ကတ္ေၾကးတစ္ကိုက္...

ဘယ္ႏွစ္လွမ္းေျမာက္မွန္း မသိေတာ့ေသာ ေျခလွမ္းတို႔ကို အသာရပ္လိုက္ရင္းမွ ခႏၶာကိုယ္ကို ဘယ္ညာတဖက္ဆီသို႔ အသာအယာကေလး ဆက္ၿပီး သူ လႈပ္ယိမ္းေနလိုက္သည္၊ အျပင္မွာ ေမွာင္ၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း အခန္းေလးထဲမွာ မီးပိတ္ထားဆဲ ျဖစ္သည္၊ တဖက္က ထမင္းစားခန္းမွ မီးေရာင္တခ်ိဳ႕ နယ္ကြ်ံလ်က္ ဝင္ေရာက္ေနျခင္း ေၾကာင့္သာ အခန္းေလးထဲက ပရိေဘာဂ၊ ပစၥည္း မ်ားကို မသဲမကြဲ ျမင္ေနရျခင္း ျဖစ္သည္၊ စားပြဲေပၚမွ နာရီဆီသို႔ အမွတ္တမဲ့ လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ ည ၇ နာရီခြဲကို ညႊန္ျပေနသည့္ လက္တံတို႔ကို မပီဝိုးတဝါး ေတြ႔ရသည္၊ မွန္ျပဴတင္းတံခါး၏ အျပင္ဖက္ ခ်ဳပ္ညရီထဲမွာ မာက်ဴရီ မီးတိုင္ေတြက အလင္းေတြ ျဖာက်လ်က္ ညဦးကို တစြန္းတစ ရက္ေဖာက္စ ျပဳေနခဲ့ၿပီ၊ လမ္းေပၚမွာေတာ့ လူသူေလးပါး ကင္း႐ွင္းလ်က္...၊

သူ႐ွိေနရာ အခန္းကေလးထဲမွာ သူ႔အျပင္ အျခားအသက္႐ွဴသံေလး တစ္ခုက တ႐ွဴး႐ွဴးႏွင့္ ေျဖးေျဖးႏွင့္ ပံုမွန္ေလး ထြက္ေပၚလ်က္ ႐ွိပါသည္၊ အသံလာရာဆီသို႔ သူ ငံု႔ၾကည့္လိုက္သည္၊ ၾကမ္းျပင္ေပၚ တစြန္းတစ က်ေနသည့္ တဖက္ခန္းမွ မီးေရာင္ျဖင့္ သားရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးကို သူ ေတြ႔ေနရသည္၊ သူ႔လက္ေပၚမွာ အပူအပင္ ကင္းမဲ့စြာျဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ မ်က္ႏွာကေလး...၊ ေစာေစာတုန္းကေတာ့ ဗိုက္ဆာေန၍ထင့္၊ မ်က္ႏွာေတြ နီရဲလာေအာင္ပင္ တဝါးဝါး ေအာ္ငိုေနခဲ့ ေသးသည္၊ သားေမေမက ႏုိ႔တိုက္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနသည့္ ၾကားကပင္ သားက တစ္စကၠန္႔ေလးမွ် ဆက္ၿပီး ေစာင့္ဆိုင္းလိုျခင္း အလွ်င္းမ႐ွိ၊ သူ႔အတြက္က တစ္စကၠန္႔သည္ တစ္ကမာၻအလား ၾကာလြန္းလွပံုပင္၊ မ်က္ရည္မ်ား ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္ က်သည့္အထိပင္ ေအာ္ဟစ္ငိုယို ေနခဲ့သည္၊ အခုေတာ့လည္း ဗိုက္ကေလး ျပည့္သြားသည့္အခါ ေစာေစာက ေဒါသူပုန္ေတြ ထေနခဲ့သည့္ သားကေလးက တ႐ွဴး႐ွဴးျဖင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၏ အသီးအပြင့္မ်ား ခံစားလို႔..၊

