စိတ္၏ခ်ည္တိုင္ ႏိုင္ငံကေလးသို႔ (၄)

ရန္ကုန္ကေန ကေလာကို ဘာနဲ႔သြားၾကမလဲလို႔ အဖက္ဖက္ကေန တြက္ခ်က္ခ်ိန္ဆၾကည့္ပါတယ္၊ ပထမေတာ့ ေလယာဥ္နဲ႔သြားဖို႔ ႀကံစည္ထားၿပီးသား…၊ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ ရန္ကုန္က သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ တိုင္ပင္ၿပီးေတာ့ ကားနဲ႔ပဲသြားၾကည့္ဖို႔ စိတ္ေျပာင္းသြား ခဲ့တယ္၊ ေလယာဥ္လက္မွတ္ေတြက ပံုမွန္ထက္ေစ်းပိုႀကီးေနတာ တေၾကာင္း၊ ေလယာဥ္ခရီးစဥ္ဆိုရင္ ပ်ံသန္းခ်ိန္ကတိုေပမယ့္ ကြင္းကို အနည္းဆံုး ၁ နာရီႀကိဳဆင္းရမွာ၊ တခါ ဟိုဖက္ေရာက္ေတာ့လည္း ဟဲဟိုးကေန ကေလာကို ကားျပန္စီးရမယ့္ ခရီးကလည္း ႐ွိေသးတာ တေၾကာင္း၊ တဖက္ကလည္း ခရီးေဝးသြားတဲ့ ဘတ္စ္ကားႀကီးေတြက အဖက္ဖက္မွာ အရည္အေသြးျမင့္လာတယ္ဆိုတာကို စမ္းၾကည့္ခ်င္တာက တေၾကာင္း ဆိုပါေတာ့…၊

