B for Blog, D for Day...

အဆင္ေျပရင္ ဘေလာ့ဂ္ေဒး အမွတ္တရ ေရးၾကဖို႔ ကိုရန္ေအာင္က တုိက္တြန္းႏိႈးေဆာ္ထားတာကို ဒီေန႔မနက္မွ ေတြ႔ျဖစ္ပါတယ္၊ ဘေလာ့ဂ္ေဒးအေၾကာင္းကို လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ ပတ္ေလာက္က တစ္ခါစဥ္းစားမိေသးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီႏွစ္ေတာ့ စာတစ္ပုဒ္ မေရးေတာ့ဘူးလို႔ စဥ္းစားထားသလို နီးလာေတာ့လည္း ေမ့သြားေရာ..၊ အဲဒီလို အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ ေနရင္းကေန တိုက္တြန္းသူကလည္း တိုက္တြန္းသလို အားလံုးလိုလိုကလည္း စိုင္းထီးဆိုင္ရဲ႕ သီခ်င္းေလး တစ္ပုဒ္ကို ဝိုင္းဆိုေနၾကတာနဲ႔ က်ေနာ္လည္း last minute ကပ္ၿပီး အျမန္ေရးလိုက္ပါတယ္...၊ ♫♫ ဘေလာ့ဂ္အတြက္ တဖန္ ေမြးဖြားခဲ့ၿပီ... ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ ရင္မွာ.. ျပန္႐ွင္သန္လာ.. ♪♪♫

က်ေနာ္ ဘေလာ့ဂ္ကို ဘယ္လိုစသိခဲ့သလဲလို႔ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ဘယ္လိုစသိခဲ့မွန္းကိို ေရေရရာရာ မမွတ္မိေတာ့ဘူး၊ ေသခ်ာမွတ္မိတာကေတာ့ ဘားမားတူေဒးလား၊ မဇၥ်ိမလား.. အဲဒီလို သတင္းဆိုဒ္ တစ္ခုနဲ႔ တြဲထားတဲ့ ဘေလာ့ဂ္တခ်ိဳ႕ကို စ,ဖတ္မိတာကေန စသိခဲ့တာပါပဲ၊ အဲဒီတုန္းက ဒါေတြဟာ ဘေလာ့ဂ္ပါလို႔ေတာင္ ကြဲကြဲျပားျပား မသိပါဘူး၊ တျခား ျမန္မာသတင္းဆိုဒ္ေတြ မွတ္ေနခဲ့တာ..၊ ေနာက္ေတာ့ ကိုညီလင္းဆက္နဲ႔ ကိုေစတန္တို႔ ေရးထားၾကတဲ့ ဘေလာ့ဂ္တစ္ခု တည္ေဆာက္နည္း က်ဴတိုရီယယ္ ေတြကို ဖတ္မိသြားတယ္၊ အဲဒါဟာ က်ေနာ့္ရဲ႕ အိပ္စက္ျခင္းေတြ ေလ်ာ့ပါးဆံုး႐ွံဳးဖို႔ အစျပဳတာပဲဆိုတာ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဘယ္သိခဲ့လိမ့္မလဲ၊ သူတို႔ေျပာထားတဲ့ အတိုင္း လိုက္လုပ္ရင္းနဲ႔ ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ကေလးတစ္ခု ျဖစ္သြားခဲ့တယ္၊ ေပ်ာ္လိုက္တာ ဆိုတာ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ၊ တျခားလူေတြလိုပဲ ေဇာ္ဂ်ီကိုေလ့က်င့္၊ စာေလးေတြ စမ္း႐ိုက္၊ ပို႔စ္ေလးေတြ စမ္းတင္၊ ကြန္မန္႔တစ္ခု၊ ႏွစ္ခုေလာက္ တက္လာရင္ ေပ်ာ္နဲ႔...၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ေျခာက္ႏွစ္က ရခဲ့တဲ့ ၾကည္ႏူးမႈေလးက မေန႔တစ္ေန႔ကလို ပါပဲ၊ ကိုယ့္ရဲ႕ ပထမဦးဆံုး လခနဲ႔ ဝယ္ထားတဲ့ ပိုးကတၱီပါ အစေလးကို ဗီဒိုထဲက ျပန္ထုတ္ၿပီး ကိုင္ၾကည့္ရသလိုမ်ိဳး... ဒီေန႔ထက္တိုင္ ႏူးညံ့ေနတုန္း...၊

