ပက္ျဖန္းလွည့္ေတာ့ ဒီဇင္ဘာ

ဒီဇင္ဘာ...၊ ႏွစ္တစ္ႏွစ္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးလ၊ ေအးခ်မ္းျခင္း ျမဴႏွင္းတို႔နဲ႔ လႊမ္းၿခံဳရစ္သိုင္း ထားတဲ့လ၊ ပြဲေတာ္ေတြနဲ႔ လႈပ္႐ွားအသက္ဝင္ ေနတဲ့လ...၊ က်ေနာ္ အခ်စ္ဆံုးလ...၊

ဒီဇင္ဘာလ ဝင္ေရာက္လာတိုင္းမွာ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔တဲ့ ခံစားမႈေလးေတြ က်ေနာ္ရေလ့ ႐ွိပါတယ္၊ ငယ္ငယ္တုန္းကဆို ႏိုဝင္ဘာလ ၃၀ ရက္ေန႔ညမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ တစ္ညလံုးလွည့္ပတ္ၿပီး 'Sweet December' ေအာ္ခဲ့ၾကေလ့ ႐ွိတယ္၊ တခ်ိဳ႕ႏွစ္ေတြမွာ ကိုယ့္ပိုက္ဆံနဲ႔ကိုယ္ စာ႐ြက္ေတြ၊ ေဆာ့ဖ္ပင္ေတြ ဝယ္ၿပီး အဲဒီ ဆြိဒီဇင္ဘာကိုပဲ စာလံုးမ်ိဳးစံု၊ ဒီဇိုင္းမ်ိဳးစံု ေရးလို႔ ရင္းႏွီးတဲ့ အိမ္ေတြမွာ လိုက္ကပ္ၾကတယ္၊ လူကလည္းငယ္၊ ခံစားမႈကိုလည္း ဇက္ကုန္ဖြင့္ထားတဲ့ အရြယ္ျဖစ္ေတာ့ကာ ဒီဇင္ဘာကို ကုိယ့္ဟာကိုယ္ ႏွစ္သက္သေဘာက်လို႔ တစ္ညလံုး မအိပ္ဘဲ ႀကိဳရတာ အားမရဘဲ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း အိပ္ေနၾကတဲ့ အိမ္ေတြကိုပါ ႏိုးေလာ့၊ ထေလာ့ လုပ္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြက အျပည့္နဲ႔ရယ္...၊

ဘေလာ့ဂ္ေရးျဖစ္လာတဲ့ ဒီဖက္ႏွစ္ပိုင္းေတြမွာလည္း ဒီဇင္ဘာကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ ဘေလာ့ဂါေတြ၊ စာဖတ္သူေတြနဲ႔ ေတြ႔ရျပန္ေတာ့ ဒီဇင္ဘာ အေၾကာင္းေတြဖတ္ရင္း ၾကည္ႏူးလိုက္၊ ၿပံဳးေပ်ာ္လိုက္နဲ႔...၊ ဒီဇင္ဘာမ်ား ေရာက္ၿပီဆို လူက ရင္ထဲမွာ ေအးသလိုလို၊ ေႏြးသလိုလို၊ ႏွလံုးခုန္ႏႈန္းက အခု တစ္မိနစ္ ၆၀ ျဖစ္လိုက္၊ အခု ၁၂၀ ျဖစ္လိုက္နဲ႔...၊ ေျပာခ်င္တာက ဒီဇင္ဘာဆိုတာ က်ေနာ့္အတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ ဘာသိဘာသာ ျဖတ္ေက်ာ္သြားမယ့္ လတစ္လ မဟုတ္ပါဘူး..၊