သူငယ္ခ်င္းက ကားလက္မွတ္ကို “ေ႐ႊနန္းေတာ္” နဲ႔ ဝယ္ထားတယ္လို႔ ေျပာေတာ့ က်ေနာ္ဝမ္းသာသြားတယ္၊ အန္တီတင့္ရဲ႕ ေ႐ႊနန္းေတာ္ကား ရီဗ်ဴးကို က်ေနာ္ကဖတ္ထားဖူးတာကိုး၊ ဒါဟာ အေကာင္းဆံုးကားပဲလို႔လည္း ထင္ေနခဲ့တယ္၊ ေနာက္ေတာ့မွ ဘယ္ဟုတ္မလဲ၊ လုမၺနီတို႔၊ JJ Express တို႔လို ကုမၸဏီေတြက ကားေတြကလည္း တကယ့္ကို အပ်ံစားပဲဆိုတာ သြားေတြ႔တယ္၊ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ေ႐ႊနန္းေတာ္ကိုပဲ ႀကိဳက္တယ္-တဲ့၊ အေၾကာင္းက ေ႐ႊနန္းေတာ္က ကားေတြက အျမန္ေမာင္းတယ္ဆိုတာ မ႐ွိဘဲ ခရီးသည္ေတြ ေဘးကင္းဖို႔ကို ရည္႐ြယ္ၿပီး ပံုမွန္ပဲ ေမာင္းၾကလို႔,လို႔ ေျပာတယ္၊ အဲဒီလိုၾကားရေတာ့ က်ေနာ္တို႔လည္း နည္းနည္းစိတ္ေအးသြားတယ္၊ ညအခ်ိန္စီးရမယ့္ ေနျပည္ေတာ္ ဟိုင္းေဝးလမ္းမႀကီးအေၾကာင္း သတင္းေတြက မလာခင္မွာ တခ်ိန္လံုး ဖတ္ေန၊ ၾကားေနခဲ့ရ တာကိုး…၊ ကားက တကယ္ပဲ ေကာင္းပါတယ္၊ ၄၅ ေယာက္စီးကားမွာ ထိုင္ခံု ၃၇ လံုးပဲ တပ္ထားတယ္၊ တစ္တန္းကို ၃ ခံုနဲ႔ ေျခေထာက္ခ်ဖို႔ ေနရာအက်ယ္ႀကီး ႐ွိတယ္၊ ခံုေတြက အေနာက္ကို လွဲခ်လို႔ရတဲ့ အမ်ိဳးအစားေတြ…၊ ထိုင္ခံုအစြပ္ေတြ၊ ေစာင္ေတြ သန္႔ျပန္႔တယ္၊ အေပါ့သြားဖို႔ သီးသန္႔ဆိုတဲ့ အိမ္သာပါေပမယ့္ သြားမၾကည့္ခဲ့လို႔ ဘယ္လိုအေနအထားလဲ မသိခဲ့ရဘူး၊ ည ၇ နာရီထြက္မယ္ဆိုတဲ့အတိုင္း အတိအက် ထြက္တယ္၊ ကားေပၚမွာ ယာဥ္ေမာင္း ၂ ေယာက္နဲ႔အတူ ခရီးသည္ေတြကို ဝန္ေဆာင္မႈေပးဖို႔ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္နဲ႔ လူငယ္တစ္ေယာက္ ပါတယ္၊ ကားထြက္ခ်ိန္မွာ အကၤ် ီအဝါ၊ လံုခ်ည္အစိမ္း ယူနီေဖာင္းဝတ္ထားတဲ့ bus attendant အမ်ိဳးသမီးက ယာဥ္ေမာင္းေတြဟာ အနည္းဆံုးလုပ္သက္ ၁၀ ႏွစ္နဲ႔ အထက္မွာ ႐ွိၾကသူေတြ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အရက္ေသစာ လံုးဝေသာက္စားထားျခင္း မ႐ွိသလို ယာဥ္ကိုလည္း ကြ်မ္းက်င္စြာနဲ႔ ပံုမွန္ပဲ ေမာင္းသြားၾကမွာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း မိတ္ဆက္ေပးတယ္၊ ခဏၾကာေတာ့ မုန္႔ ၂ ခုပါတဲ့ စကၠဴဗူးတစ္ခုနဲ႔ ေကာ္ဖီဗူးတစ္ခုစီ လိုက္ေဝတယ္၊ ကား စ,ထြက္ေတာ့ တရားေခြတစ္ေခြ ဖြင့္တယ္၊ အဲဒါၿပီးေတာ့ ျမန္မာဗီဒီယိုကား တစ္ကားျပတယ္၊ ၿပီးတာနဲ႔ ဘာမွမျပေတာ့ဘဲ အားလံုးမီးေတြ ပိတ္လိုက္ေတာ့တယ္၊ ဟိုးအရင္က ဘတ္စ္ကားေတြလို တစ္ညလံုး ဗီဒီယိုကားေတြ တစ္ကားၿပီးတစ္ကားျပလို႔ ၾကည့္တဲ့သူက ႏွစ္ေယာက္သံုးေယာက္ေလာက္နဲ႔ က်န္တဲ့လူေတြ အိပ္ေရးပ်က္ရတာမ်ိဳး မ႐ွိေတာ့ဘူး၊ လမ္းမွာလည္း ၁၀၅ မိုင္မွာ ညစာစားခ်ိန္ နာရီဝက္ ရပ္ေပးတာကလြဲရင္ တျခားဘယ္မွာမွ မရပ္ဘူး၊ ကားေမာင္းတာ၊ ဝန္ေဆာင္မႈေပးတာ စတာေတြက ပေရာ္ဖက္႐ွင္နယ္ ဆန္လို႔ က်ေနာ္ကေတာ့ ႀကိဳက္ပါတယ္…၊

