ကြ်န္းကေလးရဲ႕ ရင္ခြင္မွာ (၃)

ျခေသၤ့ကြ်န္းကေလးကို လာတဲ့အခါ ခင္မင္ေလးစားရတဲ့ စာေရးသူ၊ စာဖတ္သူ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ ဆံုမယ္လို႔ ျပင္ဆင္ေတာ့ အမ်ားစုက စေန၊ တနဂၤေႏြမွာပဲ အားၾကလိမ့္မယ္လို႔ က်ေနာ္ႀကိဳၿပီး ေတြးမိတယ္၊ အလုပ္လုပ္ၾကတဲ့ သူေတြအဖို႔က စေန၊ တနဂၤေႏြ၊ ဒါမွမဟုတ္ တနဂၤေႏြ တစ္ရက္ပဲ အဆင္ေျပမယ္ မဟုတ္လား၊ တကယ္တမ္းမွာ အဆက္သြယ္ေတြ လုပ္ျဖစ္ေတာ့လည္း အဲဒီအတိုင္းပါပဲ၊ ဆိုေတာ့ ခ်ိန္းဆိုမႈေတြက တစ္ခုနဲ႔တစ္ခုမ်ား တိုက္ေနတာမ်ိဳး ျဖစ္မလားလို႔ အစပိုင္းမွာ စိုးရိမ္မိေသးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း အားလံုးအဆင္ေျပေျပနဲ႔ ျဖစ္သြားပါတယ္၊

ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ့္ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ကို အၿမဲပံုမွန္ လာတတ္တဲ့ စာဖတ္သူ ̔ညီ̕ နဲ႔ မနက္ခင္းတစ္ခုမွာ ေကာ္ဖီေသာက္ခြင့္ ရခဲ့တယ္၊ တကယ္ဆို ညီ့အေနနဲ႔ က်ေနာ္သြားခ်င္ရာကို တစ္ေနကုန္ လိုက္ပို႔ဖို႔ အားလပ္ေပမယ့္လို႔ တျခားခ်ိန္းဆိုမႈေတြေၾကာင့္ က်ေနာ့္ဖက္က မနက္စာ အတူစားဖို႔ပဲ တတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္၊ ညီကေတာ့ သေဘာထားႀကီးစြာနဲ႔ အဆင္ေျပပါတယ္-တဲ့၊ ခ်ိန္းဆိုထားတဲ့ ေန႔မွာ ဝီရိယေကာင္းတဲ့ ညီက က်ေနာ္တည္းခိုရာဆီ အေစာႀကီးေရာက္လာေပမယ့္ အခ်ိန္အေျပာင္းအလဲနဲ႔ ညက အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ က်ေနာ္က မနက္မွာ အိပ္ရာထ ေနာက္က်လိုက္ေသးတယ္၊ အခ်ိန္နည္းရတဲ့အထဲ အားနာစရာ ေကာင္းလိုက္ပံုမ်ား...၊ ေဘာင္းဘီတုိ၊ ေဘာင္းဘီ႐ွည္နဲ႔ လူေတြၾကားထဲမွာ ပုဆိုးဝတ္လာတဲ့ ညီ့ကို က်ေနာ္ သေဘာက်သြားတယ္၊ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္အျပင္ ပင္နီဆူလာက နန္းႀကီးသုတ္တစ္ပြဲ၊ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္နဲ႔ အတူ ေနျခည္ေႏြးေႏြး ျဖာက်ေနတဲ့ စကၤာပူရဲ႕ မနက္ခင္းကို က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ သိမ္းပိုက္လိုက္ ၾကတယ္၊ ျဖဴသလား၊ မည္းသလား အခုမွ ေတြ႔ဖူးၾကေပမယ့္ ၇ တန္းေလာက္ကတည္း ကြဲသြားတဲ့ ညီအစ္ကုိေတြ ျပန္ေတြ႔တဲ့အလား ဆံုေတြ႔မႈဟာ ေႏြးေထြးလွတယ္၊ စကၤာပူက လူေနမႈစနစ္၊ အဲဒီလူေနမႈ စနစ္ထဲမွာ ဘဝအစံုစံုနဲ႔ ကူးခတ္ေနၾကတဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ၊ ၿပီးေတာ့... မ်ားစြာေသာ လူေတြလိုပဲ မိေဝးဖေဝးမွာ လာအလုပ္,လုပ္ေနတဲ့ ညီ...၊ ရသေလာက္ အခ်ိန္ေလးမွာ စာေပအႏုပညာ၊ ဘဝအေပၚ အျမင္ စတာေတြကို ေျပာၾကည့္ရ သေလာက္ ညီဟာ ဘေလာ့ဂ္သာေရးမယ္ဆိုရင္ စာေရးေကာင္းတဲ့ ဘေလာ့ဂါတစ္ေယာက္ ျဖစ္မွာ အေသအခ်ာပါပဲ...၊

