စိတ္၏ခ်ည္တိုင္ ႏိုင္ငံကေလးသို႔ (၄)

ရန္ကုန္ကေန ကေလာကို ဘာနဲ႔သြားၾကမလဲလို႔ အဖက္ဖက္ကေန တြက္ခ်က္ခ်ိန္ဆၾကည့္ပါတယ္၊ ပထမေတာ့ ေလယာဥ္နဲ႔သြားဖို႔ ႀကံစည္ထားၿပီးသား…၊ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ ရန္ကုန္က သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ တိုင္ပင္ၿပီးေတာ့ ကားနဲ႔ပဲသြားၾကည့္ဖို႔ စိတ္ေျပာင္းသြား ခဲ့တယ္၊ ေလယာဥ္လက္မွတ္ေတြက ပံုမွန္ထက္ေစ်းပိုႀကီးေနတာ တေၾကာင္း၊ ေလယာဥ္ခရီးစဥ္ဆိုရင္ ပ်ံသန္းခ်ိန္ကတိုေပမယ့္ ကြင္းကို အနည္းဆံုး ၁ နာရီႀကိဳဆင္းရမွာ၊ တခါ ဟိုဖက္ေရာက္ေတာ့လည္း ဟဲဟိုးကေန ကေလာကို ကားျပန္စီးရမယ့္ ခရီးကလည္း ႐ွိေသးတာ တေၾကာင္း၊ တဖက္ကလည္း ခရီးေဝးသြားတဲ့ ဘတ္စ္ကားႀကီးေတြက အဖက္ဖက္မွာ အရည္အေသြးျမင့္လာတယ္ဆိုတာကို စမ္းၾကည့္ခ်င္တာက တေၾကာင္း ဆိုပါေတာ့…၊

သူငယ္ခ်င္းက ကားလက္မွတ္ကို “ေ႐ႊနန္းေတာ္” နဲ႔ ဝယ္ထားတယ္လို႔ ေျပာေတာ့ က်ေနာ္ဝမ္းသာသြားတယ္၊ အန္တီတင့္ရဲ႕ ေ႐ႊနန္းေတာ္ကား ရီဗ်ဴးကို က်ေနာ္ကဖတ္ထားဖူးတာကိုး၊ ဒါဟာ အေကာင္းဆံုးကားပဲလို႔လည္း ထင္ေနခဲ့တယ္၊ ေနာက္ေတာ့မွ ဘယ္ဟုတ္မလဲ၊ လုမၺနီတို႔၊ JJ Express တို႔လို ကုမၸဏီေတြက ကားေတြကလည္း တကယ့္ကို အပ်ံစားပဲဆိုတာ သြားေတြ႔တယ္၊ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ေ႐ႊနန္းေတာ္ကိုပဲ ႀကိဳက္တယ္-တဲ့၊ အေၾကာင္းက ေ႐ႊနန္းေတာ္က ကားေတြက အျမန္ေမာင္းတယ္ဆိုတာ မ႐ွိဘဲ ခရီးသည္ေတြ ေဘးကင္းဖို႔ကို ရည္႐ြယ္ၿပီး ပံုမွန္ပဲ ေမာင္းၾကလို႔,လို႔ ေျပာတယ္၊ အဲဒီလိုၾကားရေတာ့ က်ေနာ္တို႔လည္း နည္းနည္းစိတ္ေအးသြားတယ္၊ ညအခ်ိန္စီးရမယ့္ ေနျပည္ေတာ္ ဟိုင္းေဝးလမ္းမႀကီးအေၾကာင္း သတင္းေတြက မလာခင္မွာ တခ်ိန္လံုး ဖတ္ေန၊ ၾကားေနခဲ့ရ တာကိုး…၊ ကားက တကယ္ပဲ ေကာင္းပါတယ္၊ ၄၅ ေယာက္စီးကားမွာ ထိုင္ခံု ၃၇ လံုးပဲ တပ္ထားတယ္၊ တစ္တန္းကို ၃ ခံုနဲ႔ ေျခေထာက္ခ်ဖို႔ ေနရာအက်ယ္ႀကီး ႐ွိတယ္၊ ခံုေတြက အေနာက္ကို လွဲခ်လို႔ရတဲ့ အမ်ိဳးအစားေတြ…၊ ထိုင္ခံုအစြပ္ေတြ၊ ေစာင္ေတြ သန္႔ျပန္႔တယ္၊ အေပါ့သြားဖို႔ သီးသန္႔ဆိုတဲ့ အိမ္သာပါေပမယ့္ သြားမၾကည့္ခဲ့လို႔ ဘယ္လိုအေနအထားလဲ မသိခဲ့ရဘူး၊ ည ၇ နာရီထြက္မယ္ဆိုတဲ့အတိုင္း အတိအက် ထြက္တယ္၊ ကားေပၚမွာ ယာဥ္ေမာင္း ၂ ေယာက္နဲ႔အတူ ခရီးသည္ေတြကို ဝန္ေဆာင္မႈေပးဖို႔ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္နဲ႔ လူငယ္တစ္ေယာက္ ပါတယ္၊ ကားထြက္ခ်ိန္မွာ အကၤ် ီအဝါ၊ လံုခ်ည္အစိမ္း ယူနီေဖာင္းဝတ္ထားတဲ့ bus attendant အမ်ိဳးသမီးက ယာဥ္ေမာင္းေတြဟာ အနည္းဆံုးလုပ္သက္ ၁၀ ႏွစ္နဲ႔ အထက္မွာ ႐ွိၾကသူေတြ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အရက္ေသစာ လံုးဝေသာက္စားထားျခင္း မ႐ွိသလို ယာဥ္ကိုလည္း ကြ်မ္းက်င္စြာနဲ႔ ပံုမွန္ပဲ ေမာင္းသြားၾကမွာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း မိတ္ဆက္ေပးတယ္၊ ခဏၾကာေတာ့ မုန္႔ ၂ ခုပါတဲ့ စကၠဴဗူးတစ္ခုနဲ႔ ေကာ္ဖီဗူးတစ္ခုစီ လိုက္ေဝတယ္၊ ကား စ,ထြက္ေတာ့ တရားေခြတစ္ေခြ ဖြင့္တယ္၊ အဲဒါၿပီးေတာ့ ျမန္မာဗီဒီယိုကား တစ္ကားျပတယ္၊ ၿပီးတာနဲ႔ ဘာမွမျပေတာ့ဘဲ အားလံုးမီးေတြ ပိတ္လိုက္ေတာ့တယ္၊ ဟိုးအရင္က ဘတ္စ္ကားေတြလို တစ္ညလံုး ဗီဒီယိုကားေတြ တစ္ကားၿပီးတစ္ကားျပလို႔ ၾကည့္တဲ့သူက ႏွစ္ေယာက္သံုးေယာက္ေလာက္နဲ႔ က်န္တဲ့လူေတြ အိပ္ေရးပ်က္ရတာမ်ိဳး မ႐ွိေတာ့ဘူး၊ လမ္းမွာလည္း ၁၀၅ မိုင္မွာ ညစာစားခ်ိန္ နာရီဝက္ ရပ္ေပးတာကလြဲရင္ တျခားဘယ္မွာမွ မရပ္ဘူး၊ ကားေမာင္းတာ၊ ဝန္ေဆာင္မႈေပးတာ စတာေတြက ပေရာ္ဖက္႐ွင္နယ္ ဆန္လို႔ က်ေနာ္ကေတာ့ ႀကိဳက္ပါတယ္…၊

က်ေနာ္တို႔တည္းတဲ့ ဟိုတယ္ေလးက ကေလာ ႏွီးဘုရားဖက္သြားတဲ့ အျခမ္းမွာ ႐ွိပါတယ္၊ ဖြင့္တာမၾကာေသးတဲ့ အျပင္ ေဆာက္လက္စ အေဆာင္တစ္လံုးေတာင္ မၿပီးေသးတာ ေတြ႔ရတယ္၊ နာမည္က Honey Moon Villa ဆိုတာဖတ္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ ၿပံဳးမိၾကတယ္၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၂ ႏွစ္က ဒီဟိုတယ္ ဘယ္မ်ားေရာက္ေနပါလိမ့္၊ း) ဘတ္စ္ကားက ကေလာကို မနက္ ၅ နာရီခြဲမွာ ဝင္ပါတယ္၊

ဟိုတယ္ေလးက ေလာေလာဆယ္ အခန္း ၈ ခန္းနဲ႔ တပိုင္တႏိုင္ လည္ပတ္ေနတဲ့ ပံုပါပဲ၊ ဝန္ထမ္းဆိုလို႔ ကေလာေလသံ ခပ္ဝဲဝဲနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးႀကီး ၂ ေယာက္ပဲ ေတြ႔မိတယ္၊ သစ္ပင္ပန္းပင္ စိမ္းစိမ္းစိုစိုနဲ႔ ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္လို႔ သူ႔နာမည္အတိုင္း ပ်ားရည္ဆမ္းခရီး ထြက္တဲ့ ၾကင္စဦး ဇနီးေမာင္ႏွံေတြ အႀကိဳက္ေတြ႔မယ့္ ဟိုတယ္မ်ိဳးေပါ့…၊ း)

ေရာက္တဲ့မနက္ခင္းမွာပဲ က်ေနာ္တို႔ ၿမိဳ႕ထဲခဏ ေလွ်ာက္ျဖစ္ၾကတယ္၊ ေစ်းနားမွာ ကေမာၻဇဘဏ္နဲ႔အတူ ေငြထုတ္စက္ပါ ေတြ႔ရလို႔ က်ေနာ္ အံ့ၾသသြားမိတယ္၊ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ တစ္ခါတုန္းက ေငြထုတ္ေနတုန္း စက္ပ်က္ၿပီး သူ႔ကဒ္က ျပန္ထြက္မလာတာ ႀကံဳဖူးတယ္လို႔ ဆိုတယ္၊ အဲဒါနဲ႔ ဘဏ္နဲ႔သိပ္မေဝးတဲ့ အိမ္မွာေနတဲ့ မန္ေနဂ်ာကို သြားေခၚၿပီး ျပန္ထုတ္ခိုင္းရတယ္-တဲ့၊ သူ႔အရပ္နဲ႔ သူ႔ဇာတ္ကေတာ့ အဆင္ေျပေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခုလို ဝန္ေဆာင္မႈေတြ ကေလာလို ၿမိဳ႕ေသးေသးေလးမွာေတာင္ ႐ွိေနတာ ႀကိဳဆိုစရာပဲလို႔ က်ေနာ္ျမင္ပါတယ္…၊

ကေလာေစ်းထဲကို ေရာက္ေတာ့ မနက္ ၁၁ နာရီ ေက်ာ္ေနၿပီျဖစ္လို႔ ေစ်းက သိပ္မစည္ေတာ့ဘူး၊ ကေလာမွာက တျခား႐ွမ္းျပည္ၿမိဳ႕ေတြလိုပဲ ၅ ရက္တစ္ေစ်း ႐ွိသလို က်န္ရက္ေတြမွာလည္းဖြင့္တဲ့ ေစ်းႀကီးလည္း ႐ွိပါတယ္၊ ေစ်းထဲကိုေတာ့ က်ေနာ္တစ္ေယာက္ပဲ ဝင္ျဖစ္တယ္၊ အဖ်ားတက္ေနတဲ့ သားက သူ႔အေမနဲ႔အတူ ဟိုတယ္ကို ျပန္သြားတယ္၊ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ေရာ၊ သားပါ ဖ်ားေနခဲ့ၾကတာ…၊ ေတာ္႐ံုဆို ဘယ္ေတာ့မွ မဖ်ားတဲ့က်ေနာ္က အခု ေအာက္တိုဘာရဲ႕ တရိပ္ရိပ္တက္ေနတဲ့ အပူ႐ွိန္ရယ္၊ အဲကြန္းရယ္၊ ပန္ကာရယ္ စုေပါင္းထိုးႏွက္လိုက္တာ ဖ်ားသြားေတာ့တယ္၊ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ဆီကတဆင့္ သားကိုပါ ကူးပါေလေရာ၊ ဒီၾကားထဲ ေစာင္ထူထူေတြ ေပးေပမယ့္ အေအးဓာတ္က်ေတာ့ မေလွ်ာ့တဲ့ ေ႐ႊနန္းေတာ္ ဘတ္စ္ကားရဲ႕ အဲကြန္းေအာက္မွာ သူ႔ခမ်ာ ပိုၿပီး အဖ်ားတက္ခဲ့ရ ေသးတယ္၊

