တေရးႏိုးတတ္တဲ့ ၿမိဳ႕ကေလး

အညီအညာ ထိုးထားေသာ ကုန္းေဘာင္ပ်ဥ္ျပားႀကီး ႏွစ္ခ်ပ္ေပၚမွေန၍ ကမ္းနဖူး ေျမႀကီးေပၚကို ေျခခ်နင္းလိုက္ခ်ိန္မွာ ၿမိဳ႕ကေလးသို႔ ေရာက္လာခဲ့ၿပီ ဆိုသည့္အသိျဖင့္ ေပါ့ပါးေပ်ာ္႐ႊင္ သြားခဲ့သည္၊ ကမ္းေပၚမွာက ကုန္တင္ကုန္ခ် လုပ္သားမ်ား၊ သေဘၤာဆင္း၊ သေဘၤာတက္ ခရီးသည္မ်ား၊ လိုက္ပါပို႔ေဆာင္သူ၊ လာေရာက္ ႀကိဳဆိုသူမ်ားျဖင့္ စည္ကား၊ ႐ွဳပ္ေထြးလ်က္ ႐ွိသည္၊ ထုိ႔ျပင္ တစ္ေန႔တာလံုး၏ တစ္စီးတည္းေသာ ဤသေဘၤာျဖင့္ ပါလာမည့္ ခရီးသည္ေတြကို စိတ္ဝင္တစား လာေရာက္ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကသည့္ လူႀကီး၊ ကေလး အေရအတြက္ကလည္း မနည္းလွ…၊

ဤၿမိဳ႕ကေလးမွာ အသိမိတ္ေဆြ လံုးဝမ႐ွိသည့္အတြက္ လာေရာက္ႀကိဳဆိုသူေတာ့ မ႐ွိႏိုင္ဟု တြက္ထားေသာ သူသည္ ကမ္းနဖူးအတိုင္း ေျပးဆင္းလာၾကေသာ ကေလးတစ္အုပ္ႀကီးကို ေတြ႔လိုက္ေတာ့ အေတာ္ပင္ အံ့ၾသသြားမိသည္၊ ကေလးမ်ားမွာ သံုးေလးႏွစ္ခန္႔မွ ကိုးႏွစ္ဆယ္ႏွစ္ခန္႔ အ႐ြယ္မ်ား အျပင္ ခါးထစ္ခြင္ ခ်ီထားသည့္ ဘုစုခ႐ုေလး တစ္ေယာက္စ၊ ႏွစ္ေယာက္စလည္း ပါေသးသည္၊ အခ်ိဳ႕က ဖံုအလိမ္းလိမ္း၊ အခ်ိဳ႕က ႏွပ္ေခ်းတြဲေလာင္း၊ အခ်ိဳ႕က ဖိနပ္မပါ ေျခဗလာျဖင့္…၊ တေပ်ာ္တပါးႀကီး ေျပးဆင္းလာၾကေသာ ကေလးတို႔သည္ သူ႔အေ႐ွ႕ ခပ္လွမ္းလွမ္းသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ကုိယ္႐ွိန္သတ္ၿပီး ရပ္လိုက္ၾကသည္၊ ထို႔ေနာက္ သူ႔ကို ခပ္႐ွန္း႐ွန္းသာ တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး သူ႔အေနာက္မွာ ရပ္ေနသည့္ သူမကိုသာ ဝိုင္းၿပီး စိုက္ၾကည့္ ေနၾကသည္၊ ကေလးတို႔၏ မ်က္ႏွာေတြေပၚမွာက တကယ့္ကို ႐ိုး႐ိုးသားသားႏွင့္ စူးစမ္းသည့္ အၾကည့္စူးစူးေလးေတြ…၊ သူမက ကင္မရာထုတ္ၿပီး ဓါတ္ပံု႐ိုက္မည့္ဟန္ ျပေတာ့ ကေလးအားလံုးက သြားကေလးေတြ ေပၚေအာင္ ၿပံဳးၿပီး ဓါတ္ပံုအ႐ိုက္ခံ ၾကသည္၊ သူကေတာ့ သုတ္ေဆးမ်ား ကြာက်ေနသည့္ ၿမိဳ႕ကေလး၏ ဆိုင္းဘုတ္ကို လွမ္းၾကည့္ေနခဲ့ မိသည္၊ ေအာက္ဖက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာေတာ့ ေရဆန္ကို နာရီေပါင္းမ်ားစြာ စီးခဲ့ရသည့္ ႏွစ္ထပ္သေဘၤာႀကီးက ရပ္တန္႔ အေမာေျဖလ်က္…၊