လက္အေနအထားကို ေျပာင္းလိုက္သည့္အခါ သူ႔လက္ေပၚမွာ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေနသည့္ သားက အနည္းငယ္ လူးလြန္႔သြားခဲ့သည္၊ ႏိုးမ်ား ႏိုးသြားမလားဟု စိုးရိမ္မိသြားကာ တကြ်တ္ကြ်တ္ျဖင့္ သူ စုတ္သပ္ကာ ေခ်ာ့မိသည္၊ သုိ႔ေသာ္ ဒါက သူ႔စိုးရိမ္မႈ သက္သက္သာ ျဖစ္သည္၊ ကေလးက မႏိုးပါ၊ သူ႔မွာသာ တကြ်တ္ကြ်တ္ျဖင့္ 'ေအးေအး..အိုအို' လုပ္ရင္း လက္ႏွစ္ဖက္ကို ခပ္ဆဆေလး ဆက္လႊြဲကာ အသာေခ်ာ့သိပ္ ေနျဖစ္သည္၊ အေနအထား ေျပာင္းသြားေသာ သားရဲ႕လက္ကေလးကို သူ႔ဗိုက္ေပၚ အသာေလး ျပန္တင္ေပး လိုက္သည္၊ ဗိုက္ေပၚမွ အကၤ်ီေလးကို ခပ္သာသာ ျပန္ဆြဲခ်ေပးရင္း သူ႔စိတ္က လြန္ခဲ့ေသာ ေလးလနီးပါး ခန္႔က ေဆး႐ံုေပၚမွ ေမြးခန္းထဲကို ျပန္ေရာက္သြားခဲ့သည္၊

ညေနဖက္ႀကီး ဗိုက္နာလာသည့္ ဇနီးသည္ကို ေဆး႐ံုလိုက္ပို႔ေတာ့ မီးယပ္ဆရာဝန္က ဒီညပဲ ေမြးဖို႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနၿပီဟု ဆံုးျဖတ္ကာ ေဆး႐ံုတက္ေစသည္၊ ေမြးလူနာခန္း တစ္ခုမွာ လိုအပ္တာေတြ ျပင္ဆင္ရင္း အဆင္သင့္ ျဖစ္ေတာ့ သူတို႔ကို ေမြးခန္းထဲကို ပို႔လိုက္သည္၊ ဤႏိုင္ငံ မွာက မီးဖြားမည့္ လူနာအမ်ိဳးသမီး၏ ခင္ပြန္းပါ ေမြးခန္းထဲကို လိုက္ခြင့္ ေပးထားပါသည္၊ သို႔ႏွင့္ သူလည္း ေမြးခန္း ဆိုတာႀကီးထဲ ဒုတိယအႀကိမ္ ျပန္ေရာက္ခဲ့ရသည္၊ ပထမတစ္ႀကိမ္က အႀကိဳဆို ခံရသူ အေနႏွင့္ ျဖစ္ေပမယ့္ ယခုတစ္ေခါက္ကေတာ့ ႀကိဳဆိုသူ ေနရာက...၊ ဇနီးသည္၏ ေဘးမွာ အသာထိုင္ေနရင္း အခ်ိန္က်ဖို႔ကို ေစာင့္ဆိုင္းေနခဲ့သည္၊ သူနာျပဳ ဆရာမေလးေတြႏွင့္ သားဖြား ဆရာမ တခ်ိဳ႕က သူတို႔ကို လာၾကည့္လိုက္၊ တဖက္ခန္းက အျခားေမြးလူနာေတြကို သြားၾကည့္လိုက္ ျဖင့္ ဝင္ခ်ည္၊ ထြက္ခ်ည္ ႐ွိေနၾကသည္၊ သုိ႔ႏွင့္ သန္းေခါင္ေက်ာ္လာသည့္ အခါမွာ ေတာ့ သားကေလးက အျပင္ထြက္ခ်င္ေၾကာင္း အခ်က္ျပလာခဲ့ ေတာ့သည္၊

