အစားမေတာ္...

ၿပီးခဲ့တဲ့ ရက္အနည္းငယ္တုန္းက မေမဓာဝီရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္မွာ အစားအေသာက္ေတြကို ဆိုးေဆးေတြ၊ ပိုးသတ္ေဆးေတြ အလြန္အကြ်ံ သံုးစြဲထားတဲ့အေၾကာင္း ဖတ္လိုက္ရပါတယ္၊ ဒီကိစၥကို ပို႔စ္တစ္ခုအေနနဲ႔ ေရးမယ္လို႔ က်ေနာ္လည္း မၾကာခဏ စဥ္းစားဖူးတယ္၊ ဒီျပႆနာက တကယ္ေတာ့ ကမာၻနဲ႔အဝွမ္း ေနရာတိုင္းလိုလိုမွာ ႀကံဳေနရတဲ့ ျပႆနာပါ၊ ဖြံ႔ၿဖိဳးတဲ့ စက္မႈႏိုင္ငံႀကီးေတြ အဖို႔ ထိန္းခ်ဳပ္မႈေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္ေနတဲ့ ၾကားက ပိုးသတ္ေဆးအသစ္ေတြ၊ နည္းပညာအသစ္ေတြနဲ႔ စိန္ေခၚမႈကို ရင္ဆိုင္ေနရဆဲျဖစ္သလို ျမန္မာႏိုင္ငံလို ဖြံ႔ၿဖိဳးဆဲ ႏိုင္ငံေတြအဖို႔ေတာ့ ေလ်ာ့ရဲတဲ့ စည္းကမ္းေတြ၊ နည္းပညာခ်ိဳ႕တဲ့မႈေတြက အေျခအေနကို ပိုၿပီး ဆိုး႐ြားေစတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္၊

ဟိုးအရင္ ျမန္မာျပည္မွာ ႐ွိစဥ္တုန္းက အင္းေလးေဒသဖက္ ေရာက္တိုင္း က်ေနာ္ႏွစ္သက္စြာနဲ႔ စားေလ့႐ွိတာ တစ္ခုက ခရမ္းခ်ဥ္သီးသုပ္ပါ၊ ကန္ထဲက ကြ်န္းေမ်ာေတြေပၚမွာ စိုက္ၾကတဲ့ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေတြနဲ႔ သုပ္ထားတဲ့ အသုပ္ေပါ့၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးကလည္း တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး ရသလို အသီးေတြကလည္း နီနီရဲရဲနဲ႔ဆိုတာ မွတ္မိေနတယ္၊ အခုေနာက္ပိုင္း သတင္းေတြမွာေတာ့ ခရမ္းခ်ဥ္သီး စိုက္ခင္းေတြမွာ ဓါတ္ေျမၾသဇာေတြ အလြန္အကြ်ံ သံုးတဲ့သတင္းေတြ မၾကာခဏ ဖတ္လာရတယ္၊ ကြ်န္းေမ်ာေတြေပၚမွာ ပက္ျဖန္း၊ က်ဲပက္တဲ့ ဓါတ္ေျမၾသဇာက မ်ားလြန္းလို႔ အင္းေလးကန္ထဲက ေရေတြထဲမွာပါ ဓါတ္ေျမၾသဇာ ပါဝင္ႏႈန္းက ျမင့္မားသထက္ ျမင့္မားလာတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္၊ လက္႐ွိက်ေနာ့္အလုပ္က ပေရာဂ်က္တစ္ခုကလည္း အဲဒီလိုေရထဲမွာ ဓါတ္ေျမၾသဇာ ပါဝင္ႏႈန္းကို သုေတသန လုပ္ေနရတဲ့ ပေရာဂ်က္ ျဖစ္ပါတယ္၊ ၿပီးခဲ့တဲ့ ေႏြဦးရာသီမွာ စိုက္ခင္းေတြအနီးက ေခ်ာင္းေတြထဲမွာ အလိုအေလ်ာက္ ေရနမူနာယူတဲ့ စက္ေတြ တပ္ထားၿပီးေတာ့ အဲဒီေခ်ာင္းေရေတြကို ဓါတ္ခြဲသုေတသန လုပ္ရပါတယ္၊ အဲဒီအခါမွာ စုိက္ပ်ိဳးေရးရာသီရဲ႕ အစမွာ စမ္းသပ္ၾကည့္တဲ့ ေရေတြထဲမွာ ဓါတ္ေျမၾသဇာ ပါဝင္ႏႈန္းျမင့္မားၿပီး ေနာက္ပိုင္း ေရေတြထဲမွာေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ နည္းသြားေလ့ ႐ွိ ပါတယ္၊ စိတ္ဝင္စားဖို႔ ေကာင္းတာက ဥေရာပမွာ တားျမစ္ထားလို႔ သံုးစြဲခြင့္မ႐ွိေတာ့တဲ့ ဓါတ္ေျမၾသဇာ တခ်ိဳ႕ကိုလည္း ေတြ႔ေနရတာပါ၊ ဒီဓါတ္ေျမၾသဇာေတြက ေစ်းကြက္မွာေတာင္ ဝယ္လို႔မရေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ အမ်ားဆံုးျဖစ္ႏိုင္ေျခက အရင္တုန္းက သံုးစြဲခဲ့တဲ့ အ႐ွိန္က အခုထိ က်န္ေနေသးတဲ့ သေဘာပါပဲ၊ ဓါတုပစၥည္း အေတာ္မ်ားမ်ားက သဘာဝအတုိင္း သူ႔အလိုလို ေၾကပ်က္သြားဖို႔ ခဲယဥ္းေလ့ ႐ွိပါတယ္၊ ဒါေတြကို ျမင္ရေတာ့ အလြန္အကြ်ံ သံုးေနပါတယ္ဆိုတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အင္းေလးကန္ အပါအဝင္ စိုက္ပ်ိဳးခင္းေတြမွာ စြဲထင္က်န္ရစ္မယ့္ ဓါတ္ေျမၾသဇာ ပမာဏကို ျမင္ေယာင္ၾကည့္မိပါတယ္၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္တုန္းကေတာ့ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္က ဘာမွ မခံစားမိတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အင္းသားေတြကပဲ ဓါတ္ေျမၾသဇာကို အခုေလာက္ အလြန္အကြ်ံ မသံုးေသးတာလားေတာ့ မသိပါဘူး၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးသုပ္ေတြက ထမင္းၿမိန္ေစခဲ့တာေတာ့ အမွန္ပါပဲ...၊

ဖြံ႔ၿဖိဳးၿပီးသား ႏိုင္ငံေတြမွာ ေတြ႔ရတဲ့ အဓိက ျပႆနာတစ္ခုကေတာ့ ဓါတ္ေျမၾသဇာ အသစ္ေတြကို ႐ွာေဖြစမ္းသပ္ရတဲ့ အလုပ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္၊ ႏွစ္ႏွစ္တစ္ခါဆိုသလို၊ သံုးႏွစ္တစ္ခါ ဆိုသလို အသစ္၊ အသစ္ေတြက ေစ်းကြက္ထဲကို ေရာက္လာေလ့ ႐ွိပါတယ္၊ အမ်ားအားျဖင့္က အဲဒီလို