စင္စစ္ သူ႔သေဘာႏွင့္သူ ဆိုလွ်င္ ဤၿမိဳ႕ကေလးသို႔ လာျဖစ္မည္ မထင္ပါ၊ ဤၿမိဳ႕ကေလးထက္ သမိုင္းဆိုင္ရာ အေမြအႏွစ္မ်ား၊ ေဒသႏၲရ ႐ိုးရာဓေလ့ ထံုးတမ္းမ်ားျဖင့္ စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းလွသည့္ ၿမိဳ႕ ႐ြာမ်ားစြာက ႏိုင္ငံအႏွံ႔…၊ သို႔ေသာ္ လည္ပတ္စရာ၊ စိတ္ဝင္စားစရာ အထူးအေထြ မ႐ွိေသာ ဤၿမိဳ႕ေလးကိုမွ သူမက ေျမပံုေပၚမွာ ႐ွာေတြ႔သြား ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္၊ သူမသည္ တိုးရစ္စ္မ်ား သြားေလ့သြားထ မ႐ွိေသာ ေနရာမ်ားကို သြားေရာက္လည္ပတ္ဖို႔ ပိုၿပီး စိတ္ဝင္စားသလို သေဘၤာျဖင့္ တေမွ်ာ္တေခၚ သြားရသည့္ ေရလမ္းခရီးမ်ားကိုလည္း မပ်င္းမရိ သြားခ်င္သူ ျဖစ္သည္၊ ဤၿမိဳ႕ကေလးက ထိုအခ်က္ ႏွစ္ခ်က္စလံုးႏွင့္ ကိုက္ညီေနခဲ့သည္၊ ပထမေတာ့ သူမကို အျခားေနရာ တစ္ေနရာသို႔ သြားရန္ တိုက္တြန္းဖို႔ သူစဥ္းစားမိေသးသည္၊ သို႔ေသာ္ သူကိုယ္တိုင္လည္း မေရာက္ဖူးသည့္ ပတ္ဝန္းက်င္ ျဖစ္ေနသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ ခ်င္းတြင္းျမစ္ေၾကာင္း၏ ေရလမ္းခရီးကို မသြားဖူးေသးသည္က တစ္ေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးမွာ သေဘာတူလိုက္ေတာ့သည္၊ ယခုေတာ့ ဧရာဝတီကို အေနာက္ဖက္မွ စီးဝင္သည့္ အႀကီးဆံုး ျမစ္လက္တက္ကို ဆန္တက္ၿပီး ၿမိဳ႕ကေလးကို သူတို႔ ေရာက္လာခဲ့ၿပီ…၊

ၿမိဳ႕ခံမ်ား၏ လမ္းညႊန္မႈျဖင့္ တစ္ၿမိဳ႕လံုးမွာ တစ္ခုတည္းသာ႐ွိေသာ တည္းခုိခန္းသို႔ ခဏခ်င္းပင္ ေရာက္သြားသည္၊ တည္းခုိခန္းသည္ ခရီးသြားဧည့္သည္တို႔ နားခုိရာ တည္းခုိခန္းထက္ ေက်ာင္းသားေဘာ္ဒါေဆာင္ တစ္ခုႏွင့္ ပိုတူလွသည္၊ ေအာက္ထပ္မွာ အိမ္႐ွင္ေနၿပီး ေဘးတစ္ဖက္၊ တစ္ခ်က္ေလွကားမွ တက္သြားရေသာ အေပၚထပ္ အခန္းမ်ားမွာ ဧည့္သည္မ်ားအတြက္ ျဖစ္သည္၊ တည္းခိုခန္းမွာ ဧည့္ႀကိဳဌာန မ႐ွိသလို ႀကိဳဆိုေနသူလည္း တစ္ေယာက္မွ ႐ွိမေနပါ၊ ေအာက္ထပ္ ေျမစိုက္ခန္း၏ အလယ္မွာ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖင့္ သူတို႔ရပ္ေနတုန္း ေနာက္ေဖးဖက္မွ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ကေလးခ်ီလ်က္ ထြက္လာသည္၊ အတိုခ်ံဳး ႏႈတ္ဆက္ၿပီး အသင့္မိတၱဴ ကူးလာခဲ့သည့္ ခရီးသြား အေထာက္အထားမ်ားကို ေပးလိုက္ေတာ့ အေပၚထပ္ အခန္းမ်ားထဲမွ တစ္ခန္းကို လုိက္ဖြင့္ေပး၏၊ အခန္းေလးထဲမွာ နံရံႏွင့္ကပ္လ်က္ တစ္ေယာက္အိပ္ကုတင္ တဖက္ တစ္လံုးစီႏွင့္ အလယ္မွာက စားပြဲတစ္လံုး၊ စားပြဲေပၚမွာေတာ့ သစ္သားမီးျခစ္ တစ္ခု၊ ဖေယာင္းတိုင္အခ်ိဳ႕ႏွင့္ ပန္ကာတစ္လံုး…၊

“ဒီမွာက ညဆို ပူအိုက္ေတာ့ ဧည့္သည့္ေတြအတြက္ ပန္ကာ ထားေပးပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ မီးေတာ့ မ႐ွိဘူး၊ က်မတို႔ ကိုယ္ပိုင္မီးစက္ကို ညေန ၆ နာရီကေန ည ၁၀ နာရီအထိ ေမာင္းေပးတယ္၊ ၁၀ နာရီမွာေတာ့ မီးျဖတ္တယ္႐ွင့္…”

ပိုင္႐ွင္ အမ်ိဳးသမီး ႐ွင္းျပတာ နားေထာင္ရင္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ မသိမသာ ၾကည့္မိၾကသည္၊

