ကြ်န္းကေလးရဲ႕ ရင္ခြင္မွာ

အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ တြက္ခ်က္စဥ္းစားလိုက္၊ စိတ္ကူးထဲမွာ ပံုေဖာ္ၾကည့္လုိက္၊ လိုအပ္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြ ႐ွာလိုက္၊ ခ်ိန္ထားၿပီးကာမွ ျပန္ပ်က္သြားလိုက္၊ အားတက္လိုက္၊ အားေလ်ာ့လုိက္နဲ႔.. အဲဒီလို အျဖစ္အပ်က္ေတြ အၿပီး ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ျခေသၤ့ကြ်န္းကေလးကို က်ေနာ္ တကယ္ပဲ ေရာက္သြားခဲ့ေတာ့တယ္၊ တကယ္တမ္း သြားတဲ့ေန႔အထိ က်ေနာ့္မွာ စိတ္ခ်လက္ခ် မျဖစ္ေသးဘူး၊ အနီးကပ္မွ အလုပ္ကိစၥတစ္ခုခုမ်ား ေပၚလာမလား၊ မျဖစ္မေန ဖ်က္လိုက္ရမယ့္ က်န္းမာေရး ကိစၥတစ္ခုမ်ား ႀကံဳရဦးမွာလား၊ စတဲ့အေတြးေတြနဲ႔...၊ ဒါနဲ႔ ေသခ်ာေအာင္ မသြားခင္ ၂ ပတ္အလိုမွာ ပံုမွန္လုပ္ေနက် အားကစား လႈပ္႐ွားမႈေတြ အားလံုးကို က်ေနာ္ရပ္လိုက္တယ္၊ တစံုတခု ေျခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္ ျဖစ္သြားရင္ ရလဒ္က ခရီးစဥ္ကို ဖ်က္လိုက္ဖို႔ပဲ မဟုတ္လား၊ လဲရမွာ မတန္ပါဘူး၊ ဒီလိုနဲ႔ အသြားအလာ၊ အစားအေသာက္ကအစ အားလံုးကို လိမ္လိမ္မာမာနဲ႔ ဂ႐ုစိုက္ ျပင္ဆင္ခဲ့ၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာ D-day ဟာ တကယ့္ကိုပဲ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္လာခဲ့ေတာ့တယ္..၊

ေလဆိပ္ကို က်ေနာ္ေရာက္ေတာ့ တစ္ေယာက္စ၊ ႏွစ္ေယာက္စက လြဲလို႔ ထြက္ခြာခန္းမထဲမွာ ဘယ္သူမွ မ႐ွိေသးဘူး၊ ၅ ႏွစ္ေလာက္ ေစာင့္ခဲ့ရတဲ့ ခရီးကို သြားမယ့္လူအဖို႔ သိပ္မ်ား စိတ္ေစာေနမိတာလား၊ ခရီးစဥ္က ဂ်ီနီဗာကေန ဂ်ာမနီႏိုင္ငံ ဖရန္႔ဖတ္၊ အဲဒီကမွ စကၤာပူကိုပါ၊ တိုက္႐ိုက္ေလေၾကာင္းျဖစ္တဲ့ စကၤာပူအဲလိုင္း ေစ်းခ်ေနတဲ့ အခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ္က ခရီးစဥ္အတြက္ ယတိျပတ္ မဆံုးျဖတ္ရေသးတာနဲ႔ မဝယ္ျဖစ္လုိက္ဘူး၊ အဲဒါေၾကာင့္ ေလယာဥ္ခရီးက နည္းနည္းေလး ပို႐ွည္သြားတယ္၊ အၾကာႀကီး ေစာင့္ခဲ့ရၿပီးမွ ၃ နာရီေလာက္ ပိုေစာင့္ရလည္း သိပ္ေတာ့မထူးပါဘူးေလ..၊

