စိတ္၏ခ်ည္တိုင္ ႏိုင္ငံကေလးသို႔ (၁)

လူက အျခားတပါးေသာအရပ္မွာ ေရာက္ေနေပမယ့္လည္း စိတ္ကေတာ့ ခ်ည္တိုင္မွာ အခ်ည္ခံထားရသလို အၿမဲတမ္း တဝဲလည္လည္နဲ႔ သတိတရ ႐ွိေနျဖစ္တဲ့ ႏိုင္ငံကေလးဆီကို ဒုတိယအႀကိမ္ ထပ္ၿပီး ေရာက္ခဲ့ရပါတယ္၊ ပထမအႀကိမ္ မႏွစ္က ေဖေဖာ္ဝါရီမွာ သြားခဲ့တုန္းကနဲ႔ မတူတာက ဒီတစ္ေခါက္မွာ သားက ေက်ာင္းတက္ေနၿပီဆိုေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ ရာသီဥတု သာယာတဲ့ ဇန္နဝါရီ၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလိုမ်ိဳး လေတြမွာ မသြားႏိုင္ေတာ့တာပါပဲ၊ ဒါနဲ႔ပဲ သူ႔ေက်ာင္း ႏွစ္ပတ္ပိတ္တဲ့ အခ်ိန္လည္းျဖစ္၊ မိုးကုန္စ ကာလလည္း ျဖစ္တဲ့ ေအာက္တိုဘာလမွာ သြားဖို႔ ေ႐ြးခ်ယ္လိုက္ရတယ္၊ ေလယာဥ္လက္မွတ္ကိုေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း တစ္ႏွစ္နီးပါးႀကိဳၿပီး ဝယ္ထားျဖစ္တယ္၊ မႏွစ္တုန္းကေတာ့ သံုးပတ္ခြဲေတာင္ ေနခဲ့ႏိုင္ေပမယ့္ ဒီတစ္ခါေတာ့ ႏွစ္ပတ္ထဲဆိုေတာ့ ရက္ကတိုတယ္လို႔ ေျပာမယ္ဆိုလည္း ေျပာလို႔ ရပါတယ္၊ အဲဒီႏွစ္ပတ္ကို အသြားအျပန္အတြက္ မကုန္ေစဘဲ ဟုိမွာအျပည့္ ေနႏိုင္ေအာင္ သားကို ေက်ာင္းကေန ခြင့္တိုင္ၿပီး ၃ ရက္ေလာက္ ေစာထုတ္လိုက္တယ္၊ သူငယ္တန္း ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္အတြက္ ၃ ရက္ေလာက္ ခြင့္ရဖုိ႔ စာတတန္၊ ေပတတန္နဲ႔ ေတာင္းခံရတဲ့အျပင္ ဝန္ခံသိ႐ွိေၾကာင္းေတြ၊ ဘာေတြ လက္မွတ္ေတြ ထိုးလိုက္ရေသးတယ္၊ အမွန္ေတာ့ ေအာက္တိုဘာမွာ ဥေရာပတစ္ခြင္လံုး ေက်ာင္းေတြပိတ္ေတာ့ ခရီးေတြသြားၾကလို႔ ေလယာဥ္လက္မွတ္ေတြက ေစ်းႀကီးပါတယ္၊ အဲဒီေတာ့ မိဘေတြက ေစ်းသက္သာရေအာင္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ မတိုင္ခင္၊ ဒါမွမဟုတ္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ အလြန္မွာမွ ကေလးေတြကို ခြင့္နဲ႔ ေခၚထုတ္ၿပီး ခရီးသြားၾကတယ္၊ အဲဒီလို လုပ္တာက ထံုးတမ္းစဥ္လာ တစ္ခုလို ျဖစ္လာလို႔ ေက်ာင္းကေန စည္းကမ္းတင္းၾကပ္လုိက္ရ ပါတယ္လို႔ ေက်ာင္းအုပ္က ႐ွင္းျပပါတယ္၊