အဲဒီကေနမွ မသႏၲာလြင္တို႔အိမ္ကို ဆက္သြားျဖစ္တယ္၊ လူေခၚေခါင္းေလာင္းေလးကို ႏွိပ္လိုက္ေတာ့ တံခါးလာဖြင့္ေပးတာက မသႏၲာရဲ႕ အမ်ိဳးသား ကိုခင္ေမာင္ဦး...၊ ကိုခင္ေမာင္ဦးနဲ႔ အခုမွ ေတြ႔တာျဖစ္ေပမယ့္ ေဖာ္ေ႐ြတဲ့ သူ႔အၿပံဳးေၾကာင့္ အိမ္ထဲဝင္ရမယ့္ က်ေနာ့္ေျခလွမ္းေတြ တံု႔မေနေတာ့ဘူး၊ အိမ္ထဲေရာက္ေတာ့ တစ္ခါ မသႏၲာလြင္က ၿပံဳး႐ႊင္ေဖာ္ေ႐ြစြာနဲ႔ ဧည့္ဝတ္ျပဳတယ္၊ အခုမွ ဆံုေတြ႔ရတဲ့ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ဟာ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္းမွာ ေနသားတက် ႐ွိသြားခဲ့တယ္ဆိုရင္ အဲဒါဟာ အိမ္႐ွင္ေတြရဲ႕ အခုလို အၿပံဳးေတြေၾကာင့္ ဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္၊ မသႏၲာလြင္က စားေသာက္ဖြယ္ရာ အစံုအလင္ကိုလည္း ေစတနာ၊ သဒၵါတရား ထက္သန္စြာနဲ႔ ျပင္ဆင္ထားတယ္၊

မီးဖိုေခ်ာင္ထဲကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေစာႀကီးကတည္းက ႀကိဳေရာက္ၿပီး တကုပ္ကုပ္နဲ႔ ခ်က္ေနျပဳတ္ေနတဲ့ ညီမငယ္မဒမ္ကိုး...၊ က်ေနာ္ ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ အလုပ္မ်ားေနလို႔ ခဏပဲ ျပန္ႏႈတ္ဆက္ႏိုင္တယ္၊ သူ႔ကို လွမ္းၾကည့္ေနရင္း လံုကန္းသီးေတြကို သတိရလာတယ္၊ ဟုတ္တာေပါ့၊ ၾကည့္စမ္း..၊ အဲဒီ လံုကန္းသီးေတြ ႐ွာဝယ္လာရမွာ..၊ ညီမ,မဒမ္ကိုးက လံုကန္းသီး အေတာ္ႀကိဳက္တဲ့အေၾကာင္း က်ေနာ္ မွတ္သားဖူးတယ္၊ အခုေတာ့ ဝယ္ဖို႔သတိမရခဲ့လို႔ အသာပဲ ၿငိမ္ေနလိုက္ရတယ္၊ ေျပာမယ့္သာ ေျပာတာပါ၊ အကယ္၍ ဝယ္ဖို႔သတိရသည့္တုိင္.. လံုကန္းသီး တစ္မ်ိဳးထဲ ဝယ္ရမွာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ သူနဲ႔တြဲၿပီး ကုတ္အက်ႌပါ ဝယ္ရမွာလား ဆိုတာလည္း က်ေနာ္သိမွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ညီမငယ္က အားလံုးစားဖို႔အတြက္ မုန္႔လင္မယားေတြ လုပ္ေနတာပါ၊ သူ အပင္ပန္းခံၿပီး လုပ္ေပးတဲ့ မုန္႔လင္မယားေတြက တကယ္လည္း စားလို႔ေကာင္းတယ္၊ ေအဒီ ၃ ရာစုႏွစ္တုန္းက လူငယ္ေတြ၊ စစ္သားေလးေတြကို ဥပေဒဆန္႔က်င္ၿပီး လက္ထပ္ထိမ္းျမားေပးခဲ့တဲ့ ေရာမဘုန္းေတာ္ႀကီး စိန္႔ဗယ္လင္တိုင္းကို ခ်စ္ျခင္းကိစၥ၊ လက္ထပ္ျခင္း အမႈကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေႏွာင္းလူတို႔က သတိရၾကတယ္၊ အခုလည္း မုန္႔ေတြကို လင္စံုမယားစံု အရသာ႐ွိ႐ွိ ထိမ္းျမားေပးခဲ့တဲ့ ညီမငယ္မဒမ္ကိုးကို မုန္႔လင္မယားေတြ ျမင္တိုင္း က်ေနာ္တို႔ သတိရမိၾကမယ္ ထင္ပါတယ္...၊

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အစ္မခ်စ္ၾကည္ေအးနဲ႔ အစ္ကိုဝင္းႏိုင္တို႔ ေရာက္လာၾကတယ္၊ အစ္မခ်စ္က အိမ္ထဲေရာက္တာနဲ႔ လူေစ့ လိုက္ႏႈတ္ဆက္တယ္၊ တကယ့္ကို ေဖာ္ေဖာ္ေ႐ြေ႐ြ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး...၊ ခဏၾကာေတာ့မွ က်ေနာ့္ေ႐ွ႕ မလွမ္းမကမ္းက ခံုမွာလာထိုင္တယ္၊ အနက္ေရာင္လံုခ်ည္၊ အနက္ေရာင္အက်ႌနဲ႔ ခံုေပၚမွာ ႏြဲ႔ႏြဲ႔ေျပေျပ ထိုင္ေနတာ ရသေျမာက္တဲ့စာေတြ၊ ရင္ဘတ္ထဲ ဒုတ္ဒုတ္ထိေရာက္တဲ့ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာေတြ ေရးတဲ့ အစ္မခ်စ္ၾကည္ေအးတဲ့လား...၊ တစ္မိုးတည္းေအာက္မွာ အခုလို တရင္းတႏွီး ဆံုရတဲ့အခါ က်ေနာ့္မွာ တကယ္လိုလို၊ အိပ္မက္လိုလိုနဲ႔ ျဖစ္ေနခဲ့ေသးတယ္၊ အစ္မခ်စ္က စာေရးေကာင္းသလို လူမႈဆက္ဆံေရးကိုလည္း ကြ်မ္းက်င္သူပဲ ဆိုတာ ၅ မိနစ္ေလာက္ စကားေျပာၿပီးၿပီးခ်င္းပဲ သိလိုက္ရတယ္၊ တခါတုန္းက သူ႔ဘေလာ့ဂ္ရဲ႕ ဘန္နာမွာ ေရးထားတာေလး တစ္ခုကို ျဖတ္ကနဲ အမွတ္ရလိုက္တယ္၊ “႐ုပ္ေခ်ာတယ္၊ သေဘာေကာင္းတယ္၊ လက္သီးေတာ့ ျပင္းတယ္” တဲ့...၊ အခု က်ေနာ္ျမင္ရသေလာက္ကလည္း ႐ုပ္ေခ်ာတဲ့အစ္မ၊ သေဘာေကာင္းတဲ့ အစ္မပါပဲ၊ အဲ.. လက္သီးျပင္း မျပင္း စမ္းၾကည့္ဖို႔ေတာ့ က်ေနာ့္မွာ စိတ္ကူးမ႐ွိပါဘူး၊ တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြက စာေတြ႔နဲ႔တင္ လံုေလာက္ေနၿပီ မဟုတ္လား၊ တကယ္တမ္း ေ႐ြးရရင္ေတာ့ အစ္မခ်စ္ရဲ႕ လက္သီး ျပင္း၊ မျပင္း ဆိုတာထက္ သူ ျပန္ဆိုထားတဲ့ “ကိုယ္ မညာေတာ့ဘူး” သီခ်င္းကေလးကို က်ေနာ္က ပိုၿပီး နားေထာင္ခ်င္ေန ခဲ့တာပါ၊ အစ္ကိုဝင္းႏိုင္ကလည္း အင္မတန္မွကို ခင္မင္စရာေကာင္းပါတယ္၊ စကားစျမည္ေျပာၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ က်ေနာ္သြားခ်င္တဲ့ေနရာေတြကို ကားေမာင္းၿပီး လိုက္ပို႔ေပးမယ္လို႔ အစ္ကိုက ေျပာေတာ့တာပဲ၊ တကယ္ဆို အလုပ္ကျပန္လာတဲ့အခ်ိန္ အနားယူရမယ့္ အခ်ိန္မွာ သိကြ်မ္းရတာ နာရီဝက္ေတာင္မွ မ႐ွိေသးတဲ့ က်ေနာ့္ကို ကြ်န္းအႏွ႔ံ ေနရာစံုကို လိုက္ပို႔ခ်င္သူပါ၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီစကားကို ေလာကြတ္အေနနဲ႔ ေျပာတာမဟုတ္ဘဲ အဲဒီ တစ္ညေနခင္းေလးမွာပဲ ၁၅ ခြန္းတိတိ တဖြဖြ ေျပာခဲ့တာ...၊ သူဟာ လူတစ္ဖက္သားကို ဘယ္လိုမ်ား ကူညီရမလဲလို႔ တခ်ိန္လံုးမ်ား ေတြးေနသလားပါပဲ၊ အစ္မခ်စ္နဲ႔ အစ္ကုိဝင္းႏိုင္တို႔ကို ၾကည့္ၿပီး ̔ေ႐ွ႕သြားေနာက္လိုက္̕ ဆိုတဲ့ စကားေလးကို က်ေနာ္ ၾကားေယာင္ေနမိ ခဲ့တယ္...၊

အစ္မခ်စ္တို႔နဲ႔ တခ်ိန္တည္းလိုလို ေရာက္လာတာကေတာ့ ညီငယ္ကိုၿဖိဳး၊ Phyo Evergreen ပါ၊ က်ေနာ့္ဘေလာ့ဂ္မွာ ေတာင္တန္းေတြအေၾကာင္း ေရးမိရင္၊ ဓါတ္ပံုေတြ တင္မိရင္ ေ႐ွ႕ဆံုးက အေျပးေရာက္လာတတ္တဲ့ ညီငယ္ေလး..၊ ေတာင္တန္းေတြကို စိတ္ဝင္စားတဲ့ ညီငယ္ကိုၿဖိဳးက “ေတာင္တန္းႏွင့္တူေသာ ေယာက္်ားမ်ား”လို မာေရေက်ာေရနဲ႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ႏူးႏူးညံ့ည့ံနဲ႔ စကားကို တိုးတိုးညင္သာ ေျပာတတ္တဲ့သူ...၊ အၿမဲစိမ္းဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ လိုက္ဖက္စြာပဲ စိမ္းလန္း၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေနတဲ့သူ...၊ ကုိၿဖိဳးနဲ႔ ေဘးခ်င္းယွဥ္ထိုင္ၿပီး စကားေျပာရတာက ေအာင္ပန္းကေန ႐ြာငံသြားတဲ့ လမ္းေဘးမွာ ေတြ႔ရတတ္တဲ့ ေတာင္ကုန္းစိမ္းစိမ္းေလး တစ္ခုေဘးမွာ ထိုင္ေနရသလိုပါပဲ၊ စိုက္ခင္းေတြနဲ႔ စိမ္းလန္းတယ္၊ ေတာင္ေပၚေလ ေအးေအးေလးနဲ႔ လတ္ဆတ္တယ္၊ ေျမနီလမ္းကေလးနဲ႔ စိုလက္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ယဥ္ေက်းတဲ့ စကားအသံုးအႏႈန္းေတြနဲ႔ ေဖာ္ေ႐ြလွတယ္...၊