ေနာက္ေတာ့လည္း အမ်ားသူငါ လိုပါပဲ၊ စာတိုေပစေလးေတြ ေရးခဲ့တယ္၊ အေတြးစေလးေတြ၊ ႐ွား႐ွားပါးပါး ထြက္က်လာတဲ့ ကဗ်ာေလးေတြ၊ ေန႔စဥ္ဘဝ၊ မိသားစုဘဝ စာစုေလးေတြ၊ အက္ေဆးတိုေလးေတြ... စသျဖင့္ေပါ့၊ တကယ္တမ္းေျပာရရင္ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ဘေလာ့ဂ္ စ,လုပ္ကတည္းက အခုထိ တစ္ေန႔တည္းမွာ ပို႔စ္ႏွစ္ပုဒ္ တင္ဖူးတာမ်ိဳး တစ္ခါမွ မ႐ွိခဲ့ဖူးပါဘူး၊ တစ္ေန႔ထဲ ပို႔စ္ႏွစ္ပုဒ္ မေျပာပါနဲ႔၊ ရက္ဆက္ တစ္ေန႔တစ္ပုဒ္ေတာင္ တစ္ခါမွ မေရးဖူးဘူး၊ အဲဒီလို စာေရးက်ဲတဲ့ က်ေနာ္ဟာ တစ္ခုေသာ ကာလမွာေတာ့ ဓါတ္ပံုပညာကို စ,ၿပီး စိတ္ဝင္စားမိ သြားတယ္၊ ဓါတ္ပံု႐ိုက္နည္းေတြ ေလ့လာရင္း၊ လိုက္႐ိုက္ရင္းနဲ႔ ေကာင္းႏိုးရာရာ ပံုေလးေတြကိုလည္း ေနာက္ပိုင္းမွာ တင္ျဖစ္လာတယ္၊ က်ေနာ့္က ဘေလာ့ဂ္ကို လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာပဲ ထားခ်င္ပါတယ္၊ ဘေလာ့ဂ္မွာတင္မယ့္ အေၾကာင္းေတြဟာ ဘာမဆိုျဖစ္ခြင့္႐ွိတယ္လို႔ ခံယူခ်င္သူပါ၊ သူမ်ားဆီက ဖတ္လာတဲ့ ဟာသေလးေတြကို ျပန္မွ်ေဝတာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္၊ အိမ္မွာခ်က္တဲ့ ဟင္းတစ္ခြက္အေၾကာင္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ မိသားစုနဲ႔ ခရီးထြက္တဲ့အေၾကာင္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ နည္းနည္းေလးနက္တဲ့ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးဆိုင္ရာ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ဒါမွမဟုတ္ ရသအက္ေဆးတစ္ပုဒ္လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ ဓာတ္ပံုေတြလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ခြင့္ ႐ွိမယ္...၊ ဘာမဆို အစံုပဲ ဆိုပါေတာ့၊ ဘေလာ့ဂ္ရဲ႕ သေဘာမွာကိုက အဲဒီလို ဘာမဆိုျဖစ္ခြင့္႐ွိတဲ့ ျပဌာန္းမႈမ်ိဳး ပါလာၿပီးသားပါ၊ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ဆိုတာ တာဝန္ယူေစာင့္ထိန္းမႈ ေကာင္းကင္ေအာက္က လြင့္လြင့္ေျပေျပနဲ႔ တသြင္သြင္ စီးေနတဲ့၊ လြတ္လပ္က်ယ္ေျပာတဲ့ ျမစ္တစ္စင္း ပါပဲ...၊