ဒီတစ္ခါလည္း စကၤာပူေလၾကာင္းနဲ႔ပဲ သြားျဖစ္ပါတယ္၊ ဇူးရစ္ကေန စကၤာပူ ထရန္စစ္ဝင္ရတဲ့ ခရီးပါ၊ ခ်န္ဂီကိုေရာက္ေတာ့ စာေမးပြဲမွာ ကိုယ္အပိုင္သိထားတဲ့ ပုစာၦကို ေတြ႔လိုက္ရတဲ့ ေက်ာင္းသားလို က်ေနာ္ၿပံဳးမိတယ္၊ အဲဒီတံခါးေတြရဲ႕ ဟိုးအတြင္းဖက္ထဲထိ က်ေနာ္ ေရာက္ဖူးၿပီးသြား ၿပီကိုး…၊ သားက အရင္တစ္ေခါက္တုန္းက ေလယာဥ္ေပၚမွာ ႐ုပ္႐ွင္ေတြၾကည့္ခဲ့ရတာကို ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိ ေနတယ္၊ ဒီတစ္ခါလည္း ၾကည့္ဦးမယ္၊ ဂိမ္းလည္း ကစားဦးမယ္လို႔ အေစာႀကီးကတည္းက တက္တက္ႂကြႂကြနဲ႔ ေႂကြးေၾကာ္ေနတယ္၊ က်ေနာ္တို႔ကလည္း သူ႔ကို ႐ုပ္႐ွင္ေတြ မအိပ္တမ္းၾကည့္ၿပီး ရန္ကုန္ေလဆိပ္ေရာက္ကာနီးမွ အိပ္လို႔ကေတာ့ အရင္တစ္ေခါက္ကလို ခ်ီမွာ မဟုတ္တဲ့အေၾကာင္း အေစာႀကီးကတည္းက သတိေပးထားတယ္၊ တကယ္တမ္းက်ေတာ့လည္း ေလယာဥ္ေပၚမွာ သူ႔ကို ဘယ္လိုပဲ ႀကိဳးစားၿပီး အိပ္ခိုင္းေပမယ့္ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္၊ စကၤာပူ စံေတာ္ခ်ိန္ မနက္ ၅ နာရီခြဲေလာက္မွာ ေလယာဥ္က ဆင္းဖို႔ ျပင္ဆင္ပါတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္က ဆြစ္စံေတာ္ခ်ိန္ နဲ႔ဆိုရင္ ည ၁၁ နာရီဆိုေတာ့ သူငိုက္လာတယ္၊ ဒါေပမယ့္ စကၤာပူကို ေရာက္သြားေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔ပဲ မ်က္လံုးက ျပန္က်ယ္သြားျပန္ေရာ…၊ အဲ… ဒုတိယတစ္ေခါက္ စကၤာပူကေန မနက္ ၈ နာရီ ေလယာဥ္တက္ေတာ့မွပဲ အဲဒီအခ်ိန္က ဆြစ္မွာ မနက္ ၁ နာရီခြဲဆိုေတာ့ တခါတည္း တန္းၿပီးအိပ္ေတာ့တာပဲ၊ ရန္ကုန္ေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့ သားက ဘယ္လိုမွ ေခါင္းမထူႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ ႀကိဳတင္ၿပီး သတိေပးထားသလို သူ႔ကို စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ပဲ မရ,ရေအာင္ ႏႈိးလိုက္ရတယ္၊ အထုပ္အပိုးေတြ သယ္ရတဲ့အျပင္ ၂၁ ကီလို႐ွိတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ခ်ီဖို႔က ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး၊ သားရဲ႕ ရန္ကုန္ေျမ အဝင္က သဘာဝက်စြာပဲ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ စိတ္မၾကည္မလင္ ျဖစ္လို႔ ေနခဲ့တယ္…၊

က်ေနာ့္အတြက္ကေကာ…၊ က်ေနာ့္အတြက္ကေတာ့ မဂၤလာဒုံ ေလဆိပ္ရဲ႕ ေျပးလမ္းေပၚကို ေလယာဥ္ဘီး ခ်လိုက္ခ်ိန္မွာ မ်က္လံုးေတြ က်ိန္းစပ္ေနတာက တျခား၊ ရင္ခုန္ေနတာက တျခားနဲ႔…၊ အရင္အႀကိမ္ေတြလည္း ျပန္လာဖူးေပမယ့္ တေမွ်ာ္တေခၚ လယ္ကြင္းေတြ၊ အစီအရီ အုန္းပင္ေတြ၊ ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္ သြပ္မိုး အေဆာက္အဦးေတြ ဝိုင္းရံထားတဲ့၊ “အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေလဆိပ္” ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးကို အားနာနာနဲ႔ ထမ္းထားရတဲ့ ေလဆိပ္အအို၊ အေဟာင္းေလးေ႐ွ႕ ေရာက္ရတိုင္း ရင္ဘတ္ထဲမွာ ဆို႔ခ်င္ခ်င္၊ ဒူးေတြက ညြတ္ခ်င္ခ်င္နဲ႔ ျဖစ္ရစၿမဲ…၊

