စားက်က္ေျမမွာ တစ္ညတာ ...

ၿပီးခဲ့တဲ့ ေသာၾကာတစ္ရက္က အဲ့လ္ပ္စ္ ေတာင္တန္းေတြေပၚက စားက်က္ေျမတစ္ခုကို သြားျဖစ္ပါတယ္၊ အိမ္ကေန တစ္နာရီခြဲေလာက္ သြားရတဲ့ အဲဒီေနရာက ဆြစ္-အီတာလ်ံ နယ္စပ္က အယ္လ္ပိုင္း စားက်က္ေျမတစ္ခု ျဖစ္သလို ေတာင္ေပၚ trekking သြားသူေတြ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ လုပ္ၾကတဲ့ ေနရာတစ္ခုလည္း ျဖစ္ပါတယ္၊ စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းတာတစ္ခုက အဲဒီေတာင္ေပၚ စခန္းေလးမွာ ညအိပ္ရပ္နားဖို႔အတြက္ Yurt လို႔ေခၚတဲ့ မြန္ဂို႐ြက္ဖ်င္တဲ ေလးေတြ ႐ွိတာပါပဲ၊ ပံုမွန္တည္းေနက်လို အခန္းထဲမွာ မဟုတ္ဘဲ ကြင္းျပင္ထဲက မြန္ဂိုတဲမွာဆိုေတာ့ တမ်ိဳးေလး စိတ္ဝင္စားဖို႔ ေကာင္းပါတယ္၊ ေတာင္ေပၚကို မသြားခင္ အင္တာနက္ေပၚမွာ မြန္ဂိုတဲပံုကို သားကိုျပေတာ့ သူက ေပ်ာ္ၿပီး အခုထ,သြားမယ္ လုပ္ေနလို႔ ခဏေစာင့္ဖို႔ ေဖ်ာင္းဖ်ေနရေသးတယ္၊ ဒီလိုနဲ႔ မူလႀကိဳတင္ မွန္းထားတဲ့ ေသာၾကာေန႔ ေန႔လယ္ပိုင္းမွာေတာ့ ညအိပ္ခရီးအတြက္ ပစၥည္းအခ်ိဳ႕ကို ယူၿပီး မိတ္ေဆြမိသားစုနဲ႔အတူ က်ေနာ္တို႔ ေတာင္ေပၚ စားက်က္ေျမကို ထြက္ခဲ့ေတာ့တယ္...၊

ေတာင္ေပၚစခန္းေလးရဲ႕ နာမည္က Alpage de la Peule လို႔ ေခၚပါတယ္၊ ဆိုင္းဘုတ္ေပၚမွာ ျပင္သစ္၊ ဂ်ာမန္ ၂ ဘာသာနဲ႔ ေရးထားတာက ေကာက္႐ိုးေပၚက စြန္႔စားခန္း/တစ္ညတာ-တဲ့၊

ဒီေနရာက ကားပါကင္ပါ၊ အိမ္ကေန ဒီေနရာေလးအထိကို တစ္နာရီခြဲေလာက္ လာရတယ္၊ ကားကို ဒီမွာထားခဲ့ၿပီးေတာ့ ေတာင္ေပၚကို ေျခက်င္ ဆက္တက္ရပါတယ္၊ တေဆာင္းတြင္းလံုး ခဲေနခဲ့တဲ့ ႏွင္းေတြက အခုေတာ့ ေတာင္က်ေခ်ာင္းေလး အျဖစ္နဲ႔ တသြင္သြင္ စီးဆင္းေနျပန္ေရာ...၊ ကင္မရာအိတ္တဖက္၊ ထရိုင္ေပါ့ထ္အိတ္ တဖက္အျပင္ ညမွာအိပ္ဖို႔ sleeping bag ေတြထည့္ထားတဲ့ ေက်ာပိုးအိတ္ကို လြယ္လို႔ ေတာင္တက္ခရီးကို အစ,ျပဳလိုက္တယ္၊

လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးပတ္ေလာက္ကတည္းက ထူးထူးဆန္းဆန္း ေန႔တိုင္းသာေနတဲ့ ေနဟာ ဒီေန႔လည္း ေခါင္းေပၚမွာ လင္းလင္းထိန္ထိန္နဲ႔ ႐ွိေနျပန္တယ္၊ ကားရပ္ခဲ့တဲ့ ေနရာကေန ေတာင္ေပၚအထိကို အျမင့္ မီတာ ၄၀၀ ေလာက္ ထပ္တက္ရပါတယ္၊ လမ္းခရီးမွာ တက္သူထက္ ဆင္းလာတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ ဆံုရတယ္၊ အေကြ႔အေကာက္ လူသြားလမ္းေလးအတိုင္း အသက္႐ွဴမမွားေအာင္ အာ႐ံုစိုက္ၿပီး တစ္လွမ္းခ်င္းတက္တယ္၊ ကေလးေတြလည္းပါလို႔ လမ္းမွာ ၃ ခါေလာက္ နားရတယ္၊ ေတာင္တက္ခ်ိန္ စုစုေပါင္း ၁ နာရီနဲ႔ ၁၀ မိနစ္ ၾကာပါတယ္၊

ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ေတာင္ေပၚစခန္းေလးကို ေရာက္သြားပါတယ္၊ အုတ္နဲ႔ေဆာက္ထားတဲ့ ေဟာဒီအိမ္႐ွည္ေလးထဲမွာ စားေသာက္ဆိုင္အျပင္ dormitory (စုေပါင္းအိပ္ခန္း)လည္း ႐ွိပါတယ္၊ ဟိုးတဖက္မွာေတာ့ မြန္ဂိုတဲ (Yurt) ၂ လံုး႐ွိတယ္၊ အဲ့လ္ပ္စ္ ေတာင္တန္းေပၚမွာ ႐ွိတဲ့ ဒီစခန္းေလးက ၂၀၇၁ မီတာ (၆၇၉၄ ေပ) အျမင့္မွာ ႐ွိပါတယ္၊

က်ေနာ္တို႔ ညအိပ္တည္းခဲ့တဲ့ မြန္ဂိုတဲေလး ျဖစ္ပါတယ္၊ ဒီလိုတဲမ်ိဳး ၂ လံုး႐ွိၿပီးေတာ့ ဒီတစ္လံုးမွာ ၁၀ ေယာက္တည္းလို႔ ရပါတယ္၊ ေနာက္ထပ္တစ္လံုးကေတာ့ ပိုႀကီးၿပီး ၁၅ ေယာက္စာ ျဖစ္ပါတယ္၊ အဲဒီေန႔ကေတာ့ ဒီတဲထဲမွာ က်ေနာ္တို႔အျပင္ နယ္သာလန္က တစ္ကိုယ္ေတာ္ ေတာင္တက္သမား တစ္ေယာက္လည္း ႐ွိတယ္၊ ဒီလူက အမွန္ဆို သူ႔မွာပါတဲ့ တဲထိုးၿပီး ကြင္းျပင္ထဲမွာ အိပ္ခ်င္တာ...၊ ျပင္သစ္၊ အီတလီ၊ ဆြစ္ဇာလန္ ၃ ႏိုင္ငံကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ လူပါ၊ ျပင္သစ္မွာ ႀကံဳသလို ကြင္းျပင္ထဲ တဲထိုးၿပီး အိပ္ခဲ့ေပမယ့္ အခုဒီဖက္က ေတာင္ေပၚမွာေတာ့ အဲဒီလို ခြင့္မျပဳလို႔ ဒီမွာလာအိပ္ရတာပါ၊ ပိုက္ဆံေပးၿပီး အိပ္ရလို႔ သူ႔ပိုက္ဆံေတြကို ႏွေျမာေနတယ္...၊

Yurt တဲေလးထဲမွာ ေကာက္႐ိုးအျပည့္ ခင္းထားၿပီးေတာ့ စစ္သံုးေစာင္ေတြ၊ ေခါင္းအံုးေတြနဲ႔ ေအာက္ခံအခင္းေတြ ထားေပးပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အားလံုးကေတာ့ ေစာင္ေတြခင္းၿပီးမွ အဲဒီအေပၚမွာ ကိုယ္စီယူလာတဲ့ sleeping bag ေတြနဲ႔ အိပ္ၾကတာပါပဲ၊ က်ေနာ္သိတဲ့ တကယ့္ မြန္ဂိုတဲေတြထဲမွာေတာ့ အိပ္လည္း ဒီေနရာ၊ ထမင္းဟင္းခ်က္လည္း ဒီေနရာ၊ တီဗီၾကည့္လည္း ဒီေနရာနဲ႔ မိသားစုအားလံုး ေခြးတိုးဝက္ဝင္ ေနၾကေလ့ ႐ွိတာပါ၊ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ မြန္ဂိုတဲေလးက မြန္ဂိုးလီးယား စတက္ပ္ျမက္ခင္းေတြေပၚမွာ မဟုတ္ေပမယ့္ ေကာက္႐ိုးေတြနဲ႔ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးေတာ့ ႐ွိလွပါတယ္၊