က်ေနာ္တို႔ေတြ အဲဒီလို စကားထိုင္ေျပာေနၾကတုန္း တေအာင့္ေလာက္အၾကာမွာ လူေခၚေခါင္းေလာင္းသံ ၾကားလိုက္ရျပန္တယ္၊ ̔ေဟာ.. လာၿပီထင္တယ္̕ ဆိုၿပီး ကိုခင္ေမာင္ဦးကပဲ တံခါးသြားဖြင့္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ တဆက္ထဲ အားလံုးဖက္လွည့္ၿပီး အစ္မသက္ေဝတို႔ လာၿပီလို႔ လွမ္းေျပာတယ္၊ စာေတြထဲကေန တစြန္းတစ ႐ိုးတိုးရိပ္တိတ္ သိခြင့္ရတဲ့ အစ္မသက္ေဝတို႔ မိသားစုေလးကို အခုလို ေတြ႔လိုက္ရတာ ဝမ္းေျမာက္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္၊ အစ္မသက္ေဝတို႔ လာၿပီလို႔ ေျပာသံၾကားလိုက္ ရခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္အေတြးထဲ အဆိုေတာ္ ေကာ္နီနဲ႔ တကၠသိုလ္ေအးေမာင္ တို႔က အေျပးအလႊား ဝင္ေရာက္လာၾကတယ္၊ မဆီမဆိုင္ ဘယ္လိုေၾကာင့္မ်ား ပါလိမ့္ေနာ္၊ ဒါေပမယ့္ အစ္မသက္ေဝကို တကယ္တမ္းလည္း ျမင္လိုက္ရေရာ ေကာ္နီလည္းမဟုတ္၊ တကၠသိုလ္ေအးေမာင္လည္း မဟုတ္ေတာ့ဘဲ မာရဇၨ ျဖစ္သြားတယ္၊ ♫♫ ဆံပင္႐ွည္႐ွည္ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ကိုယ့္ခ်စ္သူေလး xxx ဂႏၳဝင္ေျမာက္ မင္းရဲ႕အလွ ထူးျခားလြန္းလို႔ေလ...♪♪♫ ဟုတ္တယ္၊ မာရဇၨဟာ အဲဒီသီခ်င္းကို ေရးဖို႔ အစ္မသက္ေဝဆီကမ်ား inspiration ယူခဲ့တာလားလို႔ က်ေနာ္ စဥ္းစားမိ သြားတယ္...၊

ခဏေလာက္ အၾကာမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ မုန္႔ဟင္းခါး စားဖို႔ စားပြဲမွာ ေနရာယူၾကတယ္၊ ခ်စ္ခင္ရတဲ့ ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ တစ္စားပြဲထဲ၊ လက္ရည္တစ္ျပင္တည္း စားရတဲ့အျဖစ္ဟာ ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတယ္၊ မုန္႔ဟင္းခါးကလည္း မည္ကာမတၱ မုန္႔ဟင္းခါး မဟုတ္ဘဲ အေၾကာ္စံု၊ နံနံပင္၊ င႐ုတ္သီးမႈန္႔ အားလံုးအျပည့္အစံုနဲ႔...၊ ဇတ္လမ္းက အဲဒီမွာ စတာပါပဲ၊ မသႏၲာလြင္ရဲ႕ မုန္႔ဟင္းခါးကို စားလို႔ ၃ ဇြန္းေျမာက္ အေရာက္မွာ က်ေနာ့္လိုပဲ မုန္႔ဟင္းခါးႀကိဳက္တဲ့ ဘႀကီးတစ္ေယာက္ကို သတိရသြားတယ္၊ ေၾသာ္.. သူဆိုလည္း ႀကိဳက္မွာပဲေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီဘႀကီးရဲ႕ နာမည္ကို ႐ုတ္တရက္ စဥ္းစားလို႔ မရဘူး၊ ဒါနဲ႔ ဘႀကီးလိုပဲ မုန္႔ဟင္းခါးႀကိဳက္တဲ့ သူ႔မိန္းမ နာမည္ကေန လွည့္ၿပီး စဥ္းစားၾကည့္တယ္၊ ဒါလည္း မရဘူး..၊ အဲဒါနဲ႔ အေဒၚေတြကို စဥ္းစားမယ္ လုပ္ေတာ့လည္း ပိုေတာင္ ဆိုးေနေသးတယ္၊ က်ေနာ့္မွာ အေဒၚဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ႐ွိမွန္းေတာင္ သတိမရေတာ့ဘူး၊ က်ေနာ္ ထိတ္ထိတ္ျပာျပာနဲ႔ ညီဝမ္းကြဲ၊ ညီမ၊ အစ္မဝမ္းကြဲ၊ ဦးေလး၊ အေဒၚ.. ႐ွိသမွ် ေဆြမ်ိဳးေတြကို စဥ္းစားၾကည့္တယ္၊ မရဘူး၊ အျပင္းအထန္ စဥ္းစားၾကည့္တယ္၊ လံုးဝ မရဘူး၊ အားလံုးကို ေမ့သြားၿပီ၊ အဲဒီမွာမွ က်ေနာ္သိလိုက္ရေတာ့တယ္၊ လူႀကီးေတြ ေျပာေျပာေနတဲ့ ေဆြမ်ိဳးေမ့ေအာင္ ေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့ စကားရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို.....၊ ဒါနဲ႔ ေမ့လက္စနဲ႔ ေမ့ထားလိုက္ၿပီး မုန္႔ဟင္းခါး ေနာက္တစ္ပြဲပဲ ဆက္စားေနလုိက္ ေတာ့တယ္..၊