က်ေနာ္တို႔တည္းတဲ့ ဟိုတယ္ေလးက ကေလာ ႏွီးဘုရားဖက္သြားတဲ့ အျခမ္းမွာ ႐ွိပါတယ္၊ ဖြင့္တာမၾကာေသးတဲ့ အျပင္ ေဆာက္လက္စ အေဆာင္တစ္လံုးေတာင္ မၿပီးေသးတာ ေတြ႔ရတယ္၊ နာမည္က Honey Moon Villa ဆိုတာဖတ္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ ၿပံဳးမိၾကတယ္၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၂ ႏွစ္က ဒီဟိုတယ္ ဘယ္မ်ားေရာက္ေနပါလိမ့္၊ း) ဘတ္စ္ကားက ကေလာကို မနက္ ၅ နာရီခြဲမွာ ဝင္ပါတယ္၊

ဟိုတယ္ေလးက ေလာေလာဆယ္ အခန္း ၈ ခန္းနဲ႔ တပိုင္တႏိုင္ လည္ပတ္ေနတဲ့ ပံုပါပဲ၊ ဝန္ထမ္းဆိုလို႔ ကေလာေလသံ ခပ္ဝဲဝဲနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးႀကီး ၂ ေယာက္ပဲ ေတြ႔မိတယ္၊ သစ္ပင္ပန္းပင္ စိမ္းစိမ္းစိုစိုနဲ႔ ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္လို႔ သူ႔နာမည္အတိုင္း ပ်ားရည္ဆမ္းခရီး ထြက္တဲ့ ၾကင္စဦး ဇနီးေမာင္ႏွံေတြ အႀကိဳက္ေတြ႔မယ့္ ဟိုတယ္မ်ိဳးေပါ့…၊ း)

ေရာက္တဲ့မနက္ခင္းမွာပဲ က်ေနာ္တို႔ ၿမိဳ႕ထဲခဏ ေလွ်ာက္ျဖစ္ၾကတယ္၊ ေစ်းနားမွာ ကေမာၻဇဘဏ္နဲ႔အတူ ေငြထုတ္စက္ပါ ေတြ႔ရလို႔ က်ေနာ္ အံ့ၾသသြားမိတယ္၊ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ တစ္ခါတုန္းက ေငြထုတ္ေနတုန္း စက္ပ်က္ၿပီး သူ႔ကဒ္က ျပန္ထြက္မလာတာ ႀကံဳဖူးတယ္လို႔ ဆိုတယ္၊ အဲဒါနဲ႔ ဘဏ္နဲ႔သိပ္မေဝးတဲ့ အိမ္မွာေနတဲ့ မန္ေနဂ်ာကို သြားေခၚၿပီး ျပန္ထုတ္ခိုင္းရတယ္-တဲ့၊ သူ႔အရပ္နဲ႔ သူ႔ဇာတ္ကေတာ့ အဆင္ေျပေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခုလို ဝန္ေဆာင္မႈေတြ ကေလာလို ၿမိဳ႕ေသးေသးေလးမွာေတာင္ ႐ွိေနတာ ႀကိဳဆိုစရာပဲလို႔ က်ေနာ္ျမင္ပါတယ္…၊

ကေလာေစ်းထဲကို ေရာက္ေတာ့ မနက္ ၁၁ နာရီ ေက်ာ္ေနၿပီျဖစ္လို႔ ေစ်းက သိပ္မစည္ေတာ့ဘူး၊ ကေလာမွာက တျခား႐ွမ္းျပည္ၿမိဳ႕ေတြလိုပဲ ၅ ရက္တစ္ေစ်း ႐ွိသလို က်န္ရက္ေတြမွာလည္းဖြင့္တဲ့ ေစ်းႀကီးလည္း ႐ွိပါတယ္၊ ေစ်းထဲကိုေတာ့ က်ေနာ္တစ္ေယာက္ပဲ ဝင္ျဖစ္တယ္၊ အဖ်ားတက္ေနတဲ့ သားက သူ႔အေမနဲ႔အတူ ဟိုတယ္ကို ျပန္သြားတယ္၊ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ေရာ၊ သားပါ ဖ်ားေနခဲ့ၾကတာ…၊ ေတာ္႐ံုဆို ဘယ္ေတာ့မွ မဖ်ားတဲ့က်ေနာ္က အခု ေအာက္တိုဘာရဲ႕ တရိပ္ရိပ္တက္ေနတဲ့ အပူ႐ွိန္ရယ္၊ အဲကြန္းရယ္၊ ပန္ကာရယ္ စုေပါင္းထိုးႏွက္လိုက္တာ ဖ်ားသြားေတာ့တယ္၊ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ဆီကတဆင့္ သားကိုပါ ကူးပါေလေရာ၊ ဒီၾကားထဲ ေစာင္ထူထူေတြ ေပးေပမယ့္ အေအးဓာတ္က်ေတာ့ မေလွ်ာ့တဲ့ ေ႐ႊနန္းေတာ္ ဘတ္စ္ကားရဲ႕ အဲကြန္းေအာက္မွာ သူ႔ခမ်ာ ပိုၿပီး အဖ်ားတက္ခဲ့ရ ေသးတယ္၊