“ေရခ်ိဳးခန္းနဲ႔ အိမ္သာက ဟိုမွာျမင္ေနရတဲ့ အေဆာင္ႏွစ္ခုပါ၊ ေယာက္်ားနဲ႔ မိန္းမ ခြဲထား ပါတယ္…”

အမ်ိဳးသမီးက ဖြင့္ထားေသာ ျပဴတင္းေပါက္မွတဆင့္ အျပင္ဖက္ကို လွမ္းျပရင္း ႐ွင္းျပသည္၊ တည္းခိုေဆာင္မွ အနည္းငယ္လွမ္းေသာ ေနာက္ေဖးဖက္ ကြက္လပ္တြင္ အုတ္ျဖင့္ ေဆာက္ထားေသာ အေဆာင္ႏွစ္ခုကို ေတြ႔ရသည္၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ၿပံဳးၿပီး ၾကည့္မိၾကသည္၊ ခရီးသြား လုပ္ငန္းႏွင့္ ယဥ္ပါးျခင္း မ႐ွိေသာ ၿမိဳ႕ကေလးသို႔ ေရာက္လာမွေတာ့ အိပ္ခန္းမွာ ေရခ်ိဳးခန္းတြဲလ်က္ ပါသည့္ ဟုိတယ္မ်ိဳးကို ေမွ်ာ္လင့္ထား၍ မရမွန္း သူတို႔ သိပါသည္၊ အိမ္႐ွင္အမ်ိဳးသမီးက လိုတာ႐ွိရင္ေျပာပါဟု ဆိုလ်က္ သူ႔ကို အခန္းေသာ့ ကမ္းေပးၿပီး ေအာက္ထပ္ျပန္ဆင္းဖို႔ ေျခလွမ္းျပင္သည္၊ လက္ထဲမွ ေသာ့ကေလးကို ငံု႔ၾကည့္လိုက္ရင္း တစံုတခုကို သူ ေတြးမိလိုက္ေသာေၾကာင့္ ေလွကားထိပ္ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္သည့္ အမ်ိဳးသမီးကို လွမ္းေမးလိုက္သည္၊

“အစ္မေရ… စကားမစပ္ ဒီမွာ ငွက္ဖ်ားေတြဘာေတြမ်ား ႐ွိသလားဗ်… ”

“ငွက္ဖ်ားကေတာ့ ႐ွိတတ္တယ္႐ွင့္…”

တည္းခုိခန္းပိုင္႐ွင္ အမ်ိဳးသမီး၏ အေျဖစကားကိုၾကားေတာ့ သူ ေခါင္းနားပန္း ႀကီးသြားသည္၊ ငွက္ဖ်ား ႐ွိႏိုင္သည္-တဲ့…၊ သူတို႔မွာလည္း ငွက္ဖ်ားေဆးမပါ…၊ ပါသည္ပဲ ထားဦး၊ ယခုလို အနီးကပ္မွ ေသာက္သည့္ ငွက္ဖ်ားကာကြယ္ေဆးသည္ အာနိသင္ ႐ွိလိမ့္မည္ မထင္ပါ၊ သို႔ႏွင့္ အျခားဘာမွ မလုပ္ခင္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ကုန္စံုဆိုင္ကေလးမွာ ျခင္ေဆးတစ္ခုခု ရလိုရျငား သြားၾကည့္ရေတာ့သည္၊ ဆိုင္႐ွင္က အိႏၵိယ အမွတ္တံဆိပ္ႏွင့္ ျခင္ေဆးထုပ္ကေလးမ်ား ထုတ္ျပေတာ့ သူတို႔အနည္းငယ္ စိတ္သက္သာရာ ရသြားသည္၊ ၿမိဳ႕ကေလးသည္ အိႏၵိယ ျမန္မာ ကုန္စည္စီးဆင္းမႈ လမ္းေၾကာင္းေပၚတြင္ ႐ွိသည္ဆိုေသာ အျဖစ္ကို ညႊန္ျပေနသည့္ အိႏၵိယ ျခင္ေဆးထုပ္မ်ားက ဖုန္အလိမ္းလိမ္းႏွင့္ ျဖစ္သလို အထုပ္ေပၚမွ ကုန္ဆံုးရက္ကလည္း အေတာ္ပင္ ရက္လြန္ေနခဲ့ၿပီ…၊ ကိစၥမ႐ွိ၊ ဘာမွ မ႐ွိတာႏွင့္ စာလွ်င္ေတာ့ ေတာ္ေသးသည္ မဟုတ္လား…၊

ညေနေစာင္းေတာ့ ေရခ်ိဳး၊ ထမင္းစားတာကို ၆ နာရီခြဲမွာ အၿပီးအစီး ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရသည္၊ သို႔မွသာ မီး႐ွိေနခ်ိန္မွာ စာေလးဘာေလး ဖတ္ခ်င္လွ်င္ ဖတ္ႏိုင္ေပ လိမ့္မည္၊ ည ၈ နာရီခြဲမွာေတာ့ အိပ္ရာကိုယ္စီေပၚ သူတို႔ ေရာက္ေနခဲ့ၿပီ၊ ထို႔ေနာက္ ေန႔လယ္က ဝယ္ထားေသာ အထုပ္ထဲမွ ျခင္ေဆးပ်စ္ပ်စ္မ်ားကို ခႏၶာကိုယ္အႏွ႔ံမွာ လိမ္းလိုက္သည္၊ အိႏၵိယထုတ္ ျခင္ေဆးသည္ တစ္ကိုယ္လံုးကို ကပ္ေစးေစး ျဖစ္သြားေစ႐ံုမက အနံ႔အသက္မွာလည္း အေတာ္ပင္ ဆိုး႐ြားလွသည္၊

