနာက္ပိုင္း သြားေတြလား၊ က်ေနာ္ကေကာ...၊ သြားကေလးကို ပစ္ခဲ့သလား၊ မေသခ်ာပါ၊ 'ႂကြက္သြားေလးေတြလို ညီညီညာညာ သြားျဖဴျဖဴေလးေတြ ေပါက္လာဖုိ႔ ဆုေတာင္းၿပီးမွ လႊင့္ပစ္ရတယ္'ဟုလည္း အေဒၚတစ္ေယာက္ေယာက္က ေျပာဖူးသလိုလို...၊ ဒါလည္း မေသခ်ာ...၊ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္စုႏွစ္ သံုးခုေက်ာ္မွ သြားကေလးမ်ားအေၾကာင္း ျပန္ေတြးရသည္မွာ မႈန္ဝါးေဝသီ လြန္းလွပါသည္၊

သား၏ ပထမဦးဆံုး သြားကေလး မက်ိဳးခင္က က်ေနာ္ႏွင့္မအိမ္သူတို႔ တိုင္ပင္ျဖစ္ၾကသည္၊ အဆိုပါ ငယ္သြားေလးႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး သား၏ ဘဝထဲကို ႂကြက္ကေလးတစ္ေကာင္ ဝင္လာေစမည္လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဒီအတိုင္းပဲ ႐ိုး႐ိုးတန္းတန္း ျဖတ္ေက်ာ္သြားမလား..၊ စင္စစ္ ႂကြက္ကေလး ဇတ္လမ္းသည္ လုပ္ႀကံဖန္တီးမႈ သက္သက္သာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သားအေပၚ လွည့္စားမိသလို ျဖစ္မည္လားဟု က်ေနာ္ အနည္းငယ္ စိုးရိမ္မိေသးသည္၊ သုိ႔ေသာ္ သူ႔ဘဝတစ္ခုလံုးႏွင့္ ယွဥ္လွ်င္ ဤအျဖစ္သည္ အေရးမႀကီးလွပါ၊ သား၏ ႐ုပ္ခႏၶာ ေျပာင္းလဲသည့္ ျဖစ္စဥ္မွာ တြန္းအားေပးသည့္ အေနႏွင့္ ႂကြက္ကေလးက အသံုးဝင္ႏိုင္ပါသည္၊ ၿပီးေတာ့ အျခားေသာ မိဘမ်ားလိုပင္ က်ေနာ္တို႔က လွည့္စားဖို႔ ရည္႐ြယ္သည္မဟုတ္..၊ သား၏ စိတ္ကူးဥာဏ္ ကြန္႔ျမဴးေစဖို႔ ခဏတာ ဖန္တီးျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္၊ တစ္ခ်ိန္မွာေတာ့ မလြဲမေသြကို သူသိသြားလိမ့္မည္၊ သူ႔ဟာသူ မသိလွ်င္လည္း က်ေနာ္တို႔ကပဲ ေျပာျပျဖစ္ပါလိမ့္မည္၊ ထိုအခါ သား၏ ေခါင္းအံုးေအာက္ကို ႂကြက္ကေလးတစ္ေကာင္ မည္သို႔ေရာက္လာသည္ ဆိုသည့္အေၾကာင္း ျပန္ေျပာင္းေျပာရင္း က်ေနာ္တို႔ ရယ္ေမာ မိၾကလိမ့္မည္ ထင္သည္၊ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ သူ႔သြားကေလး ႏွစ္ေခ်ာင္းကို သိမ္းထားသည့္ ႂကြက္ကေလးအေၾကာင္း သားကို မသိေစခ်င္ပါ၊ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္မွ အျခားကေလးမ်ားနည္းတူ ဧည့္သည္ႂကြက္ကေလးအေၾကာင္း လြတ္လပ္ျဖဴစင္စြာျဖင့္ စိတ္ကူးယဥ္ရင္း အံ့ၾသဝမ္းသာ ေနေစခ်င္ပါသည္။ ။

ညီလင္းသစ္
၁၈ ႏို္ဝင္ဘာ၊ ၂၀၁၂