အဲဒီလိုျမစ္ထဲမွာ စုန္ခ်ည္ဆန္ခ်ည္ ကူးေနခ်င္တဲ့ က်ေနာ့္အတြက္ တခါတေလေတာ့ အင္မတန္မွ အားနာစရာေကာင္းတဲ့ အျဖစ္ေတြလည္း ႀကံဳရပါတယ္၊ ခ်စ္ခင္ရတဲ့ ေမာင္ႏွမတခ်ိဳ႕က ပံုႏွိပ္ထုတ္ေဝဖို႔ ရံဖန္ရံခါ စာမူေတာင္းတဲ့အခါ က်ေနာ့္မွာ ေပးစရာ ေလာက္ေလာက္လားလား ဘာမွမ႐ွိတဲ့ အျဖစ္ပါ၊ က်ေနာ့္အေပၚ သူတို႔ရဲ႕ အသိအမွတ္ျပဳမႈအတြက္ ေလးစား၊ ေက်းဇူးတင္ရသေလာက္ သင့္တင့္တဲ့ စာမူေလး တစ္ခုေသာ္မွ ကိုယ့္ဖက္က ျပန္မေပးႏိုင္တဲ့ အျဖစ္ဟာ အားတံု႕အားနာ ျဖစ္စရာ ေကာင္းလွပါတယ္၊ ဘေလာ့ဂ္ဆိုတာကို စိတ္ကူးေပါက္သလို ပါးသိုင္းႀကိဳးတပ္ၿပီး စစ္ကိုင္းေရာက္ေရာက္ စီးခ်င္တဲ့ က်ေနာ့္စာေတြက ပုဂၢိဳလ္ေရးဆန္လြန္းတယ္လို႔ က်ေနာ္ကေတာ့ ျမင္မိတာပါပဲ၊ အဲဒါေၾကာင့္ ဝတၳဳအေရးေကာင္း၊ အက္ေဆးအေရးေကာင္းတဲ့ ေရးေဖာ္ ေမာင္ႏွမေတြကို အားက်မိတယ္၊ အဲဒီလိုစာမ်ိဳးေတြ ဖတ္ရရင္ “ေရးတတ္လိုက္တာေနာ္...” ဆိုၿပီး သေဘာက်ရစၿမဲ၊ အညာေက်းလက္ေတြမွာ မနက္လင္းအားႀကီး ဇာတ္ပြဲၿပီးတဲ့အခါ လမ္းမွာ ဇာတ္မင္းသားေလးရဲ႕ အဆို၊ အေသာ၊ အငို၊ အေျပာ ကို တသသ၊ တဖြဖြ ခ်ီးက်ဴးရင္း အိမ္ျပန္လာၾကေလ့ ႐ွိတယ္မဟုတ္လား၊ က်ေနာ္လည္း အဲဒီလို ခံစားမႈမ်ိဳးနဲ႔ သူတို႔ဆီကေန က်ေနာ့္ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ေလးဆီ ျပန္,ျပန္လာရေလ့ ႐ွိပါတယ္...၊

အခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ရပ္ဝန္းက အေတာ္ေလး ေသြ႔ေျခာက္သြားသလို အရင္လို စည္ကားခဲ့ခ်ိန္ေတြကို လြမ္းတယ္ဆိုတဲ့ ဘေလာ့ဂါတခ်ိဳ႕၊ စာဖတ္သူတခ်ိဳ႕ရဲ႕ စကားသံေတြကိုလည္း ၾကားေနရတယ္၊ အဲဒီလို အေနအထားမွာ ဟိုတစ္ေန႔က အစ္မသက္ေဝရဲ႕ “မင္းတို႔အိတ္ေတြကို ေလထဲမွာ ေမွာက္ထားလိုက္..႐ို႕.. ႐ို႕” တဂ္ပို႔စ္ေလးက အေတာ္မ်ားမ်ားကို လႈပ္ႏိႈးလိုက္တယ္၊ စကားလက္စနဲ႔ ေျပာရရင္ အစ္မသက္ေဝဟာ စိတ္ပညာဘာသာရပ္ကို သင္ဖူးသူ ျဖစ္ရင္ျဖစ္၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္ေတာ့ လူကိုျပဳစားႏိုင္တဲ့ အာဖရိက ဗူးဒူး ေမွာ္အတတ္ကို တတ္ကြ်မ္းသူပဲ ျဖစ္ရမယ္-လို႔ ထင္ရေလာက္ေအာင္ သူ စ,လိုက္တဲ့ တဂ္ပို႔စ္အေတာ္မ်ားမ်ားက ေအာင္ျမင္ေလ့႐ွိပါတယ္၊ ဒီလိုမွ မဆံုးေသးဘူး...၊ ကိုရန္ေအာင္က တစ္ခါ ဘေလာ့ဂ္ေဒး အမွတ္တရ ဆိုၿပီး တိုက္တြန္းႏႈိးေဆာ္လိုက္ေတာ့ အေဆာင္မပိတ္မီ အေျပးအလႊားေရးတဲ့သူနဲ႔...၊ အင္တာနက္ကြန္နက္႐ွင္ကို ထီမထင္တဲ့ စိတ္ထားၿပီး ပို႔စ္တင္တဲ့သူနဲ႔... လႈပ္႐ွားမႈလိႈင္းက ဆက္ၿပီး ႀကီးလာခဲ့ျပန္ေရာ...၊

