Blog-cation...

ဒီဖက္လေတြမွာ ပို႔စ္ေတြကသာ ပံုမွန္တက္မလာေပမယ့္ blog-cation က်ေတာ့ သြားဦးမယ္လို႔ ဆိုေတာ့ လာဖတ္ေနက် ေမာင္ႏွမေတြက မ်က္ေမွာင္မ်ားၾကဳတ္ခ်င္ မလားပဲ...၊ လက္ကသာ ခ်မေရးျဖစ္ေပမယ့္ အေတြးထဲမွာ စာစီေနခဲ့တဲ့ ပို႔စ္ေတြက အမ်ားႀကီး ႐ွိေနခဲ့ဖူးပါတယ္၊ အရင္ကဆို အဲဒီလို အေတြးထဲမွာ ေနရာယူထားတဲ့ ပို႔စ္ေတြက စာမ်က္ႏွာေပၚ မေရာက္မခ်င္း လူက ေနမထိ၊ ထိုင္မသာနဲ႔...၊ အခုက်ေတာ့ တခ်ိဳ႕ပို႔စ္ေလးေတြက ေခါင္းထဲမွာ တြယ္ကပ္ၿပီး က်န္ေနေသးေပမယ့္ အမ်ားစုကေတာ့ ခ်မေရးျဖစ္တာ နည္းနည္းၾကာတာနဲ႔ ေပ်ာက္ကုန္ၾကတယ္၊ ေနာက္တစ္ခ်က္က ဘေလာ့ဂ္နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ သိပ္ၿပီး တဖြဲ႔တႏြဲ႔ ႏိုင္တာမ်ိဳး၊ သိပ္ၿပီး formal ဆန္လြန္းတာမ်ိဳး ခဏခဏ မေရးဖို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိေပးရမယ္လို႔ က်ေနာ္ေတြးေနမိတယ္၊

လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္၊ သံုးႏွစ္ဝန္းက်င္က ေရးခဲ့တဲ့ ပံုစံမ်ိဳး ျပန္ေရးခ်င္တယ္၊ ေခါင္းထဲ ေပၚလာတာကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ ခ်ေရးလိုက္တာမ်ိဳးေပါ့..၊ တကယ္ပါ..၊ က်ေနာ့္တစ္ဦးတည္းအတြက္ ေျပာရရင္ေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ဟာ ဝက္ဘ္ဆိုဒ္ေတြလိုမ်ိဳး မူတို႔၊ ေပၚလစီတို႔၊ သြားမယ့္လမ္းေၾကာင္းတို႔... အဲဒါမ်ိဳးေတြနဲ႔ ပိမေနသင့္ဘူး၊ အနည္းဆံုး က်ေနာ့္ဘေလာ့ဂ္ကိုေတာ့ အဲဒါမ်ိဳးေတြနဲ႔ ျပန္ၿပီး ပိတ္မေနေစခ်င္ ပါဘူး၊ တခါတေလမွာ ပို႔စ္တစ္ပုဒ္အတြက္ အခ်ိန္၊ အခ်က္အလက္၊ ဖြဲ႔စည္းပံု စတာေတြနဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပင္ဆင္ၿပီး ေရးရတာမ်ိဳး ႐ွိေပမယ့္ ပို႔စ္တစ္ပုဒ္ တင္မယ္ဆိုတိုင္း အဲဒီလမ္းေၾကာင္းထဲ က်,က်ေနမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူးလို႔ ေတြးမိတယ္၊ က်ေနာ္ ၁၀ တန္းတုန္းက လွည္းတန္းခံုးေက်ာ္တံတားနားက (အခုမီးပြိဳင့္ခံုးေက်ာ္ မဟုတ္ပါဘူး) ဦးေအာင္ေဖညြန္႔ရဲ႕ ႐ူပေဗဒ က်ဴ႐ွင္မွာ တက္ခဲ့ဖူးပါတယ္၊ သင္တာကေတာ့ က်ေနာ္တို႔က ကိုတူးလို႔ ေခၚၾကတဲ့ ဆရာႀကီးရဲ႕သားပါ၊ ဆရာကိုတူးက သူကိုယ္တိုင္ Physics ကို စိတ္ဝင္စားသလို ေက်ာင္းသားေတြကိုလည္း စိတ္ဝင္စားလာေအာင္ လက္ေတြ႔သင္ခန္းစာေတြနဲ႔ သင္တယ္၊ ဓါတ္ခဲေတြ၊ မီးသီးေတြ၊ ဝါယာႀကိဳးေတြ၊ သံုးေျမွာင့္ဖန္တံုးေတြ၊ ေၾကးမံုခံုး၊ ေၾကးမံုခြက္ေတြနဲ႔ လက္ေတြ႔ျပၿပီး သင္တာပါ၊ ဆရာက စာသင္ေကာင္းသလို စကားေျပာလည္း ျပတ္လို႔ ေက်ာင္းသားအားလံုးက ခ်စ္ေၾကာက္႐ိုေသၾကတယ္၊ Physics ကုိ စိတ္ဝင္စားတာေရာ၊ ဆရာ့ကို ေၾကာက္တာေရာ ေပါင္းၿပီး ႀကိဳးစားေတာ့ က်ေနာ္က အတန္းထဲမွာ ဆရာက အားထားၿပီး ခဏခဏ စာေမးတဲ့ အုပ္စုထဲ ပါသြားတယ္၊ တစ္ရက္မွာ ဆရာက က်ေနာ့္ရဲ႕ ေလ့က်င့္ခန္း စာအုပ္ကိုယူၿပီး ပုစာၦတိုင္းကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ႔ တြက္ထားတာ ခ်ီးမြမ္းတယ္၊ အဲ.. ေနာက္ ၂ ပတ္ေလာက္လည္း ေနေရာ ပုစာၦတစ္ပုဒ္ကို ေဘးနားက သူငယ္ခ်င္းေတြ တြက္လို႔ၿပီးေပမယ့္ က်ေနာ္ မၿပီးေသးလို႔ “ေက်ာင္းသားဆိုတာ ပုစာၦကို ဒိုးကနဲေဒါက္ကနဲ ခ်က္ခ်င္းတြက္ႏိုင္ ေနရမယ္၊ စိမ္ေျပနေျပ လုပ္ၿပီးမွ သပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ႔ ေတာ္တာမ်ိဳးကေတာ့ကြာ.....ဟင္း” လို႔ ဆူတယ္၊ တခါတေလမွာ မလိုအပ္ဘဲ အခ်ိန္ယူလြန္းတဲ့ က်ေနာ့္ကို ဆရာက တဝက္တျပက္ပဲ ဆံုးမခဲ့ေပမယ့္ က်ေနာ္တခါတည္း မွတ္သြားခဲ့တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေျပာရရင္ေတာ့ အဲဒီ အမူအက်င့္ဟာ ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္လာၿပီးေပမယ့္ ဆက္ၿပီး႐ွိေနတုန္းပါပဲ၊ က်ေနာ့္ ဘေလာ့ဂ္ရဲ႕ ဟိုးထိပ္ဆံုးက ဘန္နာမွာ “စိတ္ကူးေတြ၊ ခံစားမႈေတြကို ရက္လုပ္ရာ ရက္ကန္းအိမ္ကေလး” လို႔ တင္စားၿပီး ေရးထားခဲ့တယ္၊ စိတ္ကူးရက္ထည္ေတြ ဒီဇိုင္းဆန္းဆန္းေလး ျဖစ္ေစဖို႔ တခါတေလမွာ သိပ္ၿပီး အာ႐ံုစိုက္မိ ျပန္ရင္လည္း အမယ္ဘုတ္ရဲ႕ သူ႔ခ်ည္ခင္လိုပဲ ကိုယ့္ဟာနဲ႔ကိုယ္႐ွဳပ္ၿပီး လြန္းအိမ္ကေလးေတြ ဒိုးဒိုးေဒါက္ေဒါက္ ေျပးဖို႔ ခက္ေပမေပါ့လို႔ ေတြးေနမိတယ္...၊

ေ႐ွ႕လာမယ့္ ရက္ေတြမွာေတာ့ အဲဒီလို ခ်ည္ခင္အေထြးႀကီးကို ႐ွင္းတာပဲဆိုဆို၊ blog-cation ပဲေခၚေခၚ ဘေလာ့ဂ္ကေန ခြင့္ယူၿပီး ခရီး႐ွည္ႀကီးတစ္ခု ထြက္ဖို႔႐ွိပါတယ္၊ က်ေနာ့္ရဲ႕ အာ႐ံုေတြပ်ံသန္းေနခဲ့ဖူးရာ ေနရာတစ္ခုဆီကို သြားမွာပါ၊ ခရီးသြားေနတုန္းမွာေတာ့ စီေဘာက္စ္ကို ယာယီေသာ့ပိတ္သြား ပါတယ္၊ ဒီအေတာအတြင္း လာလည္ၾကတဲ့ စာဖတ္သူ ေမာင္ႏွမ အားလံုးလည္း အံု႔အံု႔သည္းသည္း စိတ္မိုးတိမ္ညိဳေတြ ကင္းလြတ္တဲ့၊ ၾကည္စင္ဝင္းမြတ္ သီတင္းကြ်တ္ကာလ ျဖစ္ပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳလိုက္ ပါတယ္၊ မၾကာခင္မွာ ဆံုၾကေသးတာေပါ့....။ ။

ညီလင္းသစ္
၈ ေအာက္တိုဘာ၊ ၂၀၁၃