18 March 2008

ႏွင္းေတာင္ေတြေပၚမွာ (၂)

သူ႔ေ႐ွ႕မွေျမသားသည္ မ်က္စိတဆံုး ေဖြး ေဖြး ျဖဴလ်က္႐ွိသည္။ တေႏြလံုး စိမ္းလန္း ခဲ့ ၾက ေသာ သစ္ပင္တို႔သည္ ယခုေတာ့ ႏွင္း ပြင့္ တို႔ ျဖင့္ ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴလ်က္ မလႈပ္ မ ယွက္ ေအး ခဲ စြာ ရပ္ေနၾကသည္။ ေဘး ဖက္ ကိုၾကည့္ လိုက္ေတာ့ ျမင့္မား ေသာ ေတာင္ တန္း ေတြကို ျမင္ရသည္။ သူတို႔ သည္ လည္း အျဖဴ...၊ ျမင္ေနက် ေက်ာက္ ေဆာင္ ေက်ာက္ ခဲ ေျမသားတို႔၏ အေရာင္ မဟုတ္ ဘဲ ႏွင္းတို႔ျဖင့္ ျဖဴေဖြးေန ေသာ ေၾကာင့္ ေတာင္တန္းမ်ားသည္ ပင္ မာ ေက်ာ ျခင္း အဆင္းကင္းလ်က္ ႏူးညံ့ေန သ ေယာင္ ထင္ရသည္။ ေကာင္းကင္ျပာ ေအာက္မွာ အျဖဴေရာင္ ပိုးသားဝတ္စံုသစ္တို႔ျဖင့္ လတ္ ဆတ္ေနေသာ ေတာင္တန္းမ်ား၊ ပတ္ဝန္းက်င္သည္ ၾကည့္ေလရာရာမွာ ပကတိ အျဖဴ...။

သူ ေ႐ွ႕ဆက္လွမ္းရန္ ျပင္လိုက္စဥ္ ခပ္လွမ္းလွမ္း၌ ငွက္ကေလးႏွစ္ေကာင္ ပ်ံဝဲေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသျဖင့္ ဆက္မသြားေသးဘဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနမိသည္၊ သူ ရပ္ေနရာ ေနရာမွ အေတာ္လွမ္းသျဖင့္ ဘာငွက္မွန္း သဲကြဲစြာ မျမင္ရေပ၊ ေနစမ္းပါဦး...ေသခ်ာျမင္ရေတာ့ေရာ သူကဘယ္ေလာက္သိႏိုင္လို႔လဲ၊ သူ႔အျဖစ္ကို သူျပံဳးမိသြား သည္၊ ငွက္ေတြအေၾကာင္း သူသိပ္မသိပါ၊ သို႔ေသာ္ သူတို႔အတြက္ သူပူပန္စြာ ေတြးေနမိျပန္သည္၊ ေနရာ တိုင္း ႏွင္းဖံုးေနတဲ့ ေျမျပင္ေပၚမွာ ပိုးေကာင္ေလးေတြ သူတို႔ေတြ႕ႏိုင္ပါ့မလား၊ အင္းေလ...တြင္းထဲမွာ အၾကာႀကီး မေနခ်င္တဲ့ ပိုးေကာင္ တစ္ေကာင္တေလမ်ား ထြက္လာရင္ ထြက္လာမွာေပါ့၊ ဒီေနရာထက္ အမ်ားႀကီး ပိုေအး တဲ့ ေျမာက္ဝင္႐ိုးစြန္းလို ေနရာမွာေတာင္ ပုိလာဝက္ဝံေတြ ရေအာင္အစာ႐ွာႏိုင္ေသးတာပဲ၊ ေတြးမိၿပီးမွ သူ႔ဟာ သူရယ္ခ်င္သြားျပန္သည္၊ ဘာဆိုင္လို႔လဲ..၊ ဒီေနရာက ေျမာက္ဝင္႐ိုးစြန္းေလာက္ မေအးေပမယ့္ ဒီငွက္ေလး ေတြကေတာ့ ပိုလာဝက္ဝံေတြေလာက္ အဆာခံႏိုင္မည္ မထင္ပါ၊ သူတို႔ေတြ အစာျမန္ျမန္ ေတြ႕ပါေစလို႔ သူဆု ေတာင္းမိသည္။

အဲ့လ္ပ္စ္(Alps) ေတာင္တန္းမ်ား၏ ေတာင္ေၾကာတစ္ခုေပၚတြင္ သူေရာက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ သူလမ္းေလွ်ာက္ ေနခဲ့သည္မွာ စ,ထြက္လာသည့္ အခ်ိန္မွတြက္လွ်င္ အနည္းဆံုး ၄၅ မိနစ္ခန္႔ေတာ့ ႐ွိၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ႏွင္းေတာထဲ မွာဆိုေတာ့ ခရီးက ေလွ်ာက္သေလာက္ မတြင္၊ ျဖဴလြလြ ႏွင္းထုေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္ဖို႔ ႏွင္းေတာစီးဖိနပ္ တမ်ိဳးကို စီးထားရသည္။ ဖိနပ္ဆိုေသာ္လည္း တကယ္ေတာ့ ပလပ္စ
တစ္ျပား ခပ္ႀကီးႀကီးတစ္ခု သာျဖစ္သည္။ ထိုပလပ္စတစ္ျပား ေပၚမွာမွ လမ္းေလွ်ာက္ဖိနပ္ကို ကလစ္ျဖင့္ ညႇပ္ကာစီးရျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုမွသာ ေျခလွမ္း လိုက္ေသာအခါ လူကႏွင္းထုေပၚမွာ ႐ွိေနလိမ့္မည္။ မဟုတ္လို႔ကေတာ့ တခါလွမ္းလိုက္၊ ႏွင္းထုထဲ ကြ်ံဝင္သြား ေသာေျခေထာက္ကို ဆြဲထုတ္လိုက္၊ ေနာက္တစ္လွမ္းလွမ္းလိုက္၊ တခါဆြဲထုတ္လိုက္ႏွင့္ ဘယ္ေတာ့မွ ေ႐ွ႕ေရာက္ေတာ့မည္ မဟုတ္ေခ်။