ဓါတ္ေျမၾသဇာအသစ္ေတြရဲ႕ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြကို သိရဖို႔ ခဲယဥ္းပါတယ္၊ တခါတေလမွာ ထုတ္လုပ္သူ ဘယ္သူဆိုတာေတာင္ ခ်က္ခ်င္းမသိရသလို သိခဲ့ရရင္လည္း သူတို႔ ထုတ္လုပ္ထားတဲ့ ေမာ္လီက်ဴး၊ ဓါတ္ပစၥည္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အထူးလွ်ိဳ႕ ဝွက္ထားေလ့ ႐ွိတယ္၊ ေနာက္ဆံုး ဓါတ္ေျမၾသဇာအသစ္မွာ ပါဝင္တဲ့ ဓါတ္ပစၥည္းေတြကို သိရရင္ေတာင္မွ အဲဒီျဒပ္ေပါင္းေတြက လူနဲ႔ပတ္ဝန္းက်င္အေပၚကို ဘယ္လိုမ်ိဳး ႐ိုက္ခတ္မႈေတြ ႐ွိႏိုင္တယ္ဆိုတာ သိရဖို႔ အခ်ိန္ေတြနဲ႔ စမ္းသပ္မႈေတြ အမ်ားႀကီး လိုပါတယ္၊ ဆြစ္ဇာလန္ႏိုင္ငံမွာေတာ့ ျပည္နယ္တစ္ခုစီတိုင္းမွာ ႐ွိတဲ့ ျပည္နယ္ဓါတ္ခြဲခန္းေတြကေန စိုက္ခင္းေတြ၊ ေရနဲ႔ ေရအရင္းအျမစ္ေတြကို ပံုမွန္ေစာင့္ၾကည့္၊ စစ္ေဆးမႈေတြ လုပ္ေလ့႐ွိပါတယ္၊

စားေသာက္ကုန္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ဘယ္လိုေဆးေတြ သံုးထားလဲ၊ ဘယ္လိုေျမၾသဇာေတြနဲ႔ စိုက္ပ်ိဳးထုတ္လုပ္ ထားသလဲ၊ ဆိုတာေတြနဲ႔အတူ စားသံုးသူေတြဖက္က ေမွ်ာ္လင့္ထားတာ ေနာက္တစ္ခုက သန္႔႐ွင္းမႈပါ၊ အသီးအရြက္၊ အသားငါး တစ္ခုခုကို ဝယ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ဆိုးေဆးတို႔၊ ဓါတ္ေျမၾသဇာတို႔ သံုးထားလားဆိုတာ အေသအခ်ာ မသိရတာမ်ားေပမယ့္ ေရာင္းကုန္ေတြရဲ႕ သန္႔႐ွင္း မႈက်ေတာ့ ကိုယ္က မ်က္စိနဲ႔ တပ္အပ္ျမင္ရတာမ်ိဳး မဟုတ္လား၊ သန္႔၊ မသန္႔ဆိုတာကို စားသံုးသူဖက္က စူးစမ္းတာ သဘာဝက်ပါတယ္၊ ဒါကေတာ့ ကုန္စို၊ ကုန္မာေရာင္းသူေတြထက္ အစားအေသာက္ ေရာင္းသူေတြနဲ႔ ပုိသက္ဆိုင္မယ္ ထင္ပါတယ္၊ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံလို စားစရာေရာင္းတဲ့ ေခါင္းရြက္ဗ်ပ္ထိုးသည္၊ အထမ္းသည္ေတြ ေပါလွတဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ခုမွာ အစားအေသာက္ေတြရဲ႕ သန္႔႐ွင္းမႈနဲ႔ ေစ်းေရာင္းသူေတြရဲ႕ တစ္ကိုယ္ေရသန္႔႐ွင္းမႈက အေလးဂ႐ုျပဳခ်င္စရာ ျဖစ္ပါတယ္၊ ဒါဆိုရင္ လမ္းေဘးလက္သုပ္ဆိုင္၊ မုန္႔ဟင္းခါး အထမ္းသည္၊ ဝက္သားဒုတ္ထိုးသည္ စတဲ့ေစ်းေရာင္းသူေတြမွာ တစ္ကုိယ္ရည္သန္႔႐ွင္းမႈ ႐ွိသင့္သေလာက္ မ႐ွိဘူးဆိုရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ၊ ̔ခင္ဗ်ားတို႔ ေတာ္ေတာ္ညစ္ပတ္တာပဲ̕ လို႔သြားေျပာရင္ေတာ့ ထမ္းပိုးနဲ႔ေကာက္႐ိုက္မွာ အေသအခ်ာပါပဲ၊ ဒါဆိုရင္ အမုန္းခံၿပီးလည္း မေျပာဘူး၊ သူ႔ဆီမွာလည္း မစားဘူးဆိုရင္ တဒဂၤအားျဖင့္ေတာ့ ေျဖ႐ွင္းၿပီးပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ တျခားစားသံုးသူေတြက ႐ွိၿမဲ႐ွိေနမွာ ျဖစ္လို႔ သန္႔႐ွင္းမႈအားနည္းၿပီး ေပါက္ဖြားလာမယ့္ ေရာဂါပိုးမႊားေတြဟာ ကိုယ့္ကိုတိုက္႐ိုက္ မကူးစက္ေပမယ့္ လူအမ်ားစုႀကီးကို ကူးစက္မွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္၊ အခန္႔မသင့္လို႔ ဝမ္းေရာဂါလိုမ်ိဳး ေရာဂါႀကီးေတြ ျဖစ္လာတဲ့အခါ လူထုက်န္းမာေရးကို ၿခိမ္းေျခာက္ခံရမွာျဖစ္လုိ႔ ကိုယ့္ရဲ႕ က်န္းမာေရးဟာလည္း သြယ္ဝိုက္ေသာအားျဖင့္ ပတ္သက္လာမွာပါပဲ၊ တကယ္ေတာ့ ဒါေတြကို ၾကပ္ၾကပ္မတ္မတ္နဲ႔ ကိုင္တြယ္ဖို႔က အစားအေသာက္ႏွင့္ ေဆးဝါးကြပ္ကြဲေရး အဖြဲ႔လိုမ်ိဳး အဖြဲ႔ေတြမွာ တာဝန္႐ွိပါတယ္၊

က်ေနာ္တို႔ တတိယႏွစ္ ျပင္ပသင္တန္းေတြ တက္ရတဲ့အခါ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ဂ်ီနီဗာမွာ႐ွိတဲ့ Consumer Protection Service မွာက်ပါတယ္၊ ဂ်ီနီဗာျပည္နယ္ အစိုးရရဲ႕ လက္ေအာက္မွာ႐ွိတဲ့ အဲဒီစားသံုးသူကာကြယ္ေရးအဖြဲ႔က တၿမိဳ႕လံုးမွာ ႐ွိတဲ့ စားေသာက္ဆုိင္၊ ေစ်းဆိုင္ေတြကို စစ္ေဆးရတဲ့ အလုပ္,လုပ္ပါတယ္၊ သူတို႔ကို ဘယ္စားေသာက္ဆိုင္၊ ဘယ္စူပါမားကက္ကို မဆို အခ်ိန္မေ႐ြး ဝင္ေရာက္စစ္ေဆးႏိုင္တဲ့ အခြင့္အာဏာ ေပးထားတယ္၊ သူတို႔က အဲဒီလို လာစစ္မယ့္ အေၾကာင္းကိုလည္း ႀကိဳတင္အေၾကာင္းမၾကားဘဲ ေ႐ွာင္တခင္ ဝင္စစ္ေလ့ရွိပါတယ္၊ အဖြဲ႔က စစ္ေဆးနည္း ၂ မ်ိဳးနဲ႔ စစ္ေလ့႐ွိတယ္၊ ပထမတစ္ခုက သန္႔႐ွင္းမႈပါ၊ အစားအေသာက္ ေရာင္းသူေတြ ဘယ္ေလာက္ထိ သန္႔႐ွင္းမႈ႐ွိလဲဆိုတာ သိရဖို႔ စားေသာက္ဆိုင္ေတြရဲ႕ မီးဖိုေခ်ာင္ေတြ၊ တခါ လမ္းေဘးအစားအေသာက္ ေရာင္းသူေတြရဲ႕ တစ္ကုိယ္ေရသန္႔ရွင္းမႈ စတာေတြကို စစ္ပါတယ္၊ ဒုတိယ တစ္ခုကေတာ့ အစားအေသာက္ေတြမွာ ဓါတုပစၥည္းပါဝင္မႈကို စစ္တာပါ၊ အဲဒီအတြက္ ေစ်းဝယ္တဲ့အဖြဲ႔တစ္ဖြဲ႔ ထားၿပီးေတာ့ ဒီအဖြဲ႔က တစ္ပတ္တစ္ခါ ေစ်းဆိုင္ႀကီးေတြ၊ လမ္းေဘးေစ်းေလးေတြကေန ကုန္ေျခာက္၊ ကုန္စို အလွည့္က်စနစ္နဲ႔ ေစ်းဝယ္ထြက္ပါတယ္၊ ၿပီးေတာ့မွ ဓါတ္ခြဲခန္းမွာ ျပန္ၿပီးစမ္းသပ္၊ ဓါတ္ခြဲပါတယ္၊ ဒီလိုအဖြဲ႔မ်ိဳးအေၾကာင္း သိရတဲ့အခါ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာျပည္မွာလည္း အလားတူ အဖြဲ႔ေတြ ႐ွိရင္ေကာင္းမွာပဲလို႔ တကယ္ပဲ ႐ိုး႐ိုးသားသား ဆႏၵျပဳမိပါတယ္၊ က်ေနာ္သံုးသပ္ရသေလာက္ ဒီလိုအဖြဲ႔ေတြ ေပၚလာဖို႔ ဆိုတာလည္း အရမ္းႀကီး မခက္ခဲပါဘူး၊ လူထုက်န္းမာေရးဝန္ထမ္း၊ ဆရာဝန္၊ ဓါတုပညာ႐ွင္ စတဲ့သူေတြနဲ႔ အဖြဲ႔,ဖြဲ႔လို႔ ရပါတယ္၊ သူတို႔ကို အလုပ္လုပ္ႏိုင္ေအာင္္ လိုအပ္တဲ့ အခြင့္အာဏာနဲ႔ အေထာက္အပံ့ကို အစိုးရပိုင္းက စီစဥ္ေပး႐ံုပါပဲ၊ ဆိုလိုတာက လမ္းေဘးက အမဲအူသုပ္ဆိုင္ျဖစ္ေစ၊ ေဂ်ဒိုးနပ္ျဖစ္ေစ အားလံုးကိုတေျပးညီ စစ္ေဆးခြင့္ ေပးထားဖို႔ပါ၊ ဓါတ္ခြဲခန္းပိုင္းဆိုင္ရာ နည္းပညာ မကြ်မ္းက်င္ဘူး ဆိုသည့္တိုင္ အနည္းဆံုးေတာ့ အစားအေသာက္ေတြ၊ ေရာင္းခ်သူေတြရဲ႕ တစ္ကုိယ္ေရသန္႔႐ွင္းမႈကို စစ္ေဆးႏိုင္ ပါတယ္၊ ဒါဆိုရင္ စစ္ေဆးမႈ ႐ွိလာတာနဲ႔အမွ် ျပဳျပင္မႈ ေတြလည္း လုပ္လာႏိုင္ပါတယ္၊ တစ္ခုေတာ့ ရွိတာေပါ့ေလ..၊ ဒီလို စားသံုးသူကာကြယ္ေရး အဖြဲ႔အေနနဲ႔ အခြင့္အာဏာကို အလြန္အကြ်ံသံုးတာ၊ လာဘ္စားၿပီး ေလ်ာ့တိေလ်ာ့ရဲ စစ္ေဆးတာ.. စတာေတြ မလုပ္မိဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္၊

ဒီလိုအခန္းက႑မွာ မ႐ွိမျဖစ္ပါရမွာကေတာ့ မီဒီယာပါပဲ၊ ခုနက အစားအေသာက္ စစ္ေဆးေရးအဖြဲ႔ေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းၿပီး စားေသာက္ကုန္ေတြရဲ႕ လတ္ဆတ္မႈ၊ ေရာင္းခ်သူေတြရဲ႕ သန္႔႐ွင္းမႈ စတာေတြကို ဂ်ာနယ္ေတြမွာ စဥ္ဆက္မျပတ္ ေဖာ္ထုတ္ဖုိ႔ လိုပါတယ္၊ အခ်က္အလက္လည္း ခိုင္မာမယ္၊ လိုလည္း