အစားအေသာက္တန္းသြားၿပီး ႐ွမ္းေခါက္ဆြဲ သြားစားျဖစ္ ပါတယ္၊ ဆိုင္နာမည္က “မီးမီး” တဲ့…၊ သူငယ္ခ်င္းက ညႊန္လို႔ အဲဒီကိုပဲ တန္းၿပီးသြားလိုက္တယ္၊ အစားအေသာက္ ျပင္ဆင္တာ သန္႔ပါတယ္၊ အစားအေသာက္ေတြကို လက္နဲ႔မကိုင္ဘဲ တူနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္၊ ဇြန္းနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ခပ္တယ္၊ ေရေႏြးခြက္ေတြ၊ ဟင္းခ်ိဳပန္းကန္လံုးေတြကိုလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ တိုက္ခြ်တ္ေဆးေၾကာထားတာ ေတြ႔ရတယ္၊ ဆိုင္႐ွင္ မမီးမီးကိုယ္တိုင္ကလည္း သနပ္ခါးအေဖြးသားနဲ႔ ေအးေအးလူလူ ႐ွိတဲ့အျပင္ အေျပာအဆိုလည္း ယဥ္ေက်းပါတယ္…၊

က်ေနာ္တို႔တည္းတဲ့ ေနရာက ၿမိဳ႕ျပင္ဖက္ နည္းနည္းက်လို႔ ကားေတြ တဝီဝီျဖတ္ေနတာမ်ိဳးေတာ့ မ႐ွိပါဘူး၊ ဆိုင္ကယ္ေတြေလာက္ ျဖတ္တာမ်ိဳးပဲ ေတြ႔ရတယ္၊ ကေလာၿမိဳ႕ရဲ႕ ထံုးစံ ထင္း႐ူးပင္တန္းေတြကို ေနရာတကာမွာ ေတြ႔ေနရတုန္းပဲ၊ ၿမိဳ႕ျပင္ ေတာင္ေပၚဖက္ေတြ မွာေတာ့ သစ္ပင္ေတြခုတ္တာ၊ သစ္ေတာေတြ ပါးသြားတာမ်ိဳး ႐ွိမလားပဲ၊ ရာသီဥတုက မိုးအံု႔ေနေပမယ့္ ပန္း႐ိုင္းဝါဝါေလးေတြ ေပါက္ေနတဲ့ လမ္းကေလးေတြနဲ႔ ကေလာၿမိဳ႕ေလးက ခ်စ္စရာေကာင္းေနဆဲ ပါပဲ…၊

ကေလာၿမိဳ႕ေလးကို ႐ုပ္႐ွင္ေတြ၊ စာအုပ္ေတြထဲမွာပဲ ျမင္ဖူး၊ ဖတ္ဖူးၿပီး တကယ္တမ္း သြားလည္ဖို႔က်ေတာ့ တည္းခိုစရိတ္မ႐ွိ၊ လမ္းစရိတ္မ႐ွိဘဲ ျဖစ္ေနခဲ့တဲ့ က်ေနာ္ဟာ ထြန္းထြန္းဆိုတဲ့ ကေလာၿမိဳ႕သား တစ္ေယာက္နဲ႔ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ခြင့္ ရခဲ့တယ္၊ ရန္ကုန္ကို မၾကာခဏလာဖို႔ ႐ွိေပမယ့္ အသိအကြ်မ္းမ႐ွိတဲ့ ထြန္းထြန္းက ရန္ကုန္သားက်ေနာ္နဲ႔ သိကြ်မ္းရတာ ဝမ္းသာေနသလို က်ေနာ္ကလည္း လမ္းစရိတ္ေလးနည္းနည္း ႐ွိ႐ံုနဲ႔ ေအးခ်မ္းၿပီး ေနလို႔ေကာင္းတဲ့ ကေလာၿမိဳ႕ကေလးကို အခ်ိန္မေ႐ြး ဝင္ထြက္သြားလာႏိုင္ဖို႔ အခြင့္အလမ္းတစ္ရပ္ ဆုပ္ကိုင္မိတဲ့အတြက္ ေက်နပ္ေနခဲ့ၾကတယ္…၊

အဲဒီလိုနဲ႔ အဂၤလိပ္အစိုးရ အင္စပက္ေတာ္မင္းမ်ား ေႏြရာသီအပန္းေျဖေတာ္မူရာ ဆိုတဲ့ ကေလာၿမိဳ႕ေလးကို အႀကိမ္မ်ားစြာ ေရာက္လိုက္၊ ေရာက္ရင္လည္း တစ္လကိုးသီတင္းေနလိုက္နဲ႔ အပူအပင္ကင္းကင္း ျဖတ္သန္းေနခဲ့တဲ့ ကာလတစ္ခု က်ေနာ့္မွာ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ဖူး ပါတယ္၊ Trekking ဝါသနာပါတဲ့ က်ေနာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းေတြဟာ ကေလာအနီးတဝိုက္က ေတာင္ေတြကိုတက္လိုက္၊ ဂူေတြထဲကိုဝင္လိုက္ လုပ္ေနတဲ့အျပင္ ၃ နာရီ၊ ၆ နာရီေလာက္ ေလွ်ာက္ရတဲ့ ပေလာင္႐ြာေတြဆီလည္း သြားလည္ၾကေလ့ ႐ွိတယ္၊ ထြန္းထြန္းရဲ႕ မိဘေတြက အဆင္ေျပသူေတြ မဟုတ္ေပမယ့္ သူ႔သားရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြကို တစ္ခ်က္ကေလးမွ ၿငိဳျငင္ဟန္ မျပခဲ့ၾကဘူး၊ ဒီၾကားထဲ ရန္ကုန္က က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကပါ ထြန္းထြန္းနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ၿပီး ကေလာကို တၿပံဳတမႀကီး လိုက္,လိုက္လာၾကလို႔ တခါတခါ သူ႔မိဘေတြခမ်ာ အေတာ္ေလး အသက္႐ွဴက်ပ္ခဲ့ေပေရာ့မယ္လုိ႔ က်ေနာ္ အခုမွ ျပန္ေတြးေနမိတယ္၊ အဲဒီတုန္းကေတာ့ အလိုက္ကန္းဆိုးမသိတာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ေပမယ့္ ကေလာၿမိဳ႕ေလးကေန မခြာရရင္ၿပီးေရာ ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ ထြန္းထြန္းတို႔အိမ္မွာ မ႐ွိ,႐ွိတာစား၊ ေပကပ္ၿပီး ေနျဖစ္ခဲ့တယ္…၊

ေဟာဒီကေလာၿမိဳ႕ေလးကို က်ေနာ္မေရာက္ျဖစ္ခဲ့တာ ၁၅ ႏွစ္ေလာက္ၾကာၿပီး အခုမွ ျပန္ေရာက္ျဖစ္တယ္၊ အိမ္ေတြမ်ားလာတာ၊ ဟိုတယ္ေတြ တိုးလာတာကလြဲရင္ ၿမိဳ႕ကြက္ အျပင္အဆင္က သိပ္အေျပာင္းလဲႀကီး မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ သတိထားမိတာ ၂ ခုေတာ့႐ွိတယ္၊ အဲဒါက ၿမိဳ႕ကေလးမွာ ဆိုင္ကယ္ေတြ အရမ္းမ်ားလာတာရယ္၊ ၿမိဳ႕ရဲ႕ အပူခ်ိန္က ရန္ကုန္လိုပဲ ပူလာတာရယ္ ပါပဲ၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ ႏွစ္တုန္းက စက္ဘီးေလးတခ်ိဳ႕နဲ႔ ျမင္းလွည္းေတြရယ္က လြဲရင္ ၿမိဳ႕ကေလးမွာက လမ္းေလွ်ာက္သူေတြခ်ည္း ပါပဲ၊ အပူခ်ိန္ဆိုတာကလည္း မတ္လလို အခ်ိန္မ်ိဳးမွာေတာင္ ေနလို႔ေကာင္း႐ံု ေအးေအးေလး…၊ အခုေတာ့ ေအာက္တိုဘာရဲ႕ မနက္ခင္းေတြထဲ က်ေနာ့္မွာ ေခြ်းတၿပိဳက္ၿပိဳက္နဲ႔ ျဖစ္ေနရတဲ့အျပင္ ဟြန္းသံတတီတီ၊ ဘီးသံတဝီဝီနဲ႔ ဆိုင္ကယ္ေတြကိုလည္း ႀကိဳးစားၿပီး ေ႐ွာင္ေနရတယ္…၊

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ၿဗိတိသွ်အစိုးရ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြ ေဖာက္သြားခဲ့တဲ့ ေႁမြလိမ္ေႁမြေကာက္လမ္းေတြ ၿခံရံၿပီး၊ ေတာအထပ္ထပ္ ေတာင္အသြယ္သြယ္နဲ႔ ကေလာၿမိဳ႕ေလးက ႏွစ္ေတြၾကာခဲ့ၿပီးမွ ျပန္ေရာက္လာသူ တစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ ခ်စ္စရာေကာင္းေနတုန္း ပါပဲ၊ ဒီၿမိဳ႕ေလးမွာ စိမ္းလန္းေအးခ်မ္းတဲ့ သဘာဝေတာေတာင္ေတြ ႐ွိတယ္၊ က်ေနာ္ခ်စ္ခင္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ႐ွိတယ္၊ ႏြားေမြး၊ ၿခံစိုက္တဲ့ ႐ိုး႐ိုးသားသား ေဂၚရခါးလူမ်ိဳးေတြ ႐ွိတယ္၊ အရသာ႐ွိတဲ့ ႐ွမ္းစာေတြနဲ႔အတူ ေဒသစာ “ဟင္းထုပ္” လည္း ႐ွိတယ္၊ ဗမာရယ္ တိုင္းရင္းသားရယ္လို႔ ခြဲျခားျမင္တတ္တဲ့ က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ လူမ်ိဳးေရးအျမင္ေတြ မ႐ွိဘဲ ႐ိုးသားေဖာ္ေ႐ြတဲ့ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြလည္း ႐ွိၾကတယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ ေဟာဒီ ကေလာၿမိဳ႕ေလးမွာ တစ္ပတ္ၾကာေနဖို႔ က်ေနာ္တို႔ ေရာက္လာခဲ့ရ ျပန္တာေပါ့…။ ။

(ေဆာင္ထားရင္ ကံေကာင္းတယ္ဆိုၿပီး သူ႔အၿမီးကို လူေတြ လက္စြပ္ လုပ္,လုပ္ဝတ္တာ တခ်ိန္တုန္းက ခံခဲ့ရဖူးတဲ့ အႀကီးဆံုး ကုန္းသတၱဝါေတြဆီ အပိုင္း ၅ မွာ က်ေနာ္တို႔ သြားၾကရေအာင္ေလ…)


ညီလင္းသစ္
၂၅ ႏိုဝင္ဘာ၊ ၂၀၁၃

စိတ္၏ခ်ည္တိုင္ ႏိုင္ငံကေလးသို႔ (၃)