တကယ္ေတာ့ ေဟာဒီလို ေတာင္ေပၚစခန္းေတြက ေႏြရာသီမွာ ႏြားေတြ၊ သိုးေတြ လွန္ထားေလ့႐ွိတဲ့ စားက်က္ေျမေတြပါ၊ ဆြစ္ဇာလန္ တစ္ႏိုင္ငံလံုးမွာ အခုလို စားက်က္ေျမ ေတာင္ေပၚစခန္းေတြ ႐ွိပါတယ္၊ ေႏြရာသီဆိုရင္ ႏြားေတြ၊ သိုးေတြကို ေမာင္းတင္လာၿပီးေတာ့ စခန္းအနီးက ျမက္ခင္းျပင္ေတြမွာ လွန္ထားရင္း ပိုင္႐ွင္ေတြ၊ သူရင္းငွားေတြကလည္း အခုလို စခန္းေတြမွာပဲ ေနၾကတယ္၊ တစ္ေႏြတြင္းလံုးမွာ ႏြားႏို႔၊ ဆိတ္ႏို႔ေတြ ညွစ္ၿပီး ႏို္႔အျဖစ္ ေရာင္းတန္ေရာင္း၊ ဒိန္ခဲအျဖစ္ လုပ္တန္လုပ္ၿပီး ၿမိဳ႕မွာ သြား,သြား ေရာင္းၾကတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီဖက္ေခတ္ရဲ႕ ၾကပ္တည္းလာတဲ့ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးမွာ အခုလိုလုပ္ၾကတဲ့ ေတာင္သူလယ္သမားေတြအဖို႔ အျမတ္ဘယ္ေလာက္မွ မရၾကပါဘူး၊ သူတို႔ေတြ အေတာ္ေလး ခ်ိဳ႕တဲ့ၾကတယ္၊ ဒီလိုနဲ႔ ဖြံ႔ၿဖိဳးလာတဲ့ ခရီးသြားလုပ္ငန္းနဲ႔အတူ ေတာင္ေပၚကို လမ္းေလွ်ာက္ၾကတဲ့ ခရီးသြားေတြ မ်ားလာတဲ့အခါ ညအိပ္စခန္းေလးေတြ တစထက္တစ ဖြင့္ရင္းနဲ႔ တဖက္တလမ္းကေန ဆြစ္လယ္သမားေတြဟာ ဝင္ေငြ႐ွာလာ ၾကတယ္၊ အဲဒီကေနမွ ဆြဲေဆာင္မႈေကာင္းေအာင္ တခ်ိဳ႕ေတြက အခုလို မြန္ဂိုတဲေလးေတြနဲ႔ ငွားစားတာမ်ိဳးေတြ လုပ္လာၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္၊ ေဟာဒီ Alpage de la Peule စခန္းကေတာ့ ႏွစ္စဥ္ ဇြန္လလယ္မွာ တက္လာၿပီးေတာ့ စက္တင္ဘာလလယ္အထိ ၃ လေလာက္ ေနၾကေလ့ ႐ွိတယ္၊ အဲဒါၿပီးရင္ေတာ့ ေဆာင္းတြင္းတစ္တြင္းလံုး ေနသူမ႐ွိဘဲ စခန္းကို ပိတ္ထားလိုက္ေရာ...၊

ညစာအျဖစ္ စားခဲ့တဲ့ Croûte au fromage...၊ ဒီအစားအစာက တကယ္ေတာ့ ဆြစ္ေက်းလက္ အစားအစာပါ၊ ေတာသူေတာင္သားေတြ စားၾကတဲ့ ဟင္းပြဲလို႔ ဆိုၾကပါစို႔၊ ေပါင္မုန္႔ညိဳ အႀကမ္းႀကီးေတြကို အခ်ပ္လိုက္ ဝိုင္အျဖဴနဲ႔ စိမ္ပါတယ္၊ အဲဒီ အေပၚမွာမွ ဝက္ေပါင္ေျခာက္အလႊာ ခင္းၿပီး မီးဖိုေပၚမွာ အပူေပးထားတဲ့ ဒီန္ခဲအႏွစ္ေတြ ေလာင္းခ်လိုက္တာပါ၊ ၿပီးေတာ့မွ အေပၚကေန ၾကက္ဥေၾကာ္နဲ႔ အအီေျပ ၾကက္သြန္ခ်ဥ္တို႔၊ သခြားခ်ဥ္တို႔ ျဖဴးလိုက္ရင္ Croûte au fromage ရပါၿပီ၊ လယ္သမားေတြ ဖြင့္ထားတဲ့ ေတာင္ေပၚစခန္း ျဖစ္တဲ့အေလ်ာက္ ဒီပန္းကန္ထဲက ေပါင္မုန္႔အပါအဝင္ ဟင္းအမယ္ေတြ အားလံုးက ၿခံထြက္နဲ႔ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ လုပ္ထားတဲ့ ေအာ္ဂဲနစ္ အစားအစာ စစ္စစ္ေတြပါပဲ...၊ း)