ဒီတခါလည္း Airbus A-380 နဲ႔ ထပ္ဆံုရျပန္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ Lufthansa ေလေၾကာင္းလိုင္းပိုင္ A-380 က စကၤာပူေလေၾကာင္းပိုင္ A-380 နဲ႔ယွဥ္ရင္ အရည္အေသြးပိုင္းမွာ မဆိုစေလာက္ နိမ့္တာေတြ႔ရတယ္၊ ဥပမာ-ထိုင္ခံုေအာက္ေျခမွာ ေျခေထာက္တင္စရာ တန္းမပါတာ၊ တီဗီ LCD က အလင္းျပန္တဲ့ စနစ္ကို ေသခ်ာထိန္းခ်ဳပ္မထားလို႔ ကုိယ့္ေဘးက ခရီးသည္ၾကည့္ေနတဲ့ ႐ုပ္႐ွင္ကားရဲ႕ အလင္းေတြက ကိုယ့္မ်က္ႏွာေပၚမွာ လာက်ေနတာ၊ ဂိမ္းကစားခ်င္တဲ့ သူေတြအတြက္ joystick ထားမေပးတာ.. အစ႐ွိသျဖင့္ပါ၊ ဝန္ေဆာင္မႈအပိုင္းမွာလည္း ကြာပါတယ္၊ စကၤာပူေလေၾကာင္းမွာ အစားအေသာက္က menu ၂ ခုနဲ႔ ႀကိဳက္ရာကို ေရြးခြင့္ေပးထားတယ္၊ ခရီးသည္တိုင္းကို ေလယာဥ္ေပၚမွာ ဝတ္ဖို႔ေျခစြပ္၊ မနက္မွာ မ်က္ႏွာသစ္ဖုိ႔ သြားပြတ္တံ၊ သြားတိုက္ေဆး၊ ဘီး စတာေတြလည္း ေပးေလ့႐ွိတယ္၊ ေနာက္ဆံုးကေတာ့ ေလယာဥ္မယ္ေလးေတြရဲ႕ အၿပံဳးပါ..၊ ပထမႏွစ္ခုျဖစ္တဲ့ ေလယာဥ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အားနည္းတာ၊ အစားအေသာက္ေတြ မစံုတာက ကုမၸဏီနဲ႔ ဆိုင္တယ္လို႔ ေျပာလို႔ရေပမယ့္ ခရီးသည္ကို အၿပံဳးေလးတစ္ပြင့္ ေပး၊ မေပးကေတာ့ ေလယာဥ္မယ္ တစ္ဦးခ်င္းစီနဲ႔ပဲ သက္ဆိုင္ပါတယ္၊ က်ေနာ္စီးခဲ့ဖူးတဲ့ စကၤာပူေလေၾကာင္းက ဝန္ထမ္းေတြအားလံုး ၿပံဳး႐ႊင္၊ ေဖာ္ေ႐ြ ၾကပါတယ္၊ အဲဒီလို အခ်က္္ေတြေၾကာင့္မ်ား စကၤာပူေလေၾကာင္းက ေစ်းပိုႀကီးတာ ျဖစ္မလားပဲ၊ ဒါေတြက သြားရင္းနဲ႔ အမွတ္ထားမိတာေလးေတြကို ေရးတဲ့ သေဘာပါပဲ၊ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ဘာမွ အေရးမႀကီးပါဘူး၊ ၿပီးေတာ့ သြားေနတာကလည္း ခ်စ္ခင္ရသူေတြရဲ႕ အၿပံဳးေတြ တစ္ေတာလံုးပြင့္တဲ့ဆီ သြားေနမွေတာ့ ေလယာဥ္ေပၚမွာ အၿပံဳးေလး တစ္ပြင့္ႏွစ္ပြင့္ေလာက္ ညွိဳးေနတာကို စာမဖြဲ႔ေလာက္ေတာ့ဘူး မဟုတ္လား...၊ း)

ျခေသၤ့ကြ်န္းကေလးက က်ေနာ့္ကို ႀကိဳဆိုဖို႔ ပူေႏြးတဲ့ ေနေရာင္ျခည္တန္းေတြနဲ႔ ေကာင္းကင္ျပာကို ျပင္္ဆင္ထားခဲ့တယ္၊ ေလဆိပ္ထဲကို ေလွ်ာက္ဝင္လာခ်ိန္မွာ ဒီတစ္ခါေတာ့ ၂ နာရီေလာက္ နားၿပီး ဆက္ထြက္ရမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ အသိက က်ေနာ့္ တစ္ကုိယ္လံုးက ေသြးေတြကို ပူေႏြးေစခဲ့တယ္၊ ၁၁ နာရီခရီးကို သက္ေသာင့္သက္သာနဲ႔ ေခၚလာေပးခဲ့တဲ့ ေလယာဥ္ႀကီးကို ေနာက္ဆံုးႏႈတ္ဆက္ရင္း အေသခ်ာဆံုး ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ ဝင္လာခဲ့ေတာ့တယ္၊ ခ်န္ဂီေရ..၊ ကိုယ္ေရာက္လာခဲ့ၿပီ၊ မင္းရဲ႕ တံခါးေတြကို အက်ယ္ႀကီးသာ ဖြင့္လိုက္ပါေတာ့...၊