“ျခင္ ေျပးမေျပးေတာ့ မသိဘူး၊ လူေတြေတာ့ တစ္ေယာက္အနားတစ္ေယာက္ မကပ္ႏိုင္ဘဲ ထြက္ေျပးခ်င္စိတ္ ေပါက္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္…”

ကံေကာင္းစြာျဖင့္ ရထားေသာ ဆိုင္လက္က်န္ ႏွစ္ခ်ိဳ႕ ျခင္ေဆး၏ ရနံ႔ကို သူမ,က ခ်ီးက်ဴးေတာ့ သူရယ္ေနမိသည္၊ ၾကားေလေသြးေတာင္ မေဝးႏိုင္ပါဘူး ဆိုသည့္ ႐ိုမန္တစ္ ခ်စ္သူမ်ား ႐ွိခဲ့ပါက ၄င္းတို႔၏ ခ်စ္ျခင္းကို စမ္းသပ္ရန္ ဤျခင္ေဆးသည္ အေကာင္းဆံုးပစၥည္း ျဖစ္ပါ လိမ့္မည္၊ ေစးကပ္ကပ္ ျခင္ေဆးမ်ား လိမ္းက်ံထားၿပီး စားပြဲတဖက္တခ်က္မွ ကုတင္တစ္လံုးစီ ေပၚတြင္ မလႈပ္မယွက္ လွဲေလ်ာင္းေနေသာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ေဆးစိမ္ထားေသာ မံမီ႐ုပ္အေလာင္းမ်ားႏွင့္ တူေနႏိုင္သည္၊ မီးစက္ျဖင့္ လည္ေနရေသာ ပန္ကာကေလး မရပ္မီ ည ၈ နာရီခြဲ အခ်ိန္မွာ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ အတင္းျဖစ္ညွစ္ အိပ္ေနရသည့္ အျဖစ္ကလည္း စိတ္ပင္ပန္းလွသည္၊ အလြန္ ပူအိုက္လွသည့္ ရာသီဥတုကို တြန္းလွန္ဖို႔ ဤပန္ကာေလးတစ္ခု ႐ွိတာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ရမည္၊ မဟုတ္လို႔ကေတာ့ ကပ္ေစးေစး ျခင္ေဆးႏွင့္ တၿပိဳက္ၿပိဳက္ က်ေနမည့္ ေခြ်းစက္မ်ားအၾကားမွာ အိပ္ေပ်ာ္ဖို႔က မလြယ္…၊

ညဥ့္လယ္မွာေတာ့ အလြန္တရာ က်ယ္ေလာင္လွေသာ အသံႀကီးတစ္သံေၾကာင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး လန္႔ႏိုးလာၾကသည္၊ ေမွာင္မည္းေနေသာ ညထဲမွာ ေခြ်းေတြ ႐ႊဲနစ္လ်က္ ဘယ္ေနရာမွာမ်ား ေရာက္ေနတာလဲဟု ႐ုတ္တရက္ သူ စဥ္းစားမရေခ်၊ သုိ႔ေသာ္ သိပ္ၾကာၾကာ မစဥ္းစားလိုက္ရ..၊ လက္ဖ်ံေပၚမွ ေစးကပ္ေသာ ျခင္ေဆး၏ အထိအေတြ႔က အေျခအေနကို ခ်က္ခ်င္းသေဘာေပါက္သြား ေစခဲ့သည္၊ ထိုအခိုက္မွာပဲ အသံက်ယ္ႀကီးကို ဒုတိယအႀကိမ္ ၾကားလိုက္ရျပန္သည္၊ သည္တစ္ခါေတာ့ အသံကို သူ ခြဲျခားမိသြားသည္၊ ဥၾသသံ…၊ ဟုတ္သည္၊ အသံ႐ွည္ဆြဲလိုက္ေသာ သေဘၤာဥၾသသံ ျဖစ္သည္၊ မေ႐ွးမေႏွာင္း မွာပဲ သေဘၤာစက္သံ သဲ့သဲ့ကိုပါ ၾကားရသည္၊ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မနက္ ၂ နာရီခြဲ၊ သေဘၤာကပ္ခ်ိန္ကလည္း ဒီအခ်ိန္ႀကီးမွ တဲ့လား…၊ အိပ္ခ်င္မူးတူးႏွင့္ သူ အ့ံၾသေနမိသည္၊ တည္းခုိခန္းက သေဘၤာဆိပ္ႏွင့္ မေဝးလွေသာေၾကာင့္ ဆိပ္ကမ္းမွ လူသံေတြကိုပါ ၾကားေန ရသည္၊ ညဦးတုန္းက ပန္ကာေလေလးျဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ ႀကိဳးစားထားခဲ့ သမွ်ကို သေဘၤာဥၾသသံက ေဖာက္ခြဲဖ်က္စီး ပစ္လိုက္သည္၊ ယခုေတာ့ ေခြ်းစီးေတြႏွင့္ ပူစပ္ပူေလာင္ ျဖစ္ကာ ျပန္အိပ္မရေတာ့…၊ သတင္းစာ တစ္ေစာင္ကို တစ္ေယာက္ တဝက္စီခြဲကာ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ယပ္ခပ္ရင္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အေတြးကိုယ္စီျဖင့္ ၿငိမ္သက္ေနမိသည္၊ သူကေတာ့ မနက္ ၂ နာရီခြဲမွာ တစ္ၿမိဳ႕လံုးႏိုးေအာင္ ဥၾသဆြဲေသာ သေဘၤာမာလိန္မွဴးကိုပဲ ေမတၱာပို႔ခ်င္ ေနမိေတာ့သည္၊

ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ၿမိဳ႕ကေလးက ပံုမွန္အတိုင္းပင္ ႏိုးထၿပီး သြားလာလႈပ္႐ွားလ်က္ ႐ွိသည္၊ သူ ျမင္ရသေလာက္ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားတို႔၏ မ်က္ႏွာမွာလည္း အိပ္ေရးမဝသည့္ဟန္ မ႐ွိ၊ မေန႔ညေန ကတည္းက တစ္ပတ္ေလွ်ာက္ထားၿပီးသည့္ လမ္းအတိုင္း သူတို႔ ထပ္ေလွ်ာက္ ၾကသည္၊ ၿမိဳ႕သည္ အေတာ္ပင္ ေသးငယ္ပါသည္၊ ကမ္းနားမွ တက္လာၿပီး ၿမိဳ႕လယ္လမ္းဟု ေခၚႏိုင္ေသာ လမ္းမႀကီးအတိုင္း ဆယ္မိနစ္ခန္႔ ေလွ်ာက္ပါက မူလကမ္းနားဆိပ္သို႔ပင္ ျပန္ေရာက္သည္၊ လမ္းက ၿမိဳ႕လယ္ေနရာကို ဘဲဥပံုသ႑န္ ဝိုင္းပတ္ေဖာက္ထား ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္၊ စင္စစ္ ဤၿမိဳ႕က်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ သူတို႔အတြက္ လုပ္စရာ မ်ားမ်ားစားစား ႐ွိမေနပါ၊ လည္ပတ္စရာ နည္းပါးရသည့္အထဲ ၿမိဳ႕ပတ္ဝန္းက်င္ အနီးအပါး သို႔လည္း သြာလာခြင့္ မႀကံဳခဲ့…၊ ခ်င္းျပည္နယ္ႏွင့္ ဘာမွမေဝးေတာ့သည့္အတြက္ အဆင္ေျပလွ်င္ ခ်င္းျပည္နယ္ထဲကိုပါ သြားမည္ဟု မူလက ရည္႐ြယ္ထားေသာ္လည္း လက္ေတြ႔မွာေတာ့ ဟုိတယ္ႏွင့္ခရီးသြားလာေရး ဝန္ႀကီးဌာနမွ ေထာက္ခံစာ ပါမလာေသာ သူမအတြက္ ၿမိဳ႕ ျပင္ကို ႏွစ္မိုင္ထက္ ေက်ာ္ၿပီး သြားလာခြင့္ မ႐ွိ…၊ ေဒါက္ေထာက္ ၾကည့္ေနေသာ မ်က္လံုးေပါင္းမ်ားစြာတို႔ အလယ္မွာ သူကလည္း စပိုင္႐ုပ္႐ွင္ ဇတ္ကားမ်ားထဲကလို သူမကို ကားေနာက္ခန္းထဲ တာလပတ္ႀကီး အုပ္ၿပီး စြန္႔စြန္႔စားစား ေခၚသြားတာမ်ိဳး လုပ္ဖို႔ေတာ့ စိတ္ကူးမ႐ွိပါ၊ သြားခြင့္မ႐ွိလွ်င္ မသြား႐ံုသာ ျဖစ္သည္၊ ဤလိုျဖစ္ရပ္မ်ိဳး မၾကာခဏ ႀကံဳဖူးေနၿပီ ျဖစ္၍ သူမက ထူးၿပီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ပံုမေပၚ၊ အိႏၵိယ နယ္စပ္မွ ကုန္စည္မ်ား သယ္လာသည့္ ဟိုင္းလပ္ကား၊ ဂ်စ္ကားမ်ားျဖင့္ စည္ကားေနေသာ ၿမိဳ႕ကေလးကေတာ့ သူတို႔အေပၚ ေဖာ္ေ႐ြ႐ွာပါသည္၊