ဒီတစ္ေခါက္ ျမန္မာျပည္ခရီးစဥ္အတြက္ ျပင္ဆင္တြက္ခ်က္တဲ့ အခ်ိန္မွာ သတိမထားဘဲ ေနလို႔မရေအာင္ ျဖစ္ရတဲ့တစ္ခ်က္က ေနထိုင္စားေသာက္ စရိတ္ေတြ ႀကီးျမင့္တဲ့အခ်က္ပါပဲ၊ အထူးသျဖင့္ တည္းခိုဖို႔ ဟုိတယ္အခန္းခေတြ မတန္တဆ ေစ်းႀကီးေနတာပါ၊ တကယ္ေတာ့ မႏွစ္က ေဖေဖာ္ဝါရီလမွာ က်ေနာ္တို႔ သြားခဲ့ကတည္းက အခန္းခေတြ တက္ေနခဲ့ပါၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက တည္းဖို႔အတြက္ အေစာႀကီးကတည္းက reservation လုပ္ထားခဲ့လို႔ ေစ်းေတြ စ,တက္ေပမယ့္လည္း က်ေနာ္တို႔က အရင္ ေစ်းႏႈန္းေဟာင္းအတိုင္း ရလိုက္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ေခါက္မွာေတာ့ ဘယ္လိုမွ ေ႐ွာင္လႊဲလို႔ မရႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ဟိုတယ္တိုင္းလိုလို သူတို႔ရဲ႕ အရင္ေတာင္းေနက် မူလႏႈန္းကေန သံုးဆ၊ ေလးဆ ပိုျမွင့္ၿပီး ေတာင္းၾကတယ္၊ ဒါဟာ ဟိုတယ္အႀကီးႀကီးကေန ဟိုးေအာက္ဖက္က ေသးေသးေလးအထိ ဒီလိုပါပဲ…၊ တဖက္ကလည္း အခန္းခေတြ ဘယ္ေလာက္ႀကီးႀကီး အခန္းေတြ မေလာက္တဲ့အေၾကာင္းလည္း က်ေနာ္တို႔ ၾကားေနဖတ္ေန ရျပန္တယ္၊ ေျပာရရင္ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္ Visit Myanmar Year ဆိုၿပီး ျမန္မာ့ ခရီးသြားလုပ္ငန္းကို စၿပီးျမွင့္တင္ဖို႔ ႀကိဳးစားကတည္းက ၂၀၁၁ ေလာက္အထိ ဟိုတယ္ေတြက အခန္းျပည့္တယ္ဆိုတာ တကယ့္ကို ႐ွားပါတယ္၊ ဆိုေတာ့ အခုမွ တိုင္းေရးျပည္ေရးက သာသာယာယာ ႐ွိလာေတာ့ လွိမ့္ဝင္လာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြ၊ လုပ္ငန္း႐ွင္ေတြ အားကိုးနဲ႔ ရတုန္းရခိုက္ေလး သဲ့ယူလိုက္မဟဲ့လို႔ ႀကံစည္ေနၾကပံု ရတယ္၊ သူတို႔ဖက္ကၾကည့္ေတာ့ ̔မိုး႐ြာတုန္း ေရခံတယ္̕ ေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ ပိုက္ဆံသာ မတန္တဆ ေတာင္းတယ္၊ ျပန္ေပးရမယ့္ ဝန္ေဆာင္ခ၊ အခန္းအျပင္အဆင္၊ သန္႔႐ွင္းမႈ၊ အစားအေသာက္ စတာေတြမွာ ဘာမွ မေျပာင္းလဲဘဲ ဒုံရင္းကဒံုရင္းပဲ ဆိုေတာ့ တည္းရမယ့္ ဧည့္သည္ေတြဖက္က ၾကည့္ရင္ေတာ့ ̔ပြဲလန္႔တုန္း ဖ်ာခင္း̕ တဲ့ လုပ္ရပ္ပါပဲ၊ ျပင္သစ္ စကားပံုေလးတစ္ခုကို ကိုးကားၿပီး ေျပာရရင္ ̔လူတိုင္းက ေစာင္ကို ကိုယ့္ဖက္ကိုယ္ဆြဲတဲ့ အေျခအေန̕ ပါပဲ၊ အတူၿခံဳေနတဲ့ တျခားလူေတြအဖို႔ ကိုယ္ေပၚမွာ ေစာင္မ႐ွိေတာ့ဘဲ ခ်မ္းပဲတုန္တုန္၊ အေအးပဲပတ္ပတ္ အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ့္ကိုယ္ေပၚမွာ ေစာင္႐ွိဖို႔အတြက္ ေစာင္ကို ဆြဲဖို႔ အဓိကပဲ…၊

ေစာင္ကို တစ္ေယာက္တစ္လက္ ဝိုင္းဆြဲေနၾကတဲ့ လက္ေတြၾကားထဲမွာ Bed & Breakfast တည္းခုိခန္းေလး တစ္ခုကို က်ေနာ္တို႔ အေတာ္႐ွာလိုက္ရတယ္၊ မႏွစ္တုန္းက တည္းခဲ့တဲ့ အင္းယားလိတ္ဟိုတယ္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး ဆိုေတာ့ သားက သိပ္ၿပီး မေက်နပ္ခ်င္ဘူး၊ အဲဒီတုန္းက မနက္တိုင္း ေရကူးလို႔ ရေနတာကိုး…၊ တစ္ေန႔တစ္ခါ ေရကူးဖို႔အေရး ဟိုတယ္ခကို ေလးဆပိုၿပီး ေပးရမွာကေတာ့ တကယ့္ကို မတန္တဲ့ ကိစၥပါပဲ၊ ၇ မိုင္ခြဲက B&B ဟိုတယ္ေလးက ေရကူးကန္ မပါတာ၊ မနက္စာ ျပင္ဆင္တဲ့ ေနရာမွာ အေတြ႔အႀကံဳ နည္းတာေတြက လြဲရင္ ေနဖို႔ အဆင္ေျပတဲ့ ေနရာေလး တစ္ခုပါပဲ…၊

၇ မိုင္ခြဲမွာ တည္းရတဲ့ အားသာခ်က္တစ္ခုက အဲဒီနားက “ကုန္းျမင့္သာ” စားေသာက္ဆိုင္နဲ႔ နီးနီးနားနား ႐ွိတာပါပဲ၊ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ မၾကာခဏ သြားစားျဖစ္ပါတယ္၊ ဘဲဥဆိုတာ စားရေကာင္းမွန္း မသိၾကတဲ့ ႏိုင္ငံကေန လာသူဆိုေတာ့ ျမန္မာဘဲဥဟင္း မွာစားျဖစ္တယ္…၊ း)

စားပြဲအလယ္က ငါးပိရည္၊ တို႔စရာပန္းကန္ ကိုေတြ႔ေတာ့ ေလာေလာလတ္လတ္ ေရးခဲ့တဲ့ ငါးပိရည္နဲ႔ ယူရီးယားအေၾကာင္း ေဆာင္းပါးကို ျပန္ေတြးၿပီး ၿပံဳးမိပါတယ္၊ ၿပီးေတာ့မွ တစ္ဇြန္းခပ္ၿပီး ထမင္းထဲဆမ္း၊ သခြားသီး တစ္စိတ္ကိုျမွဳပ္ၿပီး စားလိုက္တယ္၊ ယူရီးယားအေၾကာင္း ေတြးၿပီးစားရတဲ့ ငါးပိရည္က ပိုၿပီးအရသာ ႐ွိေနသလိုပဲ…၊

ဆယ္စုႏွစ္ ၂ ခုေက်ာ္ေလာက္ၾကာမွ ျပန္လည္ဆံုစည္းရတဲ့ ဝက္သား သရက္သီးသနပ္… …၊

ဒါကေတာ့ အိမ္မွာစားျဖစ္တဲ့ အေမ့လက္ရာ ျမင္းခြာ႐ြက္သုပ္…၊ ဟိုက အာ႐ွဆိုင္ေလးေတြမွာလည္း ျမင္းခြာ႐ြက္က အၿမဲလိုလို ရတတ္လို႔ စိတ္ကူးရသလို သုပ္စားျဖစ္ေပမယ့္ အေမ့လက္ရာကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မွီမယ္မထင္ပါဘူး…၊

ဒီမွာ အသီးအ႐ြက္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ရေပမယ့္ ခ်ဥ္ေပါင္႐ြက္ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွမရဘူးလို႔ တစ္ခါတုန္းက အေမ့ကို ေျပာထားဖူးတယ္၊ အေမက အဲဒါေလးကို မေမ့ဘဲ အရင္တစ္ေခါက္ကေကာ အခုတစ္ေခါက္မွာပါ ခ်ဥ္ေပါင္ေတြ ေၾကာ္ေကြ်းခဲ့တယ္၊ စားဖူးသမွ် ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္ေတြထဲက အေကာင္းဆံုးတစ္ခု…၊ း)

က်ေနာ္တို႔ ငယ္ငယ္က သြားဖုံုးမွာ အနာျဖစ္တာတို႔၊ လွ်ာကိုက္မိတာတို႔ ျဖစ္ရင္ အေမက ေ႐ႊဖ႐ံုသီးဟင္း ခ်က္ေကြ်းၿပီး ̔စားၾကဟဲ့…၊ ဖ႐ံုသီးမွာ ဗိုက္တာမင္ဘီတူး ပါတယ္̕ လို႔ အၿမဲေျပာတတ္တယ္၊ ဒီတစ္ေခါက္ အေမ့အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ က်ေနာ့္ သြားဖံုးမွာ အနာျဖစ္ မေနသလို ခႏၶာကိုယ္ကလည္း ဗိုက္တာမင္ဘီတူး လိုမေနပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ အေမ့ရဲ႕ ေ႐ႊဖ႐ံုသီးဟင္းကေတာ့ ငယ္ငယ္ကအတိုင္း အရသာ႐ွိေနခဲ့တယ္…၊

ဒီတစ္ေခါက္ ခရီးစဥ္မွာေတာ့ ေရးေဖာ္ေရးဖက္ ဘေလာ့ဂါေမာင္္ႏွမေတြနဲ႔ ဆံုေတြ႔ဖို႔ ျဖစ္လာခဲ့တယ္၊ နန္းသီတာဆိပ္ကမ္းက Junior Duck စားေသာက္ဆိုင္ကို လာခဲ့ပါဆိုေတာ့ က်ေနာ္ဝမ္းသာသြား မိတယ္၊ Junior Duck စားေသာက္ဆိုင္ ဆိုတာက က်ေနာ္ ျမန္မာျပည္မွာ ႐ွိစဥ္တုန္းက အလ်င္းသင့္သလို ေရာက္ေလ့႐ွိတဲ့ ေနရာျဖစ္သလို အဲဒီကေန ျမင္ရတဲ့ ႐ွဳခင္းေတြကလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ႐ိုးမသြားဘူး၊ ညေနစာအတြက္ စားေသာက္ဆိုင္ရဲ႕ အျပင္ဖက္မွာ reservation လုပ္ထားတဲ့အျပင္ စားပြဲကလည္း စားပြဲဝိုင္းျဖစ္လို႔ ထပ္ဆင့္ၿပီး သေဘာက်မိ ျပန္တယ္၊ လူအမ်ားနဲ႔ ဆံုေတြ႔ၿပီး စားၾကတဲ့အခါ ထိုင္ရတဲ့စားပြဲက စားပြဲ႐ွည္ဆိုရင္ ကိုယ့္ေဘးႏွစ္ဖက္က လူရယ္၊ အေ႐ွ႕ဖက္က လူရယ္ေလာက္ပဲ စကားေျပာဖို႔ အခြင့္ရတယ္၊ စားပြဲရဲ႕ အျခားေနရာကလူေတြနဲ႔ စကားေျပာဖို႔ ဆိုတာက စားေသာက္ၿပီးလို႔ ထ,ျပန္တဲ့အခ်ိန္မွပဲ တစ္ခြန္းႏွစ္ခြန္း ေျပာလိုက္ရတာ မ်ားပါတယ္၊ အခုကေတာ့ စားပြဲဝိုင္းဆိုေတာ့ တကယ့္ကိုမ်က္ႏွာစံုညီ…၊ နန္းသီတာဆိပ္ကမ္းရဲ႕ ညေနခင္းဟာ ဘာမွ မေျပာင္းလဲသေလာက္ ပါပဲ၊ ညေနခင္းရဲ႕ က်,ေနေအာက္မွာ ဒလဖက္ကမ္းကို ျပန္ေနသူေတြ၊ ေဘာတံတားေတြေပၚမွာ ထိုင္သူေတြ၊ ျခင္းလံုးခတ္သူေတြနဲ႔…၊ ရန္ကုန္ျမစ္ထဲမွာေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း သေဘၤာႀကီးငယ္ အ႐ြယ္စံုက ေက်ာက္ခ်ၿပီး နားေနၾကတယ္၊ အဲဒီျမစ္ကိုေပါ့…၊ ̔နင့္ကို ငါတို႔မလိုေတာ့ဘူး၊ ကိုးရီးယားက အိုပါးေတြရဲ႕ ေက်းဇူးနဲ႔ နင့္အေပၚမွာ ထိုးမယ့္ တံတားေပၚမွာ ငါတို႔ေတြ ကားတဝီဝီနဲ႔ ျဖတ္ၾကရေတာ့မွာ̕ ဆိုၿပီး ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ေသြးႀကီးသြားၾကသူေတြက ပစ္ပယ္ဖို႔ လုပ္ၾကေသးတာ…၊ ဒါေပမယ့္ ̔က်ေနာ္တို႔လက္ထက္မွာ လံုးဝမေဆာက္ပါဘူး̕ ဆိုတဲ့ စကားေအာက္မွာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ သူ႔ဆီကို လူေတြ ျပန္လာေတာ့လည္း ျမစ္ကေတာ့ ပစ္ပစ္ခါခါ မလုပ္ပါဘူး၊ အရင္အတိုင္း တလႈပ္လႈပ္နဲ႔ ဝါဝါလြင္လြင္ပဲ စီးဆင္းလို႔…၊