ေလယာဥ္က စကၤာပူကို ခ်ဥ္းကပ္လာေတာ့ အင္မီဂေရး႐ွင္းအတြက္ ျဖည့္ရမယ့္ ကဒ္ေလးေတြ လိုက္ေဝပါတယ္၊ အဲဒီကဒ္ေလးနဲ႔အတူ လက္ဝတ္ရတနာ၊ ေငြသားပမာဏ၊ တားျမစ္ကုန္ပစၥည္း... စတဲ့ အေကာက္ခြန္ဆိုင္ရာ အခ်က္အလက္ေတြကို ႐ွင္းျပထားတဲ့ စာ႐ြက္ေခါက္ေလး တစ္ခုလည္းပါတယ္၊ အဲဒီမွာ မူးယစ္ေဆးဝါးဆို ေသဒဏ္၊ ခြ်င္းဂန္းဆို တင္သြင္းခြင့္ မ႐ွိဘူး စတာေတြဖတ္ေနရင္းနဲ႔ တစ္ေနရာမွာ ေဆး႐ြက္ႀကီးနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ အားလံုးကို အေကာက္ခြန္ ေၾကညာရမယ္လို႔ သြားေတြ႔တယ္၊ စီးကရက္ပါ အပါအဝင္တဲ့၊ ေၾကညာဖို႔ ပ်က္ကြက္တာဟာ ဥပေဒကို ေစာ္ကားတာျဖစ္ၿပီး ဒဏ္ေငြတစ္ေသာင္း၊ သို႔မဟုတ္ ေထာင္ဒဏ္ ခ်မွတ္ႏိုင္သည္-တဲ့၊ က်ေနာ္ မ်က္လံုးျပဴးသြားတယ္၊ က်ေနာ့္ရဲ႕ အိတ္ထဲမွာ ေဆးျပင္းလိပ္ အလိပ္ ၂၀ ပါတဲ့ ဗူးကေလးတစ္ခု ပါတာကိုး၊ စကၤာပူမွာ ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို က်ေနာ္က ဘာယူလာေပးရမလဲ-လို႔ မလာခင္မွာေမးေတာ့ သူက အဲဒီေဆးျပင္းလိပ္ေတြ လိုခ်င္ပါသတဲ့၊ တစ္ခါတုန္းကလည္း ျမန္မာျပည္အျပန္မွာ က်ေနာ္ကသူ႔ကို အဲဒီလို ေဆးျပင္းလိပ္ေတြ လက္ေဆာင္ယူလာေပးဖူးလို႔ သူ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပတယ္၊ သူ ေျပာလို႔သာပါ၊ က်ေနာ္ကေတာ့ သိပ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ဆြစ္ဇာလန္က လာမယ့္လူကို ေဆးျပင္းလိပ္မွာေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကိုလည္း သေဘာက်သြားတယ္၊ က်ေနာ္လာတဲ့ ေနရာက က်ဴးဘားသာဆိုရင္ သူ ေဆး႐ြက္ႀကီး တစ္ခင္းလံုးမ်ား မွာမလားပဲ၊ စာ႐ြက္ေခါက္ကေလးကို ၾကည့္ရင္း က်ေနာ္ အျပင္းအထန္ စဥ္းစားေနရတယ္၊ ေလယာဥ္က ဘီးေတာင္ မခ်ရေသးဘူး၊ ေဆးလိပ္ဗူးေလး တစ္ဗူးအတြက္ ဒဏ္ေငြတစ္ေသာင္းေတာင္ ခ်ႏိုင္သတဲ့၊ ေသခ်ာၿပီ၊ ဒါ စကၤာပူပဲ၊ Welcome to the fine city...! ဘာလုပ္ရမလဲ၊ ခပ္တည္တည္နဲ႔ green channel ထဲက ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားမလား၊ ဒါဆို အကယ္၍မ်ား အိတ္ဖြင့္ခိုင္းလို႔ ေတြ႔သြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ၊ ဒဏ္ေငြတစ္ေသာင္းကေတာ့ ဘယ္လိုမွ မေပးႏိုင္ပါဘူး၊ အင္မီဂေရး႐ွင္းမွာ တန္းစီေနတဲ့အထိ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ခ်ီတံုခ်တံုနဲ႔..၊ ေဆးျပင္းလိပ္မွာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကိုလည္း စိတ္ထဲကေန ̔သိပ္ခ်စ္ဖို႔ ေကာင္းတဲ့ေကာင္̕ လို႔ တိုးတိုးေလး ေျပာေနမိေသးတယ္၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ red channel ကေနပဲ ျဖတ္ၿပီး declare လုပ္လုိက္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ red channel ကိုအသြားမွာ ရပ္ေနတဲ့ ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔လို႔ ေမးၾကည့္ဦးမယ္ေလ ဆိုၿပီး က်ေနာ့္မွာ ေဆးျပင္းလိပ္ တစ္ဗူးပါတယ္ဗ်ာ-လို႔ပဲ ေျပာရေသးတယ္ သူက အေသးေလး မဟုတ္လားလို႔ ျပန္ေမးၿပီး..အေသးေလးဆိုရင္ ဘာမွမလိုဘူး၊ ဒီ green channel ကေနပဲ ဝင္သြားလိုက္ ဆိုတာနဲ႔.. ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘာမွမျပရဘဲ ထြက္လာႏိုင္ခဲ့တယ္၊ အင္း..fine city မွာ fair ျဖစ္တဲ့လူေတြလည္း ႐ွိရဦးမွာေပါ့ေလ...၊ း)