မေ႐ွးမေႏွာင္းမွာပဲ သားကို ေမြးေပးဖို႔ ေစာေစာကတည္းက လာၾကည့္ခဲ့ေသာ သားဖြားဆရာမ တစ္ေယာက္ ေရာက္လာခဲ့သည္၊ ဆရာမေလးကို ၾကည့္ရင္း သူၿပံဳးမိသည္၊ 'ကေလး ေမြးတဲ့အခါ သားဖြားဆရာမပဲ လာေမြးေပးတယ္ ဆိုရင္ အဲဒါ သတင္း ေကာင္းပဲ၊ သေဘာက အေျခအေန အားလံုးေကာင္းတယ္၊ ဘာမွ႐ွဳပ္ေထြးမႈ မ႐ွိလို႔ မီးယပ္ဆရာဝန္ႀကီးေတြ လာစရာ မလိုဘူးဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ေလ..'တဲ့၊ သူ႔ကို ဘယ္သူမ်ား ေျပာသြားတာပါလိမ့္၊ ဆရာမေလးကေတာ့ လုပ္စရာ ႐ွိတာေတြကို တစ္ခုခ်င္း ေအးေအးေဆးေဆး လုပ္ေနခဲ့သည္၊ လူသားကေလး တစ္ေယာက္ကို ႀကိဳဆိုရမည့္ သူတစ္ေယာက္လို မဟုတ္ဘဲ ႐ံုးစားပြဲမွာ စာ႐ြက္စာတမ္းေတြႏွင့္ အလုပ္ထိုင္လုပ္ ေနသည့္ႏွယ္၊ သူ႔မွာသာ စိတ္လႈပ္႐ွားေန ခဲ့သည္၊ ဇနီးသည္ကို အကဲခတ္ၾကည့္ေတာ့ သူလည္း စိတ္ေစာေနပံု ရသည္၊ နဖူးမွာ ေခြ်းသီးေလးမ်ားပင္ စို႔လို႔..၊ သူ႔လက္ထဲက တစ္႐ွဴးပုဝါေလးျဖင့္ ေခြ်းမ်ားကို သုတ္ေပးလိုက္သည္၊ ကိုယ္ဝန္ရင့္လာသည့္ အခ်ိန္မွာ မိဘေလာင္းေတြကို မီးဖြားျခင္းႏွင့္ ဆိုင္သည့္ သိစရာ အခ်က္အလက္မ်ားကို ႐ွင္းျပသည့္ ေဆြးေႏြးပြဲ သင္တန္းတစ္ခု သူတို႔ တက္ခဲ့ရသည္၊ အဲ့သည္ သင္တန္းမွာ ေျပာဆိုၾကေသာ အေၾကာင္းအရာ အမ်ားစုက သဘာဝက်စြာပင္ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ အမ်ိဳးသမီးေတြႏွင့္သာ အဓိက သက္ဆိုင္ေသာေၾကာင့္ အျခားေသာ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ေတြ၏ ေယာက္်ားမ်ား နည္းတူ သူလည္း မ်က္လံုး ေပကလပ္ျဖင့္ လိုက္ၿပီး နားေထာင္ေန မိသည္၊ ေယာက္်ားေတြႏွင့္ သက္ဆိုင္သည့္ အေၾကာင္းမ်ား ေရာက္ေတာ့ သူ ခါးမတ္သြားရင္း နားစြင့္ထားမိသည္၊ သူတို႔လို ခင္ပြန္းသည္ေတြ လုပ္ႏိုင္သည့္ ႐ွား႐ွားပါးပါး အခ်က္အနည္းငယ္က ကိုယ့္ဇနီးေဘးမွာ ထိုင္ၿပီး အားေပးျခင္းႏွင့္ ေခြ်းသုတ္ေပးျခင္းတို႔ ျဖစ္သည္-တဲ့...၊