ခႏၶာကိုယ္တခုလံုးကေတာ့ ထူထဲေသာ အေႏြးထည္တို႔ေအာက္မွာ ေခြ်းတစို႔စို႔ျဖင့္..၊ ႏွင္းထုထဲမွာေပမယ့္ အတန္ ငယ္အိုက္ေနသည့္ အျဖစ္ကို သူ အံ့ႀသေနမိသည္။ တကယ္ေတာ့ ခြန္အားစိုက္ထုတ္ရသည့္ အလုပ္ဘာတစ္ခုမွ သူ မလုပ္ခဲ့၊ ႏွင္းေတာစီး ဖိနပ္ျဖင့္ သူ ေအးေအးေဆးေဆး လမ္းေလွ်ာက္ေနခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူကသာ သတိ မျပဳမိေပမယ့္ ေျခတစ္လွမ္းလွမ္းတိုင္း ေျခေထာက္မွ ပလပ္စတစ္ဖိနပ္ႀကီးက တ႐ြတ္ဆြဲပါေနေတာ့ သာမန္ ေျမျပင္ေပၚမွာထက္ ပိုအားစိုက္ရတာေတာ့ အမွန္။ ၿပီးေတာ့ ႏွင္းထူထပ္ သည့္ေနရာမွာဆိုလွ်င္ ပလပ္စတစ္ ဖိနပ္ျပား စီးထားသည့္တိုင္ ေျခေထာက္ေတြက ႏွင္းထဲသို႔ ကြ်ံခ်င္ခ်င္...။

လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္းမွ သူငယ္စဥ္က သင္ခဲ့ဖူးေသာ အေ႐ွ႕ေတာင္အာ႐ွ၏ အျမင့္ဆံုးေတာင္ထြတ္တစ္ခု အေၾကာင္း ေတြးေနမိသည္။ သူငယ္စဥ္ကတည္းက ႏွစ္ေပါင္းေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာအထိ မည္သူမွ် မတက္ ေရာက္ဖူးေသာ Virgin Peak အျဖစ္ ခမ္းနား ႀကီးက်ယ္ေသာ ေတာင္၊ ခါကာဘိုရာဇီ တဲ့။ နာမည္လွသေလာက္ ေဝးလံေခါင္ဖ်ားေသာ အရပ္မွာ လွ်ိဳ႕ဝွက္သိပ္သည္းစြာ တည္႐ွိေနသည့္ေတာင္။ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး ႏွင္းေဖြးေဖြးတို႔ ျဖင့္ေအးခဲ ၾကမ္းတမ္းကာ ေတာင္တက္သမားမ်ားစြာတို႔ လက္ေလွ်ာ့ခဲ့ရေသာေတာင္။ ကေလးပီပီ ထိုႏွင္းဖံုး ေတာင္တန္းႀကီး အေၾကာင္းကို ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ သူ စိတ္ကူးယဥ္ၾကည့္ဖူးသည္။ ၅၈၈၁ မီတာျမင့္ေသာထိုေတာင္ ေျခမွာ သူက ေမာင္ႏွမေတြႏွင့္အတူ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားလို႔...၊ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ႏွင္းဆုပ္ေတြ ျဖင့္ပစ္ေပါက္၊ ေမာသြားေတာ့ ႏွင္းေတြျဖင့္ ႏွင္းအ႐ုပ္ေတြလုပ္၊ ေတာင္ကုန္းဆင္ေျခေလွ်ာေတြမွာ ပ်ဥ္ခ်ပ္ေတြ ျဖင့္ ႏွင္းေလွ်ာစီး...။ သူ၏ကေလးဘဝ အိပ္မက္မ်ားသည္ ခါကာဘိုရာဇီ၏ ႏွင္းမႈန္တို႔ျဖင့္ လိမ္းက်ံစိုလူးကာ ေအးျမေဖြးျဖဴ ေနခဲ့သည္။

