08 October 2012

အစားမေတာ္...


ၿပီးခဲ့တဲ့ ရက္အနည္းငယ္တုန္းက မေမဓာဝီရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္မွာ အစားအေသာက္ေတြကို ဆိုးေဆးေတြ၊ ပိုးသတ္ေဆးေတြ အလြန္အကြ်ံ သံုးစြဲထားတဲ့အေၾကာင္း ဖတ္လိုက္ရပါတယ္၊ ဒီကိစၥကို ပို႔စ္တစ္ခုအေနနဲ႔ ေရးမယ္လို႔ က်ေနာ္လည္း မၾကာခဏ စဥ္းစားဖူးတယ္၊ ဒီျပႆနာက တကယ္ေတာ့ ကမာၻနဲ႔အဝွမ္း ေနရာတိုင္းလိုလိုမွာ ႀကံဳေနရတဲ့ ျပႆနာပါ၊ ဖြံ႔ၿဖိဳးတဲ့ စက္မႈႏိုင္ငံႀကီးေတြ အဖို႔ ထိန္းခ်ဳပ္မႈေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္ေနတဲ့ ၾကားက ပိုးသတ္ေဆးအသစ္ေတြ၊ နည္းပညာအသစ္ေတြနဲ႔ စိန္ေခၚမႈကို ရင္ဆိုင္ေနရဆဲျဖစ္သလို ျမန္မာႏိုင္ငံလို ဖြံ႔ၿဖိဳးဆဲ ႏိုင္ငံေတြအဖို႔ေတာ့ ေလ်ာ့ရဲတဲ့ စည္းကမ္းေတြ၊ နည္းပညာခ်ိဳ႕တဲ့မႈေတြက အေျခအေနကို ပိုၿပီး ဆိုး႐ြားေစတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္၊

ဟိုးအရင္ ျမန္မာျပည္မွာ ႐ွိစဥ္တုန္းက အင္းေလးေဒသဖက္ ေရာက္တိုင္း က်ေနာ္ႏွစ္သက္စြာနဲ႔ စားေလ့႐ွိတာ တစ္ခုက ခရမ္းခ်ဥ္သီးသုပ္ပါ၊ ကန္ထဲက ကြ်န္းေမ်ာေတြေပၚမွာ စိုက္ၾကတဲ့ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေတြနဲ႔ သုပ္ထားတဲ့ အသုပ္ေပါ့၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးကလည္း တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး ရသလို အသီးေတြကလည္း နီနီရဲရဲနဲ႔ဆိုတာ မွတ္မိေနတယ္၊ အခုေနာက္ပိုင္း သတင္းေတြမွာေတာ့ ခရမ္းခ်ဥ္သီး စိုက္ခင္းေတြမွာ ဓါတ္ေျမၾသဇာေတြ အလြန္အကြ်ံ သံုးတဲ့သတင္းေတြ မၾကာခဏ ဖတ္လာရတယ္၊ ကြ်န္းေမ်ာေတြေပၚမွာ ပက္ျဖန္း၊ က်ဲပက္တဲ့ ဓါတ္ေျမၾသဇာက မ်ားလြန္းလို႔ အင္းေလးကန္ထဲက ေရေတြထဲမွာပါ ဓါတ္ေျမၾသဇာ ပါဝင္ႏႈန္းက ျမင့္မားသထက္ ျမင့္မားလာတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္၊ လက္႐ွိက်ေနာ့္အလုပ္က ပေရာဂ်က္တစ္ခုကလည္း အဲဒီလိုေရထဲမွာ ဓါတ္ေျမၾသဇာ ပါဝင္ႏႈန္းကို သုေတသန လုပ္ေနရတဲ့ ပေရာဂ်က္ ျဖစ္ပါတယ္၊ ၿပီးခဲ့တဲ့ ေႏြဦးရာသီမွာ စိုက္ခင္းေတြအနီးက ေခ်ာင္းေတြထဲမွာ အလိုအေလ်ာက္ ေရနမူနာယူတဲ့ စက္ေတြ တပ္ထားၿပီးေတာ့ အဲဒီေခ်ာင္းေရေတြကို ဓါတ္ခြဲသုေတသန လုပ္ရပါတယ္၊ အဲဒီအခါမွာ စုိက္ပ်ိဳးေရးရာသီရဲ႕ အစမွာ စမ္းသပ္ၾကည့္တဲ့ ေရေတြထဲမွာ ဓါတ္ေျမၾသဇာ ပါဝင္ႏႈန္းျမင့္မားၿပီး ေနာက္ပိုင္း ေရေတြထဲမွာေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ နည္းသြားေလ့ ႐ွိ ပါတယ္၊ စိတ္ဝင္စားဖို႔ ေကာင္းတာက ဥေရာပမွာ တားျမစ္ထားလို႔ သံုးစြဲခြင့္မ႐ွိေတာ့တဲ့ ဓါတ္ေျမၾသဇာ တခ်ိဳ႕ကိုလည္း ေတြ႔ေနရတာပါ၊ ဒီဓါတ္ေျမၾသဇာေတြက ေစ်းကြက္မွာေတာင္ ဝယ္လို႔မရေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ အမ်ားဆံုးျဖစ္ႏိုင္ေျခက အရင္တုန္းက သံုးစြဲခဲ့တဲ့ အ႐ွိန္က အခုထိ က်န္ေနေသးတဲ့ သေဘာပါပဲ၊ ဓါတုပစၥည္း အေတာ္မ်ားမ်ားက သဘာဝအတုိင္း သူ႔အလိုလို ေၾကပ်က္သြားဖို႔ ခဲယဥ္းေလ့ ႐ွိပါတယ္၊ ဒါေတြကို ျမင္ရေတာ့ အလြန္အကြ်ံ သံုးေနပါတယ္ဆိုတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အင္းေလးကန္ အပါအဝင္ စိုက္ပ်ိဳးခင္းေတြမွာ စြဲထင္က်န္ရစ္မယ့္ ဓါတ္ေျမၾသဇာ ပမာဏကို ျမင္ေယာင္ၾကည့္မိပါတယ္၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္တုန္းကေတာ့ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္က ဘာမွ မခံစားမိတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အင္းသားေတြကပဲ ဓါတ္ေျမၾသဇာကို အခုေလာက္ အလြန္အကြ်ံ မသံုးေသးတာလားေတာ့ မသိပါဘူး၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးသုပ္ေတြက ထမင္းၿမိန္ေစခဲ့တာေတာ့ အမွန္ပါပဲ...၊

ဖြံ႔ၿဖိဳးၿပီးသား ႏိုင္ငံေတြမွာ ေတြ႔ရတဲ့ အဓိက ျပႆနာတစ္ခုကေတာ့ ဓါတ္ေျမၾသဇာ အသစ္ေတြကို ႐ွာေဖြစမ္းသပ္ရတဲ့ အလုပ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္၊ ႏွစ္ႏွစ္တစ္ခါဆိုသလို၊ သံုးႏွစ္တစ္ခါ ဆိုသလို အသစ္၊ အသစ္ေတြက ေစ်းကြက္ထဲကို ေရာက္လာေလ့ ႐ွိပါတယ္၊ အမ်ားအားျဖင့္က အဲဒီလို ဓါတ္ေျမၾသဇာအသစ္ေတြရဲ႕ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြကို သိရဖို႔ ခဲယဥ္းပါတယ္၊ တခါတေလမွာ ထုတ္လုပ္သူ ဘယ္သူဆိုတာေတာင္ ခ်က္ခ်င္းမသိရသလို သိခဲ့ရရင္လည္း သူတို႔ ထုတ္လုပ္ထားတဲ့ ေမာ္လီက်ဴး၊ ဓါတ္ပစၥည္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အထူးလွ်ိဳ႕ ဝွက္ထားေလ့ ႐ွိတယ္၊ ေနာက္ဆံုး ဓါတ္ေျမၾသဇာအသစ္မွာ ပါဝင္တဲ့ ဓါတ္ပစၥည္းေတြကို သိရရင္ေတာင္မွ အဲဒီျဒပ္ေပါင္းေတြက လူနဲ႔ပတ္ဝန္းက်င္အေပၚကို ဘယ္လိုမ်ိဳး ႐ိုက္ခတ္မႈေတြ ႐ွိႏိုင္တယ္ဆိုတာ သိရဖို႔ အခ်ိန္ေတြနဲ႔ စမ္းသပ္မႈေတြ အမ်ားႀကီး လိုပါတယ္၊ ဆြစ္ဇာလန္ႏိုင္ငံမွာေတာ့ ျပည္နယ္တစ္ခုစီတိုင္းမွာ ႐ွိတဲ့ ျပည္နယ္ဓါတ္ခြဲခန္းေတြကေန စိုက္ခင္းေတြ၊ ေရနဲ႔ ေရအရင္းအျမစ္ေတြကို ပံုမွန္ေစာင့္ၾကည့္၊ စစ္ေဆးမႈေတြ လုပ္ေလ့႐ွိပါတယ္၊