သူ႔လို အမ်ိဳးသား တစ္ဦးအတြက္ကလည္း ေမြးခန္းထဲမွာ လုပ္စရာ မ်ားမ်ားစားစား သိပ္မ႐ွိလွပါ၊ ေမြးမည့္ ဇနီးသည္၊ သားဖြားဆရာမ၊ ကူညီသည့္ သူနာျပဳဆရာမ၊ အားလံုးမွာ လုပ္စရာ ကိုယ္စီႏွင့္..၊ အားေပး႐ံု၊ ေခြ်းသုတ္႐ံုသာ တတ္ႏိုင္သည့္ သူ႔အတြက္ အခုလို လာထုိင္ခြင့္ရသည့္ အျဖစ္ကပင္လွ်င္ စိတ္လႈပ္႐ွားဖို႔ ေကာင္းေနခဲ့ၿပီ၊ ဇနီးသည္ကို အသက္မွန္မွန္ ႐ွဴဖို႔ ေျပာလိုက္၊ မစိုးရိမ္ဖို႔ အေၾကာင္း၊ မၾကာခင္ အဆင္ေျပသြားမည့္ အေၾကာင္း အားေပးလိုက္၊ လိုအပ္လွ်င္ ေခြ်းသုတ္ေပးလိုက္၊ နည္းနည္းေလး အားစိုက္ညႇစ္ဖို႔ ေျပာလိုက္ႏွင့္ သူလည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ ပါဝင္ခဲ့သည္၊ သို႔ႏွင့္ သိပ္မၾကာလိုက္ခင္မွာပဲ သူ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ရေသာ အခ်ိန္က ေခ်ာေမြ႔စြာပဲ ေရာက္လာခဲ့ ပါသည္၊ နီရဲေနေသာ လူသားေသးေသးေလးကို ျမင္လိုက္ရခ်ိန္ႏွင့္ 'အူဝဲ' ဆိုေသာ အသံေလး ၾကားလိုက္ခ်ိန္က တဆက္တည္းလိုလိုပင္ ျဖစ္ေလသည္၊ သားကို ျမင္လိုက္ရခ်ိန္၌ အိပ္မက္ကမာၻႏွင့္ တကယ့္အျဖစ္မွန္တို႔ အၾကား တိမ္မွ်င္တိမ္စိုင္တို႔ ထူထပ္လွသည့္ ေတာင္ထိပ္ေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနရသလို သူခံစားရေလသည္၊

ကေလးကို အျပင္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း မိခင္၏ ရင္ဘတ္ေပၚသို႔ ခ်က္ခ်င္းပင္ တင္ေပးပါသည္၊ မိခင္ ဗိုက္ထဲမွာ လေပါင္းမ်ားစြာ ေနခဲ့သည့္ ကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ ျပင္ပကမာၻႏွင့္ ထိေတြ႔လိုက္ရ ခ်ိန္မွာ အလိုအပ္ဆံုးက အေမ၏ ရင္ေငြ႔ေႏြးေႏြးႏွင့္ စကားသံတို႔သာ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုသည္၊ စင္စစ္ လူသားကေလးတစ္ေယာက္ ေျမကမာၻကို ေရာက္႐ွိလာသည့္ ျဖစ္စဥ္ထဲတြင္ မိခင္နည္းတူ ကေလးလည္း ပင္ပန္းရသည္၊ ေမာပန္းသည့္ ခရီးၾကမ္း၊ ေအးစက္ေသာ ျပင္ပေလ၊ သူ႔ကို ကိုင္တြယ္ထိေတြ႔ေသာ လက္မ်ား..၊ ဒါေတြကို တၿပိဳင္တည္း ႀကံဳလိုက္ရေသာ ကေလးတစ္ေယာက္ အတြက္ ယခုလို အေမ့ရင္ဘတ္ေပၚမွာ အေမာေျဖဖို႔၊ လံုၿခံဳေႏြးေထြးေစဖို႔ အေရးႀကီးပါသည္၊ ခဏၾကာေတာ့မွ ခ်က္ႀကိဳးျဖတ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ ၾကသည္၊

'ဒီေနရာေလာက္က ျဖတ္ေနာ္'ဟု သူနာျပဳ ဆရာမေလးက ခ်က္ႀကိဳးကိုျပၿပီး သူ႔လက္ထဲကို ကတ္ေၾကးတစ္လက္ လာထည့္ေပးသည္၊ ကတ္ေၾကးကို တခါမွ မကိုင္ဖူးသူ တစ္ေယာက္လို လွမ္းကိုင္ရင္း သူ စိတ္လႈပ္႐ွားေနခဲ့သည္၊ ခ်က္ႀကိဳးျဖတ္ရာမွာ ဖခင္မ်ား ဆႏၵ႐ွိပါက ေပးျဖတ္သည္ဟု သင္တန္းမွာတုန္းက သူမွတ္ခဲ့ရသည္၊ ယခုေတာ့ သူ႔လက္ထဲမွာ ကတ္ေၾကးတစ္လက္ ေရာက္ေနၿပီ၊ သူ႔ဘဝမွာ ကတ္ေၾကးေပါင္းမ်ားစြာ ကိုက္ခဲ့ဖူးပါသည္၊ ထမင္းစားဝိုင္းက နံနံပင္ကို၊ အေမစက္ခ်ဳပ္သည့္ ပိတ္စေတြကို၊ စာသင္ခန္းထဲက စကၠဴေပါင္း မ်ားစြာကို၊ အစ႐ွိသျဖင့္..၊ ပစၥည္းအစံုကို ကတ္ေၾကးအစံုျဖင့္ သူ ျဖတ္ခဲ့ဖူးသည္၊ အခုလို ခံစားရတာမ်ိဳး မ႐ွိခဲ့၊ ယခုေတာ့ ေမြးခန္းထဲက ကုတင္ေဘးမွာရပ္ရင္း လက္ထဲမွာ ကတ္ေၾကးတစ္လက္ႏွင့္ သူ႔မွာ ေမာပန္းေန သလိုလို၊ လက္ေခ်ာင္းေတြက အားမ႐ွိေတာ့ သလိုလို၊ တစံုတခုကိုပဲ စိုးရိမ္ေန သလိုလို..၊