က်ေနာ့္ဘေလာ့ဂ္ကို သိတဲ့ မသိမ့္နဲ႔လည္း ဆံုျဖစ္တယ္၊ မသိမ့္က silent reader ဆိုေတာ့ အဲဒီေန႔မွာ ဆံုတဲ့အခါမွ သူေျပာလို႔ သိရတာပါ၊ မသိမ့္က စာေတြကို တိတ္တိတ္ကေလး ဖတ္သလို အျပင္မွာလည္း တိတ္တိတ္ကေလးပဲ ေနပံုရတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ခင္မင္ေဖာ္ေ႐ြမႈ မွာေတာ့ အမ်ားသူငါထက္ ပိုၿပီး တိုးတိတ္မေနခဲ့ပါဘူး၊ ေနာက္ေတာ့ ကိုတင္မင္းထက္၊ ကိုေက်ာ္စိုးမင္း တို႔လည္း ေရာက္လာၾကတယ္၊ ကေလးေလးေတြလည္း ပါတယ္၊ အေစာပိုင္းတုန္းက လူနည္းေနေသးတဲ့ အိမ္ကေလးဟာ အခုေတာ့လည္း စကားသံေတြ၊ ရယ္ေမာသံေတြနဲ႔ ဆူဆူညံညံ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္...၊

ကြ်န္းကေလးေပၚမွာ က်ေနာ္႐ွိေနတဲ့ အခုိုက္မွာပဲ စာေပေဟာေျပာပြဲ က်င္းပတာနဲ႔ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ႀကံဳရပါတယ္၊ အရင္တုန္းက သူမ်ားေတြ ေရးသမွ်ပဲ တဆင့္ခံ ျပန္ဖတ္ေနရတဲ့ စာေပေဟာေျပာပြဲက အခု က်ေနာ္႐ွိေနတဲ့ ရက္အနည္းငယ္အတြင္းမွာမွ က်င္းပတာနဲ႔ တည့္တည့္တိုးတာ..၊ ဝမ္းသာခ်က္ဆိုတာ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ..၊ ေနပူပူ၊ သဲပူပူနဲ႔ ဆဟာရ သဲကႏၲာရထဲမွာ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ လွည့္လည္သြားလာေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္.. ၅ ရက္ေလာက္ အျပင္ေရာက္တုန္း ဘီယာစေတ႐ွင္နဲ႔မွ တည့္တည့္တိုးတဲ့ အျဖစ္လိုမ်ိဳး...၊ တသက္လံုး ေျခာက္ေသြ႔ငတ္မြတ္ ေနတာကို အတိုးခ်ၿပီးေသာက္... အဲ.. အတိုးခ်ၿပီး နားေထာင္လိုက္မဟဲ့ ဆိုတဲ့ စိတ္ေတြနဲ႔ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနခဲ့တယ္၊ ေဟာေျပာပြဲ နာမည္က “ေဒါင္းကတဲ့ေန႔” တဲ့...၊

က်ေနာ္တို႔ ေရာက္သြားခ်ိန္က ပြဲစဖို႔ လ်ာထားခ်ိန္ထက္ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ ေနာက္က်ေနေပမယ့္လည္း လူေတြအားလံုးက ခန္းမအျပင္မွာပဲ ေစာင့္ေနၾကတုန္းပါပဲ၊ ဒီပြဲကိုလာဖို႔အတြက္ ဝမ္းသာရေပမယ့္ တဖက္မွာေတာ့ မိတ္ေဆြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ အခ်ိန္အမ်ားႀကီး မက်န္ေတာ့တာ စိတ္မေကာင္းစရာပါ၊ မုန္႔ဟင္းခါးစားၿပီး ခဏေနတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းထြက္လာရတဲ့ က်ေနာ့္ကို အိမ္႐ွင္ေတြကေတာ့ ̔စားၿပီး နားမလည္̕ လို႔ မထင္ေလာက္ပါဘူးေလ လို႔ပဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အတင္းအားေပး ေနရတယ္...၊