အစားအေသာက္တန္းသြားၿပီး ႐ွမ္းေခါက္ဆြဲ သြားစားျဖစ္ ပါတယ္၊ ဆိုင္နာမည္က “မီးမီး” တဲ့…၊ သူငယ္ခ်င္းက ညႊန္လို႔ အဲဒီကိုပဲ တန္းၿပီးသြားလိုက္တယ္၊ အစားအေသာက္ ျပင္ဆင္တာ သန္႔ပါတယ္၊ အစားအေသာက္ေတြကို လက္နဲ႔မကိုင္ဘဲ တူနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္၊ ဇြန္းနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ခပ္တယ္၊ ေရေႏြးခြက္ေတြ၊ ဟင္းခ်ိဳပန္းကန္လံုးေတြကိုလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ တိုက္ခြ်တ္ေဆးေၾကာထားတာ ေတြ႔ရတယ္၊ ဆိုင္႐ွင္ မမီးမီးကိုယ္တိုင္ကလည္း သနပ္ခါးအေဖြးသားနဲ႔ ေအးေအးလူလူ ႐ွိတဲ့အျပင္ အေျပာအဆိုလည္း ယဥ္ေက်းပါတယ္…၊

က်ေနာ္တို႔တည္းတဲ့ ေနရာက ၿမိဳ႕ျပင္ဖက္ နည္းနည္းက်လို႔ ကားေတြ တဝီဝီျဖတ္ေနတာမ်ိဳးေတာ့ မ႐ွိပါဘူး၊ ဆိုင္ကယ္ေတြေလာက္ ျဖတ္တာမ်ိဳးပဲ ေတြ႔ရတယ္၊ ကေလာၿမိဳ႕ရဲ႕ ထံုးစံ ထင္း႐ူးပင္တန္းေတြကို ေနရာတကာမွာ ေတြ႔ေနရတုန္းပဲ၊ ၿမိဳ႕ျပင္ ေတာင္ေပၚဖက္ေတြ မွာေတာ့ သစ္ပင္ေတြခုတ္တာ၊ သစ္ေတာေတြ ပါးသြားတာမ်ိဳး ႐ွိမလားပဲ၊ ရာသီဥတုက မိုးအံု႔ေနေပမယ့္ ပန္း႐ိုင္းဝါဝါေလးေတြ ေပါက္ေနတဲ့ လမ္းကေလးေတြနဲ႔ ကေလာၿမိဳ႕ေလးက ခ်စ္စရာေကာင္းေနဆဲ ပါပဲ…၊