ပင္နီဆူလာကေန ၅ မိနစ္ပဲ လမ္းေလွ်ာက္ရတဲ့ ဟုိတယ္ေလးမွာ က်ေနာ္တည္းခဲ့တယ္၊ မလာခင္မွာ ဟိုတယ္ေတြ လိုက္႐ွာေတာ့ ေလဆိပ္ကေနလာတဲ့ အစိမ္းေရာင္လိုင္း တစ္ေလွ်ာက္မွာ ႐ွိတဲ့ဟုိတယ္ေတြကို ဦးစားေပးၿပီး ႐ွာၾကည့္ပါတယ္၊ ဒီဟုိတယ္ေလးကေတာ့ တည္ေနရာကလည္း အခ်က္အခ်ာက်၊ ေစ်းႏႈန္းလည္း သင့္တင့္၊ ဝန္ထမ္းေတြကလည္း ေဖာ္ေ႐ြလို႔ အဆင္ေျပတယ္လို႔ ဆိုရမယ္၊ က်ေနာ္ေရာက္တဲ့ ညေနမွာ နည္းနည္းရယ္စရာေကာင္းတဲ့ အျဖစ္ေလးတစ္ခုလည္း ျဖစ္သြားေသးတယ္၊ တယ္လီဖုန္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ပါ၊ သူငယ္ခ်င္းက ႏိုဝင္ဘာကတည္းက ပို႔ေပးထားတဲ့ စကၤာပူ SIM ကဒ္ကို မလာခင္ ၂ ရက္အလိုမွာ တယ္လီဖုန္းထဲကို က်ေနာ္ထည့္လုိက္တယ္၊ အကယ္၍မ်ား ကဒ္က အလုပ္မလုပ္ရင္ ေနာက္တစ္ကဒ္ကို အခ်ိန္မီ ဝယ္ႏိုင္ေအာင္ပါ၊ activate လုပ္တယ္၊ roaming နဲ႔ဆိုေတာ့ ဒီက ဖုန္းကုမၸဏီတစ္ခုရဲ႕ လိုင္းမွာမိတယ္၊ အားလံုးအိုေက..၊ ဒါေပမယ့္ စကၤာပူလည္း ေရာက္ေရာ.. ကဒ္က သူ႔ရဲ႕ မူလကုမၸဏီျဖစ္တဲ့ M1 ကို မမွတ္မိေတာ့ဘူး၊ ႐ုပ္႐ွင္ေတြထဲမွာ ျပေလ့႐ွိတဲ့ ေမြးစားသားက ႀကီးမွ ျပန္ေတြ႔ရတဲ့ မိဘအရင္းကို မမွတ္မိေတာ့ သလိုမ်ိဳး...၊ က်ေနာ့္ကို ဘယ္လိုမွ ဖုန္းဆက္မရလို႔ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ အဲဒီညေနမွာ စိတ္ေတြပူၿပီး၊ အလုပ္ေတြ ႐ွဳပ္သြားၾကေသးတယ္...၊

