စိတ္၏ခ်ည္တိုင္ ႏိုင္ငံကေလးသို႔ (၂)

ဒီတစ္ေခါက္ အိမ္အျပန္ခရီးက ရက္နည္းလို႔ စီစဥ္ရတာေတြက အေတာ္ေလးကို က်ပ္က်ပ္တည္းတည္း ႐ွိလွတယ္၊ ၂ ပတ္တာ ကာလအတြင္းမွာ ေတြ႔ရမယ့္သူေတြ၊ သြားရမယ့္ေနရာေတြ နဲ႔အတူ ျပည္တြင္းခရီးစဥ္အျဖစ္ ကေလာနဲ႔ အင္းေလးကိုပါ ထည့္ထားေတာ့ ရက္တိုင္းလိုလိုက ခ်ိန္းဆိုမႈေတြနဲ႔ ျပည့္ေနခဲ့ ပါတယ္၊ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ ျပန္တုန္းက ပုဂံနဲ႔အင္းေလးကို အတူတကြ သြားလည္ဖို႔ မူလက ႀကံစည္ထားေပမယ့္ ကေလးက ငယ္ေသးလို႔ ခရီးပန္းမွာရယ္၊ ရန္ကုန္မွာ ေအးေအးေဆးေဆး ေနရေအာင္ရယ္ ျပန္ေတြးၿပီး ပုဂံတစ္ခုပဲ သြားျဖစ္ခဲ့တယ္၊ အဲဒီကတည္းက ေနာက္တစ္ေခါက္ဆိုရင္ေတာ့ ႐ွမ္းျပည္ဖက္သြားမယ္လို႔ သတ္မွတ္ထားလိုက္ေတာ့ အခုခရီးစဥ္မွာ သြားဖို႔ျဖစ္လာတာပါပဲ၊ က်ေနာ့္တစ္ဦးတည္း သေဘာဆိုရင္ေတာ့ ပုဂံကိုပါ ၂ ရက္ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ အေျပးကေလး သြားလိုက္ခ်င္ေသးေပမယ့္ ရတဲ့ရက္ ၂ ပတ္ေလး အတြင္းမွာ အဲဒီလို ျမန္မာျပည္အႏွံ႔သာ ေလွ်ာက္သြားေနမယ္ဆို ဘယ္သူနဲ႔မွ ဟုတ္တိပတ္တိ ေတြ႔ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘဲ လူက တိုးရစ္စ္ႀကီးလံုးလံုး ျဖစ္သြားေတာ့မွာ အေသအခ်ာပဲ၊ ဒီလိုနဲ႔ပဲ က်ေနာ့္ရဲ႕ ခ်စ္လွစြာေသာ ပုဂံကို ဒီတစ္ေခါက္မွာ ဝမ္းနည္းစြာနဲ႔ ခ်န္ခဲ့လိုက္ရေတာ့တယ္၊

ဆိုေတာ့… ခရီးစဥ္ရဲ႕ ပထမဦးစားေပးအျဖစ္ သားနဲ႔ သူ႔အဖိုးအဖြားေတြကို သတ္မွတ္ထားလိုက္တယ္၊ သားက အခုဆို ၆ ႏွစ္ေက်ာ္လာၿပီ ဆိုေပမယ့္ အေဖဖက္က အဖိုးအဖြားနဲ႔ အတူေနရခ်ိန္က အလြန္ဆံုး႐ွိလွ ၆ လေက်ာ္ေက်ာ္ေပါ့၊ အဖိုးအဖြားဖက္က ၾကည့္ေတာ့လည္း သူတို႔ ထူထူေထာင္ေထာင္နဲ႔ သြားႏိုင္လာႏိုင္ ႐ွိတုန္းမွာ ဒီေျမးေလးနဲ႔ ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ စကားေတြေျပာခ်င္၊ အတူကစားခ်င္႐ွာမွာ ပါပဲ၊ အဲဒါေၾကာင့္ ရန္ကုန္မွာ႐ွိခိုက္ က်ေနာ့္မိဘေတြကို ေန႔တိုင္းနီးပါး တစ္ေနကုန္ အခ်ိန္ေပးထားၿပီးေတာ့ တျခားသြားစရာ၊ ခ်ိန္းဆိုစရာေတြကိုေတာ့ ညေနဖက္နဲ႔ ညပိုင္းေတြကို ေ႐ြးထားလိုက္တယ္၊ ရန္ကုန္ကိုေရာက္တဲ့ ေန႔လယ္ခင္းမွာေတာ့ ခရီးေရာက္မဆိုက္ ၿမိဳ႕ထဲဖက္ကို တစ္ခါေရာက္ျဖစ္ ပါတယ္၊