သြားစရာ၊ ၾကည့္စရာ အထူးအေထြ မ႐ွိေသာအခါ အျပန္သေဘၤာလက္မွတ္ ျဖတ္ၿပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာပဲ သူတို႔ သြားထိုင္ေနၾက ေတာ့သည္၊ သူမက သြားေလရာ ယူသြားေလ့ ႐ွိသည့္ သူငယ္တန္း သင္ပုန္းႀကီး ဖတ္စာအုပ္ကို ထုတ္ကာ ျမန္မာစာ ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္သည္၊ လက္႐ွိဖတ္ေနသည့္ သူငယ္တန္း သင္ပုန္းႀကီးမွ ေလ့က်င့္ခန္းအားလံုး ၿပီးစီးပါက ပထမတန္း ျမန္မာဖတ္စာကို တက္ေပးမည္ဟု သူေျပာထားခဲ့သျဖင့္ အားႀကိဳးမာန္တက္ ဖတ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္၊ ၿမိဳ႕ကေလး၏ ပူျခစ္ေသာ ေနေရာင္ေအာက္မွာ သူတို႔က ဂ်င္းသုပ္တစ္ပြဲ၊ ေရေႏြးၾကမ္း တစ္အိုးျဖင့္ ‘ညအခါ၊ လသာသာ’ လုပ္ေနခဲ့ၾကသည္၊

“ဟယ္… ငါတို႔ သူငယ္တန္း စာအုပ္ႀကီး ဖတ္ေနတယ္ေတာ့…”

ယပင့္ႏွင့္ ရရစ္ အသံုးမ်ားကို ဥပမာမ်ားျဖင့္ ႐ွင္းျပေနခိုက္ အံ့ၾသတႀကီး ေရ႐ြတ္သံၾကား၍ ေခါင္းေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္က ေရာက္ေနမွန္း မသိေသာ ကေလးတစ္အုပ္က ဆိုင္အဝမွာ…၊ ႏွစ္တန္းသံုးတန္းခန္႔ ႐ွိႏိုင္မည့္ အသားညိဳညိဳႏွင့္ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္က ႏိုင္ငံျခားသူ တစ္ေယာက္ႏွင့္ ျမန္မာသင္ပုန္းႀကီး ဖတ္စာ အတူယွဥ္တြဲ ႐ွိေနသည့္ အျဖစ္ကို ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ အေတာ္ပင္ အံ့ၾသေနပံု ရသည္၊ သူ႔ ေဘးနားက နည္းနည္းပိုငယ္သည့္ ကေလးတစ္သိုက္ကေတာ့ သူတို႔ ဒိုးဒိုးေဒါက္ေဒါက္ ႐ြတ္ခဲ့သည့္ စာသားမ်ားကို သူမက တစ္လံုးခ်င္း စာလံုးေပါင္းဖတ္ေနတာ ေတြ႔လို႔ သေဘာေတြ က်ေနၾကေလသည္၊ ကေလးတို႔၏ တီးတိုးစကားေလးမ်ားကို သူမ နားလည္ေအာင္ သူ ျပန္႐ွင္းျပလိုက္ေတာ့ သူမက ေ႐ွ႕ဆံုးမွ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ...

“စာ အတူတူ သင္မလား…” ဟု ျမန္မာလို လွမ္းေမးလိုက္သည္၊

ထိုအခါ အေမးခံရသည့္ ကေလးငယ္က ႐ွက္ကိုး႐ွက္ကန္းႏွင့္ ထြက္ေျပးသြားရာ က်န္ကေလးမ်ားက ဝိုင္းရယ္ၾကျပန္သည္၊ သူက ကေလးေတြကို တလွည့္၊ သူမကို တလွည့္ၾကည့္ရင္း လိုအပ္လွ်င္ ဝင္ၿပီး ႐ွင္းျပေပးရသည္၊ ခဏအၾကာမွာေတာ့ ၿမိဳ႕ကေလး၏ ကေလးငယ္မ်ားႏွင့္ သူမက တေပ်ာ္တပါး အဖြဲ႔က်သြားကာ သူကေတာ့ ေစာေစာက မူလတန္း ေက်ာင္းဆရာ အျဖစ္မွ ယခု စကားျပန္အျဖစ္ကို လံုးလံုးလ်ားလ်ား ေရာက္႐ွိသြားရ ေတာ့သည္၊ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရး ႐ုပ္႐ွင္ေတြထဲမွာ ေတြ႔ရေလ့႐ွိသည့္ ဆီ႐ႊဲေနသည့္ ဆံပင္ဗိုလ္ေက အေက်ာ့စား၊ မ်က္မွန္ဝိုင္းကေလး တပ္ၿပီး လည္ပင္း မာဖလာပတ္၊ ကုတ္အကၤ် ီ၊ ဘန္ေကာက္ပုဆိုး၊ ႐ွဴးဖိနပ္တို႔ျဖင့္ ျပည္သူ႔အခ်စ္ေတာ္ စကားျပန္မ်ားကို မ်က္စိထဲ ေျပးျမင္မိေသးသည္၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ကေလးထဲမွာေတာ့ မတူညီသည့္ အသက္အ႐ြယ္၊ မတူညီသည့္ ယဥ္ေက်းမႈ၊ မတူညီသည့္ ဘာသာစကား တို႔ကို သူမႏွင့္ ကေလးတို႔၏ တူညီေသာ ေပ်ာ္႐ႊင္ရယ္ေမာသံမ်ားက လႊမ္းမိုး၊ ဖံုးအုပ္ ပစ္လိုက္ ေလသည္၊