တကယ္ေတာ့ သူကသာ စိတ္ဝင္စားေနေပမယ့္ ခါကာဘိုရာဇီကို ဓါတ္ပံုပင္မျမင္ဖူးေခ်။ ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ထဲမွ ခါကာဘိုရာဇီကေတာ့ တည္ေနရာ၊ အျမင့္စေသာ အခ်က္အလက္သက္သက္ျဖင့္သာ စကၠဴေပၚမွာ ျပားခ်ပ္ခ်ပ္။ ပထဝီဝင္ဖတ္စာအုပ္ထဲမွ ပံုပင္မျမင္ဖူးေသာ အေ႐ွ႕ေတာင္အာ႐ွ၏ အျမင့္ဆံုးေတာင္ထြတ္အေၾကာင္း သူသိခ်င္ ေနမိခဲ့သည္။ ဘာ့ေၾကာင့္လူေတြ ဒီေတာင္ေပၚကို မတက္ႏိုင္တာလဲ၊ ကမာၻေပၚက ဒီထက္ျမင့္တဲ့ ေတာင္ေတြ ေပၚေတာင္ လူေတြေရာက္ေနၾကတာပဲ၊ သူ႔ရဲ႕ထူးျခားခ်က္က ဘာလဲ၊ သို႔ႏွင့္ တေန႔မွာေတာ့ သူ႔ကို ခါကာဘိုရာဇီ အေၾကာင္း အနည္းငယ္ေျပာျပ ႏိုင္မည့္သူႏွင့္ ဆံုခဲ့ရသည္။ သူက အေဖ့မိတ္ေဆြ ရဝမ္လူမ်ိဳး သင္းအုပ္ဆရာ ႀကီး...။ ပူတာအိုမွ အေတာ္လွမ္းေသာ မထင္မ႐ွား ႐ြာေလးတစ္႐ြာမွာ ေမြးဖြားခဲ့သူ ရဝမ္ သင္းအုပ္ဆရာႀကီးက စကားခပ္ဝဲဝဲျဖင့္ သူ႔ကိုတတ္ႏိုင္သေလာက္ ႐ွင္းျပခဲ့သည္။ အင္မတန္ခက္ခဲ ၾကမ္းတမ္းေသာ ခရီးလမ္းက ခါကာဘိုရာဇီကို ခ်ဥ္းကပ္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ တားဆီးထားလွ်က္႐ွိသည္။ သူတို႔လို ရဝမ္ေဒသခံေတြပင္ အလြယ္ တကူ မေရာက္ျဖစ္ေသာ ခရီး၊ ၿပီးေတာ့ ဆိုး႐ြားလြန္းလွေသာ ရာသီဥတု၊ ႀကိဳတင္ခန္႔မွန္း၍ မရေသာ ဆီးႏွင္း မုန္တိုင္းမ်ား၊ အဆိုးဆံုးကေတာ့ ဘယ္လိုမွ ႀကိဳတင္တြက္ဆ၍ မရႏိုင္သည့္ ကူးရန္ခက္ခဲလွေသာ ေရခဲျမစ္ ႀကီးမ်ား...။ ခါကာဘိုရာဇီသည္ ဂုမာၻန္တစ္ေထာင္ေစာင့္သည့္ နတ္ပန္းတစ္ပြင့္ ေလလား...။

ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ထိုနတ္ပန္းကို ရေအာင္နမ္း႐ႈိက္ႏိုင္ခဲ့ ၾကသည္။ သူ အမွတ္မမွားဘူးဆိုလွ်င္ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္ဝန္းက်င္က ဂ်ပန္လူမ်ိဳးေတာင္တက္သမားႏွင့္ ေဒသခံရဝမ္လူမ်ိဳးတစ္ဦးတို႔ အေ႐ွ႕ေတာင္အာ႐ွ၏ အျမင့္ဆံုး ထိုေတာင္ေပၚသို႔ ေျခခ်ႏိုင္ခဲ့ ၾကသည္။ ဆိုးလြန္းလွသည့္ ရာသီဥတုကို အံတုကာ အႀကိမ္ေပါင္း မ်ားစြာ ဇြဲ႐ွိ႐ွိႏွင့္ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒါေတာင္မွ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေတာင္ထိပ္မွာ ၾကာ႐ွည္ မေန ႏိုင္ခဲ့ၾက၊ ေန႔လည္ ၃ နာရီမွာ ေရာက္သြားခဲ့ၿပီး လိုအပ္သည္မ်ား ေဆာင္႐ြက္၊ မွတ္တမ္းယူ၊ ဓါတ္ပံု႐ိုက္၊ ႏွစ္ ႏိုင္ငံ အလံ မ်ားစိုက္၊ ၿပီး သည္ႏွင့္ တိုက္ခတ္လာေသာ ႏွင္းမုန္တိုင္းကိုလြတ္ေအာင္ ၃ နာရီ ၂၀ မွာ အနီးဆံုး အေျခစိုက္ စခန္းသို႔ျပန္ ဆင္းလာခဲ့ရသည္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ခါကာဘိုရာဇီ၏ ႏွင္းထုလႊာထဲမွာ လူသားေျခရာ တို႔ ထင္က်န္ ေနခဲ့ဖူးၿပီ ျဖစ္သည္။