စားေသာက္ကုန္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ဘယ္လိုေဆးေတြ သံုးထားလဲ၊ ဘယ္လိုေျမၾသဇာေတြနဲ႔ စိုက္ပ်ိဳးထုတ္လုပ္ ထားသလဲ၊ ဆိုတာေတြနဲ႔အတူ စားသံုးသူေတြဖက္က ေမွ်ာ္လင့္ထားတာ ေနာက္တစ္ခုက သန္႔႐ွင္းမႈပါ၊ အသီးအရြက္၊ အသားငါး တစ္ခုခုကို ဝယ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ဆိုးေဆးတို႔၊ ဓါတ္ေျမၾသဇာတို႔ သံုးထားလားဆိုတာ အေသအခ်ာ မသိရတာမ်ားေပမယ့္ ေရာင္းကုန္ေတြရဲ႕ သန္႔႐ွင္း မႈက်ေတာ့ ကိုယ္က မ်က္စိနဲ႔ တပ္အပ္ျမင္ရတာမ်ိဳး မဟုတ္လား၊ သန္႔၊ မသန္႔ဆိုတာကို စားသံုးသူဖက္က စူးစမ္းတာ သဘာဝက်ပါတယ္၊ ဒါကေတာ့ ကုန္စို၊ ကုန္မာေရာင္းသူေတြထက္ အစားအေသာက္ ေရာင္းသူေတြနဲ႔ ပုိသက္ဆိုင္မယ္ ထင္ပါတယ္၊ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံလို စားစရာေရာင္းတဲ့ ေခါင္းရြက္ဗ်ပ္ထိုးသည္၊ အထမ္းသည္ေတြ ေပါလွတဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ခုမွာ အစားအေသာက္ေတြရဲ႕ သန္႔႐ွင္းမႈနဲ႔ ေစ်းေရာင္းသူေတြရဲ႕ တစ္ကိုယ္ေရသန္႔႐ွင္းမႈက အေလးဂ႐ုျပဳခ်င္စရာ ျဖစ္ပါတယ္၊ ဒါဆိုရင္ လမ္းေဘးလက္သုပ္ဆိုင္၊ မုန္႔ဟင္းခါး အထမ္းသည္၊ ဝက္သားဒုတ္ထိုးသည္ စတဲ့ေစ်းေရာင္းသူေတြမွာ တစ္ကုိယ္ရည္သန္႔႐ွင္းမႈ ႐ွိသင့္သေလာက္ မ႐ွိဘူးဆိုရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ၊ ̔ခင္ဗ်ားတို႔ ေတာ္ေတာ္ညစ္ပတ္တာပဲ̕ လို႔သြားေျပာရင္ေတာ့ ထမ္းပိုးနဲ႔ေကာက္႐ိုက္မွာ အေသအခ်ာပါပဲ၊ ဒါဆိုရင္ အမုန္းခံၿပီးလည္း မေျပာဘူး၊ သူ႔ဆီမွာလည္း မစားဘူးဆိုရင္ တဒဂၤအားျဖင့္ေတာ့ ေျဖ႐ွင္းၿပီးပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ တျခားစားသံုးသူေတြက ႐ွိၿမဲ႐ွိေနမွာ ျဖစ္လို႔ သန္႔႐ွင္းမႈအားနည္းၿပီး ေပါက္ဖြားလာမယ့္ ေရာဂါပိုးမႊားေတြဟာ ကိုယ့္ကိုတိုက္႐ိုက္ မကူးစက္ေပမယ့္ လူအမ်ားစုႀကီးကို ကူးစက္မွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္၊ အခန္႔မသင့္လို႔ ဝမ္းေရာဂါလိုမ်ိဳး ေရာဂါႀကီးေတြ ျဖစ္လာတဲ့အခါ လူထုက်န္းမာေရးကို ၿခိမ္းေျခာက္ခံရမွာျဖစ္လုိ႔ ကိုယ့္ရဲ႕ က်န္းမာေရးဟာလည္း သြယ္ဝိုက္ေသာအားျဖင့္ ပတ္သက္လာမွာပါပဲ၊ တကယ္ေတာ့ ဒါေတြကို ၾကပ္ၾကပ္မတ္မတ္နဲ႔ ကိုင္တြယ္ဖို႔က အစားအေသာက္ႏွင့္ ေဆးဝါးကြပ္ကြဲေရး အဖြဲ႔လိုမ်ိဳး အဖြဲ႔ေတြမွာ တာဝန္႐ွိပါတယ္၊