ေလဆိပ္အဝင္က တကယ့္ကိုပဲ အဆင္ေျပပါတယ္၊ ေခတ္ေဟာင္း၊ စနစ္ေဟာင္းတုန္းကလို စည္းမ႐ွိကမ္းမ႐ွိ လူေတြၿပံဳတိုးေနတာ၊ ဘာမွန္းမသိရတဲ့ လူေတြက ခရီးသည္ေတြကို တရားခံၾကည့္ လိုက္ၾကည့္ေနတာ၊ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပၿပီး ပိုက္ဆံေတာင္းတာ၊ မဆီမဆိုင္ စာ႐ြက္ေတြေတာင္းတာ… စတာေတြက တကယ္ပဲ က်န္ခဲ့ၿပီလို႔ လူဝင္မႈႀကီးၾကပ္ေရး ေကာင္တာကေန ထြက္အလာမွာ က်ေနာ္ စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာနဲ႔ ေတြးေနမိတယ္၊ ဒီအတိုင္းပဲ ဆက္႐ွိေနပါေစလို႔လည္း တိုးတိုးေလး ဆုေတာင္းမိတယ္၊ က်ေနာ့္စိတ္ပဲ ထင္လို႔လား မသိဘူး၊ ေလဆိပ္ထဲမွာ သြားလာလုပ္ကိုင္ ေနၾကတဲ့ ဝန္ထမ္းေတြ ၾကည့္ရတာ ပိုၿပီးေတာ့ ပေရာ္ဖက္႐ွင္နယ္ ဆန္လာသလိုပဲ၊ ဘယ္သူ႔ဆီက ဘာမ်ားရႏိုင္မလဲ ဆိုတဲ့ အၾကည့္မ်ိဳးေတြ မေတြ႔ရဘဲ ကိုယ့္အလုပ္ကို ကိုယ္စိတ္ဝင္တစားနဲ႔ ၿပံဳးၿပံဳး႐ႊင္႐ႊင္၊ ေအးေအးေဆးေဆး လုပ္ေနၾကတယ္၊ မႏွစ္တုန္းကနဲ႔ မတူတာ ေနာက္တစ္ခုက ေငြလဲေကာင္တာေတြပါ၊ အခုေတာ့ ေငြလဲႏႈန္းကို တရားဝင္သတ္မွတ္လိုက္လို႔ ဘယ္ေနရာလဲလဲ အဆင္ေျပလွပါတယ္၊ တစ္က်ပ္မ်ိဳး၊ ႏွစ္က်ပ္မ်ိဳး ကြာတာ ႐ွိေကာင္း႐ွိႏိုင္ေပမယ့္ ေျပာပေလာက္ေအာင္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ေလဆိပ္ထဲမွာတင္ ဘဏ္ေတြရဲ႕ ေငြလဲေကာင္တာ ၅ ခု ဖြင့္ထားတာ ေတြ႔ရတယ္၊ ႏႈန္းကိုလည္း ေကာင္တာေ႐ွ႕မွာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ခ်ိတ္ထားၾကလို႔ ကိုယ္ႀကိဳက္ရာဆီမွာ ဝင္လဲ႐ံုပါပဲ၊ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ တုိက္တြန္းခ်က္အရနဲ႔ ေငြလဲတဲ့ လူေတြရဲ႕ အႀကံေပးခ်က္အရ ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ အထိအ႐ွ၊ အပြန္းအပဲ့ မခံတဲ့ ေဒၚလာမယူေတာ့ဘဲ ယူ႐ိုပဲ ယူသြားခဲ့တယ္၊ ေကာင္တာက ဝန္ထမ္းက ယူ႐ိုေငြစကၠဴေတြကို သာမန္ စစ္ေဆးတဲ့ပံုစံနဲ႔ တစ္ခ်က္ၾကည့္တာက လြဲလို႔ ေဒၚလာစကၠဴကို ၾကည့္သလိုမ်ိဳး ဟိုဖက္ဒီဖက္ လွန္ေလွာၾကည့္တာမ်ိဳး၊ အလင္းေရာင္မွာ ေထာင္ၾကည့္တာမ်ိဳး မလုပ္ပါဘူး၊ ေအးေအးေဆးေဆး ခ်ိဳခ်ိဳသာသာ ပါပဲ…၊