အခု သူေရာက္ေနသည့္ အျမင့္ကေတာ့ ခါကာဘိုရာဇီ၏ ေလးပံုတစ္ပံုသာသာပဲ ႐ွိပါသည္။ ဒါေပမယ့္ သူက ေတာ့အေတာ္ေလး ေဟာဟဲလိုက္ေနခဲ့သည္။ ကိုယ္လက္လႈပ္႐ွားမႈ နည္းတာေရာ၊ ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္ အျမင့္မွာေရာက္ေနတာေရာ စုေပါင္းကာ သူ ေမာဟိုက္ႏြမ္းနယ္ ေနခဲ့သည္။ စ,ထြက္ကာစမွာ လန္းလန္းဆန္း ဆန္းႏွင့္႐ွိေနခဲ့သေလာက္ အခုေတာ့အေတာ္ပင္ ပင္ပန္းလာသည္။ ဒါေတာင္မွ ဟိုနားနဲနဲရပ္လိုက္၊ ဒီနားနဲနဲရပ္ လိုက္လုပ္ေနခဲ့ေသးသည္။ ေလွ်ာက္ရသည့္ ေျမျပင္ကအျပန္႔မို႔လို႔ ေတာ္ေသးသည္။ ၿပီးေတာ့ ခါကာဘိုရာဇီႏွင့္ ယွဥ္လွ်င္ ဘာအႏၲရာယ္မွ မ႐ွိပါ။ သူရပ္ေနသည့္ ႏွင္းထုေအာက္မွာ ေရခဲျမစ္တစ္စင္း ႐ွိမေနတာ ရာႏႈန္းျပည့္ သူ ေသခ်ာပါသည္။ ႏွင္းမုန္တိုင္းဆိုတာေဝးလို႔ ျပာလဲ့ေသာေကာင္းကင္ႏွင့္ ေနေရာင္ျခည္ေဖြးေဖြးသာ ႐ွိသည္။


သူ႔ကို အလြန္ဆံုးဒုကၡေပးႏိုင္တာဆိုလို႔ ေျမေခြးတစ္ေကာင္တေလပဲ ႐ွိမည္။ ဒီႏိုင္ငံမွာ ေျမေခြးေပါတာေတာ့ သူ သိသည္။ ေျမေခြးကို ကာတြန္းစာအုပ္ထဲမွာသာ ႏႈတ္သီး႐ွည္႐ွည္ႏွင့္ ေကာက္က်စ္ေသာသတၱဝါအျဖစ္ သိထား ေသာသူသည္ အျပင္မွာပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ ျမင္လိုက္ရေသာအခါ ေျပး၍ေပြ႕ခ်ီလိုက္ခ်င္စိတ္ ေပါက္သြားခဲ့ သည္။ ေျမေခြးသည္ သူထင္ထားတာထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ေသးငယ္သည္။ ၿပီးေတာ့ စာအုပ္ေတြထဲကလို စုတ္ခြ်န္းခြ်န္းမဟုတ္...၊ အေမြးပြပြႏွင့္ အေတာ္ပင္ခ်စ္စရာ ေကာင္းသည္။ သို႔ေသာ္ သူကခ်စ္ခ်င္သေလာက္ သူ႔ ပတ္ဝန္းက်င္႐ွိလူမ်ားကမူ ေျမေခြးကို ေရာဂါပိုးမႊားမ်ား သယ္ေဆာင္သူ၊ ညဖက္တြင္ အမိႈက္ပံုးမ်ား လာ,လာဖြ သည့္ ႐ြံ႕စရာအေကာင္တစ္ေကာင္ အျဖစ္သာ သေဘာထားၾကသည္။

ဒီကို သူေရာက္ခါစက တညမွာ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္မီးပိြဳင့္မွာ မီးနီရပ္ေနတုန္း ေျမေခြးတစ္ေကာင္ ကားေ႐ွ႕မွျဖတ္ေျပး သြားတာ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ျမင္လိုက္ရသည္။ သူ႔ေဘးမွ မိတ္ေဆြက ‘ဟိုမွာ ေျမေခြးတစ္ေကာင္’ ဟု လက္ညိႇဳးထိုးလွ်က္ ေျပာသည္။ သူ အေတာ္အံ့ၾသသြားသည္။ ၿမိဳ႕ႀကီးၿပႀကီး၏ မီးပိြဳင့္မွ ခပ္တည္တည္ျဖင့္ ကား လမ္းျဖတ္ကူးသြားေသာ ထိုသတၱဝါသည္ ေျမေခြးတစ္ေကာင္ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု သူလံုးဝထင္မထားပါ။ မိတ္ေဆြ ကေျမေခြးေတြ ဒီလိုပဲ ေသာင္းက်န္းတတ္ၾကေၾကာင္း၊ စည္ပင္သာယာက လာသိမ္းမည့္အမိႈက္ကို ညကတည္း ကႀကိဳထုတ္ထားမိလွ်င္ ၄င္းတို႔အႀကိဳက္ စိတ္ႀကိဳက္ဖြသြား တတ္ၾကေၾကာင္း၊ ဒီႏွစ္ပိုင္းေတြမွာ ပိုလို႔ပင္မ်ားလာ ေသးေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ ေျမေခြးကို ေတာ သတၱဝါအျဖစ္သာ သိထားေသာသူက တစ္ခြန္းေမးၾကည့္မိသည္။

“ ခင္ဗ်ားတို႔ ဒီေျမေခြးေတြကို ဖမ္းၿပီးမစားၾကဘူးလားဗ်”...။

မိတ္ေဆြက သူ႔ဖက္လွည့္ကာ ‘မင္းႏွယ္ကြာ...စားစရာ ႐ွားရန္ေကာ’ ဟူသည့္အၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္ေလသည္။ သူ လည္း အသာၿငိမ္ေနလိုက္ရသည္။ လူေတြက ေျမေခြးကို မစားၾကေပမယ့္ ေျမေခြးေတြကေတာ့ လူေတြထံမွ စား စရာကို လာေရာက္႐ွာေဖြ စားေလ့ ႐ွိသည္။ အင္း...ဒီေကာင္ေတြဟာ အၿမဲလိုလို ဆာေလာင္ေနတဲ့ ေကာင္ ေတြနဲ႔တူပါရဲ႕။