က်ေနာ္တို႔ တတိယႏွစ္ ျပင္ပသင္တန္းေတြ တက္ရတဲ့အခါ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ဂ်ီနီဗာမွာ႐ွိတဲ့ Consumer Protection Service မွာက်ပါတယ္၊ ဂ်ီနီဗာျပည္နယ္ အစိုးရရဲ႕ လက္ေအာက္မွာ႐ွိတဲ့ အဲဒီစားသံုးသူကာကြယ္ေရးအဖြဲ႔က တၿမိဳ႕လံုးမွာ ႐ွိတဲ့ စားေသာက္ဆုိင္၊ ေစ်းဆိုင္ေတြကို စစ္ေဆးရတဲ့ အလုပ္,လုပ္ပါတယ္၊ သူတို႔ကို ဘယ္စားေသာက္ဆိုင္၊ ဘယ္စူပါမားကက္ကို မဆို အခ်ိန္မေ႐ြး ဝင္ေရာက္စစ္ေဆးႏိုင္တဲ့ အခြင့္အာဏာ ေပးထားတယ္၊ သူတို႔က အဲဒီလို လာစစ္မယ့္ အေၾကာင္းကိုလည္း ႀကိဳတင္အေၾကာင္းမၾကားဘဲ ေ႐ွာင္တခင္ ဝင္စစ္ေလ့ရွိပါတယ္၊ အဖြဲ႔က စစ္ေဆးနည္း ၂ မ်ိဳးနဲ႔ စစ္ေလ့႐ွိတယ္၊ ပထမတစ္ခုက သန္႔႐ွင္းမႈပါ၊ အစားအေသာက္ ေရာင္းသူေတြ ဘယ္ေလာက္ထိ သန္႔႐ွင္းမႈ႐ွိလဲဆိုတာ သိရဖို႔ စားေသာက္ဆိုင္ေတြရဲ႕ မီးဖိုေခ်ာင္ေတြ၊ တခါ လမ္းေဘးအစားအေသာက္ ေရာင္းသူေတြရဲ႕ တစ္ကုိယ္ေရသန္႔ရွင္းမႈ စတာေတြကို စစ္ပါတယ္၊ ဒုတိယ တစ္ခုကေတာ့ အစားအေသာက္ေတြမွာ ဓါတုပစၥည္းပါဝင္မႈကို စစ္တာပါ၊ အဲဒီအတြက္ ေစ်းဝယ္တဲ့အဖြဲ႔တစ္ဖြဲ႔ ထားၿပီးေတာ့ ဒီအဖြဲ႔က တစ္ပတ္တစ္ခါ ေစ်းဆိုင္ႀကီးေတြ၊ လမ္းေဘးေစ်းေလးေတြကေန ကုန္ေျခာက္၊ ကုန္စို အလွည့္က်စနစ္နဲ႔ ေစ်းဝယ္ထြက္ပါတယ္၊ ၿပီးေတာ့မွ ဓါတ္ခြဲခန္းမွာ ျပန္ၿပီးစမ္းသပ္၊ ဓါတ္ခြဲပါတယ္၊ ဒီလိုအဖြဲ႔မ်ိဳးအေၾကာင္း သိရတဲ့အခါ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာျပည္မွာလည္း အလားတူ အဖြဲ႔ေတြ ႐ွိရင္ေကာင္းမွာပဲလို႔ တကယ္ပဲ ႐ိုး႐ိုးသားသား ဆႏၵျပဳမိပါတယ္၊ က်ေနာ္သံုးသပ္ရသေလာက္ ဒီလိုအဖြဲ႔ေတြ ေပၚလာဖို႔ ဆိုတာလည္း အရမ္းႀကီး မခက္ခဲပါဘူး၊ လူထုက်န္းမာေရးဝန္ထမ္း၊ ဆရာဝန္၊ ဓါတုပညာ႐ွင္ စတဲ့သူေတြနဲ႔ အဖြဲ႔,ဖြဲ႔လို႔ ရပါတယ္၊ သူတို႔ကို အလုပ္လုပ္ႏိုင္ေအာင္္ လိုအပ္တဲ့ အခြင့္အာဏာနဲ႔ အေထာက္အပံ့ကို အစိုးရပိုင္းက စီစဥ္ေပး႐ံုပါပဲ၊ ဆိုလိုတာက လမ္းေဘးက အမဲအူသုပ္ဆိုင္ျဖစ္ေစ၊ ေဂ်ဒိုးနပ္ျဖစ္ေစ အားလံုးကိုတေျပးညီ စစ္ေဆးခြင့္ ေပးထားဖို႔ပါ၊ ဓါတ္ခြဲခန္းပိုင္းဆိုင္ရာ နည္းပညာ မကြ်မ္းက်င္ဘူး ဆိုသည့္တိုင္ အနည္းဆံုးေတာ့ အစားအေသာက္ေတြ၊ ေရာင္းခ်သူေတြရဲ႕ တစ္ကုိယ္ေရသန္႔႐ွင္းမႈကို စစ္ေဆးႏိုင္ ပါတယ္၊ ဒါဆိုရင္ စစ္ေဆးမႈ ႐ွိလာတာနဲ႔အမွ် ျပဳျပင္မႈ ေတြလည္း လုပ္လာႏိုင္ပါတယ္၊ တစ္ခုေတာ့ ရွိတာေပါ့ေလ..၊ ဒီလို စားသံုးသူကာကြယ္ေရး အဖြဲ႔အေနနဲ႔ အခြင့္အာဏာကို အလြန္အကြ်ံသံုးတာ၊ လာဘ္စားၿပီး ေလ်ာ့တိေလ်ာ့ရဲ စစ္ေဆးတာ.. စတာေတြ မလုပ္မိဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္၊

ဒီလိုအခန္းက႑မွာ မ႐ွိမျဖစ္ပါရမွာကေတာ့ မီဒီယာပါပဲ၊ ခုနက အစားအေသာက္ စစ္ေဆးေရးအဖြဲ႔ေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းၿပီး စားေသာက္ကုန္ေတြရဲ႕ လတ္ဆတ္မႈ၊ ေရာင္းခ်သူေတြရဲ႕ သန္႔႐ွင္းမႈ စတာေတြကို ဂ်ာနယ္ေတြမွာ စဥ္ဆက္မျပတ္ ေဖာ္ထုတ္ဖုိ႔ လိုပါတယ္၊ အခ်က္အလက္လည္း ခိုင္မာမယ္၊ လိုလည္း လိုအပ္မယ္ဆိုရင္ နာမည္တပ္ၿပီး ေရးခြင့္ကအစ ႐ွိသင့္ပါတယ္၊ ႏိုင္ငံတကာမွာလည္း ဒီလိုမ်ိဳး ေဖာ္ထုတ္ေရးသားတာေတြ အၿမဲလုပ္ေနၾကသလို အစားအေသာက္ ေရာင္းခ်သူေတြကလည္း မမွန္ရင္မမွန္သလို ျပန္လည္ ေျဖ႐ွင္းတာ၊ ျပင္ဆင္တာမ်ိဳးေတြ လုပ္ၾကေလ့ ႐ွိပါတယ္၊ ဒါဟာ ဒီေန႔လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ေျပာ,ေျပာေနၾကတဲ့ check and balance ဆိုတာကို တကယ့္လက္ေတြ႔ လမ္းေတြေပၚမွာ က်င့္သံုးတာျဖစ္သလို စားသံုးသူေတြအဖို႔လည္း ပြင့္လင္းျမင္သာမႈနဲ႔အတူ လူထုက်န္းမာေရးအသိေတြ ပိုၿပီး တိုးလာေစမွာပါ၊ ဟိုတေလာတုန္းကေတာ့ အစားအေသာက္မွာ ဆိုးေဆးပါ,မပါ စစ္ေဆးတာ၊ တားဆီးပိတ္ပင္တာေတြ ဖတ္လိုက္ရေပမယ့္ အခုေတာ့ ဘာမွ မၾကားရေတာ့ျပန္ဘူး၊ ဒီလို စစ္ေဆးမႈေတြက သတင္းေကာင္းမို႔ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ႀကိဳဆိုခ်င္ပါတယ္၊ ေကာက္႐ိုးမီးလို ဟုန္းကနဲေတာက္ၿပီး ျပန္ၿငိမ္းသြားတာမ်ိဳးေတာ့ မျဖစ္ေစခ်င္ပါဘူး၊

လတ္တေလာမွာေတာ့ ေ႐ႊျပည္ေတာ္ဟာ ေမွ်ာ္တိုင္းေဝးေနဆဲ ဆိုတာ က်ေနာ္တို႔အားလံုး သိပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အရာအားလံုးကို ဒီလိုပဲ တစ္လွမ္းျခင္း၊ တစ္လွမ္းျခင္း စခဲ့ရတာ မဟုတ္လား၊ ေအာ္ရာမင္းအိုရဲ႕ ပဥၥလက္အတတ္ေအာက္က စိမ္းဖန္႔ဖန္႔ လက္ဖက္ညြန္႔ေလးေတြ၊ ႐ိုဒါမင္းဘီရဲ႕ လွည့္စားမႈေအာက္က စားခ်င္စဖြယ္ ပန္းႏုေရာင္ငါးပိေတြနဲ႔ နီနီရဲရဲ မက္မန္းေပါင္းေတြ၊ ေရသန္႔ဗူးေတြရဲ႕ အားျဖည့္မႈနဲ႔ ႂကြပ္႐ြေနတဲ့ အေၾကာ္စံုေလးေတြ၊ လက္အိတ္မဝတ္တဲ့ လက္နဲ႔သုပ္ထားတဲ့ ခ်ဥ္ငန္စပ္ေခါက္ဆြဲသုပ္ေတြ၊ ယင္တေလာင္းေလာင္းနဲ႔ သရက္သီးမွည့္၊ ပိႏၷဲသီးမွည့္ေတြ...၊ ဒါေတြက က်ေနာ့္မ်က္စိေ႐ွ႕ မွာ အေႏွး႐ုပ္႐ွင္ျပကြက္ တစ္ခုလို အစီအရီေပၚလာၾကတယ္၊ စားေနက်တဲ့ အရာေတြ၊ ကိုယ္ႏွစ္သက္တဲ့ အရာေတြကို မ်က္စိမွိတ္ၿပီး ဆက္စားဖို႔ က်ေနာ္တို႔ ဝန္မေလးတတ္ၾကပါဘူး၊