'က်ေနာ္ ညႇပ္လိုက္ရင္ သူ နာသြားမွာလား...'

သူ႔အေမးကို အေ႐ွ႕က ဆရာမေလးက နားလည္သည့္ အၿပံဳးတစ္ခုျဖင့္ ျပန္ေျဖပါသည္၊

'မစိုးရိမ္ပါနဲ႔႐ွင္၊ မနာပါဘူး၊ ႐ွင့္သားက သိလိုက္မွာေတာင္ မဟုတ္ပါဘူး၊ က်မတို႔ ဒီမွာ ေဖာ့ဆက္နဲ႔ ပိတ္ထားတဲ့ ေနရာအတြင္းမွာ ရဲရဲသာ ညႇပ္ခ်လိုက္ပါ'...၊

အနည္းငယ္ စိတ္ေပါ့ပါးစြာျဖင့္ ခ်က္ႀကိဳးေပၚသို႔ ကတ္ေၾကးကို သူ တင္လိုက္သည္၊ ကေလး၏ အ႐ြယ္အစားႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္လွ်င္ ခ်က္ႀကိဳးသည္ အေတာ္ပင္ ႀကီးမားပါသည္၊ လံုးပတ္က သူ႔စိတ္ထင္ အနည္းဆံုး လက္ႏွစ္လံုးခန္႔ေတာ့ ႐ွိလိမ့္မည္၊ အသက္ကို ခပ္ျပင္းျပင္း တခ်က္႐ွဴသြင္းရင္း ဟ,ထားေသာ ကတ္ေၾကးကို သူ ဖိညႇပ္ခ်လိုက္သည္၊ ခ်က္ႀကိဳးက ပလတ္စတစ္ ႀကိဳးစတစ္စလို ခ်က္ခ်င္း တိကနဲ ျပတ္က်မသြားပါ၊ ကတ္ေၾကးအသြားက ခ်က္ႀကိဳးထဲမွာ တအိအိ ျမဳပ္ဝင္သြားေနတာကို သူ႔လက္ကေန ခံစားလို႔ ရေနသည္၊ ေနာက္ထပ္ နည္းနည္းေလး အားစိုက္လိုက္သည့္ အခါမွာ '႐ႊပ္' ဆိုေသာအသံႏွင့္အတူ ခ်က္ႀကိဳးတစ္ခုလံုး ျပတ္သြားေတာ့သည္၊ သူ႔ ရင္ထဲမွာလည္း အမ်ိဳးအမည္ ေဖာ္ျပရခက္သည့္ ခံစားမႈမ်ားစြာ ျဖတ္သန္းတြန္းတိုက္ သြားခဲ့သည္၊ အဲ့သည္ '႐ႊပ္' ဆိုေသာ အသံက တကယ္ေတာ့ သားကေလးကို ေဟာဒီေလာကထဲ ျဖည္ခ်လိုက္သည့္အသံ..၊ ထိုအသံေလးထဲမွာ စိန္ေခၚမႈေတြ ပါသည္၊ အားထားမႈေတြ ပါသည္၊ တာဝန္ယူမႈေတြ ပါသည္၊ ေက်နပ္ ပီတိျဖစ္ျခင္းေတြလည္း ပါ,ပါသည္၊ စင္စစ္ ခ်က္ႀကိဳးဆိုတာက ကေလးတစ္ေယာက္ လူ႔ေလာကထဲ ေရာက္သည့္ အခ်ိန္ကစလို႔ ဘာမွ အသံုးမဝင္ေတာ့..၊ ခ်က္ႀကိဳးကတဆင့္ မိခင္အေပၚ တခ်ိန္လံုး မွီခိုေနရသည့္ အျဖစ္မွ သူ႔ခြန္သူ႔အားျဖင့္ စားေသာက္႐ွင္သန္ရမည့္ အျဖစ္ကို သားေလး ကူးေျပာင္းတက္လွမ္းဖို႔ ကတ္ေၾကးတစ္ကိုက္ျဖင့္ ေဖးမေခၚယူခြင့္ ရသည့္အတြက္ သူ ေက်နပ္ပါသည္၊ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္စဥ္ ကာလမွာ မိခင္တစ္ေယာက္တည္းက အခ်ိန္ျပည့္ တာဝန္ယူခဲ့ရာက ယခုအခ်ိန္မွစ၍ သူကပါ ဖခင္တစ္ေယာက္ အေနႏွင့္ ခြဲေဝမွ်ခံဖို႔ ဤကတ္ေၾကးတစ္ကိုက္က သတိေပးလိုက္ျခင္းလည္း ျဖစ္ပါသည္၊