အင္း...အခုလည္း အဲဒီလို ဆာေလာင္ေနတဲ့ ေျမေခြးတစ္ေကာင္တေလမ်ား ထြက္မလာဘူးလို႔ မေျပာႏိုင္ဘူး။ သူေတြးမိသြားၿပီး ေဘးဘီကို ၾကည့္မိသည္။ သူျဖတ္ေနသည့္ ေနရာက ထင္း႐ူးပင္ေတြ ခပ္စိပ္စိပ္ေပါက္သည့္ ေတာအုပ္ေလးတခု ျဖစ္သည္။ ဒီလို ေတာအုပ္ေတြထဲမွာ ေျမေခြးေတြေနေလ့႐ွိသည္ဟု သူၾကားဖူးသည္။ အခု လို ႏွင္းထူထပ္ပံုမ်ိဳးနဲ႔ ေျမေခြးေတြ အစာမွ ႐ွာလို႔ရပါ့မလား၊ ႐ွာလို႔မရရင္ေတာ့ ဒီေကာင္ေတြ ဗိုက္ဆာေနမွာ က်ိန္း ေသတယ္။ ထိုသို႔ေတြးမိသြားၿပီး သူ႔အနီးပတ္ဝန္းက်င္မွ ေျမျပင္ကို ၾကည့္မိသည္။ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ က်ထားေသာ ႏွင္းျပင္ေပၚမွာ ေျမေခြးေျခရာ သူမေတြ႔မိပါ။ ထိုအခိုက္ ေလကသုတ္ကနဲ တိုက္လိုက္သည္။ ထင္း႐ူးေတာကို ျဖတ္တိုက္လာေသာေလက ေခြ်းစို႔ေနေသာ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚကို ေအးကနဲပက္ျဖန္းသြားသည္။ သူ နဲနဲေတာ့ အေမာေျပသြားသည္။ ေျခလွမ္းကို ရပ္လွ်က္နားစြင့္ၾကည့္ေတာ့ ေျမေခြးေျခသံႏွင့္ ဆင္ဆင္တူတာ ဘာသံမွမၾကားရ၊ ေလတိုးသံ သဲ့သဲ့မွအပ ပတ္ဝန္းက်င္သည္ ပကတိ သက္ၿငိမ္...။

ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ျဖတ္သန္းလာခဲ့သည့္ ႏွင္းျပင္ေပၚမွာ သူ႔ေျခရာမ်ား၊ ေတာ္ေတာ္ေဝးေဝးအထိ ျမင္ ေနရသည္။ ႏွင္းမႈန္ေဖြးေဖြးတို႔က နံနက္ခင္း၏ ေနေရာင္ျခည္ေအာက္မွာ တဖိတ္ဖတ္ေတာက္ပလွ်က္၊ သူ အ သက္ျပင္းျပင္း တခ်က္႐ႈလွ်က္ ေ႐ွ႕ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ အင္း...အခုေန ဆာေလာင္ေနတဲ့ ေျမေခြးတစ္ ေကာင္နဲ႔ေတြ႕ရင္ ဘာလုပ္ရမလဲ ဟုစဥ္းစားၾကည့္သည္။ သူမသိပါ။ ထြက္ေျပးရမလား၊ အင္း...ေျမေခြးလုိက္လို႔ ထြက္ေျပးရတဲ့ အျဖစ္ကေတာ့ လူၾကားေကာင္းမွာ မဟုတ္တာ ေသခ်ာသည္။ ေနပါဦး၊ ေျမေခြးေတြဟာ ဘယ္ ေလာက္ပဲဆာဆာ လူကိုေတာ့ အၿမဲေ႐ွာင္ေလ့႐ွိတယ္ဟု သူၾကားဖူးသည္။ ဘယ္သူေျပာသြားတာပါလိမ့္။ ေျပာ တဲ့လူဟာ သတၱေဗဒ ပညာ႐ွင္တစ္ေယာက္လား၊ ဒါမွမဟုတ္ မုဆိုးတစ္ေယာက္လား၊ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔လိုပဲ ထင္း႐ူးေတာထဲ ျဖတ္ေလွ်ာက္ရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားေပးစကားေျပာဖူးတဲ့ သာမန္လူတစ္ေယာက္လား။



ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ သူေၾကာက္မေနပါ။ အိိမ္ေမြးေခြးထက္ပင္ ေသးငယ္ေသာ အေမြးစုတ္ဖြားႏွင့္ တိရိစာၦန္တစ္ ေကာင္ကို သူမေၾကာက္ပါ၊ ၿပီးေတာ့ ေျမေခြးေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ တစ္ေကာင္တည္း အစာ႐ွာထြက္ေလ့ ႐ွိသည္။ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရရင္ေတာင္ အုပ္စုလိုက္ ေ႐ွ႕ေနာက္ဝဲယာမွ ဝိုင္းဝန္းကိုက္ဆြဲတတ္ေသာ ေခြးအ,မ်ားေလာက္ ေၾကာက္စရာမေကာင္းတာ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ ဒီႏိုင္ငံမွာ ေခြးအ,ေတြ မ႐ွိသည့္အတြက္ သူ အေတာ္ေလး စိတ္ သက္သာရာ ရသြားသည္။