ကေလာၿမိဳ႕ေလးကို ႐ုပ္႐ွင္ေတြ၊ စာအုပ္ေတြထဲမွာပဲ ျမင္ဖူး၊ ဖတ္ဖူးၿပီး တကယ္တမ္း သြားလည္ဖို႔က်ေတာ့ တည္းခိုစရိတ္မ႐ွိ၊ လမ္းစရိတ္မ႐ွိဘဲ ျဖစ္ေနခဲ့တဲ့ က်ေနာ္ဟာ ထြန္းထြန္းဆိုတဲ့ ကေလာၿမိဳ႕သား တစ္ေယာက္နဲ႔ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ခြင့္ ရခဲ့တယ္၊ ရန္ကုန္ကို မၾကာခဏလာဖို႔ ႐ွိေပမယ့္ အသိအကြ်မ္းမ႐ွိတဲ့ ထြန္းထြန္းက ရန္ကုန္သားက်ေနာ္နဲ႔ သိကြ်မ္းရတာ ဝမ္းသာေနသလို က်ေနာ္ကလည္း လမ္းစရိတ္ေလးနည္းနည္း ႐ွိ႐ံုနဲ႔ ေအးခ်မ္းၿပီး ေနလို႔ေကာင္းတဲ့ ကေလာၿမိဳ႕ကေလးကို အခ်ိန္မေ႐ြး ဝင္ထြက္သြားလာႏိုင္ဖို႔ အခြင့္အလမ္းတစ္ရပ္ ဆုပ္ကိုင္မိတဲ့အတြက္ ေက်နပ္ေနခဲ့ၾကတယ္…၊

အဲဒီလိုနဲ႔ အဂၤလိပ္အစိုးရ အင္စပက္ေတာ္မင္းမ်ား ေႏြရာသီအပန္းေျဖေတာ္မူရာ ဆိုတဲ့ ကေလာၿမိဳ႕ေလးကို အႀကိမ္မ်ားစြာ ေရာက္လိုက္၊ ေရာက္ရင္လည္း တစ္လကိုးသီတင္းေနလိုက္နဲ႔ အပူအပင္ကင္းကင္း ျဖတ္သန္းေနခဲ့တဲ့ ကာလတစ္ခု က်ေနာ့္မွာ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ဖူး ပါတယ္၊ Trekking ဝါသနာပါတဲ့ က်ေနာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းေတြဟာ ကေလာအနီးတဝိုက္က ေတာင္ေတြကိုတက္လိုက္၊ ဂူေတြထဲကိုဝင္လိုက္ လုပ္ေနတဲ့အျပင္ ၃ နာရီ၊ ၆ နာရီေလာက္ ေလွ်ာက္ရတဲ့ ပေလာင္႐ြာေတြဆီလည္း သြားလည္ၾကေလ့ ႐ွိတယ္၊ ထြန္းထြန္းရဲ႕ မိဘေတြက အဆင္ေျပသူေတြ မဟုတ္ေပမယ့္ သူ႔သားရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြကို တစ္ခ်က္ကေလးမွ ၿငိဳျငင္ဟန္ မျပခဲ့ၾကဘူး၊ ဒီၾကားထဲ ရန္ကုန္က က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကပါ ထြန္းထြန္းနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ၿပီး ကေလာကို တၿပံဳတမႀကီး လိုက္,လိုက္လာၾကလို႔ တခါတခါ သူ႔မိဘေတြခမ်ာ အေတာ္ေလး အသက္႐ွဴက်ပ္ခဲ့ေပေရာ့မယ္လုိ႔ က်ေနာ္ အခုမွ ျပန္ေတြးေနမိတယ္၊ အဲဒီတုန္းကေတာ့ အလိုက္ကန္းဆိုးမသိတာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ေပမယ့္ ကေလာၿမိဳ႕ေလးကေန မခြာရရင္ၿပီးေရာ ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ ထြန္းထြန္းတို႔အိမ္မွာ မ႐ွိ,႐ွိတာစား၊ ေပကပ္ၿပီး ေနျဖစ္ခဲ့တယ္…၊