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ေန႔လယ္ ၃ နာရီဝန္းက်င္ဟာ အရမ္းႀကီးေတာ့ ကားမၾကပ္လွပါဘူး၊ အနည္းဆံုးေတာ့ က်ေနာ္တို႔သြားခဲ့တဲ့ လမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ ယာဥ္တန္းအ႐ွည္ႀကီးနဲ႔ အၾကာႀကီးရပ္ေနရတာမ်ိဳး၊ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕နဲ႔ သြားေနတာမ်ိဳးေတြေတာ့ မ႐ွိခဲ့ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ရန္ကုန္မွာ ကားေတြ သိသိသာသာကို မ်ားလာတယ္၊ မႏွစ္က ေဖေဖာ္ဝါရီလမွာေတာင္ အခုေလာက္ မမ်ားေသးဘူးလို႔ က်ေနာ္မွတ္မိေနတယ္၊ ၂ ႏွစ္နီးပါးအတြင္းမွာ အဆမတန္ မ်ားလာခဲ့တယ္လို႔ ဆိုရမွာေပါ့၊ ဖြံ႔ၿဖိဳးၿပီး ႏိုင္ငံေတြနဲ႔ ယွဥ္မယ္ဆိုရင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ လူဦးေရနဲ႔ ကားအေရအတြက္ အခ်ိဳးဟာ အမ်ားႀကီးကို နည္းေနေသးတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ရန္ကုန္ရဲ႕ လမ္းေတြမွာေတာ့ လမ္းလယ္ေခါင္ထိ တက္ေမာင္းေနတဲ့ ဘတ္စ္ကားႀကီးေတြ၊ လမ္းေဘးမွာ ရပ္ခ်င္သလိုရပ္ထားတဲ့ ကားေတြ၊ လမ္းမေပၚအထိ ေရာက္ေနတဲ့ ေစ်းဆိုင္ေတြ၊ ထင္ထင္႐ွား႐ွား ႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္း ေရးဆြဲမထားတဲ့ ယာဥ္ေၾကာမ်ဥ္းေတြ၊ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု အခ်ိတ္အဆက္ မမိတဲ့ မီးပိြဳင့္ေတြ၊ စည္းကမ္းတက် ေမာင္းဖို႔မစဥ္းစားဘဲ လ်င္သလိုဝင္ထြက္ေနတဲ့ ယာဥ္ေတြ… စတာေတြေၾကာင့္ တိုးလာတဲ့ ကားအစီးေရနဲ႔ မမွ်ေအာင္ဘဲ လမ္းေတြက ခ်က္ခ်င္းကို ၾကပ္သြားခဲ့ရတယ္လို႔ က်ေနာ္ျမင္ပါတယ္၊ ယာဥ္အို၊ ယာဥ္ေဟာင္း ျပန္သိမ္းတဲ့ စီမံခ်က္ေၾကာင့္လားေတာ့ မသိဘူး၊ တက္စီေတြေတာ့ အရင္တစ္ေခါက္ထက္စာရင္ နည္းနည္းပိုၿပီး သစ္လာၾကတယ္၊ Volvo, BMW, Audi, Mercedes စတဲ့တံဆိပ္ေတြနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေပၚ ေမာ္ဒယ္လ္ ကားေတြကိုလည္း ဟိုနားတစ္စ၊ ဒီနားတစ္စ ျမင္ခဲ့ရေသးတယ္၊ ဟိုးအရင္ ကာလေတြတုန္းက အလြန္အကြ်ံ ကားဟြန္းတီးသံေတြနဲ႔ နားေတြအူေနတတ္တဲ့ ရန္ကုန္ဟာ အခုေတာ့ ဟြန္းသံေတြ မၾကားရသေလာက္နဲ႔ ဆိတ္ၿငိမ္သြားတာ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ပါပဲ…၊