လိုအပ္မယ္ဆိုရင္ နာမည္တပ္ၿပီး ေရးခြင့္ကအစ ႐ွိသင့္ပါတယ္၊ ႏိုင္ငံတကာမွာလည္း ဒီလိုမ်ိဳး ေဖာ္ထုတ္ေရးသားတာေတြ အၿမဲလုပ္ေနၾကသလို အစားအေသာက္ ေရာင္းခ်သူေတြကလည္း မမွန္ရင္မမွန္သလို ျပန္လည္ ေျဖ႐ွင္းတာ၊ ျပင္ဆင္တာမ်ိဳးေတြ လုပ္ၾကေလ့ ႐ွိပါတယ္၊ ဒါဟာ ဒီေန႔လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ေျပာ,ေျပာေနၾကတဲ့ check and balance ဆိုတာကို တကယ့္လက္ေတြ႔ လမ္းေတြေပၚမွာ က်င့္သံုးတာျဖစ္သလို စားသံုးသူေတြအဖို႔လည္း ပြင့္လင္းျမင္သာမႈနဲ႔အတူ လူထုက်န္းမာေရးအသိေတြ ပိုၿပီး တိုးလာေစမွာပါ၊ ဟိုတေလာတုန္းကေတာ့ အစားအေသာက္မွာ ဆိုးေဆးပါ,မပါ စစ္ေဆးတာ၊ တားဆီးပိတ္ပင္တာေတြ ဖတ္လိုက္ရေပမယ့္ အခုေတာ့ ဘာမွ မၾကားရေတာ့ျပန္ဘူး၊ ဒီလို စစ္ေဆးမႈေတြက သတင္းေကာင္းမို႔ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ႀကိဳဆိုခ်င္ပါတယ္၊ ေကာက္႐ိုးမီးလို ဟုန္းကနဲေတာက္ၿပီး ျပန္ၿငိမ္းသြားတာမ်ိဳးေတာ့ မျဖစ္ေစခ်င္ပါဘူး၊

လတ္တေလာမွာေတာ့ ေ႐ႊျပည္ေတာ္ဟာ ေမွ်ာ္တိုင္းေဝးေနဆဲ ဆိုတာ က်ေနာ္တို႔အားလံုး သိပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အရာအားလံုးကို ဒီလိုပဲ တစ္လွမ္းျခင္း၊ တစ္လွမ္းျခင္း စခဲ့ရတာ မဟုတ္လား၊ ေအာ္ရာမင္းအိုရဲ႕ ပဥၥလက္အတတ္ေအာက္က စိမ္းဖန္႔ဖန္႔ လက္ဖက္ညြန္႔ေလးေတြ၊ ႐ိုဒါမင္းဘီရဲ႕ လွည့္စားမႈေအာက္က စားခ်င္စဖြယ္ ပန္းႏုေရာင္ငါးပိေတြနဲ႔ နီနီရဲရဲ မက္မန္းေပါင္းေတြ၊ ေရသန္႔ဗူးေတြရဲ႕ အားျဖည့္မႈနဲ႔ ႂကြပ္႐ြေနတဲ့ အေၾကာ္စံုေလးေတြ၊ လက္အိတ္မဝတ္တဲ့ လက္နဲ႔သုပ္ထားတဲ့ ခ်ဥ္ငန္စပ္ေခါက္ဆြဲသုပ္ေတြ၊ ယင္တေလာင္းေလာင္းနဲ႔ သရက္သီးမွည့္၊ ပိႏၷဲသီးမွည့္ေတြ...၊ ဒါေတြက က်ေနာ့္မ်က္စိေ႐ွ႕ မွာ အေႏွး႐ုပ္႐ွင္ျပကြက္ တစ္ခုလို အစီအရီေပၚလာၾကတယ္၊ စားေနက်တဲ့ အရာေတြ၊ ကိုယ္ႏွစ္သက္တဲ့ အရာေတြကို မ်က္စိမွိတ္ၿပီး ဆက္စားဖို႔ က်ေနာ္တို႔ ဝန္မေလးတတ္ၾကပါဘူး၊