ခရီးေဆာင္အိတ္ေတြ အားလံုးကို တြန္းလွည္းေလးေပၚ တင္ၿပီးထြက္လာေတာ့ အေကာက္ခြန္ေကာင္တာအတြက္ X-ray စက္တစ္ခါ ျဖတ္ရတယ္၊ ေလယာဥ္က ၂ စီး၊ ၃ စီး ၿပံဳၿပီးဆိုက္ထားလို႔ အဲဒီစက္ေသးေသးေလး အေ႐ွ႕မွာ ခရီးသည္ေတြ ထပ္ေနတယ္၊ ပံုမွန္ တစ္ဦးခ်င္းစီ အိတ္ေတြျဖတ္၊ ဟုိဖက္ကျပန္ထုတ္ လုပ္ေနရာကေန အသက္ႀကီးႀကီး အမ်ိဳးသမီးႀကီး ၂ ေယာက္က တံု႔ေႏွး၊ တံု႔ေႏွး လုပ္ေနတာေၾကာင့္ အိတ္ေတြ၊ လူေတြ၊ လွည္းေတြ နည္းနည္း႐ွဳပ္သြားတယ္၊ အဲဒီလို ႐ွဳပ္ၿပီး လမ္းပိတ္သြားတာကုိုလည္း ျမင္ေရာ စက္ရဲ႕ အေနာက္ဖက္မွာ ထိုင္ေနတဲ့ ရဲဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္က ခ်က္ခ်င္းထလာၿပီး တြန္းလွည္းေတြကို ေဘးကိုတြန္းထုတ္၊ ခရီးသည္ေတြရဲ႕ အိတ္ေတြကို စက္ထဲကို ကူထည့္ေပးနဲ႔ လာအကူအညီ ေပးတယ္၊ ေနာက္ထပ္ အရပ္ဝတ္နဲ႔ တစ္ေယာက္ကေတာ့ စက္ရဲ႕ တစ္ဖက္ျခမ္းထိပ္မွာ ေစာင့္ေနရင္း ေကာင္တာဆီ သြားေပးရမယ့္ အေကာက္ခြန္ေၾကညာလႊာကို ခရီးသည္ေတြဆီကေန တခါတည္း ေတာင္းယူေနတယ္၊ ဆိုေတာ့ စက္ထဲက ထြက္လာတဲ့ အိတ္ေတြကို တိုးလို႔တန္းလန္းထားၿပီး ေကာင္တာမွာ စာ႐ြက္သြားေပးစရာ မလိုေတာ့ဘူး၊ သူတို႔ ၂ ေယာက္ရဲ႕ အဲဒီအျပဳအမူေလးက ခရီးေရာက္မဆိုက္ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ အံ့အားတသင့္နဲ႔ အမွတ္ေပးစရာ ပါပဲ၊

ေလဆိပ္ထဲမွာ အားလံုးအဆင္ေျပေပမယ့္ အျပင္မွာေတာ့ ကားေပၚကို အိတ္ေတြတင္ေပးမယ့္ လူေတြ ႐ွိေနတုန္းပဲ၊ ဟိုးအထဲကေန ဒီအထိ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ လွည္းနဲ႔တြန္းလာလို႔ ဒီကားနားေရာက္ကာမွ သူတို႔က ေျပာမရ၊ ဆိုမရ (ဟိုးအရင္ကအတိုင္း) ကားေပၚ အတင္းလုတင္ၿပီး ပိုက္ဆံေတာင္းတာေတာ့ ဟမ္ဘာဂါထဲမွာ င႐ုတ္သီးစိမ္း ဝါးမိသလို ခပ္စပ္စပ္နဲ႔ အခံရခက္လွတယ္၊ သက္ႀကီး႐ြယ္အိုေတြ အတြက္ဆိုရင္ေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ လုပ္အားက အသံုးတည့္ေကာင္း တည့္မွာေပါ့ေလ၊ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာျပည္ေလဆိပ္ကို ဘယ္လို သက္ႀကီး႐ြယ္အိုက အေဖာ္မပါ၊ ဘာမပါနဲ႔ လာတာ႐ွိလို႔လဲ၊ အင္း... ရန္ကုန္ဟာ သူ႔ဆီလာတဲ့ သိေဟာင္းကြ်မ္းေဟာင္း တစ္ေယာက္ကို အက်င့္ေဟာင္းေလး တစ္ခုနဲ႔ ပါးပါးေလး႐ွပ္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္လိုက္တဲ့ သေဘာမ်ားလား၊ က်ေနာ္ကေတာ့ ေကာင္းျခင္း၊ ဆိုးျခင္း နာမဝိေသသနေတြ တပံုတေခါင္း ပိုင္ဆိုင္တဲ့ အဲဒီရန္ကုန္ကိုပဲ ခ်စ္ျခင္းေတြနဲ႔ ေရာက္လာခဲ့ရ ျပန္ၿပီေပါ့…။ ။

(အပိုင္း ၂ မွာ က်ေနာ္တို႔ ဟိုနားဒီနား နည္းနည္းသြားၾကည့္ရေအာင္ေလ...ေနာ)


ညီလင္းသစ္
၄ ႏိုဝင္ဘာ၊၂၀၁၃