ဒီေဆာင္းပါးေလးကို စ,ေရးေနတုန္းမွာပဲ ျမန္မာျပည္ကေန သယ္လာတဲ့ မက္မန္းေပါင္းတစ္ထုပ္ကို တမ္းမက္ျခင္းမ်ားစြာနဲ႔ က်ေနာ္ဖြင့္ လိုက္တယ္၊ မက္မန္းစိတ္ေလးေတြက ဝါဖန္႔ဖန္႔နဲ႔မွာမွ ဂ်င္းဖတ္ေလးေတြက ေရာထားေသးတယ္၊ မစားရတာ ၾကာလွၿပီျဖစ္တဲ့ မက္မန္းေပါင္း တစ္စိတ္ကို ပါးစပ္ထဲထည့္လိုက္တယ္၊ လွ်ာဖ်ားကေန စိမ့္ဝင္သြားတဲ့ မက္မန္းသီးရဲ႕ အရသာက ငယ္ဘဝေတြကိုပါ ျပန္ေခၚလာခဲ့တယ္၊ ဒီလို မက္မန္းသီးေတြ၊ မရမ္းျပား၊ သရက္ျပားေတြကို သြားေတြက်ိန္းလာတဲ့အထိ က်ေနာ္စားခဲ့ေလ့ ႐ွိတာေပါ့၊ မ်က္စိကို အသာေလးမွိတ္လိုက္ၿပီး က်ေနာ္ခဏတာ ယစ္မူးပစ္လိုက္တယ္၊ မ်က္စိျပန္ဖြင့္ေတာ့ ပလပ္စတစ္အိတ္ရဲ႕ ေအာက္ေျခမွာ အိုင္က်ေနတဲ့ ဝါသေယာင္၊ နီသေယာင္ မက္မန္းေပါင္းအရည္ေတြကို အၾကည့္ေရာက္သြားတယ္၊ အို..ကိစၥမ႐ွိပါဘူး၊ ဒါ သူငယ္ခ်င္းက ကေလာကေန တကူးတက သယ္လာေပးတဲ့ မက္မန္းသီးေတြပဲ ဥစၥာ..၊ စားမွာပဲ၊ ဆိုးေဆးေတြ ပါအံုးေတာ့..၊ အခုလို တစ္ခါေလာက္ စား႐ံုနဲ႔ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး၊ က်ေနာ္္ဆက္စားတယ္၊ တစ္စိတ္..၊ ေနာက္တစ္စိတ္..၊ ေနာက္ထပ္တစ္စိတ္...၊ ကဲ, ဒီတစ္စိတ္ ေနာက္ဆံုးစားၿပီးရင္ေတာ့ ေရခဲေသတၱာထဲ ျပန္ထည့္ထားလိုက္ေတာ့မယ္၊ အဲဒီအေတြးနဲ႔ ႏိႈက္လိုက္တဲ့ မက္မန္းစိတ္ကေလးနဲ႔ အတူ ကပ္ပါလာတာက ဆံပင္ေတြတေထြးႀကီး...၊ ခုနတုန္းက ရလိုက္တဲ့ ၾကည္ႏူးမႈေတြ၊ ငယ္ဘဝေတြ၊ လွ်ာဖ်ားက အရသာေတြ.. အားလံုးဟာ အစိတ္စိတ္ အမႊာမႊာကြဲေၾက...၊ လည္ေခ်ာင္းထဲထိ တက္လာတဲ့ ပ်ိဳ႕အန္ခ်င္စိတ္နဲ႔အတူ ေရခဲေသတၱာဆီ လွမ္းေနတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕လက္ေတြက အမႈိက္ပံုးကို ေရာက္သြားၾကတယ္၊ ကေလာကေန ရန္ကုန္၊ ရန္ကုန္ကေနမွ A-380 Airbus ေလယာဥ္ႀကီးစီးၿပီး ဒီအထိေရာက္လာတဲ့ မက္မန္းေပါင္းကို က်ေနာ္ႏွေျမာမေနႏိုင္ ေတာ့ဘူး၊ ဂြတ္ဘိုင္...၊ ၿပီးေတာ့ ခပ္ျမန္ျမန္ ပလုပ္က်င္းၿပီး ကြန္ျပဴတာဆီ ျပန္လာခဲ့တယ္၊ ကဲ.. ဒီလိုအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္အေရးသင့္ဆံုး စာတစ္ပုဒ္ဟာ တျခားဘယ္စာမ်ား ျဖစ္ႏိုင္အံုးမွာလဲ...။ ။


ညီလင္းသစ္
၈ ေအာက္တိုဘာ၊ ၂၀၁၂

32 comments:

mstint said...

မက္မန္းေပါင္းတစ္ထုပ္ အရင္းျပဳၿပီး ဖတ္ခြင့္ရသြားတယ္ ေမာင္ညီလင္းေရ။ စားေသာက္ကုန္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ထုတ္ခြင့္မွတ္ပံုတင္ေတြရွိေနေပမယ့္ ထိိေရာက္မႈမရွိဘူးေနာ္။ အစစ္ေဆးခံတဲ့ ပစၥည္းကိုေတာ့ ကုန္သြင္းခြင့္ရေအာင္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္လုပ္ၿပီး က်န္ပစၥည္းေတြကို အျမတ္အစြန္းသာ အဓိကထားသူတို႔ အတြက္ ေမာင္ညီလင္းေျပာတဲ့ "ဘယ္စားေသာက္ဆိုင္၊ ဘယ္စူပါမားကက္ကို မဆို အခ်ိန္မေ႐ြး ဝင္ေရာက္စစ္ေဆးႏိုင္တဲ့ အခြင့္အာဏာ ေပးထားတဲ့ အဖြဲ႔တစ္ဖြဲ႔ထားၿပီး ေ႐ွာင္တခင္ ဝင္စစ္တာမ်ိဳး ရွိသင့္တယ္" ဒါေပမယ့္ ရထားတဲ့အခြင့္အာဏာကို အလြဲသံုးစား မလုပ္ဘူးဆိုတဲ့ အာမခံခ်က္ရွိပါ့မလားလို႔-
စိတ္ဓာတ္အစဥ္ၾကည္လင္ေအးျမပါေစကြယ္။

ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္

မဒမ္ကိုး said...

ခုဆိုအခ်ဥ္ထုပ္ေတြ မက္မန္းေပါင္းေတြသရက္ျပားေတြမစားမိတာၾကာျပီအကိုေရ..
ေၾကာက္တယ္ ဆိုးေဆးေတြကိုတအားေၾကာက္တယ္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ဓာတ္ခြဲခန္း၀င္ခဲ႕ဖူးတဲ႕လူဆိုေတာ႕ အဲဒါေတြကိုေတြးလိုက္မိရင္ေက်ာထဲစိမ္႕တယ္
အရင္ကဆိုအကိုေျပာသလိုဘဲတမက္တေမာကိုစားခဲ႕ဖူးတယ္ ခုေတာ႕ ေရွာင္ေလေ၀းေ၀းထဲမွာသူတို႕လဲပါသြားျပိအကိုေရ ..
အကို႕ဘေလာ႕ကိုလာတိုင္းတခုမဟုတ္တခု ဗဟုသုတရရသြားတယ္

ခ်စ္ခင္လွ်က္
ညီမငယ္

မဒိုးကန္

Anonymous said...

ကိုညီလင္းသစ္ရဲ႔ မက္မန္းသီးပို႔စ္ေလးကို Peninsular Plaza ကဝယ္လာတဲ႔ မရမ္းျပားေပါင္းေလးဝါးရင္း ဖတ္ေနမိရက္သား ျဖစ္ေနတယ္ :D

ခင္မင္စြာ
ပူးေတ

လြင္ျပင္လႈိင္းငယ္ said...

ဆိုးေဆးေတြကို တကယ့္ကိုေၾကာက္မိပါတယ္

ေမဓာ၀ီ said...