ထိုေန႔ညေန မွာလည္း ကိုယ္လက္သန္႔စင္ျခင္း၊ စားေသာက္ျခင္း ကိစၥအဝဝ တို႔ကို ၆ နာရီခြဲမွာ အၿပီးအစီး လုပ္ရျပန္သည္၊ အနည္းငယ္ ညဥ့္နက္လာေတာ့ မေန႔ကလက္က်န္ အိႏၵိယျခင္ေဆး ေနာက္ဆံုးအထုပ္ကို တစ္ဝက္စီ ခြဲလိမ္းလိုက္ ၾကသည္၊ ဤဒုတိယည မွာေတာ့ အနံ႔ပဲ ယဥ္သြားလို႔လား မသိ၊ မေန႔ကေလာက္ အနံ႔မျပင္းေတာ့ဟု ထင္မိသည္၊ ညတိုင္းသာ ဆက္ၿပီး လိမ္းေနရလွ်င္ ျမန္မာျပည္ တစ္ဦးတည္း ကိုယ္စားလွယ္ ယူခ်င္စိတ္ေတြေတာင္ ေပါက္ခ်င္ ေပါက္လာႏိုင္သည္၊ အိမ္႐ွင္ အမ်ိဳးသမီးကိုလည္း လိုလိုမယ္မယ္ မနက္ ၁ နာရီခြဲခန္႔မွာ တစ္ခ်က္ေလာက္ လာႏႈိးေပးဖို႔ ေျပာထားရ ေသးသည္၊ မေတာ္ သေဘၤာလြတ္သြားမွ အခက္…၊ သူသာ ဤခရီးကို တစ္ေယာက္တည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လာျဖစ္ခဲ့သည္ ဆိုလွ်င္ ယခုလို သေဘၤာႏွင့္ ျပန္မည့္အစား တစ္ဖက္ကမ္း ျပန္ကူးၿပီး နာမည္ႀကီး မဟာၿမိဳင္ေတာႀကီးကို ျဖတ္ကာ ကားႏွင့္ ျပန္ျဖစ္မည္ ထင္သည္၊ ယခု သူမႏွင့္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္..၊

“သေဘၤာလြတ္သြားမွာေတာ့ မစိုးရိမ္ပါနဲ႔႐ွင္…၊ သေဘၤာဝင္လာရင္ သိကိုသိတယ္၊ ေနာက္ဆံုး မသိဘူး ဆိုရင္ေတာင္မွ ေရေၾကာင္း႐ံုးက ေကာင္ေလးေတြက လာေျပးေခၚ လိမ့္မယ္…”

တည္းခိုခန္းပိုင္႐ွင္ အမ်ိဳးသမီးက သူတို႔ကို စိတ္မပူဖို႔ ေျပာသည္၊ ၾကည့္စမ္း.. ေရေၾကာင္း႐ံုးကေတာင္ တည္းခိုခန္းအထိ အေျပးလာၿပီး ေခၚဦးမတဲ့…၊ ဤသို႔ေသာ ဝန္ေဆာင္မႈမ်ိဳးကို ကမာၻမွာ မ်ားမ်ားစားစား ေတြ႔ႏိုင္လိမ့္မည္ မထင္ပါ၊ ထိုေန႔မနက္ ၂ နာရီ ခန္႔မွာေတာ့ ‘သေဘၤာဝင္လာရင္ သိကိုသိတယ္’ ဟူေသာ ပိုင္႐ွင္အမ်ိဳးသမီး၏ စကားကို သူအႂကြင္းမဲ့ လက္ခံလိုက္ရ ေလသည္၊ သူတို႔ စီးရမည့္ သေဘၤာသည္ မေန႔ညက လိုပင္ တဘူးဘူး၊ တေဘာ္ေဘာ္ႏွင့္ ဥၾသသံ ဆူညံစြာေပးလ်က္ ၿမိဳ႕ကေလး၏ ဆိပ္ကမ္းသို႔ ဆိုက္ကပ္လာ ခဲ့သည္၊ ညႀကီးမင္းႀကီး ဆိုေတာ့ သေဘၤာက မေန႔ကလို ညတိုင္း ဥၾသဆြဲခ်င္မွ ဆြဲမွာ-ဟု ေဖာ့ေတြးထားခဲ့မိတာက မွားျပန္ေလသည္၊ ညဦးကတည္းက အထုပ္အပိုး ျပင္ဆင္ၿပီးျဖစ္၍ သိပ္မၾကာခင္ပဲ အိမ္႐ွင္အမ်ိဳးသမီးကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး သူတို႔ သေဘၤာဆိပ္ကို ဆင္းခဲ့ေတာ့သည္၊