ညေနခင္းမွာေတာ့ Makansutra gluttons bay မွာ ညစာသြားစားျဖစ္တယ္၊ ကြ်န္းကေလးေပၚမွာ စားတဲ့ ပထမဦးဆံုး ညစာက အီေကြတာေလေလး တျဖဴးျဖဴးမွာ ေအးျမလတ္ဆတ္ ေနခဲ့တယ္..၊ စားပြဲတိုင္း၊ စားပြဲတိုင္းမွာ လူေတြအျပည့္နဲ႔ ျခေသၤ့ကြ်န္းရဲ႕ ညဟာ အိပ္ရာဝင္ဖို႔ ဝန္ေလးတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္လိုပါပဲ...၊

က်ေနာ့္ေ႐ွ႕က ၾကက္ေတာင္ပံကင္ေတြကို ၾကည့္ရင္း ရင္ဂိုရဲ႕ သီခ်င္းေလးေတာင္ နားထဲမွာ ၾကားလိုက္မိသလို...၊ ♫♫ အေတာင္ပံပါရင္... မင္းဆီကို ♪♪♫ အေတာင္ပံေတြ မ႐ွိေပမယ့္ မင္းဆီကို တကယ္ပဲ ေရာက္လာခဲ့ၿပီ ကြ်န္းကေလးေရ...၊

ခ်စ္ေကာင္းကေတာ့ ̔သတ္ပံုမွားတဲ့ည̕ တဲ့၊ အဲဒီညကေတာ့ ကန္စြန္း႐ြက္ေၾကာ္နဲ႔ ပဲညြန္႔ေၾကာ္နဲ႔ မွားတဲ့ညပါပဲ၊ သတ္ပံုတင္မကဘဲ အသံထြက္ေကာ၊ အရသာပါ မွားတာ...၊ ဒါေပမယ့္လည္း စားေကာင္းပါတယ္၊ စကၤာပူမွာ အစားအေသာက္ေတြ အမ်ိဳးစံုေအာင္ရသလို ေစ်းလည္း အေတာ့္ကို သက္သာတယ္လို႔ က်ေနာ္ျမင္ပါတယ္၊ စကၤာပိုးရီးယန္းေတြက ဟင္းေတြမခ်က္ေတာ့ဘဲ အျပင္မွာပဲ ဝယ္စားၾကတယ္လို႔ က်ေနာ့္ကို ေျပာၾကတဲ့အခါ မအံ့ၾသမိေတာ့ဘူး၊

စားေသာက္ဆိုင္တန္းေလးေတြ နားမွာပဲ လမ္းေဘးေဖ်ာ္ေျဖပြဲေလးေတြလည္း ေတြ႔ခဲ့တယ္၊ က်ေနာ္ေနတဲ့ အရပ္မွာေတာ့ ေဆာင္းတြင္းလည္း ျဖစ္တဲ့အေလ်ာက္ ညပိုင္းဆို အသြားအလာက်ဲေပမယ့္ ဒီမွာေတာ့ လူေတြဟာ အိပ္ဖို႔ကို ေမ့ေနတဲ့အလား ေနရာတိုင္းမွာ အျပည့္ပဲ၊ လမ္းေဘး ႐ုပ္ေသးစင္ေလးမွာလည္း အမွတ္တရ ဓါတ္ပံု႐ိုက္သြားခ်င္တဲ့ သူ႔ပရိတ္သတ္ကေတာ့ ႐ွိေနတာပါပဲ၊ ႐ုပ္ေသးဆိုေတာ့ ဖုန္းေသးေသးနဲ႔ ႐ိုက္မယ္..၊ း)