ႀကံဳတုန္း တလက္စထဲ ေျပာရရင္ အဲဒီကိုရန္ေအာင္ ဆိုတဲ့ ႐ုပ္ရည္သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔နဲ႔ ရည္ရည္မြန္မြန္ ႐ွိလွတဲ့ ေခတ္ပညာတတ္ လူငယ္ေလးက က်ေနာ္နဲ႔ အေတာ္ေလး ေရစက္ပါတယ္လို႔ ဆိုရမွာပါ၊ က်ေနာ္ ဘေလာ့ဂ္လုပ္ၿပီးကာစမွာ ပို႔စ္ ၃ ခုေလာက္ တင္လိုက္တယ္၊ အဲဒါၿပီးေတာ့ ဘာဆက္ေရးရမွန္း မသိေတာ့ဘူး ျဖစ္သြားေရာ၊ အဲဒီလို ျဖစ္ေနတုန္း သူ႔ဘေလာ့ဂ္မွာ ဟယ္လိုဝင္းေန႔ အထိမ္းအမွတ္ သရဲေျခာက္တာနဲ႔ဆိုင္တဲ့ တဂ္ပို႔စ္တစ္ခု ဖတ္ရတယ္၊ ဘယ္သူက စတာမွန္း မသိရေပမယ့္ သူ႔ပို႔စ္ရဲ႕ အဆံုးမွာ အဲဒီလူငယ္ေလးက “ကဲ.. ဘယ္သူဘယ္ဝါရယ္လို႔ နာမည္နဲ႔ မတဂ္ေတာ့ဘူးဗ်ာ၊ ဒီစာကို ခင္ဗ်ားဖတ္ေနတယ္ ဆိုရင္ အခုက်ေနာ္က ခင္ဗ်ားကို တဂ္လိုက္ၿပီလို႔သာ မွတ္လိုက္ေတာ့... အဟတ္ဟတ္” လို႔ ေရးလိုက္တယ္၊ (ရယ္သံ ̔အဟတ္ဟတ္̕ ေတာ့ မပါ,ပါဘူး၊ သ႑ာန္လုပ္၊ သ႐ုပ္တူေအာင္ က်ေနာ္ထည့္လုိက္တာ...၊ ဤကားစကားခ်ပ္။) ကဲ.. ၾကည့္ပါဦး၊ စာဖတ္သူကိုပါ ဆြဲေခၚသြားတဲ့ လွလွပပ အေရးအသားေလး...၊ အဲဒီမွာ က်ေနာ့္ရဲ႕ ဉာဏ္အလင္းေတြ ပြင့္သြားၿပီးေတာ့ ပို႔စ္ေလးတစ္ပုဒ္ ေရးျဖစ္သြားခဲ့တယ္၊ အဲဒီလို အျဖစ္အပ်က္ေတြ ျဖစ္ပြားခဲ့ၿပီးေတာ့ ၅ ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ အၾကာမွာ ဇဝနဉာဏ္နဲ႔လည္း ျပည့္စံုတဲ့ အဲဒီလူငယ္ေလးကပဲ သူ ထုတ္ေဝတဲ့ စာအုပ္ေလးမွာ ပါဝင္ဖို႔ က်ေနာ့္ကို ကမ္းလွမ္းလာခဲ့ ျပန္တယ္၊ ဆယ္စုႏွစ္ဝက္ အၾကာမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ၂ ေယာက္ ဆံုမိၾကၿပီ၊ ဒါတင္ပဲလား ဆိုေတာ့ မဟုတ္ေသးျပန္ဘူး၊ အဲဒီ စာအုပ္ကိစၥနဲ႔ ဆက္ႏြယ္ၿပီးေတာ့ပဲ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ စာမ်က္ႏွာတစ္ခု လုပ္ဖို႔ သူက က်ေနာ့္ကို တုိက္တြန္းခဲ့တယ္၊ ပုဂၢိဳလ္ေရး အႀကိဳက္အရ ကြန္ဆားဗတစ္ဗ္ သမားႀကီးလို ဘေလာ့ဂ္မွာပဲ ေက်ာက္ခ်ေနခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္ကို ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ႀကီးထဲ ပစ္ခ်ခဲ့သူဟာ လူတကာကို ကူညီခ်င္စိတ္႐ွိတဲ့ အဲဒီလူငယ္ေလးပဲ ျဖစ္ေနျပန္တဲ့ အခ်က္ဟာ ေသြး႐ိုးသား႐ိုး တိုက္ဆိုင္မႈသာ မဟုတ္ခဲ့ရင္ေတာ့ ကံၾကမၼာရဲ႕ က်ေနာ္တုိ႔ ၂ ေယာက္အေပၚ က်ီစားမႈသာ ျဖစ္မွာပါ၊ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါ...၊ အဲဒီ လူငယ္ေလးလိုမ်ိဳး ခင္မင္စရာ ေကာင္းလွတဲ့ စာေရးေဖာ္၊ စာဖတ္ေဖာ္ ေမာင္ႏွမေတြ ေဟာဒီ ျမန္မာ ဘေလာ့ဂ္ရပ္ဝန္းထဲမွာ ႐ွိေနၾကတာ ဝမ္းေျမာက္စရာပဲ မဟုတ္လား...၊