က်ေနာ့္ရဲ႕ ညာဖက္ေဘးမွာ သားထိုင္တယ္၊ သားရဲ႕ ေဘးမွာ မအိမ္သူ၊ သူ႔ေဘးမွာက ညီမေလးသူသူ (ေ႐ႊအိမ္စည္)…၊ ဓာတ္ပံုေတြထဲမွာ က်ေနာ္ႀကိဳျမင္ဖူးတဲ့ ညီမသူသူနဲ႔ အခုအျပင္မွာ ေတြ႔ရတဲ့ ညီမသူသူက တထပ္ထဲပါပဲ၊ အေနာက္တိုင္းသူေတြ အလုအယက္ လိုခ်င္ၾကမယ့္ အသားအရည္ေပၚမွာ ၾကက္ေသြးေရာင္ ခ်ည္သား အကၤ် ီလံုခ်ည္ကို ဝတ္ထားၿပီးေတာ့ ႏူးႏူးညံ့ညံ့၊ ၿငိမ္ၿငိမ္ဆိမ္ဆိမ္ပဲ ထိုင္ေနခဲ့တယ္၊ ေျပာင္ေျမာက္တဲ့ ဝတၳဳတိုေတြနဲ႔အတူ စာအုပ္ရီဗ်ဴးေတြကို သူမတူေအာင္ ေရးတတ္တဲ့ ညီမသူသူကို ျမင္ရတာ အဆိုေတာ္ဗလရဲ႕ “ဘယ္သူဖန္ဆင္း ေပးတာလဲ” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကေလးကို သတိရခ်င္စရာ…၊ း)

ညီမသူသူရဲ႕ ေဘးမွာေတာ့ မေမ (ေမဓာဝီ)…၊ က်ေနာ္အပါအဝင္ လူေတြအမ်ားႀကီး ႏွစ္သက္ခဲ့ရတဲ့၊ တခုတ္တရ ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ အက္ေဆးေတြ၊ စကားေျပေတြကို စီးဆင္းေစခဲ့ရာ ကေလာင္တစ္ေခ်ာင္း…၊ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလတုန္းက အင္းယားလိတ္ဟိုတယ္မွာ က်င္းပခဲ့တဲ့ ဧရာဝတီစာေပပြဲေတာ္ကို သနပ္ခါးပါးကြက္က်ားနဲ႔ လာတက္ခဲ့တဲ့ မေမရဲ႕ ပါးျပင္မွာ ဒီညေနေတာ့ သနပ္ခါး မေတြ႔မိဘူး၊ ေသြးေနက် ေက်ာက္ပ်ဥ္ႀကီး ဟိုတေလာက ကြဲသြားတယ္ဆိုတဲ့ အက်ိဳးဆက္ေပပဲလား၊ သနပ္ခါး မပါေပမယ့္ တရားကိုသိတဲ့ မေမရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးကေတာ့ ၾကည္ၾကည္လင္လင္နဲ႔…၊

မေမရဲ႕ေဘးမွာေတာ့ အစ္မခ်စ္ (ခ်စ္ၾကည္ေအး)…၊ အစ္မခ်စ္နဲ႔က ဒါ ဒုတိယအႀကိမ္ ဆံုျဖစ္တာပါ…၊ ပထမအႀကိမ္တုန္းက စကၤာပူမွာ…၊ အစ္မခ်စ္ကေတာ့ ျမင္ေနက်ပုံအတိုင္းပါပဲ၊ စကၤာပူမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျမန္မာျပည္မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါ၊ ႏြဲ႔ႏြဲ႔ေျပေျပ ထိုင္ရင္း မပြင့္တပြင့္ ၿပံဳးတတ္တာက အစ္မရဲ႕ ထရိတ္မတ္ခ္ပဲ ထင္ပါရဲ႕…၊ း)

အစ္မခ်စ္ရဲ႕ ေဘးမွာက အစ္မျမေသြး (ျမေသြးနီ)…၊ ပံုႏွိပ္မီဒီယာဖက္ေကာ ဘေလာ့ဂ္ရပ္ဝန္းဖက္မွာပါ ထဲထဲဝင္ဝင္ ႐ွိလွသူ၊ ဘေလာ့ဂ္ေပၚက စာေတြကို ပံုႏွိပ္မဂၢဇင္းေတြထက္ လမ္းေဖာက္စီးဆင္း ေစခဲ့သူ၊ ေမာင္တစ္ထမ္း၊ မယ္တစ္႐ြက္ ခင္ပြန္းသည္နဲ႔ အတူလက္တြဲၿပီး စာေပေမာင္ႏွမေတြအေပၚ အၿမဲပဲ အကူအညီေပးတတ္သူ…၊ အစ္မျမေသြးက ̔တို႔က.. ညီလင္းသစ္ဆိုတာ အသက္ႀကီးႀကီး လူႀကီးတစ္ေယာက္လို႔ ေအာက္ေမ့ေနတာ̔ လို႔ ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း အံ့ၾသပံုနဲ႔ ေျပာေပမယ့္ က်ေနာ္ကေတာ့ သူ႔ပံုကို ျမင္ဖူးထားလို႔ ႏုနယ္ေျပျပစ္တဲ့ အစ္မတစ္ေယာက္ဆိုတာ ႀကိဳၿပီးသိထားတဲ့အတြက္ တကယ္တမ္း ေတြ႔လိုက္ခ်ိန္မွာ မအံ့ၾသမိပါဘူး…၊ း)

အစ္မျမေသြးရဲ႕ ညာဖက္မွာထိုင္တာက ကိုညိမ္း (ေမ်ာလြင့္တိမ္တို႔နားခိုရာ)…၊ ကိုညိမ္းက စကၤာပူမွာ တိမ္ေတြနဲ႔အတူ ေမ်ာလြင့္ေနခဲ့ရာက ျမန္မာျပည္မွာ နားခုိရာ ျပန္ျဖစ္ေနသူ၊ စကၤာပူမွာတုန္းက က်ေနာ့္ကို ဟိုဟုိဒီဒီ လိုက္ပို႔ရင္း MRT မွားစီးမိတဲ့အျဖစ္ကို ခမ်ာမွာ အခုထိ အားနာလို႔ မဆံုးေသးတဲ့ပံု…၊ အစ္မျမေသြးကို ျမင္ခ်ိန္မွာ မအံ့ၾသမိတဲ့ က်ေနာ္က ကိုညိမ္းကို ျမင္ေတာ့ အံ့ၾသသြားတယ္၊ က်ေနာ္သိထားသေလာက္ သူေနတဲ့ေနရာက ေဝးပါတယ္၊ အဲဒါကို ညပိုင္းျပန္ရမွာေတြ ဘာေတြမစဥ္းစားဘဲ ေရာက္ေအာင္လာခဲ့တာ၊ စကၤာပူမွာတုန္းက ေဘာင္းဘီဝတ္မိုးတိမ္ အေနနဲ႔ ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ ကိုညိမ္းက အခုျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ပုဆိုးဝတ္မိုးတိမ္ အျဖစ္နဲ႔ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳး…၊

တေအာင့္ေလာက္ၾကာေတာ့ ကိုျမစ္ (ျမစ္က်ိဳးအင္း)နဲ႔ မျမတ္မြန္တို႔ ေရာက္လာၾကတယ္၊ သူ႔ရဲ႕ ဇတ္သဘင္ေလာကအေပၚ ေက်ညက္ပိုင္ႏိုင္ပံုကို သတိထားမိရာက စ,လို႔ ကိုျမစ္ရဲ႕ ပို႔စ္ေတြကို က်ေနာ္ဖတ္ျဖစ္လာခဲ့တယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ရဲ႕ စာမ်က္ႏွာတခ်ိဳ႕မွာ ဦးထုပ္ေတြ ေဆာင္းထားေလ့႐ွိတဲ့၊ ကင္မရာကို စိတ္ဝင္စားတဲ့ လူငယ္ေလးတစ္ဦးအျဖစ္ အမွတ္ထင္ထင္ ႐ွိေနခဲ့တယ္၊ လူတိုင္းနဲ႔ ဦးထုပ္က မလိုက္ဖက္ေပမယ့္ ကိုျမစ္နဲ႔က်ေတာ့ ၾကည့္ရတာ အေတာ္ေလး အဆင္ေျပတယ္လို႔ ဆိုရမွာပဲ၊ သူကလည္း ဒါကို သိေနပံုရတယ္၊ အခုလို ညဖက္လာတာေတာင္ ႐ိုးရာမပ်က္ ဦးထုပ္ေလးေဆာင္းလို႔...၊ ‘ညစာ စားေနတုန္း တေလွ်ာက္လံုးမွာ မခြ်တ္တမ္း စြဲလမ္းမႈနဲ႔မ်ား သူေဆာင္းထားမလား မသိဘူး’ လို႔ က်ေနာ္ေတြးေနမိတာကို ကိုျမစ္ ရိပ္မိသြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕..၊ ခဏေနေတာ့ ဦးထုပ္ေလးကို တ႐ိုတေသ ခြ်တ္ၿပီး လက္တစ္ကမ္းအကြာမွာ ခ်ထားလိုက္တာ ေတြ႔ရတယ္...၊ း)