ဒီႏွစ္မွာေတာ့ ဒီဇင္ဘာမဝင္ခင္ ႀကိဳတင္လႈပ္႐ွားေနေလ့ ႐ွိတဲ့ စိတ္ေတြက ေနာက္က်ိညစ္ညဴး ေနခဲ့တယ္၊ အျဖစ္အပ်က္ေတြက နား႐ွိလို႔သာ ၾကားရ၊ မ်က္စိ႐ွိလို႔သာ ျမင္ရတယ္၊ တယ္ၿပီး မယံုႏိုင္စရာပါပဲ၊ ဖတ္ေလရာ သတင္းတိုင္း၊ ၾကည့္ေနရာ စာမ်က္ႏွာတိုင္းမွာ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈကိုပဲ ျမင္ေနရတယ္၊ လူ႔တန္ဖိုးကို ပိုပိုၿပီး အေလးေပး၊ တန္ဖိုးထားလာၾကတဲ့ ဒီေန႔လို ၂၁ ရာစုထဲမွာ လူထက္ ျမင့္ျမတ္စင္ၾကယ္တဲ့ ရဟန္း၊ သံဃာေတာ္ေတြဟာ ဒီလိုမ်ိဳး ဆက္ဆံတာ ခံေနရတုန္းပဲလား၊ လူလူခ်င္း အၾကားမွာေတာင္ လက္႐ံုးအားကိုးနဲ႔ ေျဖရွင္းတာထက္ စကားေျပာဆို ညွိႏႈိင္းၿပီး အေျဖ႐ွာဖို႔ သေဘာေပါက္လာၾကတဲ့ အေျခအေနမွာ သံဃာေတာ္ေတြကို မီးတိုက္ၿပီး ေမာင္းထုတ္သတဲ့လား၊ မီးပ်က္တဲ့ တိုင္းျပည္မွာ ေနလာၾကသူေတြပီပီ လက္ေပၚကို ဖေယာင္းစက္ကေလး တစ္စက္က်ရင္ေတာင္၊ လက္ကို ဖေယာင္းတိုင္မီးေတာက္ေလး ဟပ္ရင္ေတာင္ ဘယ္ေလာက္ပူတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္တို႔အားလံုး သိပါတယ္၊ အခု.. ကိုယ္ေပၚမွာ၊ ေခါင္းေပၚမွာ မီးညြန္႔မီးေတာက္ေတြ ေလာင္ကြ်မ္းခံခဲ့ၾကရတဲ့ အ႐ွင္သူျမတ္ေတြခမ်ာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ပူေလာင္လိုက္ၾကမလဲ၊ ဘယ္ေလာက္မ်ား နာက်င္လိုက္ၾကမလဲ၊ ဒီအက်ပ္အတည္းကို လူစုခြဲၿပီး ေျဖ႐ွင္းမယ္ဆိုတာ လူအမ်ားစုက နားလည္ပါတယ္၊ ေျဖ႐ွင္းတဲ့ နည္းလမ္းက လူမဆန္လို႔၊ လူ႔ဂုဏ္သိကၡာ၊ လူ႔က်င့္ဝတ္၊ လူ႔တန္ဖိုးနဲ႔ မညီလို႔သာ စုတ္တသပ္သပ္၊ ေတာက္တေခါက္ေခါက္နဲ႔ ရင္ထုမနာ ျဖစ္ခဲ့ၾကရတာပါ...၊

ဒီလိုအျဖစ္ေတြရဲ႕ ေနာက္မွာေတာ့ ေဆးေပါင္းလည္း မခႏိုင္၊ က်ီးလည္း မႏိုးႏိုင္ေတာ့သလို ဒီဇင္ဘာဟာလည္း က်ေနာ့္ရင္ထဲကို အျပည့္အဝ ခ်ိဳၿမိန္စြာနဲ႔ ဝင္မလာ ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ အခုတေလာမွာ ရေနတဲ့ ခံစားမႈက ၂၀၀၇ ခုႏွစ္အကုန္မွာ ရခဲ့တဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳးနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ပါပဲ၊ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဝါးရင္းတုတ္ တဝင့္ဝင့္မွာ 'ကြဲ' ခဲ့ၾကရတာပါ၊ အခုေတာ့ မီးေတာက္ တလြင့္လြင့္မွာ 'စြဲ' ခဲ့ၾကရ ျပန္ၿပီ၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ကုန္ကာနီး အထိတိုင္ေအာင္ ႐ွိေနေသးတဲ့ စိတ္မိုက္၊ စိတ္႐ိုင္း အလွ်ံညီးညီးေတြ အေပၚကို ဒီဇင္ဘာရဲ႕ ႏွင္းမႈန္ ျဖဴလြလြေတြက ပက္ျဖန္းၿငွိမ္းသတ္ ႏိုင္ပါေစလို႔ က်ေနာ္ စိတ္မသက္မသာနဲ႔ ဆုေတာင္းေနမိပါတယ္...။ ။

ညီလင္းသစ္
၃ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၁၂