ပန္းဆိုးတန္းကေတာ့ အေဆာက္အဦးအသစ္ေတြ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္နဲ႔ က်ေနာ့္ကို ခပ္တန္းတန္းပဲ ဆီးႀကိဳတယ္၊ တကယ္ဆို ဝတ္ေက်တန္းေက် အၿပံဳးေလးတစ္ခုေလာက္ေတာ့ အနည္းဆံုး က်ေနာ္ရခဲ့ သင့္တာေပါ့၊ အခုေတာ့ က်ေနာ္တို႔မွာ ဘယ္တုန္းကမွ မသိခဲ့ၾကသူေတြလို…၊ အင္းေလ.. ေမ့ေလာက္မွတစ္ခါ သူ႔ဆီ ေရာက္,ေရာက္လာတတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို အေျပာင္းအလဲေတြေနာက္ အေမာတေကာ ေျပးလိုက္ေနရတဲ့ ပန္းဆိုးတန္းကလည္း ေမ့ေတ့ေတ့ ႐ွိေနခဲ့မွာ သဘာဝက်ပါတယ္၊ က်ေနာ္တို႔က သိမ္ျဖဴလမ္းကေန ကုန္သည္လမ္းတေလွ်ာက္ ဆူးေလအထိ ေလွ်ာက္လာခဲ့တာပါ၊ ပန္းဆိုးတန္းနဲ႔ ကုန္သည္လမ္းေထာင့္မွာ ေမေ႐ွာ့ပင္းစင္တာ ကိုေတြ႔ေတာ့ အသစ္ေပၚလာတဲ့ ေ႐ွာ့ပင္းေမာလ္ အႀကီး,ႀကီးေတြကို သူဘယ္လိုမ်ား ေတာင့္ခံေနသလဲလို႔ က်ေနာ္ တအံ့တၾသ ေတြးေနမိတယ္၊ အၿပိဳင္အဆိုင္ေတြၾကားမွာ အနည္းဆံုးေတာ့ ေစ်းဝယ္သူကို အေရးမလုပ္တဲ့၊ ကုန္ပစၥည္းေတြ ေမးရင္ မျပခ်င္၊ ျပခ်င္နဲ႔ ထုတ္ေပးတတ္တဲ့၊ စကားအေျပာအဆို မခ်ိဳသာ၊ မေျပျပစ္တဲ့ ေမေ႐ွာ့ပင္းက အေရာင္းဝန္ထမ္းေတြရဲ႕ အရင္တုန္းက အမူအက်င့္ေတြ အခုေလာက္ဆို ျပင္ၿပီးေလာက္ေရာေပါ့လို႔ က်ေနာ္ဆက္ၿပီး ေတြးမိတယ္…၊

တရားဥပေဒ စိုးမိုးေရးကို တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ ေျပာလာၾကတဲ့ အခုေခတ္မွာ ဗဟိုတရား႐ံုးႀကီးနဲ႔ တရားေရးဆိုင္ရာ ဝန္ထမ္းေတြလည္း ပြင့္လင္းျမင္သာမႈ အျပည့္နဲ႔ ပိုၿပီး သမာသမတ္ က်လာပါေစလို႔ က်ေနာ္ေမွ်ာ္လင့္မိတယ္၊ ခန္႔ညားလွတဲ့ ေဟာဒီ ကိုလိုနီေခတ္ အေဆာက္အဦးႀကီးနဲ႔အတူ ရန္ကုန္ဟာ အေ႐ွ႕ေတာင္အာ႐ွမွာ ကိုလိုနီလက္ရာ အေဆာက္အဦးေတြ အမ်ားဆံုးေတြ႔ႏိုင္ေသးတဲ့ ေနရာပါ၊ သမိုင္းတန္ဖိုး ျမင့္မားလွတဲ့ ေ႐ွးေဟာင္းအေဆာက္အဦးေတြကို ထိန္းသိမ္းဖို႔ လုပ္ေနတဲ့ Yangon Heritage Trust လို အဖြဲ႔မ်ိဳး ေပၚလာတာလည္း ဝမ္းေျမာက္စရာပါ၊ က်ေနာ္တို႔ဆီမွာက ေ႐ွ႕ေနာက္မစဥ္းစားဘဲ စိတ္ကူးတည့္ရာ ေလွ်ာက္,ေလွ်ာက္လုပ္တတ္တဲ့ လူတခ်ိဳ႕ ႐ွိေနေသးတယ္ မဟုတ္လား၊ ေတာ္ၾကာ.. ဒီအေဆာက္အဦးေတြက ကြ်န္ေခတ္ အေငြ႔အသက္ေတြနဲ႔ အိုေဟာင္းၿပီး က်က္သေရ မ႐ွိပါဘူးကြာ၊ ၿဖိဳၿပီး ေ႐ွာ့ပင္းေမာလ္သာ ေဆာက္ပစ္လိုက္… ဆိုရင္ ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္မလဲ၊ း)