မျမတ္မြန္ ကိုေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေတြ႔ခြင့္ရတဲ့အတြက္ က်ေနာ္ ဝမ္းသာသြားမိတယ္၊ ကိုရန္ေအာင္ ထုတ္ခဲ့တဲ့ “သက္တံ့ဆယ္စင္း” မွာ တစ္အုပ္ထဲ အတူပါခဲ့သူဆိုေတာ့ အခုလို ႀကံဳေတာင့္ႀကံဳခဲ ဆံုခြင့္ရတာ ဝမ္းသာစရာပဲ မဟုတ္လား၊ သူ႔ရဲ႕ ‘ေမတၱာျဖင့္မိုး၊ ႏွလံုးသားႏွင့္ကာ’ နဲ႔ ‘မသိကိန္း၏တန္ဖိုး’ ႏွစ္ပုဒ္စလံုးက အင္မတန္ရသေျမာက္တဲ့ ဝတၳဳေတြပါ၊ သက္တံ့ဆယ္စင္းရဲ႕ ရီဗ်ဴးတစ္ခုမွာလား မသိဘူး သူ႔ကို ဖြဲ႔ထားတာ ဖတ္လိုက္ရတယ္၊ တ႐ုတ္မင္းသမီးေခ်ာ ေခ်ာသည့္ျမတ္မြန္... ... ဆိုၿပီးေတာ့...၊ အင္း... ဒါဟာ ေရးသူရဲ႕ အလြန္ေတာ့လည္း မဟုတ္ေပဘူးလို႔ ခဏခ်င္းမွာ က်ေနာ္ မွတ္ခ်က္ခ်မိပါတယ္…၊

ေနာက္ဆံုးပိတ္ အိတ္နဲ႔လြယ္ဖို႔ ေရာက္လာသူေတြကေတာ့ ညီမမိုး (မိုးေငြ႔) နဲ႔ မပ်ိဳးယုဝသုန္ (မမဝသုန္ႏွင့္အျပာေရာင္ေတာင္တန္းမ်ား)…၊ ညီမမိုးက ဘေလာ့ဂ္ပို႔စ္ေတြကို စက္နဲ႔လွည့္ထုတ္ေနသလား ထင္ရေလာက္ေအာင္ ထုတ္လုပ္မႈ အားေကာင္းသူပါ၊ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အင္တာနက္ ေကာ္နက္႐ွင္ ေႏွးေႏွးျမန္ျမန္ သူ႔ရဲ႕ ပို႔စ္ေတြကေတာ့ မွန္မွန္ပါပဲ၊ အက္ေဆးလွလွေလးေတြ၊ ေထာင့္မ်ိဳးစံုက ေရးထားတဲ့ အိန္ဂ်ယ္စာစုေတြဟာ မိုးေရပက္ျဖန္းထားတဲ့ က်ဴးလစ္ပန္းေလးေတြလို အေသြးစံု၊ အဆင္စံုနဲ႔…၊ သူ႔ဘေလာ့ဂ္ရဲ႕ ထိပ္ဆံုးမွာ ̔မိုးေငြ႔ဆိုတာ ေကာ္ဖီခါးခါးအႀကိဳက္နဲ႔ ဖက္႐ွင္တအားမိုက္သူ… ̔ လို႔ ေရးထားတယ္၊ အဲဒီညက ေကာ္ဖီမေသာက္ျဖစ္ၾကလို႔ ပထမတစ္ခ်က္ျဖစ္တဲ့ ေကာ္ဖီခါးတယ္ဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ခါးမွန္း က်ေနာ္မသိရေပမယ့္ ဒုတိယတစ္ခ်က္ကေတာ့ တကယ့္ကို အမွန္ပါပဲေလ-လို႔ တီးတိုးေရ႐ြတ္မိတယ္…၊ း)

မပ်ိဳးယုဝသုန္ ရဲ႕ အျပာေရာင္ေတာင္တန္းေတြဆီကို ညီမမိုးရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ကေနတဆင့္ က်ေနာ္ေရာက္ဖူးခဲ့တယ္၊ မပ်ိဳးယုဝသုန္ဟာ ညက္ေညာတဲ့ စကားေျပေတြနဲ႔အတူ အႏုပညာေကာ၊ အတတ္ပညာပါ ပါတဲ့ ကဗ်ာေတြကိုလည္း ဖြဲ႔ႏိုင္သူပါ၊ အထူးသျဖင့္ သူ႔ရဲ႕ ကေလးကဗ်ာေလးေတြဟာ ကာရန္နေဘ အခ်ိဳးညီညီ၊ အသံသာသာနဲ႔ အင္မတန္အျပစ္ကင္းတဲ့ ခ်စ္ျခင္းရနံ႔ေတြ ထံုမႊမ္းေနတတ္တယ္၊ အဲဒီကဗ်ာေလးေတြကို ဖတ္ရခ်ိန္မွာ လက္ကေလးေတြပိုက္လို႔ ညီညာျဖျဖ ႐ြတ္ေနၾကတဲ့ ကေလးငယ္ေလးေတြကို စိတ္အာ႐ံုမွာ ျမင္ေယာင္လာမိေစ ပါတယ္၊ မပ်ိဳးယုဝသုန္ဟာ သူ႔ဘေလာ့ဂ္မွာ ကိုယ္တိုင္ ေရးထားသလို ̔ကမာၻေျမမွာ ကဗ်ာေတြေရ႐ြတ္ဖို႔ ̕ ေရာက္လာသူ ပါပဲ…၊

အဲဒီေန႔ ညေနပြဲကို မလာႏိုင္ေပမယ့္ ကိုဏီ (ဏီလင္းညိဳ) နဲ႔ ကိုကိုး (ကိုကိုးအိမ္)တို႔နဲ႔လည္း ဖုန္းနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ခြင့္ ႀကံဳခဲ့ပါတယ္…၊

ကြန္ပ်ဴတာဖန္သားျပင္ေပၚက စာလံုးေတြကေနတဆင့္ ရင္းႏွီးခင္မင္ခြင့္ ရခဲ့တဲ့ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြကို ရန္ကုန္ရဲ႕ ေအာက္တိုဘာ ညေနခင္းတစ္ခုထဲမွာ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ဆံုေတြ႔ခြင့္ရခဲ့တာ တကယ့္ကို ဝမ္းေျမာက္စရာပါ၊ စားပြဲဝိုင္းညစာ ျဖစ္လို႔လည္း အားလံုးတေျပးညီ ပါဝင္စကားေျပာလို႔ ရတယ္၊ Junior Duck ရဲ႕ ဟင္းေတြကလည္း ဟိုးယခင္ကာလေတြက အတိုင္း အရသာ႐ွိဆဲ…၊ အထူးသျဖင့္ သူတို႔ရဲ႕ နာမည္ႀကီးဘဲကင္ကို အထူးခရက္ဒစ္ ေပးရမွာျဖစ္သလို ကန္စြန္း႐ြက္ေၾကာ္ကလည္း ဒီတစ္ေခါက္ ဆိုင္အစံုက စားခဲ့သမွ်ထဲမွာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ၊ တကယ္တမ္းသာ စကားေတြ ေျပာၾကစတမ္းဆိုရင္ နန္းသီတာဆိပ္ကမ္းရဲ႕ အဲဒီညေနခင္းေလးက တိုေတာင္းလွတယ္လို႔ ဆိုရမွာပါ၊ ဒါေပမယ့္ လူတိုင္းကိုယ္စီက ေျပးေျပးလႊားလႊားနဲ႔ မအားမလပ္ ျဖစ္ေနတတ္တဲ့ ဒီေန႔လို ေခတ္ႀကီးထဲမွာ သူတို႔ေတြနဲ႔ ဆံုျဖစ္ခဲ့တဲ့ အဲဒီညေနခင္းေလးက က်ေနာ့္္အတြက္ေတာ့ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေညာင္းေညာင္း ထိုးလိုက္တဲ့ ေခါင္းေလာင္းေလးတစ္လံုး လိုပါပဲ၊ တစ္ညေနခင္းေလးပဲ ထိုးလိုက္ေပမယ့္ ႏွစ္မ်ားစြာတိုင္ ပဲ့တင္႐ိုက္ခတ္၊ အမွတ္ရျဖစ္ေနမွာ တကယ့္ကို အေသအခ်ာပါ…။ ။

(စာဖတ္သူတစ္ေယာက္က ကြန္မန္႔ေရးဖူးတယ္၊ သူမို႔ တင္လိုက္ရင္ အစားအေသာက္ပံုေတြနဲ႔ ႏွိပ္စက္ေတာ့တာပဲ-တဲ့၊ အဲဒါနဲ႔ ေပါက္တဲ့နဖူး မထူးတဲ့ စိတ္မ်ိဳးနဲ႔ ဒီတစ္ပုဒ္မွာ အစားအေသာက္ပံုေတြ မ်ားမ်ားတင္ျဖစ္သြားပါတယ္၊ လာမယ့္တစ္ပုဒ္မွာေတာ့ စိမ္းလန္းတဲ့ ႐ွဳေမွ်ာ္ခင္းေတြ၊ ထင္း႐ူးေတာေတြ ႐ွိရာ ကေလာၿမိဳ႕ေလးဆီ က်ေနာ္တို႔ သြားၾကရေအာင္…)


ညီလင္းသစ္
၁၉ ႏိုဝင္ဘာ၊ ၂၀၁၃

စိတ္၏ခ်ည္တိုင္ ႏိုင္ငံကေလးသို႔ (၂)

ဒီတစ္ေခါက္ အိမ္အျပန္ခရီးက ရက္နည္းလို႔ စီစဥ္ရတာေတြက အေတာ္ေလးကို က်ပ္က်ပ္တည္းတည္း ႐ွိလွတယ္၊ ၂ ပတ္တာ ကာလအတြင္းမွာ ေတြ႔ရမယ့္သူေတြ၊ သြားရမယ့္ေနရာေတြ နဲ႔အတူ ျပည္တြင္းခရီးစဥ္အျဖစ္ ကေလာနဲ႔ အင္းေလးကိုပါ ထည့္ထားေတာ့ ရက္တိုင္းလိုလိုက ခ်ိန္းဆိုမႈေတြနဲ႔ ျပည့္ေနခဲ့ ပါတယ္၊ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ ျပန္တုန္းက ပုဂံနဲ႔အင္းေလးကို အတူတကြ သြားလည္ဖို႔ မူလက ႀကံစည္ထားေပမယ့္ ကေလးက ငယ္ေသးလို႔ ခရီးပန္းမွာရယ္၊ ရန္ကုန္မွာ ေအးေအးေဆးေဆး ေနရေအာင္ရယ္ ျပန္ေတြးၿပီး ပုဂံတစ္ခုပဲ သြားျဖစ္ခဲ့တယ္၊ အဲဒီကတည္းက ေနာက္တစ္ေခါက္ဆိုရင္ေတာ့ ႐ွမ္းျပည္ဖက္သြားမယ္လို႔ သတ္မွတ္ထားလိုက္ေတာ့ အခုခရီးစဥ္မွာ သြားဖို႔ျဖစ္လာတာပါပဲ၊ က်ေနာ့္တစ္ဦးတည္း သေဘာဆိုရင္ေတာ့ ပုဂံကိုပါ ၂ ရက္ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ အေျပးကေလး သြားလိုက္ခ်င္ေသးေပမယ့္ ရတဲ့ရက္ ၂ ပတ္ေလး အတြင္းမွာ အဲဒီလို ျမန္မာျပည္အႏွံ႔သာ ေလွ်ာက္သြားေနမယ္ဆို ဘယ္သူနဲ႔မွ ဟုတ္တိပတ္တိ ေတြ႔ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘဲ လူက တိုးရစ္စ္ႀကီးလံုးလံုး ျဖစ္သြားေတာ့မွာ အေသအခ်ာပဲ၊ ဒီလိုနဲ႔ပဲ က်ေနာ့္ရဲ႕ ခ်စ္လွစြာေသာ ပုဂံကို ဒီတစ္ေခါက္မွာ ဝမ္းနည္းစြာနဲ႔ ခ်န္ခဲ့လိုက္ရေတာ့တယ္၊