တကယ္တမ္းမွာေတာ့ ေလာေလာဆယ္ အလြန္အမင္း ဆာေလာင္ေနသူမွာ သူျဖစ္သည္။ မနက္က စားလာခဲ့ ေသာေပါင္မုန္႔မီးကင္ ႏွစ္ခ်ပ္ႏွင့္ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္က ဘယ္ဆီေနမွန္းပင္ မသိေတာ့...၊ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွာက ေရငတ္ေျပေသာက္ရေအာင္ ထည့္လာသည့္ ေရေႏြးဓါတ္ဗူးတစ္ခုပဲ ပါသည္။ သူတကယ့္ကိုဆာေနသည္။ အခု ေနသာ ေျမေခြးတစ္ေကာင္ႏွင့္ ေတြ႔ရလွ်င္ ထြက္ေျပးရမည့္သူမွာ ေျမေခြးပင္ ျဖစ္သြားႏိုင္သည္။ လူသည္ ဆာ ေလာင္မြတ္သိပ္လာေသာအခါ စားလို႔ရတာ အကုန္စားမည့္ သတၱဝါျဖစ္သည္။ ၁၉၇၂၊ ေအာက္တိုဘာ ၁၃ ရက္ က ေလယာဥ္ပ်က္က်ခဲ့ေသာ အျဖစ္အပ်က္သည္ သူ႔ေခါင္းထဲ ေရာက္လာသည္။

ထိုရက္က ဥ႐ုေဂြးႏိုင္ငံမွ ခ်ီလီႏိုင္ငံ သို႔ပ်ံသန္းလာေသာ ေလယာဥ္တစ္စင္းသည္ အင္းဒီးစ္ေတာင္တန္းမ်ား ေပၚမွာ ပ်က္က်သြားခဲ့သည္။ ေလယာဥ္က စင္းလံုးငွားေလယာဥ္၊ လိုက္ပါလာသည့္ ရပ္ဂ္ဘီကစားသမား ၄၅ ေယာက္ မွာ ၁၆ ေယာက္က ကံေကာင္းေထာက္မစြာ အသက္႐ွင္က်န္ရစ္သည္။ ကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ႕ေတြက ႀကိဳးစား႐ွာ ေဖြေသာ္လည္း ဘယ္လိုမွ မေတြ႕ေတာ့သည့္အဆံုး လက္ေလွ်ာ့လိုက္ၾကသည္။ ေလယာဥ္ပ်က္က် ခဲ့သည့္ ေနရာက မီတာ ၄၀၀၀ အျမင့္၊ ညဖက္ ဆိုလွ်င္အပူခ်ိန္က သုညေအာက္ ၃၀ ဒီဂရီစင္တီဂရိတ္၊ ႏွင္းမုန္ တိုင္းေတြက မၾကာခဏတိုက္ခတ္ သည့္ေနရာ..။ ဆိုး႐ြားလွေသာ ရာသီဥတုႏွင့္ ထူထပ္သိပ္သည္း လွေသာ ႏွင္းေတာင္တန္းေတြၾကားမွာ သူတို႔ေတြ ပိတ္မိေနၾကသည္။ ဒီလိုနဲ႔ ရက္ေတြၾကာလာေတာ့ စားစရာကမ႐ွိေတာ့၊ ရပ္ဂ္ဘီကစားသမား ၁၆ ေယာက္ခမ်ာ ေလယာဥ္ ပ်က္က်လို႔မေသဘဲ အစာငတ္လို႔ ေသရမည့္ကိန္းဆိုက္လာ သည္။ အားလံုးကလည္း အားအင္ေတြ ခ်ိနဲ႔ ဆုတ္ယုတ္ကုန္ၿပီ။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ဆက္လက္ အသက္႐ွင္ရပ္ တည္ေရးအတြက္ တခုတည္း ေသာနည္းလမ္းကို ေ႐ြးလိုက္ၾကရသည္။ ေသဆံုးသြားၾကေသာ ကစားေဖာ္ တို႔၏ အသားမ်ားကို စားေသာက္ဖို႔ပင္ ျဖစ္သည္။ ႏွင္းေတာင္ေပၚမွာဆိုေတာ့ အေလာင္းေတြက မပုပ္မသိုး ဒီအတိုင္း ႐ွိေနၾကသည္။ ထိုအေလာင္းမွ အသားေတြကို သူတို႔စားေသာက္ခဲ့ ၾကရသည္။

ထိုသို႔စားေသာက္ရင္းမွ အားအင္အနည္းငယ္ ျပည့္လာသည့္အခါ သူတို႔ထဲမွ ႏွစ္ေယာက္က ခ်ီလီပိုင္နက္ထဲမွ အနီးဆံုး႐ြာကို ေရာက္ေအာင္သြားကာ အကူအညီေတာင္းခဲ့ႏိုင္သည္။ ထိုမွတဆင့္ ၇၂ ရက္ၾကာ ပိတ္မိေနသည့္ သူတို႔ ၁၆ ေယာက္စလံုးကို ကယ္တင္ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ သတင္းစာ ႐ွင္းလင္းပြဲမွာ သူတို႔လူသားစားခဲ့ ရသည့္ အ ျဖစ္ကို ျပန္ေျပာျပသည့္အခါ တကမာၻလံုးက ထိတ္လန္႔ တုန္လႈပ္သြားၾကသည္။ ထိုျဖစ္ရပ္အေပၚ အျမင္ဝိဝါဒ အ မ်ိဳးမ်ိဳးကြဲခဲ့ၾကသည္။ စာနာ သူေတြ႐ွိသလို စက္ဆုပ္႐ြံ႐ွာသူေတြလည္း ႐ွိခဲ့သည္။ မည္သို႔ဆိုေစ အေျခအေန တ ခု ေအာက္မွာစားခဲ့ရသည့္တိုင္ သူတို႔လြယ္လြယ္ကူကူ မ်ိဳက်ခဲ့သည္ မဟုတ္မွန္းေတာ့ သူနားလည္ႏိုင္ပါ သည္။