ဒီေဆာင္းပါးေလးကို စ,ေရးေနတုန္းမွာပဲ ျမန္မာျပည္ကေန သယ္လာတဲ့ မက္မန္းေပါင္းတစ္ထုပ္ကို တမ္းမက္ျခင္းမ်ားစြာနဲ႔ က်ေနာ္ဖြင့္ လိုက္တယ္၊ မက္မန္းစိတ္ေလးေတြက ဝါဖန္႔ဖန္႔နဲ႔မွာမွ ဂ်င္းဖတ္ေလးေတြက ေရာထားေသးတယ္၊ မစားရတာ ၾကာလွၿပီျဖစ္တဲ့ မက္မန္းေပါင္း တစ္စိတ္ကို ပါးစပ္ထဲထည့္လိုက္တယ္၊ လွ်ာဖ်ားကေန စိမ့္ဝင္သြားတဲ့ မက္မန္းသီးရဲ႕ အရသာက ငယ္ဘဝေတြကိုပါ ျပန္ေခၚလာခဲ့တယ္၊ ဒီလို မက္မန္းသီးေတြ၊ မရမ္းျပား၊ သရက္ျပားေတြကို သြားေတြက်ိန္းလာတဲ့အထိ က်ေနာ္စားခဲ့ေလ့ ႐ွိတာေပါ့၊ မ်က္စိကို အသာေလးမွိတ္လိုက္ၿပီး က်ေနာ္ခဏတာ ယစ္မူးပစ္လိုက္တယ္၊ မ်က္စိျပန္ဖြင့္ေတာ့ ပလပ္စတစ္အိတ္ရဲ႕ ေအာက္ေျခမွာ အိုင္က်ေနတဲ့ ဝါသေယာင္၊ နီသေယာင္ မက္မန္းေပါင္းအရည္ေတြကို အၾကည့္ေရာက္သြားတယ္၊ အို..ကိစၥမ႐ွိပါဘူး၊ ဒါ သူငယ္ခ်င္းက ကေလာကေန တကူးတက သယ္လာေပးတဲ့ မက္မန္းသီးေတြပဲ ဥစၥာ..၊ စားမွာပဲ၊ ဆိုးေဆးေတြ ပါအံုးေတာ့..၊ အခုလို တစ္ခါေလာက္ စား႐ံုနဲ႔ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး၊ က်ေနာ္္ဆက္စားတယ္၊ တစ္စိတ္..၊ ေနာက္တစ္စိတ္..၊ ေနာက္ထပ္တစ္စိတ္...၊ ကဲ, ဒီတစ္စိတ္ ေနာက္ဆံုးစားၿပီးရင္ေတာ့ ေရခဲေသတၱာထဲ ျပန္ထည့္ထားလိုက္ေတာ့မယ္၊ အဲဒီအေတြးနဲ႔ ႏိႈက္လိုက္တဲ့ မက္မန္းစိတ္ကေလးနဲ႔ အတူ ကပ္ပါလာတာက ဆံပင္ေတြတေထြးႀကီး...၊ ခုနတုန္းက ရလိုက္တဲ့ ၾကည္ႏူးမႈေတြ၊ ငယ္ဘဝေတြ၊ လွ်ာဖ်ားက အရသာေတြ.. အားလံုးဟာ အစိတ္စိတ္ အမႊာမႊာကြဲေၾက...၊ လည္ေခ်ာင္းထဲထိ တက္လာတဲ့ ပ်ိဳ႕အန္ခ်င္စိတ္နဲ႔အတူ ေရခဲေသတၱာဆီ လွမ္းေနတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕လက္ေတြက အမႈိက္ပံုးကို ေရာက္သြားၾကတယ္၊ ကေလာကေန ရန္ကုန္၊ ရန္ကုန္ကေနမွ A-380 Airbus ေလယာဥ္ႀကီးစီးၿပီး ဒီအထိေရာက္လာတဲ့ မက္မန္းေပါင္းကို က်ေနာ္ႏွေျမာမေနႏိုင္ ေတာ့ဘူး၊ ဂြတ္ဘိုင္...၊ ၿပီးေတာ့ ခပ္ျမန္ျမန္ ပလုပ္က်င္းၿပီး ကြန္ျပဴတာဆီ ျပန္လာခဲ့တယ္၊ ကဲ.. ဒီလိုအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္အေရးသင့္ဆံုး စာတစ္ပုဒ္ဟာ တျခားဘယ္စာမ်ား ျဖစ္ႏိုင္အံုးမွာလဲ...။ ။

ညီလင္းသစ္
၈ ေအာက္တိုဘာ၊ ၂၀၁၂