အစားအေသာက္ထဲ ဆံပင္ခ်ည္ပါတာမ်ဳိး ခဏခဏ တိုးဖူးတယ္ ကိုညီလင္းေရ ... ။ စိတ္ပ်က္စရာ အေကာင္းဆံုးပဲ။
ျမန္မာျပည္က သယ္လာတဲ့ အခ်ဥ္ထုတ္ေတြလဲ သတိထားစားမွ :)

ညီရဲ said...

အစ္ကိုေျပာတဲ့ ခရမ္းခ်ဥ္သီးသုပ္ဆိုလို ့ဒါရုိက္တာ မင္းထင္ကိုကိုၾကီး ရုိက္တဲ့ အင္းသီးဆိုတဲ့ ဇာတ္ကားအတိုေလးကို သြားသတိရမိလုိက္တယ္... သူတို ့သံုးတဲ့ ပိုးသတ္ေဆးနဲ ့ဓာတ္ေျမၾသဇာက ေၾကာက္စရာ အစ္ကို... ပိုစ့္ေလးဖတ္ရင္း စဥ္းစားမိတာက ကၽြန္ေတာ္တို ့နယ္က သရက္သီးနဲ ့ၾသဇာသီး ထြက္ခ်ိန္ အဲဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ ယင္တေလာင္းေလာင္းနဲ ့ဒါေပမယ့္ ဒီလိုဘဲေရာင္း ဒီလုိဘဲ စားေနၾကတာကို ေတြးမိျပီး ေၾကာက္မိတယ္... အစ္ကို ေျပာသလို စားသံုးသူ ကာကြယ္ေရးအဖြဲ ့မ်ဳိးက ျမန္မာျပည္မွာ တကယ္ကို လိုအပ္ပါတယ္... ရွိလာဖုိ ့ကိုလဲ ေမွ်ာ္လင့္ေနမိတယ္...

Angelhlaing(May everybody be happy and healthy! said...

အကိုခ်ျပသြားတဲ႕ ရူေထာင့္က ေထာင့္မ်ိဳးစံုမို႕ ဘာေျပာရမွန္းမသိေအာင္ပါပဲ... ဗဟုသုတေတြအတြက္ ေက်းဇူးပါအကိုေရ..

ဘုန္း၂ေတာက္ said...

မီဒီယာေတြပြင့္လင္းလာမႈနဲ႔အတူ သက္ဆုိင္ရာ အာဏာပုိင္ေတြက အစားအေသာက္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ဒကာေတာ္ ႏႈိင္းယွဥ္ျပသြားသလုိမ်ဳိး ႏႈိင္းယွဥ္မႈပါ၀င္တဲ့ ပညာေပးေဆာင္းပါးေတြ၊ ၀တၳဳေတြ၊ ဗြီဒီယုိေတြ ျပည္သူေတြရဲ႕က်န္းမာေရးကုိ ေရွးရႈၿပီး အမ်ားႀကီးအမ်ားႀကီး ေပၚထြက္လာေစခ်င္ပါတယ္။

ဒကာေတာ္ မက္မန္သီးယို စားေနတဲ့ပုံကို ျမင္ေယာင္ေနမိပါရဲ႕။ ဘုန္းဘုန္းဆုိလည္း မက္မန္းသီးယုိမွာပါတဲ့ ဂ်င္းဖတ္ေတြကို ႀကဳိက္တယ္။ ဂ်င္းဖတ္ေလးေတြ အရင္ေရြးစားပစ္တယ္။

ခင္မင္တဲ့

စူးနွယ်လေး said...

အင္း... ဓာတ္ေျမၾသဇာတို႔ ဆိုးေဆးတို႔ အထားခံေအာင္သံုးတဲ့ေဆးတို႔အျပင္ သန္႔႐ွင္းမႈကလည္းမ႐ွိ။
ကိုညီလင္းကို ျဖစ္ဖူးတယ္... တခါက
မုန္႔ဟင္းခါးရယ္ဒီမိတ္အထုပ္ကို ဒီေရာက္ၿပီး ခ်က္မလုိ႔ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ပိုးဟပ္တေကာင္လံုးလိုက္ ထြက္လာတာ။ အထုပ္နာမည္ေတာင္တိတိက်က် မွတ္ထားတယ္။ အဲဒီအထုပ္မွ မဟုတ္ပါဘူး တျခားတံဆိပ္အထုပ္ေတြထဲမွာလည္း ပါႏိုင္ပါတယ္။ ဟင္းအနွစ္ကိုဆီသတ္ၿပီး ပလပ္စတစ္မထုပ္ခင္ လံုျခံဳေအာင္ ထားဟန္မတူဘူး။ ပိုးဟပ္အျပင္ ၾကြက္ပါဝင္ႏႈိုက္စားခ်င္စားေနမွာ.. ျမင္ရတာမဟုတ္ဘူးေလ။ ပိုးဟပ္နဲ႔ႂကြက္က ေပါတယ္မဟုတ္လား :D

Kabyar said...

ကိုညီေရ.......။။။။။ ကိုယ္ေတြခ်စ္တဲ ့ ဒီတိုင္း ဒီျပည္ၾကီးခမ်ာကို..... ေရႊျပည္ေတာ္ၾကီးက ေ၀းသႏွင့္ ဆိုတာမ်ိဳး မျဖစ္ပါေစနဲ ့လို ့ ၾကိတ္ဆုေတာင္းရင္း တတ္နိုင္သေလာက္ လက္လွမ္းမွီရာ ၾကိ ုးစားၾကရဦးမွာေပါ့ေလ.......။။။။။

Anonymous said...

ကုိညီလင္းသစ္ေရ---
အင္းေလးထဲမွာက ကၽြန္းေမ်ာေပၚမွာစိုက္တာဆိုေတာ့ ေျမသားအစစ္နဲ႕ျခားနားတာက Soil nutrient content ေပါ့။ အဲသည့္ေတာ့ အထြက္တုိးဖို႕ ဓါတ္ေျမၾသဇာေတြ လိႈင္လႈိင္ထည့္၊ အနာအဆာမရွိ လွပေစဖို႕ ပုိးသတ္ေဆး၊ မိႈသတ္ေဆးေတြလဲ မေၾကာက္မလန္႕ျဖန္းၾကေပါ့။ အင္းထဲက ေတာင္သူအမ်ားစုက ခ်မ္းသာေတာ့ သူတို႕က အဲဒါေတြလဲ သုံးႏိုင္ၾကတယ္ေလ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အင္းေရညစ္ညမ္းၿပီေပါ့။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက အင္းေရျပင္ရဲ႕ Pollution ကုိ တုိင္းတာခဲ့ၾကဖူးေပမယ့္ အဲသည့္ရီပုိ႕ကုိ ျပသခြင့္၊ ျဖန္႕ေ၀ခြင့္မရခဲ့ၾကဘူးတဲ့ဗ်။ အခုေတာ့ NGOေတြေရာ၊ အစုိးရပိုင္းပါ အေတာ္ေလးေတာ့ ပညာေပးေနၾကပါၿပီ။ GAP လို႕ေခၚတဲ့ (Good agricultural practices) ေတြကုိ ေတာင္သူသားသမီးေတြနဲ႕ စိတ္ပါ၀င္စားသူေတြကုိ ပညာေပးေနတာကုိေတာ့ ႀကဳံဖူးခဲ့တယ္။ ထြက္ကုန္ေတြနဲ႕ အစားအေသာက္ေတြသန္႕ရွင္းဖုိ႕ကုိေတာ့ ထုတ္လုပ္သူေတြနဲ႕ အလုပ္သမားေတြထိပါ ပညာေပးဖို႕ လုိလိမ့္မယ္။ လုပ္ခ်င္တာေတြေတာ့ အမ်ားသားဗ်ာ.......... အခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ေပါ့။
(လီယုိ)

Vista said...