အဖြင့္စကားေျပာ၊ အခမ္းအနားမိတ္ဆက္ စတာေတြ အၿပီးမွာ ပထမဦးဆံုး အဖြင့္ေဟာတာကေတာ့ ဆရာမသန္းျမင့္ေအာင္ပါ၊ ဆရာမက “ႏွလံုးလွသူ မမိုက္ပါ” ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ေဟာပါတယ္၊ ဆရာမရဲ႕ ေဟာေျပာပြဲေတြကို ႀကံဳလည္း မႀကံဳဖူး၊ ဖတ္လည္း မဖတ္ဖူးတဲ့ က်ေနာ္က ဆရာမရဲ႕ ဇဝနဉာဏ္နဲ႔ ယွဥ္တဲ့ အေျပာမွာတင္ သူ႔ပရိတ္သတ္စစ္စစ္ ျဖစ္သြားေတာ့တယ္၊ “က်မငယ္ငယ္တုန္းက ရာမယန ဇတ္ကဖို႔ လာေခၚေတာ့ မင္းသမီးလည္း လုပ္ရမယ္ဆိုတဲ့အခါ ဝမ္းသာအားရနဲ႔ လိုက္သြားတယ္၊ သီတာေဒဝီေတာ့ လုပ္ရၿပီေပါ့ေလ..၊ ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ..၊ ဟိုေရာက္မွ ဒႆဂီရိရဲ႕ ညီမ ဂမၻီေနရာက သ႐ုပ္ေဆာင္ရမွာ ျဖစ္ေနတယ္၊ က်မ ႐ုပ္႐ည္နဲ႔လိုက္တဲ့ ဘီလူးမေနရာတဲ့”...၊ ဟိတ္ဟန္တစ္စက္မွ မ႐ွိဘဲ ႐ိုးသားႏွိမ့္ခ်တဲ့ ဆရာမက စိတ္ထားေကာင္းဖို႔၊ ႏွလံုးသားေတြ ျဖဴစင္၊ လွပဖို႔ အေရးႀကီးတဲ့ အေၾကာင္းကို နာေရးကူညီမႈ အသင္းက ကိုယ္ေတြ႔အျဖစ္ေတြ၊ သူကိုယ္တိုင္ ႀကံဳခဲ့ရတာေတြ.. စသျဖင့္ အကိုးအကား မ်ားစြာနဲ႔ ေဟာသြားခဲ့တယ္၊

ဆရာမအလွည့္ ၿပီးေတာ့ ဆရာ သံလ်င္ေမာင္ေမာင္ဦးက “ရယ္စရာနဲ႔ ေမာစရာ” ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ဆက္ေဟာတယ္၊ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ လိုက္ဖက္စြာပဲ ဆရာက ရယ္စရာေတြ အမ်ားႀကီးကို ၾကားညွပ္ၿပီး ေဟာခဲ့တယ္၊ တခ်ိဳ႕ဟာသေတြကို က်ေနာ္ ၾကားဖူးၿပီးသား ျဖစ္ေပမယ့္ ဆရာ့ရဲ႕ ဟန္၊ ဆရာ့ရဲ႕ မာန္၊ ေလယူေလသိမ္း အျပည့္နဲ႔ ေဟာလိုက္တဲ့အခါ တဝါးဝါးရယ္သံေတြ ၾကားမွာ အတူေမ်ာပါ သြားခဲ့ေတာ့တယ္၊

ဆရာ သံလ်င္ေမာင္ေမာင္ဦး ၿပီးေတာ့ အားလပ္ခ်ိန္ပါ၊ အဲဒီမွာ ညေနစာအျဖစ္ အုန္းထမင္းနဲ႔ ၾကက္သား ထမင္းဗူးေလးေတြ ေဝတယ္၊ ဒီကို မလာခင္တုန္းက စာေပေဟာေျပာပြဲေတြမွာ ညစာပါေကြ်းတယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ဖတ္ရေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ လူေတြက dining hall လို ခန္းမက်ယ္ႀကီး တစ္ခုထဲမွာ သြားစားၾကတာေနမယ္လို႔ ေတြးေနခဲ့ဖူး ေသးတယ္၊ လက္ထဲကို ထမင္းဗူးေလး ေရာက္လာေတာ့ ကိုယ့္အေတြးကို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သေဘာက်ၿပီး ၿပံဳးမိတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဒီေလာက္လူေတြ အမ်ားႀကီးက ဘယ္လိုေနရာေတြမွာ စားၾကမလဲ မသိဘူးလို႔ စိတ္ဝင္တစားနဲ႔ လိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္၊ အျပင္ဖက္လည္း ေရာက္ေရာ.. ခုနတုန္းက အဝမွာ စုၿပံဳၿပီး ထမင္းဗူးယူေနတဲ့ လူေတြအားလံုးက ေနရာကိုယ္စီမွာ ဟန္က်ပန္က်..၊ တခ်ိဳ႕က ခပ္လွမ္းလွမ္းက သစ္ပင္ေလးေတြ ေအာက္မွာ၊ တခ်ိဳ႕က ေလွကားထစ္ေတြ ေပၚမွာ၊ တခ်ိဳ႕က အေဆာက္အအံုေတြရဲ႕ အုတ္ေဘာင္ေတြေပၚမွာ...၊ မသိရင္ ေပ်ာ္ပြဲစား ထြက္လာၾကတဲ့အတိုင္း တကယ့္ကို ေအးေအးလူလူနဲ႔...၊ က်ေနာ္တစ္ေယာက္ပဲ ေယာင္နနနဲ႔ ျဖစ္ေနတုန္း ေဘးနားက ညီမေလးေတြက အုတ္ေလွကား တစ္ခုေပၚမွာ အက်အန ထုိင္ၿပီးေနၿပီ၊ ဒီေတာ့မွ ေရာမသားေတြလို က်င့္မယ့္ ေရာမေရာက္ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္လို က်ေနာ္လည္း အျမန္ဝင္ထိုင္လိုက္ရ ေတာ့တယ္...၊