ေလာေလာဆယ္ သူ႔အေျခအေနက ထိုမွ်မဆိုးေသာ္လည္း ေျမေခြးတစ္ေကာင္ကို သတ္စားခ်င္ေလာက္ေအာင္ ေတာ့ သူဆာေလာင္ေနပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူၾကည့္ထားခဲ့ေသာ ေျမပံုအရ မၾကာခင္မွာ စားေသာက္ဆိုင္ေလး တစ္ဆိုင္ကို ေရာက္ရမည္ ျဖစ္သည္။ အစီအစဥ္က ထိုဆိုင္မွာ ေန႔လည္စာစား၊ ၿပီးေတာ့ လာလမ္းအတိုင္း လမ္း ေလွ်ာက္ျပန္လာ..။ ဒါေပမယ့္ အခုထိမေရာက္ႏိုင္ေသး...၊ ဘာျဖစ္သလဲ? လမ္းမ်ားလြဲသလား? မျဖစ္ႏိုင္ပါ၊ လမ္းလြဲရေအာင္ သြားစရာက ဒီတစ္လမ္းပဲ႐ွိသည္။ ေန႔လည္စာ စားခ်ိန္လည္းေက်ာ္ခဲ့ၿပီမို႔ လူလည္း ေမာပန္း ႏြမ္းဟုိက္ေနခဲ့ၿပီ။ သူ ဘာလုပ္ရမလဲ၊ ေ႐ွ႕ဆက္သြားရမလား၊ ေနာက္ျပန္လွည့္ရမလား၊ ဒီအထိ ေလွ်ာက္လာ ၿပီးမွေတာ့ ေနာက္ျပန္လွည့္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ သို႔ႏွင့္ အားတင္းကာ သူဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။


ႏွင္းေတာင္ကုန္းေလး တစ္ခုအလြန္မွာေတာ့ သူ႐ွာေနေသာ စားေသာက္ဆိုင္ေလးကို ေတြ႔လိုက္ရေတာ့သည္။ ဝမ္းသာလိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း...။ အမွန္ေတာ့ သူလမ္းမမွားပါ၊ သူလမ္းေလွ်ာက္ခ်ိန္က တြက္ထားသေလာက္ မျမန္၍သာ သူခန္႔မွန္းသည့္အခ်ိန္တြင္ ဆိုင္ေလးကို မေတြ႔ရျခင္း ျဖစ္သည္။ အခုေတာ့ လူက ျပန္အားတက္ လာၿပီး ေျခလွမ္းေတြပင္ သြက္လာခဲ့သည္။ ႏွင္းေတာင္တန္းေတြ၏ အလယ္မွာ ေခါင္မိုးေပၚ ႏွင္းေတြပံုေနေသာ စားေသာက္ဆိုင္အိမ္ကေလးက အေအးဒဏ္ကို ၾကံ့ၾကံ့ခံရပ္လ်က္..။ ေအးျမေသာႏွင္း ပြင့္တို႔၏ အလယ္မွာ ေပမယ့္ ေႏြးေထြးပ်ဴငွာစြာ ဖိတ္ေခၚ ေနသေယာင္၊ သူသိထားသေလာက္ ဒီဆိုင္ပိုင္႐ွင္ေတြက ေဆာင္းတြင္းမွာပဲ ဆိုင္လာဖြင့္ကာ ေႏြရာသီမွာေတာ့ ၿမိဳ႕မွာေနၾကသည္တဲ့။ သူတို႔ စီးပြားျဖစ္မျဖစ္ ေတာ့မသိ၊ ဒီေတာင္ေၾကာ တဝိုက္မွာေတာ့ ဒါကတစ္ခုတည္းေသာ စားေသာက္ဆိုင္ေလးပဲ ျဖစ္သည္။