အရင္တုန္းကဆိုရင္ေတာ့ ဒီလိုမ်ိဳး အေဆာက္အဦးေတြက ျမင္ကြင္းထဲကို တကူးတက ဝင္လာစရာ အေၾကာင္းမ႐ွိပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုျမင္ကြင္းမ်ိဳးေတြနဲ႔ ေဝးရာမွာ ေနထိုင္ခဲ့တာ ႏွစ္ေတြၾကာလာတဲ့အခါ အလိုလို သတိျပဳမိလာေတာ့တယ္၊ အေဆာက္အဦးေတြရဲ႕ ႀကံ႕ခိုင္မႈ၊ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းမႈ၊ ၿမိဳ႕ျပအဂၤါရပ္၊ ေနထိုင္သူမ်ားနဲ႔ ဝန္းက်င္က လူမ်ားအေပၚ အႏၲရာယ္သက္ေရာက္ႏိုင္မႈ အေနအထား စတာေတြရဲ႕ ခ်ိန္ထိုးၿပီး အရည္အခ်င္းစစ္ရင္ေတာ့ စာေမးပြဲက်မယ့္ ေက်ာင္းသားေတြ ရန္ကုန္မွာ အမ်ားႀကီးပါပဲ၊ မေန႔တစ္ေန႔ကမွ ကုန္း႐ုန္းထလာတဲ့ တိုင္းျပည္တစ္ခုမွာ ျပဳျပင္စရာေတြက မ်ားလြန္းလို႔ အခုလို ကိစၥေတြက အာဂ်င္ဒါရဲ႕ ဟိုးေနာက္ဖက္ ခပ္က်က်နားမွာပဲ ႐ွိေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္…၊