ညစာစားအၿပီးမွာေတာ့ ဆရာျမင့္ေမာင္ေက်ာ္က ဆက္ေဟာပါတယ္၊ ”အေျပာင္းအလဲ စုတ္ခ်က္မ်ား” တဲ့...၊ ဆရာ့ရဲ႕ ဒီဇိုင္းေတြကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ က်ေနာ္က ဆရာဘယ္လိုမ်ား ေဟာမွာပါလိမ့္လို႔ အေစာႀကီးကတည္းက စိတ္ဝင္စားေနခဲ့တာ..၊ ဆရာက ဂရပ္ဖစ္ဒီဇိုင္နာပီပီ slides ေတြကိုသံုးၿပီး အေရာင္စံု၊ အေသြးစံုနဲ႔ ေဟာခဲ့တယ္၊ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ စာေပေဟာေျပာပြဲထက္ presentation စာတမ္းဖတ္ပြဲ တစ္ခုနဲ႔ေတာင္ ပိုတူေနေသးတယ္လို႔ သေဘာတက်နဲ႔ ေတြးေနမိတယ္၊ သူ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္မွာ ႐ိုက္လာခဲ့တဲ့ ဓါတ္ပံုေတြ၊ မဂၢဇင္းေတြမွာ ထည့္ခြင့္မရတဲ့ ဒီဇိုင္းေတြ၊ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ အေရးနဲ႔ ႏွီးႏြယ္ေနတဲ့ စိတ္ထိခိုက္စရာ ပံုေတြ...၊ ဒါေတြကို သံုးၿပီး ဆရာျမင့္ေမာင္ေက်ာ္က အ႐ုပ္အား၊ အေရာင္အား၊ အသံအား အျပည့္နဲ႔ ေဟာသြားခဲ့တယ္၊ တခ်ိဳ႕ slide ေတြကို ျပခ်ိန္မွာ ပရိတ္သတ္ထဲက ႐ွိဳက္သံတခ်ိဳ႕ေတာင္ ၾကားေနရတယ္၊ ဆရာေျပာတဲ့အထဲမွာ ရယ္စရာ မပါဘူး၊ အဖြဲ႔အႏြဲ႔ တစ္ခုမွ မပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ထိထိ႐ွ႐ွ ျဖစ္ရတဲ့ ပံုေတြရယ္၊ ဌာန္နဲ႔မာန္နဲ႔ ေဟာေနတဲ့ ဆရာ့အသံရယ္ ေအာက္မွာ ခန္းမတစ္ခုလံုး ၿငိမ္သက္ တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့တယ္...၊

ေနာက္ဆံုးပိတ္ အိတ္နဲ႔လြယ္တာကေတာ့ ဆရာေမာင္စိန္ဝင္း(ပုတီးကုန္း)ပါ၊ ဆရာက “ေဒါင္းတို႔ရဲ႕ေစာင္း” ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ေဟာတယ္၊ ဒီ စာေပေဟာေျပာပြဲက ဆရာ့ရဲ႕ ကဗ်ာစာအုပ္သစ္ မိတ္ဆက္ပြဲလည္း ျဖစ္တာနဲ႔အညီ အဲဒီထဲက ကဗ်ာေတြကို ဆရာက အဓိကထားၿပီး ႐ြတ္သြားခဲ့တယ္၊ အဲဒီထဲမွာ ၈၈ အေရးအခင္း ကာလတုန္းက ေဟာေျပာပြဲ စင္ျမင့္ေတြထက္မွာ သူ ႐ြတ္ေလ့႐ွိခဲ့တဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လည္း ပါတယ္၊ ေနာက္ပိုင္းမွာ အဲဒီ ကဗ်ာ႐ွည္က ေပ်ာက္သြားခဲ့တယ္၊ ဆရာက ကဗ်ာကိုလည္း မမွတ္မိေတာ့ သလို လက္ခံစာမူလည္း မ႐ွိေတာ့ဘူးလို႔ ဆိုတယ္၊ သိပ္မၾကာခင္ကမွ ကဗ်ာကို သိမ္းထားတဲ့ တစ္ေယာက္က ဆရာ့ကို လက္ေဆာင္ျပန္ေပးလို႔ ဒီပြဲမွာ ေက်းဇူးတင္ ဝမ္းသာစြာနဲ႔ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ ျပန္႐ြတ္ပါ့မယ္ ဆိုၿပီး ဆရာက ႐ြတ္ပါတယ္၊ က်ေနာ့္နားထဲမွာေတာ့ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြ၊ နဖူးစည္းေတြ၊ အလံေျပာင္းျပန္ေတြ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဓါတ္ပံုေတြ၊ ၿပီးေတာ့..... ယမ္းနံ႔ေတြ ျမင္ေန၊ ၾကားေန၊ ရေနခဲ့တယ္၊ ၁၄ ႏွစ္သားဘဝမွာ ေသြးေတြဆူေဝၿပီး ခုန္ခဲ့ရတဲ့ ရင္ခုန္သံေတြကို ျခေသၤ့ကြ်န္းကေလးေပၚက စာေပေဟာေျပာပြဲ ခန္းမထဲမွာ က်ေနာ္ ျပန္ေကာက္ရလိုက္တယ္၊