ဗဟုသုတကေတာ့ အျပည့္ပါပဲဗ်ိဳ ့အခ်ဥ္ေပါင္းေတာ့ သိပ္မစားျဖစ္တာျမန္မာျပည္မွာကတဲက ။ လမ္းေဘးဆိုင္လည္း မစားဖစ္ဘူး က်ေနာ္က ကိုယ္ခံအားနည္းလို ့ .. ဖ်ားမယ္ ဆို ေရွ ့ဆံုးက ။ဖ်ားတဲ့လူ အနားမွာ ႏွာေခ်လိုက္တာနဲ ့ေနာက္ေန ့ကူးပီးသားပဲ အဲလိုကိုယ္ခံအားေကာင္းေတာ့ လမ္းေဘးစာတုိ ့အခ်ဥ္ေပါင္းတုိ ့ေတာ့ ေဝးေဝးကေနရတယ္ ။

ညိမ္းႏိုင္ said...

ဟုတ္တယ္အကိုရာ....ကၽြန္ေတာ္တို႕ေရႊျပည္ႀကီးက
အစားအေသာက္ေတြကို ဆက္စားဖို႕လန္႕လန္႕လာသလို၊
မေၾကာက္မရြ႕ံစားေနဆဲျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မိဘအပါအဝင္
ျမန္မာျပည္သားအားလံုးအတြက္ ရင္ေလးပါရဲ႕...၊ခက္တာ
က ခုထိ ကိုယ္တိုင္လည္း သိပ္မေရွာင္ႏိုင္ေသးဘူးရယ္..:)
ဒီႏိုင္ငံမွာလည္း NEA ရယ္ MOH ရယ္က ဆိုင္တိုင္းကို
စစ္ေဆးၿပီး အဆင့္အတန္းမွီမွ ဆိုင္ဖြင့္ခြင့္ေပးတာမ်ဳိးေတြ
လုပ္တာေတြ႕ရတယ္...၊ျမန္မာျပည္မွာလည္း အဲ့လိုဌာေန
ေတြကျဖစ္ျဖစ္၊အစားအေသာက္နဲ႕ ေဆးဝါးႀကီးၾကပ္ေရး
ကပဲျဖစ္ျဖစ္ ေသေသခ်ာခ်ာစစ္သင့္ၿပီဗ်ာ..။

Cameron said...

ဟုတ္တယ္ အိမ္မွာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ကို ခ်က္ျပဳတ္ခါနီး ေရးအထပ္ထပ္ေဆး ဆားေရးစိမ္ ေဂၚဖီပန္းဆိုေရေႏြးဆူဆူမွာခနစိမ္ျပီးမွာ ျပန္ေၾကာ္တာ အဲလိုေတြလုပ္ေနရတယ္...။

Shinlay said...

ကိုညီေရ.. ဒီမွာေတာင္ ေဆးျဖန္းတဲ့အသီးအရြက္၊
ေဆးေကၽြးတားတဲ့ အသားငါးေတြရွိေနေသးေတာ့ တခါတေလလည္း ဘာစားရမလဲကိုမသိေတာ့ဘူး။

Anonymous said...

က်ေနာ္ လည္းဒီေရာက္လာမွ နဲနဲၾကီးက်ယ္ လာျပီး
ျမန္မာျပည္ မွာတုံးကစားခဲ့သလို သိပ္မစားရဲေတာ့
ဘူး..ျမန္မာျပည္မွာတုံးကေတာ့ လမ္းေဘးေရအိုး
စင္လည္းေသာက္လိုက္တာပါဘဲ....ဘာခြက္နဲ့ုျဖစ္ျဖစ္
အိမ္မွာဆိုလည္း ေသာက္ေရအိုးမွာ ေရတခြက္တည္း
ရွိတာေလ..အိမ္ကလူစုံေသာက္ၾကတာေပါ့...
ဒီမွာေတာ့ သူမ်ားေသာက္ျပီးသားခြက္ဆိုရင္ မေသာက္
ရဲေတာ့ပါဘူး..

Anonymous said...

က်မေတာ့ေလဒါဟာအမ်ဳိးသားေရးလိုု ့ကုုိျမင္မိပါတယ္။
ပညာရွင္ေတြ၊မီဒီယာေတြ၊အဖဲြ ့အစည္းေတြနဲ ့အစိုုးရကပါထိထိေရာက္ေရာက္အေရးၾကီးလုုပ္ငန္းအေနနဲ ့လုုပ္ဘုုိ ့လိုုတယ္လိုု ့ထင္ပါတယ္။ ကိုုညီလင္းသစ္ေရးသလိုုမ်ဳိးျပည္သူကိုုအသိပညာေပးတဲ့စာမ်ဳိးေတြလည္းအေရးၾကီးပါတယ္။
အစားအေသာက္လုုပ္ငန္းေတြ(ငရုုတ္သီးမွုုန္ ့တိုု ့၊ ဆီတိုု ့၊ကအစ)တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္စနစ္ေတြလည္းရွိေစခ်င္တယ္။

...ဖတ္ရင္းနဲ ့ကိုုယ္ေတာင္အန္ခ်င္လာတယ္။ အေရးအသားကေတာ့ရွယ္ဘဲေနာ္။ း)
အိုုင္အိုုရာ

ညီလင္းသစ္ said...

တီတင့္ ...
ဟုတ္ပါတယ္၊ လူကို တန္ဖိုးမထားေသး သေရြ႕၊ လူ႔အခြင့္အေရးကို မေလးစား ေသးသေရြ႕ အာဏာ အလြဲသံုးစား လုပ္မႈေတြက ႐ွိေနႏိုင္ပါတယ္၊ စည္းမ်ဥ္းဥပေဒဆိုတာကို တိတိက်က် လိုက္နာၾကမယ့္ ကာလတစ္ခုကို ေရာက္ခ်င္လွပါၿပီ..၊

ညီမ မဒိုးကန္ ...
ေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ၊ အဲဒီဟာေတြက လွ်ာဖ်ားက တစ္ခဏ အရသာသက္သက္ပါပဲ၊ တကယ္ျဖစ္ၿပီ ဆိုရင္ ကိုယ္က ေပးလိုက္ရမွာ တစ္ဘဝလံုးဆိုေတာ့ သိပ္ေတာ့ မတန္ဘူးလို႔ ဆိုရမွာပဲ..၊

မပူးေတ ...
အဲ.. က်ေနာ္လည္း အစက ရည္႐ြယ္တာက ဆိုးေဆးေတြ မေကာင္းတဲ့အေၾကာင္း မက္မန္းသီးေပါင္းေလး စားရင္း ေရးမလို႔ပဲဗ်..၊ း)

ကိုလြင္ျပင္လိႈင္းငယ္ ...
ဒီေနရာမွာေတာ့ ေၾကာက္တတ္ရန္ကင္း ဆိုတဲ့ စကားက ကြက္တိလို႔ပဲ ဆိုရမွာပဲဗ်..၊ း)

မေမ ...
ဟုတ္တယ္ဗ်၊ ပိတုန္းေရာင္ေကသာ ဘာညာ ေျပာၾကေပမယ့္ ဆံပင္ဆိုတာ ေခါင္းေပၚမွာ ေနမွပဲ တန္ဖိုးျမင့္တဲ့ အမ်ိဳးမဟုတ္လား၊ ျမန္မာျပည္က သယ္လာတဲ့ အခ်ဥ္ထုပ္ေတြထဲမွာ ေကာင္းတာေလး ေတြ႔ရင္လည္း က်ေနာ့္အတြက္ပါ ပိုစားလိုက္ပါဗ်ာ၊ က်ေနာ့္ရဲ႕ တစ္ထုပ္တည္းေသာ မက္မန္းေပါင္းေလး ကေတာ့ အမႈိက္ပံုးထဲ ေရာက္သြား႐ွာၿပီဗ်...၊ း(

ကိုညီရဲ ...
အဲဒီ ̔အင္းသီး̕ ဇတ္ကားကို က်ေနာ္လည္း ၾကည့္ခ်င္လို႔ လိုက္႐ွာေသးတယ္ဗ်၊ အင္း..ယင္ေကာင္က သယ္လာတဲ့ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု ေရာဂါပိုးကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ကိုယ္ခံအားစနစ္ကို မတိုးႏိုင္ေလာက္ ေတာ့ဘူးလို႔ပဲ ဆိုရမယ္ ထင္တယ္ဗ်..ေနာ၊ း)