အဲ.. အခ်ိဳပြဲက အသီးေတြကေတာ့ သူတို႔စိုက္ထားတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ း) ေတာင္ေျခက စိုက္ခင္းေတြမွာ ဆင္းဝယ္ထားတဲ့ ေအပရီေကာ့၊ ကီဝီ၊ စပ်စ္၊ ငွက္ေပ်ာ... စတာေတြပါ၊ ဒီေတာင္ေၾကာႀကီး တစ္ခုလံုးမွာ ညအိပ္စခန္းဆိုလို႔ ဒီတစ္ခုပဲ ႐ွိတာျဖစ္လို႔ တည္းခုိခနဲ႔ ညစာအပါအဝင္ half board ေရာင္းၾကပါတယ္၊ တည္းသူေတြအားလံုးကလည္း တစ္ေနကုန္တစ္ေနခန္း လမ္းေလွ်ာက္ထားၾကသူေတြ ျဖစ္လို႔ အားလံုးက ညစာပါ စားၾကတယ္၊ ေစ်းႏႈန္းစိတ္ဝင္စားသူေတြ အတြက္ ေျပာရရင္ တစ္ညတာတည္းခ ေကာက္႐ိုးေမြ႔ရာ၊ ညစာ၊ မနက္ခင္းစာ အတြက္ လူႀကီးတစ္ေယာက္ကို ၄၇ ေဒၚလာ က်ပါတယ္၊

ဒီေတာင္ေပၚ စခန္းေလးက တကယ္ေတာ့ ဥေရာပရဲ႕ အျမင့္ဆံုးေတာင္ထြတ္ျဖစ္တဲ့ Mont Blanc နဲ႔ သိပ္မေဝးေတာ့ပါဘူး၊ ေႏြရာသီမွာ Mont Blanc ကို တစ္ပတ္,ပတ္တဲ့ လမ္းေလွ်ာက္ခရီးစဥ္ေတြ ႐ွိပါတယ္၊ Mont Blanc က ျပင္သစ္ႏိုင္ငံ ပိုင္နက္ထဲမွာ ႐ွိေပမယ့္ ဆြစ္ဇာလန္နဲ႔ အီတလီတို႔ရဲ႕ နယ္နိမိတ္နဲ႔လည္း ကပ္ေနတယ္၊ ဆိုေတာ့ Mont Blanc ကို တစ္ပတ္ေလွ်ာက္တဲ့ ခရီးစဥ္က ဒီသံုးႏိုင္ငံကို ျဖတ္သြားရပါတယ္၊ အမ်ားအားျဖင့္ ေတာင္တစ္ပတ္ ေလွ်ာက္ဖို႔ကို ၁၀ ရက္ၾကာၿပီးေတာ့ တစ္ရက္ကို ၈ နာရီေလာက္ ေလွ်ာက္ရပါတယ္၊ ဆိုေတာ့ ေဟာဒီ La Peule စခန္းေလးက အဲဒီလို လမ္းေလွ်ာက္သူေတြ ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္နဲ႔ စည္ကားေနေတာ့တယ္...၊

ဒီေတာင္ေပၚခရီးမွာ က်ေနာ့္ရဲ႕ အဓိကရည္႐ြယ္ခ်က္က ၾကယ္ေတြကို ဓါတ္ပံု႐ိုက္ဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ အိမ္ကေန ထ႐ိုင္ေပါ့ထ္မွအစ လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းကိရိယာေတြ အားလံုး ယူလာခဲ့တယ္၊ ညေရာက္ေတာ့ သူမ်ားေတြ အိပ္ရာဝင္သြားၾကခ်ိန္မွာ က်ေနာ္က ၾကယ္ေတြနဲ႔အတူ ႐ွိေနခဲ့တယ္၊ အဲဒီဓါတ္ပံု႐ိုက္တဲ့ အေၾကာင္းကို ေ႐ွ႕လာမယ့္ ပို႔စ္မွာ သီးသန္႔ေရးဖို႔ ႐ွိပါတယ္...၊

ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္မွာေတာ့ စခန္းကေန ေနာက္ထပ္ပိုျမင့္တဲ့ ေတာင္ေပၚကို က်ေနာ္တို႔ ဆက္တက္ၾကတယ္၊ လမ္းေတြက မတ္ေစာက္တဲ့ ေနရာတခ်ိဳ႕ ႐ွိေပမယ့္ အမ်ားအားျဖင့္က ခပ္ေျပေျပနဲ႔ ျမင့္တက္သြားတာ မ်ားပါတယ္၊ သံုးေလးႏွစ္အ႐ြယ္ ကေလးေတြပါတဲ့ မိသားစုေတြလည္း အမ်ားႀကီး ေတြ႔ရတယ္၊ ဒီႏိုင္ငံရဲ႕ တဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္က ေတာင္တန္းေတြေပၚမွာ ေမးတင္ထားတာဆိုေတာ့ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ကေလးေရာလူႀကီးပါ လမ္းေလွ်ာက္ျခင္းနဲ႔ ရင္းႏွီးၾကတာ မ်ားပါတယ္၊ အေနာက္ဖက္ကို လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ တစ္ညတာ အိပ္စက္ခဲ့တဲ့ မြန္ဂိုတဲနဲ႔ ေတာင္ေပၚစခန္းေလးက ဟိုးေအာက္ဖက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ က်န္ခဲ့ေလရဲ႕...၊

ေတာင္ေပၚကို ဆက္တက္လာတယ္ ဆိုေပမယ့္ သိပ္ေတာ့လည္း ေဝးေဝးသြားဖို႔ မရည္႐ြယ္ပါဘူး၊ ေတာင္ေပၚမွာ ညအိပ္႐ံုပဲ အိပ္ၿပီး ျပန္ဆင္းလာတယ္ ဆိုတာမ်ိဳး မျဖစ္ေအာင္၊ ကေလးေတြ အတြက္လည္း ကိုယ္လက္လႈပ္႐ွားျဖစ္ေအာင္ ေနာက္ထပ္ တစ္နာရီ သာသာေလာက္ ဆက္ေလွ်ာက္ျဖစ္တဲ့ သေဘာပါပဲ၊ ေႏြရာသီဆိုေပမယ့္ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး အရည္မေပ်ာ္တဲ့ ေရခဲဂေလစီယာေတြလည္း ဟိုတစ္ကြက္၊ ဒီတစ္ကြက္နဲ႔ ႐ွိေနၾကတယ္၊ က်ေနာ္တို႔ ခပ္ငယ္ငယ္က သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္းေနာက္ၾကသလို ̔ဒီေတာင္ကို ေမာင္ေက်ာ္ႏိုင္မယ္ မထင္ပါဘူး̕ လို႔ တစ္ေယာက္က ေျပာရင္ ေနာက္တစ္ေယာက္က ̔ေက်ာ္မေနပါနဲ႔ကြာ၊ ေက်ာ္လည္း ဟိုဖက္မွာ ေနာက္ထပ္ေတာင္တစ္လံုးပဲ ထပ္ေတြ႔မွာပဲ̕ လို႔ ေျပာၾကသလို ေတာင္စဥ္ေတာင္ဆက္က ျမင္ရသေလာက္ မ်က္စိတဆံုး ပါပဲ...၊ အဆင္ေျပတဲ့ ေတာင္ေစာင္းေလး တစ္ခုမွာထိုင္ၿပီး ေန႔လယ္စာအျဖစ္ အသင့္ယူလာတဲ့ ေပါင္မုန္႔၊ အသားေျခာက္နဲ႔ အသီးတစ္ခ်ိဳ႕ကို စားၿပီးတာနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ေတာင္ေအာက္က ကားရပ္ခဲ့တဲ့ေနရာကို ျပန္ဆင္းလာၾက ေတာ့တယ္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ အလင္းေရာင္ေတြ၊ ဆူညံသံေတြ ကေန ကင္းကြာၿပီး ၾကယ္ေရာင္ဆမ္းတဲ့ ေတာင္တန္းေတြဆီမွာ ခိုလံႈခြင့္ရခဲ့တဲ့ တစ္ေန႔နဲ႔ တစ္ညတာ အခိုက္အတန္႔ေလးက အမွတ္တရပါပဲ...။ ။

ညီလင္းသစ္
၁၉ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၁၃