ဆရာ ေမာင္စိန္ဝင္း(ပုတီးကုန္း)က ေနာက္ဆံုးမွ ေဟာရတာျဖစ္လို႔ အခ်ိန္မေလာက္တာနဲ႔ ႀကံဳရတယ္၊ ေဟာေနရင္း တန္းလန္းမွာကို အျမန္ဆံုး အဆံုးသတ္ေပးဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံတဲ့ စာတိုေလးတစ္ေစာင္ လာေပးတာ ေတြ႔တယ္၊ ဒါေတာင္ စၿပီး ေဟာကတည္းက ဆရာက စကားကို ခပ္ျမန္ျမန္ေလး ေျပာေနခဲ့တာ...၊ ဒီလိုနဲ႔ သူေျပာခ်င္တဲ့ အခ်က္ေတြ မၿပီးေသးေပမယ့္ ̔ေနာက္တစ္ေခါက္က်မွပဲ ဆက္ေျပာတာေပါ့ဗ်ာ̕ ဆိုၿပီး တံုးတိတိနဲ႔ ဆရာက ရပ္လိုက္ရေတာ့တယ္၊ ဒါကိုျမင္ေတာ့ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္ထက္ ၄၅ မိနစ္ေလာက္ ေနာက္က်ၿပီးမွ ပြဲစခဲ့တာကို က်ေနာ္ ျပန္သတိရမိတယ္၊ ဘယ္လိုအခက္အခဲေတြ ႐ွိလို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္အတိအက်မွာ မစႏိုင္ခဲ့တာလဲေတာ့ က်ေနာ္မသိပါဘူး၊ အကယ္၍သာ အဲဒီလို စ,ခဲ့ရင္ အနည္းဆံုးေတာ့ ေျပာစရာ႐ွိတာေလးကို အဆံုးထိတိုင္ ဆရာေတြ ေျပာႏိုင္မွာေပါ့၊ က်ပ္က်ပ္တည္းတည္း ႐ွိပံုရတဲ့ ခန္းမ အခ်ိန္ဇယားရယ္၊ စ,ေဟာမိရင္ ေတာ္႐ံုနဲ႔ ဘရိတ္မအုပ္ႏိုင္တဲ့ စာေရးဆရာေတြရယ္နဲ႔...အၾကားမွာ ပြဲစီစဥ္ရသူေတြလည္း အေတာ္ေတာ့ ေခါင္းခဲရမွာ ေသခ်ာပါတယ္၊ က်ေနာ္ ၾကားရသေလာက္ ဒီတစ္ေခါက္မွာ အေတာ့္ကို လူနည္းတယ္လို႔ ဆိုတယ္၊ ျမင္ရသေလာက္လည္း လာတဲ့ပရိတ္သတ္က ခန္းမရဲ႕ တဝက္ေတာင္မွ မ႐ွိခ်င္ဘူး၊ က်ေနာ့္အတြက္ကေတာ့ ထိုက္ထိုက္တန္တန္နဲ႔ ေက်နပ္မိတဲ့ ပြဲလို႔ပဲ ဆိုရမွာပါ၊ တကူးတက လာတက္ပါ့မယ္ ဆိုရင္ေတာင္ အဆင္ေျပခ်င္မွ ေျပမယ့္ စာေပေဟာေျပာပြဲ တစ္ပြဲကို ခ်စ္ခင္ရတဲ့ မိတ္ေဆြ၊ ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ အခုလို တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ နားေထာင္ခြင့္ရတဲ့ အျဖစ္ဟာ ကာလမ်ားစြာတိုင္ အမွတ္ရေနဦးမယ့္ အျဖစ္ပါပဲ...။ ။


(မွတ္ခ်က္။ ။ က်ေနာ္ ေလးစားခင္မင္ရတဲ့ ညီအစ္ကုိ၊ ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ ဆံုေတြ႔ရတဲ့ အေၾကာင္းကို ေရးဖြဲ႔တဲ့ ေနရာမွာ သူတို႔အေပၚ ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္တဲ့ စိတ္အေျခခံနဲ႔ ေရးပါတယ္၊ က်ေနာ့္ရဲ႕ အဲဒီလို အေရးအသားဟာ သူတို႔ကို တစံုတရာ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ေတာ့ မျဖစ္တန္ရာလို႔ပဲ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္၊ ဒီတစ္ပုဒ္မွာေတာ့ အထဲမွာပဲ ထိုင္ေနရတာ မ်ားသြားလို႔ ေနာက္တစ္ပုဒ္ အပိုင္း-၄ မွာ က်ေနာ္တို႔ အျပင္ဖက္ကို ေလွ်ာက္လည္ၾကရေအာင္၊ ရာသီဥတုေလး သာေတာင့္သာယာ ႐ွိတုန္းေလး....) း)

ညီလင္းသစ္
၂၅ မတ္၊ ၂၀၁၃