ဆိပ္ကမ္းမွာေတာ့ အလုပ္သမားမ်ားက အေျပးအလႊားျဖင့္ ကုန္မ်ား တင္ေနၾကသည္၊ သုိ႔ေသာ္ ထိုအလုပ္သမားမ်ားမွ လြဲ၍ က်န္သေဘၤာ တစ္စင္းလံုးက တိတ္ဆိတ္လို႔ ေနသည္၊ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ၊ ခံုတန္းေတြေပၚမွာ အိပ္ေနၾကသူေတြက အတံုးအ႐ံုး…၊ သေဘၤာ ဝန္ထမ္းလည္း တစ္ဦးတစ္ေလမွ မေတြ႔ရ…၊ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ အျခားခရီးသည္ သံုးေလးဦးခန္႔သာ ဟုိၾကည့္သည္ၾကည့္ျဖင့္ ေနရာ ႐ွာေနၾကသည္၊ ကက္ဘင္အခန္းမ်ားကို ၾကည့္ေတာ့လည္း အားလံုးက ပိတ္ထားၾကသည္၊ သို႔ႏွင့္ ဟိုနားထိုင္ရ ႏိုးႏိုး၊ သည္နား ရပ္ရႏိုးႏိုး ျဖစ္ေနတုန္းမွာပဲ သေဘၤာႀကီးက စက္အင္ဂ်င္ကို လံုးဝ ရပ္လိုက္ေတာ့သည္၊ ေစာေစာက ကုန္တင္ေနသည့္ အလုပ္သမားမ်ားလည္း တစ္ဦးမွ မ႐ွိေတာ့၊ သည္ေတာ့မွပင္ ဆိပ္ကမ္းဝန္းက်င္ႏွင့္ သေဘၤာတစ္စင္းလံုးက တကယ့္ကို တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္သြား ေတာ့သည္၊ သူတို႔လည္း ေနရာ႐ွာရင္း၊ ပူအိုက္ေလွာင္ပိတ္ ေနသည့္ သေဘၤာအတြင္းပိုင္းကို ေ႐ွာင္ရင္း ေနာက္ဆံုးမွာ ဆလင္ခန္း႐ွိရာ သေဘၤာေခါင္မိုးေပၚသို႔ တက္လာခဲ့သည္၊ ဆလင္ခန္းကလည္း တံခါးပိတ္၊ မီးပိတ္ ေမွာင္အတိက်လ်က္…၊ ဆလင္ခန္း ေဘးနားမွာ ကြပ္ပ်စ္ေလးတစ္လံုး ခ်ထားသည္၊ ထိုေနရာေလးက ေလေလး တျဖဴးျဖဴးႏွင့္ ျဖစ္သျဖင့္ သူတို႔လည္း ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာပဲ ထိုင္ေနလိုက္ၾကသည္၊ ခဏၾကာေတာ့ ဘယ္လိုေနရာမွာ မဆို အိပ္ေပ်ာ္ႏိုင္သည့္ သူမက ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ ေခြေခြေလး အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္၊ မ်က္စိေၾကာင္ေနသည့္ သူ႔မွာသာ တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ သေဘၤာႀကီးေပၚ တစ္ေယာက္တည္း ေငါင္စင္းစင္းႏွင့္ ထိုင္ေနခဲ့မိ သည္မွာ မနက္ ၆ နာရီ သေဘၤာ ျပန္ထြက္သည့္ အခ်ိန္ထိပင္ ျဖစ္ေလသည္၊

ယခုအခ်ိန္မွာေတာ့ အျဖစ္အပ်က္တို႔က ဟုိးခပ္ေဝးေဝးမွာ မႈန္ဝါးဝါးႏွင့္ မသဲကြဲေတာ့၊ ၿမိဳ႕ကေလးကလည္း ကီလိုမီတာေပါင္း ေထာင္ခ်ီေဝးကြာေသာ အရပ္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့သည္၊ ယေန႔အခ်ိန္မွာ ပြင့္လင္းေျပာင္းလဲ လာေသာ အေျခအေနမ်ားႏွင့္အတူ ၿမိဳ႕ကေလး သည္လည္း ႀကီးထြားဖြ႔ံၿဖိဳး လာခဲ့မည္မွာ ေသခ်ာပါသည္၊ တခ်ိန္တခါက အစီအစဥ္ မက်ခဲ့မႈမ်ား၊ ႐ိုးစင္းစြာ အဆီအေငၚ မတည့္ခဲ့သည့္ အေၾကာင္းမ်ားကို ျပန္စဥ္းစားေတာ့ လြမ္းဆြတ္စြာျဖင့္ သူ ရယ္ေမာခ်င္မိသည္၊ လူတကာ အိပ္ေကာင္းခ်ိန္ ညလယ္ေခါင္မွာ သေဘၤာဥၾသသံ ဆူဆူညံညံျဖင့္ တေရးႏိုးရတတ္သည့္ ၿမိဳ႕ကေလးကို တခါတရံ ထူးဆန္းစြာႏွင့္ ျပင္းျပင္းပ်ပ် သတိရေန မိတတ္သည္၊ ၿမိဳ႕ကေလးကို ျပန္သြားခ်င္သလား-ဟု တစ္စံုတစ္ေယာက္က ေမးခဲ့မည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ အခ်ိန္အနည္းငယ္ေလာက္ စဥ္းစားေတြေဝၿပီးမွ သြားခ်င္ပါသည္ဟု ဆုတ္ဆုတ္ဆိုင္းဆိုင္းႏွင့္ အေျဖေပးမိမည္ ထင္ပါသည္။ ။

ညီလင္းသစ္
၁၄ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၁၂