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းနားတဝိုက္ ကေတာ့ အရင္အတိုင္း စည္ကားဆဲပါပဲ၊ ေတာ္႐ံုလူေတြ မစားႏိုင္တဲ့ အသီးေတြနဲ႔အတူ ဟင္းသီးဟင္း႐ြက္သည္ေတြ၊ ၾကက္သားသည္ေတြနဲ႔ ပ်ံက်ေစ်းေလးတစ္ခုေတာင္ ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္လို႔…၊ ဒီနားေလး တဝိုက္ကို က်ေနာ္သေဘာက်တယ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းထဲက ခမ္းခမ္းနားနား ဆိုင္ႀကီးေတြနဲ႔ ဒီေနရာေလးက ေခါင္း႐ြက္ဗ်ပ္ထိုး ေစ်းသည္ေလးေတြရဲ႕ ဆန္႔က်င္ဖက္ အခင္းအက်င္းႏွစ္ခုက တကယ့္ကို contrast in togetherness ပါပဲ၊ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာေတာ့ အန္တီစုပံုပါတဲ့ တီ႐ွပ္ေတြအမ်ားႀကီး ခ်ိတ္ေရာင္းေနတာ ေတြ႔ရတယ္၊ လူေတြရဲ႕ ရင္ဘတ္ထဲမွာပဲ ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ ခ်စ္ျခင္းခံခဲ့ရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးႀကီးဟာ အခုေတာ့ ရင္ဘတ္ေပၚကို ေပၚေပၚတင္တင္ ေရာက္လာခြင့္ ရခဲ့ၿပီေပါ့…၊ စကပ္ေတြ၊ ေဘာင္းဘီ႐ွည္ေတြ၊ သရီးကြာတားေတြနဲ႔ ရန္ကုန္သူေတြကိုလည္း ပိုၿပီးေတြ႔လာရတယ္ ဆိုေပမယ့္ လံုခ်ည္ဝတ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ၊ တကယ္ေတာ့ ထမီပဲဝတ္ဝတ္ ေဘာင္းဘီပဲဝတ္ဝတ္ပါ၊ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ သဟဇာတ ျဖစ္ေနမယ္၊ ကိုယ့္ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈကို မေမ့ဘူး၊ ပတ္ဝန္းက်င္မွာလည္း အျမင္႐ုိင္းမေနဘူး ဆိုရင္ လံုေလာက္ၿပီ မဟုတ္လား…၊ မွန္ႏိုင္လြန္ဝတ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြကို ႀကိမ္လံုးနဲ႔ လိုက္႐ိုက္ၾကတဲ့ ေခတ္က က်န္ခဲ့ပါၿပီေလ၊ FMI ေအာက္ထပ္က Ya Kun ဆိုတဲ့ အေအးဆိုင္ေလးမွာ ထိုင္ၿပီး က်ေနာ္ေလွ်ာက္ေတြး ေနမိတယ္၊ အမွန္ေတာ့ က်ေနာ္သြားခ်င္တာက မမိုးေငြ႔ေရးဖူးတဲ့ Bar Boon Cafe …၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေ႐ွ႕လည္းေရာက္ေရာ ဆိုင္နာမည္ မမွတ္မိတာနဲ႔ ပိုၿပီးထိုင္လို႔ေကာင္းမယ္ ထင္ရတဲ့ ဘယ္ဖက္က Ya Kun Family Café ကိုေရာက္သြားတာ၊ က်ေနာ္တို႔ မွာေသာက္တဲ့ အေအးေတြကေတာ့ ေသာက္လို႔ မေကာင္းဘူး၊ သဘာဝ သစ္သီးရနံ႔ေတြ မရဘဲ ဓာတုပစၥည္း ရနံံ႔ေတြနဲ႔အတူ အရသာကလည္း ခ်ိဳခ်ိဳအီအီေတြ…၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရန္ကုန္ရဲ႕ ညေနခင္းေတြဟာ ေလထုညစ္ညမ္းမႈေတြနဲ႔ အပူ႐ွိန္ေတြ ျမင့္တက္လာေနတယ္လို႔ ဆိုၾကသည့္တိုင္ အဲဒီ ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးရဲ႕ ဝရန္တာမွာထိုင္ၿပီး တြန္းတြန္းတိုက္တိုက္နဲ႔ အသက္ဝင္ေနတဲ့ ႐ွဳခင္းေတြကို က်ေနာ္ ေငးေနမိခဲ့တယ္…၊

က်ေနာ္တို႔ တည္းခဲ့တဲ့ Bed & Breakfast ဟိုတယ္ကေလးရဲ႕ မနက္စာပါ…၊ ၿခံထဲမွာ အုန္းသီးေတြ ခူးထားတာေတြ႔လို႔ အုန္းရည္ တစ္ခါမွ မေသာက္ဖူးေသးတဲ့ သားကို အုန္းရည္နဲ႔ အုန္းသီးဇြန္းျခစ္ မိတ္ဆက္ေပးလိုက္တယ္…၊ း)

နာမည္ႀကီးလက္ရာမ်ိဳး အေကာင္းစားႀကီးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုတာနဲ႔တင္ က်ေနာ္ကေတာ့ လိုလားေတာင့္တတဲ့ စိတ္နဲ႔ ေက်နပ္ႏွစ္သက္စြာ စားပစ္လိုက္ဖို႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနခဲ့ေတာ့တာ…၊ း)

(ဒီအပိုင္း ၂ မွာ နည္းနည္းေလး ပိုၾကာသြားရတဲ့ အျဖစ္ကို စိတ္မကြက္ဘဲ အပိုင္း ၃ ကိုလည္း လိုက္ခဲ့ၾကပါဦး…)


ညီလင္းသစ္
၁၃ ႏိုဝင္ဘာ၊ ၂၀၁၃