ဆိုေတာ့… ခရီးစဥ္ရဲ႕ ပထမဦးစားေပးအျဖစ္ သားနဲ႔ သူ႔အဖိုးအဖြားေတြကို သတ္မွတ္ထားလိုက္တယ္၊ သားက အခုဆို ၆ ႏွစ္ေက်ာ္လာၿပီ ဆိုေပမယ့္ အေဖဖက္က အဖိုးအဖြားနဲ႔ အတူေနရခ်ိန္က အလြန္ဆံုး႐ွိလွ ၆ လေက်ာ္ေက်ာ္ေပါ့၊ အဖိုးအဖြားဖက္က ၾကည့္ေတာ့လည္း သူတို႔ ထူထူေထာင္ေထာင္နဲ႔ သြားႏိုင္လာႏိုင္ ႐ွိတုန္းမွာ ဒီေျမးေလးနဲ႔ ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ စကားေတြေျပာခ်င္၊ အတူကစားခ်င္႐ွာမွာ ပါပဲ၊ အဲဒါေၾကာင့္ ရန္ကုန္မွာ႐ွိခိုက္ က်ေနာ့္မိဘေတြကို ေန႔တိုင္းနီးပါး တစ္ေနကုန္ အခ်ိန္ေပးထားၿပီးေတာ့ တျခားသြားစရာ၊ ခ်ိန္းဆိုစရာေတြကိုေတာ့ ညေနဖက္နဲ႔ ညပိုင္းေတြကို ေ႐ြးထားလိုက္တယ္၊ ရန္ကုန္ကိုေရာက္တဲ့ ေန႔လယ္ခင္းမွာေတာ့ ခရီးေရာက္မဆိုက္ ၿမိဳ႕ထဲဖက္ကို တစ္ခါေရာက္ျဖစ္ ပါတယ္၊

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ေန႔လယ္ ၃ နာရီဝန္းက်င္ဟာ အရမ္းႀကီးေတာ့ ကားမၾကပ္လွပါဘူး၊ အနည္းဆံုးေတာ့ က်ေနာ္တို႔သြားခဲ့တဲ့ လမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ ယာဥ္တန္းအ႐ွည္ႀကီးနဲ႔ အၾကာႀကီးရပ္ေနရတာမ်ိဳး၊ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕နဲ႔ သြားေနတာမ်ိဳးေတြေတာ့ မ႐ွိခဲ့ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ရန္ကုန္မွာ ကားေတြ သိသိသာသာကို မ်ားလာတယ္၊ မႏွစ္က ေဖေဖာ္ဝါရီလမွာေတာင္ အခုေလာက္ မမ်ားေသးဘူးလို႔ က်ေနာ္မွတ္မိေနတယ္၊ ၂ ႏွစ္နီးပါးအတြင္းမွာ အဆမတန္ မ်ားလာခဲ့တယ္လို႔ ဆိုရမွာေပါ့၊ ဖြံ႔ၿဖိဳးၿပီး ႏိုင္ငံေတြနဲ႔ ယွဥ္မယ္ဆိုရင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ လူဦးေရနဲ႔ ကားအေရအတြက္ အခ်ိဳးဟာ အမ်ားႀကီးကို နည္းေနေသးတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ရန္ကုန္ရဲ႕ လမ္းေတြမွာေတာ့ လမ္းလယ္ေခါင္ထိ တက္ေမာင္းေနတဲ့ ဘတ္စ္ကားႀကီးေတြ၊ လမ္းေဘးမွာ ရပ္ခ်င္သလိုရပ္ထားတဲ့ ကားေတြ၊ လမ္းမေပၚအထိ ေရာက္ေနတဲ့ ေစ်းဆိုင္ေတြ၊ ထင္ထင္႐ွား႐ွား ႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္း ေရးဆြဲမထားတဲ့ ယာဥ္ေၾကာမ်ဥ္းေတြ၊ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု အခ်ိတ္အဆက္ မမိတဲ့ မီးပိြဳင့္ေတြ၊ စည္းကမ္းတက် ေမာင္းဖို႔မစဥ္းစားဘဲ လ်င္သလိုဝင္ထြက္ေနတဲ့ ယာဥ္ေတြ… စတာေတြေၾကာင့္ တိုးလာတဲ့ ကားအစီးေရနဲ႔ မမွ်ေအာင္ဘဲ လမ္းေတြက ခ်က္ခ်င္းကို ၾကပ္သြားခဲ့ရတယ္လို႔ က်ေနာ္ျမင္ပါတယ္၊ ယာဥ္အို၊ ယာဥ္ေဟာင္း ျပန္သိမ္းတဲ့ စီမံခ်က္ေၾကာင့္လားေတာ့ မသိဘူး၊ တက္စီေတြေတာ့ အရင္တစ္ေခါက္ထက္စာရင္ နည္းနည္းပိုၿပီး သစ္လာၾကတယ္၊ Volvo, BMW, Audi, Mercedes စတဲ့တံဆိပ္ေတြနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေပၚ ေမာ္ဒယ္လ္ ကားေတြကိုလည္း ဟိုနားတစ္စ၊ ဒီနားတစ္စ ျမင္ခဲ့ရေသးတယ္၊ ဟိုးအရင္ ကာလေတြတုန္းက အလြန္အကြ်ံ ကားဟြန္းတီးသံေတြနဲ႔ နားေတြအူေနတတ္တဲ့ ရန္ကုန္ဟာ အခုေတာ့ ဟြန္းသံေတြ မၾကားရသေလာက္နဲ႔ ဆိတ္ၿငိမ္သြားတာ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ပါပဲ…၊

ပန္းဆိုးတန္းကေတာ့ အေဆာက္အဦးအသစ္ေတြ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္နဲ႔ က်ေနာ့္ကို ခပ္တန္းတန္းပဲ ဆီးႀကိဳတယ္၊ တကယ္ဆို ဝတ္ေက်တန္းေက် အၿပံဳးေလးတစ္ခုေလာက္ေတာ့ အနည္းဆံုး က်ေနာ္ရခဲ့ သင့္တာေပါ့၊ အခုေတာ့ က်ေနာ္တို႔မွာ ဘယ္တုန္းကမွ မသိခဲ့ၾကသူေတြလို…၊ အင္းေလ.. ေမ့ေလာက္မွတစ္ခါ သူ႔ဆီ ေရာက္,ေရာက္လာတတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို အေျပာင္းအလဲေတြေနာက္ အေမာတေကာ ေျပးလိုက္ေနရတဲ့ ပန္းဆိုးတန္းကလည္း ေမ့ေတ့ေတ့ ႐ွိေနခဲ့မွာ သဘာဝက်ပါတယ္၊ က်ေနာ္တို႔က သိမ္ျဖဴလမ္းကေန ကုန္သည္လမ္းတေလွ်ာက္ ဆူးေလအထိ ေလွ်ာက္လာခဲ့တာပါ၊ ပန္းဆိုးတန္းနဲ႔ ကုန္သည္လမ္းေထာင့္မွာ ေမေ႐ွာ့ပင္းစင္တာ ကိုေတြ႔ေတာ့ အသစ္ေပၚလာတဲ့ ေ႐ွာ့ပင္းေမာလ္ အႀကီး,ႀကီးေတြကို သူဘယ္လိုမ်ား ေတာင့္ခံေနသလဲလို႔ က်ေနာ္ တအံ့တၾသ ေတြးေနမိတယ္၊ အၿပိဳင္အဆိုင္ေတြၾကားမွာ အနည္းဆံုးေတာ့ ေစ်းဝယ္သူကို အေရးမလုပ္တဲ့၊ ကုန္ပစၥည္းေတြ ေမးရင္ မျပခ်င္၊ ျပခ်င္နဲ႔ ထုတ္ေပးတတ္တဲ့၊ စကားအေျပာအဆို မခ်ိဳသာ၊ မေျပျပစ္တဲ့ ေမေ႐ွာ့ပင္းက အေရာင္းဝန္ထမ္းေတြရဲ႕ အရင္တုန္းက အမူအက်င့္ေတြ အခုေလာက္ဆို ျပင္ၿပီးေလာက္ေရာေပါ့လို႔ က်ေနာ္ဆက္ၿပီး ေတြးမိတယ္…၊

တရားဥပေဒ စိုးမိုးေရးကို တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ ေျပာလာၾကတဲ့ အခုေခတ္မွာ ဗဟိုတရား႐ံုးႀကီးနဲ႔ တရားေရးဆိုင္ရာ ဝန္ထမ္းေတြလည္း ပြင့္လင္းျမင္သာမႈ အျပည့္နဲ႔ ပိုၿပီး သမာသမတ္ က်လာပါေစလို႔ က်ေနာ္ေမွ်ာ္လင့္မိတယ္၊ ခန္႔ညားလွတဲ့ ေဟာဒီ ကိုလိုနီေခတ္ အေဆာက္အဦးႀကီးနဲ႔အတူ ရန္ကုန္ဟာ အေ႐ွ႕ေတာင္အာ႐ွမွာ ကိုလိုနီလက္ရာ အေဆာက္အဦးေတြ အမ်ားဆံုးေတြ႔ႏိုင္ေသးတဲ့ ေနရာပါ၊ သမိုင္းတန္ဖိုး ျမင့္မားလွတဲ့ ေ႐ွးေဟာင္းအေဆာက္အဦးေတြကို ထိန္းသိမ္းဖို႔ လုပ္ေနတဲ့ Yangon Heritage Trust လို အဖြဲ႔မ်ိဳး ေပၚလာတာလည္း ဝမ္းေျမာက္စရာပါ၊ က်ေနာ္တို႔ဆီမွာက ေ႐ွ႕ေနာက္မစဥ္းစားဘဲ စိတ္ကူးတည့္ရာ ေလွ်ာက္,ေလွ်ာက္လုပ္တတ္တဲ့ လူတခ်ိဳ႕ ႐ွိေနေသးတယ္ မဟုတ္လား၊ ေတာ္ၾကာ.. ဒီအေဆာက္အဦးေတြက ကြ်န္ေခတ္ အေငြ႔အသက္ေတြနဲ႔ အိုေဟာင္းၿပီး က်က္သေရ မ႐ွိပါဘူးကြာ၊ ၿဖိဳၿပီး ေ႐ွာ့ပင္းေမာလ္သာ ေဆာက္ပစ္လိုက္… ဆိုရင္ ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္မလဲ၊ း)

အရင္တုန္းကဆိုရင္ေတာ့ ဒီလိုမ်ိဳး အေဆာက္အဦးေတြက ျမင္ကြင္းထဲကို တကူးတက ဝင္လာစရာ အေၾကာင္းမ႐ွိပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုျမင္ကြင္းမ်ိဳးေတြနဲ႔ ေဝးရာမွာ ေနထိုင္ခဲ့တာ ႏွစ္ေတြၾကာလာတဲ့အခါ အလိုလို သတိျပဳမိလာေတာ့တယ္၊ အေဆာက္အဦးေတြရဲ႕ ႀကံ႕ခိုင္မႈ၊ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းမႈ၊ ၿမိဳ႕ျပအဂၤါရပ္၊ ေနထိုင္သူမ်ားနဲ႔ ဝန္းက်င္က လူမ်ားအေပၚ အႏၲရာယ္သက္ေရာက္ႏိုင္မႈ အေနအထား စတာေတြရဲ႕ ခ်ိန္ထိုးၿပီး အရည္အခ်င္းစစ္ရင္ေတာ့ စာေမးပြဲက်မယ့္ ေက်ာင္းသားေတြ ရန္ကုန္မွာ အမ်ားႀကီးပါပဲ၊ မေန႔တစ္ေန႔ကမွ ကုန္း႐ုန္းထလာတဲ့ တိုင္းျပည္တစ္ခုမွာ ျပဳျပင္စရာေတြက မ်ားလြန္းလို႔ အခုလို ကိစၥေတြက အာဂ်င္ဒါရဲ႕ ဟိုးေနာက္ဖက္ ခပ္က်က်နားမွာပဲ ႐ွိေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္…၊