ေဟာဒီကေလာၿမိဳ႕ေလးကို က်ေနာ္မေရာက္ျဖစ္ခဲ့တာ ၁၅ ႏွစ္ေလာက္ၾကာၿပီး အခုမွ ျပန္ေရာက္ျဖစ္တယ္၊ အိမ္ေတြမ်ားလာတာ၊ ဟိုတယ္ေတြ တိုးလာတာကလြဲရင္ ၿမိဳ႕ကြက္ အျပင္အဆင္က သိပ္အေျပာင္းလဲႀကီး မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ သတိထားမိတာ ၂ ခုေတာ့႐ွိတယ္၊ အဲဒါက ၿမိဳ႕ကေလးမွာ ဆိုင္ကယ္ေတြ အရမ္းမ်ားလာတာရယ္၊ ၿမိဳ႕ရဲ႕ အပူခ်ိန္က ရန္ကုန္လိုပဲ ပူလာတာရယ္ ပါပဲ၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ ႏွစ္တုန္းက စက္ဘီးေလးတခ်ိဳ႕နဲ႔ ျမင္းလွည္းေတြရယ္က လြဲရင္ ၿမိဳ႕ကေလးမွာက လမ္းေလွ်ာက္သူေတြခ်ည္း ပါပဲ၊ အပူခ်ိန္ဆိုတာကလည္း မတ္လလို အခ်ိန္မ်ိဳးမွာေတာင္ ေနလို႔ေကာင္း႐ံု ေအးေအးေလး…၊ အခုေတာ့ ေအာက္တိုဘာရဲ႕ မနက္ခင္းေတြထဲ က်ေနာ့္မွာ ေခြ်းတၿပိဳက္ၿပိဳက္နဲ႔ ျဖစ္ေနရတဲ့အျပင္ ဟြန္းသံတတီတီ၊ ဘီးသံတဝီဝီနဲ႔ ဆိုင္ကယ္ေတြကိုလည္း ႀကိဳးစားၿပီး ေ႐ွာင္ေနရတယ္…၊

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ၿဗိတိသွ်အစိုးရ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြ ေဖာက္သြားခဲ့တဲ့ ေႁမြလိမ္ေႁမြေကာက္လမ္းေတြ ၿခံရံၿပီး၊ ေတာအထပ္ထပ္ ေတာင္အသြယ္သြယ္နဲ႔ ကေလာၿမိဳ႕ေလးက ႏွစ္ေတြၾကာခဲ့ၿပီးမွ ျပန္ေရာက္လာသူ တစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ ခ်စ္စရာေကာင္းေနတုန္း ပါပဲ၊ ဒီၿမိဳ႕ေလးမွာ စိမ္းလန္းေအးခ်မ္းတဲ့ သဘာဝေတာေတာင္ေတြ ႐ွိတယ္၊ က်ေနာ္ခ်စ္ခင္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ႐ွိတယ္၊ ႏြားေမြး၊ ၿခံစိုက္တဲ့ ႐ိုး႐ိုးသားသား ေဂၚရခါးလူမ်ိဳးေတြ ႐ွိတယ္၊ အရသာ႐ွိတဲ့ ႐ွမ္းစာေတြနဲ႔အတူ ေဒသစာ “ဟင္းထုပ္” လည္း ႐ွိတယ္၊ ဗမာရယ္ တိုင္းရင္းသားရယ္လို႔ ခြဲျခားျမင္တတ္တဲ့ က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ လူမ်ိဳးေရးအျမင္ေတြ မ႐ွိဘဲ ႐ိုးသားေဖာ္ေ႐ြတဲ့ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြလည္း ႐ွိၾကတယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ ေဟာဒီ ကေလာၿမိဳ႕ေလးမွာ တစ္ပတ္ၾကာေနဖို႔ က်ေနာ္တို႔ ေရာက္လာခဲ့ရ ျပန္တာေပါ့…။ ။

(ေဆာင္ထားရင္ ကံေကာင္းတယ္ဆိုၿပီး သူ႔အၿမီးကို လူေတြ လက္စြပ္ လုပ္,လုပ္ဝတ္တာ တခ်ိန္တုန္းက ခံခဲ့ရဖူးတဲ့ အႀကီးဆံုး ကုန္းသတၱဝါေတြဆီ အပိုင္း ၅ မွာ က်ေနာ္တို႔ သြားၾကရေအာင္ေလ…)


ညီလင္းသစ္
၂၅ ႏိုဝင္ဘာ၊ ၂၀၁၃