ညီမအိန္ဂ်ယ္လိႈင္ ...
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ညီမေရ...၊

ဘုန္းဘုန္းေတာက္ ...
ဘုန္းဘုန္းနဲ႔ တပည့္ေတာ္နဲ႔ ဂ်င္းႀကိဳက္တာခ်င္းေတာ့ တူေနၿပီ၊ မီဒီယာေတြက တာဝန္ယူရဲတဲ့ စိတ္နဲ႔ေရးဖို႔ လိုသလို သက္ဆိုင္ရာကလည္း ဒါကို အားေပးဖို႔ လိုမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္ ဘုရား..၊

မစူးႏြယ္ ...
မစူးႏြယ္ရဲ႕ ပိုးဟပ္က က်ေနာ့္ရဲ႕ ဆံပင္ခ်ည္ေတြထက္ေတာင္ ဆိုးေနပါေရာ့လား...၊ း) ေသခ်ာတယ္၊ ႂကြက္လည္း မုန္႔ဟင္းခါး အႏွစ္နဲ႔ ေရခ်ိဳးခ်င္ ခ်ိဳးသြားခဲ့မွာ...၊ း)

(မ)ကဗ်ာ ...
ၿပိဳင္တူတြန္းရင္ ေ႐ြ႕ မွာျဖစ္လို႔ လူတိုင္းမွာ တြန္းခ်င္စိတ္ကေလးေတြ ရွိလာဖို႔ပဲ ေမွ်ာ္လင့္ရမွာပဲဗ်ာ..၊

လီယို ...
ဟုတ္တယ္ဗ်၊ အင္းထဲက ေရထုညစ္ညမ္းမႈအေၾကာင္း မွတ္တမ္းေတြ႐ွိတာ က်ေနာ္လည္း တစြန္းတစ ၾကားဖူးတယ္၊ ဖတ္ခ်င္လို႔ လိုက္႐ွာတာ ဘယ္မွာမွ မေတြ႔ပါဘူးဗ်ာ၊ က်ေနာ္တစ္ေခါက္ ျပန္တုန္းကေတာ့ အင္းေလးကန္နဲ႔ ဧရာဝတီက ေရနမူနာေတြ ယူလာၿပီး ဒီကဓါတ္ခြဲခန္းမွာ ဓါတ္ခြဲ ၾကည့္ဖူးတယ္၊ ေျပာရရင္ေတာ့ အားလံုးသိၾကတဲ့ အတိုင္း အင္းေလးကန္ရဲ႕ အေျခအေနက တကယ့္ကို စိုးရိမ္ရတဲ့ အဆင့္မွာ ေရာက္ေနပါၿပီ၊ အခုလို ဝင္ေဆြးေႏြးသြားတဲ့အတြက္လည္း ေက်းဇူး အမ်ားႀကီး တင္ပါတယ္ဗ်ာ..၊

ညီမVista ...
အဲဒီလို ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ ေနေတာ့လည္း ပူပင္ေသာက နည္းရတာေပါ့ဗ်ာ၊ အသက္ကို ဥာဏ္ေစာင့္တယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္ မဟုတ္လား...၊ း)

ကိုညိမ္း ...
က်ေနာ္တို႔ အားလံုးအျဖစ္က ဒီလို ခပ္ဆင္ဆင္ပဲ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ၊ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈ ႐ွိတဲ့၊ လူ႔အခြင့္အေရး ေလးစားတဲ့ ေနရာေတြမွာ စားသံုးသူေတြရဲ႕ ရပိုင္ခြင့္ေတြ ျမင္ေနရေတာ့ ျမန္မာျပည္က မိဘေမာင္ဖြားေတြအတြက္ ျပန္ၿပီး ရတက္မေအး ျဖစ္ေနၾကရတယ္၊ အစားအေသာက္ ႀကီးၾကပ္ေရးလို ဌာနမ်ိဳးကေတာ့ ႐ွိသင့္တာ ၾကာလွပါၿပီဗ်ာ..၊

မမိုးေငြ႔ ...
က်ေနာ္တို႔ အဖိုးေတြ၊ အဖြားေတြ လက္ထက္က ေယာင္လို႔ေတာင္မွ မစဥ္းစားမိတဲ့ အဆင့္ပိုေတြကို က်ေနာ္တို႔လက္ထက္မွာ လုပ္ေနရၿပီေနာ္...၊ း)

မ,႐ွင္ေလး ...
ဒီမွာလည္း အတူတူပါပဲဗ်ာ၊ တစ္ခုခု ဝယ္မယ္ဆို ဘယ္ႏိုင္ငံမွာ စိုက္ပ်ိဳးခဲ့တာလဲဆိုတာပါ လိုက္ၾကည့္ေနရတယ္..၊

အမည္ဝွက္စာဖတ္သူ ...
ေအးဗ်ာ၊ ျမန္မာျပည္က လူေနမႈပံုစံကေန ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ႀကီးက်ယ္တယ္လို႔ ထင္ခ်င္စရာ ပါပဲေလ..၊ ဒါေပမယ့္ တဖက္က ၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း ဒီလိုေနထိုင္မႈ ပံုစံေတြက မလိုလားအပ္တဲ့၊ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္စရာ၊ ႀကိဳတင္ ေ႐ွာင္ကြင္းႏိုင္တဲ့ ကူးစက္ေရာဂါ စတာေတြကို နည္းပါး ေစတာေတာ့ အမွန္ပဲ မဟုတ္လား၊ ေခတ္ႀကီးကိုက ေရာဂါဆန္းေတြ မ်ားသထက္ မ်ားလာတဲ့ ေခတ္ကိုး...၊

မအို္င္အိုရာ ...
အမ်ိဳးသားေရးဆိုတာ တကယ့္ကို အမွန္ကန္ဆံုး စကားလံုးပါပဲ၊ လူထုတစ္ရပ္လံုးရဲ႕ က်န္းမာေရး ျဖစ္လို႔ အားလံုးနဲ႔ ဆိုင္သလို အေရးတႀကီး လုပ္ရမယ့္ ကိစၥထဲမွာ ပါသင့္ပါတယ္၊ ျပည္သူလူထု က်န္းမာမွ တိုင္းျပည္တည္ေဆာက္ေရးမွာ တစ္တပ္တစ္အား ပါဝင္ႏိုင္မွာပါ...။

ခ်စ္စံအိမ္ said...

ဟုတ္တယ္ အကုိေရ လမင္းေတာ့စားေနတုန္းပဲ မသန့္မွန္းလည္းသိတယ္..စားမိတယ္စားၿပီးေတာ့မွာစိတ္ထဲတစ္မ်ဳိးၿဖစ္လာတယ္ ေရွာက္သီးေဆးၿပားေတာ့လမင္းမွာအၿမဲရွိေနတတ္တယ္ကုန္ရင္ထပ္မွာၿပန္တယ္ လက္ဘက္ကေတာ့အရမ္းေၿပာၾကလို့မစားေတာ့ဘူး အကုိ ေဆာင္းပါးေလးကုိ ၿမန္မာၿပည္ကသူေတြအကုန္ဖတ္ေစခ်င္တယ္

ဇြန္မိုးစက္ said...