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းနားတဝိုက္ ကေတာ့ အရင္အတိုင္း စည္ကားဆဲပါပဲ၊ ေတာ္႐ံုလူေတြ မစားႏိုင္တဲ့ အသီးေတြနဲ႔အတူ ဟင္းသီးဟင္း႐ြက္သည္ေတြ၊ ၾကက္သားသည္ေတြနဲ႔ ပ်ံက်ေစ်းေလးတစ္ခုေတာင္ ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္လို႔…၊ ဒီနားေလး တဝိုက္ကို က်ေနာ္သေဘာက်တယ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းထဲက ခမ္းခမ္းနားနား ဆိုင္ႀကီးေတြနဲ႔ ဒီေနရာေလးက ေခါင္း႐ြက္ဗ်ပ္ထိုး ေစ်းသည္ေလးေတြရဲ႕ ဆန္႔က်င္ဖက္ အခင္းအက်င္းႏွစ္ခုက တကယ့္ကို contrast in togetherness ပါပဲ၊ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာေတာ့ အန္တီစုပံုပါတဲ့ တီ႐ွပ္ေတြအမ်ားႀကီး ခ်ိတ္ေရာင္းေနတာ ေတြ႔ရတယ္၊ လူေတြရဲ႕ ရင္ဘတ္ထဲမွာပဲ ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ ခ်စ္ျခင္းခံခဲ့ရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးႀကီးဟာ အခုေတာ့ ရင္ဘတ္ေပၚကို ေပၚေပၚတင္တင္ ေရာက္လာခြင့္ ရခဲ့ၿပီေပါ့…၊ စကပ္ေတြ၊ ေဘာင္းဘီ႐ွည္ေတြ၊ သရီးကြာတားေတြနဲ႔ ရန္ကုန္သူေတြကိုလည္း ပိုၿပီးေတြ႔လာရတယ္ ဆိုေပမယ့္ လံုခ်ည္ဝတ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ၊ တကယ္ေတာ့ ထမီပဲဝတ္ဝတ္ ေဘာင္းဘီပဲဝတ္ဝတ္ပါ၊ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ သဟဇာတ ျဖစ္ေနမယ္၊ ကိုယ့္ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈကို မေမ့ဘူး၊ ပတ္ဝန္းက်င္မွာလည္း အျမင္႐ုိင္းမေနဘူး ဆိုရင္ လံုေလာက္ၿပီ မဟုတ္လား…၊ မွန္ႏိုင္လြန္ဝတ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြကို ႀကိမ္လံုးနဲ႔ လိုက္႐ိုက္ၾကတဲ့ ေခတ္က က်န္ခဲ့ပါၿပီေလ၊ FMI ေအာက္ထပ္က Ya Kun ဆိုတဲ့ အေအးဆိုင္ေလးမွာ ထိုင္ၿပီး က်ေနာ္ေလွ်ာက္ေတြး ေနမိတယ္၊ အမွန္ေတာ့ က်ေနာ္သြားခ်င္တာက မမိုးေငြ႔ေရးဖူးတဲ့ Bar Boon Cafe …၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေ႐ွ႕လည္းေရာက္ေရာ ဆိုင္နာမည္ မမွတ္မိတာနဲ႔ ပိုၿပီးထိုင္လို႔ေကာင္းမယ္ ထင္ရတဲ့ ဘယ္ဖက္က Ya Kun Family Café ကိုေရာက္သြားတာ၊ က်ေနာ္တို႔ မွာေသာက္တဲ့ အေအးေတြကေတာ့ ေသာက္လို႔ မေကာင္းဘူး၊ သဘာဝ သစ္သီးရနံ႔ေတြ မရဘဲ ဓာတုပစၥည္း ရနံံ႔ေတြနဲ႔အတူ အရသာကလည္း ခ်ိဳခ်ိဳအီအီေတြ…၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရန္ကုန္ရဲ႕ ညေနခင္းေတြဟာ ေလထုညစ္ညမ္းမႈေတြနဲ႔ အပူ႐ွိန္ေတြ ျမင့္တက္လာေနတယ္လို႔ ဆိုၾကသည့္တိုင္ အဲဒီ ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးရဲ႕ ဝရန္တာမွာထိုင္ၿပီး တြန္းတြန္းတိုက္တိုက္နဲ႔ အသက္ဝင္ေနတဲ့ ႐ွဳခင္းေတြကို က်ေနာ္ ေငးေနမိခဲ့တယ္…၊

က်ေနာ္တို႔ တည္းခဲ့တဲ့ Bed & Breakfast ဟိုတယ္ကေလးရဲ႕ မနက္စာပါ…၊ ၿခံထဲမွာ အုန္းသီးေတြ ခူးထားတာေတြ႔လို႔ အုန္းရည္ တစ္ခါမွ မေသာက္ဖူးေသးတဲ့ သားကို အုန္းရည္နဲ႔ အုန္းသီးဇြန္းျခစ္ မိတ္ဆက္ေပးလိုက္တယ္…၊ း)

နာမည္ႀကီးလက္ရာမ်ိဳး အေကာင္းစားႀကီးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုတာနဲ႔တင္ က်ေနာ္ကေတာ့ လိုလားေတာင့္တတဲ့ စိတ္နဲ႔ ေက်နပ္ႏွစ္သက္စြာ စားပစ္လိုက္ဖို႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနခဲ့ေတာ့တာ…၊ း)

(ဒီအပိုင္း ၂ မွာ နည္းနည္းေလး ပိုၾကာသြားရတဲ့ အျဖစ္ကို စိတ္မကြက္ဘဲ အပိုင္း ၃ ကိုလည္း လိုက္ခဲ့ၾကပါဦး…)


ညီလင္းသစ္
၁၃ ႏိုဝင္ဘာ၊ ၂၀၁၃

စိတ္၏ခ်ည္တိုင္ ႏိုင္ငံကေလးသို႔ (၁)

လူက အျခားတပါးေသာအရပ္မွာ ေရာက္ေနေပမယ့္လည္း စိတ္ကေတာ့ ခ်ည္တိုင္မွာ အခ်ည္ခံထားရသလို အၿမဲတမ္း တဝဲလည္လည္နဲ႔ သတိတရ ႐ွိေနျဖစ္တဲ့ ႏိုင္ငံကေလးဆီကို ဒုတိယအႀကိမ္ ထပ္ၿပီး ေရာက္ခဲ့ရပါတယ္၊ ပထမအႀကိမ္ မႏွစ္က ေဖေဖာ္ဝါရီမွာ သြားခဲ့တုန္းကနဲ႔ မတူတာက ဒီတစ္ေခါက္မွာ သားက ေက်ာင္းတက္ေနၿပီဆိုေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ ရာသီဥတု သာယာတဲ့ ဇန္နဝါရီ၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလိုမ်ိဳး လေတြမွာ မသြားႏိုင္ေတာ့တာပါပဲ၊ ဒါနဲ႔ပဲ သူ႔ေက်ာင္း ႏွစ္ပတ္ပိတ္တဲ့ အခ်ိန္လည္းျဖစ္၊ မိုးကုန္စ ကာလလည္း ျဖစ္တဲ့ ေအာက္တိုဘာလမွာ သြားဖို႔ ေ႐ြးခ်ယ္လိုက္ရတယ္၊ ေလယာဥ္လက္မွတ္ကိုေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း တစ္ႏွစ္နီးပါးႀကိဳၿပီး ဝယ္ထားျဖစ္တယ္၊ မႏွစ္တုန္းကေတာ့ သံုးပတ္ခြဲေတာင္ ေနခဲ့ႏိုင္ေပမယ့္ ဒီတစ္ခါေတာ့ ႏွစ္ပတ္ထဲဆိုေတာ့ ရက္ကတိုတယ္လို႔ ေျပာမယ္ဆိုလည္း ေျပာလို႔ ရပါတယ္၊ အဲဒီႏွစ္ပတ္ကို အသြားအျပန္အတြက္ မကုန္ေစဘဲ ဟုိမွာအျပည့္ ေနႏိုင္ေအာင္ သားကို ေက်ာင္းကေန ခြင့္တိုင္ၿပီး ၃ ရက္ေလာက္ ေစာထုတ္လိုက္တယ္၊ သူငယ္တန္း ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္အတြက္ ၃ ရက္ေလာက္ ခြင့္ရဖုိ႔ စာတတန္၊ ေပတတန္နဲ႔ ေတာင္းခံရတဲ့အျပင္ ဝန္ခံသိ႐ွိေၾကာင္းေတြ၊ ဘာေတြ လက္မွတ္ေတြ ထိုးလိုက္ရေသးတယ္၊ အမွန္ေတာ့ ေအာက္တိုဘာမွာ ဥေရာပတစ္ခြင္လံုး ေက်ာင္းေတြပိတ္ေတာ့ ခရီးေတြသြားၾကလို႔ ေလယာဥ္လက္မွတ္ေတြက ေစ်းႀကီးပါတယ္၊ အဲဒီေတာ့ မိဘေတြက ေစ်းသက္သာရေအာင္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ မတိုင္ခင္၊ ဒါမွမဟုတ္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ အလြန္မွာမွ ကေလးေတြကို ခြင့္နဲ႔ ေခၚထုတ္ၿပီး ခရီးသြားၾကတယ္၊ အဲဒီလို လုပ္တာက ထံုးတမ္းစဥ္လာ တစ္ခုလို ျဖစ္လာလို႔ ေက်ာင္းကေန စည္းကမ္းတင္းၾကပ္လုိက္ရ ပါတယ္လို႔ ေက်ာင္းအုပ္က ႐ွင္းျပပါတယ္၊

ဒီတစ္ခါလည္း စကၤာပူေလၾကာင္းနဲ႔ပဲ သြားျဖစ္ပါတယ္၊ ဇူးရစ္ကေန စကၤာပူ ထရန္စစ္ဝင္ရတဲ့ ခရီးပါ၊ ခ်န္ဂီကိုေရာက္ေတာ့ စာေမးပြဲမွာ ကိုယ္အပိုင္သိထားတဲ့ ပုစာၦကို ေတြ႔လိုက္ရတဲ့ ေက်ာင္းသားလို က်ေနာ္ၿပံဳးမိတယ္၊ အဲဒီတံခါးေတြရဲ႕ ဟိုးအတြင္းဖက္ထဲထိ က်ေနာ္ ေရာက္ဖူးၿပီးသြား ၿပီကိုး…၊ သားက အရင္တစ္ေခါက္တုန္းက ေလယာဥ္ေပၚမွာ ႐ုပ္႐ွင္ေတြၾကည့္ခဲ့ရတာကို ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိ ေနတယ္၊ ဒီတစ္ခါလည္း ၾကည့္ဦးမယ္၊ ဂိမ္းလည္း ကစားဦးမယ္လို႔ အေစာႀကီးကတည္းက တက္တက္ႂကြႂကြနဲ႔ ေႂကြးေၾကာ္ေနတယ္၊ က်ေနာ္တို႔ကလည္း သူ႔ကို ႐ုပ္႐ွင္ေတြ မအိပ္တမ္းၾကည့္ၿပီး ရန္ကုန္ေလဆိပ္ေရာက္ကာနီးမွ အိပ္လို႔ကေတာ့ အရင္တစ္ေခါက္ကလို ခ်ီမွာ မဟုတ္တဲ့အေၾကာင္း အေစာႀကီးကတည္းက သတိေပးထားတယ္၊ တကယ္တမ္းက်ေတာ့လည္း ေလယာဥ္ေပၚမွာ သူ႔ကို ဘယ္လိုပဲ ႀကိဳးစားၿပီး အိပ္ခိုင္းေပမယ့္ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္၊ စကၤာပူ စံေတာ္ခ်ိန္ မနက္ ၅ နာရီခြဲေလာက္မွာ ေလယာဥ္က ဆင္းဖို႔ ျပင္ဆင္ပါတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္က ဆြစ္စံေတာ္ခ်ိန္ နဲ႔ဆိုရင္ ည ၁၁ နာရီဆိုေတာ့ သူငိုက္လာတယ္၊ ဒါေပမယ့္ စကၤာပူကို ေရာက္သြားေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔ပဲ မ်က္လံုးက ျပန္က်ယ္သြားျပန္ေရာ…၊ အဲ… ဒုတိယတစ္ေခါက္ စကၤာပူကေန မနက္ ၈ နာရီ ေလယာဥ္တက္ေတာ့မွပဲ အဲဒီအခ်ိန္က ဆြစ္မွာ မနက္ ၁ နာရီခြဲဆိုေတာ့ တခါတည္း တန္းၿပီးအိပ္ေတာ့တာပဲ၊ ရန္ကုန္ေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့ သားက ဘယ္လိုမွ ေခါင္းမထူႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ ႀကိဳတင္ၿပီး သတိေပးထားသလို သူ႔ကို စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ပဲ မရ,ရေအာင္ ႏႈိးလိုက္ရတယ္၊ အထုပ္အပိုးေတြ သယ္ရတဲ့အျပင္ ၂၁ ကီလို႐ွိတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ခ်ီဖို႔က ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး၊ သားရဲ႕ ရန္ကုန္ေျမ အဝင္က သဘာဝက်စြာပဲ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ စိတ္မၾကည္မလင္ ျဖစ္လို႔ ေနခဲ့တယ္…၊