အႀကိမ္ေပါင္း မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ ဓါတ္ပံုအ႐ိုက္ခံဖူးေနတဲ့ ဟုိတယ္ႀကီးကေတာ့ ထရိုင္ေပါ့ သယ္မလာမိတဲ့ က်ေနာ့္အေ႐ွ႕မွာ စိတ္ႀကီးဝင္ေနတဲ့အလား...၊ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ လက္တန္းတစ္ပံုေတာ့ က်ေနာ္႐ိုက္လိုက္ပါတယ္၊ ေနာက္မွ တစ္ရက္သပ္သပ္ မလာခင္မွာ မိတ္ဆက္ ဆိုပါေတာ့..၊ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ လကေလး တစ္စင္းကို ခပ္မွိန္မွိန္ေလး ေတြ႔မိတယ္၊ ̔အလင္းညစ္ညမ္းမႈ̕ light pollution ေတြမ်ားတဲ့ စကၤာပူလို ႏိုင္ငံေပၚမွာေတာင္ အဲဒီညက ၾကယ္ကေလးေတြ တစ္ပြင့္စ၊ ႏွစ္ပြင့္စ မဝံ့မရဲနဲ႔ မွိတ္တုတ္၊ မွိတ္တုတ္ လင္းေနခဲ့တယ္..၊

Clarke quay ဖက္ကိုေရာက္ေတာ့ ႐ုတ္တရက္ ဥေရာပကို ျပန္ေရာက္သြားသလို...၊ Acoustic ေရာ၊ band နဲ႔ေရာ ေဖ်ာ္ေျဖၾကတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ေတြ၊ ဘားေတြ အမ်ားႀကီးကို ေတြ႔ရလို႔ က်ေနာ္ အံ့အားသင့္ေနမိတယ္၊ ျခေသၤ့ကြ်န္းကေလးမွာ ျပင္သစ္ စကားေျပာတဲ့ အသိုင္းအဝိုင္းက အေတာ္ေလးမ်ား ႀကီးမလား မသိဘူး၊ ျပင္သစ္စကားသံေတြ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ၾကားေနရတယ္..၊

အဲဒီညက လမ္းေတြေပၚမွာ တဝႀကီး ေလွ်ာက္ၾကည့္ျဖစ္တယ္၊ သြားရင္းလာရင္း ခဏခ်င္းမွာ က်ေနာ္သတိထားမိတာက ျခေသၤ့ကြ်န္းကေလးရဲ႕ လံုၿခံဳစိတ္ခ်ရမႈပါ၊ ည ၁၂ နာရီ၊ ၁ နာရီမွာလည္း မိန္းကေလးေတြ တစ္ေယာက္ထဲ သြားေနတာ ေတြ႔ရတယ္၊ ဘယ္သူကမွ ေႏွာင့္ယွက္ခ်င္တဲ့ အရိပ္အေယာင္မ်ိဳး မျပၾကဘူး၊ အားလံုးက လြတ္လြတ္လပ္လပ္နဲ႔ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး..၊ ၿမိဳ႕စြန္ဖက္က်တဲ့ ေနရာတခ်ိဳ႕မွာ ရန္ျဖစ္တာ၊ လုယက္တာမ်ိဳးေတြ ႐ွိေကာင္း႐ွိမွာပါ၊ ဒါေတြက အလံုးစံုကင္းစင္ဖို႔ဆိုတာ ျဖစ္မွ မျဖစ္ႏိုင္ဘဲကိုး၊ ဒါေပမယ့္ ၿမိဳ႕ႀကီး အေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ ယွဥ္ရင္ နည္းလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္၊ ဟုိတယ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေနာက္တစ္ရက္ထဲေတာင္ စြန္းစ ျပဳေနခဲ့ၿပီ၊ အိမ္က ထြက္လာခ်ိန္ကေန ကြ်န္းကေလးကို ေရာက္တဲ့အထိ အခ်ိန္စုစုေပါင္း ၁၇ နာရီေလာက္ ၾကာပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မႈကို က်ေနာ္ မခံစားရဘူး၊ ငါတကယ္ပဲ ေရာက္ေနတာမွ ဟုတ္ရဲ႕လားလို႔ မၾကာခဏ ေတြးေနရင္းနဲ႔ပဲ ကြ်န္းကေလးရဲ႕ ရင္ခြင္မွာ ပထမဦးဆံုး အိပ္ရာဝင္ခဲ့တယ္...။ ။

(အပိုင္း ၂ ကို က်ေနာ္နဲ႔ ဆက္လိုက္ခဲ့ပါဦး..ေနာ၊ သိပ္ေဝးေဝးသြားစရာ မလိုပါဘူး၊ ကြ်န္းကေလးက ေသးေသးေလးပါ...) း)


ညီလင္းသစ္
၁၄ မတ္၊ ၂၀၁၃