ဒီပုိ႔စ္ေလး ဂ်ာနယ္တစ္ခုခုရဲ႕ ေဆာင္းပါးအေနနဲ႔ ေဖာ္ျပေပးႏုိင္ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲလုိ႔ ေတြးမိတယ္။

ငယ္ငယ္ကေတာ့ အခ်ဥ္ထုပ္သိပ္ႀကိဳက္တာ။ ကိုညီလင္းသစ္လုိပဲ သြားေတြက်ိန္းတဲ့အထိ စားပစ္တာ။ အဲဒါနဲ႔ အစာအိမ္မၾကာခဏ အခ်ဥ္ေပါက္တတ္လာေတာ့ အခ်ဥ္ထုပ္ သိပ္မစားျဖစ္ေတာ့ဘူး။ တစ္ထုပ္တည္းေသာ မက္မန္းေပါင္းေလး အမႈိက္ပုံးထဲေရာက္သြားတာ ႏွေျမာစရာ။

တစ္ခါတုန္းက ကရ၀ိတ္ထဲကဆုိင္မွာ ဘူေဖးသြားစားရင္း ခပ္ထည့္လုိက္တဲ့ ခရမ္းသီးႏွပ္ဟင္းထဲမွာ ဆံပင္ခ်ည္ေတြ အေထြးလုိက္ပါလာလုိ႔ စိတ္ထဲအေတာ္ကသီးကေအာင့္ျဖစ္သြားဖူးတယ္။ အစားအေသာက္အတြက္ သန္႔ရွင္းမႈဆုိတာ ဆီးထုပ္ေလးေတြအစ လမ္းေဘးအသုပ္သည္အလယ္ ဟုိတယ္စားေသာက္ဆုိင္ေတြအဆုံး စားသုံးသူေတြအတြက္ တကယ့္ကုိ လုိအပ္တာပါပဲ ကုိညီလင္းေရ...။


rose of sharon said...

ဘုရား"တ"မိသြားတယ္... အဲလို ဆံပင္ေတြတေထြးၾကီး ကိုယ္စားတဲ႔အထုတ္ထဲပါလာရင္ေတာ႔...ေသခ်ာတယ္ အဲဒီအထုတ္ေတြ ဘယ္ေတာ႔မွဆက္စားၿဖစ္ေတာ႔မွာမဟုတ္ဘူး... း((

Anonymous said...

I also bought some food from burma and found out the expired date saying "one year". :-))
(စာခ်စ္သူ- Canada)

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...

ကိုညီလင္းသစ္ မက္မန္းေပါင္းကို တစ္လံုးခ်င္း ႏႈိက္စားေနတာ ဖတ္ျပီး တံေတြးေတြ သီးလာတယ္
ဆံပင္ေထြးၾကီးလည္း ေတြ႔လို္က္တယ္ဆိုေရာ ကိုယ္ပါ ေယာေရာင္ျပီး ဖီလင္ပ်က္သြားေတာ႕တယ္
ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ :P
ရန္ကုန္ေရာက္တုန္းက လမ္းေဘးမွာေရာင္းတဲ႕ အသုပ္ေတြ စားခ်င္တာနဲ႕ ထိုင္စားမယ္ လုပ္တာ. ပန္းကန္ေဆးျပီး လက္က အရည္ေတြ မသုတ္ဘဲ ဒီတိုင္းနယ္တာ.. သူ႕လက္က အရည္ေတြက ပန္းကန္ထဲ စီးေနတာ ေတြ႔လိုက္ေတာ႕ ဘယ္လိုမွ ဆက္စားလို႕ မရေတာ႕ဘူး.. အားနာနာနဲ႕ ဆက္စားမယ္ လုပ္ေပမဲ႕ စားလို႕ လံုးဝ မဝင္တာနဲ႕ ထလာခဲ႔ရေတာ႕တယ္။ :P

ျမေသြးနီ said...

ကိုညီလင္းသစ္ေရ...
ႏွစ္သက္သေဘာက်လိုက္တာ..ျမန္မာျပည္မွာ အသားတက်ျဖစ္ေနတဲ့ က်န္းမာေရးအတြက္ အဓိက တကယ္လိုအပ္ေနတဲ့ကြက္လပ္ႀကီးကို ေထာက္ျပလိုက္သလိုပါဘဲ။ ခြင့္ျပဳမယ္ဆိုရင္ ဂ်ာနယ္တစ္ခုခုကို ပို႔ေပးခ်င္မိပါတယ္။

ညီလင္းသစ္ said...

အမျမေသြးနီ ...
ဟုတ္ကဲ့... ႏွစ္သက္ရာ ဂ်ာနယ္ကို လြတ္လပ္စြာ ပို႔လို႔ ရပါတယ္ခင္ဗ်ာ...။ ေက်းဇူးပါ..။

San San Htun said...

ၿမန္မာၿပည္က အစားအေသာက္ေတြ သန္ ့ရွင္းမူ တကယ္လိုအပ္တယ္..ညီမဆို လမ္းေဘးစာေတြ စားလို ့အူအတက္ေယာင္တာ ႏွစ္ခါ..လက္သုပ္ခ်ဥ္ေတြ၊ ငရုတ္ဆီေတြ ေရွာင္ရတယ္..ၿမန္မာၿပည္အတြက္ တကယ္လိုတယ့္ ပို ့စ္ေလး...

Anonymous said...

ကိုညီလင္းသစ္ ပို႕စ္ေတြအတြက္ ေဖ့ဘြတ္လင့္ခ္ ခ်ိတ္ထားပါလား ..
အဲ့ဒါဆို တန္းclick လုပ္ၿပီး share လုပ္လို႕ရတယ္ .. း))

ခင္မင္လွ်က္
ေဆာင္းႏွင္းရြက္

ျမေသြးနီ said...

အိုေက ကိုညီလင္းသစ္..
ကၽြန္မ ႀကိဳးစားၾကည့္လိုက္မယ္ေနာ္..

Anonymous said...

I appreciate that you did not mention the brand name of a preserved fruit package you dumped into a garbage can. I would like to share a true story happened here in the U.S. seven years ago. A woman, named Ayala, claimed that she bought a bowl of chili soup from a famous Wendy Restaurant and found a finger in it and accidently bit into it. The news got media attention and was covered by all media outlets throughout the nation. Both prosecutors who handled the case and Wendy own investigators launched the case to determine whether the claim was valid. Later investigators found out that it was a scheme to extort money from a fast-food chain restaurant. The Wendy Restaurant Chain also announced that they lost $21 million in lost sale due to the firestorm. The justice system in the U.S. is well structured and organized to seek the protection of its own people. There are many branches: Crime Lab Investigation Unit, FBI database access, and Medical Examiner Office, supporting to the justice system that investigated the case thoroughly. It is a way of practicing “check and balance” as mentioned in your post. As we all know that the justice system in Myanmar has broken since 1962. I am not sure we have consumer rights in Myanmar. It may be or it may have never been existed. Simply consumer rights are given to consumers for their safety and satisfaction. However consumers must and should know how to exercise their rights in an honest and sincere way. If someone like Ayala claims that he/she finds hair or bugs or bird poop in his/her food, can our justice system in Myanmar solve it effectively and efficiently? My question here is what if the rights are given to wrong people. I am just thinking one step further. This is just food for thought. It is also fair for both the claimer and the business entrepreneurs and small business owners.

ေရႊအိမ္စည္ said...

:((
ဖတ္ျပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္ ကိုညီ
မရမ္းနဲ႔ သရက္ အခ်ဥ္ေပါင္း ညီမ လုပ္တတ္ပါတယ.္
အိမ္မွာ အိမ္သံုးလုပ္စားၾကတာပါ
တျခားဟာေတြ မေဆြးေႏြးေတာ့ပါ့ဘူး
ညီမ ေျပာခ်င္တာ လုပ္ေပးႏိုင္ပါတယ္၊
ပို႔လဲ ပို႔ေပးႏိုင္ပါတယ္
(ကိုယ့္ ျပည္အတြက္ စိတ္မေကာင္းရံုကလြဲျပီး)

ဇြန္မိုးစက္ said...

ကဲ... ညီမေလးကုိ မုန္႔၀ယ္ေကြ်းေတာ့။ ဒီပုိ႔စ္ေလး မဂၢဇင္းမွာ ပါသြားတာ ခုမွသိတယ္။ :P

ညီလင္းသစ္ said...

ညီမေလးဇြန္က ဟိုးအေစာႀကီး ကတည္းက ႀကိဳၿပီး ျမင္ေနခဲ့ပံုပဲ၊ း) ဝယ္ေကြ်းပါ့မယ္ဗ်ာ..၊ မက္မန္းေပါင္းေတာ့ မဟုတ္ဘူးေနာ္...။ း))