က်ေနာ့္အတြက္ကေကာ…၊ က်ေနာ့္အတြက္ကေတာ့ မဂၤလာဒုံ ေလဆိပ္ရဲ႕ ေျပးလမ္းေပၚကို ေလယာဥ္ဘီး ခ်လိုက္ခ်ိန္မွာ မ်က္လံုးေတြ က်ိန္းစပ္ေနတာက တျခား၊ ရင္ခုန္ေနတာက တျခားနဲ႔…၊ အရင္အႀကိမ္ေတြလည္း ျပန္လာဖူးေပမယ့္ တေမွ်ာ္တေခၚ လယ္ကြင္းေတြ၊ အစီအရီ အုန္းပင္ေတြ၊ ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္ သြပ္မိုး အေဆာက္အဦးေတြ ဝိုင္းရံထားတဲ့၊ “အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေလဆိပ္” ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးကို အားနာနာနဲ႔ ထမ္းထားရတဲ့ ေလဆိပ္အအို၊ အေဟာင္းေလးေ႐ွ႕ ေရာက္ရတိုင္း ရင္ဘတ္ထဲမွာ ဆို႔ခ်င္ခ်င္၊ ဒူးေတြက ညြတ္ခ်င္ခ်င္နဲ႔ ျဖစ္ရစၿမဲ…၊

ေလဆိပ္အဝင္က တကယ့္ကိုပဲ အဆင္ေျပပါတယ္၊ ေခတ္ေဟာင္း၊ စနစ္ေဟာင္းတုန္းကလို စည္းမ႐ွိကမ္းမ႐ွိ လူေတြၿပံဳတိုးေနတာ၊ ဘာမွန္းမသိရတဲ့ လူေတြက ခရီးသည္ေတြကို တရားခံၾကည့္ လိုက္ၾကည့္ေနတာ၊ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပၿပီး ပိုက္ဆံေတာင္းတာ၊ မဆီမဆိုင္ စာ႐ြက္ေတြေတာင္းတာ… စတာေတြက တကယ္ပဲ က်န္ခဲ့ၿပီလို႔ လူဝင္မႈႀကီးၾကပ္ေရး ေကာင္တာကေန ထြက္အလာမွာ က်ေနာ္ စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာနဲ႔ ေတြးေနမိတယ္၊ ဒီအတိုင္းပဲ ဆက္႐ွိေနပါေစလို႔လည္း တိုးတိုးေလး ဆုေတာင္းမိတယ္၊ က်ေနာ့္စိတ္ပဲ ထင္လို႔လား မသိဘူး၊ ေလဆိပ္ထဲမွာ သြားလာလုပ္ကိုင္ ေနၾကတဲ့ ဝန္ထမ္းေတြ ၾကည့္ရတာ ပိုၿပီးေတာ့ ပေရာ္ဖက္႐ွင္နယ္ ဆန္လာသလိုပဲ၊ ဘယ္သူ႔ဆီက ဘာမ်ားရႏိုင္မလဲ ဆိုတဲ့ အၾကည့္မ်ိဳးေတြ မေတြ႔ရဘဲ ကိုယ့္အလုပ္ကို ကိုယ္စိတ္ဝင္တစားနဲ႔ ၿပံဳးၿပံဳး႐ႊင္႐ႊင္၊ ေအးေအးေဆးေဆး လုပ္ေနၾကတယ္၊ မႏွစ္တုန္းကနဲ႔ မတူတာ ေနာက္တစ္ခုက ေငြလဲေကာင္တာေတြပါ၊ အခုေတာ့ ေငြလဲႏႈန္းကို တရားဝင္သတ္မွတ္လိုက္လို႔ ဘယ္ေနရာလဲလဲ အဆင္ေျပလွပါတယ္၊ တစ္က်ပ္မ်ိဳး၊ ႏွစ္က်ပ္မ်ိဳး ကြာတာ ႐ွိေကာင္း႐ွိႏိုင္ေပမယ့္ ေျပာပေလာက္ေအာင္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ေလဆိပ္ထဲမွာတင္ ဘဏ္ေတြရဲ႕ ေငြလဲေကာင္တာ ၅ ခု ဖြင့္ထားတာ ေတြ႔ရတယ္၊ ႏႈန္းကိုလည္း ေကာင္တာေ႐ွ႕မွာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ခ်ိတ္ထားၾကလို႔ ကိုယ္ႀကိဳက္ရာဆီမွာ ဝင္လဲ႐ံုပါပဲ၊ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ တုိက္တြန္းခ်က္အရနဲ႔ ေငြလဲတဲ့ လူေတြရဲ႕ အႀကံေပးခ်က္အရ ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ အထိအ႐ွ၊ အပြန္းအပဲ့ မခံတဲ့ ေဒၚလာမယူေတာ့ဘဲ ယူ႐ိုပဲ ယူသြားခဲ့တယ္၊ ေကာင္တာက ဝန္ထမ္းက ယူ႐ိုေငြစကၠဴေတြကို သာမန္ စစ္ေဆးတဲ့ပံုစံနဲ႔ တစ္ခ်က္ၾကည့္တာက လြဲလို႔ ေဒၚလာစကၠဴကို ၾကည့္သလိုမ်ိဳး ဟိုဖက္ဒီဖက္ လွန္ေလွာၾကည့္တာမ်ိဳး၊ အလင္းေရာင္မွာ ေထာင္ၾကည့္တာမ်ိဳး မလုပ္ပါဘူး၊ ေအးေအးေဆးေဆး ခ်ိဳခ်ိဳသာသာ ပါပဲ…၊

ခရီးေဆာင္အိတ္ေတြ အားလံုးကို တြန္းလွည္းေလးေပၚ တင္ၿပီးထြက္လာေတာ့ အေကာက္ခြန္ေကာင္တာအတြက္ X-ray စက္တစ္ခါ ျဖတ္ရတယ္၊ ေလယာဥ္က ၂ စီး၊ ၃ စီး ၿပံဳၿပီးဆိုက္ထားလို႔ အဲဒီစက္ေသးေသးေလး အေ႐ွ႕မွာ ခရီးသည္ေတြ ထပ္ေနတယ္၊ ပံုမွန္ တစ္ဦးခ်င္းစီ အိတ္ေတြျဖတ္၊ ဟုိဖက္ကျပန္ထုတ္ လုပ္ေနရာကေန အသက္ႀကီးႀကီး အမ်ိဳးသမီးႀကီး ၂ ေယာက္က တံု႔ေႏွး၊ တံု႔ေႏွး လုပ္ေနတာေၾကာင့္ အိတ္ေတြ၊ လူေတြ၊ လွည္းေတြ နည္းနည္း႐ွဳပ္သြားတယ္၊ အဲဒီလို ႐ွဳပ္ၿပီး လမ္းပိတ္သြားတာကုိုလည္း ျမင္ေရာ စက္ရဲ႕ အေနာက္ဖက္မွာ ထိုင္ေနတဲ့ ရဲဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္က ခ်က္ခ်င္းထလာၿပီး တြန္းလွည္းေတြကို ေဘးကိုတြန္းထုတ္၊ ခရီးသည္ေတြရဲ႕ အိတ္ေတြကို စက္ထဲကို ကူထည့္ေပးနဲ႔ လာအကူအညီ ေပးတယ္၊ ေနာက္ထပ္ အရပ္ဝတ္နဲ႔ တစ္ေယာက္ကေတာ့ စက္ရဲ႕ တစ္ဖက္ျခမ္းထိပ္မွာ ေစာင့္ေနရင္း ေကာင္တာဆီ သြားေပးရမယ့္ အေကာက္ခြန္ေၾကညာလႊာကို ခရီးသည္ေတြဆီကေန တခါတည္း ေတာင္းယူေနတယ္၊ ဆိုေတာ့ စက္ထဲက ထြက္လာတဲ့ အိတ္ေတြကို တိုးလို႔တန္းလန္းထားၿပီး ေကာင္တာမွာ စာ႐ြက္သြားေပးစရာ မလိုေတာ့ဘူး၊ သူတို႔ ၂ ေယာက္ရဲ႕ အဲဒီအျပဳအမူေလးက ခရီးေရာက္မဆိုက္ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ အံ့အားတသင့္နဲ႔ အမွတ္ေပးစရာ ပါပဲ၊

ေလဆိပ္ထဲမွာ အားလံုးအဆင္ေျပေပမယ့္ အျပင္မွာေတာ့ ကားေပၚကို အိတ္ေတြတင္ေပးမယ့္ လူေတြ ႐ွိေနတုန္းပဲ၊ ဟိုးအထဲကေန ဒီအထိ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ လွည္းနဲ႔တြန္းလာလို႔ ဒီကားနားေရာက္ကာမွ သူတို႔က ေျပာမရ၊ ဆိုမရ (ဟိုးအရင္ကအတိုင္း) ကားေပၚ အတင္းလုတင္ၿပီး ပိုက္ဆံေတာင္းတာေတာ့ ဟမ္ဘာဂါထဲမွာ င႐ုတ္သီးစိမ္း ဝါးမိသလို ခပ္စပ္စပ္နဲ႔ အခံရခက္လွတယ္၊ သက္ႀကီး႐ြယ္အိုေတြ အတြက္ဆိုရင္ေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ လုပ္အားက အသံုးတည့္ေကာင္း တည့္မွာေပါ့ေလ၊ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာျပည္ေလဆိပ္ကို ဘယ္လို သက္ႀကီး႐ြယ္အိုက အေဖာ္မပါ၊ ဘာမပါနဲ႔ လာတာ႐ွိလို႔လဲ၊ အင္း... ရန္ကုန္ဟာ သူ႔ဆီလာတဲ့ သိေဟာင္းကြ်မ္းေဟာင္း တစ္ေယာက္ကို အက်င့္ေဟာင္းေလး တစ္ခုနဲ႔ ပါးပါးေလး႐ွပ္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္လိုက္တဲ့ သေဘာမ်ားလား၊ က်ေနာ္ကေတာ့ ေကာင္းျခင္း၊ ဆိုးျခင္း နာမဝိေသသနေတြ တပံုတေခါင္း ပိုင္ဆိုင္တဲ့ အဲဒီရန္ကုန္ကိုပဲ ခ်စ္ျခင္းေတြနဲ႔ ေရာက္လာခဲ့ရ ျပန္ၿပီေပါ့…။ ။

(အပိုင္း ၂ မွာ က်ေနာ္တို႔ ဟိုနားဒီနား နည္းနည္းသြားၾကည့္ရေအာင္ေလ...ေနာ)


ညီလင္းသစ္
၄ ႏိုဝင္ဘာ၊၂၀၁၃