သူ အထဲဝင္လိုက္ေတာ့ မီးလင္းဖို၏ အေႏြးဓါတ္ျဖင့္ ဆိုင္ကေလးက ေႏြးေထြးေနခဲ့သည္။ ဆိုင္ထဲမွာ လူမ်ားမ်ား စားစား ႐ွိမေနပါ။ စားပြဲဝိုင္း ႏွစ္ဝိုင္းပဲ ေတြ႔ရသည္။ ကေလးေတြႏွင့္ဆိုေတာ့ မိသားစုေတြနဲ႔ တူပါရဲ႕၊ အားလံုးက သူ႔လိုပဲ လမ္းေလွ်ာက္ၾကသူမ်ား...။ လြတ္ေန သည့္ စားပြဲတစ္ခုမွာ ဝင္ထိုင္ကာ ခႏၶာကိုယ္ေပၚ ဖိစီးေလးလံ ေနသည့္ အေႏြးထည္ေတြကို တထပ္ၿပီးတထပ္ ခြ်တ္ပစ္လိုက္သည္။ လူက လြတ္လပ္ေပါ့ပါးသြားကာ ဆိုင္က ေလး၏ ေဖာ္ေ႐ြေသာ အခင္းအက်င္းမွာ ခ်က္ခ်င္း ပင္ေနသားတက် ျဖစ္သြားခဲ့သည္။ ဆိုင္႐ွင္၏ သမီးျဖစ္ဟန္ တူသူ ေကာင္မေလးက ဘာမွာမလဲဟု လာေမးသည္။ သူ႔အေနႏွင့္ စားေသာက္စာရင္း ၾကည့္ရန္ပင္ မလိုပါ၊ ဒီ ဆိုင္က ၾကက္သားစြပ္ျပဳတ္ နာမည္ႀကီးတာ သူသိသည္။ အျပန္လမ္းအတြက္ ခြန္အားေတြကို ထိုၾကက္သားစြပ္ ျပဳတ္ပူပူေလးျဖင့္ ျဖည့္တင္းရမည္။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ေစာရတာေတြေရာ၊ ေမာပန္းတာေတြပါ စုေပါင္းကာ လူက ေတာ္ေတာ္ ေရငတ္ေနခဲ့သည္။ ဒါအတြက္လည္း သူစဥ္းစားထားၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ အစားအေသာက္ေအာ္ဒါ မွတ္ ဖို႔ေစာင့္ေနေသာ ေကာင္မေလးကို ၿပံဳးျပလိုက္ကာ သူေျပာလိုက္သည္။

“ က်ေနာ့္ကို ၾကက္သားစြပ္ျပဳတ္တစ္ခြက္နဲ႔ ဟန္နီကဲင္တစ္ပုလင္း ေပးပါခင္ဗ်ာ ”... ... ...။


ညီလင္းသစ္
၁၈ မတ္၊ ၂၀၀၈

3 comments:

Dr. Yi Yi Win said...

“အုပ္စုလိုက္ ေ႐ွ႕ေနာက္ဝဲယာမွ ဝိုင္းဝန္းကိုက္ဆြဲတတ္ေသာ ေခြးအ,မ်ား”
ဆိုလို ့ဗဟုသုတအသစ္တစ္ခုရသြားပါတယ္ကိုညီလင္းသစ္ေရ။ ေတာေကာင္ေတြနဲ ့ေတာ့
ထိပ္တိုက္မေတြ ့ဖူးေသးဘူး။ ပံုေလးေတြလွတယ္ေနာ္။ ငယ္ငယ္တုန္းကလို သာ
အုပ္စုေတာင့္ေတာင့္နဲ ့ အဲဒီေနရာေတြTrip ထြက္ရရင္ေတာ့ အေတာ္ေပ်ာ္
ဖို ့ေကာင္းမွာပဲ။

An Asian Tour Operator said...

ေျမေခြး ကိုေတာ့တခါမွမျမင္ဘူးေသးဘူး။ ေတာေခြ နဲ႕ ေခြးအ ေတြကိုေတာ့ ခနခန ျမင္ဘူးတယ္။ က်ေနာ္ငယ္စဥ္ အညာမွာေနတုန္းက ေက်ာင္းအေနာက္ဘက္ ကေရနံေျမေတာတန္းထဲကို ကိုျဖတ္ၿပီး မိုင္အနည္းငယ္ေ၀းတဲ့ ဘုရားကုန္းတစ္ခုကို အေဖာ္ေကာင္းလို႕ သြားခဲ့ဘူးတယ္။ ေနပူလြန္းအားႀကီး လို႕ လွ်ိဳ (သဲေခ်ာင္း) တေလ်ာက္သြား ေနၾကတုန္း မသကၤာစရာ အသံၾကားလို႕ ေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၇ေကာင္ ၈ေကာင္ေလာက္ရွိတဲ့ ေခြးအ တစ္အုပ္လိုက္ေနတာေတြ႕ ရတယ္။ က်ေနာ္တို႕ လဲ ေလးငါးေယာက္ ဆိုေတာ့ ခဲတစ္ေယာက္တစ္လုံးစီ ေကာက္လိုက္တာ နဲ႕ သူတို႕လဲ အသာေရွာင္ထြက္သြားၾကတယ္။ အျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လဲ ေနာက္က ခပ္ခြာခြာလိုက္ ေနၾကတုန္းခင္ဗ်။ ေနာက္တစ္ျခား အေကာင္ေတြက လွ်ိဳေပၚကေန ႏွစ္ဖက္ညွပ္ၿပီး လိုက္တယ္။ အုပ္စုေတာင့္ေပလို႕သာ ေပါ့။ တစ္ေယာက္ထဲ ဆိုရင္ေတာ့ မေတြး၀ံ့စရာပဲ။

ညီလင္းသစ္ said...

ကို AATO က တကယ့္အေတြ႔အႀကံဳကို ရခဲ့တာကိုး..၊ ဟုတ္တယ္၊ တစ္ေယာက္ထဲ ဆိုရင္ေတာ့ အုပ္စုနဲ႔ မိုက္တဲ့ ဒီေကာင္ေတြက ပမာမခန္႔ လုပ္မွာေသခ်ာတယ္၊