ဘေလာ့ဂ္ေဒးရဲ႕ အစဥ္အလာကို လိုက္နာေသာအားျဖင့္လည္း ဘေလာ့ဂ္(အသစ္) ၅ ခုနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးပါရေစ...၊ ထံုးစံအားျဖင့္ေတာ့ အသစ္ေတြကို မိတ္ဆက္ေပးရမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ က်ေနာ္ ညႊန္းဆိုခ်င္သူေတြကေတာ့ စာေရးသက္႐ွိေနၾကတဲ့၊ လူသိလည္း အထိုက္အေလ်ာက္ မ်ားေနၾကတဲ့ သူေတြပါပဲ...၊

(၁) ေ႐ႊအိမ္စည္

(၂) စန္းထြန္းဒိုင္ယာရီ

(၃) ညီလင္းႏိုင္

(၄) Adora & etc.

(၅) Burmese taste - Iora

အထက္က ေရးေဖာ္ ေမာင္ႏွမ ၅ ေယာက္ကို ဘေလာ့ဂ္ေဒး အစဥ္အလာအရသာ က်ေနာ္ ရည္ညႊန္းျခင္း ျဖစ္ပါတယ္၊ “လူသစ္”၊ “စာေရးသက္ႏုသူ”၊ “အေတြ႔အႀကံဳမ႐ွိသူ” စတဲ့ ဂယက္အနက္ေတြ မပါဘဲ သူတို႔ကို မသိေသးတဲ့သူေတြ သိလာေစဖို႔သာ ရည္႐ြယ္ပါတယ္၊ ဒီစာကို ဖတ္မိတဲ့ ေရးေဖာ္၊ ဖတ္ေဖာ္ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမအားလံုးကိုလည္း ေပ်ာ္႐ႊင္ဖြယ္ရာ ဘေလာ့ဂ္ေဒး ျဖစ္ပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္...။ ။

ညီလင္းသစ္
၃၁ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၁၃