ေမြးခန္းထဲမွာ ႐ွိေနရာမွ သား၏ အိပ္ခန္းထဲသို႔ သူ ႐ုတ္တရက္ ျပန္ေရာက္လာခဲ့သည္၊ သားက သူ႔လက္ေပၚမွာ တ႐ွဴး႐ွဴးႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္ေနဆဲ၊ ဒီတခါေတာ့ ပံုစံ မပ်က္ယြင္းေအာင္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ သတိထားခ်ီေပြ႔လ်က္ အိပ္ရာေပၚသို႔ ခ်လိုက္သည္၊ အိပ္ေမာက်သြား၍ ထင္သည္၊ လူးလြန္႔တာမ်ိဳး မ႐ွိေတာ့၊ ႏုိ႔ဝသြားေသာ မ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္ေနရင္းမွ သား၏ ခ်က္ကေလးကို အက်ႌေပၚမွေန၍ သူ အသာေလး လက္ညႇိဳးျဖင့္ ထိၾကည့္မိသည္၊ ေမြးခန္းထဲက ကတ္ေၾကးတစ္လက္ အေၾကာင္း စဥ္းစားမိသည့္အခါ ရင္သည္ ယခုထက္တိုင္ ပူေႏြးရဆဲ ျဖစ္သည္၊ တကယ္ေတာ့ သားကေလးသည္ သူ တဝက္စိုက္ပ်ိဳးခဲ့ေသာ သစ္ပင္ေပါက္ကေလး ျဖစ္ပါသည္၊ တသက္စာ စိတ္ခ်မ္းသာခ်င္ရင္ သစ္ပင္စိုက္ပါ ဟူေသာ စကား႐ွိ၏ ယခု ဤသစ္ပင္ေလး ကိုလည္း သူတို႔က တသက္စာအတြက္ စိုက္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္၊ သုိ႔ေသာ္ စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔၊ အရိပ္ရဖို႔၊ အသီးစားရဖို႔ ဆိုသည္မွာ မေသခ်ာေသာ၊ မေမွ်ာ္ကိုးေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ား ျဖစ္သည္၊ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ သက္သက္ျဖင့္သာ စိုက္ပ်ိဳးခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ။


(“သက္တံ့ဆယ္စင္း” စာအုပ္ထဲမွာ ပါခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ ဝတၳဳတိုေလးပါ၊ တခ်ိဳ႕လည္း ဖတ္ၿပီးသား ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္၊ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ မဖတ္ရေသးတဲ့ သူေတြအတြက္ရယ္၊ အမွတ္တရျဖစ္ေအာင္ရယ္ ဆိုၿပီး တင္လိုက္ပါတယ္...)

ညီလင္းသစ္
၁၀ ေဖေဖာ္ဝါရီ၊ ၂၀၁၃